Ik voel al een eeuwigheid kriebels in m'n buik als ik aan hem denk, zijn naam hoor, hem zie, hem ruik, hem aanraak,... Ik heb altijd gehoopt dat wat ik voor hem voel ook wederzijds is en het begint er op te lijken dat er bij hem ook iets groeit. De laatste weken zijn we steeds meer naar elkaar toegegroeid. Waar klasoverschrijdende projecten al niet goed voor zijn. Hij fietst vaak met me naar huis, komt op bezoek om ons werk af te maken, leent me zijn mp3-speler als we Coopertest hebben bij LO en begint spontaan een praatje met me als ik hem tegenkom, waar dan ook.
Hij is zowat de populairste jongen van de school, maar in tegenstelling tot die andere jongens is zijn ego niet onuitstaanbaar groot, heeft hij geen enorme air over zich hangen en gedraagt hij zich niet als een bullenbak tegen anderen. Ik kan het zelf amper geloven dat hij iemand als mij ziet staan want buiten mijn naam is er niets speciaals te bespeuren aan mij. Ik ben trots als ik met hem over de speelplaats loop, ik ben blij dat hij me recht in de ogen kijkt als hij zegt dat m'n haar goed ligt en ik ben heel erg opgetogen dat hij meer naar mij kijkt dan naar al die andere huppelkutjes.
Ik krijg elke dag jaloerse blikken van meisjes die maar al te graag in mijn schoenen willen staan, maar ik ben blij dat zij hem niet kennen zoals ik hem ken. Ik ben blij dat zij hem enkel willen om hoe hij er uit ziet en dat ik verder heb gekeken dan zijn knappe verschijning. Ik wist al een eeuwigheid dat hij anders was, want terwijl iedereen me voorbij liep op die eerste schooldag, hielp hij me m'n boeken op te rapen nadat 1 of andere idioot me een duw had gegeven.
Zodra ik er iets van vertelde aan m'n beste vriendin trok ze een gezicht dat het midden hield tussen 'o jee' en 'waauuw'. Ik voelde haar commentaren al aankomen maar ik kon haar ervan overtuigen dat hij echt anders IS. En ik ben blij dat ze me steunt als iemand me weer probeert onderuit te halen. Jaloezie is een gemeen monster, maar ik laat me niet doen. We trekken ons samen nergens wat van aan.

Toen hij vandaag meereed naar huis was hij mopjes aan het vertellen en ik moest zo hard lachen dat ik bijna geen adem meer kreeg op m'n fiest. We moesten zelfs stoppen omdat ik het niet langer volhield en tot mijn opluchting lachte hij vrolijk mee.
Hij fietste altijd een heel eind om zodat hij me zonder kleerscheuren thuis kon afzetten en ik hoopte vergeefs op een soort van intiem momentje tussen ons. Ik hoopte dat hij me een knuffel zou geven of dat hij zou vragen of hij even binnen mocht komen, of dat hij iets liefs zou zeggen, ik hoopte veel. Ik heb geen knuffel gekregen en hij vroeg ook niet of hij binnen mocht komen, maar hij zei dat hij me morgen zou ophalen om ook samen naar school te vertrekken. Mijn hart maakte een sprongetje en ik kon niet meer stoppen met glimlachen. 'Je bent schattig als je lacht' zei hij voor hij op zijn fiets stapte en de straat uitreed. Ik herhaalde de woorden in mijn hoofd en vroeg me af wat morgen zou brengen.

Ik belde met m'n beste vriendin en vertelde haar alles. Toen ze zei dat ze zijn vrienden hoorde vertellen dat ik enkel een goeie vriendin was, zakte neer in de zetel en liet het even over me heengaan. 'Waarom doet hij dan zo?' vroeg ik wanhopig aan haar. Maar ze stelde me gerust en zei dat zijn vrienden het gewoon niet echt voor me hadden en dat ze misschien hoopten dat ik enkel een vriendin was. 'Je moet het hem morgen gewoon zeggen dat je verliefd op hem bent'. Ik dacht even na, zei gedag en legde de hoorn op de haak. Ik liep naar boven en bedacht een plan om het hem morgen te vertellen. Een plan dat ik waarschijnlijk toch niet zal uitvoeren.

06-10-2009, 19:32 geschreven door Scarlet Phoenix