Korte nacht (2 u geslapen: tetteren en zenuwen zijn de boosdoeners)
Taxi, wachten, vliegtuig, wachten, net vóór gepland vertrekuur: vertraging! Van 3uur en een half want vliegtuig zit nog op vorige bestemming door sneeuw (niet voor te stellen: is het echt winter?: van 30 graden naar 15 in Casablanca naar -10 in Brussel), vliegtuig, wachten op bagage, horen Linne al van ver roepen: jaaaaaaaa! Spandoeken, ballonen, gebrul, WAT N ONTVANGST! We voelen ons als Kim Clijsters die terug thuis komt van een overwinning! Beetje gênant maar wel super leuk: hebben wij niet een geweldige familie en vrienden?! Snel extra trui aan, sokken in mijn teensleffers (oké: ik win de modeflater vandaag), in slaapzak gerold in auto, lekker warm binnen. (douche met wárm water: was weeral 3 maanden geleden)
Champagne, hapjes, huis versierd, wauw! Gaan ze mij zo blijven verwennen?
20 december:
Ja hoor: na weeral n korte nacht ontbijt/brunch met de moemoes en vava, anke en guy
En de verrassingsdag is nog maar pas begonnen: sneeuwpret met Anke, Hannes, Linne en Guy: poging tot sneeuwman, slee, opblaaszetel, helling langs de vaart en achter auto met slee: scheuren in de bochten!
Welkomsfeest met familie en onverwacht ook leuke extraatjes!
Twas reuze geslaagd: een hapje en een drankje, gezellige sfeer, n dikke knuffel hier en daar had ik enorm gemist en met deze is dat ruimschoots goedgemaakt!
Samengevat:
Ik ben blij om thuis te zijn en omringd te zijn door mensen die ik vertrouw en waar ik van hou!
En met de dingen die ik nu weet en de dingen die ik beleeft heb in mijn achterhoofd, zou ik zo terug vertrekken en ik raad het iedereen aan om een land en een cultuur op deze manier te beleven!! Ik heb zin gekregen om veel te reizen en om op die manier veel culturen op n intieme manier te ervaren: kandidaten om mij te vergezellen?
Maar nu blijf ik toch nog even thuis
Aan al mijn (trouwe) lezers: bedankt voor het mee(-be-)leven
En als je tijd en zin hebt: naar goede Senegaleze gewoonte staat onze voordeur voor jou altijd open, dus kom gerust een keer langs
slapen: we jagen Charlotte uit bed en zelfs uit slaapkamer en 2 zieken palmen alles in
besluit: op 1 dag door verschillende factoren is heel ons plan gewijzigd
10 december:
nog slapjes op benen, dus op gemakje ontbijten
taxi naar Fadiouth (Sara onderhandelt als n echte Senegalese): schelpeneiland (Charlotte kent gids, Kathleen plots weer lijkbleek,
maar stoer en taaihard als ze is, zet ze toch door): leuke straatjes, sfeervolle pleintjes, neit te veel mensen en aanklampers: ideaal!
pizza gegeten: zolang het maar geen rijst is, ben ik tevree!
veel baobabs gezien: dewelke is nu de baobab sacré?
door politie 3 keer tegengehouden (en corrupte boete moeten betalen) en 1 keer ontsnapt
moe (beetje slappekes allemaal) maar voldaan terug naar huis
besluit: nog n dikke week... de tijd vliegt voorbij
we hebben de reistijd verkeerd ingeschat (platte band, file, wegenwerken, ... alle onvoorziene omstandigheden)
dus planning aangepast: niet naar niokola koba of casamance (in het zuiden): jammer, maar we kunnen ni alles zien
en we willen vooral onze tijd nemen voor hetgene we wel bezoeken!
dus: ik zal nog eens terug moeten komen! kandidaten om mee te komen?
mss ben ik niet altijd positief geweest in mijn blog
maar ik schreef/schrijf vooral voor mezelf (om m'n verhaal even kwijt te kunnen) en voor de (over-)geïnteresseerden (mijn trouwe lezers;-)
en ik kan begrijpen dat mensen ni echt zin krijgen om naar senegal te trekken, na het lezen van mijn belevenissen
maar toch is dit een ervaring uit de duizend!!! en ik geniet met volle teugen
11 december: De slappe-lach-dag: het leven ziet er rooskleurig uit met Kathleen in de buurt
Naar Nianing: domaine de Nianing (soort superluxueus vakantiepark waar wij gratis van profiteren!): wilde dieren in veel te kleine kooitjes, krokodillenvijver, vele vogels in alle kleuren van de regenboog en een slangetje in de struiken; boomgaard: rust en stilte, even in de schaduw van de vele appelsienen-mandarijnen-pompelmoesen-citroenen-bomen liggen luieren; baobabs
Poging om naar Mbodiene Plage te gaan maar taxi-mannen veel te opdringerig en lastig (als je hier op voorhand iets probeert te plannen dan mag je al blij zijn dat je de helft gezien hebt: dit wist ik al, maar toch beetje teleurgesteld ); dan maar terug naar huis; Kathleen rookt sigaret (hopelijk leest mama en papa niet mee;-); etentje bij Martine en Monique (collegas van Charlotte): Manu en Bart koken, Kathleen en Sara assisteren (gniffel aan de mannen-kant want tis ni zoals het hoort ); even op strandje en schelpjes zoeken: tja mamatje: schatten zoeken op het strand: tzit in t bloed!; iets gaan drinken in de zeldzame bar met Manu, Bart en Pape (er wordt gauw en onopgemerkt beslist wie welke dame krijgt toebedeeld deze avond (wij hebben er blijkbaar niets over te zeggen, maar plots ben ik al getrouwd )
12 december: nog 1 week
Vroeg opstaan (vooral ook laat thuis): afspraak met 4x4-eigenaar om Parc de Bandia te bezoeken, maar naar Senegalese gewoonte: komt niet opdagen, dan maar taxi heen en samen met Pools koppel (Pjotr en Eva) 4x4 gehuurd in park zelf
Niokolo Koba is weggevallen (planning en buikproblematiek in achting genomen), maar Parc de Bandia vervult mijn stoutste dromen: aapjes (schattig en snel), vogels (veel kleuren en maten), gazelles (zelf belle gazelle! roepen, kan ook eens deugd doen ;-), buffels (niet te dichtbij), giraffen (zalige dieren: statig en mooi), neushoorns (stil en onheilspellend), schildpadden (beetje zielig want kinderen denken blijkbaar dat het paardjes zijn..), krokodillen: onvoorspelbaar en gevaarlijk, geen zebras (jammer!), wel zwijntjes: akoena matata, struisvogels (dichtbij!), natuur: Jurassic parc-gevoel
Naar Saly (zijn we daar ook eens geweest): supertoeristisch: drukk, schraal volk (hippe bomma met mini-shortje dat zelfs ons ongemakkelijk doet voelen ), strand, veel boetiekjes en village artisanal (àlles voor de toeristen)
Muziekevenementje met Mbalax-dans gezien: ben supercontent dat Kathleen dit ook eens kan meemaken (zalig om te zien en stiekem proberen als niemand kijkt)
Spaghetti gekookt als echte keukenprinsessen: saus uit de pot en zwanworstjes! Smakelijk
Laatste avond bij Charlotte: gospelconcert met Manu, Bart en Pape (je weet wel: onze aanbidders;-) en erna: une soirée: Kathleen is het verkeerde pad op aan het geraken: tweeëneenhalf slokje wijn en zelfs vijf dansmoves dit belooft! Leuke avond, maar soms te plakkerig of opdringerig: mais on se débrouille!
