Ondertussen ben ik weer aangekomen in Cajamarca. Het gaf een gemengd gevoel om hier terug te keren: enerzijds een vertrouwd gevoel, maar anderzijds had ik ook o zo graag met mijn Timmeke mee naar huis gegaan. Ja, het afscheid was zwaar na zo’n fantastische reis door Peru!

Na een 14 uur durende rit kwam ik op 2 september om 8u ’s ochtends aan in de verschrikkelijke met smog omringde grootstad Lima. Aangezien Tim pas ’s avonds landde, moest ik hier een hele dag op men eentje zien door te brengen, dan ook nog is zwaar beladen met mijn trekrugzak… Hoewel iedereen me waarschuwde over hoe gevaarlijk Lima wel niet is, heb ik mij nog nooit zo veilig gevoeld in een grootstad met al die politie om me heen. Terwijl ik in de voormiddag het centrum bezocht, werd ik als jonge ‘gringa’ alleen al snel aangesproken door de ‘toeristenpolitie’. We hebben ruim een half uur gepraat (in het Spaans!) waarbij ik ook het compliment heb gekregen dat ik zo goed Spaans kon! In de namiddag ben ik dan nog naar de miraflores geweest. Deze zogenaamde ‘mooiste’ buurt van Lima ligt aan de kust en lokt veel surfers. Nadien een lokaal busje (collectivo) genomen naar de luchthaven, waar ik dan in volle spanning mijn Timmeke opwachtte! Na die anderhalve maand aftellen eindelijk terug samen! Onze eerste nacht samen brachten we alvast heel romantisch door op de luchthaven. Hier rust vinden was echter niet gemakkelijk; snurkende peruvianen, een (epilepsie) aanval van een Franse toerist en een vroege vlucht naar Cusco maakten er maar een korte nacht van.

Op 3 september kwamen we dan aan in Cusco. We namen een collectivo naar het centrum van waaruit we verder wandelden naar onze camping. Aangezien toeristen deze busjes niet kennen en enkel gebruik maken van toeristenbusjes of taxi’s, worden collectivo’s alleen genomen door lokale peruvianen; voor Tim alvast een eerste echte attractie. Zijn enthousiasme daalde echter wat naarmate de dag vorderde; hoofdpijn, duizeligheid, kortademigheid speelden hem parten. Op 3700m hoogte was de oorzaak niet moeilijk te achterhalen: hoogteziekte! Ik had er gelukkig geen last van; wellicht was ik al geacclimatiseerd in Cajamarca. Het was dus een zware dag voor Tim, maar we hebben onze ‘planning’ toch redelijk kunnen afwerken en de oude incaruïnes rond Cusco en Cusco centrum bezocht. ’s Avonds ging het echter van kwaad naar erger en ben ik in allerhaast wat coca-bladeren (zelfde plant van waar ze cocaïne maken, maar wordt hier ook legaal gebruikt als middeltje tegen hoogteziekte) gaan kopen waarmee we thee hebben gemaakt. Even vreesden we ervoor dat de trektocht de volgende dag (4 september) niet zou lukken, maar gelukkig begon de coca-thee in combinatie met hoogteziektepilletjes in de loop van de nacht aan te slaan.

4 September om 4u ’s ochtends zaten we dan in een busje op weg naar de start van onze Salkantay-trek naar de Machu Pichu! We zaten in een groep met nog twee andere koppels: een Australisch koppel van rond de 55j en een Italiaans koppel van rond de 45. Verder reisden er ook een gids (Roger), 2 ezels/paarden verzorgers en 2 koks mee. De eerste dag was wat klimmen en dalen in de voormiddag. In de namiddag klommen we dan omhoog tot we een prachtig helderblauw meer tussen besneeuwde bergtoppen bereikten. Tim had de eerste dag (ondanks nog vrij ziek te zijn) zonder problemen afgewerkt. ’s Avonds was iedereen erg moe en zijn we vroeg gaan slapen.

Dag 3 van de trektocht (6 september) bracht wat problemen met zich mee. Er was namelijk een grote staking (tegen de benzineprijzen) aan de gang in een dorpje iets verder waar we normaal naartoe zouden hiken. Vermits er de vorige dag drie mensen omgekomen waren in de protesten, werden we uit veiligheid een stukje met de auto gebracht. De weg lag nog vol met rotsblokken ter barricades en overal stond politie. We werden gebracht tot het begin van een treinspoor. Dit spoor hebben we dan verder gevolgd tijdens onze hiketocht. Zo wandelden we heel idyllisch langs een rivier omringd door bergen, voorbij de achterkant Machu Pichu en kwamen we uiteindelijk aan in Aguas calientes, het dorpje van waaruit de Machu Pichu te bereiken is. Hier hebben we overnacht in een hotel met warme douche (deed ongelooflijk deugd na zo’n drie dagen) en hebben we ’s avonds op restaurant onze eerste Pisco Saur (nationale cocktail Peru) geprobeerd; superlekker! Tim was ook terug volledig de oude; jammer genoeg was ik er op die moment iets minder aan toe met de zogenaamde ‘reizigersziekte’ die mij dwong in de buurt van een wc te blijven…

