De datum van mn vliegticket is gewijzigd naar 31 juli. Nog minder dan twee maand en ik ben terug in Belgie. k Vind het eigenlijk wel spannend... Geen starende blikken meer, geen uren meer op overvolle treinen.... Vraag me niet waarom maar ik dacht al even dat je n 3-4 tal uren nodig had om vn Brussel luchthaven tot in Gent te geraken. k Was blijkbaar even vergeten dat in Belgie alles veel dichter bij elkaar ligt dan hier. Oeps... het wordt tijd dat ik terug kom naar Belgie, voor ik helemaal vervreemd. Midden mei ben ik met Annelies naar de Gele berg geweest. Mooi, maar veel te veel Chinezen! Ontelbaar veel. Net zoals het aantal trappen. We hadden het aantal trappen da we afgedaald hadden geschat op 15000. Nadien bleek dat dit wellicht wat overdreven was, maar toch... het waren er veel. Annelies haar dreads waren heel fascinerend voor het merendeel van de Chinezen.`Vals? Echt?` Zo zwaar!` Toen we in de winkel liepen, trok er n winkelbediende aan haar haar, want zoiets vreemds had ze toch wel nog nooit gezien. Dat moest ze toch wel even aanraken.. Een ander Chinees meisje zei dat haar dreads echt wel 好玩儿 waren. Toen moest ik toch even lachen. Aan het Qiandao meer heb ik me wel even geergerd aan de Chinezen. Op de boot naar 1 vn de duizend eilanden, wouden ze ons n kabellift ticket verkopen. Oke, de immense boot was zo goed als leeg (enkel wij twee en dn ng n Chinees koppeltje) en dus wouden ze ons toch op zn minst ng n ander ticket verkopen. Maar daar hadden we helemaal geen zin in. We konden immers even goed te voet de berg op ( het was niet meer dan 500 meter) Begon da vrouwtje daar bijna tegen mij te schreeuwen, net alsof we onmensen waren omda we geen ticket wouden kopen.. Ze kon me niet overtuigen, dus haalde ze er nog eens twee andere mensen bij ( er was dan ook veel te veel personeel op de boot) Die probeerden Annelies dan maar te overtuigen, niet wetende dat ze er toch niets van snapte... Goed geprobeerd... Nadien probeerde da vrouwtje ons ng van alles te verkopen, maar we weigerden iets te kopen. Ze had maar niet zo moeten roepen. Dat zal ze leren. Ze werd kwaad en negeerde ons voor de rest van de reis... Best wel n grappig zicht. In Jinhua, heb ik Annelies laten kennismaken met het dagelijkse leven op onze Chinese campus: veel hippe Chinezen ( en al even hippe buitenlanders) het vroeg gaan slapen-en- vroeg opstaan-fenomeen, en n poort die sluit om 23u! Ja, idd.. dat is wel heel veel jaren terug in de tijd, maar in China dus nog steeds de normaalste zaak ter wereld. ( Als je na 23u terugkomt, moet je iemand wakker maken die het hekken komt opendoen...) K heb intussen trouwens ook de gewoonte overgenomen om vroeg te gaan slapen ( meeleven met de zon e ) Om 21-22u lig ik soms al in mn bed... Toch raar wat n jaar China met n mens kan doen... Maar eens terug in Belgie, zullen mn gewoontes wel terug veranderen zeker. Achter onze campus dan ook ng n wandeling gemaakt. Tussen de velden en in n klein dorpje, waar kleren ng in de rivier gewassen worden. Die inwoners van dat dorpje waren zo blij dat Annelies foto s maakte. Hun dag kon niet meer stuk. Stel je voor, dat maken ze niet iedere dag mee. Alleen 1 kindje, die snapte het niet goed. Hij had echt wel schrik van dat fototoestel of van ons. Eerder van ons, denk ik. Hij veroerde niet meer, en bleef staren.. tot hij dan uiteindelijk begon te huilen. Vorig weekend is Annelies dan terug nr Belgie vertrokken. k Ben ng mee geweest tot in Shanghai en k heb dan ng maar eens beseft dat Shanghai echt te druk, en te overbevolkt is. Vooral tijdens het spitsuur, het krioelt daar van de mensen, gewoon om gek van te worden! De beste bakker van Shanghai vond ik dan ook al niet meer terug ( Shanghai is dan ook veel te groot) en k ben Shanghai dan maar snel ontvlucht... Ik wou er liefst zo snel mogelijk uit weg. Terug naar het vertrouwde Jinhua, n stad waar geen enkele belg wellicht ooit al van gehoord heeft, maar waar het op zn minst niet krioelt van de mensen, niet zo westers is, niet zo vervuild is, en alles ng n beetje authentiek China is....