Besluit: als je iets tracht te organiseren, loopt het in het honderd. Als je gewoon op de wilde boef vertrekt, dan loopt alles gesmeerd (waarom heb ik hier problemen mee?)
13 december:
Duidelijk te weinig geslapen: ontbijt wordt brunch
Afscheid Charlotte: we missen je nu al
Taxi septplace (Kathleen voelt zich voor het eerst onveilig: wat n wrak om de 10 meter stoppen om onder voiture te gluren, bedenkelijk te kijken en besluiteloos terug in te stappen) taxi septplace (enfin: huitplace) (bulten en deuken: Kathleen en Sara wippen 2 meter omhoog, maar mijn beurt om bedenkingen te hebben bij ons vervoersmiddel: Saras hart springt wel 5 meter hoog ) te voet = aankomst in Sine Saloum
Natuur: droog, rust, oneindig, kleine diertjes en kleine dorpjes met hutten
Onderhoud auto: waspoeder en water overal in en op motorkap gieten (de mechaniciens onder ons zouden hun hart vasthouden)
Le cormoran: hotel met zwembad (te klein, te koud en te nat volgens Kathleen); eten niet om over te stoefen; s nachts meer op WC gezeten dan in bed gelegen
Laatste week: 2,75 maanden ben ik hier, 1 week is Kathleentje hier: de tijd vliegt!
14 december:
Nieuw hotelletje (aan overkant van straat): stiekeme verhuis, maar niet echt subtiel
Piroque tocht in de mangrove: vogels, vissen, rust en genieten van zonnetje in ons bootje
Ile de mar lodj: rustig sfeervol dorpje; plonsje en even relaxen
beetje lastige zatlap (gelukkig brave gids en stoere bootman)
zelfgevangen oesters op vuurtje: lekker!
Tweede relax-moment van de dag op strandje
Verbroederen met hotel-eigenaars: leuke sociale giechelachtige Senegalese mensen! Die beleven de tijd van hun leven erna party met DJ kathleen!
Verse garnalen gegeten: mmm
15 december:
Naar Kaolack: kleine bus - grote bus (van voor naar achter van links naar recht met de hele bus tegelijk op het ritme van de boebels en deuken in de weg; intermezzo: halve bus begint apprenti uit te schelden omdat hij te snel was vertrokken toen een oudere dame nog niet neerzat Senegalese furie!); slapen bij de broedertjes (mooie verzorgde kamen, maar Kathleen wordt zeeziek van de gebatikte lakens)
Kaolack: veel brommertjes, mannen en vleermuizen, druk, opdringerig, onbeleefd, stof, vuil, niet ons ding en geen aanrader: dus plannen weeral gewijzigd: morgenvroeg zo snel mogelijk naar Diourbel
Kaarten: sara kan niet tegen haar verlies dus dan niet
Odette belt s avonds even: ik bel even om je stem te horen is ze geen schatteloeke?!
Besluit: wij = verwende nesten die te hoge verwachtingen hebben, we hadden het kunnen voorspellen, maar toch weeral n beetje teleurgesteld in gebrek aan bezienswaardigheden of sfeervolle steden
Septplace naar Touba: vriendelijke dame helpt ons en betaalt blijkbaar ineens onze bus ook! (sommige senegalezen zijn echt gewoon vriendelijk zonder iets te willen van ons)
Grande moskée: verkleedpartijtje is hilarisch (lange rok (jaja kathleen met een rok en ik heb er fotos van!) en hoofddoek: ook schouder bedekt): als we ons terug vermand hebben en ons serieus genoeg kunnen houden, genieten we van de pracht de rust en de stilte (tot de imam onverwachts door de microfoon begint te brullen)
Boekje lezen in schaduw in tuintje (wordt temperatuurshock binnen n paar dagen!)
Voetbal op TV
Kakkerlak op WC(écht vuile WC: donker kot, pot gescheurd en vuil water gulpt er telkens bij het doorsjassen uit, vele pottenkijkers met 6 poten en douchen kan je alleen al zittend op de WC)
17 december:
Vertrek naar Dakar: terug bekend terrein: voelt n beetje als thuiskomen bij Fatou in Yoff
Strandje en mini-plonsje
Kathleen en ik vormen echt n mooi duo: wij hebben nooit tegelijk een dipje en peppen elkaar op! (mss moeten we toch overwegen om samen te wonen of te trouwen?) met deze: kathleen: wil jij met mij chocolade eten?
Naar optreden: veel volk, af en toe slechte playback, onverantwoord volgens Kathleen qua veiligheid, maar leuke muziek!
Babbelen in bed: zijn we na twee weken dan nóg niet uitgetaterd? Neen nog lang niet!
18 december:
Mère Bana belt even: leuk en ik word er goedgezind van!
Kathleen is doornroosje en ergert zich al lang ni meer aan vroege vogel Sara (wat was dat nu weer over die appel die van de boom valt?)
Naar Dakar: ile de gorée (kathleen doet gouden zaken met de souvernier-verkopers!)
Even se réposer op strandje en terug met boot
Optocht van landmacht, presidentiële lijfwacht, en andere vreemdgemutste uniformpjes; reden: guerre mondiale-herdenking aan monument (dat voor de gelegenheid opnieuw geverfd wordt (tijdens de ceremonie wordt de laatste opruim gedaan = typisch Senegalees!: poging tot orde en structuur maar onder onze kritische Westerse blik ontwarren wij vele tekortkomingen)
Sandaga-markt: druk in het kwadraat, maar gevonden wat ik zocht!
Aankopen uitstellen tot laatste moment lijkt geen goed idee, maar in Senegal vallen de last-minute oplossingen uit de lucht!
Annemie belt nog even: leuk om ze nog een keer te horen en nu echt officieel afscheid: tot mails!
