laatste berichtje voor we opstijgen richting Amsterdam. Bij jullie is het nu ongeveer 16h ( bij ons 22h15),dus als alles zoals plan verloopt zien we jullie morgen rond de middag.
We zijn momenteel aan het hopen dat ons vliegtuig wel kleine schermpjes heeft want als ik ( Phil ) nog een keer zes uur bloemendocumentaires moet bekijken denk ik toch wel dat ik eens met de piloot een babbelke ga doen...
De allerlaatste dagen zijn ingezet en het lijkt erop dat onze kleine Joosen ook aan het trappelen is om weer naar huis te gaan, want inds gisteren ben ik er zeker van; onze kleine draak beweegt! Ik schrok me een hoedje toen gisteren tijdens de lunch ik ineens een wiebel voelde. Het leek of er iemand over mijn buik wreef langs de binnenkant en vanmorgen na het ontbijt was ik zeker: dat is de baby die tuimelt en trappelt! Heel zachtjes, dat wel, maar het was de baby zonder twijfel. Heel geruststellend om dat te voelen, want eerlijk ... 6 weken van huis (en zonder controle) is toch wel lang, ook al waren ze fantastisch!! Vannacht voelde Phil zich niet lekker. Ik had ook al even last gehad van wat krampen en dia**** , maar was er na 1 nachtje terug vanaf. Phil had vannacht prijs en ... oh ... zo zielig... hij moest echt vertroeteld en verzorgd worden en heeft ook vandaag nog heel de dag gerust. (Beetje zoals Tom ook had, maar Phil had vanochtend geen koorts, dus dat is al goed.) Om iets te gaan eten zijn we wel het dorp ingegaan en vanavond had hij al weer veel praat, dus geen zorgen maken. Morgen hopelijk weer fris uit de veren!
We plannen de volgende dagen nog 2 witte zandstrandjes te bezoeken (Bloo Lagoon en het andere hier vlakbij) en dan pakken we onze zakken. Dat gaat een klusje worden om alle in onze zakken te passen. De 17de vertrekken we vroeg richting Kuta om onze laatste souvenirtjes in te slagen, langs de Harley Davidson shop te passeren ;) en op tijd in de luchthaven te zijn.
Wassen hebben we zo nu en dan met de hand gedaan of inderdaad beroep gedaan op de laundry service van de Balinezen, maar ik denk dat onze kleren best rechtstreeks van de zak de wasmachine in verdwijnen ;) ahum.
Als ik lees dat ons Rafke zo zwakjes is, kan ik het niet laten de tranen over mijn wangen te laten rollen. Arme schat ik hoop dat ik hem nog even kan zien, maar hem nodeloos laten afzien, is niet nodig. Dan onthou ik hem liever zoals ik hem laatst zag. De opvolging moet eruitzien als een rafke, maar misschien moeten we Stella de naam laten kiezen. Hem ook Rafke noemen, das een beetje raar, niet? Soit. Zo ver is het nog niet, hé.
Ivm het babysitten heb je wel gelijk hoor Karen. We zullen Stella snel genoeg zien, toch?
Langs Tante Maria gaan is prima voor mij hoor, mama! Ik zie er wel naar uit haar nog eens te zien! t Is alweer een tijd geleden!
Okee lieve familie en vrienden. Geniet nog van jullie weekend. Voor je het weet zijn we terug!
Gisteren is het me niet gelukt iets te posten. Ik heb opnieuw een schitterende duikervaring achter de rug. De dag voordien had ik inderdaad al een aantal haaien en grote schildpadden kunnen bewonderen, en nu gingen we op zoek naar enerzijds mantas ( Manta Point , eerste duik ) en vervolgens naar de moonfish, bij de locals bekend als mola mola. Deze laatste zijn echter zeldzaam te zien en bevinden zich voornamelijk dieper dan de meeste duikers gaan ( 45 65 m )Maar af en toe komen ze eens tot een diepte van 20 30 m.
De mantas zijn die reuzen, die leven van plankton en een spanwijdte van 4m kunnen hebben. Onze eerste site heette mantapoint dus de verwachtingen waren hoog. Nog geen drie minuten onderwater of we hadden al prijs. Een reus van een manta zweefde boven onze hoofden. Hij bleef enkele minuten bij ons zwemmen en plotseling was er een tweede. Ongeloofelijk, bekijk het zelf maar eens. Dit zijn geen fotos van het internet, dit zijn de fotos van onze duik
We hebben er in totaal drie gezien, en na een uurtje van intens plezier kwamen we terug boven. Voor de tweede duik gingen we naar Crystal Bay, een wondermooie duiksite voornamelijk bekend om haar koralen en vislenen en om nog één andere reden. Als je veel geluk hebt kan je hier de wereldberoemde mola mola zien. Een vis, hoe kan ik het uitleggen, die meer weg heeft van een alien en kortom een volledig foute structuur heeft. Men weet zelfs niet goed hoe groot hij kan worden aangezien ze zo diep leven, maar de verhalen gaan van 1.5m doorsnede tot 3-4 meter. Bekijk de fotos , ze zijn knettergek.
