DAG 7: Vrijdag, 5 augustus 2011

Wandeling 6: De Grand en Petit Col Ferret

Laatste wandeldag en daarom staan we vroeger op, want vanavond moeten we ons vertrek voorbereiden. Bovendien zal het volgens het weerbericht in de late namiddag beginnen regenen. Om 6.15 u. komen we in actie en haasten we ons om ons te wassen, te ontbijten en onze knapzak klaar te maken. Om 7.10 u. vertrekken we richting Courmayeur en van daar gaat het verder naar Arnouva, op het einde van de weg door Val Ferret (afstand 44 km - hoogte 1.790 m).

Vandaag trekken we omhoog naar de Grand Col Ferret en vervolgens over de Tête Ferret en langs de Petit Col Ferret naar de bivacco Fiorio.

Om 8.10 u. zijn onze stapschoenen aangebonden en trekken we over een TMB-wandelweg (Tour du Mont Blanc pad) omhoog naar de Refugio Elena. De route is stijl, maar vrij goed begaanbaar. Om 8.50 u. houden we even halt aan de refuge (2.060 m) en vatten dan de lastige klim aan naar de Grand col Ferret. Gelukkig kunnen we stappen in de schaduw en na zowat een uur - we zijn inmiddels goed getraind - staan we boven (hoogte 2.531 m). Een koele wind dwingt ons over de kam te schuilen. Daar maken we een praatje met een kwartet Limburgers uit Peer die de Tour du Mont Blanc wandelen. Van hieruit hebben we zicht op de Zwitserse Alpen (Matterhorn e.a.). We nemen ook de obligate groepsfoto met de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond.

Hierna, het is inmiddels 10.15 u. trekken Piet en Philippe alover de top van de Tête Ferret (2.734 m) naar de volgende afspraak, de Petit col Ferret, terwijl Eric en Johan rond de bergtop daarheen stappen. Via de top was de wandelweg, zeker bij het afdalen, bijwijlen beangstigend (stijl en smal). Ook Eric en Johan hadden een zware klus langs de rondweg. Om 11.10 u. vinden we elkaar terug. Vlug nog een hapje eten en dan (om 11.20 u.) gaan we terug samen naar de ‘top’bestemming van de dag :de bivacco Fiorio. Wat aangekondigd was als een korte klim (20 min.) blijkt een oerlastige trektocht over rots(blok)velden e.a. die stevig in de kuiten bijt. We puffen en blazen, stijgen en dalen, maar hijsen ons verder tot we dan toch de schuilhut bereiken om 12.10 u. We zitten op een hoogte van 2.750 m. en hebben inmiddels 7,7 km afgelegd. De bivakhut biedt 19 rudimentaire slaapplaatsen en is voorzien van enkele elementaire voedingsmiddelen. Buiten is er een prachtig uitzicht, want vlak voor ons ligt de gletsjer Pré du Bard. We verpozen even (een mondje eten en wat kledij drogen in de zon, en Eric die uiteraard weer enkele foto’s neemt) en genieten van de omgeving. We zien evenwel dreigende wolken komen aandrijven en besluiten weer op pad te gaan. Het is inmiddels 12.30 u.

Het gaat via de weg die we beklommen terug naar de Petit col Ferret, dus knap lastig over de rotsen en soms partijen losliggende stenen. Eénmaal daar (13.10 u.) dalen we verder richting refugio Elena. Deze route wordt een afknapper: zeer stijl, glibberig en gevaarlijk. Na zowat een uur krijgen we desondanks aansluiting op een bredere verharde weg die ons terugvoert naar onze vertrekplaats. Onderweg zien we nog een met pak en zak beladen muildier de weg omhoog stappen. Vlug nog enkele foto’s. En dan zit onze laatste wandeling er op. Het is 14.45 u. en we hebben 12,5 km afgelegd, 5 u. gelopen en 1.45 u. gerust.

We vatten de terugtocht aan naar ons huisje, maar stoppen nog langs de weg om enkele inkopen te doen in een warenhuis A&O. Elkeen wil enkele souvenirs meenemen (wijn, kaas, pasta, olijfolie, etc.).

Dan nog tanken waarna we om 17.00 u. thuiskomen.

Even tijd om ons te verfrissen en vervolgens moet er worden gepakt, waarna - terwijl er ook wordt geapperitieft met citroenjenever, traktaat van Johan - nog alles aan kant moet worden gelegd en het huisje moet worden gekuist. Piet neemt de leiding van deze laatste werkzaamheden terwijl Johan toekijkt (en Philippe en Eric elk op een pc zitten te tokkelen), leze dat de taken goed verdeeld zijn.

