Waarom de Camino stappen? Waarom? Geen idee, laat ons het houden op een combinatie van zoektocht,
ontmoetingen, uitdaging en een unieke reis. Je start de tocht met gewone
vragen: hoe lang? Hoe zwaar? Wie gaat er mee en hoe valt de groep mee? Ga ik
een plaatsje vinden? Dit allemaal naast je andere (levens)vragen en bagage. Je
hoopt op antwoorden. Onderweg maak je kennis met bekenden en onbekenden. Ze leiden je, samen
met de camino tot ontmoetingen en vooral met vaak de meest onbekende persoon in
je leven: jezelf. De tocht maakt iedereen gelijk. Je slaapt samen, eet samen,
wast je samen, je lacht en huilt samen. Pijn hebben we met twee (of meer). We
wachten op elkaar, je gaat door, met en voor elkaar.
Wanneer je, net als ik, onderweg een antwoord hoopt te vinden op alle
vragen, dan kom je deels bedrogen uit. Ga niet te fel op zoek. De camino en je
gezellen leiden je er soms naar toe zelfs als je het niet verwacht. Of erger:
ze stellen nog meer vragen. Je krijgt van hen sleutels waarmee je deuren kan openen om vroeger of
later je vragen en problemen te beantwoorden of te bekijken of zelfs te
overkomen (althans dat laatste hoop ik).En net als bij het zoeken van de sint-jakobsschelpen, helemaal op het
einde van onze camino: fixeer je niet op dat ene schelpje, want dan mis je
zoveel moois. Kijk, luister, en voel rustig, met je ogen, je oren, je huid, je
hart en je ziel, en vindt zoveel meer dan je zocht. En daarom wil ik danken en
dankbaar zijn dat ik erbij was: vertrouwen, rust, vrede, vriendschap, liefde
(niet het verliefd zijn), licht en zoveel meer dat ik mocht geven, vinden maar
ook krijgen. En deze tocht gaat me niet naar de hemel brengen maar ik hoop dat
ik een beter mens mag worden en zoals een lieve vriend van mij zegt: Ik hoop
dat je een mens van licht mag worden.
OK, juist blaren, pijn, tranen, verbranden en zo, dat hoort er bij, maar
het is het meer dan waard!
Bart,
derde jaar Verpleegkunde, Thomas More Mechelen
Fysiek belastend, emotioneel belastend,
blaren, pijn, traantjes, Toch zou ik het voor de wereld niet willen missen. Je moet het echt
zelf meegemaakt hebben om te begrijpen, de camino deed deugd!
Een tocht waarin we heel wat lief en leed gedeeld hebben. Het gevoel
erbij te horen heeft enorm deugd gedaan. Nu gaan we elk onze eigen weg, en hopelijk
kruisen onze wegen elkaar nog eens. Het ga je goed, i vaya can Dios!
Dominique, stafmedewerker, KU Leuven @ Thomas More Antwerpen
Toen we aankwamen in Compostela voelde ik
veel emoties. Langs de ene kant was ik opgelucht, blij dat we er waren geraakt.
Langs de andere kant was ik ook verdrietig dat het einde van deze fantastische reis nu wel
heel dichtbij was. Op een week tijd hebben we spieren gekweekt, fantastische
vriendschappen gesmeed en meer grenzen verlegd dan ooit te voren. Ik hoop dat nog veel mensen dit
mogen meemaken.
Veronique, eerste jaar Toerisme, Thomas More
Mechelen
Santiago de Compostela, en vooral de tocht er naar toe... de verbondenheid onder de Thomas More groepsleden, de inspiratie van de eeuwenoude traditie maar ook de verbondenheid met de Galiciërs vandaag, met andere pelgrims onderweg en met de inspirerende landschappen en wegen, het was zeker de moeite waard! Ook al hadden we diverse hindernissen, waren er medische zorgen nodig en moest 'onderhandeld' worden om voldoende bedden te vinden, ik denk dat alle deelnemers met tevredenheid en dankbaarheid terug kijken. Ik hoop dat we samen kunnen dromen, denken en meewerken aan MORE! Lisbet, medewerker Thomas More Antwerpen
Vrienden maken
gaat soms snel echte vrienden, dat duurt meestal wat langer. Maar dat je zo
snel zo close kan worden over minder dan 100 km, dat had ik nooit verwacht. Dat
is de ware kracht van de camino.
Jeroen, tweede
jaar Toerisme, Thomas More Mechelen
Ik heb geleerd
om dingen meer te relativeren. Om niet lang stil te staan bij de dingen. Dit is
alleen maar tijdverlies. Om te leven van dag tot dag, zonder zorgen.