Dag 4 was dan D-day (De Machu Pichu day, het wereldwonder!). ’s Ochtends om 4uur was ik erg aan het balen omdat ik nog steeds veel last van krampen had en de immodium niet had geholpen. Maar gelukkig was er onze gids Roger met zijn ‘Magic pill’ (geen idee of het legaal was of niet) maar wauw wat een effect! Op een half uur al mijn buikpijn en toiletnood verdwenen! We waren bij de eersten om te arriveren op de Machu Pichu, nog voor zonsopgang. We kregen eerst een begeleide tour waarna we afscheid namen van de gids en onze groep en nog vrij konden rondwandelen. Het afscheid was niet gemakkelijk: we waren een hecht groepje geworden. Tim en ik hadden een goede band opgebouwd tijdens de trek met de Italiaan die zelf heel wat hike-ervaring had en op hetzelfde tempo liep; De Australiërs als ouders van 3 kinderen, waren heel zorgzaam over ons: ze verzorgden mijn blaren, trakteerden Tim op een Cusqueño,… Ook Roger onze gids was super: kon heel goed vertellen, beantwoordde alle vragen, had wonderpilletjes op zak… De Machu Pichu zelf dan was echt geweldig! Tim en ik hebben er nog tot half 4 in de namiddag rondgelopen en we hadden geluk met het weer, volle zon! We hebben een stuk incatrail gewandeld tot aan de zonnepoort, de incabrug bezocht, door de ruïnes gelopen en ook (op aanraden van de mensen van Grufides) de Wayna Pichu beklommen; een klim van een uur in volle zon op smalle trapjes (die Inca’s toch, hoe deden ze het!) maar zo de moeite, want vanop de top hadden we een 360° uitzicht! Echt ongelooflijk mooi, een terecht wereldwonder en de reis zonder twijfel waard!

Na de trektocht was er geen tijd om uit te rusten, want de volgende dag (8 september) vertrokken we terug om 4uur ‘s ochtends: deze keer op Amazonetrip! Vergezeld door een 30-jarig Amerikaans koppel, 2 gidsen, een chauffeur en kok vertrokken we naar het Manu nationaal park (grootste Amzonewoudreservaat in de wereld). Het duurde lang om er te geraken, maar na een paar tussenstops bij bezienswaardigheden en dorpjes zagen we de omgeving rond ons denser en denser worden en tegen de middag bevonden we ons echt in de jungle! Van vriestemperaturen op trektocht naar 40°C in de jungle op 1 dag tijd; het kan allemaal in Peru! Op onze tocht diezelfde dag wandelden we door de jungle naar grotten waarbij de gids Luis onderweg alle takken en bladeren in onze weg weghakte. De dieren die we hier hebben gezien: slang, rupsen, grote spinnen, bullet ant, grote vleermuizen,… Nadien hebben Tim en ik nog gezwommen in de rivier bij zonsondergang: proper water, aangename temperatuur en wat een ervaring; Een duik nemen in het amazonewoud, daar kan niet iedereen van meespreken! Om de avond af te sluiten, werden we nog getrakteerd op maar liefst 3 Rum saur’s vers gemaakt door onze gids: een geslaagde eerste dag van de trip!

De volgende dag trokken we dan dieper het oerwoud in, deze keer niet per bus, maar per boot. Een klein motorbootje bracht ons naar plaatsen die niet anders te bereiken zijn, inclusief onze tweede lodge (zonder elektriciteit, verlichting gebeurde via kaarsen). We gingen ook opnieuw op tocht: deze keer naar een meer waar we via een vlot verschillende vogels konden spotten. Verder zijn we ook nog veel insecten en vlinders tegengekomen. ’s Middags een korte siësta en koude douche (warme dag, zo’n 40°C!) waarna de gids ons kwam optrommelen omdat hij apen gehoord had in de buurt van onze lodge. En jawel, we hebben apen gezien, hoog in de bomen, zo’n drie! Nadien hebben we nog tal van geneeskrachtige of eetbare vruchten en planten gezien en/of geproefd waaronder cacaobonen. ’s Avonds gingen we nog op nachtwandeling om kaaimannen te spotten. Naast kaaimannen hebben we echter ook twee andere grote beesten gezien, een soort reuzenbever zou je het kunnen noemen.

De laatste dag van onze Amazonetrip zijn we vroeg gestart met het spotten van vogels (ara’s, groene parkieten, papegaaien,…). Nadien nog wat gewandeld door de jungle en dan begon de terugreis met het bootje en vervolgens het busje. Onderweg zijn we nog gestopt in het animal rescue center. Hier komen diertjes in nood terecht die opnieuw mogen vertrekken wanneer ze willen. Nog nooit hebben we van zo dicht wilde dieren kunnen bewonderen: drie verschillende soorten aapjes, 2 papegaaien, een everzwijn, een reuzenbever,… Fantastische aflsuiter van onze amazonetrip! ’s Avonds terug aangekomen in Cusco hebben we meteen de lokale bus naar Pisac genomen, een dorpje in de heilige vallei.

