Sinds vrijdag ben ik weer in het land, definitief deze keer. Het geeft me een vreemd gevoel niet meer terug te gaan.. Beseffen doe ik het precies nog niet ten volle, het is alsof ik op vakantie ben in mijn eigen huis. Door vandaag al terug in de Vlaamse aula's gesmeten te worden, dringt het langzaamaan toch door. Niet meer thuiskomen in kamer 512, me niet meer bij de mensenmassa op metro duwen, niet meer verdwalen in de Sorbonne, niet meer opkijken als de spot op de Eiffeltoren me in het oog krijgt en over m'n hoofd schijnt, niet meer moeten nadenken over welke was er al dan niet bij elkaar mag en wat er daarna al dan niet in de droogkast mag, niet meer de toeristische gids van Parijs als beste vriend beschouwen,... Het is allemaal verleden tijd. Enkel de Franse administratie, verdorie dat laat je niet los Zelfs hier ben ik er niet veilig voor. Maar ach, dat krijg ik ook nog wel overwonnen!
Mijn laatste week heb ik me uiteraard goed laten gaan en de titel van oppertoerist zou me niet misstaan hebben. De vriendinnen die op vakantie kwamen bij mij kregen een rondleiding door mijn stad of konden volgen naar dingen die ik nog absoluut wou doen We deden te veel om op te noemen en dan nog zijn er zoveel dingen die ik nog wou doen of ontdekken of ondervinden maar er niet meer bijkonden. Maar dat geeft me natuurlijk een rede om nog eens terug te gaan Het inpakken viel me zwaar, dan besef je echt dat het gedaan is, maar met hun hulp ging het toch allemaal vlotter en het fleurde me op.
Terugdenkend aan de voorbije maanden, moet ik lachen om de Sarah die met een klein hartje aan haar Erasmusavontuur begon. Gelukkig werd dat hart elke dag een beetje groter en vulde het zich met liefde voor de stad waar ik voor een aantal maanden zou wonen. Zat ik nu terug in tweede bachelor, ik zou geen seconde twijfelen om terug naar Parijs te trekken. De tijd die ik daar gehad heb, is iets wat ik nooit zal vergeten
Met deze woorden sluit ik mijn blog af voor jullie beginnen denken dat ik niet graag thuis ben . Hoe geweldig Parijs ook was, ik geniet uiteraard ook van terug thuis zijn met vrienden en familie die ik een tijd niet meer gezien heb en van de kleine Belgische dingen die ik gemist heb.
Volgende keer dat je iets van me hoort of ziet, zal het dus in levende lijve zijn Zoen x S.
Terwijl ik dit schrijf, heb ik een dubbel gevoel. Intens geluk, met toch die kleine vleug droevigheid. Gelukkig omdat ik eindelijk gedaan heb met examens, studeren, werkjes of taken maken, spreekbeurten geven, lessen voorbereiden,... Ik kan het haast niet geloven, maar dat is gewoon definitief verleden tijd En dan toch dat spatje triestheid dat al komt opzetten omdat het einde van de examens ook het einde van mijn tijd in Parijs aankondigt.
Maar kom, laat me eerst iets over de examen(periode) vertellen. Aangezien ik een zotte examenrooster had, werd er hier goed voor mij gezorgd. Er werd voor mij naar de winkel gegaan en gekookt, dag en nacht werd er voor me klaargestaan. Elk moment kon ik gaan zagen, wenen, mokken, frustraties uitroepen, examenstress ontladen,... Beter kon ik het waarschijnlijk niet dromen. Back to reality deze week: terug zelf koken, winkelen, wassen,... Jah, luxe went toch snel
De examens zelf zijn ook helemaal anders dan bij ons, maar daar kijkt ondertussen niemand meer van op Ten eerste hebben ze hier een heus 'examenhuis'. Stel het je voor: een groot foeilelijk gebouw bestaande uit vier vleugels en 7 verdiepingen.. Enkel voor examens! Mijn intussen zeer getrainde economische geest vraagt zich dan af of dat wel rendabel is, tenslotte zijn er maar drie keer op een jaar examens, toch? (Dát is dat weer iets wat hetzelfde is als bij ons ) Bon, de Fransen zullen daar vast een zeer goede rede voor hebben en laten we ons niet te veel verdiepen in Franse redeneringen, iets wat in het verleden meermaals tot frustraties geleid heeft. Dat maison des examens is dan ook nog eens in de banlieu van Parijs, iets wat in tegenstelling tot bij ons niet perse een negatieve connotatie heeft. De zuidelijke banlieus zijn veilig en sommige cotés zelfs chique, de noordelijke daarentegen zijn verboden terrein. Zeker als je vrouwelijk bent, eventueel een rok draagt of blond bent, maar vooral: alleen bent. Je bent er het slachtoffer bij uitstek voor bendes en 'gewone' mensen komen er niet tussen om je te helpen, omdat zij dit meestal toch één keer in hun leven gedaan hebben met een hoop kneuzingen, schaafwonden en/of breuken als gevolg. Daarna wordt dat meisje toch verder lastiggevallen. Politie is daar ook niet meer te bespeuren. Hierover wijd ik nu niet