Jens,
Toerisme, Thomas More Mechelen
Je maakt echt
vrienden voor het leven tijdens de kamino. Je leert jezelf en anderen goed
kennen en wat er ook gebeurt, de groep zal je altijd steunen! Mensen waarderen
je zoals je echt bent, ook met zweetvoeten, zweetoksels, en ongewassen haar ;o)
Ik heb hier geleerd
dat het masker af mag. Een prachtige ervaring die ik nooit had willen missen!
Ester, tweede
jaar Toegepaste Psychologie, Thomas More Antwerpen
Ik had nooit
verwacht dat we zo snel een hechte groep zouden worden, waarbij iedereen elkaar steunde
wanneer de tocht weer even moeilijk werd.
Dorian, Master
tolken, KU Leuven @ Thomas More Antwerpen
Ik ben aan
deze tocht begonnen zonder dat ik iemand kende. Het was een fantastische
ervaring met een groep die op een aantal dagen heel hecht werd. Het gevoel bij
de aankomst was geweldig en ik was voldaan! Het was een overweldigend zicht en
gevoel om al de pelgrims van
over heel de wereld samen te zien komen in de kathedraal van Santiago. De binnenstad
heeft prachtige gebouwen, kleine steegjes en s avonds wordt de tuna (traditionele
studentenliederen)gezongen door de Junos in hun traditionele uniformen. Het was het
zweet en de blaren zeker waard!
Laura, eerste
jaar Toerisme, Thomas More Mechelen
Ik startte de
weg naar Compostela als een louter sportieve uitdaging. Toch werd deze tocht
meer dan dat. Vooral de gastvrijheid van de Spanjaarden zette me aan het
denken. Ook de vriendschap en
de mooie verhalen van de groepsleden zullen me altijd bijblijven. Ik kan het iedereen
aanraden.
Laurence,
Master Handelswetenschappen, KU Leuven @ Thomas More Antwerpen
De camino,
voor iedereen die Iedereen die
zijn/haar grenzen wil leren kennen, zijn stap naar volwassenheid wil zetten, zijn lichaam
wil leren kennen, hoe hijzelf in elkaar zit, wat zijn echte karaktereigenschappen
zijn. Daarvoor is de
camino een echt groepsgebeuren: samen vertrekken, samen aankomen. Velen die de
camino met Thomas More doen, kenden niemand in de groep. Bij aankomst in
Santiago kende iedereen elkaar en was er een hechte groep. Dit alles is
allemaal mogelijk door het
prachtige landschap van Spaans Galicië. Een opportuniteit in het leven die je
moet grijpen!
Gert, Master
Handelswetenschappen, KU Leuven @ Thomas More Antwerpen.
Onverwacht! Ook al hebben we een jaar voorbereid, zijn
we meermaals met de groep gaan
stappen om te oefenen, leerden we elkaar beter kennen op verschillende
infosessies... Toch
is deze tocht onverwacht!
Vrijdag 13 september vertrokken we. Om 6.00 in de luchthaven,
wat voor sommigen echt vroeg was. Een tussenstop en een treinreis later
begonnen we enthousiast aan de eerste kilometers om zo de herberg van Orense te
bereiken. Hier vonden we onze eerste slaapplaats,
vlakbij een klooster en een kerk, boven op één van de vele heuvels van de
streek. Vrijdagavond kregen we een eerste sessie toelichting, in de
kloosterommegang die de sfeer onmiddellijk scherp stelde. Zaterdagochtend, bij
het eerste more moment, gaven twee deelnemers een moedig en
inspirerend getuigenis en vertrokken we naar Cea, 20 km verder. Moe, soms uitgeput,
maar steeds voldaan kwamen de studenten in kleine groepjes aan. De klim was
zwaar, het pad authentiek (nvdr. niet overal even makkelijk begaanbaar). 's Avonds
werd er samen gegeten, daarna kregen we onder de lokale klokkentoren een tweede
toelichting bij de kunst en geschiedenis van deze tocht en een nieuwe Spaanse
les. Zondag gingen we langs het klooster van Oreisa, een impressionant bouwwerk
waar de eeuwenoude sfeer iedereen rust gaf. De tocht zette zich verder naar
Castro Dozón. Sommigen studenten kozen voor een verkorte route, en genoten van
prachtige vergezichten en lommerrijke bergpaadjes. De ietwat afgelegen herberg
van Castro Dozón verwelkomde ons met de oprechte gastvrijheid die we intussen
herkenden. De volgende dag stond de langste dagtocht op het programma, helemaal
naar Silleda. Iedereen haalde het. Die avond draaide het more moment
om woorden, en er werden knappe, kleine gedichtjes geschreven. Toch was
iedereen het er over eens: de ervaring van de camino is niet in woorden te
vatten! Om de afgelegen herberg van Oterio te bereiken volgde de camino kleine
wandelpaadjes in een stevig glooiend landschap. Ook hier werd de zware
inspanning van de dag beloond met een avond vol gezelligheid. En dan de laatste
stapdag, we zullen Santiago bereiken! Afspraak om 12 uur in de kathedraal, voor
de pelgrimsmis. En een grote meerderheid van de deelnemers haalde dat ook.
