Deel 1

Vrijdag was het dan eindelijk zover, we vertrokken op reis! We vulden onze trekrugzakken (de bedoeling was om niet teveel mee te nemen, kwestie van gewicht, uiteindelijk hadden we toch de helft van ons huishouden mee), namen de bus naar Santiago en daar een andere bus naar de luchthaven. In de luchthaven checkten we onze bagage in, aten nog een hap en kropen op de vlieger. Het was toen reeds middernacht. Iedereen installeerde zich, koptelefoontjes werden getest, hoofdkussentjes achter de hoofden geplaatst, toen plots de steward meldde dat er een klein probleempje was met het vliegtuig, we moesten er weer allemaal van. Efkes wachten aan de gate op een ander vliegtuig. Een goed uur later dan voorzien hingen we dan toch in de lucht, hopelijk was het niet de gewente van chileense vliegtuigen om probleempjes te hebben. Vroeg in de ochtend landden we in Punta Arenas, het meest zuidelijke stadje van Chili, we namen een taxi naar het centrum en hoopten vlug een bus te vatten die ons naar Puerto Natales kon brengen. Ondertussen wandelden we even naar het water en tuurden wat rond, en wat zagen we…een honderdtal pinguins zat wat verder op een staketsel, met het blote oog waren ze niet zo goed te zien, maar gelukkig had ons Franske een verrekijker mee. Jaja, we waren het zeker, daar zaten pinguins. Een lokale hiphopper probeerde ons nog wat stuff te verkopen en leerde ons wat lokale slang. Uiteindelijk regelden we een bus om 9u15. En wie wou er die bus ook, de 2 (2 van de 3) chicas van Santiago, zij deden een soortgelijke reis. Samen dutten we wat onderweg naar Puerto Natales. Daar aangekomen splitsten reeds onze wegen, de chicas gingen op zoek naar de vader van ene, wij op zoek naar een bus die ons naar onze bestemming zou kunnen brengen. We vonden de bus, en hadden nog efkes tijd om een hapje te eten en wat inkopen te gaan doen. Een gasbonbonnetje kregen we echter niet meer te pakken aangezien de winkels over de middag gesloten waren. Geen probleem, we gingen naar een park waar vooral gekampeerd wordt, daar verkopen ze dat zeker, anders zijn ze slecht bezig! Na weer een 3-uur durende rit kwamen we eindelijk aan aan het park, het nationaal park Torres del Paine. We betaalden onze entree (voor Franske ietske duurder dan voor de rest, aangezien hij geen Chileen is) en namen nog een laatste keer een busje dat ons naar onze eerste camping bracht. Onderweg moesten we wel even uitstappen om veilig over een brugje te geraken. De camping bleek een voltreffer, gras als ondergrond, een rooster om te bbq’en en houtblokken voor een nachtelijk vuurtje. Terwijl de meisjes de tenten opzetten, gingen de jongens op zoek naar een gasbonbonnetje, de meisjes aveceerden vlotjes, de jongens minder, ze werden van het kastje naar de muur gestuurd, maar kregen geen gas te pakken, als troost hadden ze dan maar een flesje wijn gekocht. De vrouw van de camping kon ons dan uiteindelijk toch nog een gasdingske bezorgen, we waren gered! Onze eerste avond in het park werd best gezellig met een soepje en choripan (worstenbroodje) en een flesje wijn rond ons vuurtje. We gingen op tijd slapen, want morgen was een nieuwe dag…

Redelijk vroeg sprongen we uit de veren, de nacht was koud geweest, maar we hadden er zin in! Er stond een goede wandeling van een 8-tal uur op het programma. Na een stevig ontbijt begonnen we aan onze tocht door de prachtige natuur met als doel de drie torres van dicht te aanschouwen. De klim testte onze conditie en de knieën van ons Franske. We hielden af en toe halt om wat snelle suikers naar binnen te werken of om plaatjes te schieten. Na de eerste 2 uur bereikten we de refugio El Chileno, wij gingen verder. Na nog een uur kwamen we aan de campingsite El Mirador, tijd voor een plasje. Nog een uurtje stappen naar de Mirador (uitkijkpunt vertaald). Het werd nog een heuse klim over rotsen, de knieën van Franske kraakten, maar we gaven niet op. De beloning was dan ook prachtig, plots zagen we ze staan, de drie torren met aan de voet een meertje, toch wel een prachtig stukje natuur. Aan de voet van de torren aten we onze almuerzo, we rustten wat uit, en namen natuurlijk voldoende foto’s. Er stond ons nog een goede wandeling naar beneden te wachten. Bij het dalen had Sté wat meer problemen, haar prehistorische bergschoenen bleken niet veel grip meer te hebben en ze belandde vele malen bijna en op haar poep. Terug aan de Chileno bestelde we ons een fles sprite en genoten van de zon. Na nog een kleine 2 uur stappen kwamen we terug aan de camping, we kochten een lokaal winkeltje nog vlug leeg van brood. ’s Avonds namen we een doushke met lauw water, we sprokkelden wat hout en bereidden weer een heerlijke maaltijd, hetzelfde als de dag ervoor. Moe maar voldaan gingen we slapen.

Die morgen werden enkele van ons gewekt door iets dat tegen hun hoofd bewoog, bij het openen van de ogen bleek dat het een wand van de tent was die moest vechten tegen een hevige wind, de tent won gelukkig. Vandaag stond er ons een 4-uur durende wandeling op het programma naar de volgende camping. We aten een ontbijtje, kraamden de tenten op en gingen goed beladen op pad. Het werd een lichtere tocht dan de dag ervoor, hoewel we zelf zwaarder geladen waren. We kwamen voorbij prachtige meren, het uitzicht was zoals de dag ervoor onbeschrijflijk. In de verste verten geen huis of mens te zien, tenzij stevige wandelaars zoals wij! Na een 2 uur wandelen stopten we voor onze almuerzo, we zochten een plekje uit de wind met ons poep in de planten. En nog een goede 2 uur later bereikten we de camping Los Cuernos. Waar gingen we onze tentjes opzetten? Het werd een ware zoektocht, op het grasveldje leek het ons ietsje te vol, in het bos ietsje te vuil, ach, daar was er een geschikt plekje, uitzicht op het meer, goede ondergrond, het leek ons perfect en we gingen aan de slag, toen de laatste piketten er bijna inzaten kwam de kok van de refugio op ons afgelopen, we moesten daar weg, wanr dat was de plaats voor de paarden. We stonden even paf, tja, er zat niets anders op, we braken de tenten weer af en zochten opnieuw een plekje. Na wat zoeken en overleggen vonden we 2 plaatsjes, we beslisten om alle vier samen in de grote tent te slapen, de andere werd bagagetent. Van al dat tsjoolen hadden we honger gekregen, we namen ons gasevuurtje en de gamellen en zochten een plekje uit de wind tegen de muur van de refugio. We zagen hoe gezellig het binnen leek te zijn en besloten het vuurtje binnen te gebruiken en zo ook van de warmte te kunnen genieten. We bestelden zelfs een ontbijtje voor de volgende morgen. Terug in ons tentje kleedden we ons warm voor de nacht, kropen dicht tegen elkaar en vielen algauw in een diepe slaap.