Want inderdaad, zoals je ondertussen kan raden, heeft Philleke der toch wel twee gezien zeker Van op een meter of drie afstand. Twee tegelijk die heel langzaam zich draaiden en weer wegzwommen. Het heeft op en al 15 seconden geduurd, maar het was om nooit meer te vergeten.
Ik vertel jullie het volledige verhaal wel als ik terug ben, maar hier zijn alvast de fotos, en opnieuw , nee ze zijn niet getrukeerd, en zijn wel degelijk van onze dive. Op de laatste kan je op de achtergrond heel vaag de tweede zijn verschijnen.
Jongens, veel plezier ermee en tot binnenkort XXXXX
Wat leuk ... we zijn nog niet thuis en hebben al een heleboel dingen om naar uit te kijken! Okee. Zo zou ons programma er ongeveer uitzien: 17 augustus vliegen we terug (15.30 uur vertrek Denpasar, 22.45 uur overstap in Taipei en 09.10 uur aankomst in Amsterdam) Ik neem aan dat we dus 18 augustus 's ochtends aankomen in Amsterdam, Schiphol. Daar nemen we de trein (dus niet meer overnachten in Nederland) naar Antwerpen. AL we de grens over zijn, geven we wel een belletje om af te spreken wie ons kan komen ophalen?
Phil wil graag meteen daarna naar Marleen thuis om alle haaienverhalen kwijt te kunnen ...
Dan babysitten op Stella? GRAAG! Maar vanaf hoe laat dan? Den 18de 's avonds kan en dan blijven slapen bij ons tot de 19de? Was dat het voorstel?
Voor het feestje van Stella in de Ballaarstraat den 22ste = okee! Leuk! En Jade en haar kroost zullen er nog wel bijpassen hé mama maar alstublieft: koffiekoeken, pistolets en brood!!! Geen rijst!!!! (haha)
We zouden ook met Anneke en Benji bij den Italiaan gaan eten. Wanneer doen we dat, shoe? Oh ja, An, de cafébaas van Zen Inn vertelde ons gisteren dat zijn favoriete restaurant in Antwerpen een is op de Ankerrui. Blijkt het de Preudhomme te zijn! Ik had hem de site laten zien en hij zei: Ja!! Dat is het en weet je wie er op de site pronkt??? De Willy!! Ik ging eraan
Noemi wanneer zie ik jou nog? Ik ben alweer vergeten wanneer je vertrekt naar Maleisië en terugkwam...
Phil wil ook heel graag langs zijn grootouders passeren
EN den 23ste zouden we er nog 5 dagen tussenuit muizen samen met Sophie en Michael met het buske van Wolfke.
ZO das ons programma ongeveer Maar gene stress. Tijd genoeg om iedereen te zien en onze verhalen tevertellen!! Beloofd!
Het is zo ver! Het is acht uur s morgens waneer Phil helemaal klaar is om naar Gekko Divecenter te vertrekken. Vandaag ziet hij misschien haaien! De hanen en de kinderen aan de overkant van de staat zijn al 2 uur aan het kraaien en kwetteren, dus ik ontbijt op t gemakje op ons terrasje en bekijk het luidruchtige tafereel van op een afstand. Uitslapen zal hier niet lukken, maar dat is niet erg.
Na mijn ontbijt stap ik naar de overkant en wandel de school binnen. Al snel wordt ik aangesproken en naar de leraarskamer geleid. Ik praat met een leerkracht (de directeur spreekt geen Engels) en mag alle klasje bezoeken en er fotos gaan maken. Ook aan de kleuterschool breng ik een bezoekje, volg er een uurtje zing en telles en praat met enkele ouders. Blijkbaar staan er altijd wel wat ouders van kleuters op de speelplaats en zijn de kleuterjuffen nooit helemaal alleen met de kinderen. Ouders kleven nieuwsgierig met hun neus tegen het raam en kijken wat er in de klas allemaal gebeurt.