Anderen wandelden wat trager, nog anderen liepen wat verloren, maar iedereen
bereikte zijn doel, de kathedraal van Santiago! Donderdag gingen velen met de
bus naar Finestera, het eind van de wereld. Uitkijkend vanop de kaap, dromend
op het strand, naar schelpen zoekend of pootjebadend, alleen maar blije
gezichten! We hebben het gehaald, we hebben veel beleefd, ... Dit was echt de
moeite waard!
De toch zit er op, iedereen is veilig thuis en het werk en de lessen zijn voor iedereen terug begonnen. We hopen zo snel mogelijk een aantal reacties op de blog te zetten, maar we zijn er zeker van dat de Thomas More tocht naar Santiago niemand van onze groep onberoerd heeft gelaten.
Pilgrim
Pilgrim, how you journey
On the road you chose
To find out why the winds die
And where the stories go.
All days come from one day
That much you must know,
You cannot change what's over
But only where you go.
One way leads to diamonds,
One way leads to gold,
Another leads you only
To everything you're told.
In your heart you wonder
Which of these is true;
The road that leads to nowhere,
The road that leads to you.
Will you find the answer
In all you say and do?
Will you find the answer
In you?
Each heart is a pilgrim,
Each one wants to know
The reason why the winds die
And where the stories go.
Pilgrim, in your journey
You may travel far,
For pilgrim it's a long way
To find out who you are...
Pilgrim, it's a long way
To find out who you are...
Pilgrim, it's a long way
To find out who you are...
Copyrights: Enya
Verborgen schatten in Orense Het heeft wel iets, zo'n hele dag reizen.
Van Antwerpen naar Zaventem, van Zaventem naar Madrid, Madrid naar
Santiago en in Santiago naar ons vertrekpunt; Orense. Daar aangekomen en
na een paar kilometers stappen vinden we de herberg. Even thuiskomen op
een vreemde plek. Voor een cultuurmadam als mezelf ideaal gelegen;
naast een museum! Marc en Dominique regelen onze slaapplaats en ik ga
het museum binnen. Daar word ik, nadat men een blik werpt op mijn
rugzak, vriendelijk buiten gebonjourd. Je kan een kunstwetenschapper
moeilijk weghouden van kunst. Dus na het wegzetten van mijn rugzak
probeer ik het een tweede maal. Ik word vriendelijk maar compleet
onverstaanbaar begroet door een museumwachter. Ik gebaar dat ik graag
het museum wil zien. Daarop begint de man driftig te knikken en roept er
zeer enthousiast nog een man en een vrouw bij. Ik word bij de arm
genomen en mee gesleurd naar een 15de eeuws beeld van de heilige
Jacobus. Mijn 3 gidsen beginnen tesamen, met veel gebaren, de
geschiedenis van het beeld uit te leggen. Of tenminste, dat vermoed ik,
want ik spreek geen Spaans. Ik probeer dit duidelijk te maken aan mijn 3
erg vriendelijke maar zeer volhardende gidsen, zonder resultaat. Vier
kunstwerken later moet mijn verbouwereerde blik opgemerkt zijn. Er
onstaat een discussie tussen de gidsen en eentje verdwijnt en komt dan
terug met een boekje met uitleg. Portugees. Ik schud mijn hoofd en zeg
'Belgica'. "Siiii" zegt de mevrouw en tovert een brede glimlach en een
franstalig boekje tevoorschijn. "English?" vraag ik. Er wordt weer met
het hoofd geschud en er onstaat een discussie tussen de drie gidsen. Een
Duitse, Spaanse en Chinese (heel erg heftig nee knikken was bij deze
aangewezen) versie later ben ik in bezit van een Engels boekje. Mijn
gidsen laten me alleen en ik begin aan mijn bezoek. Tien minuten later
word ik door de eerste gids het museum uit gesleurd naar een aparte
toeganspoort. Vrezend dat hierachter nog een berg brochures ligt in alle
mogelijke talen, probeer ik toch maar naar de slaapzaal te vertrekken.
De tweede gids houdt me tegen en stuurt me terug naar de poort. Op dat
eigenste moment, wanneer ik verschillende ontsnappingsplannen in mijn
hoofd heb, komt er een vierde man af. "You like art" vraagt hij me. Ik
knik voorzichtig. De man haalt een sleutel boven, opent de deur en
brengt me naar een prachtige twaalfde-eeuwse kloosterommegang. Het is
een oase van rust, de perfect balans tussen kunst en natuur. Terwijl ik
nog met mijn mond open aan het gapen ben vertelt de man me dat we hier
ons More moment mogen houden. Waarop hij me alleen laat en ik kan
genieten van prachtige romaanse kunst en rust.
Ontmoetingen, onderweg naar Santiago