Ons oorspronkelijk plan om eind april twee weken in Xinjiang rond te trekken werd gedwarsboomd, net twee dagen voordat we zouden vertrekken. k Zat echt al lang uit te kijken naar onze Xinjiang reis dus de teleurstelling was groot. Nadat we er ons uiteindelijk bij neergelegd hadden om dus niet nr xinjiang te gaan, gingen we op zoek naar een alternatief. De wereldkaart in onze kamer kwam goed van pas. Alle ideeen, van binnen mongolie, tot hainan, taiwan, japan, thailand, maleisie...kwamen ter sprake. Maar dan moesten we toch even terug naar de realiteit en dus gingen we op zoek nr n goedkoop vlieg - of treinticket. En zo belandden we uiteindelijk bij de Filipijnen. Een land waarbij ik me in eerste instantie niet veel kon bij voorstellen... Gelukkig bestaat er internet en wanneer je de filipijnen `googlet` krijg je nu eenmaal prachtige foto s te zien... het alternatief voor xinjiang zou dus de filipijnen worden, van een omschakeling gesproken. Vijf dagen later vertrokken we. Nog net op tijd beseften we dat onze vlucht om middernacht vertrok en niet om 12 u s middags, zoals we eerst dachten. Ons treinticket gingen we dus voor de derde keer inwisselen. Nog goed dat dit hier mogelijk is en er zelfs een apart loket bestaat voor het inwisselen van treintickets, waardoor je niet lang hoeft aan te schuiven. De eerste indruk van Manila was echt vreemd en ongemakkelijk, we kwamen om 5u30 s morgens toe in het centrum van de stad. Straatkinderen, zelfs n baby van hooguit twee maand lag op straat te slapen, en overal van die nachtbewakers, met n knuppel en n gigantisch geweer. Voor ieder hotel, restaurant, bank stond er wel n bewaker en om een of andere reden werd mn blik iedere keer opnieuw direct naar het geweer gericht. Ze hadden ons niet naar Xinjiang laten vertrekken omwille van veiligheidsredenen, maar eerlijk gezegd denk ik dat de filipijnen op 1 of andere manier veel onveiliger zijn. In iedere mall (tjah... de amerikaanse invloed in de filipijnen) dat je binnekomt, wordt je bagage gecheckt, en soms wordt je ook nog es gefouilleerd. Een ding was zeker in Manila wouden we liefst niet te lang blijven, alhoewel mn idee over Manila op het einde van onze reis wel degelijk veranderd was. Op het einde begonnen ook wel al meer vertrouwd te raken met de stad, de shopping malls, en de jeepneys. Dan zijn we richting Noorden getrokken, tussen de jungle en de rijstterrassen. Supermooi! Wel nogal n belevenis. We zijn daar twee dagen gebleven tot we beseften dat onze pesos bijna op waren en we daar in de buurt geen geld uit de muur konden halen. Dan hadden we geregeld dat we n bus zouden nemen richting Pinatubo, zonder ticket, en ergens onder de baan zouden ze stoppen voor ons aan n geldautomaat. De eerste ATM wou onze buitenlandse kaart niet accepteren, even paniek. Maar de tweede geldautomaat deed het gelukkig wel. Ze hadden ons dan laten uitstappen in Angeles, n verschrikkelijke stad, van daaruit zou het maar n halfuur zijn nr de vulkanische berg. De volgende morgen kregen we echter meer concrete info. Eerst drie uur nr Capas, waar we de dag voorheen gepasseerd waren, en dan van daaruit zouden we n jeepney moeten huren om nr de berg te gaan. We hebben na wat aarzelen, dat plan dan maar laten varen. Lang in een bus zitten als het rond de 40 graden is, is ook niet alles. Daarna zijn we nr de eilanden getrokken, eerst nr Mindoro, daarna naar Bohol. Supermooie stranden, helderblauw water, mooie zeesterren, fluo vissen, dolfijnen... Zoals je ziet, t was echt wel de moeite... En in heel de Filipijnen kan je zoveel lekkers eten! Filipino foods, mexicaans, italiaans, spaans, japans, koreaans, turks, vietnamees, amerikaans, indisch, thais... De beste lasagne gegeten ooit... en k ben er zelfs belgische pralines tegegekomen. Heb echt wel genoten van al dat vertrouwde eten dat ik hier echt wel mis. Pizza, pesto spaghetti, lekker brood, mexicaans, falafel, lekkere kopi.. echt fantastisch. Vanuit Cebu wouden we dan n boot terug nemen nr Manila. Maar die boot had zoveel vertraging dat we uiteindelijk n binnenlandse vlucht genomen hebben. Als we die boot gingen nemen, zat de kans er dik in dat we onze vlucht nr shanghai zouden missen ( die boot kon er 22 uur over doen, maar miss ook 30 uur) Het steekt niet op n aantal uur in de filipijnen... dat werd nogmaals duidelijk. Nog snel mn mes gered vn de boottocht, en dn naar de luchthaven. Ergens kwam het zo ook wel nog goed uit, omdat we dn in Manila inkopen konden doen; fetakaas, brood, pesto en al china binnengesmokkeld En dn konden we ng es nr kopi roti gaan. Beste ontbijt ooit... ;-) De twee weken zijn voorbijgevlogen, maar ik heb in ieder geval echt genoten van het paradijs op aarde.
