Ik probeer hem mij voor de geest te halen, de tijd dat ik
nog niet wist wat een tapa was. Op café kreeg je chips - net al dat beetje wak
als de overijverige cafébazin ze al van tevoren had klaargezet. Of beter nog:
met een subtiel maar onmiskenbaar vervallen smaakje. Zakjes die ze niet
verkocht kregen. Op café kreeg je dus chips of en ja, ik ken de pipi- en
kaka-statistieken nootjes. Soms kreeg je ze helemaal gratis, andere keren
stonden ze op de kaart bij de versnaperingen. Portie salami, portie kaas en als
we ons eens helemaal lieten gaan, de portie gemengd. Afhankelijk van de toewijding
van de eigenaar tegenover die godenmaaltijd voor de al enigszins beschonken
tooghanger of terrasplant, kon je in zon portie gemengd al eens een zilverui
bespeuren of anderhalve augurk de bokaal was bijna leeg. Mosterd was een
absolute must, in brasseries en tavernes die het wat hippere genre aanleunen,
vergezeld van of vervangen door ketchup.Helemaal aan de top van de versnaperingenkaart,
maar helaas vaak verguisd en stiefmoederlijk behandeld, stond de kop. Kalfskop,
preskop. zeg niet dat het u niets doet. Al dan niet deel van de portie gemengd,
prijkte het niet zelden op de kaart bij Chantal en Rudi, Onder den toren, in t
Poske of De goeien tijd.
Of dat was toch zo, in de tijd waarin een tapa nog iets
exotisch was waaraan je je overdadig te goed deed aan een kraam in Barcelona.
Want wie niet vies is van een bezoekje aan de Postiljon, de Reisduif, t Trapken
op of Café Sport, zal sinds enige tijd een belangrijke verandering op de kaart
hebben waargenomen. Onder de bieren staan niet langer de versnaperingen, de
snacks of een en ander voor de kleine honger. Nee, daar staan nu de tapas. De
koude tapas, de warme tapas of de tapas mix. Mixed tapas voor wie werkelijk de internationale toer opgaat en de
meertaligheid niet schuwt. Zeg geen preskop met boerenbrood tegen de tapas country style. En o wee de proletariër
die nog spreekt over een bitterbal of curryworst. Mixed tapas - warm als het even kan.
Het vooruitzicht van een culinair avondje in een
tapasrestaurant maakt bij mij dan ook tegenstrijdige gevoelens los. Halvelings
zet ik me schrap voor de tomatensoep
met balletjes tapa of de tapa friet
met stoofvlees. Draai het in een fancy kommetje en dat zit wel goed. Dat
het bewuste tapasrestaurant-met-ster in het hartje van het mondaine Knokke
ligt, helpt de zaak niet echt vooruit. Ik zie de tapa tomate crevette voorbijflitsen, ontworpen door een verre
achterneef van Christian Louboutin. Ik ruik al bijna de oesters op een dekbedje
van Louis Vuitton. Maar ik moet mijn vooroordelen al meteen aan de kant schuiven
zodra ik Cuines33 binnenwandel. De jongedame die ons een drankje aan de bar
aanbiedt, ziet er niet uit alsof ze een kapstok zitten heeft op een vervelende
plaats en al evenmin alsof ze suggereert dat je net een forse wind hebt
gelaten. Het restaurant is hoe zeggen ze dat hip ingericht en aan die bar
kan het als ik moet een hele avond zitten. Als het niet moet ook, trouwens.
Overal eigenlijk. Soit, terug naar Cuines33.
Als je moeilijk wil doen, moet je het goed doen, zeg ik
altijd. Of zeg ik eigenlijk nooit, maar hier lijkt het wel te passen. Ik dacht
zo: laat ik naar een tapasrestaurant met cocktailbar, dat zich specialiseert in
vis- en schaaldieren, iemand meenemen met een radicale allergie voor alcohol en
alles wat ook maar enigszins met de zee te maken heeft. Lekker makkelijk. Maar
kijk: dat bleek zowaar geen enkel probleem: het tapsmenu (wisselend, maar deze
keer met hoofdzakelijk vis op de kaart) wordt aangepast tot een variant met
vlees en groenten. Als de vriendelijke chef zich even later persoonlijk komt
verontschuldigen omdat hij geen creatiever alternatief kan bieden, wordt het
zelfs een beetje gênant en moet ik me bijna bedwingen om mijn tafelpartner geen
gamba door de strot te rammen doe eens niet zo moeilijk. Hoewel mijn cocktail
de dragonfly een goeie 7/10 scoort op de schaal van Sara, ben ik voor een
keertje bijna jaloers op de alcoholvrije variant van Allergiemans. Altijd een
pijnlijk momentje, als het glunderen omdat jij wél aan de rum en de wodka mag
overgaat in dat vleugje jaloezie omdat die bietensap je eigenlijk lekkerder
lijkt.
Het ligt misschien aan de dragonfly, maar de menukaart van
Cuines33 is voor mij te hoog gegrepen. Na een eerste aanblik begrijp ik zo goed
als niets. Er overvalt me een danige schrik dat er niets anders opzit dan
honger te lijden. Na nog een paar minuten staren wordt het me iets duidelijker:
je kunt gaan voor het tapasmenu van 6 of 8 gangen. Zo ver ben ik mee. Maar dan
komen de sterretjes. Dit wel bij 6, dit niet bij 8, dit vervangbaar door kaas, dit
met of zonder wijnen, Even à la carte kijken, denk ik dan. Om weer helemaal
in de war te raken bij de voorgerechten, die per drie worden geserveerd. Ik
kijk even naar de prijzen ernaast en word bijna onwel. Dat maal drie??! Een
onterechte vrees, zo blijkt na de vriendelijke uitleg van een van de
gastvrouwen. Elk voorgerecht bestaat uit 3 tapas. Zucht van opluchting.
De gerechtjes in Cuines33 zijn voor mij evenmin tapas als de
kalfskop bij Jean en Jeannine. Maar het kind moet een naam hebben en als ik de
kleine kunstwerkjes die je gang na gang krijgt opgediend tapas moet noemen, dan
doe ik dat graag. Geniet vooral eerst van het uitzicht van je bord vóór je de
verfijnde inhoud naar binnen gaffelt het is de moeite waard. Cocktail (mét
hapjes), 6 gangen tapas, water, wijn, koffie en digestief zijn samen goed voor
130 euro per persoon. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat mijn keuze voor
de halveliterfles Brunello (ik doe niet aan solidariteit met niet - drinkers)
daar ook voor iets tussen zit.
Reserveren bij Cuines33 doe je telefonisch, per mail of via
een app op de website. Pas op, daar vragen ze wel je creditcard-gegevens.
De leuze van de dag: Het is geen kop maar het is
wel top.