Een dansvoorstelling kiezen was moeilijker. Ik ben nog nooit naar een dansvoorstelling gaan kijken en ik wou dat mijn vriend er ook iets aan had. Na lang zoeken besliste ik om tickets te kopen voor de voorstelling Feu van Etienne Guilloteau. Dit omdat ik had gelezen dat het over Antigone ging en dat er live muziek was door een gitaarkwartet.

Het eerste wat ik deed als de voorstelling begonnen was, was kijken naar mijn vriend en met mijn ogen rollen. Ik vond het echt verschrikkelijk slecht. De gitaarmuziek was afschuwelijk. Zelfs ik heb nog nooit zo slecht gespeeld. Het klonk alsof hun gitaren nog nooit gestemd waren en al hun boksen kortsluiting gemaakt hadden. Bovendien was deze muziek ook nog eens veel te luid. Op dat moment hoopte ik nog dat de dans mij wel zou bekoren. Maar helaas na veel te veel dezelfde pasjes en een gezicht vol smeren met zwarte verf heb ik het echt opgegeven. Ik heb de hele voorstelling op mijn horloge zitten kijken en hopen dat het bijna gedaan was. Het enige element wat mij nog een beetje kon boeien en wat ik overigens het hoogtepunt van de voorstelling vond was een soort van video projectie. Ik snapte wel niet wat het betekende en het was nogal ingewikkeld omdat er Frans werd gesproken en een andere tekst in het Engels te zien was, maar de muziek was dan tenminste gedaan en ook de danseres was nergens te bespeuren.

Ik vond het een verschrikkelijke avond. Ik snapte er helemaal niks van, zag nergens het verhaal in wat op het programma stond en had op de koop toe nog barstende hoofdpijn ook.

Deze voorstelling is dus zeker niet voor herhaling vatbaar.

Creatieve groetjes,

Sarah