verder uit, ik wil jullie geen schrik aanjagen. Ik ben mijn leven nog steeds niet beu en gelukkig heeft de Sorbonne haar examenhuis in de zuidelijke banlieus geplaatst. Eens daar aangekomen, komt de volgende eigenaardigheid. Aan de deur van het examenlokaal hangt een lijst met de nummer van de stoel waar je op moet gaan zitten, ja het is hier allemaal niet eender hoor! Eén keer raden wie er nooit op dat blad staat? Jeppa, Sarah de Erasmusstudent Meestal krijg ik dan een ereplaats helemaal vooraan net onder de prof zijn neus, met andere woorden: de enige plaats die geen nummer had. De papieren waar we op moeten schrijven, zijn helemaal hilarisch. Je moet je naam scheef in de rechterbovenhoek van je eerste blad schrijven, daarna die hoek omplooien en dichtkleven. En nee, ik spreek niet over dichtkleven met Pritt. Die hoek heeft een rand zoals briefomslagen.. Je moet daar dus aan lekken om dat dicht te plakken. 'Haha, niet met mij', dacht ik toen ik dat de eerste keer zag. Ik wou me niet belachelijk maken als buitenlander en wachtte dus tot een inheemse student mij de correcte plakwijze zou voordoen. Toen was ik er nog van overtuigd dat er wel een propere, deftige manier zou bestaan om zoiets dicht te kleven, maar nee, die Fransen zabberen er lustig op los. Dus deed ik maar mooi mee
Gisteren had ik mijn laatste examen, dus vanaf vandaag is officieel mijn vakantie begonnen Zaalig! Er staan duizend en één dingen op mijn to-do-list, ik wil nog zoveel dingen doen en zien en meemaken en... Helaas zal ik ook zoveel moeten schrappen Maar dat geeft me dan weer een rede om nog eens terug te komen natuurlijk Vandaag ben ik er al volledig ingevlogen en heb al zoveel zin in de volgende dagen! Vanaf het weekend krijg ik ook bezoek van vriendinnen, die ik zeer graag mee op mijn ontdekkingstochten zal nemen Tot vrijdag 6 februari, want dan zal mijn officiële uittocht plaatsvinden... Maar tot dan trek ik mijn toeristisch velleke terug aan
Uit de radio knalt één of andere Franse hit die ik na zoveel maanden vlot meezing. Zo beginnen mijn weekdagen hier dag na dag. Elke keer ik net beslist heb om nog 5 minuutjes te blijven liggen, zegt diezelfde radio toch wel niet wat voor een verkeershel het daarbuiten is. Mjah, toch maar uit m'n nest dan. Wassen, aankleden, spurtje naar de ijskast aan de andere kant van de gang, eten, spurtje terug naar die ijskast om alles weg te zetten, alles bij elkaar zoeken en GO! Alles gaat aan een gedrild tempo waarbij niets plots 1 minuut langer mag duren of mijn uitgekiend tijdsschema klopt niet meer. Meestal glimlachend - ondanks de bittere kou en het feit dat ik bergop moet - raas ik naar de metro. Dat doet me nog maar eens beseffen dat ik eigenlijk echt graag in Parijs ben . Eens in de metro aangekomen, is het andere koek. Ik zet mijn nors Frans gezicht op, werp een blik op het tijdsbord, zucht als ik zie dat ik nog 3 minuten moet wachten en rep me door de mensenmassa naar het einde van het perron. De deuren van de metro vliegen open, een mensenstroom vloeit naar buiten terwijl op hetzelfde moment al mensen instappen (lekker onefficiënt, eerst uitstappen en dan instappen moet hier nog uitgevonden worden; op z'n Frans dus ). Uiteraard ben ik - zoals het een echte Erasmusstudent betaamd- al lang aangepast aan de gebruiken hier en duw ik me er vlotjes mee tussen, allemaal snel voor het signaal gaat. Ben je niet op tijd binnen? Jammer. De deuren sluiten zich hermetisch van de buitenwereld, wat er ook tussen zit. Oppassen geblazen dus, of je ziet je handtas, een deel van je jas, je beste vriendin,.. geplet worden. Dan kan de rit beginnen tot ik aankom in station Luxembourg waar ik na enig "pardon"-gebrul om me een weg door de menigte te banen, uiteindelijk de metro uitgespuwd word. Zo gaat het normaal gezien, buiten vrijdag dan... "Votre attention svp,.." schalde door de luidsprekers en ik wist al hoe laat het was. In de verre omtrek geen metro te bespeuren. Na meer dan drie kwartier in de vrieskou te staan en net nadat mijn tenen het opgegeven hadden zich te verwarmen, besloot daar toch één of andere zonderlinge trein door te komen. Gevolg: propvol. De enige manier om daar nog bij te geraken, zou een stinkbom geweest zijn. Helaas geen ajuinen gegeten de dag daarvoor, dus tijd voor plan B. Bij de derde metro besloot ik me in stormram-modus te zetten en tegen Sarah Stormram kan niemand op, zelfs geen eivolle trein met egoïstische Fransen die er niemand bij op laten. Uiteindelijk heeft deze actie er dan tot geleid dat ik het laatste kwartier van de les nog kon meepikken. Achja, beter iets dan niets.
