hey is hier is mijn tweede blog deze gaat over de ziektes en pijn dat er in mijn familie al geweest zijn het is een straatje zonder einde eerste toen ik zeven jaar was ben ik mijn opa verloren door een ziekte aan zijn nieren en nog geen 2 maanden later is mijn overgroot opa gestorven en toen ik 8 jaar was ben ik mijn papa bijna kwijt geraakt door een zware hersenbloeding maar hij is er toen gelukkig doorgekomen en toen ik 10 jaar was heeft papa 2 zware hartaanvallen gehad en een paar kleintjes maar hij is er goed uitgekomen en toen ik 11 was hebben ze mijn oma geopereerd aan een breuk in haar buik en op mijn 12 is er superveel gebeurd papa heeft toen nog maar eens een zware hartaanval gehad maar alles is goed verlopen en toen hebben ze bij mijn oma darmkanker vast gesteld en hebben ze heel veel chemo's moeten doen en ze is er heel er ziek van geweest en toen ik 13 was hebben ze mama moeten opereren ze had een bacterie in haar buik en jha nu dat ik 14 jaar was tijdens de examenperiode van Pasen papa moest binnengaan omdat zijn aders verstopt waren en ze waren hem vloeistof in aan het spuiten en het ging heel goed de dag erna waren we hem gaan bezoeken omdat het zijn verjaardag was en de zondag was carnavalstoet bij ons opde straat en s'avonds belt de dokter na mama mevrouw u oet heel snel naar het ziekenhuis komen want het gaat heel slecht met u man hij is in coma gevallen en we hebben hem ook 10 min moeten reanimeren en hij heeft water en bloed op zijn longen en toen is mama met mijn tante heel snel naar het ziekenhius gegaan en de dokter zei dat papa nog maar 10% levenskans had en toen hebben ze zijn been moeten afzetten omdat het zo slecht ging met zijn been en jha toen is hij stilletje aan moeten wakker worden we hadden zo een schrik dat hij het niet zou halen het was hartverscheurend hem daar zo zien te liggen hij werd stil aan wakker en normaal zoude ze met een ploeg klaar staan om hem op te vangen en het te vertellen van zijn been maar hij is zeker 4 uur vroeger dan verwacht wakker geworden en hij heeft het zelf ontdekt hij was zo kwaad op ons hij wou ons niet zien en in het begin herkende hij ons ook niet en na een heel lang tijd mocht hij na huis en nu is hij aan het revalideren met een kunstbeen maar er zijn veel ups en downs hier in huis het is niet altijd even makkelijk maar het leven gaat verder hopelijk komt er niet te veel tegenslag meer want ik heb er al genoeg gehad voor zo jong te zijn
hopelijk zijn er mensen die het lezen en als je zelf zo iets hebt meegemaakt ik wil graag luisteren allez lezen en je steunen het zijn harder tijden
hey ik ben een meisje van 14 jaar. het begon allemaal toen ik na het lager onderwijs het eerste leerjaar ik zat met heel veel pesters in de klas het was rampzalig na de eerste week wou ik al niet meer na school gaan maar ik durfde thuis niks zeggen het werd alleen maar erger en erger ik voelde mee heel slecht ik durfde niet buitenkomen want overal waar ik ging was het van kijk dat meisje daar dat is die dikke met een wrat op haar gezicht ( moedervlek) en toen ik in het 4de zat werd het erger en erger ze beleven pesten toen ben ik na de juf gestapt en heb het gezegd en ze heeft de personen aangesproken maar ja je kent het de juf spreekt ze aan het gaat 5 dagen goed en dan beginnen ze opnieuw en ze doen er toch niks aan en toen ik in het 6de leerjaar zat dacht ik eindelijk naar het middelbaar een nieuwe start toen ben ik ook begonnen met een dieet en heb ik testen van min schildklieren laten doen en er is een probleem met mijn schildklieren waardoor ik dik word en ik ben toen ook gaan kijken voor mijn moedervlek te laten weg doen maar de specialiste zei dat ik heb moest laten staan zolang het geen pijn deed of kwaadaardig was want ik zou er een heel groot litteken van krijgen dus ik heb alles gelaten hoe het was en ja de grote dag brak aan het middelbaar ik wist dat er altijd pesters zoude blijven zijn maar dat het er zoveel waren ik was verbaasd dacht ouder en verstandiger het werd met de dag erger en erger ik ga met de fiets na school en zei gingen altijd met de bus en ik moest lang de bushalte daar de hele tijd voor mijn fiets springen en roepen en doen dus ik na de leerlingen begeleider gestapt en het vertelt ze hebben de personen aangesproken toen is het een tijdje goed gegaan en toen begonnen ze weer dus ik weer na de leerlingenbegeleider en het ging goed tot het einde van het schooljaar het 2de middelbaar en ze blijven pesten altijd de zelfde ik weer na de leerlingbegeleider maar ze spraken hun weer aan maar ja de tijd dat het weg bleef werd korter en korter het bleef gewoon duren nu ging ik na het derde middelbaar en ja je raad het al weer pester het blijft duren niks helpt de enige reden waarom ik niet van school verander is omdat ik mijn beste vriendin die me steunt in alles wat ik doe en ik denk dat op andere scholen toch ook weer pesters zitten. dat is al een deel van mijn leven ik heb nog veel te vertellen maar eerst een kijken of dit succes heeft en er nog zo mensen zijn laat het aub weten