Naar strand: mini-feestje met djembés en vuurtje: Kathleen doet ook stiekem een dansje op het strand: kom dat zien! afscheid van Afrikaanse zee met pijn in het hart
8 december naar charlotte in Mbour: bus + septplace (aanbidder nummer 1 dient zich al aan...): file!; naar appartement: keuken/living + slaapkamer + badkamer: meer moet dat niet zijn: sfeer, huiselijk Westers; supermarkt: écht herkenbaar eten; naar Mbour: vissershaven (aankomst pirogues (kleine vissersbootjes) + gids 'verplicht' maar Kathleen laat zich niet doen (non, merci! en blijven volhouden), Sara kust oude visser) en markt: druk druk druk; verse vis zelf gekuist en heeft super gesmaakt; elektriciteitspanne Kathleen zegt toet en Sara zegt tiet
besluit: Mode in Senegal = witte sokken in watersandalen en een 'manbag' van nep-Louis Vuitton
9 december: ontbijt met cornflakes (was officieel 3 maanden geleden) project Charlotte bezoeken: spelletjes spelen, knutselen,... leuke ontspannen sfeer: we voelen ons direct op ons gemak: scouts- en snippersgevoel! eten in resto met 3 oudere dames (collega-vrijwilligsters van Charlotte) naar Ben (vlaming die getrouwd is met een senegalese) in Warang: naar zijn veld met caleche (paard en kar): leuk!; beetje geholpen (water geven aan jonge plantjes en mandarijnboompjes geplant), vooral van rust genoten (dakterras, stilte, natuur, ...) naar Arne (vlaming met Franse getrouwd, familiebedrijf in likeuren): proeven en charlotte heeft fles passievrucht gekocht; reisplannen overlopen: niet haalbaar volgens Senegal-kenner... problemo!; nog groter problemo: Kathleen heeft buikpijn en ziet lijkbleek: beruchte reizigersdiarree Ún geeft over in toilet (Sara is kuisvrouw van dienst); taxi naar huis (idem, buiten diarree); thuis (idem, beide tegelijk); Sara is moedertje, meid,kuisvrouw,... maar voelt zich zelf niet helemaal ok: buik hoofd diarree oorzaak onbekend: combi warmte-vermoeidheid-toch iets verkeerd gegeten (onze vis?) slapen: we jagen Charlotte uit bed en zelfs uit slaapkamer en 2 zieken palmen alles in
besluit: op 1 dag door verschillende factoren is heel ons plan gewijzigd
10 december: nog slapjes op benen, dus op gemakje ontbijten taxi naar Fadiouth (Sara onderhandelt als n echte Senegalese): schelpeneiland (Charlotte kent gids, Kathleen plots weer lijkbleek, maar stoer en taaihard als ze is, zet ze toch door): leuke straatjes, sfeervolle pleintjes, neit te veel mensen en aanklampers: ideaal! pizza gegeten: zolang het maar geen rijst is, ben ik tevree! veel baobabs gezien: dewelke is nu de baobab sacrÚ? door politie 3 keer tegengehouden (en corrupte boete moeten betalen) en 1 keer ontsnapt moe (beetje slappekes allemaal) maar voldaan terug naar huis
besluit: nog n dikke week... de tijd vliegt voorbij we hebben de reistijd verkeerd ingeschat (platte band, file, wegenwerken, ... alle onvoorziene omstandigheden) dus planning aangepast: niet naar niokola koba of casamance (in het zuiden): jammer, maar we kunnen ni alles zien en we willen vooral onze tijd nemen voor hetgene we wel bezoeken! dus: ik zal nog eens terug moeten komen! kandidaten om mee te komen? mss ben ik niet altijd positief geweest en heb ik te veel het accent gelegd op de enkele minder leuke aspecten van Senegal/Afirka maar ik schreef/schrijf vooral voor mezelf (om m'n verhaal even kwijt te kunnen) en voor de (over-)ge´nteresseerden (mijn trouwe lezers ;-) en ik kan begrijpen dat mensen ni echt zin krijgen om naar senegal te trekken, na het lezen van mijn belevenissen maar toch is dit een ervaring uit de duizend! en ik geniet met volle teugen: een aanrader voor iedereen die de Senegalese cultuur en mentaliteit wil ervaren!!!
Zaterdag 5 december: afscheid nemen: onderburen (met Mustafa naar Dara van Talibés om kleren die ik nu al ni meer nodig heb kado te doen: vuil kotje van 3 op 3meter waar tot 50 kinderen wonen (die dan ook buiten slapen, veronderstel ik) , Mariama en kinderen: heb Awa(8jr) en Sona(3jr) de dag van hun leven bezorgd: zij wonen op 200meter van de zee maar hebben die volgens mij nog nooit gezien! Eerst n beetje bang van de golven maar erna de smaak te pakken, ook autoband in boom zorgt voor een spannende activiteit: ze willen ni meer terug naar huis ; laatste keer samen eten; officieel en definitief afscheid: heb briefjes in huis verstopt met kleine boodschappen, ik heb woorden te kort maar compenseer dit ruimschoots met warme knuffels; met taxi (want veel bagage) naar yoff: badkamer en privacy: wat n luxe!; eten bij Fatou: Tabaski de nouveau; naar luchthaven: zenuwen gieren door mn lijf: Kathleen is er veilig en wel: super-emotioneel momentje; kennismaking Jus de bouye (baobabsap) en kadotjes ontvangen (dankje wel voor de berezachte knuffels! En ont-spannende leesvoer Doet enorm deugd: vlaamse vriendinnenbabbel en heb ik al gezegd dat Kathleen een schatje is?! Ps: tis sinterklaas vandaag
Een nieuw hoofdstuk: KATHLEEN Gedaan met (vrijwilligers-)werk en Sara de toerist komt eraan
6 dec Korte nacht (veel gebabbel): opstaan en verhuis naar Fatou Brengt Kathleen ongeluk?: 10 minuten op Senegalees grondgebied en ongeval taxi met fietser (ruit ingeslagen en achtervolging met auto-onderdeel): soyez bienvenue! Bus naar Dakar: eerste kennismaking Senegalese volkje: ça va? Ça va bien! Ça va? Ça va bien, merci! Ça va avec la journee? Oui oui; Toebab!!; vriendelijk, soms tot het opdringerige toe Omgeving: vuil en overal sluikstorten Vervoer: chaos, krakkemikkelig, getoeter en lawaai, eerst is eerst en ongeval is bluts Fotoshoot aan presidentieel paleis: zie ik president Wade niet zwaaien achter een raampje op de eerste verdieping? Zondag dus vrij rustig in Dakar: handig om erin te komen voor Kathleen: doolhofmarktjes Village des Arts: dure/échte kunst op eigen manier en met eigen materialen; verrassend genoeg wel mooi; zeg eens eerlijk: lijken wij Russen? Eigenlijk-geen-taxi-maar-wel-supervriendelijke-man brengt ons terug naar Fatou: plonsje in zee en thee drinken bij Wally; skype: Hannes specialiteit is gekke gezichten trekken en tegelijk naar zichzelf kijken op het webcamschermpje; pizza in snackbar (al veel te lang geleden: lekker!), maar bedelende Talibé: eetlust beetje getemperd (hebben stukje gegeven) en Kathleen ontmoet mijn twee Senegalese bedpartners en wordt spontaan mijn derde!
Besluit: Sara = gids en Kathleen = beschermeling (t leven is ni gemakkelijk voor n knappe blonde griet)
7 dec Te weinig geslapen; met Annemie naar ministerieel ontvangst: zaal klaarzetten, scherm: wat n knoeier die Senegalezen: nix logisch inzicht of op voorhand nadenken; Kathleen is technicus van dienst; lang wachten; minister Charles Michel (veel te laat) heeft al duidelijk het senegalese ritme overgenomen dan : toespraken + film + kinderen met handicap worden voorgesteld Dan met annemie gaan eten dieboudienne (rijst met vis) Kathleen haar mond staat in vuur en vlam. Is het geen hete brok, Roel?? En andere geïnteresseerden Rondleiding door Guédiawaye (mijn dorpje): huis, familie, strand, dara, markt Bus naar Fatou: uitgeput!; smoskes eten; lap hé: elektriciteitspanne: tête à tête by candle light: kan het nog romantischer?!