's Avonds tijd voor de volgende verrassing: groot alarm in ons Maison, brand! De evacuatieoefening van het eerste semester was nog niet geweest dus evacueerde de kudde zich braaf zoveel verdiepingen naar beneden. Tot bleek dat het helemaal geen oefening was, maar echt! Blijkbaar was er één of ander kieken frieten aan het bakken in zijn kamer... Het brandalarm zou voor minder afgaan. Maar bon, nu weten we dat het werkt en dat we ons veilig kunnen voelen, aangezien de veiligheidsagenten er al waren voor ik zelf nog maar beneden was geraakt. De echte oefening zou wel nog komen. Enkele dagen later, net op het moment dat ik me aan het afvragen was of de kuisvrouw het zou verklikken als ze me brood in mijn kamer zou zien roosteren (iets wat verboden is omwille van de brandveiligheid), effectief, terug dat hels lawaai! Veel mensen twijfelden al of ze wel naar beneden zouden gaan, maar de meerderheid ging toch. Inclusief ik, deze keer zat ik toch niet op de wc of in de douche zoals de keren in december toen het alarm afging. Helaas weer hetzelfde liedje toen we beneden kwamen: geen oefening, maar vals alarm in één of andere leegstaande studio. Ondertussen weten we al wel hoe het in zo'n evacuatie in zijn werk gaat, dus voor mij hoeft de echte oefening niet meer hoor.. Maar al doende leert men, dus zullen we maar niet mekkeren zeker?
Ohja, dan had ik vorige week nog gezegd dat ik over mijn examens zou vertellen. Wel, ik heb nog les tot en met deze vrijdag (16/01) en maandag is mijn eerste examen al.. Mijn examens vallen op maandag 19 januari, woensdag 21, donderdag 22 in de voormiddag én in de namiddag, en vrijdag 23 in de voormiddag. Zoals je ziet heb ik dus geen tijd om te studeren, zelfs niet om alles nog maar één keer vluchtig door te lezen. En waar is dat blokverlof naartoe trouwens? Het straffe is dan dat ik eigenlijk drie examenweken heb, maar dat ze die twee laatste weken gewoon niet benut hebben. Ik krijg er kop noch staart aan.. Weer een of ander Franse hersenkronkel die ik mis? Laten we alles zo dicht mogelijk op elkaar zetten zodat we niet kunnen leren en de kans op tweede zit honderd keer vergroten? Mjah.. Ik wil niet de vraag krijgen of ik het zie zitten trouwens. Want nee, ik zie het absoluut niet zitten. Hoe dichter de examens komen, hoe erger alles wordt..
Volgende week schrijf ik dus waarschijnlijk niet op mijn blog, aangezien ik elke nanoseconde wel zal kunnen gebruiken. En ja, zoveel speciaals zal ik ook weer niet kunnen vertellen tenzij ik uitwijd over mijn boeiende leerstof, maar dat onthoud ik jullie liever
Voor ik het goed en wel besefte, stond ik terug in Parijs, terug op de vijfde verdieping van het Maison des Belges, terug klaar om elke dag de metro in te duiken. De tijd in België is voorbijgevlogen, en ik besef dat de tijd die ik hier nog zal zijn misschien wel tien keer zo snel zal vliegen.. Na zo'n twee weken genieten van terug met de auto te kunnen rijden, niet meer te hoeven nadenken over wat ik nu weer 's avonds moet klaarmaken, niet meer zelf moeten wassen of naar de winkel gaan, vrienden en familie terug te zien, weer omgeven te worden door Nederlands en dus ook op je woorden letten (opgepast Sarah, zeg niet meer alles wat je denkt, mensen kunnen je verstaan!),... sta ik hier dus terug op Franse bodem. En na de volle twee seconden was ik weer aangepast en weer 'thuis'
Ik kon de Thalys eens een keer links laten liggen, want als een echt luxepaard werd ik gevoerd met de auto Maar goed ook, de heenrit naar Antwerpen was al een hectische/hilarische boel geweest met m'n bagage waarbij mijn inventiviteit de rots in de branding was, maar ik laat het me geen twee keer zeggen als ik gebracht kan worden! In de namiddag gingen papa en ik een kijkje nemen op de tijdelijke tentoonstelling van Picasso. Na twee uur de kou getrotseerd te hebben, mochten we eindelijk binnen. Voor mijn voeten was dat een godsgeschenk, zij zouden afgestorven zijn als we er nog vijf minuten langer hadden moeten wachten. Ohja, het is dus ook in Parijs goed aan het winteren Ondertussen hebben ook wij zelfs sneeuw! Blijkbaar al zeer lang geleden dat er in de binnenstad nog sneeuw gelegen heeft, maar ja, als ik in de stad ben, mag moeder natuur al eens een uitzondering maken he Grote nadeel aan sneeuw in een stad: dat wordt snel een viesbruine papperige drek.. Als het dan nog eens -10°C is de dag erna, is het dus een bruingebrokte ijspiste. Pret verzekerd om tot aan de metro te geraken, want dat is bergop, met schuivende mensen als gevolg (mezelf daar niet bijrekenend aangezien ik een efficiënte antischuifwandelmanier ontwikkeld heb)
Ohja, nog verheugend nieuws om af te sluiten: deze avond had ik mijn laatste test in Parijs! EINDELIJK van dat middelbaargedoe vanaf! Over anderhalve week beginnen de examens wel, daar meer over volgende week.