Een beetje gekraakt werden we wakker, klaar voor een nieuwe dag.  De avond voordien hadden we een ontbijdje besteld, dus gingen we daar eens vlug werk van maken.  Die mannen gingen het geweten hebben, want we waren van plan om onze 4500pesos optimaal te benutten.  Een echt feestmaal was het niet maar we voelden ons toch gesterkt om verder te trekken.  Tijdens het ontbijd bekeken we nog eens neerbuigend de pseudo-avonturiers met opgetrokken kousen, die overnachtten in de refugios en maakten ons in gereedheid om tenten af te breken.  Stil hoopten we nog dat de campingwachter ons niet zou opmerken en dat we zo zouden kunnen wegsluipen van de erbarmelijke camping, maar helaas, op de valreep had hij ons te grazen.  Die dag zou de minst zware dag van alle worden volgens het plan.  Het viel inderdaad opmerkelijk goed mee.  Enkel een wild gutsende rivier kon ons verschroeiende tempo een beetje stuiten.  Deze noopte zelfs om de zwaksten onder ons (lees voorzichtigsten) eventjes blootvoets te waden door het ijswater.  Verder kwamen opeens paarden van achter de hoek aangegleden op de steile gladde ondergrond, maar ook dit kon ons niet tegenhouden om verder de pees erop te leggen en ook wel wat te genieten van de prachtige zichten.  We bereikten al gauw camping Italiano, wat betekende dat we halfweg de dagtocht waren.  Hier lieten we de camino naar Valle Francés links liggen (eigenlijk rechts), vanwege tijdsgebrek.  Wonder boven wonder kruiste het pad van de 2 Santiago chicas het onze net hier op een hangbrug boven een weerom wild gutsende rivier.  We praatten nog wat bij en vervolgden verder onze tocht.   Deze keer was onzen almuerzo uiterst schaars, met name een müsli-reep met een schelleke salami en een soepje.  Het eetplekje was echter uiterst pittoresk, weliswaar had een kolonie termieten voor ons ditzelfde plekje voor ons ontdekt.  Een uurtje later hadden we uiteraard opnieuw een hongertje, maar vooruitdenkend als we zijn hadden we een koekje gespaard voor tijdens de zware momenten.  Weerom kozen we een pitoreske plaats, ditmaal in gezelschap van een muis die verdacht veel geleek op een hanta-virus dragende soort.  Cuidado dus!  Een tijdje later bereikten we vlotjes de volgende camping, zetten we onze tentjes op en trakteerden we ons op een avondmaal, uiteraard terecht na zo´n hongerige dag.  De pot schafte kalkoen met pure en een sausje, aangevuld met een portie rauwe groentjes en dergelijke.  We genoten nog een beetje na, maar legden ons hoofd algauw te rusten, vermits de volgende dag eentje van formaat beloofde te zijn. 

De vierde dagtocht  moest ons voeren van Lago Pehoe naar de gletsjer Grey.  Ons vertrek liet wat op zich wachten, gezien we kost wat kost een teken van leven wilden geven aan het thuisfront (geen gsm ontvangst) via een abominabele internetverbinding.  We ontbeten in de kiosk (soort keukentje) en vatten de tocht aan.  Francis hield steevast de verrekijker in aanslag, want vandaag zouden we puma’s spotten, dat was zeker.  Het wandelen ging vlotjes (zonder rugzakken en vol raadseltjes) en voor we het goed en wel beseften stonden we te turen naar de indrukwekkende gletsjer (weliswaar nog in de verte).  Sarah hield er vlotjes het tempo in en we brulden blijkbaar van het vaderland weg.  Dit vernamen we toch van twee West-Vlamingen die ons pad kruisten en ons reeds hadden horen komen van achter de berg.  Het deed goed om eens te kunnen keuvelen in het West-Vlaams aan het eind van de wereld.  Zij waren op een tweetal uurtjes van hun bestemming, wij op zes.  We berekenden dat we nog wel net voor zonsondergang thuis zouden zien te raken.  Aangekomen aan camping Lago Grey gingen we op zoek naar de weg op zowat aan de rand van de gletsjer te staan, maar dit bleken loze pogingen.  We besloten om eerst ons hart te versterken met een goede boterham met een skelle kaas op den mirador, met zicht op gletsjer en ijsschotsen.  Na enige omzwervingen in een bos vonden we dan toch de weg (pijnlijk steil) tot aan de gletsjer.  Even genieten, snel wat plaatjes schieten, een slok water en terug huiswaarts, want de tijd tikte verder.  De afdaling ging vlotjes (op enkele uitschuivers na) en rond 18u30 waren we al flink op weg naar onze puik opgezette tentjes.  Helaas, Sarah slaat zich voor het hoofd, want ze beseft plots dat ze haar buikzakje heeft laten liggen bovenop de uitkijkpost.  Inhoud: de pot, haren fotocamera en haar portefeuille (ons ganse hebben en houden dus).  Koelbloedig beslissen de mannen van het gezelschap om het beste uit hun kuiten te persen en het buikzakje als de bliksem te gaan halen, goed beseffend dat ze zonsondergang onmogelijk konden halen.  Ze schransten nog vlug wat restjes voorraad op en vertrokken aan een verschroeiend tempo.  Elke voorbijganger werd aan een kruisverhoor onderworpen over een buikzakje bovenaan de berg.  Elk van hen had het zien liggen, maar niemand had het durven aan te roeren.  Onze hoop groeide zienderogen en aangekomen bovenaan bleek het inderdaad nog steeds onaangeroerd.  Vreugdekreten wonnen het op kreuntjes van vermoeidheid.  We babbelden wat met een “lokale Israëliet”, maar tijdverlies konden we nu wel missen als kiespijn en dus kozen we het hazepad.  De tegengangers van zo-even werden al gauw voorbijgestoken en de ene druivesuiker na de andere moest eraan geloven.  We hadden immers nog een goede vier uur voor de boeg en het was ondertussen reeds bijna 20u.  Tijd voor een rustpauze was er niet wat elke pas met daglicht (desnoods schemerduister), was er een minder in het donker.  Het bleef ongezond lang schemeren, dus was er volgens  Francis ook geen enkele reden om enkele seconden te verliezen voor een slok water.  Wellicht lagen ganse horden puma’s ondertussen likkebaardend op de loer en cirkelden er tientallen condors boven onze hoofden.  De piellamp die we hadden meegenomen bleek eigenlijk meer een vals gevoel van veiligheid, want daarmee werd de zichtbaarheid van stenen en kloven enkel nog slechter.  Ondertussen was de nacht ingezet en werd  ons oriëntatievermogen fameus op de proef gesteld.  Elk paaltje (herkenpunt) die we tegenkwamen werd vermeld, en zo slaagde we er toch in het rechte pad te bewaren.  De chicas die uiteraard vóór ons naar huis waren getrokken hadden goedbedoeld, doch totaal zinloos een briefje gelegd op de grond op een moeilijkere splitsing.  Ondertussen begon het ook wat te regenen, maar gelukkig zagen we in de verte reeds lichten van onze refugio.  Uitgeput, maar tevreden bereikten we de kiosk waar de vrouwtjes trouw een maaltijd hadden bereid (zoals het hoort).  Het oorspronkelijke plan om de volgende dag om 5u30 op te staan om ons verblijf af te sluiten met een fikse wandeling, ruimde plaats voor het plan om uit te slapen en luiweg de boot te nemen om 12u ´s middags.  Onze trip naar Torres del Paine zat erop en we namen de bus terug naar Puerto Natales, waar we gingen overnachten. We gingen al meteen op zoek naar een slaapplaats, we vonden een charmant hostalletje (mits wat afdingen) en besloten onszelf te trakteren op een verdiende warme maaltijd. Het interieur van ons restaurantje leek wat op een omgebouwd danscafé, maar goed, het eten smaakte! We hielden nog een klein pyjamafeestje op onze hostelkamer met chipkes en wijn, en toen onze ogen nog langer dienst weigerden, besloten we te genieten van onze echte bedden. Zzzzalig…

We hadden besloten op tijd op te staan, om optimaal te kunnen genieten (profiteren/roven) van het ontbijt. De disco-muziek bracht ons volledig in de goede mood, we namen afscheid van Puerto Natales, namen weer de bus naar Punta Arenas, we besloten niet rechtstreeks naar de luchthaven te gaan, maar ook nog een beetje rond te kuieren in Punta Arenas zelf. Daar aangekomen gingen we een hapje eten, we vonden een snackbar met veel keuze volgens de kaart, uiteindelijk bleek dat ze weinig van onze keuzes in huis hadden, de serveerster veranderde zelfs op eigen houtje de menu van Sté, want dat was veel lekkerder! En moh vint toch, wie kwam er plots binnengestapt, Amélie met haar vriend (cfr. Blogtekstje Pucón en Santiago), wat is de wereld toch klein! Erna gingen we op zoek naar onze pinguïns van de vorige keer. Deze keer gingen we ze van wat dichterbij bewonderen, en wat bleek…het waren totaal geen pinguïns! Gewoon wit-zwarte aalscholvers… Genoeg gezeverd, het was tijd om ons richting luchthaven te begeven! We namen een taxi en werden voor de deur afgezet, we hadden wel nog een kleine opdracht om ons plan voor deel 2 van de reis te doen slagen: we wilden afstappen in Puerto Montt, om dan vandaar terug te reizen naar Curicó. Een nee heb je, een ja kun je krijgen…met deze wijze woorden in ons achterhoofd stapten we af op een hostes. Op het eerste zicht leek ons plan te lukken, maar toen zag de hostes dat ons vliegtuig gewoonweg niet stopte in Puerto Montt, de ontgoocheling was groot. Dit betekende immers dat we naar Santiago moesten vliegen en vandaar weer een bus nemen naar Puerto Montt (zo’n 1000km weer naar het zuiden). De ene kon beter om met deze tegenvaller dan de andere, maar uiteindelijk zuchtten we allemaal eens diep en besloten er het beste van te maken. De vlucht verliep vlotjes, op het vliegtuig kwamen we Karolien en den Alex (een Santiago chica met haar vriend) tegen, ook zij hadden Torres Del Paine bedwongen en keerden nu terug.  Een goede drie uur later stonden we weer 2000km meer ten noorden van het land.

