ik voel mij hier thuis zo vaak waardeloos, niks wat ik doe word gewaardeerd.. niemand die snapt dat soms een dag niks doen zelfs vermoeiend is, ik denk al maanden dat ik de dood van mama 'redelijk goed' aan het verwerken was tot ik ben ingestort.. heb een enorm moeilijke periode gehad, en heb geen enkel moment de steun van thuis uit gevoeld.. het voelt alsof ik hier helemaal alleen mee om moet gaan, alsof mijn gevoelens niet tellen.. er zijn dagen dat ik echt genoeg heb van alles.. ik mis de steun van mijn papa in dagdagelijkse dingen, eens een 'dankuwel' of 'goed gedaan'.. nee altijd 'is dat nu nog niet gebeurd' of 'gij doet hier niks in huis, gij denkt dat ge hier in een hotel leeft' .. ik heb zoveel schrik om er helemaal alleen voor te komen staan.. schrik voor die onwetendheid, schrik voor NOG iemand te verliezen.. ik heb zoveel vrienden die mij steunen, maar ik voel me zo alleen is alles.. ik zou zo graag mijn mama terug willen en haar om raad vragen..
Het woord 'mama' of de naam 'Christel' word hier zelfs niet meer genoemd.. alsof ze er nooit geweest is, en dat doet zoveel pijn.. ik zou elke minuut van de dag over haar willen praten en herinneringen willen ophalen..
ik weet dat er mensen gaan zijn die dit lezen, en zullen denken 'wat zegt ze nu maar allemaal' of 'dit moet ik tegen Jan vertellen' .. ga u gang, hou u vooral niet in.. hij mag weten hoe ik me voel en wat er door me heengaat want zelf kan ik het hem ONMOGELIJK vertellen, al een week lang is het hier beeld zonder klank, als ik iets zeg word ik gewoon straal genegeerd.. alsof ik met een tiener in huis zit, en laat me duidelijk zijn.. die tiener ben niet ik ...
ik zou zo graag een band willen met de enigste persoon die ik nog dicht bij mij heb staan, maar dat zal nooit gebeuren.. we lijken zo hard op elkaar , te hard zelfs, en dat botst elke keer opnieuw.. hoe hard ik ook probeer ik word niet toegelaten in zijn leven, hij wilt (denk ik) ook niet dat ik een deel uitmaak van zijn leven.. 2 gezichten.. dat is het enige dat ik kan zeggen als iemand mij vraagt 'hoe gaat het met jan' .. en het ergste is dat ze maar altijd vragen 'hoe gaat het met papa? Want het is toch niet niks wat hij heeft meegemaakt he' ... nee inderdaad, maar ik ben hier ook doorgegaan.. ik heb een week langs mama gezeten net gelijk hij, ik heb een begrafenis mee moeten regelen net zoals hij.. ik heb afscheid moeten nemen van mijn mama.. maar neen, hoe gaat het met jan.. SOMS zijn er dagen dat ik wou dat ik er nooit was geweest .. gelukkig worden die overstemt met dagen dat ik vreugde vind in mijn job, vreugde in de lieve kindjes, vreugde bij mijn lieve collega's en vrienden.. maar SOMS heb ik van die dagen ja..