Verslag: Philippe

05-08-2011 om 19:31 geschreven door eric  

DAG 6: Donderdag, 4 augustus 2011

Wandeling 5: Aan de voet van de Gran Paradiso

Ook vandaag zijn we redelijk op tijd. Als Philippe, Johan en ikzelf rond 7.00 u. aan de ontbijttafel verschijnen, heeft Eric er reeds een dorpswandeling opzitten. Hij moest wel even zoeken om de weg terug te vinden, want dat is niet evident in Frazione Grand Crè (= ons gehucht) met een doolhof aan kleine straatjes.

Na 4 wandeldagen weet iedereen ’s morgens al een beetje ‘zijn draai’ te vinden. Eten, wassen, picknick klaarmaken, opruimen, rugzak vullen, kousen en schoenen aan, kuiten ‘smouten’ en… de deur uit. We vertrekken uit Sarre om 7.51 u. en de temperatuur bedraagt 20,5 °C. We rijden naar Pont, een gehucht van Valsavarenche op 1962 m. Dit betekent zo’n 300 m stijgen en dus nogal wat kronkelwegen naar boven. Gelukkig hebben Philippe en Johan geen last van de ‘slingerziekte’.

Als we uitstappen merken we onmiddellijk dat het een stuk frisser is: hooguit 9 °C. We beginnen de tocht om 8.47 u. met onze trui aan. De parking staat overigens goed vol en we merken dat er inderdaad nogal wat wandelaars klaarstaan om te vertrekken. Gelukkig gaan de meesten de andere kant op (het is niet zo leuk om in een hele ‘tros’ te moeten lopen). Wij hebben vandaag gekozen voor een middelzware wandeling aan de voet van het massief van de Gran Paradiso met onderweg 2 rifugi (= meervoud van rifugio). Eerst volgen we het koningspad naar de Rifugio Vittorio Emanuele II op 2735 m. De klim valt eigenlijk goed mee (maar we zijn onderussen natuurlijk al wat gewoon), wat Philippe doet veronderstellen dat die koning waarschijnlijk van het vatsige type was. In elk geval is het uitzicht weer de moeite. Dank zij een stralende zon en een staalblauwe hemel laat de Gran Paradiso zich van zijn allermooiste kant zien. We hebben ondertussen 5,45 km gewandeld en dit - zoals steeds - netjes binnen de voorziene tijd vermits we om 10.45 u. reeds alle vier boven staan.

Omdat er nog een 2^de berghut op het programma staat, zetten we onze tocht verder om 11.20 u. We hebben zo allemaal het idee dat het een fluitje van een cent wordt om van de ene hut naar de andere te lopen omdat de grafiek op onze beschrijving nauwelijks hoogteverschillen aangeeft. Maar eens te meer hebben we ons serieus ‘mispakt’. Het gaat toch meer op en neer dan we gedacht hadden en we moeten ook af en toe een serieuze rotspartij over klauteren. Maar het zicht is zoals steeds prachtig. In gedachten verzonken - zoals op zo’n tochten wel vaker voorkomt - wordt een mens toch af en toe geconfronteerd met eigen ‘nietigheid’ tegenover die machtige natuur gevormd doorheen duizenden en duizenden jaren. We kunnen het nauwelijks bevatten, maar des te meer genieten. Ondertussen krijgen we de Rifugio Chabod in het vizier. Eric heeft een topdag en is niet te stoppen. We bereiken de hut om 13.35 u. We hebben reeds 11,54 km in de kuiten en bevinden ons nu terug op 2750 m hoogte. Het is zeer warm. Rondom de hut heerst een behoorlijke drukte, precies zoals de beschrijving had voorspeld: een mix van geharde bergbeklimmers en groepen jongeren. Van de eerste soort merken wij in de verte een zestal moedigen die zich een weg banen door de sneeuw op de hoge flanken van de Gran Paradiso. Omdat we vandaag aardig opgeschoten zijn, besluiten we niet te lang bij de rifugio te blijven zodat we vanavond een wat rustiger avond hebben in ons appartementje in Sarre. We laten Chabod achter ons omstreeks 14.25 u. en vatten de afdaling aan. Volgens de beschrijving moeten we hiervoor rekenen op 2 uur en 15 minuten. Maar Eric schiet als een pijl uit en boog en is nauwelijks bij te benen. Is dat die biefstuk van gisterenavond of toch die krachtdrank van de Aldi? In elk geval breken we alle records en bereiken we reeds om 15.55 u. het eindpunt van onze wandeling. Ik heb juist voldoende tijd om de auto te gaan ophalen in Pont tegen dat iedereen ‘geland’ is.