26-02-2007 om 22:50 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah  

In de week voor ons vertrek naar het zuiden werkte de een al wat meer dan de ander. Sté vertrok de dinsdag-avond reeds naar Santiago, want de woensdagmorgen zou ze haar Franske oppikken aan de luchthaven. Ze werd opgewacht door de chicas van Santiago, samen gingen ze een hapje eten en namen dan de taxi naar het huisje van de chicas. Hun huisje is best gezellig, maar  ligt in een gevaarlijke buurt van Santiago, van zodra het donker is, moeten ze een taxi nemen die hen voor hun deur afzet. Ondertussen maakten ook Stijn en Sarah er het beste van, gingen spinnen en bekeken een filmpje. De woensdagmorgen nam Sté afscheid van de chicas, maar wie weet zouden ze elkaar nog tegenkomen op reis, want allemaal gingen we toevallig dezelfde week naar Torres Del Paine. Sté  pikte haar Franske op en samen vertrokken ze naar Curicó, waar ze Stijn en Sarah ontmoetten die de hele dag flink hadden gewerkt. Cristian vervoegde ons algauw  en samen gingen we eten in den colo-colo, een restaurantje met typische chileense gerechten. Als afsluiter van de avond dronken we er eentje in de living-bar.

De donderdag leidde Sté ons Franske rond in het ziekenhuis, hij was onder de indruk. Sarah en Stijn werkten een halve dag want ’s middags gingen we allen samen op bezoek bij Dr. Muñoz, de kinderchirurg. We werden er warm onthaald en maakten een wandeling door de velden, leerden de gewassen van oa meloenen kennen, kregen nog een lekkere once en we namen de laatste bus terug naar Curicó. Daar plonsten we nog even in het zwembad van de Mellado’s, aten een lekker lasagne en leerden Franske de pisco sour kennen (‘beetje zuur, maar niet slecht’). We gingen op tijd slapen, want de vrijdag vertrokken we op reis!!!!!

26-02-2007 om 22:48 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah  

Haai al tegare,

Vorige week is er eigenlijk niet zo heel veel spectaculairs gebeurd in het verre Chili, hoewel… Donderdag namiddag hadden we een afspraakje met Silvia Hernandez (de matrona waar we vorig weekend zijn gaan eten). Ze zou ons meenemen naar 1 van de mooiere plekjes in de dichte nabijheid van Curicó, met name de “Tranque de Guaico no. III”, een rustig meer in Romeral (vlakbij Curicó), waarvan iedereen wel al heeft gehoord, maar slechts enkelingen ook echt kennen. De weg ernaartoe was nogal hobbelig, maar Jorge (echtgenoot van Silvia) sjeesde rustig verder met de niet al te comfortabele old-timer. Aangekomen aan het meer bleek dat het water toch niet 100 procent proper was en dus besloten we maar om niet te zwemmen, temeer omdat Silvia, Jorge en Silvana (dochter) daar ook niet op voorzien waren. We besloten in de plaats om verder de Cordillera in te trekken met de wagen. Na een halfuurtje verder sjeezen, bereikten we Los Queñes, wat voor ons al lang geen geheimen meer kende. Desalniettemin genoten we van het mooie landschap, Cristal® bier al dan niet gemengd met Fanta®, en een heerlijk broodje. Met het laatste restje benzine dropte Jorge ons terug waar we thuis zijn, Curicó.

Het weekend leidde ons ditmaal naar Chillán, meerbepaald naar de “Termas de Chillán”. We zouden eerst vrijdagavond reeds vertrekken en zien tot waar we geraakten, maar de reisbeslommeringen van Torres del Paine dwarsboomden dit plan. Eerst gingen we de campings voor deze trektocht regelen (hopelijk is dat nu ook echt geregeld), en gezien het late uur besloten we dan maar om de zaterdagochtend te vertrekken. De doorreis verliep vlot, om vier uur in de namiddag kwamen we aan in het rustige “Valle Hermoso” (net naast Termas de Chillán). De camping was best te pruimen, alleen verstoorde een vreselijke rotte-eiergeur de sfeer. We gingen op zoek en even later bleek de geur helemaal niet van eieren afkomstig, alswel van zwavelrijke dampen. We verkenden de streek tijdens een adembenemende wandeling (letterlijk). Deze bleek uiterst fraai te zijn en we ontdekten zelfs een natuurlijk “thermisch bad” vlakbij een gat waar weerom zwavelrijke dampen uit kwamen “gestoomd”. Sté en Stijn konden niet aan de verleiding weerstaan en doken uitgedost in zwemplunje vrolijk de hete modderpoel in. Badende mannen aanschouwden dit alles. Heerlijk om op meer dan 2000m hoogte te baden in een 27° warme poel! Intussen vorderde de dag en we spoedden ons om voor zonsondergang ons tentje te bereiken.

Zondag zouden we het rustig aan doen. We gingen naar het “Parque de aguas”, een soort kuuroord waar je de hele dag voor een luttele 4500 pesos kan genieten van thermische baden (op verschillende temperaturen) en massa’s zon. Om 18 uur vertrok ons minibusje terug richting Chillán-city en we berekenden dat het rond 11u30 zou zijn vooraleer we thuis zouden geraken. Dit was echter buiten de waard gerekend. In Chillán bleken zowat alle bussen riching Curicó volzet en er vertrok enkel nog een bus om 11u15 naar Talca (66 tal km ten zuiden van Curicó). We stelden ons reeds menig doemscenario voor van koude slapeloze nachten in Talca, maar wonder boven wonder zou de bus doorrijden naar Viña del Mar en dus ook passeren via Curicó. We legden ons probleem uit aan de buschauffeur. Deze was nog niet van de kwalijkste, dus was hij bereid ons mee te nemen tot aan de afrit van Curicó. Weerom een happy end dus. En God zag dat het goed was…

05-02-2007 om 22:14 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah  

Hey Hey!

Hier nog wat nieuws uit het ziekenhuis. Stijn staat momenteel op pediatrie en daar valt nog steeds niet veel te beleven. Gelukkig heeft hij donderdagvoormiddag een vaste afspraak op kinderchirurgie. ‘s Namiddags gaat hij naar de urgenties en af en toe ook nog eens naar pre-part/parto.

Stephanie staat momenteel op ARO = risicozwangerschappen enzo...Sarah op gynaaecologie. In de namiddag gaan ze naar pre-parto/parto. Volgende week wordt er gewisseld van dienst.

Wat de bevallingen betreft staan we momenteel op: Stijn 4, Stephanie 3 Sarah 4. Zoals reeds eerder gezegd zijn sommige vroedvrouwen niet altijd zo pro-belga...Er loopt hier momenteel ook nog een chileense stagiair van het mannelijke geslacht rond (we noemen hem playmobil omdat zijn haar lijkt op dat van een playmobilmanneke). Tja en die windt zo de matronnen rond zijn vinger... zo mocht Ste van Dra Diaz een bevalling doen. Dus de matronne van pre-parto zei tegen de matronnosaurus van parto dat Ste de bevalling ging meedoen. Mja, mja begon dat vroedvrouwmonster te zeggen, er zit meconium in het vruchtwater, mja ik zou liever de bevalling zelf doen. Ok dan maar. Plots ziet de matronnosaurus die chileense stagiair staan, waarop ze een kreet slaagt en uitroept: ik hou van de chileense stagiairs, jij mag meehelpen met de bevalling. Uhu daar stond Ste dan.

Gelukkig hebben we onze wapens in de strijd om bevallingen geworpen...tis te zeggen de belgische chocolade. Eigenlijk doen we momenteel mee aan omkooppraktijken. Chocolade in ruil voor een bevalling.

