Ik zal met de deur in huis vallen. Na 2 loodzware dagen en een rustdag ben ik opgestaan met een gezwollen enkel en voet. Het was al snel duidelijk dat het niet meer verantwoord was om toch door te gaan. Dan loop ik niet alleen mijn enkels maar ook knieën,rug en bekken kapot. Het was een zeer moeilijke beslissing en soms voel ik me belachelijk.
Toch heb ik op die korte tijd een ongelooflijke ervaring opgedaan. De sfeer, de connectie tussen de vele pelgrims en de gastvrijheid van de lokale bevolking zijn fenomenaal. De wandelingen door de prachtige Pyreneën, loslopende kuddes schapen, prachte paarden en koeien ga ik nooit vergieten. Ook de tijd die ik met mijn vader doorbracht, heeft me heel veel opgeleverd. Het is allemaal niet voor niets geweest en deze ervaring nemen ze me niet meer af!
Mijn dochter was zo content me terug te zien, dat deed me ook heel veel deugd. En natuurlijk Koen ook. Misschien kan ik samen met mijn gezin nog iets regelen voor vakantie.
Het is zeker mogelijk dat wij later nog eens de tocht hervatten of herdoen. De tijd zal dat uitwijzen!
Ik wil jullie nog bedanken voor de steun en interesse voor mijn tocht!
Het is bijna zover! Maanden, weken en dagen naar toegeleefd. De laatste voorbereidingen zijn bijna achter de rug.
Samen met mijn pa vertrek ik voor een 5-tal weken te voet naar Santiago deCompostela. Voor mij is het een grote uitdaging, het voelt allemaal zeer spannend aan. Maar ach ik heb al voor hetere vuren gestaan zeg ik dan. De bedoeling is om even weg van alles te zijn en bepaalde dingen op een rijtje te kunnen zetten. Wat wil ik nog in mijn verdere leven? Hoe wil ik dat doen? Dit zijn enkele van de vele vragen. Het zal voor mij ook een goede les zijn in de dingen "dag per dag bekijken".
Het voorbije anderhalf jaar heb ik vele moedige en sympatieke mensen leren kennen, ook aan hen zal ik geregeld eens denken! Ook mijn overleden dierbaren krijgen hier hun plaatsje.
Wat nu al wel zwaar weegt is het 'achterlaten' van mijn kleine prinses. Ik hou me vast aan het idee dat zij in zeer goede handen is en dat ze nu nog niet zoveel besef heeft van de gebeurtenis. Het staat dus vast dat ik haar heel hard zal missen.
Morgenavond vertrekken we met de auto tot aan de franse Pyreneeën. Sint-Jean -Pied de Port is onze vertrekplaats te voet.
Ik zal mijn best doen om hier af en toe een verslagje te schrijven, maar weet dat dit niet altijd vanzelfsprekend zal zijn.