We hebben vandaag in totaal 5 uur en 9 minuten effectief gestapt (en 2 uur en 2 minuten gerust) om 16,5 km af te leggen. Niet slecht, hé. We zijn inderdaad vroeger thuis dan gewoonlijk en houden zo wat tijd over voor een rustig aperitiefje en wat voorbereiding voor onze laatste tocht van morgen. De meteo waarschuwt voor een onweer maar pas nà 17.00 u. we beslissen om morgen een uurtje vroeger te vertrekken dan gewoonlijk.

Ook voor ons avondmaal houden we het bij ons vertrouwd adres in Aosta: Ristorante Moderno. We zijn er reeds goed gekend en worden er aangesproken en bediend in alle mogelijke talen: Frans, Engels, Italiaans… Eric, Philippe en Johan gaan vanavond voor een secondo piatto met zwaardvis en frietjes of spinazie als contorno. Het ziet er lekker uit. Maar ook ik geniet van mijn pennette all’arrabiata. Johan en Philippe nemen er graag een glaasje witte wijn bij, Eric en ikzelf houden het bij onze aqua frizzante (spuitwater). Johan trakteert met een ijsje van de gelateria even verderop en dat is de perfecte afsluiter voor vanavond. Het is nog maar 21.30 u. als wij terug thuis zijn. We kunnen dus op tijd naar bed, klaar voor onze laatste wandeldag.

Verslag: Piet

04-08-2011 om 00:00 geschreven door eric  

DAG 5: Woensdag, 3 augustus 2011

Wandeling 4: Militaire paden door het hooggebergte

We zijn vandaag vroeg aan…We kijken bezorgd naar buiten: de wolken hangen laag. Het wordt een sombere dag. Als het maar niet regent…

De Caddy-VW (die het overigens zeer goed doet) start om 7.45 u. richting VALGRISENCHE (1662 m). Na 29 km bereiken we de parking en om 8.30 u. zijn we reeds op stap. Helaas hangen de wolken laag en zo kunnen we de bergreuzen niet zien. Niettemin houden we er de moed in en stappen onmiddellijk steil naar omhoog. De paadjes zijn nogal overgroeid, maar tezelfdertijd kunnen we de vele prachtige bloempjes - die we bij ons niet zien - bewonderen: alle kleuren, groot en klein: het fleurt ons op. De zon priemt toch lichtjes door de witte wolken en in combinatie met de hellingsgraad resulteert dit in een zweetstroom. Piet, die een eindje voorop liep, staat op ons te wachten op het einde van een door de militairen aangelegd pad (geen al te leuke job zou ik zeggen), want de zeldzame markeringen waren nergens te vinden! Philippe kijkt van boven uit en merkt dan het juiste pad op. Gelukkig. De gele verf was waarschijnlijk opgebruikt. De witte wolken verbergen nog altijd de vergezichten. Bij ARP’ VIEILLE houden we even halt voor een klein hapje. Alles loopt vlot.

We nemen - op goed geluk - de kortste baan en stoten op een kudde prachtig gevlekte koeien: Bella, Fanny, Rabby… of zijn het nummers 2234 en 2255??? Het waren er veel. Piet is er niet bang van en zou de koeien in de juiste richting sturen. Nu worden de wolken afgewisseld met enkele schrale zonnestralen. Het gaat nu toch serieus bergop. Plots huilt daar de gevaarlijke yeti, of neen het is de donder (zonder bliksem) bovenop de toppen. Het begint zowaar te hagelstenen als we bij een overhangende rots kunnen schuilen. We zijn precies holbewoners. Het is er koud door de felle wind. Gelukkig duurt de vlaag niet lang en we gaan opnieuw verder. Een kwartiertje later begint het opnieuw: regenjassen aan, rugzakken droog… De grote stenen waarover wij stappen worden niet helemaal nat: precies grote hyena-vellen. Regenjas weer uit. We zijn juist op de COL SCAVARDE (2935 m) - dus bijna 1300 m geklommen - als het opnieuw druppelt. Er staat een spiksplinternieuwe hut op ons te wachten: de RIFUGIO DEGLI ANGELI. (2916 m). Een groep jonge gasten is reeds aan het eten. Het is nu 12.45 u. De schoenen moeten uit en we bestellen aan de vriendelijke ober en dienster wat soep en een pintje. Hij insisteert hard om nog iets bij te bestellen. Hij serveert nog water, een assortiment kaas met salami van de streek. Uiteindelijk bestel ik nog een pasta met niets bij. Hij dringt nog aan op koffie en taart. Wij denken dat het een Jood is i.p.v. een Italiaan. Eric en Piet bekijken nog even de boeken van de pauzen die in de streek op tournee waren.