Maar geen paniek er zijn ook vroedvrouwen die ons beter gezind zijn. Zo is Silvia Hernandez terug uit vakantie. Zij laat ons alle bevallingen doen als zei van wacht is. En daar maken we natuurlijk 100% gebruik van. Zowel dag als nacht. Haar eerste namiddag terug in het ziekenhuis week Ste geen moment van haar zijde, resultaat: 2 bevallingen. Dinsdag heeft Sarah met haar in de namiddag gewerkt: 2 bevallingen. Woensdag voormiddag Stijn en Ste met als resultaat 1 bevalling voor Stijn. Vanaf 20u is Sarah terug gaan werken: 1 bevalling. Het was de bedoeling om wacht te doen tot 8u ‘s morgens maar bij gebrek aan zwangere vrouwen die op punt staan te bevallen binnen de 8uur is de wacht geeindigd om 24u. Chance voor Sarahs nachtrust.

Elk jaar vangt Silvia hier in het ziekenhuis de belgen wat op. Zo nam ze ons gisterennamiddag mee op uitstap. We kropen met zn allen in hun auto ( wij met drie, silvia zelf, haar man Jorge en haar dochter Silvana). Eerst en vooral zijn we een meer gaan bezoeken en daarna zijn we doorgereden naar Los Queñes. Prachtig gewoon!

Tot de volgende

S3

02-02-2007 om 15:42 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah  

Hola locos al otro lado del Atlántico,

Woensdagavond waren we uitgenodigd bij Chico Pato om daar te gaan barbecue´en. Uiteraard was het erg lekker (oa huisbereide empanadas) en we genoten van de gastvrijheid van de familie.

Dit weekend zou een rustig weekend worden. We bleven immers in Curicó, misschien een ideale gelegenheid om ons eventjes bezig te houden met het stagewerk, die toch al zolang ligt te schimmelen in een godvergeten hoekje. Helaas, het werd drukker dan verwacht. Vrijdagavond kwamen de drie chicas die momenteel stagelopen in Santiago (K3 genaamd) afgezakt naar het kleine, maar oh zo fijne Curicó. Ze waren immers van zins om dit weekend Siete Tazas te gaan bezoeken. Onze herberg stond uiteraard open voor hen en we aten de vrijdagavond gezellig iets samen in de “Club de la Union” (plaatselijk restaurantje). Daarna praatten we wat na in de “Living Bar” (plaatselijke lounge bar). Bij het ochtendgloren zetten de chicas hun tocht verder. Wij werden rond mediodía opgepikt door Dr. Muñoz (1 van de zovele). Hij had ons immers uitgenodigd op een BBQ op z´n kersverse landgoed, waar enkel nog maar een BBQ en een zwembad staat (huis komt later). Meer heeft een mens niet nodig om zich een middagje kostelijk te amuseren. We aten smakelijk, babbelden wat, en genoten van het heerlijke water. ´s Avonds trokken we weerom naar de “Living Bar” (die cocktails moeten maar zo lekker niet zijn) en daarna naar de Karaoke. De Chileense “evergreens” bleken geen probleem om mee te brullen. Een laatste restje schaamtegevoel belette ons toch om zelf ook een nummer aan te vragen. Zondag was weerom een “smuldag”. Ditmaal waren we uitgenodigd bij Silvia Hernandez, de matrona die zichzelf de tweede moeder der Belgische studenten noemt. (Bij matronas bevestigen uitzonderingen dus de regel). En inderdaad, we werden hartelijk ontvangen. Sarah bereidde met chef-allures haar enige echte Canelloni (parecido a deposiciones de perro). Jorge, de man van Silvia, zorgde voor amusement. De avond viel sneller dan verwacht en we trokken huiswaarts, tis te zeggen, naar Crístian, want hij zou pizza klaarmaken. De belofte bleek te kloppen. Na een weekend vol eten en plezier (weliswaar op het gemak), legden we ons hoofd te rusten, want de “tomorrow is just another day”.

Que se vaya bien,

Chau, S3

29-01-2007 om 22:16 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah  

Hallo,

Hier zijn we weer met meer weer.  Dit weekend voerde ons naar het verre Argentinië.  Enfin, tis te zeggen, we zijn ne keer de grens (Andes) overgestoken om te zien hoe het leven aldaar is.  De plannen waren in orde; we zouden vrijdag mediodía werken (como siempre) om snel richting Santiago de Chile te reizen en daar de bus te nemen naar Mendoza.  Aangekomen in de busterminal, blijkt dat er slechts op bepaalde tijdstippen bussen vertrekken naar Mendoza en dus besluiten we van nog snel de nachtbus te nemen, gezien ons weekend zo al kort genoeg is.  We kozen voor de busmaatschappij “El rápido”, om evidente redenen, maar dit bleek geenszins een verstandige keuze.  We kregen ons zitje (semi cama) achterin de bus, maar jammer genoeg hing daar ook een ongelofelijke verbrande dieselgeur die ons al vlug in een diepe roes bracht.  Enkele suffe uren later stopten we in volle Andes bij de douane.  (3u ´s nachts) Dit kon geen probleem zijn.  We hadden immers onze chileense identiteitskaart op zak, waar we trouwens erg trots op zijn.  Eerst de chileense douane, a piece of cake.  De Argentijnse ambassade bleek een ander paar mouwen.  “Pasaporte, por favor”  Goedgemutst haalde Sarah haar Belgische identiteitskaart boven.  De vriendelijke heer bedoelde echter het gekende Bordeaux boekje, die jammer genoeg nog in ons huisje in Curicó lag.  Jammer, maar dan is er geen sprake van om Argentinië te betreden, luidde het antwoord.  Tja, terugkeren bleek de enige optie, maar hoe?  Na wat euh zeggen en extreme zielig kijken haalde de douanier dan toch zijn stempel boven en liet ons illegaal zijn land binnen.  Allright, we were in!  We kregen nog een koekje en een kopje suiker, met koffie en zetten de trip verder.  Met een houten kop om u tegen te zeggen (wegens slaapdeprivatie en dieseldampintoxicatie), werden we om 6u20 uitgeschud in het ontwakende Mendoza.  We kuierden een beetje rond en besloten om een slaapplaats te gaan zoeken voor de komende nacht.  Gezien het leven in Argentinië een stuk goedkoper is, trakteerden we onszelf op een economisch hotelletje.  De dag was nog dorstig en vermoeiend, maar tegen het avondeten vonden we onze beste vorm terug.  We vonden een restaurantje waar je alles kan eten, zoveel je wil voor een 6 tal euro.  Er werd geschranst (5 menu’s achtereen) tot in de vroege uurtjes.  De volgende dag verkenden we nog wat verder het prachtige stadspark en vatten we de terugreis aan.  Stephanie had na enkele knipogen in de chauffeur`s terugkijkspiegel al gauw diens hartje veroverd, waarop hij haar uitnodigde om naast hem plaats te nemen.  Ze greep die kans met beide handen en draaide even later ook de auxiliar van de bus rond haar vinger.  Ze raakten in diepe gesprekken verzeild en de 8 uren bus vlogen voorbij.  Tegen de nacht arriveerden we in Curicó en weerom was het goed geweest.

S3

22-01-2007 om 22:23 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah  

Hola locos,

Maandag 08/01/07

Deze avond offerde Sarah een avondje spinning op voor een heerlijk feestmaal in het kader van een reeks opdrachten die haar werden opgedragen door een deel vriendinnen van haar.  Het werd heerlijke cannelloni waar ook Cristian zijn ronde buikje nog ronder aan at.   De liefde van de man gaat door de maag en vermits Sarah de te krijgen vrijgezel is... Mission accomplished!!!

Dinsdag 09/01/03

We huurden een filmpje in de plaatselijke videotheek en keken gezellig naar “Todo sobre mi Madre”.  Enkel jammer dat er geen ondertitels ter beschikkig waren.

Woensdag 10/01/07

Pato, ook gekend onder de naam Chico Pato (vanwege zijn 1m53),  kookte deze avond voor ons.  Een aperitiefje van “Almejas con queso al horno”, vergezeld van een huisbereide Pisco Sour, gevolgd door een heerlijke visschotel (Reineta con salsa de mariscos al horno) uiteraard vergezeld van een glaasje heerlijke Chileense wijn, en afgesloten door een fruitsalade, maakte de avond tot een waar gastromomisch festijn.  We praatten wat na en doken ons bedje in.

Vrijdag 12/01/07

Dit weekend hadden we gepland om naar “el lago Colbún” te gaan,  een artificieel stuwmeer in de buurt van Talca.  Gezien de chicas vorige vrijdag ook de namiddag wilden/moesten/mochten genieten in het hospital, konden we moeilijk nog de vrijdagavond de bus nemen.  We beslisten dus maar een filmpje te huren en gezellig de vrijdagavond voor de buis door te brengen.  Cristián probeerde mee te kijken, maar viel meermaals in slaap. 