k Heb me weer aan iets gewaagd, k ben met erhu 二胡 begonnen. `Erhu` wordt ook wel `Chinese violin` genoemd voor als je je er iets wilt bij voorstellen, alleen heeft een erhu slechts twee snaren. Het systeem waarin ze die partituren schrijven blijft nog wel n beetje verwarrend, maar het went wel. Ze gebruiken cijfers, arabische en chinese door elkaar ipv n notenbalk, om maar iets te vernoemen. Intussen is het hier echt zomer aan het worden, rond de 20-25 graden! n Tweetal weken geleden ben ik nr Nanchang geweest, op bezoek bij Zhang Jinhong, n meisje dat ik in Shanghai in oktober leren kennen had. K Heb op haar appartement gelogeerd en op die manier heb ik ook de achterbuurten van Nanchang kunnen verkennen. Vuil da da daar was, pff.. In de gang nr haar appartement kon je de trapleuning niet aanraken want die zag zwart, pikzwart! Daarenboven heb ik nogmaals ondervonden wat gastvrijheid in china betekent. Eten voor dood, bijvoorbeeld... Het ontbijt daar was echt wel lekker; licht pikante groentjes met noedels, en zelfs mn maag deed niet lastig voor 1 keer. Ik begin dus miss toch stilletjesaan gewoon te worden aan de Chinese keuken. Ik had totaal geen vermoeden wat Nanchang te bieden had, maar eigenlijk vond ik het best wel n mooie stad. n Groot meer, veel groen, lieve mensen.. en lekker eten! En da s echt belangrijk als je in Chinees gezelschap bent.. want er wordt continu gegeten.. we hadde nog maar net ons ontbijt achter de rug, en n vriend vn haar belde al om s middags samen iets te gaan eten. n Kleine twee uur laten zaten we dus terug aan tafel. Ik wou graag zondagavond terugkeren, maar zoals iedere keer weer opnieuw waren er dus geen treintickets meer. k Ben dan maar maandag teruggekeerd. En op zo n momenten besef je maar al te goed dat leven in n overbevolkt land als dit, niet altijd even simpel is. k Besef nu opeens dat meer als de helft vn wat ik geschreven heb ook met `eten` te maken heeft, en zo zie je... die chinese gewoontes begin ik ook al over te nemen... En dan zwijg ik nog over 早睡早起, warm water lekker beginnen vinden, nutteloze sms jes sturen, alles op straat al wandelend te eten of te drinken .... Het zal afkicken worden als ik terug in Belgie ben.. dat staat vast, maar voorlopig ga ik toch nog even genieten van alles hier! Intussen hebben weook n vliegticket gekocht voor Urumqi. Volgende week vrijdag trekken we er even op uit. We gaan het andere uiteinde van China eens verkennen: de woestijn, de oases, islamitische cultuur en de authentieke 兰州拉面! Ik heb er al zin in...