Besluit: Sara (en verrassend genoeg niet Kathleen dus) krijgt de flatereend vandaag (sara valt over niks en probeert zich vast te houden aan losstaand reclamebord en valt bijna op straat. Kathleen lacht stiekem eens en red mij dus niet! Schoone vriendin é
Slaapwel allemaal!!! En nu zullen we even ni meer bereikbaar zijn... We doen ons best om rooksignalen (tamtam of djembé zal waarschijnlijker zijn) te sturen
Vervolg zondag: skype mama en papa: het begint echt te kriebelen om terug huiswaarts te keren; plots terug chique kleren: Tabaski duurt blijkbaar voort; eten: brood + 2 patatten + vlees: met lepel = moeilijk! (vooral vet gegeten en onduidelijk welk deeltje van het schaap (ook vals gebit van oma schaap); voetbal op TV: mannen leven zich uit + probleemloos opgevolgd door romantische komedie: zelfde stoere mannen blijven aan TV gekluisterd Weetjes: nieuwe matras (cadeau voor Tabaski) is natuurlijk voor gast: ik voel mij op n springkasteel; er wordt huiswerk gemaakt in dit huis (waar geen tafel laat staan n bureau te bekennen is en waar geen stille ruimte te bespeuren is: voor mij zou dit n onmogelijke opdracht zijn); langs 1 kant wil ik naar huis, naar mijn dagelijkse gewoonten, naar het bekende en de bekenden, maar langs de andere kant: 2,5 maanden samenleven met mensen dat schept een band en wat is de kans dat ik hier ooit terugkeer (oké, ik wil veel reizen (kandidaat-reisgezellen?), maar ik wil vooral ook veel verschíllende culturen zien en beleven: dus n beetje n tweestrijd ; aan het gebrek aan voor-mij-bekende-basisbeleefdheid wen ik nooit: gooi op grond ipv geef, bevel ipv vraag, gesjoemel en gewriemel met geld, eerst = eerst en op = op (survival of the fittest?), doe vooral geen moeite om n beetje stiller te zijn als iemand probeert te slapen; restanten Tabaski op dak gevonden: bebloed zand en bloedvlekken op muur; vrouwen mogen alleen in moskee na de menopauze; moslimman mag met katholieke vrouw trouwen, maar moslimvrouw moet een moslimman uitkiezen (als die niet door de familie wordt uitgekozen); ik ben blij in Europa geboren te zijn mensen die open-minded zijn of kritisch of gewoon niet klakkeloos de regeltjes volgen, vind je hier raar of zelden
Maandag 30 november: Uitslapen want niemand werkt vandaag: se réposer en uitrusten van de Tabaski; laatste huisbezoek bij mijn favoriete patiëntje (Khady) + openhartig gesprek met moeder: we hebben samen het gevoel dat Khady vooruit is gegaan in de korte periode dat ik met haar heb gewerkt en ik ben ervan overtuigd dat de moeder mijn tips en oefeningen zo goed mogelijk zal volgen. Het doet enorm deugd te horen en te zien dat mijn werk wordt geapprecieerd!; met Tenning op terrein: voorbereiden bezoek minister van ontwikkelingssamenwerking; avondeten: rijst met Tabaski-vlees (hoe ze het hier bewaren zonder koelkast: tis me n raadsel!) en notensaus: afwisseling smaakt altijd! Weetje: container van Westen in straat = chaos verzekerd en verkopen die tweedehandsspullen: koelkasten, TVs, weegschalen, sjakosjen, schoenen, kleren, speelgoed,
Dinsdag 1 december: Zijn we al december? De tijd vliegt Werken Arama: zij dacht: de laatste keer samen met Sara werken: ik zal voor deze speciale gelegenheid n uur te laat komen ;-) Terug gewone kost: cheboudienne (ik begon het stiekem al te missen); naar houtbewerker om met hand en tand uit te leggen hoe een tafeltje en hoofdsteun aan de aangepaste zitschelp te maken: verbaal, gesturaal, visueel (technisch tekenen: ook al zon talent van mij ): donderdag zullen we zien of hij het begrepen heeft... ; hals over kop naar Thies: car rapide-septplace-taxi (n meevaller: véél sneller dan vorige keer: komt het doordat tante nonneke met mij meereist?); Luc (man Annemie) eindelijk ontmoet: leuke, spontane, vrolijke man!; beetje werken: mijn verslagen overlopen; spaghetti bolognaise: mmm!; reisplannen met Kathleentje zijn goedgekeurd door Senegal-experte; TV kijken in zetel: voel me hier meer thuis en op mn gemak na paar uur dan tweeënhalve maand bij Bana; badkamer met stromend water om tanden te poetsen, licht in mijn kamer, bed voor mij alleen,rust en stilte (treingetoeter, djembés en natuurgeluiden op achtergrond; alleszins geen luide TV, gebrul of jengelende kinderen): dingen die sommigen onder ons als vanzelfsprekend beschouwen, zijn n wonder en openbaring voor mij!
Woensdag 2 december: Ontbijt: kaas, speculoospasta (Belgisch kadotje dat mama en papa hadden meegebracht!), thee citroen, melk, heerlijk Belgisch en weeral even geleden; beetje werken: korte evaluatie; Annemie is een echt mamatje: verzorgt mij enorm en dat doet deugd! Voor de verandering niet alles zelf moeten beslissen en gewoon volgen: wat ben ik toch n kuddedier ;-) Genieten van tuin en vogeltjes; hond en kat als huisdieren (niet ondervoed, schichtig of opgejaagd) Journéé internationale des personnes handicapées à Thies (reden van mijn bezoek): na uur vertraging eindelijk gestart met: toespraken, informatie omtrent IMC (mijn doelgroep) = hersenverlamming door orthopedist (duidelijke gestructureerde uiteenzetting) en dokter (veel beweging, veel geluid, maar weinig inhoud) en Annemie (terrein-ervaring), getuigenis ouders, bezoek foyer, ik word tot technicus gedoopt: zaal reorganiseren en PC bedienen; achteraf cocktail = receptie (frisdrank, cake en frituurhapjes); genodigden: pers, autoriteiten, ouders, grote publiek; opkomst: toch een 70tal mensen; terug naar Guédiawaye; bezoek voor mij: mama Khady (je weet wel: het schatje dat ik elke week zonder Bana heb behandeld): wat n leuke verrassing!: ze komt mij nogmaals bedanken voor zoals zij zegt: mijn emotionele betrokkenheid (ik krijg weeral n emotioneel momentje ) en mijn inzet (Khady is op die 2,5 maand veel vooruitgegaan). En ze heeft n kado bij voor mij: een houten senegalese dame die met een pot op haar hoofd wandelt: dit is Khady die nu nog niet, maar hopelijk in de toekomst wel, kan lopen oké, dit wordt me echt te veel weigeren is onbestaande, ik geef mijn emailadres en vraag me op de hoogte te houden. Ik wandel nog n stukje met haar mee en geef haar n supergemeende knuffel als afscheid: wat n moeder, wat n familie, wat n kind!