Na het schoolbezoek besluit ik nog eens richting Bloo Lagoon te trekken en leg een briefje voor Phil op ons terras. Ik ben benieuwd hoe het strand er vandaag zal uitzien Al bij al valt het goed mee. De zee heeft wat nieuw afval aangespoeld, maar het strand ziet er wel toegankelijk uit! Ik kies een ligbed uit, lees in mijn boek, slaap, zon, zwem, eet, en dat zal het zo wat zijn De vrouwen komen vandaag niet zo veel leuren bij mij (handig), behalve de vrouw die me gisteren masseerde en waarmee ik lang babbelde. Gezellig!
Wanneer ik s middag op mijn eten wacht, staat Phil ineens achter mij met een glimlach tot ver achter zijn oren Schatje! Ik heb een haai gezien. 2! En ook 2 grote schildpadden. Het was de max!! Naast hem staat zijn duikbuddy,Tim, een Amerikaan van Texas. We lunchen samen en de mannen vertellen enthousiast over hun duikavontuur!! Meer details krijg je ontgetwijfeld nog van Phil zelf!! (foto's van Phil met de schildpad en de haaien zijn ook voor later ... Tim gaat ze ons nog doormailen)
s Avonds eten we a volonté BBQ bij Zen Inn, een bar met een Engelse uitbater en blijven we samen met hem en Tim laat plakken. Dat is eigenlijk de eerste keer deze vakantie.
Vandaag merkten we ook dat de ATM (bankautomaat) in het dorp niet werkt en we met een klein geldprobleempje zitten Gelukkig kan Phil het al zo goed vinden met de uitbaters van onze Homestay dat ze hem zonder twijfelen wat geld lenen (omgekeerde wereld, hé nu zeggen wij met de glimlach bankroet!!, net als zij dat zo vaak doen ). Morgen nog eens proberen en als de ATM dan niet werkt, moeten we de noodenveloppe openen (Dank u Pat!!) en dan rijden we de dag erna naar een stad in de buurt op zoek naar een geldautomaat. Spannend!
Phil hakt knopen door en beslist dat hij bij GekkoDive zijn laatste duiken zal doen. Deze ochtend legt hij de eerstvolgende duiken vast. Goedgezind zetten we daarna onze zoektocht naar witte strandjes verder en we moeten eigenlijk helemaal niet ver lopen! Het kuststraatje van Padangbai ten einde, 1 heuvel over en we komen uit bij Bloo Lagoon (gek geschreven, maar het is zo). Wauw!! Het is kleiner dan het strandje van gisteren, maar zo schattig Op de steile boswand werden 2 waroengs gebouwd die een terrasje aanlegden met ligstoelen. Het is hoog water, dus op het strand zitten kan voorlopig niet
Maar tegelijkertijd met de wauw!! voel ik weer een enorme teleurtelling bah!! Het kleine stukje strand (nog geen 50m) ligt BOMVOL afval! (kapotte teeslippers, piepschuim, plastic zakjes, bekers, plastic flesjes en allerlei ander vies spul) Ik kan het eigenlijk niet verdragen, maar ga toch maar op een bedje zitten. 5 minuten later wipt Phil met zijn vondst (eigen duikbril) het water in om te gaan snorkelen. Een 7 tal vrouwen scharrelen rond: massage? Necklace? Sarong? Present? Souvenir? Ze zouden beter hun strand proper houden, denk ik, dan zouden ze meer volk hebben dat hier naartoe komt. DAT IS HET! Ik heb een idee (haha voel me een echte Ploegaert) en de eerstvolgende vrouw die me iets vraagt heeft het zitten: Massage? zegt een Balinees madammeke nog geen minuut later. Ik zeg vriendelijk nee, danku, maar vraag haar of ze geld wil verdienen, waarop ze (natuurlijk) ja antwoord. Ik zeg haar dat ik haar 20000 roepie betaal (das 1,6 euro) als ze samen met mij het strand schoonmaakt. Ze onderhandeld (naar goede gewoonte) en vraagt 100 000, maar dan doe ik het nog liever helemaal alleen. Okee, zucht ze en voilà, 5 minuten later, sta ik met die vrouw het strand te kuisen. Wanneer we zakjes tekort komen om het afval in te doen (ineens hebben ze als bij wonder geen plastic zakken???), begint de vrouw een put te graven in het zand... Ze wil daar het afval in begraven!! Ik hou haar tegen en op dat moment komt er een Fransman vragen wat we aan het doen zijn. Hij vind het schoonmaken een goed initiatief en gaat op zoek naar dozen