Het is 14.00 u. als we ‘partito’ zijn. Onze Jood weet de weg niet! Hij kent enkel de prijzen. Na wat speurwerk geraken we toch eerst bij de gletsjermeren en de juiste weg. Ietwat verder merkt Eric plots edelweiss op: vele plantjes staan zo mooi langs ons pad.

De afdaling loopt over grote stenen die vrij goed zijn aangelegd door die militairen van weleer. Vele soorten schuiven onder onze voeten: marmer, zilverkleurig, bruingeaderde stenen. Echt mooi om naar beneden te kijken. Alhoewel er ook al iets meer te zien is van de hoge bergen. Piet ziet plots enkele steenbokken: goed zichtbaar voor het blote oog. We slaan het tafereel gaande. Dat zien we niet iedere dag!

De terugweg loopt verder over stenen (veel !), naaldbos en weiden kronkel de kronkel naar beneden. Het dorp LA BETHAZ is al van ver te zien, maar het duurt toch een hele tijd (= veel stappen) vooraleer we er zijn. Ondertussen was het opnieuw beginnen te regenen! Niet veel maar toch! Zo hebben we minimum vier maal onze regenjas moeten aan- en uittrekken. Saai!.

Wanneer we beneden komen maken de balans op: 19,200 km wandelen (veel meer dan in ons boekje staat, altijd zo) - 6.25 u. wandelen - 2.45 u. pauze.

Onze auto staat helaas nog een half uurtje verder en Piet - zoals beschreven in het boekje - loopt letterlijk naar de parking. De andere drie zijn blij dat ze mogen wachten op de “taxi”.

Om 18.15 u. beginnen we te douchen, verslag te schrijven en foto’s te bewerken voor de blog,…

We gaan nu nog naar ons “stam”-restaurant in Aosta.

Johan en Piet eten eerder bescheiden = elk één “plat”, Eric bestelt een gegrilde steak met frietjes en Philippe een gebakken vis met spinazie. We krijgen gratis ‘proevertjes’ aangeboden: genepy, framboise,… omdat we trouwe klanten zijn.

De avond wordt afgesloten met een gelati: lekker en goedkoop !

Verslag: Johan

03-08-2011 om 00:00 geschreven door eric  

DAG 4: Dinsdag, 2 augustus 2011

Wandeling 3: Uitzicht op de Grandes Jorasses

Vandaag raken we iets moeilijker uit bed. Pas om 6:45 u is er beweging in huis. Maar dan gaat het snel: wassen, ontbijten, picknicks klaarmaken, afruimen, afwassen en rugzakken vullen. Een warme dag kondigt zich aan, én een zware dagtocht.

Om 8:00 u. vertrekken we met de wagen richting Courmayeur, waar we om 8:40 u onze wagen moeizaam geparkeerd krijgen in het gehucht Villair Superiore. Om 9:00 u kunnen we dan toch van start gaan. We trekken richting Colle di Liconi, een berg gelegen op 2.657 m. Waar we aanvankelijk een licht omhoog lopend breed pad bewandelen (tot aan Alpe Tsapy) begint het meteen daarna fors te klimmen. Gelukkig loopt het pad door de bossen zodat het nog fris aanvoelt terwijl de zon wel al van de partij is.

Om 10:30 u verpozen we even en meteen maakt Eric een (eerste) fotosessie met de Mont Blanc op de achtergrond. We zitten dan op 1.988 m hoogte. Eenmaal op een goeie 2.000 m moeten we verder in de blakende zon terwijl het pad almaar stijler wordt. Onverdroten werken we ons evenwel verder naar boven. Op ongeveer 2.500 m komen we voorbij een zestal werklieden die het wandelpad aan het herstellen zijn. Een zware job in moeilijke omstandigheden. Ze worden ’s morgens met de heli nabij de werkplek afgezet en na de dagtaak moeten ze te voet terugkeren naar het dal. Enfin, we blijven klimmen en komen uiteindelijk om 12.30 u. aan op onze bestemming (6,240 km afgelegd). Een ongeëvenaard panoramisch uitzicht over het massief van de Mont Blanc is onze beloning. Aan de andere zijde kijken we uit over het bergmeer Lago di Liconi (zie foto’s). We trekken een vol uur uit om te genieten en onze innerlijke mens te versterken. Intussen bereikt ook een ouder Italiaans koppel - ik schat hen goed in de zeventig - de top. Gewoon verbluffend wat deze mensen presteerden. We maken gaarne een praatje en nemen enkele foto’s voor elkaar.