Donderdag 3 december: Plan: werken met Alima: toch niet! Vergadering waar alle relais op aanwezig moeten zijn (na opbellen van 3 relais krijg ik dit pas te horen) en waar zelfs mijn moeder Bana niets over gezegd heeft (alhoewel ze wist dat ik naar Alima ging om samen te werken ) : lijkt me allemaal top secret! Wel spannend Heb mijn wandelende kookboek, Coumba, geraadpleegd en recept Dieboudienne is genoteerd: eerste voorbereiding terugkomstfeest in Sint-Job is getroffen! Werken met Tenning: 3 kinderen gepland, slechts 1 kind bezocht (ver weg = niet op wandelafstand, dus Sara betaald taxi heen en Tenning, na aandringen, openbaar vervoer terug.) profiteren, neen: dit is gewoon vanzelfsprekend: de toebab betaalt ik moet me er bij neerleggen ; langs menussier voor evaluatie spoedoperatie tegen bezoek minister: het werk is af!: ongelooflijk maar waar!! Slechts schilderen en klaar is kees. Heb spontaan loslopend kind vastgegrabbeld en geplaceerd in stoeltje met tafel en hoofdsteun: testrit geslaagd!; couscous met melk als vitaminerijk avondmaal
Vrijdag 4 december: Laatste dag werken helaas pindakaas! Ik heb er echt van genoten en vind t jammer dat t gedaan is. Afsluiter: werken met Binta (eerst (weeral) n uur gewacht; ontdekking nieuw kindje, twee kinderen behandeld); feestje met relais: om 15u afgesproken om 16u was de eerste er: frisdrank en iets om te snoepen, kadotjes gegeven: heb veel dankjewel gehoord!, tot zover de overeenstemmende beleefdheidsregels de grote verschillen in beleefdheid zijn: een gegeven paard mag je hier wel in de mond kijken, vraag gerust om meer en nodig vooral snel al je vrienden uit om ook met open handen langs te komen Cultuur? Gebrek aan opvoeding? Profiteren zit er ingebakken? Tis mij n raadsel! Gelukkig zijn dit uitzonderingen op de regel Veel appreciatie en bedankjes gekregen: is voor mij al voldoende, maar heb ook kadotjes gekregen: 3 Senegalese outfits (thuis niet direct te dragen ;-): 1 van Alima, 1 van Odette (2collegas) en 1 van mère Bana. Vandaag was n dag vol emoties: langs 1 kant kijk ik er enorm naar uit om naar huis te keren, maar langs de andere kant ga ik alles en iedereen (oké: niet iedereen;-) wel n beetje missen maar ik hou me sterk: traantjes op verschillende momenten in de ogen maar geen watervallen te zien. Anna, Arama en Odette zijn echt toffe madammen waar ik echt mijn gedacht tegen kon zeggen en die ik ga missen! Alima en Tenning zijn echte moedertjes, Mère Bana is mijn moeder hier en zorgde voor mij met alles wat ze in haar mars heeft en Binta is Binta: grote mond: veel blabla weinig actie: niet mijn beste vriendin. Afscheid gezin: Fati is nors maar helpt altijd als ze ziet dat ik knoei, Coumba is één van de weinigen waar ik echt een serieus gesprek heb mee kunnen voeren, Oulait is het tweede moedertje hier in huis: zorgzaam en attent, Yassin is lief maar stoort zich er ni aan om geld te eisen want vragen kan je het ni noemen (maar ik mij dan weer wel aan stoor ): uiteindelijk kan ze het maar proberen! Daha is de meest religieuze, Mangore de serieuze en Ché de vrolijkste. Adama en Papa zijn de twee pubers in huis. Kleine Pape is de ontdekkingsreiziger, de tweeling zijn complementair en ontdeugend en Mouleye en Babacar zijn de ravotters. Oulimatta is mijn moedertje, mijn dokter, mijn zusje en mijn vriendinnetje hier in huis: als er eentje is die ik enorm ga missen dan is zij het!! Mariama, drie kinderen en man zijn stil, onopvallend (behalve als de twee jongste beginnen te wenen), maar aardig. En Mustafa (mijn favoriete gebuur) en de onderburen zijn gastvrij en oprecht geïnteresseerd (omdat ze n beetje een Westerse opvoeding hebben genoten?). Naar yoff: afscheidsfeest Simon (oké: n beetje een ander caliber dan het mijne: in villa van An: van eerste secretaris van Belgische ambassadeur: mini-walking dinner, wijn, dansje placeren, plonsje in zwembad om 1u s nachts, ); taxi terug naar huis want laatste nacht in bedje naast Adama slapen
Zaterdag 5 december: Vandaag komt Kathleen!! Rustig alles op het gemakje: ontbijt, inpakken, afscheid nemen
Vervolg dinsdag: Werken met Odette in namiddag: door gewoon op straat rond te lopen en onder de mensen te komen zie je echt veel: weeral een nieuw CP-kindje ontdekt: een 6-jarig hemiplegisch meisje wiens familie niet veel begrijpt van de handicap en die begeleiding kunnen gebruiken een aardje naar ons vaartje!; s avonds was nog gedaan: ze hebben het veel te druk met de voorbereidingen voor de Tabaski van zaterdag: kleren maken, haren netjes in de beroemde vlechtjes, een heuse organisatie! Dus doe ik mijn was zelf: wel niet zo goed dan mss en pijn is fijn! Mijn moedertje helpt wel als ze ziet dat ik mijn was zelf moet doen: dat hoort zo niet, de gast moet de was niet doen Avondmaal: moeder Bana, 3 zoons en ik krijgen eten, terwijl de rest wacht en achteraf een soort rijstpap eet: rijst, melkpoeder, water en veel suiker; babytje ga ik stiekem in mijn bagage steken, denk ik ; voorbereiding Tabaski: kleren naaien
Woensdag 25 november: Op terrein met Tenning: goed doorgewerkt en 4 kinderen kunnen bezoeken! Zij is super creatief en inventief met de oefeningen! Namiddag huisbezoeken met Alima: als ze net iets minder zou tetteren met de moeders, zouden we veel meer kunnen doen. Maar zij is superbegaan met haar kinderen en heeft een hechte band met hen. Ze staat open voor commentaar en probeert zelf ook dingen uit; voorbereiding Tabaski: haren in vlechtjes en pruiken alom
Donderdag 26 november: Werken Bana: of toch niet (moet nog steeds schaap zoeken voor Tabaski); Binta = flexibel en we bezoeken samen twee kinderen: ik behandel ze en probeer mbv uitbeelden aan de moeder duidelijk te maken wat ik bedoel, terwijl Binta tettert of belt of ; plonsje in zee ondanks de bewolking (twas gewoon al te lang geleden); marché jeudi: véél volk (tas goed in de gaten houden), alles te koop voor Tabaski: flashy schoentjes, glitterjuwele, ); Petit Pape in draagzak op rug gedragen: leuk maar ontzettend warm!; voorbereiding Tabaski: huis schrobben met azijn + druk gediscussieer en gefluister over geld Weetjes: Geen enkele Senegalees heeft geld: maar voor feesten doen ze hun best (sociale verplichting vooral): kleren, eten, tierlantijntjes, het onderste wordt uit de kan gehaald (en de bodem weggeschraapt); moeder van Binta was op 12de getrouwd en had op 13de eerste kind! Ik heb wat in te halen vergeleken met de gemiddelde Afrikaanse vrouw.