om het afval in te doen; Bovendien spreekt hij nog een paar mensen aan en wanneer Phil een klein kwartiertje later uit het water komt, ziet hijdat zon 10 tal toeristen ijverig (samen met die Balinese vrouw en mij) heel het strandje aan het schoonmaken zijn. Hij legt het vast op foto (met het kleine toestel dus die fotos zijn voor later). Ik draag de zakjes en dozen afval naar de weg boven, betaal de vrouw en ga met een beter gevoel op mijn ligstoel liggen. En nu hopen dat ze doorhebben dat een proper strand meer geld in het laatje brengt!! (en als ze het niet doorhebben, hebben Phil en ik het nog een paar keer tegen de verschillende verkoopsters gezegd voor alle zekerheid )
Voor de rest van de dag hebben we gezwommen, geluierd, goedkoop gegeten en genoten van ons propere strand! s Avonds maakten de vrouwen een fruitmand klaar die geofferd zou worden tijdens een ceremonie de volgende dag. Ik mocht mee volgen hoe ze dat voorbereiden. Ongelofelijk toch hoeveel eten de mensen (op)offeren
Naar goede gewoonte huurden we nog eens een brommer om de buurt te gaan verkennen. Phil informeerde zich bij alle duikcentra naar de meest interessante deals. In dit kleine dorpje zijn zon 12 duikbureaus en allen hebben ze vrij degelijk tot goed materiaal en heel wat in de aanbieding Eén ding staat vast; dit zou de ideale plek zijn om rifhaaien te zien (die zijn klein en ongevaarlijk)! Nu is het een kwestie van keuzes maken, want er zijn wel 12 duikspots waaruit hij kan kiezen en ons budget is beperkt.
Onderweg nog tijd genoeg om na te denken.
We rijden Padang Bai uit richting Candi Dasa. Dat dorp /stadje is één grote teleurstelling. De projectontwikkelaars hebben jaren geleden alle koralen verwoest om de kalk te kunnen gebruiken voor de bouw van hun hotels met als resultaat dat er geen strand meer is en dat ze een lelijke, kale dijk hebben moeten bouwen om het tij tegen te houden. We rijden verder
Een beetje noordelijker, ter hoogte van het dorpje Prasi zou een wit zandstrand liggen. Het is even zoeken en een paar keer stoppen om te vragen of we in de buurt zijn wanneer een kleine hout pijl met Virgin Beach ons de weg verklapt. We rijden de smalle verharde weg in tot we na kleine huisjes, rijstveldjes en een paar honderden meters palmbos plots 2 mannen tegenkomen diegeld vragen om onze weg verder te zetten. Het is de toegangsprijs voor het witte zandstrand. De rest van de weg is een brokkelig pad van zand en stenen redelijk steil naar beneden Veelbelovend! Waar de wegen slecht zijn, komen weinig toeristen en is de kans op een ongerept stukje Bali groter. We betalen met plezier de kleine som geld. En jaaaaahh!!! Eindelijk zien wewaar we al zo lang naar op zoek zijn. Een mooi stukje strand wit zand geen grote hotels Heerlijk. Langs het strand staan een 6-tal hutjes waar je iets kan eten of drinken (de mensen die het uitbaten wonen achter deze hutten een beetje verder in het bos). Ze bieden massages, vliegers, kettingen en de gewoonlijke frullen aan.
De rest van de dag brengen we door op een ligbedje voor zon kleine hutje, we eten iets, huren snorkels en genieten van de rust. Als je wil douchen na het zwemmen, moet je naar het dorp in het bos lopen waar een griezelig diepe waterput de mensen van zoet water voorziet.
EN Phil doet die dag nog een enorme vangst tijdens het snorkelen: Hij vind een snorkel en een bril!! Super content is hij. Vanaf nu heeft hij zijn eigenbril en moet hij er geen meer huren!
We zijn het er allebei over eens dat de omgeving van Padangbai onze laatste vakantiebestemming zal zijn voor we terugkeren naar huis.
Zoals ik eerder vertelde zijn we hier aangekomen met de shuttle bus, hebben we onze zakken in een homestay gezet (die we niet okee vonden) en hebben de rest van de dag onze tijd genomen om een leuke plek te vinden waar we het einde van onze reis (goedkoop) kunnen doorbrengen; met succes!