Om 13.30 u. vertrekken we opnieuw. Nu gaat het eerst stijl naar beneden, doch aldra nemen we een pad richting Alpe Tirecorne (1.950 m) dat minder snel daalt en zich slingert door de Alpenweiden. Piet is voorop gaan lopen en met drie volgen we op enige afstand. Wanneer we een verkeerde weg inslaan roept Piet, blijkbaar op zijn hoede, ons terug. Gelukkig was hij waakzaam en zijn we maar een paar honderd meter verkeerd gelopen. Weer op weg, nu ook weer tussen de bomen die een welkome schaduw bieden, want het is intussen behoorlijk warm geworden en de zon brandt ongenadig. Om 16.25 u. passeren we Ermitage (1.490 m) waar een leuk terras onze vermoeide lijven uitnodigt tot een verpozing. We drinken bier (Johan), water (Piet en Eric) en melk (Philippe). Na nog een kleine zoektocht naar de juist te nemen weg - de routebeschrijving was niet altijd even duidelijk - komen we (eindelijk) om 17.15 u. terug aan ons vertrekpunt. We waren alles samen 7.15 u onderweg en legden 14,820 km af met een hoogteverschil van 1.338 meter. Nog even stoppen in Courmayeur voor enkele ansichtkaarten en dan rijden we snel naar huis. Aankomst 18.10 u. Tijd voor een verfrissende douche en enkele dranken. Eric zet zich (lees de pc) meteen ook aan het werk om de foto’s in te scannen. Tussendoor wordt er ook enige kledij gewassen en te drogen gehangen. En dan is er ook nog tijd voor een aperitiefje en bijhorende versnapering(en).

Om 20.00 u. gaan we uit eten. We zullen vanavond allemaal pizza eten, vier verschillende smaken: quattro formaggi, pizza greca, frutti di mare en valdostana. We snijden alle pizza’s in vier en nemen elk vier verschillende stukken. Daarbij een grote karaf rode wijn en een fles spuitwater. We laten het ons smaken en geven een kwotering voor elke pizza. Eric blijkt de beste keuze te hebben gemaakt. Om 21.30 u. zijn we buiten; Piet en Philippe eten nog een gelata. Dan richting wagen en om 22.15 u. zijn we thuis. We zitten nog even samen en bekijken de weersvooruitzichten voor morgen. Slaapwel.

Verslag: Philippe

02-08-2011 om 00:00 geschreven door eric  

DAG 3: Maandag, 1 augustus 2011

Wandeling 2: Koninklijke Jachtpaden naar Rifugio Sella

Onze tweede wandeldag reeds. We hebben eigenlijk al een beetje een ochtendritueel met als meest kenmerkende eigenschap Eric die voor dag en dauw al druk in de weer is en er eigenlijk al een halve dag heeft opzitten vooraleer wij (Philippe - Johan - Piet) uit ons bed tuimelen.

Het belooft alweer een prachtige dag te worden: veel zon, misschien iets meer wolkjes dan gisteren, maar andermaal ideaal wandelweer. Benieuwd of er – na de wat uit de hand gelopen “inwandeling” van gisteren – nog voldoende ‘jus’ in de benen zit voor opnieuw een stevige tocht. De zwaarte zou hem niet onmiddellijk in de moeilijkheidsgraad van het parcours zitten, maar eerder in de afstand. We zullen zien.

Net als gisteren verlaten we Sarre omstreeks 8.00 u., om 40 minuten later te parkeren in Valnontey, een gehucht nabij Cogne. Ook nu weer is de parking een verzamelpunt voor wandelaars. We starten op 1666 m hoogte en het is 8.45 u. en 17 °C wanneer we onze tocht aanvatten. We beginnen meteen met een stevige klimpartij, zeg maar een echte kuitenbijter, want de eerste uren stijgen we niet minder dan 918 m tot aan de rifugio Vittorio Sella (2584 m). We hebben dan reeds 5,85 km gestapt en het is inmiddels 11.07 u.. We blijven dus ruim binnen de aangegeven tijd (2.30 u.). Naast de eigenlijke rifugio opent een gezellige bar juist de deuren. Johan drinkt er een glas melk. Eric ziet het niet zitten om één uur te wachten op de soep die pas om 12.00 u. zal klaar zijn. Een schaapherder met gemuilkorfde hond leidt een hele kudde schapen door de uitgestrekte alm rondom de hut. We hadden tot nu toe afwisselend (hoofdzakelijk) zon en wolken, ideaal wandelweer dus. Philippe geniet nog even van een korte rustpauze op het ‘zonneterras’ en om 11.45 u. zetten we onze tocht verder.

We stijgen nog een beetje (tot 2650 m) langs een pad dat beschreven staat als ‘mooi geplaveid’. Dit moet je in de bergen echter met een korreltje zout nemen: er zitten toch stukken bij waarbij je behoorlijk moet klauteren. Ondertussen moeten we wel zeggen dat de wegaanduiding heel behoorlijk is. Het is haast onmogelijk om verkeerd te lopen. Stilaan zetten we nu de afdaling in, maar het gaat heel ‘pianekes’ met af en toe zelfs weer een stukje klimmen. Onderweg sta ik plots oog in oog met een gems (op zo’n 20 m afstand). Ik houd mij rustig, maar dat heeft niet veel effect. Ik kom niet dichter dan 15 m vooraleer het dier gezwind de alpenweide in huppelt. Even verder komen we aan de Casotto dell’Herbelet (2435 m). We hebben nu reeds 12,170 km in de benen. Net als Eric - als eerste achtervolger - van achter de topjes tevoorschijn komt, beleef ik mijn persoonlijk hoogtepunt van de dag: op de bergflank in de opening van een bergholte zie ik een prachtige steenbok, de koning van de Alpen. Of in dit geval koningin, want er loopt een kalfje bij. Een indrukwekkende ‘ontmoeting’ met een machtig dier. Een Italiaans koppel feliciteert ons met ons wandelprogramma en geeft nog wat informatie over de regio. Nu wacht ons nog een vrij steile afdaling, al lijkt dat in de praktijk wel mee te vallen. Binnen de kortste keren is er van Philippe geen spoor meer te bekennen. Als een lenige hinde verdwijnt hij gracieus in het dal. Het loont de moeite om af en toe eens achterom te kijken - al doe je dat best niet te veel als je aan het afdalen bent - om de Gran Paradiso in zijn volle pracht te bewonderen. Tussendoor ook even een close-up van de onvervalste zweetparels op het voorhoofd van Eric…

Het laatste stuk van onze wandeling loopt vrij vlak en volgt voortdurend het bergriviertje (Torrente). Een makkie zou je denken, maar daarin zou je je wel eens behoorlijk kunnen vergissen: het is echt nog een vol uur flink doorstappen om uiteindelijk omstreeks 17.30 u. op onze startplaats te arriveren. We hebben niet minder dan 22,84 km gestapt en we zijn 8.51 u. onderweg geweest (waarvan 2.21 u. pauze). We zijn dus echt wel goed bezig !

Onderweg naar huis stoppen we nog even bij de supermercato om wat fruit te kopen (kiwi’s, nectarines en veel te dure bananen) en nog wat spuitwater. Na de douche en het obligate aperitiefje trekken we naar Aosta (na eerst eens rondgereden te hebben langs de plaatselijke horeca) voor ons avondmaal. We gaan terug naar het restaurantje van de eerste avond omdat we heel tevreden waren (lekker - vlotte bediening - goedkoop). Vermits er geen fotokaart in het toestel van Eric zat (waar gaan we dat schrijven) krijg je hier de beschrijving van onze culinaire voorkeuren: Eric en Johan kiezen eensgezind voor een erg gezond voorgerecht met een groentenslaatje en daarna kalkoenfilet met frietjes. Voor dessert krijgen zij een limoensorbet (die ze met een rietje kunnen uitdrinken). Philippe gaat voor tagliatelle als voorgerecht en een spiesje (2 eigenlijk ) als hoofdgerecht, met een slaatje (wat had je gedacht). Ikzelf houd het op een pizza, maar dan wel een diavola (nogal pikant). We sluiten de dag af om 22;30 u. met Philippe op het terras, Eric achter de grote laptop (waar anders), Johan in bed (hij is al flink bomen aan het zagen) en ikzelf nog de allerlaatste woorden aan het typen voor dit verslag. Op naar onze 3^de wandeldag.

Verslag: Piet

01-08-2011 om 00:00 geschreven door eric