Mijn vader hoest al een tijdje bloed op en ik maak mij zorgen om hem. Hij zegt wel dat het niet erg is maar ik weet wel beter. We lopen door een bouwvallig dorp en zien ineens een pijl vlak naast ons landen. Mijn vader trekt mij vliegensvlug mee achter onze kar. De volgende pijl komt recht in zijn dijbeen terecht en ik zie dat hij enorme pijn lijdt. Toch gaat hij in de aanval en kan de boogschutter neerhalen. Nadat mijn vader de pijl uit zijn been getrokken heeft, help ik hem om zijn been dicht te naaien met de middelen die we kunnen vinden. We verlaten het dorp en wandelen een eindje in het bos. Hier vertelt hij dat hij voelt dat zijn einde gekomen is. Hij zal niet lang meer leven. In diezelfde nacht sterft hij en ik ben kapot van verdriet. Ik sta er alleen voor nu en ik heb niemand meer die me kan beschermen. Ik blijf nog uren naast hem liggen tot er plots een onbekende man op mij afstapt. Ik raak in paniek en richt het pistool op hem. De man lijkt vriendelijk maar van mijn vader mocht ik niemand vertrouwen. Dus dat doe ik ook niet. We praten even en hij overhaalt mij om met hem mee te gaan. Als ik bij de familie aankom, zie ik de jongen die ik eerder al tegengekomen ben maar van mijn vader geen contact mee mocht zoeken. Zijn ouders vertellen mij dat ze ons al weken volgden omdat ze zagen dat mijn vader niet lang meer te leven had en ze zich zorgen maakten om mij. Nu weet ik wel zeker dat ik bij de goede mensen terecht ben gekomen.
Eindelijk zijn we aan de zee gekomen. Het is geen blauw, helder water maar een grijze smurrie met afval. Het is een grote teleurstelling want ik had me er echt op verheugd. Die nacht voel ik mij niet zo goed, ik gloei helemaal en moet verschillende keren overgeven. Mijn papa verzorgt mij zo goed mogelijk. Wanneer we samen even weg wandelen van ons gerief, worden we bestolen. We zetten de achtervolging van de dief meteen in en even later halen we hem in. Met ons pistool op hem gericht dwingen we hem te stoppen en alles terug te geven. Ook zijn eigen kleren moet hij afgeven van mijn vader maar dit gaat te ver. Ik smeek mijn vader het niet te doen en de man gewoon met rust te laten maar hij weigert naar mij te luisteren. We laten de man naakt achter... Ik blijf koppig en vind het nog altijd verschrikkelijk wat we hem hebben aangedaan. Mijn vader draait uiteindelijk bij en we maken rechtsomkeer om de man weer op te zoeken. De man is niet meer te zien maar toch laten we zijn kleren en een blik met voedsel voor hem achter.
Met onze kar vol voedselvoorraden vervolgen we onze weg. We zien een man die toevallig ook deze weg volgt en we halen hem in. Het blijkt een oude man van negentig jaar te zijn die hier alleen rondzwerft. Hij ziet er erg zwak en mager uit. Ik wil hem dolgraag helpen maar mijn vader vindt dit geen goed idee. Hij zegt dat niemand te vertrouwen is en hij houdt de voorraden liever voor onszelf. Ik blijf maar aandringen en uiteindelijk geeft hij toe: de man mag ons vergezellen bij het avondeten. Hij is dolgelukkig en is ons heel dankbaar. Mijn vader doet erg afstandelijk maar ik voel mij zeer goed bij de oude man. Deze is blijkbaar ook zo goed als blind en kan dus amper iets zien waardoor hij maar een kleine kans heeft om nog lang te overleven in deze woeste wereld. Met spijt in het hart moet ik hem achterlaten van mijn vader. We kunnen hem niet onderhouden.
Al van ver zagen we het huisje staan. Het is een groot huis dat onbewoond lijkt maar toch zijn we voorzichtig. We verkennen de verschillende kamers en nemen alles mee wat we eventueel kunnen gebruiken. Plots zie ik in het bed een geraamte liggen. Het is niets wat ik nog niet eerder gezien heb maar toch word ik er even stil van. In de badkamer wassen we ons stinkende lichaam en poetsen we na een lange tijd onze tanden met het materiaal dat we daar vinden. We doorzoeken de buurt nog even voordat we weer verder gaan en stoten op een luik. Het is een groot en zwaar luik maar ik help hem zo goed ik kan om het toch open te krijgen. Dit lukt en we dalen af naar beneden. Wat we daar te zien krijgen, doet ons hartje ineens sneller slaan. De kelder ligt vol met voedsel en overlevingsmateriaal! Dit geschenk komt als geroepen want de laatste dagen hebben we amper nog iets gegeten. We eten ons buikje vol en vallen met een voldaan gevoel in slaap. Enkele dagen later horen we andere mensen die op het terrein wandelen. Mijn papa besluit dat het hier niet meer veilig is en we maken ons klaar om te vertrekken. We pakken zoveel voedsel mee als we maar kunnen, laden dit op een kar en zetten onze tocht verder richting het zuiden.
Een paar maanden geleden ben ik mijn moeder verloren. Ik denk nog elke dag aan haar. Ze deed alles voor mij maar dit heeft niet lang mogen duren. Ze kon het niet meer aan om steeds weer te moeten vechten om te overleven. Op een dag was ze verdwenen en niemand wist waar ze naartoe was. Ze was gewoon weg... Ik bleef alleen achter met mijn vader en we vertrokken naar het zuiden in de hoop daar een beter leven te vinden. We zijn nu al een tijdje op weg en hebben al honderden kilometers afgelegd. Helaas hebben we geen auto meer om de tocht wat makkelijker te maken. Af en toe komen we andere mensen tegen die de ramp ook overleefd hebben maar we zijn altijd op onze hoede voor eventuele kannibalen. Sommige mensen hebben zoveel honger dat ze er alles aan doen om toch maar iets te eten te krijgen en dus ook andere mensen opeten. Vandaag dachten we een huis gevonden te hebben maar onze hoop werd al snel in de grond geboord toen we de kelder verkenden. Deze zat vol met uitgehongerde en uitgemergelde individuen en toen we hen eindelijk konden afschudden, hoorden we de eigenaars van het huis aankomen. We konden ternauwernood ontsnappen omdat we de mensen in de kelder opgehitst hadden en de eigenaars dus meer met hen bezig waren dan met ons. We hebben ons nu verstopt achter de bosjes en zetten onze tocht in de nacht verder zodat we er zeker van zijn dat ze ons niet zouden opmerken.
