|
Het is weer maandag. De dag waarop (meestal) de kinderen bij T zijn. Meestal ga ik dan naar BM bij S. maar die zit in Zwitserland dus ben ik thuis. Ik loop de muren op. Kijk tv en negeer de dingen die eigenlijk moeten gedaan worden - kuisen dus. Heb wel al de schotels gedaan en ben nu aan het koken voor morgen. (ovenschotel met puree en gehakt - shepards pie achtig). Loop van het vuur naar de zetel naar het balkon om een sigaret te roken. Hij is al 10 dagen w eg en komt pas deze zaterdag terug en kan mij niet voorstellen dat ik T of iemand anders ooit zo gemist heb. Ik ben erg nors en ambetant erdoor. Ik ben eigenlijk geschrokken ervan. Dacht niet dat ik er zo ging van afzien.
Ik heb al een paar keer afstand willen nemen van deze relatie maar het lukt me niet en ik wil het ook niet. Ik weet niet hoe het verder zal gaan...de toekomst is zo onzeker...
Gisteren met mijn ma gepraat en toen te horen gekregen dat mijn nicht nog steeds in een depressie zit (9 maand ) .. ik vind het zo erg voor haar. Ik denk dat ze na jaren lang hard knokken met 2 kinderen alleen er nu doorzit. Ik kan me goed voorstellen dat er een breekpunt is bij iedereen waardoor je plots de pit en vechtlust kwijt bent. Je goed of slecht voelen heeft met zoveel factoren te maken, je werk, je omgeving, je familieleden, financiele aspect, de dingen die je wil doen (niet kunt doen) etc etc.
Ik zal me waarschijnlijk voor altijd afvragen of ik de juiste of foute beslissing heb gemaakt door toch hier te blijven. Ik was aan het praten met een collega die ook boogschutter is en die zei dat we ietsiepietsie bipolair waren (heb ik moeten opzoeken en is dus manisch depressief - versta niet dat ze daar weer een ander woord moesten voor vinden) en dat is misschien wel soms een beetje zo. Maar ik hoop dat jullie goed weten dat ik (voorlopig hahaha) toch achter mijn keuze sta en als ik klaag en zaag over dingen die hier misgaan is dat omdat ik die dingen wil delen en niet omdat ik wil horen 'kom dan terug'. Ik heb het geprobeerd en dat ging fout, ik werd helemaal gek.
Ik heb nu belgische tv en ik kijk naar al die programmas en zie de leuke dingetjes daar (terasje bij het uitzonderlijk goed weer haha en de zee en de parkjes etc etc. - de fotos of fb van mooie tuintjes, bbq en uitstapjes, en ja , dan doet het soms pijn. Dat mis ik enorm, maar ik mis het niet om daar in de maatschappij te wonen. Ik weet niet of ik me gemakkelijk zou kunnen aanpassen. Ik moet nu ook knokken om de eindjes aan elkaar te knopen en het is soms hard, denk niet dat het moeilijker of makkelijker zou zijn daar of hier. Ik heb de keuze gemaakt en probeer er mij bij neer te leggen. Het feit dat ze nu bij hun papa kunnen zijn vind ik een heel belangerlijke reden.
Ondertussen is mijn schotel klaar en het ziet en ruikt heerlijk. Ik heb honger maar ga er afblijven.
|