Het is maandagmorgen. Gisterenavond kwamen we terug van een wel heel vreemde uitstap. Vorige week kregen we te horen dat we dit weekend naar Putuoshan konden gaan, en dat het verblijf en eten daar door een of andere organisatie zou betaald worden. Het enige wat we moesten betalen was het vervoer ernaartoe, eerst n bus en dan n boot. Putuoshan is n eiland vol boeddhistische tempels en meer als de helft van de inwoners zijn er boeddhistische monniken en vrouwen. Het zag er veelbelovend uit... toen we daar toekwamen bleken er nog zo n 50 tal andere buitenlandse studenten aanwezig te zijn die aan universiteiten in Shanghai en Hangzhou studeerden. De grootste verrassing was echter dat toen we er vrijdagnamiddag toekwamen, alles (tot op bijna iedere minuut) voor het hele weekend al vastgelegd was. Van n organisatie gesproken. Heel programma hadden ze voorzien en daar was ik dus echt ni op voorbereid. We hadden ook wel soms vrije momenten, zoals na het ontbijt, n half uur, van 6u30 tot 7u. Ja, het ontbijt was vastgelegd om 6u smorgens en het middagmaal was rond 11u. Op zaterdag kreeg ik tijdens het middagmaal bijna kotsneigingen van al die vreemde geuren op mn ng nuchtere maag. Vrijdagnamiddag mochten we een verwelkomingsspeech aanhoren, terwijl ik echt graag gewoon even buiten wou rondlopen, maar dat stond dus niet op het programma Nadien was er wel nog n soort van theeceremonie wat wel de moeite was. Tijdens het avondmaal waren er tal vn optredens voorzien, van het zingen vn liedjes vn britney spears tot acrobatie performances. Ze hadden er n hele `show` van gemaakt, op zn Chinees natuurlijk.. Het was er echter serieus zwaar `over`: te veel, te luid, te druk. Zoals ik al vaak gemerkt heb, kunnen ze het nooit simpel houden. Het is er op een of andere manier altijd `over`, je kon niets eens meer op n rustige manier eten, stel je voor. Zaterdagmorgen was er dan n officiele openingsceremonie, en dan bleek dat ze waarschijnlijk n groep mensen nodig hadden die de `buitenlandse studenten` vertegenwoordigden en dat ze daarom ons maar n weekend Putuoshan cadeau hadden gedaan. Konden ze ons dat nu pas vertellen, die Chinezen toch. Die openingsceremonie duurde ontzettend lang, van 8 tot 11u s morgens zo ongeveer. Het laatste uur ben ik weggestapt, ik kon het niet meer aan... ;-) Na er al n dag te zijn, en eiglijk nog niets gezien te hebben, behalve de haven, optredens, en speeches, was het me stilletjesaan wel beu. Ik ging dn maar eve alleen het eiland verkenne. Ik was zo blij even de stilte gevonden te hebben en n prachtig eiland te ontdekken met een mooi strand. Geen camera s rond me heen. Enkel rust. Wat n opluchting. In de namiddag kregen we dan ng n lezing vn n boeddhistische monnik, gevolgd door n gezamenlijke meditatie oefening. Daarna hebben we ng n mooie wandeling gemaakt tusse de tempels, over de heuvels en op het strand.. Op dat moment besefte ik dat ik al bij al wel blij was er te kunnen zijn, ondanks het veel te strikte programma. s Avonds hebben we dan in n vegetarisch restaurnt gegete, echt superlekker! Nadien ng even n grappige ontmoeting gehad met die boeddhistische 尼姑 Ze staarden nr mn schoenen en er kwam als vanzelf n glimlach te voorschijn op hun gezicht. Ze hadden waarschijnlijk nog ni vaak n 老外 gezien die met dezelfde schoenen als hun rondloopt. Het was bovendien de eerste keer dat ik zoveel boeddhist 尼姑 samen zag en het was best wel eigenaardig. Een groep meisjes, allemaal bros geschoren en stralend van geluk.. Dan wist ik weer dat de hele uitstap me toch ook fantastische dingen had laten zien. Dit stukje land, ver weg van wolkenkrabbers en luchtvervuiling, als was het n andere wereld. Je kan miss zelf beter even n kijkje nemen; www.picasaweb.google.com/saskiadouchy
Geen starende blikken meer, geen uren meer op overvolle treinen.... Vraag me niet waarom maar ik dacht al even dat je n 3-4 tal uren nodig had om vn Brussel luchthaven tot in Gent te geraken. k Was blijkbaar even vergeten dat in Belgie alles veel dichter bij elkaar ligt dan hier. Oeps... het wordt tijd dat ik terug kom naar Belgie, voor ik helemaal vervreemd.
Ik ben 姑姑 (tante saskia) geworden!