"Vind je het Franse schoolsysteem niet beter dan dat van jullie?" vroeg een Franse vriendin me. Is die op haar kop gevallen?! Meende ze nu echt dat ze mij vroeg of ik zoveel testen, presentaties, groepwerken, huistaken,... prefereerde boven het Belgische systeem waar je een heel semester gewoon doet waar je zin in hebt zolang je er op je eigen manier maar voor zorgt dat je in januari geslaagd bent? Om dan nog maar te zwijgen over verplichte aanwezigheden hier in vele lessen in tegenstelling tot in Antwerpen. De voorbije weken heb ik me echt een scholier en student tesamen gevoeld. Je werkt even veel als een middelbare schoolganger tijdens het jaar, maar waar zij dan kunnen uitkijken naar een kerstvakantie vol rust, stap jij weer over naar het leven van een universiteitsstudent om ook heel de vakantie nog eens te kunnen blokken. Ik ben het beu om bij het handje genomen te worden en gedicteerd te krijgen tegen wanneer we welke lesjes moeten leren, maar helaas kan ik daar moeilijk tegen opkomen. Want als het iets zou uitmaken: wees maar zeker dat ik al lang de straat had opgegaan met grote spandoeken en veel lawaai om ze duidelijk te maken dat twintigjarigen ook graag zelf hun leven plannen. Achja Sarah, blijf maar realistisch en schik je naar de regels en gewoonten, tenslotte ben je daarvoor ook op Erasmus he
Wie daarentegen wel de straat opgingen vorige donderdag, waren de leerlingen van de middelbare scholen, zij het om een andere rede dan de mijne De furie die in die kinderen zat, was niet te schatten. De stakingen van de universiteitsstudenten van vorig jaar nog in het achterhoofd, werden zelfs het leger en de oproerpolitie er bijgehaald om hun betoging en uitspattingen in goede banen te leiden. De studenten waren er namelijk vorig jaar in geslaagd om alle uniefen enkele weken te bezetten en het volledige metronetwerk plat te leggen. Daartegen was de betoging van de scholieren natuurlijk peanuts Toch had de Sorbonne uit schrik voor een bezetting ook al haar deuren gesloten. Je kunt nooit weten wat die betogers in hun hoofd zouden krijgen he In elk geval stond ik daar mooi op de stoep... Uiteindelijk had ik toch nog ergens een achteringang gevonden die open was en waar iedereen dubbel zo hard gecontroleerd werd voor hij binnen mocht. En euh, met alle respect voor de dingen waar ze voor ijverden, maar ze moeten echt niet luid schreeuwend, roepend en tierend rondjes rond de Sorbonne beginnen lopen als ik mijn laatste test van 2008 afleg. Probeer je maar eens te concentreren wanneer vlak naast u duizenden jongeren lopen te betogen..
Sinds gisteren (zaterdag) ben ik terug in België om hier de feestdagen door te brengen. Ik was veel zenuwachtiger om terug te keren dan om naar Parijs te vertrekken zoveel maand geleden Eens het gebrek aan bagageruimte overwonnen en ik de valies toch nog ergens tussengepropt kreeg, verliep de terugrit als een fluitje van een cent. Zo'n tweetal weken zal ik in het regenachtige en regeringsloze Belgenland vertoeven, om daarna de laatste weken van mijn avontuur verder te zetten. Het is ook pas vanaf dan dat ik terug mijn blog zal aanvullen
De voorbije week begon met een blitsbezoek van Félicité. Van maandagnamiddag tot dinsdagochtend zou ze langskomen, langer ging moeilijk aangezien haar Antwerpse en mijn Franse lessenrooster zowat het tegenovergestelde zijn Ik had precies een langer verblijf in gedachten, want exact een uur te vroeg stond ik op het perron me af te vragen waarom zij nu niet uit die Thalys stapte.. Om dan vijf minuten en een wandeling langs de volledige trein later te beseffen dat ik me grandioos van uur vergist had en dat dat dus helemaal haar trein niet was Slimme Sarah. Dan heb ik me in maar een uur in de Quick bezig gehouden met het lezen van Le Monde, waarop ik door twee Franse jongens aangesproken werd dat ik die krant niet hoorde te lezen, want dat die voor zakenmensen was. Daar heb ik dan maar mooi tegen gezegd dat ik mag lezen wat ik wil en dat het nog voor school was ook, bemoeiallen.. Zo'n uurtje later stond ik dus weer netjes op het perron, en deze keer vond ik Félicité wel!