Vrijdag 27 november: Dag van het doopfeest van Petit bébé Yassin: samen ontbijten (ook voor het eerst); naam geven in kleine groep: imam + vrienden en familie als getuigen: vader beslist: naam van grote broer = Aroene, samen kola-noten eten (teken van solidariteit); tegelijk wordt op het dakterras schaap gedood, moordenaar = Ché beetje luguber, maar na n tijdje heb ik al mijn moed bijeen geschraapt om te gaan kijken: de mannen zijn juist het dier aan het villen en het hoofd aan het bewerken: hoorns eraf, in stukken hakken Ik word n beetje misselijk. Hier is dit n gewoonte, maar voor mij n primeur (doet me allemaal n beetje aan snijzaal denken (voor alle duidelijkheid: ik heb er nog steeds nachtmerries van)! Oulait ontfermt zich over de ingewanden (niets mag verloren gaan): darmen (dikke en dunne tot aan keuteltjes), lever, nieren, vliezen, maag, ); Sara wordt achtereenvolgens rood, wit, blauwpaars tot ze het ni meer aankan) ;-( Achteraf spelen de kinderen met de balletjes, messen, bebloede resten van ingewanden, hygiëne en veiligheid zijn ver te zoeken. Helpen met koken + stukje balletje geproefd: vreemde textuur, niet veel smaak: toch ni mn favoriet stukje vlees ); het ene schaap is nog niet helemaal verwerkt of het volgende wordt al aangebracht voor morgen (eerst nog n dag vetmesten en vertroetelen); eten samen (ben opgelucht dat de schotel met de tanden en oogkas niet bij ons groepje terechtkomt); frisdrank als dessert; Feest voor kind, maar kersverse ouders moeten echt n plaatsje veroveren om hun kindje zelf even vast te kunnen houden.
Zaterdag 28 november: Tabaski: hét grote feest van de moslim-gemeenschap! Voorbereidingen de hele dag: samen ontbijten, mannen naar moskee, vrouwen kuisen huis + overal wierrook, vrouwen beginnen te koken, mannen terug: schaap slachten. Deze keer heb ik me mentaal voorbereid en dacht ik dat ik r klaar voor was om de hele ceremonie bij te wonen. Weeral Ché die het doet: Mangore is de oudste maar hij durft het ni te doen (respect voor Mangore!): Daha (18jr), Pape (12jr), Moulait (9jr) en Babacar (8jr) houden schaap in bedwang. De details zal ik jullie besparen: maar n beetje zoals in de filmpjes: bloed dat er uitgutst als schaap spartelt, Niet voor gevoelige zieltjes: als je al geen vegetariër was, dan ben je het nu wel Met botte kapmessen en veel te kleine pattatenmesjes dier te lijf gaan: tis niets voor mij! Organen eruit: recupereren al wat eetbaar is, met chirurgische precisie wordt de gal van de lever gescheiden. Blote voetjes in schapenkeutels, bloed en restjes vlees, grabbel hier, speel daar, hygiëne en veiligheid wederom ver te zoeken. (ontbijt gerust verder met bebloede handen) Ik mag hier niet te over nadenken, anders eet ik hier niets meer en raak ik niets of niemand meer aan. Voor hen is dit niets abnormaals en wie ben ik om dan commentaar te geven : Westers verwend nest dat ik ben ;-) Als ik zeg dat bij ons een schaap thuis slachten illegaal is, kijken ze allemaal heel vreemd. BBQ = grillade: in klein metalen BBQtje groot vuur maken, roostertje erop (creatieve modellen ook: deel van ventilator, ), vlees in de vlammen laten aanbranden is blijkbaar het doel: mission completed: taaie droge zwarte stukjes vlees: mmm! Eerste maaltijd: ajuinensaus met ribbetjes. Vriendin van Adama brengt bord met eten (delen met de behoeftigen staat centraal vandaag en blijkbaar behoort mijn gezin tot de behoeftigen): luxueuzer dan bij ons met sla en tomaatjes en olijfjes op n satétje: wordt snel en efficiënt op gestructureerde hiërarchische wijze verorberd. Maar ik kom niets te kort hoor! Bewijs: tweede maaltijd: brood, zelfde ajuinsaus, met de billetjes (met de handen eten dus trekken en sleuren: teamwork is vereist), tomaten en komkommertjes in mooie versieringetjes gesneden, frietjes! Er wordt weeral geklaagd dat ik ni eet: terwijl ik mn best doe om me vol te proppen Je te jure: ik ben al kilos aangekomen uit beleefdheid!; knalbommekes door kinderen op straat; op tijd en stond trekken mannen hun traditionele chique pakken aan om naar moskee te gaan, tussendoor terug vrijetijds/bebloede schaapslacht-kledij aandoen; om half 8 s avonds: eindelijk trekken de dames hun mooie kleren aan, laatste hand wordt aan kapsel gelegd, maquillage in felle kleuren mag niet ontbreken (met dank aan Linne voor de nagellak en lippenstift: komt van pas!): vrienden bezoeken om iedereen vergeving te schenken (bal ma ach!) en om frisdrank samen te drinken: ik ga langs Oulimata en de onderburen waar ik spontaan door mijn favoriete mami (grootmoeder) wordt uitgenodigd om te blijven eten: eerst natuurlijk frisdrank drinken en cola-noten eten (echt ni lekker maar ik doe beleefd alsof ), mami eet niet met mij mee, maar de gast eet eerst met de vader des huizes en oudste zoon (de rest eet achteraf): in zetel aan salontafeltje met tafellakentje en servietje voor mij: wat n luxe! En opgelet: zelfs mes en vork!, mals vlees, roze worst, aardappelschijfjes, brood, bekende ajuinensaus, zelfs ketchup en natuurlijk frisdrank. In dit gezin zijn twee schapen geslacht, de vader is vorig jaar naar Mekka geweest op bedevaart (zoals elke goede moslim die het zich kan veroorloven dient te doen), twee zonen gaan naar school in Spanje, moeder reist om de week naar Frankrijk en hebben een bonbonneke (nanny, kok en poestdame): bewijs genoeg dat dit gezin meer financiële mogelijkheden heeft dan het gemiddelde Senegalese gezin dat ik ken. Ik merk dit niet alleen aan de sfeer (ik heb een zeldzaam moment ervaren dat mensen niets van mij nodig hebben of verwachten achteraf: behalve dat de vader (53jr: zou mn vader kunnen zijn!) verscheidene mopjes maakt over het feit dat ik een Senegalese man moet zoeken en dat hij op zoek is naar n tweede vrouw ;-) ), maar ook aan de mentaliteit: serieus gesprek over verschillen in cultuur en religie. (moet ik mij schamen omdat ik mij op mijn gemak voel in deze beetje verwesterde, luxueuzere omgeving?) Baby-momentje tussen Aroune en mij: als hij droomt, bokst hij precies en trekt de vreemdste gezichten! Om 00u30 gaat mijn familie aan het avondmaal beginnen: ik snap er niets van!
