Wederom een weekje naar ons stekkie in La Douce geweest.  Op woensdag 2 oktober in alle vroegte weer vertrokken. Dit keer met aanhangwagen; we hadden weer voldoende mee om die te vullen.

Onderweg ging het allemaal gelukkig vrij goed, zelfs bij Parijs. Alleen was het bij Antwerpen dit keer bijzonder druk. Maar met enig oponthoud ging het toch wel vrij voorspoedig daar.

Om ongeveer 15.30 uur reden we, inclusief boodschappen, Sauviat binnen. Het was warm geweest die dag en dat was nog duidelijk te voelen. Direct alle luiken opengegooid, en de auto uitgeladen. De aanhangwagen lieten we voor wat het was en na de gebruikelijke dingen zoals water erop, stroom erop en boodschappen in de koelkast zetten, hebben we weer lekker een drankje op het terras gedaan en getoost op weer een goed gelopen reis.xml:namespace prefix = o />

We hebben die avond heerlijk buiten gegeten. Het was nog steeds 24 graden, geen wind dus echt heeeerlijk! Dat dit later anders zou worden hadden we toen nog geen idee van en konden we ons ook niet voorstellen.

Donderdag 3 oktober was ik jarig. Ik ben vijftig geworden en nu dus officieel hoor ik bij de fossielen. We hebben bewust gekozen om in Frankrijk te zijn, anders had ik verplicht op mijn werk de hele dag met een rollator moeten lopen. Kwam ik daar mooi even onderuit!

Vandaag moest er ook gewerkt worden dus een gewone dag en dus op naar Thiers om boodschappen te doen. Met een hele lading kwamen we terug. Daarna het huis poetsen, van onder tot boven want we zouden vrijdag een gast uit Nederland krijgen.

Het was nog steeds lekker weer. Alleen stond er een beetje veel wind maar de temperatuur was lekker.

Er stond deze week geen grote klus op het programma. Een week is kort en behalve een paar kleine dingetjes in huis moet nu de tuin gebeuren. Dat zijn alleen maar grote klussen dus daar beginnen we dit jaar niet meer aan. Wel had ik een vijg en wat kruidenplantjes meegenomen uit Nederland. De vijg stond in Aartswoud al jaren in een pot en omdat na al die tijd de grond uitgeput is en er nog nooit fatsoenlijke vijgen aan hebben gezeten, hebben we besloten om deze tegen de muur in onze tuin in Sauviat te zetten. Dat was een mooi klusje voor onze gast, die had aangegeven aan het werk te willen.

De volgende dag, Dierendag, gingen we ’ s middags naar het vliegveld in Clermont Ferrand om onze gast, collega Gerard, op te halen. Het weer was omgeslagen naar regen, veel regen. Balen, maar ja, dat hadden we helaas niet voor het zeggen.

Op het vliegveld moesten we nog even wachten voor hij landde, dus konden we nog even rondkijken. Het is een lekker rustig vliegveld met rechts de vertrekhal en links  de aankomsthal, die onderling gewoon met elkaar verbonden zijn en waartussen je je vrij kunt bewegen. Er zijn diverse (souvenir) winkeltjes en een brasserie. Op de eerste verdieping heb je nog een restaurant. Heerlijk overzichtelijk dus en een prachtig alternatief voor gasten die niet de hele dag in de auto willen zitten.  (de vliegduur is 1,5 uur tegen 10 uur in de auto). De prijzen worden ook steeds aantrekkelijker gelukkig. Met de vliegmaatschappij “HOP” (onderdeel van Air France) vlieg je, als je het een beetje uitkient al voor 170 Euro heen en terug van A’dam naar Clermont-Ferrand. En dan te bedenken dat je met de auto de helft hiervan al kwijt bent aan tol.

Na een goede reis met hier en daar wat turbulentie en een geslaagde landing kwam onze gast met nog een handjevol passagiers de aankomsthal binnen en konden we weer naar Sauviat.

Daar nog even wat gedronken en na een rondleiding kon de gast zich installeren. Vlak voor het diner kwam toch nog de zon tevoorschijn. Dat was het enige moment tijdens zijn verblijf dat onze gast de zon heeft gezien, helaas.

De volgende dag zou een drukke dag worden. Tijdens ons vorige verblijf hadden we bij alle mensen in onze straat een uitnodiging in de bus gedaan om ons huis, die nu eindelijk klaar is, in te weiden. We hadden zo’ n  twaalf mensen uitgenodigd voor een aperitief met een hapje.

Er moesten twee hartige taarten, stokbroden en twee pizza’ s gebakken worden, wraps met zalm, eiersalade en allerlei worst, kaasje en olijven/feta gesneden en klaargezet worden.

Ik was dus lekker druk. Dat was maar goed ook want zo had ik niet zoveel last van zenuwen.

Ook Bouwe was best zenuwachtig voor die dag. We hadden wel allerlei mensen uitgenodigd, maar wat nou als ze niet zouden komen? Misschien was het wel de gewoonte om mensen persoonlijk uit te nodigen en hadden we ze nu beledigd.