Zaterdag 13/01/07

De volgende ochtend stonden we vroeg op en trokken na een ontbijtje de bus op richting Talca.  Het toeval wil dat op diezelfde bus de kleinste man ter wereld werkte.   So far so good.  We vonden nogal snel onze weg naar het dorpje Colbún.  We stapten af en verwachtten uiteraard ongeveer op bestemming te zijn.  Niets was minder waar.  Het bleek nog een kleine 20tal kilometer te voet te zijn.  We aten een vlugge hap in een plaatselijk restaurantje (Heerlijke cazuela, maar oh zo moeilijk om proper te verorberen) en vatten de lange tocht aan.  Gepakt en gezakt sleepten we onszelf verder onder de broeierig hete Chileense middagzon.  Zowat 10 km verder stopte een vriendelijke Chileen en nam ons mee naar de camping die we in gedachten hadden.  De camping bleek reuze mee te vallen, vermits we uit vanuit onze tent zicht op meer hadden.  Na een poosje “descansar” en een zwembeurtje in het meer beseften we dat we nog niet echt hadden nagedacht over een avondmaal.  Gelukkig hadden we nog enkele broodjes en een pot choco meegenomen.  Een echte metropool was het niet dus kochten we maar iets in het winkeltje van de campingeigenaar.  Het enige wat restte was een pakje koekjes en een six-pack Cristal pils.  Een heerlijke combinatie met een boterham met choco.  We keken nog wat naar vallende sterren, deden bijpassende wensen en genoten wat nachtrust. 

Zondag 14/01/07

Bij het ochtendgloren merkte Ste op dat er een, op het eerste zicht ongeïdentificeerd, object  bleek te zitten op de binnentent.  Bij nader kijken zien we echter dat het om een tarantula van formaat bleek te gaan.  Gelukkig is die binnentent hermetisch gesloten.  Tijd om het dier op semi-professionele wijze te verwijderen.  Stijn kan het niet laten eerst wat te spelen met het diertje om te zien hoe het in een takje bijt.  Een heerlijk ontbijt wacht ons op.  We hadden immers nog wat broodjes en choco overgelaten van de avond voordien.  Pils werd vervangen door een glasje lekkere gasloze cola of water.  Uitgehongerd, maar daarom niet minder tevreden, beslisten we om het lot te tarten en nog maar eens een flinke staptocht te ondernemen.  We overleefden en speelden naar hartelust waterspelletjes.  Het was alweer tijd geworden om de terugreis aan te vatten.  Liftend bereikten we vlotjes Colbún en de bus voerde ons veilig terug naar onze thuisbasis, Curicó.  Weerom was het goed geweest. 

Chau, S3

15-01-2007 om 22:10 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah  

De ouders van Sarah en de ouders van Cristian hebben elkaar gevonden : woensdag waren we uitgenodigd om een glaasje te gaan drinken bij de ouders van Cristian en de donderdag trakteerden de ouders van Sarah ons en de familie Mellado op een etentje…Allemaal heel gezellig en fijn…maar wie moet er de dag erna telkens weer op post zijn ?????

Vrijdagnamiddag regelden we onze vluchtdatum voor onze terugkeer naar België, we vertrekken vrijdag 9/03 en komen zondagmorgen 11/03 aan in België.

De zaterdag hebben we eerst lekker lang uitgeslapen, en zijn dan stillekesaan vertrokken naar Los Queñes, onze weekendbestemming. Los Queñes behoort tot de Precordillera (het voorgebergte, nog voor de echte Andes). We namen een mini-bus, beetje te klein voor de benen van Stijn, en na een goed uurtje sjeezen, kwamen we aan in het mini-dorpje (nog kleiner dan Wervik!, ongeveer ter grootte van down-town Rollegem). We gingen op zoek naar een plekje om onze tent op te slaan, wild kamperen of toch de camping? Toen we er niet uit geraakten gingen we eerst info vragen over het raften, de man van het raften (we noemden hem scarface owv een groot litteken in het gezicht, hopelijk was dit niet door het raften?) wist nog een andere camping zijn (de zijne vaneigens), het bleek net dat te zijn wat we zochten. Het was een kleine camping (nog niet helemaal af), maar heel rustig, aangezien we er de enige kampeerders waren, en mooi gelegen. We sloegen er onze tent op, bestelden het raften voor de volgende dag, en gingen op stap. We genoten van de prachtige natuur en rustige omgeving. Een camion-chauffeur stopte naast ons en begon spontaan te babbelen. Moe en hongerig gingen we op zoek naar iets om te eten, de ouders van Sarah die ook een dagje naar hier waren geweest hadden gegeten in een hotel, na wat zoeken vonden we het hotel en aten daar (ze waren precies wel niet voorbereid op Belgen, want we konden kiezen tss drie gerechten en water hadden ze niet in huis, gelukkig bestaat er zoiets als een goed glaasje rode wijn…). We besloten te gaan slapen. Aangekomen op de camping zochten we onze weg in het donker naar de tent. Gezellig in de tent, maakten we onze bedjes (matjes) klaar, pyjama aan…Sarah beweert plots dat er iets tegen de binnentent zit te duwen. Stijn en Sté lachen het weg, bij Sarah zou zelfs een spinnetje tegen de tent kunnen duwen, tzal wel niets zijn…Sté besluit haar schoenen binnen te zetten, de zaklamp gaat uit om geen insekten aan te trekken, Sté steekt haar hand uit de tent…en voelt plots iets harigs en warms…ze trekt haar hand snel weer binnen en roept…een beest, er zit hier een beest!! De tent gaat weer dicht. Tis efkes stil van’t verschot, wat kan dat zijn? De zaklamp gaat weer aan en we kijken in de voortent, daar zit het…een katje!!! Fieoew…wat een avontuur.

De zondag gingen we eens vroeg opstaan om met nen frissen kop te gaan marcheren door het ruige landschap.  Sté zette dus haar wekker ten achten, en met een ongelooflijk fris hoofd kropen we er tegen te negenen uit.  De tent bleek toch niet op een denderend vlakke ondergrond gezet te zijn.  Van vroeg in de ochtend bleken de lokale, ongelooflijk (tegen)stekende insecten al ferm in de weer te zijn.  We klopten rustig in het rond, maar aangezien die lieve “dazen” op de geur van adrenaline blijken af te komen, werd het er enkel erger op.  Tijdens de wandeling bemerken we een versleten busje met bovenop een raftboot en wisten al vlug aan wat ons te verwachten.  Een ferme wandeling en enkele boterhammen met “skellekes” later was het moment aangebroken om ons in het avontuur te storten.  We begaven ons naar de plaats van afspraak, en tijdens het consumeren van een anderhalve liter cola (kleiner was er niet te koop) merkten we achter een gammel poortje een lekke raftboot op.  Dit bleek inderdaad de onze te zijn en een poos later werd deze dan ook op de uitgebrande Ford minibus van het jaar ‘71 gemonteerd.  We waren er uiterst gerust in.  Het busje, met ons op de achterbank en Scarface achter het stuur begaf zich richting vertrekplaats.  Ondertussen pikte Scarface zijn vriend “”Gonzalo”, bij ons eerder gekend als “Jezus”, op.  De man was getooid in ongewassen outfit, herstelde strohoed en menig schelp rond de hals.  Jezus bleek 1 van de twee gidsen te zijn, Scarface de andere.  We sleurden aan boten, peddels, sprongen over stenen tot onze boot in het water lag.  Na de laatste beetjes lucht in de boot te blazen (cfr lek) kregen we nog een spoedcursus van hoe te overleven als je in het woeste water terecht kwam.  Onze gerustheid groeide zienderogen.  Sté en Stijn kregen het zitje voorin aangeboden met zicht op golven.  Sarah vergezelde een Chileense griet op de middenbank en Scarface hield achterin alles onder controle.  Na tien meter varen, begrepen we waarom onze kleren tegen een spatje moesten kunnen.  De ene golf na de andere werd zonder veel moeite bedwongen.  Maar wat bedoelde die Scarface toch de ganse tijd met “Izquierdo abajo!”, “Derecho adelante!” “Con fuerza equipo!”???  Wonder boven wonder geraakten we een uurtje later heelhuids uit het water en hadden we er weer een avontuurtje van formaat opzitten.  Wat jammer dat Stijn geen vers polootje meegepakt had op de reis.  Hij besloot dus maar om verder zijn pyjamatruitje te dragen, wat een verrassende combinatie bleek te zijn met een trekkingbroek.  We aten nog vlug een pizzatje en beslisten de micro (minibus) terug huiswaarts te nemen.  De micro liet nogal lang op zich wachten en we verzonnen al scenario’s van ons in de laadbak van een pick-up, maar uiteindelijk kwam de langverwachte bus dan toch en bemachtigden we een plaatsje.  Het weekend was weer goed geweest en we sliepen als roosjes. 

