Sorry dat ik jullie gisteren zo in
spanning liet door niets te vertellen over mijn afspraakje. Hij was zo lief en
romantisch en was absoluut niet opdringend. We hebben de hele avond gepraat
over onze interesses en onze ideeën over de toekomst. Hij wil later dokter
worden, houdt van gezellige, romantische avondjes en wil later graag een hond.
Pas toen hij me thuis bracht gaven we elkaar een kus. Zo romantisch! Het was
een perfecte avond. Het feit dat hij dokter wil worden is gewoon super! Nu
kan ik mijn ouders overtuigen dat ik kan gaan studeren wat ik maar wil, want
als hij dokter wil worden en wij samen zouden zijn, dan blijft het toch nog een
beetje in de familie. We voelen elkaar echt goed aan en ik voel me gelukkig en
echt op mijn gemak. Ik hoop dat hier een mooie toekomst uit vloeit. Maar wie
weet wat er allemaal kan gebeuren? Maar voor zover het nu staat, zie ik alles
nog zeer rooskleurig.
P.S.: Zijn naam is Chris Van Dooren en
hij is mijn soulmate!
Vandaag is er iets fantastisch gebeurd!
Iets waardoor ik al mijn problemen vergeet. Er is een jongen, die ook op mijn
school zit. Hij is me komen opzoeken vandaag. Hij zei dat hij al een tijdje een
oogje op mij heeft, maar dat hij nogal verlegen is en dat hij daarom niets
durfde te zeggen. Hij zegt dat hij zich de schuld geeft van wat er met Mark is
gebeurd, want als hij sneller naar mij
zou gekomen zijn, zou ik nooit in contact zijn gekomen met Mark. Hij is zo lief
en schattig, hij heeft me zelfs vandaag meegenomen naar de cinema en we zijn
nadien nog iets gaan drinken om elkaar wat beter te leren kennen. Ik kan al
verklappen dat het redelijk laat was wanneer ik thuis was en in mijn bed lag.
Vandaag ging ik terug naar school., Mark
en zn vrienden keken me de hele tijd aan en lachten me telkens opnieuw uit. Ik
kon het niet meer aan. Ik ben het gaan melden aan de directie en ze zeiden dat
ze er snel iets aan zouden doen, want dit soort gedrag wordt niet aanvaard. Op
het einde van de dag kreeg ik te horen dat het hele groepje van Mark was geschorst.
Toen was ik opgelucht dat ik niet constant bang moest zijn om met hem in
contact te komen op school, ook al is het maar oogcontact. Ik ging naar huis en
vertelde mijn ouders wat er gebeurd was, ze waren geschokt. Ze toonden veel
begrip en zeiden dat ze me voorlopig niet meer lastig gingen vallen totdat ik me
weer goed voel in mijn vel. Dat vond ik super lief van hen, ik apprecieerde dit
enorm. Dit had ik niet van hen verwacht.
Ik ben er nog steeds niet over van wat
ze me haden aangedaan, ik durf me niet op school te tonen, ik ben er gewoon
ziek van. Mijn ouders stellen zich vragen. Ze begrijpen niet waarom ik zo
depressief rondloop en hoe het komt dat ik me plots niet goed voel en dus niet
naar school ga. Het is wel normaal dat ze zich dat afvragen, maar ik ben te
beschaamd om het hen te vertellen. Ik voel me eigenlijk ook niet echt in de
stemming om te schrijven, dus hier stopt het voor vandaag.
Het is te erg voor woorden. Ik keek zo uit
naar mijn afspraakje met Mark, maar wat er allemaal gebeurd is, het is gewoon
te erg voor woorden! Ik heb nog nooit zoiets verschrikkelijks meegemaakt. Zo
vernederend! Het was allemaal maar een grap, een leugen, een val. Hij en zijn
vrienden hebben me er ingeluisd. Ik die dacht dat hij op me zou kunnen verliefd
worden en dat hij oprecht met mij wou afspreken en het goed met wilde maken.
Toen ik daar op het bankje zat in het park, kwam hij aangewandeld. Zonder enige
uitleg te geven over het feit dat hij me had laten stikken, vroeg hij aan mij
of ik een blinddoek wou aandoen. Hij zei dat hij een grote verassing voor me
had klaarstaan en dat ik hem maar moest vertrouwen. Hij leidde me naar een open
plek in het park, en zei dat ik mijn blinddoek mocht afdoen. Daar stond ik in
het midden van een open plek in het park met Mark en zn vrienden in een grote
kring rond mij, ik was volledig omsingeld. Ze bekogelden me met eieren, bloem,
azijn, en nog meer van die viezigheid. Ze lachten me uit en lieten me daar
achter. Iedereen in het park lachte me uit en ik liep weg. Ik kwam thuis en
zonder een woord te zeggen liep ik naar boven, nam een douche en ben huilend in
slaap gevallen.
Op school zei Mark niet veel tegen me,
hij staat vooral bij zijn vrienden. Soms zie ik hem naar mij kijken en dan
smelt ik helemaal weg. Toen ik thuis kwam zadelden mijn ouders me op met
allerlei boeken over een doktersopleiding en informatieboekjes over
verschillende universiteiten. Dit was wel het laatste waar mijn hoofd naar
stond. Ik keek uit naar woensdag. Hoe zou hij het goedmaken? Zou hij me alles
uitleggen waarom hij me in de steek had gelaten? Ik ben echt benieuwd. Maar om
mijn ouders niets te laten vermoeden dat ik met mijn hoofd eigenlijk meer bij
Mark zit dan bij mijn boeken, zal ik maar eens beginnen te lezen in al die
boeken die ze op mijn bureau hadden gelegd.
Op school zag ik hem en mijn hart stopte met slaan. Toch voor twee
seconden dan. Hij was super lief en zei dat hij het met me ging goedmaken.
Woensdagnamiddag hebben we terug afgesproken aan het bankje in het park.
Hopelijk komt het deze keer goed. Toch vraag ik me af waarom hij me zaterdag in
de steek had gelaten. Was er iets tussengekomen? Iets dringends? Dringender dan
een date met mij?
Ik ben opgestaan maar zag er het nut
niet van in. Nog steeds geen bericht van Mark. Ik ben dan maar even online
gegaan, maar hij was er niet. Ik zit de hele tijd met twijfels: zou ik nu een
mail sturen of niet? Nee, hij moet maar iets laten weten. Mijn ouders roepen me
naar beneden, het is etenstijd, maar honger heb ik niet. Ze stellen allerlei
vragen, maar heb geen zin om daar op te antwoorden. Mijn vader heeft me in de
namiddag weer met mijn privéleraar opgezadeld. Eens ik daar van verlost ben en
Mark heeft nog niets van zich laten horen, ik denk dat ik hem toch nog maar
eens ga smsen. Ik heb na mijn sms nog twee uur gewacht op een antwoord, maar
ik kreeg geen reactie. Ik ging dus maar slapen.
Na lang twijfelen heb ik eindelijk de
juist outfit gevonden. Het leek wel een eeuwigheid te duren. Mijn ouders, nog
steeds in de waan dat ik met mijn vriendin een groepswerk ga maken, zijn zelf
net naar mijn grootouders vertrokken. Daar ben ik ook vanaf De klok slaat half
acht, dus tijd om te vertrekken. Nog nooit ben ik zo nerveus geweest, maar diep
vanbinnen weet ik dat het goed komt. Het is kwart voor acht en ben aan de
ingang van de kinepolis. Het werd later en later, ondertussen al half negen en
nog steeds geen Mark te zien. Al 5 keren proberen bellen en 3 boodschappen
ingesproken, maar ik krijg geen reactie. Ik voel me slecht, gebruikt Ik dacht
dat het echt klikte tussen ons? Waarom zou hij niet zijn komen opdagen? Ik
besloot maar terug naar huis toe te keren. Thuis gekomen, mijn ouders waren er
nog niet, gelukkig! Ik had niet de behoefte hen iets te vertellen. Gewoon even
alleen uithuilen op mijn bed.