Zondag 29 november Laatste zondag in Guédiawaye toch n beetje emotioneel! Snel ontbijt want ga naar kerk: af en toe in het Frans zodat ik toch n beetje kan volgen, maar ik geniet vooral van de rust, de sfeer en het koor! Ik volg maar niet klakkeloos: bijvoorbeeld knielen en de hostie in mijn mond laten leggen zijn te veel onderwerping naar mijn zin. Even langs Odette na de mis. Restanten Tabaski: iedereen slaapt uit: niemand op straat, afgeknabbelde ribben op de grond, kat eet vleesrestjes op, Mijn zondags plonsje in zee en rustmomentje met leesboek op het strand. Telefoontje Annemie: minister van ontwikkelingshulp komt volgende week op bezoek in ons project: spannend! Ben stiekem opgelucht dat ik dan op trektocht met Kathleentje ben: net iets te formeel voor mij.; variant rijstpap als middagmaal: lekker zoet!
vervolg vrijdag: schrik me rot: er staat geen paard in de gang maar een schaap op het dak, jaja, een schaap op het dak bij bovenbuur Mustafa!; met Simon, Ruben en An (eerste secretaris van Belgische ambassadeur in Senegal (klinkt heel wat, maar is ook gewoon maar een toffe dame!) naar opera in Dakar: zang (vrouw = super! Wat n klank, wat n volume), dans (combi Afrikaans, ballet, modern), live-muziek, in Wolof (niet veel van begrepen, maar sfeer maakte dat meer dan goed!), zaal groot en netjes en verrassend genoeg: alles was uitstekend georganiseerd.; uit in Dakar: une boîte: drinken duur (zoals het een discotheek betaamd), muziek combi Afrikaans en Westers, veel spiegels: ontspannend en er even tussenuit.; bij Simon blijven slapen
Zaterdag 21 november: markt Grand-Yoff (veel volk, veel mensen die me gek verklaarden dat ik alleen ging en die me waarschuwden voor pick-pocking en agresseurs: maar wederom: ik sta mijn mannetje en tothiertoe is er nog niets gebeurd: laten we hopen dat dat zo zal blijven): ik hou van marktjes!; baby Yassin = jongetje!!, mama en kindje zijn beide ok: ik ben gerust gesteld; met kinderen van Odette (Albert, Paul, Simon en Anne-Marie) naar cv-av (coeur vaillant ames vaillant) = soort chiro: samen zijn, liedjes zingen, spelen, discussiëren over de dingen des levens met de oudste groep, ; 18 begeleiders voor 260 kinderen: discipline en kleine kindjes die voor nog kleinere dutskes zorgen; vergadering achteraf met de responsables; zo snel mogelijk naar Yassin et le Petit bébé!: veel bezoek, ik veronderstel dat de gloednieuwe mama ook wel eens alleen wil zijn met haar baby, dus ik hou me in
Zondag 22 november: naar kerk: véél volk, blanke priester (blijkt Herman De Vriendt te heten en van Aalst te zijn), koor, veel rechtstaan, zelfs even knielen, djembés; jongens van Odette zijn daar ook en ik word spontaan uitgenodigd om mee Christ Roi (Kristus Koning) te vieren: scouts en chiro samen: spelletjes (kringspel à la adam en eva, maar miauw en tsilptsilp; gezelschapsspel: scrabble of stronten met Sara), muziek (zelfs n DJ), gelegenheid om door micro te roepen, dans idem zoals bij ons: aantal begeleiding met kinderen bezig, aantal alleen met zichzelf; en gewoon roken en drinken waar de kinderen bijzijn: geen probleem ; samen eten (er was te weinig, maar de toebab moet zeker gegeten hebben en neen zeggen is echt een belediging!); als kinderen naar huis zijn: fuifje: sfeer en optredekens!; rijstpap als avondmaal; babytje = super schattig!! ondanks dat er veel bezoek is geweest en dat Yassin wsl even alleen wil zijn, kan ik het ni laten om mijn nieuw familielid even te vertroetelen : sprietjes van keerborstel + stukje houtskool + beschermingskettinkje = geluksbrenger
Maandag 23 november: Werken met Anna, maar snel terug naar huis want dansinitiatie door vriend van Anna (vooral zitten, eten en thee drinken: ook gezellig en typisch Senegalees, maar ik had liever wat meer gedanst). ik super verlegen en niet op mijn gemak, zo zonder muziek en met een publiek (Anna en familie). ik verkies toch een overvolle zaal om mijn dansmoves bij te schaven (als er niemand kijkt). Voor hen is dansen vanzelfsprekend en vlieg je er direct in, bij mij is da ni vanzelfsprekend (nogal wat coördinatie tussen armen, benen, hoofd en rest van lichaam) en ik durf ni genoeg: als toebab kijkt iedereen naar jou, want als je danst dan is dat n teken dat je je amuseert en dat is hun doel uiteindelijk; als je iets speciaals doet of je volledig geeft: spring je in het midden van de kring en alles geven: de rest brult, gilt, klapt in de handen, ; supergroot schaap bij Anna en het wordt momenteel superverwend: wassen, eten geven, kusjes uitdelen, aaien, versieren, , maar denk vooral niet dat ze het dier graag zien, haar dagen zijn geteld!; werken met Bana: of toch niet? Dan maar alleen op pad: ook leuk! Moeder was aan het kokerellen dus kon ik volledig mijn ding doen en al spelend met Khady oefeningen doen: zou ik de hele dag kunnen doen!
Dinsdag 24 november: Op terrein met Arama: beetje wachten, maar het valt me op dat ik me er niet meer druk in maak! Het zal echt wennen worden aan het Europese werk-ritme 2 huisbezoeken gedaan: Arama, Anna en Odette zetten alledrie hun beste beentje voor, hebben echt vanalles opgepikt en denken zelf mee na, dit is leuk werken en de tijd vliegt vooruit als we samen op pad zijn
Zondag dus: uitslapen zit er niet in het logische lange-termijn gevolg van het gebrek aan (informatie rond) anticonceptie en de vele vrouwen hier in huis (de vele kinderen dus) voor de rest schatjes van patatjes!; skype Sab: lekker bijroddelen!; vervolg religieus weekend: bezoek universele kerk (er begon juist een dienst: soort handoplegging: heel opzwepend geklets en verdrijven die boze krachten!) ook zinvol bij genezingen en wonderen.; niemand heeft tijd om mee naar strand te gaan, maar ik hou van deze pracht: kort plonsje en boekje lezen: zalig genieten.; naar Dajra (gebedsdienst willekeurig georganiseerd door een moslim-familie, volgens mij gewoon een excuus om weer luid door micro te kunnen zingen/roepen); wederom elektriciteitspanne: diner by candle light, lawaai van TV wordt ruimschoots gecompenseerd door getater, 1ste aflevering van kadotje Hannes gezien op PC: Carnivale (een ont-spannende aanrader)
Maandag 16 november: begint een ritueel te worden: ik ben Annas wekker, maar samen werken is steeds een plezier!; werk: alles loopt stilletjes voort (ik heb bijlange na ni zo veel kunnen doen als ik thuis gedaan zou hebben: qua werkritme qua efficiëntie qua effectiviteit... in Senegal alles op het gemakje enwe zien wel wat er van komt... echt geen mentaliteit voor mij ); langs plaatselijk ziekenhuis Roi Baudoin (door Belgen opgericht): rondleiding door dokter Ndiaye (dit kan je je alleen als toebab permitteren, veronderstel ik: toch 1 voordeel dan, voor de rest ben ik het toebab-nageroep grondig beu )
Dinsdag 17 november: werken Arama: dit is een gemotiveerde slimme jongedame die nog niet getrouwd is en dat volgens de Senegaleze mentaliteit wel zou moeten zijn (ik ook trouwens!). Zonder het huwelijk is er geen familie, zonder familie is er geen geestelijk, gebalanceerd menswaardig leven. Een alleenstaande vrouw zijn, heeft hier veel meer gevolgen dan bij ons: het weegt zwaar op haar want als je geen kinderen hebt, dan wilt dat zeggen dat je niemand hebt om voor jou te zorgen als je oud bent (rusthuizen zijn hier onbestaande). En aangezien het gemiddelde gezin hier bestaat uit 1 man met meerdere vrouwen en zoveel mogelijk kinderen, is het een rariteit om een alleenstaande vrouw te zijn. Maar ik zou zeggen: alle meiden aan de macht! Een super-collega die ondanks dat ze er wat sipjes uitziet, zich voor 100% inzet! Vergadering Président (neen, niet dé president, meneer Wade, maar wel de voorzitter van het vereniging): aantal dingen op een rijtje zetten en duidelijkheid scheppen. Ik verlang altijd van mensen dat ze eerlijk zijn, maar zelf ben ik dat niet altijd: om mensen en hun gevoelens te sparen en om discussie uit de weg te gaan, denk ik. Om vreedzaam samen te kunnen blijven werken geef ik te vaak toe ipv rechttoe rechtaan mijn mening te zeggen. Wederom een confrontatie met mezelf ; werken met Annemie is altijd een gezellige afwisseling: even bijkletsen over werk en gezellig keuvelen. En als mama en papa dan ook nog eens bellen, dan is dat een extra opkikkertje!