Woensdag was D-day: Disney-dag !! We hadden er zo lang over gedaan om een dag vast te leggen om naar Mickey en zijn vriendjes te gaan, was dat toch wel niet een vreselijk slechte dag zeker..? Ten eerste regende het al de hele dag. Normaal regent dat hier bijna nooit, en net nu moesten de weergoden daar weer even anders over denken. Daarbij kwam dat het wel nog steeds even koud was gebleven als daarvoor, toffe combinatie dus Zeker als je dan weet dat mijn schoenen ineens geen zin meer hadden om waterdicht te zijn. Ik heb even gedacht dat mijn voeten eraf vroren, tot ik ze daarna gewoon niet eens meer voelde. Aangezien er nog meisjes waren met dat probleem, hebben we ter plaatse nieuwe kousen gekocht (de onze waren toch doorweekt) en over onze droge sokken een plastieke zak getrokken voor we terug in onze schoen stapten. Ik was best fier op mijn inventiviteit en met Mickey aan de voeten gingen de laatste uren van de dag als nooit te voren . Een ongeluk komt nooit alleen, dus effectief, er was nog een tweede minpunt aan die woensdag: één van de twee vrienden die geen natte voeten had, had wel een flinke griep opgelopen de dagen ervoor die net dan begon door te komen, dus hij kon op een andere manier ook mooi afzien Maar al die negatieve puntjes worden duidelijk overstemd door Disneyland zelf De kerstsfeer was geweldig, overal lichtjes, muziek, toffe attracties, mooie decors, een parade, Minnie die we konden strikken voor de foto, en vooral: géén wachtrijen! Geen kat die op zo'n regenachtige weekdag beslist om naar een pretpark te gaan, dus wij mochten overal zo binnen en hebben alle attracties 1 tot 3 keer kunnen doen, en soms mochten we gewoon in het karretje blijven zitten omdat er toch geen volk was die de tour na ons wou doen. Zalig gewoon
Door al die kerstsfeer (er staat trouwens een enorme, heerlijk ruikende kerstboom in onze inkomhal!), zouden we bijna Sinterklaas vergeten. Blijkbaar kennen ze hem in Frankrijk, net als in vele andere landen niet. Je moet de mensen zien kijken als ik vertel dat Saint-Nicolas met zijn schimmel 's nachts op de daken rijdt en samen met Zwarte Piet cadeautjes voor de brave kindjes door de schoorsteen brengt. Als ik dan nog eens zou vertellen dat de stouten in de zak van Piet moeten, zouden ze ons helemaal een vreemd volk vinden. En tóch ging de Sint ook naar ons in Parijs komen Dus hadden we 's avonds mooi onze schoen voor de deur gezet. Bij gebrek aan een suikerklontje en een pintje, stak ik er maar een wortel, een prei en twee brieven in (één in het Nederlangs en één in het Frans he ). Toen we de volgende ochtend gingen kijken, waren we toch wel wat teleurgesteld... De volle drie snoepjes lagen er op ons te wachten, géén chocola, speculaas of mandarijntje dus! En het straffe was dat de Sint het nog gedurfd had om én mijn prei én mijn wortel én mijn brieven mee te nemen. Ik heb hem dus meer gegeven dan ik gekregen heb dit jaar! Misschien moet ik me maar eens de vraag stellen of ik wel braaf geweest ben dit jaar..
Grève. Als er nu één woord is dat je in Parijs moet kennen, dan is het dat wel: staking. Hier staken ze er maar op los, precies zonder zich af te vragen wat voor gevolgen dit wel niet heeft voor de hele stad. Vooral de metro kan er wat van, en uiteraard is net mijn lijn daar telkens de grootste dupe van.. Ook zelfmoorden zijn in rond deze tijd van het jaar, en blijkbaar is mijn lijn daar ook al heel populair voor: meeste kans om op slag dood te zijn omwille van de snelheid. Tof voor hen misschien, maar heel wat minder voor ons.. 's Morgens hoor ik dan op de radio dat het weer zover is, en dan is het spurten naar het station geblazen om daar na lang wachten en heel wat ellebogenwerk uiteindelijk in een propvolle metro tegen het raam geplakt te worden. Maar goed, jij zit er dan wel op, in tegenstelling tot die troep mensen die op het perron staan te vloeken.