Hier hebben we gekampeerd en de volgende dag (11 september) hebben we dan heel de heilige vallei bezocht: de oude incaruïnes in Pisac, Ollantaytambo, Chinchero en ook de zoutterassen in Maras. Ons transport gebeurde d.m.v. collectivo’s vol nieuwsgierige Peruvianen die graag een babbeltje met ons deden. ’s Avonds namen we dan vanuit Cusco de nachtbus naar Puno, een stad gelegen aan het Titicacameer (grootste meer in Zuid-Amerika en gelegen op 3800 m).

In Puno hadden we ons eerste rustiger dagje (12 september). We hebben een boottocht gemaakt op het Titicacameer naar de Uros-bevolking op de natuurlijk drijvende eilanden. Een vrij toeristische attractie, maar de eilanden zijn wel degelijk echt bewoond. Het gaf een raar gevoel hierop te wandelen, geen vaste grond en wetende dat er ijskoud water onder je zit. Nadien hebben we Puno zelf nog bezocht en een aantal Peruviaanse specialiteiten uitgeprobeerd. ’s Avonds namen we dan de nachtbus naar Arequipa, de 2^e grootste stad in Peru.

Daar aangekomen (13 september) hebben we onze spullen afgezet is een hostel iets buiten het centrum en hebben we de stad zelf bezocht. Verder hebben we ook een extra 2-dagen trektocht vastgelegd naar de Colca Cañon, een kloof gemeten op maar liefst 3500m diep! 

14 September om 3uur ‘s ochtends waren we dan al terug onderweg. De trek begon met een minibusrit van drie uur, een ontbijt en dan een stop bij de ‘Cruz del Condor’. En ja hoor, zo rond 7u30 ’s ochtends vlogen er maar liefst 20 condors boven ons hoofd! We konden ze heel duidelijk bestuderen omdat ze zo dicht vlogen, echt ongelooflijk! Nadien begon dan onze echte trek door de droge, woestijnachtige Canyon. De voormiddag bestond uit een afdaling tot aan de rivier die in de kloof stroomt. In de namiddag was het dan wat klimmen en zo kwamen we ’s avonds aan in de ‘oase’ waar we in een met kaarslicht verlichtte lodge (met zwembad!) de nacht hebben doorgebracht. Een korte nacht weliswaar, want om 5uur begonnen we reeds aan een steile drie uur durende klim om uit de kloof te geraken. Het was lastig, in de zon zonder ontbijt, maar een grote voldoening toen we de klim hadden afgerond en beloond werden met omeletten. Nadien hebben we nog wat stops gemaakt bij uitzichtpunten en dorpjes, wat alpaca’s en vecuña’s gespot waarna we terugkeerden naar Arequipa. We zijn hier eveneens op ons hoogste punt tot nu toe gepasseerd: 4910m! Aangekomen in Arequipa hebben Tim en ik ons laten gaan bij de goedkope fastfoodketens om mijn goed resultaat op mij herexamen (dat ik in de paasvakantie reeds had afgelegd) te vieren en namen we nadien de (14-uur durende) bus naar Ica.

Op 16 september kwamen we dan aan in Ica. We hebben toen meteen een moto-taxi genomen naar Huacachina, een oase in het midden van een zandwoestijn net buiten Ica. Ongelooflijk hoe veelzijdig een land kan zijn! In de zandwoestijn hebben we een superleuke, turbulente buggy-rit gemaakt dankzij onze gekke chauffeur. Onderweg zijn we ook gestopt om te ‘Sand-boarden’. Ik ben gewoon elke keer op mijn buik van de heuvels gegleden, maar Tim heeft ook echt ‘gesandboarded’. Echt een hele leuke ervaring en nadien kregen we nog gratis toegang tot een zwembad en douches waar we dan ook goed gebruik van hebben gemaakt. Later die dag namen we een moto-taxi terug naar Ica, en van daaruit de bus naar Pisco. Hier hebben we onze laatste avond samen doorgebracht waarbij we de typische Peruviaanse ‘Pollo a la brasa’ gegeten hebben in een lokaal restaurantje met een ijsje als dessert.

Op 17 september hadden we nog een laatste trip gepland: ‘de Islas Balleastas’, de zogenaamde kleine Galapagos-eilanden. Vanuit een bootje hebben we nog nooit zoveel verschillende vogels bij elkaar gezien, alsook zeeleeuwen en pinguïns! Nadien heeft Tim nog de ‘Ceviche’ geprobeerd en dan namen we de bus terug naar Lima. Aangekomen in Lima ging alles vrij snel; mijn bus naar Cajamarca vertrok vrijwel onmiddellijk dus veel tijd om afscheid te nemen was er niet meer. Het afscheid zelf was enorm lastig na zo’n fantastische reis… Van zodra mijn bus weg was, is Tim naar de luchthaven vertrokken om daar de volgende ochtend zijn vlucht naar België te nemen.

Een mooie reis, onmogelijk om zo kort te beschrijven, maar werkelijk ongelooflijk mooi! Ondertussen zijn de laatste vijf weken hier in Cajamarca ingegaan, meer nieuws binnenkort!

22-09-2014 om 02:54 geschreven door Sanne