Woensdag 18 november: werken op terrein met annemie en alima + deelneming betuigen bij familie van overleden patiëntje: heb me moeten inhouden om niet te wenen, maar dat past niet je moet de moeder steunen en je helpt niet door te huilen. Ook gooide Annemie geld op de grond en na teken van de grootmoeder raapte de moeder het zwijgzaam op en moffelde het weg! Bizarre gewoonte die ik niet snap. Pijnlijk momentje toen we het materiaal meenamen, maar de moeder vraagt nog of we even naar het kleine zusje willen kijken. En blijkt dat het tweede kindje ook hersenverlamming heeft: prematuur geboren: hoeveel miserie kan een moeder hebben? (een mogelijke verklaring kan zijn dat ze in de familie getrouwd is , maar hier leeft nog sterk de mentaliteit van een straf van God en het is een grote schande voor de hele familie); huisbezoek met Anna: schrijfmotoriek: ik ga werkblaadjes maken voor als ik terugkeer zodat Anna een houvast heeft: leuk huiswerk!; VAD (visites à domestiques = huisbezoeken dus) met Tenning: arme familie die enorm blij waren met cadeautjes!; vele kleine katjes en hondjes op straat die ik allemaal wil meenemen en verzorgen kan ik er ni eentje in mijn bagage steken en naar huis meenemen?; weer paar keer onbeschaamd gevraagd geweest om geld te geven: donne-moi khadys! Beetje boos gezegd dat ik mij er ongemakkelijk bij voel en dat ik ni snap dat mensen dat vragen, Tenning legde uit dat het om te lachen is. Voor alle duidelijkheid: ik vind dit niet grappig! Niet donne-moi de largent maar donne-moi du respect! ;-)
Donderdag 19 november (Ik ben hier al 2 maanden! De tijd vliegt voorbij maar dat wil ook zeggen dat ik binnen een maand thuis ben.): bezoek samen met Annemie aan Talibu Dalo (instituut/school voor gehandicapte kinderen): school is vergelijkbaar met iets bij ons, alleen chaotischer, behandelgedeelte stelt heel wat minder voor dan bij ons: niet veel materiaal (maar dan kan je nog veel doen als je een beetje creatief nadenkt), weinig therapeuten (of ligt dat aan de glijdende uren die ze zichzelf aanschaffen), weinig (effectieve) behandelingen gezien: ze weten nog niet zo goed hoe het aan te pakken, veronderstel ik; huisbezoeken Annemie en Arama; dochter van menuisier is blijkbaar al 3 weken geleden verdwenen: weggelopen, bij vriendin, bij vriendje, drugs, prostitutie, ik mag hier ni te veel over nadenken (komt bij ons ook voor, stel ik mezelf gerust) ; samen gezellig eten (met mes en vork, aan een tafel, op een stoel en een bord per persoon); herdertje spelen met verdwaald geitje ; huisbezoek Odette: helemaal in uithoek van Guédiawaye en dan nog een stuk te voet door woestijn: blijkt kind ni thuis te zijn! Wat n organisatie kind toch te pakken gekregen en moeder met hand en tand, verbaal en met tekeningetjes, van kop tot staart anderhalf uur aan een stuk proberen uit te leggen hoe te moeten positioneren en eten geven. Ik hoop dat ze het nu begrepen heeft; Anna-Julia blijft voor opschudding zorgen (ook bij de mannelijke helft van mijn huisgenootjes!): zij is één van de hoofdrolspelers van hun favoriete Spaanse (maar Frans gedupte vanzelfsprekend) kleffe cliché-soap, die na geheugenverlies stilletjes aan zich terug herinnert dat haar draagmoeder een miskraam heeft gehad: heel meeslepend allemaal wordt vervolgd
Vrijdag 20 november: tijdens ontbijt plots lichtelijke paniek: Coumba spurt naar buiten om een clando tegen te houden: zij, mère Bana en Yassin (mijn zwanger huisgenootje) gaan naar de materniteit (ik denk dat het zo ver is); Sara zenuwachtig in haar plaats; veel te vroeg bij materniteit van Binta (is daar toevallig ook niet net een dame aan het bevallen: ik mag assisteren!: ik zet me op een stoeltje (je weet nooit als ik het even ni aankan), maar ik word meegenomen tot vlak bij de moeder (schreeuwt en verkrampt: de details bespaar ik jullie). Ik kan alleen maar zeggen: respect voor alle moeders hier (met de vele kinderen) want blijven thuis tot laatste moment, komen aan op materniteit en bevallen gemiddeld binnen de 30 minuten, en dit zonder verdoving! (ik heb mee geperst met de moeder en de tafel stevig vastgegrepen), blijven 10 uur ter observatie (en om te vermijden dat ze direct al beginnen te werken en veel bloed verliezen zo) niet om te lachen: mijn babytje was op 5 minuten ter wereld: op de tafel, beetje duwen op buik, persen, persen, persen!: hoofdje, nog eens persen: schoudertjes, rest, navelstreng knippen (geen vader te bespeuren voor fotos of om te knippen), baby wegen + inwikkelen en onder lamp leggen, moederkoek nog en moeder beetje wassen: klaar is kees! Ongelooflijk als er iets mis zou lopen: naar ziekenhuis, waar gynaecoloog is en operatiekwartier; even zelf bekomen: sta n beetje te trillen op mijn benen (twee bevallingen kan ik toch ni aan: te veel spanning en emotie voor mij!); werken geblazen: ik heb goed gewerkt: sensibiliseren van ouders en familie, oefeningen, tips voor in toekomst,...
