juli 2015 

het begin van een absoluut horrorjaar... 

de zoektocht naar een eigen auto ging eindelijk beginnen en al snel had ik iets gevonden op internet , een mooie peugeot 208.. 

samen met mama een bezoekje gebracht en testrit gemaakt en ik was verkocht, maar aangezien ik nog maar 20 was op dat moment moesten er 2 mensen borg staan voor mij, dit werden mijn opa en mama.. het papierwerk kon niet snel genoeg geregeld zijn! 

dezelfde dag reed ik met een grote glimlach naar Borgloon zodat mijn opa de papieren kon tekenen om borg te staan voor mij. ik merkte dat hij zichzelf niet was en met zijn gedachten ergens anders zat , maar dat gebeurde wel eens vaker.. maar toen wist ik nog niet wat er ons allemaal te wachten stond.. 

de volgende ochtend belt oma ons in paniek op dat het niet goed ging met opa en dat ze de dokter al had gebeld, mama en papa reden onmiddellijk naar Borgloon terwijl ik thuis in spanning wachtte op nieuws.. 

opa had een longembolie gekregen en ze hebben hem 20 minuten moeten reanimeren, terwijl mijn oma, mama en papa erlangs stonden. 

opa zou opa niet zijn geweest moest hij dit niet kunnen overwinnen. gelukkig! 

hij had het gehaald, maar het was kantje boordje.. hij lag op de afdeling hartbewaking in het Salvator ziekenhuis in Hasselt. hier heeft hij toch nog wel een maand geleden, aan allerlei kabels en machines.. een heel raar zicht.. ik had nog nooit zoiets ingrijpend meegemaakt, ik had eigenlijk wel een zorgeloos leventje tot op dat moment.. ik pendelde van Riemst naar Borgloon en naar Hasselt en terug elke dag opnieuw.. maar niks was mij te veel..voor mijn familie alles. 

na een maand mocht opa terug naar huis, wij waren uiteraard heel erg blij en hadden de hele benedenverdieping vrij gemaakt voor opa. 

opatje was terug thuis, blijer kon ge hem niet maken op dat moment 

toen alle spanning een beetje ging liggen kregen we een week later op een  voormiddag telefoon van de dokter van oma en opa.. het ging  niet zo goed met oma, en moest naar de spoedafdeling in Sint-Truiden. met z'n drietjes gingen we naar Borgloon.. ik bleef bij opa en mama en papa gingen met oma naar spoed..  paar uurtjes later kreeg ik telefoon en blijkbaar had oma een klein herseninfarct gehad.. maar buiten dat ging het gelukkig wel goed met oma. na een weekje rust en een ziekenhuisbed mocht oma terug naar huis.. en konden ze met hun tweetjes hun leven weer een beetje oppakken.. oma heeft 4 maanden lang voor opa gezorgd en niks was haar te veel, ze kookte wat opa wou, ze keek op televisie wat opa wou, en elke dag zat ze langs hem op haar vertrouwde plekje.. ze kwam het huis niet meer uit want wou opa niet uit het oog verliezen.. ik hoor opa nog roepen 'Millaaaa'.. 

er gingen een paar maanden voorbij en de toestand van opa ging zienderogen achteruit, hij werd erg mager en zijn kranige karakter verdween beetje bij beetje.. midden oktober kregen we telefoon van oma 's avonds dat het niet goed ging en we moesten naar daar gaan.. ik was op dat moment nog op mijn werk.. ik ben zodra ik klaar was direct mama gaan ophalen en richting borgloon gereden.. dokter was nog daar, opa had heel veel moeilijkheden om te ademen en het zag er niet goed uit ... hij heeft nog een week krachtig volgehouden met af en toe nog eens een grapje ertussen zoals we hem kende, om hem dan helaas te moeten afgeven op de 48ste verjaardag van mijn mama... 29 oktober 

hij kreeg een prachtige afscheidsceremonie met mooie woorden en vele tranen.. en daarna kreeg hij zijn laatste rustplaats in Hasselt op een mooi grasveld.. 