11-01-2007 om 22:22 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah  

02-01-2007 om 23:09 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah  

Hoe vier je van oud naar nieuw met temperaturen van 30graden?

Woensdag kwam deel 2 van familie De Bolle toe in Chili. Wij waren die woensdag rustig aan het werken in het ziekenhuis, toen er plots opschudding ontstond: er stonden ergens aan een balie 2 mensen die een vreemde taal brabbelden en telkens 3 namen herhaalden, wat wilden ze?? Een security man (die als enige de mengeling frans-engels van de ouders had begrepen) dacht te weten waarover het ging en bracht hen tot bij de onderdirecteur. Hopen personeel werden gemobiliseerd om Sarah te vinden, want haar ouders waren in het ziekenhuis. Stijn werd het eerst aangesproken met de vraag of zijn ouders hier waren, hij bedacht dat het waarschijnlijk om de ouders van Sarah ging en verwees naar de pediatrie. Op pediatrie werd Stephanie aangeklampt met de vraag of haar ouders hier waren, zij bedacht dat waarschijnlijk de ouders van Sarah bedoeld werden en verwees door naar de urgenties, want daar was Sarah aan het werk. Na heel wat gevraag en heen-en-weergeloop kwamen de ouders van Sarah uiteindelijk bij Sarah terecht. Ze kregen een kleine rondleiding door het ziekenhuis (zagen onder andere Stephanie druk een casus aan het uitdiepen met een dokteres)…Erna gingen ze samen met Sarah op stap in Curico. Een beetje later vervoegden ook Stephanie en Stijn de groep. We kregen koekjes en een verfrissend drankje bij de familia Mellado en gingen ‘s avonds samen uit eten. Ondertussen hadden we al een tijdje niets meer gehoord van David en Joke die de maandagavond naar Pucon waren vertrokken, om de vulkaan te beklimmen. Iedereen was moe, we gingen slapen.

Vrijdag werkten we een halve dag, want in de namiddag vertrok de grote uittocht naar Vigna Del Mar om daar van oud naar nieuw te vieren. Bij het opstaan troffen we de verloren zoon en diens vriendin aan op de stoep voor ons deur, hun vulkaanbeklimming was iets Zinder vlot verlopen dan bij ons, maar ze waren toch tevreden.  Vigna Del Mar en Valparaíso zijn 2 steden , door de chilenen heel geliefd omdat het echte badsteden zijn en gekend owv het grote vuurwerk op oudejaar. We hadden nog op het nippertje een appartementje kunnen huren, maar voor de bussen waren we te laat. Cristian zag het wel zitten om mee te gaan, zo hadden we al een auto, en dan gingen we nog een 2e huren, ook dat lukte nog op het nippertje, maar we moetsen wel een klein risico nemen, de auto had geen verzekering... En zo vertrokken we vrijdagnamiddag, auto 1 met Cristian als chauffeur vervoerde ook Sarah en haar ouders, auto 2 met Stijn achter het stuur vervoerde ook Ste, David en Joke. Best wel spannend zo in een vreemde auto, in een vreemd land. De doorrit verliep heel vlot, tegen alle verwachtingen in waren er geen files en algauw (toch wel 300km rijden) bereikten we de zee. Daar aangekomen belden we voor de sleutel van het appartement, ze ging hem direct komen brengen, bij chilenen mag je echter het woordje direct niet interpreteren zoals bij ons, 2u later konden we binnen! ‘s Avonds zijn we dan nog iets gaan eten.  Ste kroop voor het eerst achter het stuur van de mazda, mm, deze grote auto beviel haar wel.

De volgende dag hebben we uitgeslapen, Stijn en Ste proefden het water van het zwembad, en na een lekkere brunch vertrokken we op verkenning naar Valparaiso. Daar hebben we een boottochtje gemaakt, gewandeld, liftjes genomen, fotos getrokken, ietske gedronken. Toen we het zowat gezien hadden namen we de auto terug naar Vigna (een halfuurtje rondrijden voor parkeerplaats) om nog efkes op het strand te liggen, echt bikini-weer was het niet meer, toch gingen enkelen met de voeten (of met short of rok) in het wilde, krachtige water van de oceaan…Rammelend van de honger…gingen we toch iets eten. De ouders en David en Joke gingen slapen, de 4 musketiers gingen nog efkes naar het casino, na een uurtje rondrijden voor parkeerplaats. (wees gerust, we hebben geen geld verbrast!)

De zondag werd er toch weer wat uitgeslapen, daarna werd Vigna zelf bezocht en in de namiddag trokken we weer naar het strand, het verkeer werd toch drukker en drukker en het werd vechten voor een parkeerplaatsje, Ste schoof aan in de file, Stijn parkeerde de auto, een goede deal. Toen het wat te fris werd om te zonnen, speelden we wat spelletjes om ons warm te houden, verspringen, hinkstapspringen, hardlopen, worstelen tot zelfs sluipen…We kochten wat eten, nestelden ons op het strand, wachtend op het vuurwerk. 10,9,8,7,6,5,4,3,2,1…feliz año Nuevo! We ontkurkten de champagne, gaven elkaar een dike knuffel en aanschouwden het prachtig spektakel van vuurwerk. Voor ons was er ene, maar vanaf onze plaats konden we ook het vuurwerk op zeker nog tien andere plaatsen zien, zelfs dat van Valparaiso, allemaal casi synchroon…prachtig! We waren onder de indruk. Na het halfuurdurend spektakel reden de ouders, David en Joke naar huis, maar voor ons was het nog niet gedaan. Samen met Cristian gingen we naar een echte fiesta, na uren dansen keerden we vol confetti en serpentines terug naar huis. Onderweg toeterde Cristian naar al wie op straat liep, waarop Ste door haar ruitje hen een feliz año toebrulde!

Dat was nog eens ne goeien fiesta geweest…

Sommigen hadden de volgende dag alweer nood aan een beetje uitslapen, anderen doken in het zwembad. Aangezien er op 1/01/07 niet veel open is, besloten we maar nog een beetje te genieten van zee, zon en strand. Wat verder op rotsen konden we zelfs zeeleeuwen zien en horen. Het werd tijd om terug te keren, en dat hadden ook de andere 3 miljoen chilenen die er dit weekend geweest waren beslist. We stonden uren in de file, de gemiddelde snelheid tot in Santiago was 20km per uur, toch wel lastig. Na 3 uur stapvoets verkeer begonnen de benen van Stijn wat dienst te weigeren, Ste nam het stuur over. Vanaf Santiago konden we vlot doorrijden, we stopten nog even om iets te eten, en na 6u reizen, waren we veilig terug thuis. Het was goed geweest….

Veel groetjes van de S...ileentjes

02-01-2007 om 23:00 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah  

26-12-2006 om 22:55 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah  

Donderdagavond hebben we de bus genomen richting Pucón (gekend voor zijn nog altijd actieve vulkaan Villarica), zo’n 600 km naar ‘t zuiden.  Om kwart voor 1 ‘s nachts moest hij in Curico stoppen.  Dus wij stonden goed op tijd aan de bushalte te wachten.  Bij elke bus die langskwam, sprongen we recht vol verwachting of deze de onze was.  Maar we zitten hier in Chili, om 02.30 konden we dan toch uiteindelijk vertrekken. Na 7 uur “slapen” op de bus, kwamen we aan in Pucón.  We keken rond en rond, maar door de mist en wolken was er nergens een vulkaan te bespeuren.  Dan maar op zoek naar een slaapplaats.  Als echte dauwtrippers, kwamen we aan op een kamping waar de eerste bastonen van hippe regetton-muziek (de favoriete muziek van de chileense jeugd, met een opzwepend ritme en herkenbare bas) ons tegemoet kwamen.  We zochten het beste plekje uit voor onze tent.