Gelukkig was de metro woensdag niet van plan om de stad weer op zijn kop te zetten, en aangezien de Thalysvakbonden hun zin gekregen hadden bij de onderhandelingen, bliezen ook zij hun staking af. Op die manier konden mijn grootouders op een rustige manier voor een dag naar hier komen. Zo'n dag vliegt natuurlijk voorbij: voorzien van allerlei (Belgisch) lekkers naar mijn kot gaan, 's middags gaan eten bij Saint Michel, vervolgens nog even snel langs de Notre-Dame lopen, om daarna richting Eiffeltoren te trekken om er een boottocht op de Seine te beginnen. Helaas werkte de virtuele gids op die boot niet goed en klopte de synchronisatie niet. Het gevolg was dan dat ze vertelden dat je bijvoorbeeld Hôtel de Ville op links zou moeten zien, als je eigenlijk nog maar aan het Louvre was. Wijselijk heeft de crew dat ding dan afgezet en heb ik zelf maar wat uitleg gegeven. Na zo'n twee maanden mag er inderdaad van je verondersteld worden dat je de gids op de boot kan vervangen
Enkele avonden geleden was voor mij de maat vol! Ik kwam na een gezellige avond terug op mijn kamer binnen en ondanks dat mijn verwarming op de allerhoogste stand stond, was het eerder een ijskast dan een sauna in mijn kamer. Toen ben ik op pad gegaan en al snel had ik de dader gevonden: om de een of andere bizarre reden blaast mijn ventilatie constant ijskoude buitenlucht recht mijn kamer in. Nadat ik een hele constructie had gebouwd om tot bij dat ding te geraken, heb ik daar eens goed op geslagen.. Zonder resultaat uiteraard. Aangezien het niet het juiste moment was om mijn armkracht in vraag te stellen, heb ik heel dat spel maar dichtgeplakt met plakband De wind was wel te sterk en blaast nu nog steeds door enkele kleine gaatjes, maar het is al veel beter Fier op mijn handigheid ben ik de volgende dag toch maar op zoek gegaan naar de technicien, die een dag later eens kwam kijken en maandag een nieuwe ventilator zal steken. Alles op het gemakje, haast is er hier ook nooit bij hé Het enige wat hij dan zei was dat het niet goed was voor mijn gezondheid en dat ik zuurstoftekort zou kunnen krijgen omdat ik met een afgeplakte ventilatie geen frisse lucht meer zou krijgen. Paljas Dat is toch weer Franse logica ze.. Hij herpakte zich daarna wel, en zei dat ik er enkel ziek van zou worden. En van in vrieskou te slapen word ik niet ziek zeker? Dat is dan al weer een meevaller
In het weekend zijn we (weeral) naar een kerstmarkt gegaan; en het zal nog niet de laatste keer geweest zijn. Deze keer naar diegene op la Défense, blijkbaar de grootste van de regio. Dat was eraan te zien, want na een paar uur hadden we ze nog steeds niet helemaal gedaan en zijn we verkleumd van de kou maar naar huis teruggekeerd. Ach, dan heb ik een rede om nog eens terug te gaan hé De rest van het weekend stond zowat in het thema van een vriend die na 6 weken stage in Parijs verder naar de volgende plaats in Frankrijk vertrok voor een volgende stage. Vrijdag zijn we voor een laatste keer samen uitgeweest en zaterdag hebben we voor de laatste keer samen gegeten en voor de laatste keer een typische avond vol zotte, drukke dingen gehad. Vandaag was het vreemd om ineens met iemand minder aan tafel te zijn.. Raar dat je de afwezigheid van iemand die je nog maar zo kort kent, toch al zo voelt. Ik zit nu ongeveer in de helft van mijn Erasmusverblijf, maar voor een aantal van mijn dichtste vrienden hier begint het einde ook te naderen. Ik zal dus diegene zijn die op bijna alle afscheidsfeestjes aanwezig is
Vandaag spreekt tot u: een gelukkige Sarah Testen zijn verleden tijd, al is het maar voor even, maar dat zal ik geweten hebben. Veel kan of durf ik er nog niet over zeggen.. Op dat vlak ben ik dus nog niet in veranderd, mijn afwachtende houding en de ik-weet-eigenlijk-niet-goed-hoe-het-geweest-is-mentaliteit maken nog steeds integraal deel uit van mijn persoonlijkheid Afwachten dus! Wat opviel bij elk van de proeven was de snelheid waarmee je er hier in moet vliegen. Mijn verstand moest ik in tgv-versnelling zetten om binnen de tijd te kunnen afgeven. Dat had wel de helft van de klas precies niet door, want veel Fransen waren nog bijlange niet klaar als de tijd om was. Of anders hebben zij gewoon dieselhersenen.
Testen gedaan, zorgen voorbij! Onder dat motto vloog ik het weekend in. Met zacht engelengezang en omringd door groen, rood en wit, ben ik zaterdag naar de Champs-Elysées geweest. Inderdaad, de kerstperiode is hier al aangebroken met bijhorende kerstmarkten uiteraard. Ik ben nog nét niet de trotse eigenaar van een kerstmuts en ook kerstinkopen vond ik er al een beetje over, we zijn tenslotte nog maar half november Maar in Parijs kan de kerstman (in levende lijve reeds aanwezig) er niet vroeg genoeg bijzijn! Het grootste kraam op de markt was het Belgische, waar ik in een patriotitische vlaag mijn Canadese en Slowaakse vriendin toch even op wees. Waarop die Canadese zonder mijn hulp Manneke Pis herkende én het nog eens in verstaanbaar Nederlands kon uitspreken! Proper is dat! Ik heb haar niet 'Atomium' leren uitspreken, het enige wat ik op dat moment wou, was warm binnenzitten. Het was duidelijk dat de kerstman naast zijn rendiervervangende pony's ook zijn pooltemperaturen had meegebracht. Enkel de sneeuw is niet tot hier geraakt, die is blijkbaar boven België blijven hangen. Het is heel lief dat jullie aan mij denken, maar ik hoef echt niet te weten wat voor een dik pak sneeuw er toch wel niet in jullie voortuinen ligt en hoe leuk het is om sneeuwpoppen te maken of sneeuwballengevechten te ontketenen. Ik zie gifgroen van jaloezie.. 's Avonds was het tijd om warmere oorden op te zoeken en zijn we naar een Spaanse club getrokken. Hadden we ons uiteraard weer vergist van inkomsprijs en waren we zo'n kwartier te laat om nog gratis binnen te mogen. Dat moet ons dan weer overkomen he Maar kom, niet getreurd, het was absoluut zijn geld waard
Vandaag was dan eerder een rustig dagje om alles terug op orde te stellen na zo'n hectische week. Kamer opruimen (op één of andere manier slaag ik er toch telkens in om daar een mesthoop van te maken), naar de winkel gaan, en wassen uiteraard. Twee van de drie machines heb ik ondertussen al gewassen, maar ik mispak mij toch telkens aan de tijd dat daarin kruipt. Morgen nog de laatste machine en de handwas, en aan strijken begin ik gewoon niet Mooi opvouwen moet maar volstaan
Geweldige uitvinding, dat internet. Maar dan moet het wel werken natuurlijk.. Ook dit weekend was er weer een panne in het Maison des Belges. Het valt op dat dat hier enkel in het weekend plat ligt, toevallig net op de moment dat internettechnici niet werken. Alsof ze het echt doen om ons te pesten.. Op zo'n moment merk je dat je eigelijk niet meer zonder kunt Sinds deze middag is het dus gemaakt, en kan ik mijn blog weer even aanvullen.
Zoals aangekondigd vorige week, gingen Jolien en ik dinsdag naar de Picassotentoonstelling. Beslissen die Fransen toch wel niet om op 11 november even te sluiten zeker?! Geen Picasso voor ons dus.. Op naar Palais de la Découverte dan maar, dat was nl. vlakbij die tentoonstelling. Nu moet je weten dat dat een soort Technopolis is, met kindjes als doelpubliek Doe dat dan op een schoolvrije dag en je zwemt er tussen de kindjes Geen probleem voor mij (ik weet niet of ik ook in Joliens naam mag spreken), ik was minstens even gefascineerd als die kleine pagadders. 's Avonds zijn we naar Crazy Horse geweest. Even uitleggen wat dat is: de Moulin Rouge, maar dan beter Voor de leken: Moulin Rouge is not done anymore in Parijs. Wij mochten binnen aan studententarief, wat me toch bespaarde van twee weken droog brood en water. Om één rij voor ons te zitten, betaal je namelijk 120 en zie je echt geen bal meer.
Sinds Jolien weg is, ben ik in mijn boeken gevlogen. Ik heb deze week namelijk drie testen. Ze kondigen hier alles zo'n weekje op voorhand aan, plannen -wat ze er in België dan instampen vanaf het tweede middelbaar- kennen ze hier niet. Als Erasmusstudent volg ik lessen bij verschillende richtingen, met als gevolg dat die testen dus ineens samenvallen voor mij. En uiteraard heb je geen poot om op te staan als het nog maar in je op zou komen om uitstel te vragen, ze lachen je toe met de woorden: "Jij hebt gekozen om naar Parijs te komen, wij hebben je niet gevraagd hé." Dus doe ik al niet de moeite om het te vragen Gedachten op nul en studeren, zo simpel is dat. Best wel lastig, want ik ben niet meer gewoon om tijdens het jaar te studeren, zeker niet voor testen. Maar het systeem is hier helemaal anders: op de eindexamens in januari staan 50% van de punten, wat dus wilt zeggen dat ik tijdens het jaar de andere 50% moet halen. De testen van deze week staan waarschijnlijk op ongeveer 25%, afhankelijk van het vak. En die cijfers maken me dus nóg zenuwachtiger... Het is de eerste keer in mijn universiteitsleven dat ik écht schrik heb om te buizen..