Hier in Padang Bai zijn verschillende goede restaurantjes en één daarvan heet Omang Omang. De uitbaters zijn Nederlandse madam en haar Balinese man. Op hun menukaart stonden belegde broodjes!!! Deze kans konden we niet laten gaan: een smos gerookte zalm en een broodje camembert waren in een wip en een knip naar binnen gewerkt. Dat smaakte!!!
s Avonds in het zelfde restaurant gaan eten Phil koos voor ne steak met frieten en ik tomatensoep en daarna spaghettig bolognese. Tom en Sophie hadden ons gewaarschuwd dat we de noedels en de rijst op een bepaald moment echt wel beu zouden zijn en ze hadden gelijk. Deze kans lieten we dus niet gaan!
ja het is gebeurd. Vandaag heb ik ( Phillie ) mijn eerste haaien gezien in hun natuurlijke omgeving. En het was... super... Vandaag heb ik maar liefst 4 white tip reefsharks gezien ( 1.20 - 1.50m ) en daarna nog eens twee grote schildpadden en opnieuw een zeer grote barracuda. Dus Phillie heel content maar... morgen zijn de manta's ( doorsnede 5 meter ) aan de beurt en wie weet misschien wel een mola mola. Ik kan jullie proberen deze vis te beschrijven maar dat leg ik jullie wel een andere keer uit , kortom ze zien er te gek uit. Letterlijk.
En ik (Sarah) ben vandaag op bezoek geweest bij het schooltje aan de overkant van onze 'Homestay'. Ik werd ontvangen door een 20 jaar oudere guru (juf) Sarah en heb alle klasjes van kleuterklas tot 6de leerjaar bezocht en met ouders gepraat. Aan de kinderen is niet veel anders te merken aan die van bij ons ... er zitten pestkoppen, wiebelkonten, verlegenscheten, enthousiastelingen bij . Heel grappig. De lessen beginnen wel al om 07.15 en zijn 's middags gedaan. Ik was er vanaf een uur of acht. Meer dan vroeg genoeg!! Foto's zal ik morgen doorsturen. Die heb ik nog niet op de computer gezet nu.
Zoals jullie wel kunnen lezen zijn we al vrij snel op ons gemak en zijn we met volle teugen aan het genieten van onze laatste week.. en nu maar hopen op een vulkaanuitbarsting hé... :)
Nee de voorbije weken hebben ons doen beseffen dat het leuk is om op vakantie te gaan maar dat het ook leuk is terug te komen om het allemaal aan onze familie en vrienden te vertellen.
Ik mail jullie morgen na mijn duik, geen zorgen maken het is geen gevaarlijke spot , die van vandaag waren véééél gevaarlijker :)
Grappig om te lezen hoe jullie ons toch allemaal blijven volgen. t Is voor ons ook altijd heel leuk om jullie reacties en verhalen van thuis te lezen!!!
Geeft mij (Sarah) soms een beetje heimwee, ons Stella terugzien, mijn buikje live kunnen tonen, bijkletsen met iedereen, hmm
De reden waarom je onze berichten nu even hebt moeten missen, is omdat WIFI hier niet zo voor handen ligt als op onze eerdere verblijven en ook omdat we vooral veel aan t niksen en aan t genieten van onze laatste plek in Bali; Padangbai.
Onze reis van Ubud hiernaartoe is super vlot verlopen, dankzij de goedkope shuttle die we hadden gevonden. Een busje dat enkele hotels afgaat met allemaal mensen die een afspraak maakten om naar dezelfde plek af te reizen. Hier in Padangbai is een haven waar de Ferry en fastboats dagelijks verschillende keren overvaren naar Nusa Penida, de Gilis en andere populaire bestemmingen.
We hadden niks gereserveerd deze keer, maar na een dikke maand Bali beginnen we het gevoel te hebben dat we het allemaal wel doorhebben (jullie kunnen je dat waarschijnlijk al voorstellen, hé). Dus één keer aangekomen op het pleintje van dit kleine kustdorpje (1 straat, 2 zijstraten en 1 pleintje en een grote kade voor de ferry net naast het dorp) namen we meteen de beslissing onze tijd te nemen om een nieuwe slaapplek te zoeken. Er bood zich onmiddellijk een man aan die onze zakken wilde dragen en ons zijn Homestay wou tonen. Wij gingen mee kijken, maar het trok op niet veel We mochten onze zakken laten staan terwijl we op zoek gingen naar wat anders. Vriendelijk hé!!
Wij op ons gemakske alle hotellekes en homestays afgegaan Het was hier echt goedkoper dan elders. Voor RP 200 000 (16 euro)kan je met zijn tweetjes een nacht in een duplexhut of een kamer overnachten Uiteindelijk vondenwe een leuke Homestay. Das geen echt hotel, maar een kamer bij mensen thuis. We hebben er ons eigen terras waar we s morgens ontbijten. Heerlijk.
Sinds we die kamer gevonden hebben, zijn we in de buurt op zoek gegaan en hebben gezocht naar witte zandstranden en ze gevonden!! Daar vertel ik morgen wel wat meer over, want dan heb ik meer tijd