Daarna doken we het stadje in op zoek naar het beste/goedkoopste agentschap om zaterdag de vulkaan te beklimmen.  Van een bepaald agentschap kregen we een prijsje, zo zei de man ons toch op samenzweerderige toon.  Goedkoper konden we nergens krijgen, dus zijn we op zijn voorstel ingegaan.  De rest van de dag hebben we Pucón en het meer nog verder verkend.  Na een stevig avondmaal van eieren en spek, klaargemaakt in onze gamellen, kropen we vroeg onder de wol, want de volgende dag wachtte ons een zware beproeving.  Onze oordopjes  waren geen overbodige luxe.  We konden de ganse nacht genieten van al iets minder hip klinkende regettonmuziek…

Bij het kraaien van de chileense haan (kwart voor 6) sprongen we vanuit onze slaapzak rechtstreeks in onze kleren (lange broek en warme pull), plekten (smeren voor de West-vlamingen) we onze boterhammen en gingen tegen 10 voor 7 naar het agentschap.  Daar kregen we onze volledige uitrusting: sneeuwschoenen, “waterdichte” overbroek en –jas, muts, wanten, houweel, helm, zonnebril, rugzak en klimijzers. Samen met 9 andere avonturiers ( 2 Hollanders, 2 Amerikanen, 2 Argentijnen, 2 Fransen en een Zwitser) en 3 gidsen kropen we in een minibusje op weg naar de voet van de vulkaan.  Daar aangekomen werd ons te zeerste aangeraden om het eerste stuk met een teleferic af te leggen.  Wij, echte avonturiers, kozen ervoor om dit lastige stuk toch te voet af te leggen en zo eigenlijk 5000 pesos per persoon uit te sparen.  Stijn zijn lange benen voerden hem al snel naar de aankomst van de teleferic.  Ste en Sarah kwamen achtergepekkeld, binnensmonds vloekend op al de mensen die boven hun hoofden in de teleferic zweefden.  Daar aangekomen namen we een slokje water maar…toen begon het pas.  Er werd ons uitgelegd wat te doen bij een mogelijk val.  In een rij achter elkaar vatten we de tocht aan in de sneeuw.  Stapje voor stapje gingen we hoger en hoger, genietend van het adembenemende (letterlijk en figuurlijk) landschap.  Gelukkig werden er voldoende rustpauzes ingelast.  Niettemin dwingt onze trots te vermelden dat ste en sarah toch de dapperste, sterkste, minstklagende en bestvolgende vrouwen van de groep waren.  Ste en Sarah waren toch wel wat jaloers op de lange benen van Stijn die hem zonder veel moeite naar de top brachten.  Hij daarentegen verwonderde er zich over dat zij toch wel buiten adem waren.  Na een 4-uur durende tocht bereikten we de 1300m hoger gelegen top en krater van de vulkaan.  Wat volgens de gids een scherpe tijd was.  Moe, verkleumd, snotterend en hijgend maar toch fier op ons zelf dat we er geraakt waren.  Fieuw!!!!!!!!!!

Nu moesten we enkel nog terug beneden geraken.  Maar dat ging heel snel.  Nu werd ons duidelijk waarom we al die tijd die houweel hadden moeten meesleuren…  We moesten gewoon op ons gat gaan zitten en ons laten glijden.  De houweel gebruikten we als rem.  Er waren al heel wat mensen voor ons naar beneden gegaan dus de glijgeulen waren al gemaakt.  Man man man, soms was het alsof je in een sneeuwstorm terechtkwam van opspattende sneeuw.  Het was holderdebolder-sneeuw-lucht-sneeuw-lucht-sneeuw-lucht om dan op mirakuleuze wijze toch weer op je poep tercht te komen en verder te glijden.  Het ging wel veel sneller dan te voet en op een uurtje en een half stonden we weer beneden.  Het minibusje bracht ons naar een huis waar we al onze kleren terug moesten afgeven;  Bleek dat de waterdichte broeken toch niet zo waterdicht waren…redelijk genant om daarna met een kletsnatte broek over ’t straat te moeten. 

Daarna zijn we een frisse duik in het meer gaan nemen en zo waren we meteen gedoucht.  Dan een hapje gaan eten.  En rond half 11 hadden we met onze groep afgesproken om nog iets te gaan drinken.  Wel een toffe bende. 

Na een iets rustigere nacht (of waren we gewoon te moe?)werden we terug wakker met…ongelooflijk maar waar…regettonmuziek.   Bleek nu dat de sneeuw en zon toch niet zo schitterend  waren geweest voor Ste.  Al stappend kreeg je een snotterneus, maar het was niet zo handig om met kloefen van wanten een pietluttig papieren zakdoekje vast te houden en je neus te snuiten.  Dus lieten we tijdens onze tocht ons snot de vrije loop.  Ste had blijkbaar toch te veel aan haar neus gewreven en zo ook de zonnecrème mee afgewreven…resultaat: een verbrande gezwollen bovenlip en neus.  Haar neus is momenteel zelfs gevoelloos, ze voelt niet eens meer als er een druppel aan haar neus hangt.

Zondag hebben we het rustig aan gedaan.  We wilden nog een wandeling maken op het schiereiland maar bleek dat dat allemaal privédomein was en dat we er dus niet opmochten.  Jammer!  Dan maar terug een frisse duik gaan nemen in het meer en liggen bakken op het strand.  Pff, twas echt wel heet, vooral omdat het “zand” hier zwart is.

Om kwart na 8 ’s avonds dan de bus terug genomen richting Santiago.  De buschauffeur ging ons onderweg in Curico langs de autostrade wel afzetten.  Om 04.15 waren we in Curico en een half uur later waren we terug in ons huisje.  We konden nog 2uurtjes slapen om dan weer een heerlijke stagedag tegemoet te gaan.

Ciao

S3

11-12-2006 om 22:43 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah  

We kregen de vraag of we buiten reizen ook nog stage deden in Chili… ?

Hoe verloopt een doordeweekse stagedag voor ons:

6u45: de wekker van Sté loopt af

6u46: de wekker van Sarah loopt af

6u48: de wekker van Stijn loopt af

6u50: Sté staat op

6u54: Sarah rolt uit haar bed

7u03: Stijn komt uit zijn kamertje gestommeld

Er wordt vlot en minder vlot opgestaan, gedoucht en ontbeten.

7u45: we trekken de deur van ons taarthuisje achter ons dicht en gaan te voet naar het hospitaal.

Aangekomen in het hospitaal gaan we zo een beetje onze eigen weg, Stijn gaat naar het vierde verdiep, voor het moment staat hij op den ARO, dat is de hospitalisatie en consultaties van risicozwangerschappen (alto riesgo obstetrica). Sté en Sarah houden halt op het derde verdiep, op de afdeling pediatrie. Sté gaat toeren met Dr. Bahamondez en Sarah met Doctora Miguel. Na de tour gaan ze elk naar de polikliniek voor consultaties.  Meestal zijn de consultaties rond 11u wel afgelopen.  Dan kunnen ze ofwel nog bij een andere dokter consultaties volgen, dingen opzoeken in (spaanse!) boeken, of artikels lezen voor het stagewerk. 

13u: We komen samen voor het middageten. Er wordt afgewisseld tussen kip met rijst, spaghetti met brokken, en taart van patatten en eiers. Er is altijd nog een kommetje groentjes bij en een stukje brood.  Als dessert is er meestal iets ‘flan’-achtig.  Ze hebben dat hier in alle kleuren en geuren…Heel gevarieerd dus!

Daarna maken we meestal nog een kleine wandeling door de stad. (We hebben zo onzen vasten bank waar we van de zon genieten en “leegaarden”)

14u: Stijn gaat steevast naar de preparto om zwangere vrouwen en hun bevalling op te volgen (enfin, hij bekijkt vrouwen in arbeid, waarna 2 chileense bastards de bevalling voor hun rekening nemen). Sté en Sarah wisselen wat af, de ene namiddag op kinderurgenties, de andere namiddag op kinderchirurgie, en als dat er niet is, gaan we ook naar de preparto en parto. (zelfde scenario als bij Stijn)

17u: de werkdag zit erop

’s Avonds gaan we dikwijls naar ons staminternetcafé, doen wat inkopen (comissies) en als we kunnen zorgen we dat we om 20u in het gymnasium zijn voor de spinning, daar treffen we meestal ook Marcella (zus van Cristian Mellado) en haar man Cristian aan, samen met Cristian zelf. Eventueel spelen we nog een partijtje squash met hen. (Vamos, vamos, vamos!!!)

We fietsen terug naar huis, eten nog iets (of meer dan iets) en gaan slapen, om fris te zijn voor de volgende dag!