Om dit toch af te sluiten met een positieve noot: ik heb hier een hoop vervangmama's gevonden precies. Mijn kotgenoten koken, doen inkopen en wassen zelfs af voor mij Ze doen er alles voor opdat ik geen tijd zou verliezen. Als ik het zou vragen, zouden ze me zelfs afvragen, maar dat vind ik er nét iets over
Brand dinsdag, donderdag en vrijdag maar alle kaarsen die je vindt voor mij, Groet! X
Ontsteek het vuurwerk, maak je klaar voor een staande ovatie met oorverdovend applaus en laat de fanfare aanrukken, want is gelukt: mijn Franse inschrijving is definitief sinds dinsdag 4 november! De ontvangst van het papiertje waar alles om draaide was op zich niet zo spectaculair, maar na de hele weg die ik daarvoor afgelegd had, was het toch een kleine overwinning. Nu nog een handtekening van de Universiteit Antwerpen erop, en klaar is kees. Tegen dat dat dan weer gelukt is, ben ik waarschijnlijk al weer terug thuis
Na een rotdonderdag - waarvan ik jullie de details bespaar, mijn gezaag zou ons te ver leiden - kwam Jolien aan in Parijs! Slechts één nanoseconde had mijn gemoed nodig om zich 180° te draaien en weer op zonneschijn te staan Sinds ze hier is, hebben wij precies al heel de stad rondgecrost. De cultuurbabaar wiens maag al keerde bij het lezen van mijn vorige cultuurweekend, slaat dit weekverslag best even over. Op drie dagen tijd hebben wij zoveel gedaan dat m'n Franse informaticavriendin na het horen van mijn verhalen over het weekend, verwonderd zei dat we zelfs meer gedaan hebben dan Parijzenaars zelf zouden doen. We hebben ons toeristisch kantje eens laten zien he
Vrijdag had ik eerst les en heeft Jolien op Île de la Cité rondgewandeld. Daarna gingen we samen verder naar Saint-Germain en kwamen we zowat overal waar iets ofwel gesloten was ofwel aan het sluiten was terwijl wij er binnenwaren. Het museum van Delacroix was gesloten, Jardin du Luxembourg sloot net als wij het wouden verlaten, het Louvre -gratis op vrijdagavond- werden we uitgejaagd (zelfs nog voor we tot bij de Mona Lisa geraakt zijn!), net als de Sacré Coeur die we 's avonds bezochten. Aan ons time management kan dus nog wat geschaafd worden
Tijdens het weekend hebben we precies niet op een meter gekeken wat betreft het wandelen, mijn benen zijn er nog moe van! Wandelend en vloekend op al die trappen hier, bezochten we le Marais, la Défense, Montmartre (in tegenstelling tot vrijdag, zagen we het nu bij daglicht) en namen we telkens een kijkje in dichtbijzijnde musea die deze keer wel (lang genoeg) open waren. Met Centre Pompidou waren we uiteraard een paar uur zoet, Musée de l'Erotisme was sneller gezien. Dit laatste hebben ze neergepland in de hoerenbuurt om die wijk wat op te waarderen, maar dat museum mag zelf toch ook nog wat verbeterd worden hoor..
De brug maken kennen ze in Frankrijk niet, dus vandaag had ik helaas weer les en is Jolien er op uitgetrokken om de stad verder te verkennen en weer enkele musea mee te pikken. Je zit aan een kunstschool of je zit er niet he Om niet onder te doen voor de voorbije dagen, staat ons morgen ook een drukke dag te wachten, want we willen onder andere nog heel graag naar de tijdelijke tentoonstelling van Picasso, maar blijkbaar moet je daar toch een wachtrij van anderhalf uur voor rekenen.. Er is ook voorverkoop; handig denk je dan, maar die is al uitverkocht tot december. Als sneeuw voor de zon verdwijnt die handigheid dan ook weer.
Tot zover de update van mijn Parijse leven dan weer! Groetjes x
Zelfs hier ben ik er niet veilig voor. Maar ach, dat krijg ik ook nog wel overwonnen!
Maar dat geeft me dan weer een rede om nog eens terug te komen natuurlijk 
De wind was wel te sterk en blaast nu nog steeds door enkele kleine gaatjes, maar het is al veel beter 
Om niet onder te doen voor de voorbije dagen, staat ons morgen ook een drukke dag te wachten, want we willen onder andere nog heel graag naar de tijdelijke tentoonstelling van Picasso, maar blijkbaar moet je daar toch een wachtrij van anderhalf uur voor rekenen.. Er is ook voorverkoop; handig denk je dan, maar die is al uitverkocht tot december. Als sneeuw voor de zon verdwijnt die handigheid dan ook weer. 