En hoe houden we de conversatie gaande? En misschien vinden de fransen het tijdstip (vier uur ’ s middags) wel helemaal niks en drinken zij veel later een aperitief. Ja weet ik veel! Je haalt je van alles in je hoofd.

Inmiddels, terwijl ik aan het bakken was en Bouwe met de kamerbench voor onze hond Lara bezig was, was onze gast begonnen met een stuk tuin vrij van onkruid te maken voor de “ moestuin".  De bedoeling was om een stukje, 1,5 m2, om te spitten en af te bakenen met stenen, zodat de grond gemengd kon worden met een zak meegebrachte bemeste tuinaarde, waarin dan de vijg en de kruidenplanten gezet konden worden.

Echter nadat het onkruid eruit was en de border omheind, werd de pijn in zijn rug ondraaglijk en moest Gerard zijn werkzaamheden staken. Hij had natuurlijk weer veel te gek gedaan. Balen voor hem dus.

Afijn, alles stond zaterdag om klokslag vier uur op een grote tafel in de woonkamer. Het was geen weer om het buiten te zetten. Bovendien wordt het al vroeg kil en vochtig dus dit was de beste oplossing en dat kan heel goed met zo’ n grote woonkamer. We kunnen wel vijftig mensen kwijt!

Vier uur; er kwam nog niemand. Kwart over vier, nog niks. Half vijf, nog altijd niemand. Shit! Nu sloeg de twijfel wel toe. We zijn toen zelf alvast maar aan een drankje begonnen tegen de zenuwen.

s=MsoNormal>Toen, om kwart voor vijf, kwamen ze allemaal ineens tegelijk, alsof het afgesproken werk was! Ik ben naar de deur gegaan en heb ze verwelkomd. Tot mijn schrik kwamen er ook kinderen mee. Ik had voor de zekerheid wel een grote zak spekkies gekocht maar stiekem had ik gehoopt dat de kinderen thuis zouden worden gelaten.

Maar ik moet echt zeggen, achteraf, dat ze zich voorbeeldig hebben gedragen. Er kwamen twee tiener buurmeisjes mee die zich over alle kleintjes hebben ontfermd dus daar hadden de ouders en wij geen omkijken naar. En ze waren allemaal goed opgevoed. Er was een jochie van een jaar of vijf die vrij was en me bestookte met allerlei vragen en verhalen, maar ook hij gedroeg zich echt voorbeeldig en ik heb hem aan het werk gezet door af en toe met de schaal moet zoetigheid rond te gaan bij de andere kinderen. Drinken moesten ze bijna niet en ook van de nadere hapjes werd door de kinderen niet gegeten zonder dat het ze werd aangeboden.

Daar kunnen de meeste  Nederlandse kinderen nog een puntje aan zuigen,  zo vind ik het niet erg, echt! Ook Lara genoot van al die mensen en vooral van de kinderen. Ze gingen op haar hangen wanneer ze op de grond lag of stond, ze likte de gezichten en de hele tijd ging die kont met het staartje als een gek heen en weer. Prachtig om te zien hoe dat ging met die kinderen! Jelle was minder gecharmeerd van al die mensen maar ging er toch goed mee om. Hij moest ook wel.

We werden verwend met allerlei cadeau’ s; bloemen, wijn, champagne, macarones  tot tomaten uit eigen moestuin.

En we hadden ons voor niks zenuwachtig gemaakt. Het werd door iedereen zeer gewaardeerd dat ze waren uitgenodigd en we merkten dat het ook een kennismaking was voor onze buren Maurice en Laurence, die wij de vorige keer al op visite hadden. Zij hadden nog nooit een woord gewisseld met de mensen die aan onze andere kant waren komen wonen, in het huis van Martin en Irene die naar Guernsey zijn vertrokken.

We hoefden ons dus ook niet druk te maken om de conversatie; die kwam vanzelf op  gang en bleef gaande doordat mensen elkaar zelf opzochten. Antoine, de man die bij de groendienst van de gemeente werkt en die is verhuisd naar Olmet, een dorp verderop, was er ook met zijn vrouw en kind. Heel erg leuk dat hij de moeite had genomen om te komen.

Er werden tevens wetenswaardigheden uitgewisseld zoals het feit dat wij al een paar dagen achter elkaar de Gendarmerie door het dorp zagen rijden. Een unicum en Antoine wist te vertellen dat dat op zijn verzoek was omdat er een paar keer brandstof zou zijn gestolen uit geparkeerde auto’ s. De andere buren wisten dit ook niet en dus was het een nuttige bijeenkomst.

Voor ons ook: wij hebben de mensen leren kennen en het is zu zelfs zo dat we, toen we de volgende dag een paar buren tegenkwamen, we nu twee zoenen op beide wangen ontvangen. Erg leuk!

Daarnaast kunnen we als het zover is, bij de buurman een adresje krijgen om onze tuin af te vlakken en wilden Maurice en Laurence wel als onze sleutelhouder fungeren.