veel tranen en verdriet , maar ook grote dankbaarheid voor alles wat hij heeft gedaan voor ons.. 

de weken gingen voorbij en zowel oma mama papa als ik vonden onze rust terug.. om dan 5 weken later terug van vooraf aan te beginnen.. 

woensdagavond 3 december 2015 .. mama en ik zaten in de zetel, mama viel de hele tijd in slaap en met momenten kon ik niks verstaan van wat ze mij vertelde.. 'doe toch eens normaal' zei ik nog tegen haar.. 

maar dit was echt een heel slecht voorteken voor wat er nog ging komen... papa kwam die avond thuis en ik vertelde alles tegen hem en samen hadden we besloten dat we de dag erna naar het ziekenhuis zouden gaan want mama zei zelf nog 'jaja het gaat wel!' ... zo sterk als ze was.. 

de dag erna wou ze absoluut dat we eerst naar onze huisarts gingen, dus dat deden we.. en ik ging mee.. 

'ga maar direct naar spoed' hoorde we daar, dus mijn hart begon wel al wat harder te slaan.. 

aangekomen bij spoed heb ik papa opgebeld, die zo snel mogelijk ging opkomen naar daar, intussen kreeg mama allerlei onderzoeken.. allereerst van haar bloed, en ze zagen onmiddellijk dat hier iets goed mis mee was.. ik ga de hele uitleg mezelf besparen want ik zal en wil het nooit snappen.. 

het was niet goed, dat was duidelijk.. 

ze moest direct met een ambulance naar het Salvator ziekenhuis in Hasselt gevoerd worden met een MUG arts erbij.. nu werd ik echt doodsbenauwd. ..

aangekomen in Hasselt bleek na vele onderzoeken dat ze de zeldzame bloedziekte TTP had.. Trombotische Trombocytopenische purpura.. kort uitgelegd betekende dit eigenlijk dat in haar heel lichaam kleine bloedklontertjes aangemaakt werden, grotendeels in haar hersenen.. daarom dat haar spraak met momenten weg viel.. 

ze werd vanaf dag 1 aan een machine gelegd dat haar bloed helemaal zuiverde en haar nieuwe bloedprentjes gaf en plasma.. maar na een week heeft mijn lieve mama deze rotziekte helaas niet mogen overwinnen.. 10 december 2015 rond 15:00 heeft mijn mama haar strijd verloren.. na voor haar en voor ons een helse week.. 

mijn mama was mijn mama niet meer in dat ziekenbed.. fysiek was ze mijn mama maar mentaal was mijn mama helemaal weg.. ze herkende mij gelukkig nog wel, maar daarbuiten was het net alsof ik naar een film aan het kijken was en hoopte dat het allemaal niet echt was.. ze werd agressief.. zat voor haar uit te staren in bed.. verlamd, en ja... ze was mijn mama niet meer.. ik durfde zelfs niet alleen bij haar ze blijven... op één van haar laatste dagen kreeg ze nog een hersenscan op haar kamer.. ik was erbij toen de dokter kwam.. ze kreeg een soort muts op haar hoofd met wel 100 draden aan, en het deed haar niks.. ze lag daar als een plant .. ogen weggerold..  ik was bang, onzeker, alleen en eenzaam.. tot op de dag van vandaag.. 

amper 1.5 maand na het afscheid van opa zat ik alweer op dezelfde plek, op dezelfde bank in dezelfde zaal bij het crematorium.. ik kon het niet geloven.. ik kan het nog steeds niet geloven.. 

dit allemaal heeft enorme littekens bij mij achter gelaten, en ik ben in een diepe put terecht gekomen.. 

opeens moest ik een heel huis onderhouden terwijl ik nog nooit een wasmachine had aangeraakt bij wijze van spreken.. 

poetsen, wassen, strijken, koken.. alles was mijn taak geworden.. 

ik sta op met mijn mama en ik ga slapen met mijn mama.. ik mis haar zo hard en hoop nog altijd dat dit een nachtmerrie is waaruit ik nog moet wakker worden.. maar ik weet beter helaas..