Ik probeer hem mij voor de geest te halen, de tijd dat ik nog niet wist wat een tapa was. Op café kreeg je chips - net al dat beetje wak als de overijverige cafébazin ze al van tevoren had klaargezet. Of beter nog: met een subtiel maar onmiskenbaar vervallen smaakje. Zakjes die ze niet verkocht kregen. Op café kreeg je dus chips of – en ja, ik ken de pipi- en kaka-statistieken – nootjes. Soms kreeg je ze helemaal gratis, andere keren stonden ze op de kaart bij de versnaperingen. Portie salami, portie kaas en als we ons eens helemaal lieten gaan, de portie gemengd. Afhankelijk van de toewijding van de eigenaar tegenover die godenmaaltijd voor de al enigszins beschonken tooghanger of terrasplant, kon je in zo’n portie gemengd al eens een zilverui bespeuren of anderhalve augurk – de bokaal was bijna leeg. Mosterd was een absolute must, in brasseries en tavernes die het wat hippere genre aanleunen, vergezeld van of vervangen door ketchup.Helemaal aan de top van de versnaperingenkaart, maar helaas vaak verguisd en stiefmoederlijk behandeld, stond de kop. Kalfskop, preskop. zeg niet dat het u niets doet. Al dan niet deel van de portie gemengd, prijkte het niet zelden op de kaart bij Chantal en Rudi, Onder den toren, in ‘t Poske of De goeien tijd.

Of dat was toch zo, in de tijd waarin een tapa nog iets exotisch was waaraan je je overdadig te goed deed aan een kraam in Barcelona. Want wie niet vies is van een bezoekje aan de Postiljon, de Reisduif, ‘t Trapken op of Café Sport, zal sinds enige tijd een belangrijke verandering op de kaart hebben waargenomen. Onder de bieren staan niet langer de versnaperingen, de snacks of een en ander “voor de kleine honger”. Nee, daar staan nu de tapas. De koude tapas, de warme tapas of de tapas mix. Mixed tapas voor wie werkelijk de internationale toer opgaat en de meertaligheid niet schuwt. Zeg geen preskop met boerenbrood tegen de tapas country style. En o wee de proletariër die nog spreekt over een bitterbal of curryworst. Mixed tapas - warm als het even kan.

Het vooruitzicht van een culinair avondje in een tapasrestaurant maakt bij mij dan ook tegenstrijdige gevoelens los. Halvelings zet ik me schrap voor de tomatensoep – met – balletjes – tapa of de tapa friet met stoofvlees. Draai het in een fancy kommetje en dat zit wel goed. Dat het bewuste tapasrestaurant-met-ster in het hartje van het mondaine Knokke ligt, helpt de zaak niet echt vooruit. Ik zie de tapa tomate crevette voorbijflitsen, ontworpen door een verre achterneef van Christian Louboutin. Ik ruik al bijna de oesters op een dekbedje van Louis Vuitton. Maar ik moet mijn vooroordelen al meteen aan de kant schuiven zodra ik Cuines33 binnenwandel. De jongedame die ons een drankje aan de bar aanbiedt, ziet er niet uit alsof ze een kapstok zitten heeft op een vervelende plaats en al evenmin alsof ze suggereert dat je net een forse wind hebt gelaten. Het restaurant is – hoe zeggen ze dat – ‘hip’ ingericht en aan die bar kan het als ik moet een hele avond zitten. Als het niet moet ook, trouwens. Overal eigenlijk. Soit, terug naar Cuines33.

Als je moeilijk wil doen, moet je het goed doen, zeg ik altijd. Of zeg ik eigenlijk nooit, maar hier lijkt het wel te passen. Ik dacht zo: laat ik naar een tapasrestaurant met cocktailbar, dat zich specialiseert in vis- en schaaldieren, iemand meenemen met een radicale allergie voor alcohol en alles wat ook maar enigszins met de zee te maken heeft. Lekker makkelijk. Maar kijk: dat bleek zowaar geen enkel probleem: het tapsmenu (wisselend, maar deze keer met hoofdzakelijk vis op de kaart) wordt aangepast tot een variant met vlees en groenten. Als de vriendelijke chef zich even later persoonlijk komt verontschuldigen omdat hij geen creatiever alternatief kan bieden, wordt het zelfs een beetje gênant en moet ik me bijna bedwingen om mijn tafelpartner geen gamba door de strot te rammen – doe eens niet zo moeilijk. Hoewel mijn cocktail – de dragonfly – een goeie 7/10 scoort op de schaal van Sara, ben ik voor een keertje bijna jaloers op de alcoholvrije variant van Allergiemans. Altijd een pijnlijk momentje, als het glunderen omdat jij wél aan de rum en de wodka mag overgaat in dat vleugje jaloezie omdat die bietensap je eigenlijk lekkerder lijkt.

Het ligt misschien aan de dragonfly, maar de menukaart van Cuines33 is voor mij te hoog gegrepen. Na een eerste aanblik begrijp ik zo goed als niets. Er overvalt me een danige schrik dat er niets anders opzit dan honger te lijden. Na nog een paar minuten staren wordt het me iets duidelijker: je kunt gaan voor het tapasmenu van 6 of 8 gangen. Zo ver ben ik mee. Maar dan komen de sterretjes. Dit wel bij 6, dit niet bij 8, dit vervangbaar door kaas, dit met of zonder wijnen, … Even à la carte kijken, denk ik dan. Om weer helemaal in de war te raken bij de voorgerechten, die per drie worden geserveerd. Ik kijk even naar de prijzen ernaast en word bijna onwel. Dat maal drie??! Een onterechte vrees, zo blijkt na de vriendelijke uitleg van een van de gastvrouwen. Elk voorgerecht bestaat uit 3 tapas. Zucht van opluchting.

De gerechtjes in Cuines33 zijn voor mij evenmin tapas als de kalfskop bij Jean en Jeannine. Maar het kind moet een naam hebben en als ik de kleine kunstwerkjes die je gang na gang krijgt opgediend tapas moet noemen, dan doe ik dat graag. Geniet vooral eerst van het uitzicht van je bord vóór je de verfijnde inhoud naar binnen gaffelt – het is de moeite waard. Cocktail (mét hapjes), 6 gangen tapas, water, wijn, koffie en digestief zijn samen goed voor 130 euro per persoon. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat mijn keuze voor de halveliterfles Brunello (ik doe niet aan solidariteit met niet - drinkers) daar ook voor iets tussen zit.

Reserveren bij Cuines33 doe je telefonisch, per mail of via een app op de website. Pas op, daar vragen ze wel je creditcard-gegevens.

21-09-2014 om 00:00 geschreven door Sara's Choice