Jammer genoeg waren er ook mensen niet gekomen, waaronder onze directe overbuurman Sylvain. We hadden heel graag met hem kennisgemaakt maar volgens Laurence is hij heel verlegen en kennelijk heeft hij dit niet aangedurfd. Jammer, misschien komt dat nog wel.

Mijn quiche met blauwe schimmelkaas en walnoten viel erg in de smaak. Daar werd dan ook gretig van gegeten. Ook dat is wel leuk om te horen natuurlijk van Fransen die zelf van de haute cuisine zijn…

Om ongeveer zeven uur die avond was iedereen zo’ n beetje weg en konden wij terug kijken op een heel geslaagd initiatief. We zijn dan ook blij dat we dit zo hebben gedaan. Het draagt bij aan de acceptatie of misschien zelfs integratie van ons. En het moet nogmaals maar eens gezegd: van de stugge, norse en chauvinistische fransoos was weer helemaal geen sprake. We hebben zelfs een gedeelte van een discussie over jongeren en drugs in het Engels gevoerd met Maurice en de buurman die leraar is!

Het ligt dus echt aan jezelf als je dit soort uitspraken doet.

Toen iedereen weg was hebben we de boel weer opgeruimd. We konden constateren dat we nog wel voor een paar dagen eten hadden. En dan had ik nog niet eens mijn geitenkaarstaartjes gemaakt. Maar ja, ik heb het liever zo.

Met onze gast ging het intussen niet zo goed. Regelmatig moest hij op bed liggen en hij had veel pijn. Dus moesten we maar wat pijnstilling kopen maandag.

De zondag is vooral regenachtig verlopen. Konden we zaterdagmiddag, tijdens het aperitief, alle ramen lekker opengooien en was de zon er regelmatig bij, nu was het een grijze lucht. Tja, wat doe je dan op zo’ n dag? Beetje lezen, koffie drinken, tuinprogramma’ s en grand prix kijken en een klein klusje doen. De temperatuur was een stuk gedaald maar nog wel goed, maar je kon voelen dat de herfst in de lucht zat.

Wel lekker relaxed hoor, dat wel.

Op maandagmorgen gingen we weer naar Thiers om wat laatste boodschappen te doen en de pijnstilling te halen voor Gerard. Er was nog niet zoveel verbetering.

Die morgen waren ook weer de werklieden gekomen om de laatste grote luiken te plaatsen, eindelijk!Ze zijn de hele dag weer bezig geweest maar toen hingen ze er allebei in! Ook het kleine luikje van de gastenbadkamer hadden ze op maat gemaakt en afgehangen dus we wisten nu wat ons te doen stond: beitsen.

Dinsdagmorgen zijn Bouwe en ik met zijn tweeen aan de gang gegaan en nog voor het middageten waren alle luiken in de beits gezet! Pffft, was wel even aanpoten maar het was zowaar droog en we wisten niet voor hoelang dus het kan maar klaar zijn.

Verder die dag hebben we ook het tuintje afgemaakt waar onze gast aan was begonnen. Nu nog afwachten of ze de winter overleven maar de beste tijd is toch de herfst om te planten; de grond is nog lekker warm en je hebt grote kans dat ze regelmatig water krijgen want dat kunnen wij niet doen uiteraard.

Het diner was voor onze gast zijn galgenmaal want hij zou de volgende dag weer vertrekken naar Nederland. Op onze vraag of hij wel een beetje had genoten antwoordde hij dat hij zich prima had vermaakt ondanks zijn rugpijn. Gelukkig maar. Hopelijk komt het met zijn rug snel weer goed.

De volgende dag was het 9 oktober. Al vroeg waren we opgestaan, want Gerard moest om half tien op het vliegveld zijn. Bouwe heeft hem weggebracht en ik ben alvast begonnen met een was draaien, de gastenbadkamer en die van ons schoonmaken en stofzuigen op de slaapverdieping en de woonkamer.

Tegen de lunch was ik al een heel eind en dat beviel wel; kon ik in de middag wat rustiger aandoen.

En je gelooft het niet: aan het einde van de middag, toen we klaar waren met het huis, kwam de zon tevoorschijn en konden we er nog even lekker van genieten.  Dat was echt nog even heerlijk want het is dan gelijk aangenaam. Nog een voordeel was dat we de parasol en de tuinstoelen droog naar binnen konden halen.

Op donderdag 10 oktober stonden we om een uur of kwart voor zeven op en om half acht zaten we alweer in de auto richting Nederland.De terugreis ging nog beter dan de heenreis. We besloten om gewoon via de A86, A10 en A1 te rijden en dat ging wonderwel zeer goed.Ook bij Antwerpen dit keer niet al teveel oponthoud en om ongeveer kwart over zes die avond reden we weer onze oprit in Aartswoud op.

We kijken met een intens tevreden gevoel terug op deze week. Benieuwd wat de volgende keer gaat brengen!