Voor het moment zijn er ook nog twee studenten van Santiago op gynaeco, waardoor wij op de preparto nog niet zoveel kunnen doen (cfr supra), maar volgende week zijn ze weg…

Op pediatrie hangt het ook zo een beetje van onszelf af, we mogen wel veel ausculteren enzo, maar we zouden evengoed een hele dag op een stoel kunnen zitten, er is niemand die ons echt op sleeptouw neemt. Maar we mogen niet klagen, nu we ook al wat mogen meehelpen bij de kinderchirurgie wordt het wel al wat gevarieerder.  Stijn volgt ’s ochtends den toer op den ARO met de doktoors en gaat dan naar de polikliniek van de ARO, waar er dus concultaties doorgaan.  Zijn functie bestaat er vooral in de zwangere ladies den onderzoekstafel te laten bestijgen en vervolgens ulderen buik te betasten, bemeten, en beluisteren.  Als het efkens kan pikt hij nog snel nen tacto (toucher) mee.  Van den uitleg van Dra. Diaz snapt hij genen snars, maar hij leerde reeds vlotjes de schijn hoog te houden en instemmend te knikken en te hummen.

Voila, zo zien onze dagen er hier in de week uit.  We kunnen ons best wel bezig houden.  Van de weekends maken we optimaal gebruik om chili in al zijn pracht te ontdekken.

Ciao
S3 

07-12-2006 om 21:40 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah  

Hier ons verslag van een alweer supergeslaagd weekend :

Vrijdag hebben we een halve dag gewerkt, aja, want we moesten in de namiddag de bus nemen naar Pichilemu, het surfersparadijs… We moesten eerst de bus nemen van Curicó naar San Fernando en dan een andere bus van San Fernando naar Pichilemu, alles samen zo’n goede 4 uur reizen. En we hadden de beste bus uitgepikt, want op die bus zat een vrouw samen met haar drie dochters, en toen die hoorde dat we niet goed wisten waar we gingen kunnen overnachten in Pichilemu, bood ze aan om bij haar te blijven slapen. We zijn op haar aanbod ingegaan, en dit bleek de beste keuze. Het huisje was klein, maar gezellig, wij kregen elk een bed aangeboden (zij ging wel met haar dochters het dubbelbed delen). We hebben samen iets gegeten, en dan gaf ze ons de sleutel van haar huisje zodat we konden weggaan en toekomen wanneer we maar wilden. Die avond hebben we dan allen samen nog een wandeling gemaakt door Pichilemu (dit is eigenlijk een klein badstadje, redelijk touristisch, en vooral gekend voor zijn surfers), zo konden we de zee al eens voelen en ruiken, het was al wat donker om ze goed te kunnen zien. Erna hebben we heerlijk geslapen.

De volgende dag zijn wij drie erop uit getrokken. Eerst een beetje langs het water gewandeld, en dan uiteindelijk toch beslist om te gaan surfen. Stijn was hiermee niet aan zijn proefstuk toe, voor Sarah en ik was dit echter de eerste keer. Sarah en ik beslisten dan ook om een surfpak en plank te delen zodat we konden afwisselen. Het was wel superleuk, maar supermoeilijk. Gelukkig waren de golven geen 6 meter hoog, zoals ze soms kunnen zijn daar. Het waren golven van 1 à 1,5 meter, goed voor beginnelingen. Stijn heeft menig golf onder zijn surfplank kunnen bedwingen, Sarah en ik hebben dit ook geprobeerd…

’s Avonds zijn we dan nog iets gaan eten en nog iets gaan drinken, en moe van zon, zee en water gaan slapen.

De volgende dag…drie roodhoofden (en twaren geen indianen) staan op, aiaiai. We besloten het weekend af te ronden met een goede strandwandeling. Een straathond vergezelde ons op onze tocht, precies alsof we hem al jaren kenden. Toen we terugkeerden van onze wandeling kregen we nog elk een aandenken van de drie zusjes (Maria Catalina, Maria Loreta, Maria Jesus), we waren superontroerd… We kregen het telefoonnummer van de moeder zodanig dat als we nog eens wilden terugkomen naar Pichilemu, we gewoon bij haar thuis in San Fernando de sleutel konden gaan ophalen!!!!

We keerden met een warm hart terug naar ons taarthuisje.

Groetjes,

S3

05-12-2006 om 21:38 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah  

24-11-2006 om 01:30 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah  

Ola allemaal,

naast reizen en genieten moeten we ook elke dag naar het ziekenhuis: el hospital base de Curicó.
Hier is er een groot onderscheid tussen de´clinica` (voor de rijke mensen) en het ´hospital´(voor de gewone mensen). In de clinica zijn de dokters supervriendelijk en is het ziekenhuis nieuw, hygiënisch en verzorgd. Het hospitaal is oud, ziet er vuil uit en de dokters zijn er minder vriendelijk tegen de patiënten. Wij volgen eigenlijk stage in het hospitaal, en das wel interessant. Alcogel gebruiken ze hier niet, telkens de handen wassen tussen de patiënten. Diagnose is vooral gebaseerd op een goed klinisch onderzoek, labo's en foto's kosten immers veel geld, het wordt wel gedaan, maar zo weinig mogelijk. Sarah mocht vandaag efkes meehelpen in het operatiekwartier en zei dat het helemaal anders was: De appendix-operaties worden hier allemaal open gedaan, de deuren kan je niet met de voeten opendoen, schrobben gebeurt hier zeker, maar je moet de pot zeep telkens in je hand nemen...
Het is dus zeker een ervaring om te zien hoe geneeskunde ook goed kan gebeuren zonder die overdaad zoals in België.

Groetjes,
wulder (wijle voor de niet Wset-Vlamingen)

21-11-2006 om 23:04 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah  

Hey

Hier een beetje nieuws over ons uit Chili.

Na minder goed nieuws uit Pamel zijn we toch goed aangekomen in Santiago.  De familie Mellado kwam ons phalen.  We  zijn dan in Santiago gaan ronddwalen.  Er is daar een berg van waaruit je een prahtig zicht hebt op Santiago.  Echt wel de moeite.

sAvonds was er BBQ bij de familie Mellado.  Superlekker ! De familie Mellado bestaat uit : Cristian en Marcella en nog zussen en broers en dan hun ouders. Cristian woont nog bij zijn ouders en daar was dus de BBQ.  Marcella is ook getrouwd met een cristian en van die zijn ouders huren we een huisje. 

Maandag zijn we op verkenning geweest in Curico en hebben we wat inkopen gedaan.  Curico is een heel mooie stad.  ‘t Is heel anders dan in België.  Ze werken niet echt in de hoogte.  Daardoor heb je ook niet het gevoel in een stad te zitten.  ‘s Avonds zijn we naar een marginaal cafe geweest. Man man man.  Er hing wel een poster met bieren uit België.  Vandaar dat we daar zeker eens moesten langsgaan.

Dinsdag zijn we naar een wijngaard geweest.  Amaai, sjieke dinges daar.  Natuurlijk hebben we ook wat geproefd he.  In de namiddag hebben we nog wat papieren in orde gemaakt .

Woensdag: onze eerste dag int ziekenhuis: curso de transmission vertical de VIH.  We hadden ook oñ hlaf 9  een afspraak met de dokter die voor ons verantwoordelijk is maar de matronnen = vroedvrouwen zeiden dat daar de volgende dag ook nog tijd voor was. Wij dus naar diene cursus.

Donderdag kregen we dan wel onder ons voeten dat gans de directie om half 9 op ons aan het wachten was.  Tja, die matronnen he.  Enfin we zijn dan vrijdag bij de directeur gewwest dus dat is ook in orde:  Donderdag eerste echte werkdag.  Stijn op gynaeco en Ste en ik op Pediatrie.  De taal is wel redelijk moeilijk.  Ze praten redleijk snel.  En we moeten zelf veel initiatief nemen als ze iets willen zien of doen.  Ma goed we doen ons best.

Vrijdag was er weer een cursus over infectiziekten int ziekenhuis.

Dit weekend hebben we een bezoekje gebracht aan Vichuquen.  We zijn er met de bus naartoe gereden:  een heel avondtuur.  Ma goed we zijn er geraakt.  Maar we zaten daar wel in een gat zenne

Er was een heel groot meer:  En daar hebben we natuurlijk een frisse duik in genoñen.  Twas een enrom mooie plek.  Stijn en ste hebben niet zo goed geslapen maar ik wel zenne.  Enfin nu zijn zed us terug.  Het internet gaat bijna uitvallen.  Tot de volgende!

19-11-2006 om 22:59 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah  

03-11-2006 om 14:43 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah  

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

27-09-2005 om 16:32 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah  

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

27-09-2005 om 16:32 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah