Ik verblijf momenteel gedurende 3 maand en een half in Cajamarca, Peru.
Hier voer ik onderzoek uit voor mijn thesis, meer specifiek naar "De
impact van een goudmijn op de waterkwaliteit".
Sanne in Peru
Thesisonderzoek in Cajamarca, Peru
23-10-2014
Afscheid van Cajamarca
Hieronder
een opeenvolging van gebeurtenissen gedurende mijn laatste twee weken in
Cajamarca:
In de loop
van de week na het uitgaansweekend werden Carla en ik door Jorgé uitgenodigd om
samen met Alexis bij hem thuis Cuy (cavia) te komen eten. Een erg lekkere maaltijd
bereid door zijn mama en een gezellig etentje. Nadien hebben we nog wat gepraat
en Jorge geholpen met zijn Engels. Het niveau van Engels ligt hier echter heel
laag; Jorgé zijn boek van Engels haalt net het niveau van dat van een
12-jarige bij ons Verder heb ik dit ook opgemerkt door bijles Engels te geven
aan Patricia. Patricia is even oud als mij en studeert voor leerkracht Engels,
eveneens aan de UNC (Universidad Nacional de Cajamarca). Toen ik op een dag in
de universiteit aan het werken was, kwam ze naar me toegelopen en vroeg ze of
ik Engels sprak en haar wou helpen met haar uitspraak. Ondertussen heb ik haar
twee keer Engelse les gegeven bij haar thuis (niet zo ver van waar ik woon).
Patricia heeft normaal nog 3 semesters te gaan tot ze afgestudeerd is als
leerkracht Engels. Heel verrassend, vermits ze nog veel werk heeft met haar
uitspraak en basisteksten inhoudelijk niet verstaat De normen voor Engels zijn
hier dus aan de extreem lage kant, vermits iemand met het Engels-niveau van een
1e middelbaarstudent bij ons, leerkracht kan worden Afin, geen
kwaad woord over Patricia, maar eerder bewondering. Ze woont al alleen met haar
man en heeft zelfs een dochtertje, geen makkelijke combinatie met de studies dus.
Ze is ook heel gemotiveerd en heel dankbaar voor mijn hulp. Vorige week had ze
een mondelinge test (waarvoor ik haar les had voorbereid in het Engels) en het
was zelfs goed gegaan!
Verder heb
ik ondertussen ook mijn 2e staalname achter de rug samen met Marco
en Consuelo. De stalen werden genomen op dezelfde locaties als vorige keer, met
het verschil dat we ons hier nu in het begin van het regenseizoen bevinden en
de concentraties dus zeker zullen verschillen in vergelijking met de vorige
staalname, een goede vergelijking dus! Verder heb ik de dag nadien ook de
mogelijke analyses in het labo uitgevoerd. Dat het hier regenseizoen is betekent echter niet dat het hier hele dagen regent, integendeel! Het is hier nog altijd elke dag 25°C, alleen vormen er zich rond de middag wat wolken en vormt er zich (soms) een bui waarna de zon weer terugkeert. Nog altijd een heel aangenaam klimaat dus!
Froukje is twee weken geleden al vertrokken om eerst nog wat samen met haar Chileens vriendje in
de omgeving rond te reizen. De avond voor ze vertrok, zijn we nog met
zn allen (Carmèn, verpleegster Aleli, Trinidad uit Lima, Carla, Froukje, haar
vriendje en ik) een Peruviaanse cocktail (met pisco natuurlijk!) gaan drinken
in een lokaal cafeetje.
Vorige
vrijdag dan, heb ik eindelijk de Yanacocha mijn bezocht! Allereerst moeten
jullie weten dat het niet vanzelfsprekend is hier een gegidst bezoek vast te
krijgen. Maar via vriendjespolitiek (Marco is bevriend met de gids die de
bezoeken organiseert) kreeg ik een dag van te voren te horen dat ik kon
aansluiten bij een groep milieu-ingenieurs van een universiteit in Lima. Nadat
ik al mijn persoonlijke gegevens, een medisch document en het nummer van mijn
fototoestel had doorgegeven, volgde er nog een vragenronde over mijn onderzoek
(waarbij ik subtiel een aantal dingen achterwege heb gelaten of wat anders geformuleerd
heb). Ik had de testen goed doorstaan, want uiteindelijk mocht ik dan toch mee
de bus op naar de mijn. Het bezoek zelf was heel interessant; heb meer inzicht
gekregen in de processen en al mijn vragen kunnen stellen. De gids Wilman (vriend
van Marco) was ook zo vriendelijk om mij steeds nog van een extra privé-uitleg in
het Engels te voorzien. En ook van hem kreeg ik complimenten; deze keer niet
alleen voor mijn Spaanse uitspraak, maar ook voor mijn Engelse.
Vrijdagavond
was dan weer uitgaansavond! Deze keer zijn Carla en ik rustig iets gaan drinken
in een bar samen met Alexis en drie vrienden van hem. De avond verliep heel
grappig; Alexis die nogal achter Carla loopt, hield zich vooral bezig met haar.
Regelmatig deed hij wel beroep op mij, om voor Carla te vertalen. Ik leerde
ondertussen zijn drie vrienden beter kennen: Daniel, Misrael (ofzoiets) en José.
Met Daniel schoot ik goed op. Eerst in het Spaans, maar na een tijdje vertelde
hij mij dat hij een jaar in de V.S. heeft gewoond en hebben we de rest van de
avond in het Engels voortgezet, vermits hij zo enthousiast was om zijn Engels
wat te oefenen. Misrael is een iets stiller type, maar evenals ook leuk
gezelschap. José was echter iets te geïnteresseerd en enthousiast over mij dus
bij zijn vele grappig bedoelde opmerkingen deed ik of ik ze niet verstond.
Zondag zijn
Carla en ik dan nog wat gaan basketballen (met een voetbal) met Jorge op het
sportterrein van de universiteit. Nadien hebben we ook nog wat gevoetbald en
zijn we nog bij Alexis thuis langsgegaan voor een glas water.
Dinsdag ben
ik nog de drinkwaterproductiemaatschappij El Milagro gaan bezoeken hier in
Cajamarca. Deze voorziet water voor het grootste deel van de stad en gebruikt
hiervoor 70% van de gecontamineerde (door mij onderzochte) rio Grande. Hoewel
zware metalen hier een grote bezorgdheid is, wordt hier echter geen behandeling
voor voorzien
Dinsdagavond
werd het dan stilaan tijd om afscheid te nemen. Eerst nog een koffie gaan
drinken met Marco en Nilton om de laatste details van het onderzoek te
bespreken en daarna werd ik getrakteerd op een typische Peruviaanse maaltijd met de
Peruviaanse vrienden. De Pollo a la brasa met een chicha morada smaakte
heel goed en ook het gezelschap (Paula, Marie-Paula, Alexis, Jorgé, Julio en
Carla) was super! Een heel gezellige avond, waarna het afscheid nemen toch wat
moeilijk was
Gisteren
was dan echt mijn laatste volledige dag in Cajamarca. s Ochtends passeerde ik
nog langs het bakkerijtje waar ik altijd mijn brood koop en de winkel waar ik
mijn koekjes koop. Het grappige is dat ze mij hier al kennen; de verkoper in de
winkel had mijn koekjes al klaargelegd voor ik zelf had besteld en de vrouw van
de bakkerij trakteerde me op een extra broodje omdat het de laatste keer was
voor ik vertrok Op de universiteit had ik nog een laatste meeting met Marco om
de resultaten van de bio-indicatoren te bespreken. Nadien werd het dan tijd om
mijn bagage te pakken. s Avonds heb ik Marco dan nog getrakteerd op een
dessert nadat ik van hem een schaakbord (de Incas tegen de Spanjaarden) als
afscheidscadeau had gekregen. Aan Marco heb ik heel veel gehad tijdens mijn
onderzoek; hij is enorm vriendelijk en behulpzaam. Van Consuelo had ik al
eerder afscheid moeten nemen, vermits zij deze week in Lima zit. Ook zij was zo
gastvrij om mij een afscheidscadeautje te geven; een in steen met de hand
uitgehouwen konijntje als sleutelhanger met een klein zelfgeschreven tekstje
eronder. Na afscheid te nemen van Marco, waren Jorgé en Alexis nog bij ons
thuis langsgekomen om chocolade-ijs te eten. Een geslaagde laatste avond dus in
Cajamarca.
Ondertussen
ben ik volledig gepakt en gezakt en aan het wachten tot Nilton mij komt ophalen
om mij naar de luchthaven te brengen. Ik kijk er naar uit om iedereen terug te
zien in België, maar toch doet het enorm raar om mijn nieuwe thuis te
verlaten. Drie maanden heb ik in een totaal verschillende omgeving doorgebracht
waarbij ik een nieuwe taal geleerd heb en fantastische mensen heb leren kennen.
Het onderzoek was hier een hele uitdaging, maar al bij al ben ik toch tevreden
met het resultaat. Het belangrijkste dat ik tijdens dit avontuur heb opgestoken,
is volgens mij de levenservaring; alle mooie en indrukwekkende momenten van de
afgelopen drie maanden zullen me zeker bijblijven!
23-10-2014 om 19:39
geschreven door Sanne
07-10-2014
Ondertussen in Cajamarca...
Ondertussen
al 2,5 weken voorbij sinds de fantastische trip. De eerste week heb ik vooral
in bed doorgebracht dankzij een souvenirtje van de trip in mijn buik. Nadat
alle gewone darm-medicijnen niets bleken uit te halen en het al een week
aansleepte, ben ik antibiotica beginnen nemen. Toen ik dacht beter te zijn,
werden we (Carmèn, Carla en ik) uitgenodigd om bij Rebecca (de vrouw van
Nilton) te zondagslunchen terwijl Nilton in Lima zat voor het project. Een
pisco-aperitiefje, voorgerecht en hoofdgerecht later, voelde ik mij plots
echter heel misselijk. Nadat een deel van de lunch eruit was gekomen, stond
mijn buik ook enorm gezwollen en had ik heel veel krampen. Rebecca en Carmèn
hebben mij goed verzorgd; ik kreeg nieuwe antibiotica en medicijnen en werd
zelf in bed gestopt. Volgende dag was ik al veel beter en ondertussen is de
bacterie zo goed als verdwenen uit mijn lichaam denk ik.
Trinidad,
de vrouw uit Lima die momenteel werkt in Cajamarca en dus ook hier in hetzelfde
huis verblijft, is ook heel zorgzaam over Carla en mij. Vaak staat ze s avonds
voor mijn deur met wat eten dat ze gemaakt heeft, maakt ze lunch of brengt ze een thee die
goed is voor mijn buik.
Die zelfde
week had ik ook afgesproken met drie Duitse meisjes die hier voor 3 weken ook
onderzoek deden voor hun thesis. Via email zijn we in contact geraakt (via mijn
promotor in België) en samen met hun professor en Carla zijn we een Peruviaanse
pizza gaan eten. Erg lekker en een gezellige avond!
Verder was
er die week ook bezoek voor het project. Twee VLIR-controleurs kwamen kijken
hoe ver het project stond en wat de toekomstplannen hier zijn. Tijdens een
meeting moest ik (heel spannend) in het Spaans uitleggen waar mijn werk hier
uit bestond en wat ik nog verder ga doen hier. Verder hebben we nog samen
geluncht en een bezoek gebracht aan ons staalnamegebied; de twee controleurs
waren achteraf ook heel enthousiast over het project!
Deze week
ben ik samen met Marco de bio-indicatorstalen gaan determineren. Na de
staalname werden de organismen bewaard in alcohol en nu hebben we deze onder de
microscoop geanalyseerd. Heel verrassend hierbij was dat we in de stalen niet
alleen verschillende organismen tegenkwamen, maar ook stukjes goud die heel
duidelijk waar te nemen waren onder de microscoop! Een duidelijke impact van de
mijn hier dus
De rest van
de week heb ik ook veel tijd met Carla doorgebracht. Zo zijn we samen naar de
markt geweest, hebben we pannenkoeken gebakken en zijn we ook samen met een
ander Duits meisje die hier vrijwilligerswerk doet (Viola) naar het
winkelcentrum hier in Cajamarca geweest. Een heel ander Cajamarca met mooie
winkels en ketens zoals een Starbucks; een namiddag waarbij ik even vergat in
Peru te zijn
Afgelopen
vrijdag ben ik ook een eerste keer echt uitgegaan in Cajamarca. Carla is via
haar project in contact gekomen met een Cajamarcaanse studente hier (Paula).
Vrijdagavond ontmoetten we haar en een aantal vrienden (Anna-Paula, Luz, Jorge en Alexis)
op de plaza de armas. Nadien gingen we naar een verjaardagsfeestje bij ene
Carlos thuis. Een beetje vreemd, gezien wij Carlos nog nooit ontmoet hadden,
maar na een Feliz cumpleaños Carlos werden we uitgebreid verwelkomd en kregen
we een overvloed aan tequila, pisco en taart aangeboden. Het was heel gezellig;
Paula en haar vrienden zijn ongeveer mijn leeftijd en studeren ook allemaal aan
de Universidad Nacional de Cajamarca. We hadden veel om over te praten; echt
allemaal heel leuke en vriendelijke mensen! Nadien
gingen we verder naar een ander verjaardagsfeest, deze keer een dansfeest in
een soort club. Weinig bekende muziek, maar de sfeer zat er goed in! Op het einde van de avond
begeleidde Jorge ons nog naar huis, waar we afscheid namen en afspraken dat we
elkaar deze week opnieuw zouden ontmoeten. Het uitgaan in Cajamarca is heel
anders dan bij ons, maar een leuke belevenis en voor herhaling vatbaar!
Zaterdag
was er jammer genoeg niet veel uitslapen aan, vermits de werkmannen hier reeds
aan de trap begonnen te boren om 7u s ochtends Later die dag zijn Carla en ik
inkopen gaan doen, aangezien we zondag Nilton, Rebecca, Trinidad en Carmèn
zouden uitnodigen voor lunch ter bedanking voor alles wat zij hier al voor ons
gedaan hebben. Na zondag een hele voormiddag gekookt te hebben, viel de lunch
gelukkig in de smaak! De menu die ik had samengesteld: een ovenschotel met
ajuin, broccoli, ham en puree en als dessert een crumble van appelmoes in de
oven. Ze waren heel enthousiast; ze verklaarden zelfs dat vermits we zo konden
koken, we klaar waren om te trouwen Na het eten heb ik ook nog wat fotos van
mijn trip laten zien waarbij ze vooral versteld waren hoeveel Tim en ik wel
niet gezien en gedaan hebben op maar 2,5 weken tijd. Ook heeft Nilton (opnieuw)
gezegd hoe versteld hij wel niet staat van de vooruitgang die ik heb gemaakt in
mijn Spaans. Zowat elke keer eigenlijk dat ik in een bepaalde kring iets in het
Spaans probeer uit te leggen, moet Nilton altijd aanhalen dat toen ik hier
aankwam, ik amper Spaans sprak en nu al zoveel heb bijgeleerd op korte tijd. Een
leuk compliment, ookal merk ik die vooruitgang zelf niet
Zondag waren het ook eindelijk regionale verkiezingen in heel Peru. Dit werd tijd vermits ik de parades, liedjes, reclames, flyers wel stilaan beu begon te geraken... Goed nieuws hier voor Cajamarca: een anti-mijn partij heeft de verkiezingen hier gewonnen!
Stilaan begint het aftellen hier ook... Nog een dikke twee weken en ik ben al terug in België!
07-10-2014 om 13:53
geschreven door Sanne
22-09-2014
Verslag van een geweldige rondreis!
Ondertussen
ben ik weer aangekomen in Cajamarca. Het gaf een gemengd gevoel om hier terug
te keren: enerzijds een vertrouwd gevoel, maar anderzijds had ik ook o zo graag
met mijn Timmeke mee naar huis gegaan. Ja, het afscheid was zwaar na zon
fantastische reis door Peru!
Na een 14
uur durende rit kwam ik op 2 september om 8u s ochtends aan in de
verschrikkelijke met smog omringde grootstad Lima. Aangezien Tim pas s avonds
landde, moest ik hier een hele dag op men eentje zien door te brengen, dan ook
nog is zwaar beladen met mijn trekrugzak Hoewel iedereen me waarschuwde over
hoe gevaarlijk Lima wel niet is, heb ik mij nog nooit zo veilig gevoeld in een
grootstad met al die politie om me heen. Terwijl ik in de voormiddag het
centrum bezocht, werd ik als jonge gringa alleen al snel aangesproken door de
toeristenpolitie. We hebben ruim een half uur gepraat (in het Spaans!) waarbij
ik ook het compliment heb gekregen dat ik zo goed Spaans kon! In de namiddag
ben ik dan nog naar de miraflores geweest. Deze zogenaamde mooiste buurt van
Lima ligt aan de kust en lokt veel surfers. Nadien een lokaal busje
(collectivo) genomen naar de luchthaven, waar ik dan in volle spanning mijn
Timmeke opwachtte! Na die anderhalve maand aftellen eindelijk terug samen! Onze
eerste nacht samen brachten we alvast heel romantisch door op de luchthaven.
Hier rust vinden was echter niet gemakkelijk; snurkende peruvianen, een
(epilepsie) aanval van een Franse toerist en een vroege vlucht naar Cusco
maakten er maar een korte nacht van.
Op 3
september kwamen we dan aan in Cusco. We namen een collectivo naar het centrum
van waaruit we verder wandelden naar onze camping. Aangezien toeristen deze
busjes niet kennen en enkel gebruik maken van toeristenbusjes of taxis, worden
collectivos alleen genomen door lokale peruvianen; voor Tim alvast een eerste echte
attractie. Zijn enthousiasme daalde echter wat naarmate de dag vorderde;
hoofdpijn, duizeligheid, kortademigheid speelden hem parten. Op 3700m hoogte
was de oorzaak niet moeilijk te achterhalen: hoogteziekte! Ik had er gelukkig
geen last van; wellicht was ik al geacclimatiseerd in Cajamarca. Het was dus
een zware dag voor Tim, maar we hebben onze planning toch redelijk kunnen
afwerken en de oude incaruïnes rond Cusco en Cusco centrum bezocht. s Avonds
ging het echter van kwaad naar erger en ben ik in allerhaast wat coca-bladeren
(zelfde plant van waar ze cocaïne maken, maar wordt hier ook legaal gebruikt als
middeltje tegen hoogteziekte) gaan kopen waarmee we thee hebben gemaakt. Even
vreesden we ervoor dat de trektocht de volgende dag (4 september) niet zou
lukken, maar gelukkig begon de coca-thee in combinatie met hoogteziektepilletjes
in de loop van de nacht aan te slaan.
4 September
om 4u s ochtends zaten we dan in een busje op weg naar de start van onze
Salkantay-trek naar de Machu Pichu! We zaten in een groep met nog twee andere
koppels: een Australisch koppel van rond de 55j en een Italiaans koppel van
rond de 45. Verder reisden er ook een gids (Roger), 2 ezels/paarden verzorgers
en 2 koks mee. De eerste dag was wat klimmen en dalen in de voormiddag. In de
namiddag klommen we dan omhoog tot we een prachtig helderblauw meer tussen
besneeuwde bergtoppen bereikten. Tim had de eerste dag (ondanks nog vrij ziek
te zijn) zonder problemen afgewerkt. s Avonds was iedereen erg moe en zijn we
vroeg gaan slapen.
De tweede
dag van onze trektocht was er één van speciale aard: niet alleen was dit de
zwaarste trekdag, maar ook was dit de dag waarop Tim en ik onze 4,5 jaar samen
vierden. Nooit gedacht dat we dit zouden doen met een sterke klim gedurende de
hele voormiddag waarbij we ook nog eens vergezeld werden van bakken sneeuw. Het
was een zwaar, koud stuk maar we zijn er toch in geslaagd de top van 4700m te
bereiken; niet veel mensen die zo hun jubileum kunnen vieren! Na s middags wat
op te warmen, begonnen we aan de daling doorheen een regenwoud. Op één dag dus
twee totaal verschillende landschappen, maar ongelooflijk hoe ongerept en
uitgestrekt de natuur daar was! Tim (die die dag ook wat beter was, wellicht
door zijn lichte verslaving aan coca-thee) en ik (met blaren op mijn voeten)
hebben enorm genoten van de mooie uitzichten; werkelijk onbeschrijfelijk!
Verder werden we erg verwend tijdens onze trektocht; onze tenten werden voor
ons opgesteld, heerlijke typische Peruviaanse maaltijden werden voor ons
bereid, elke ochtend levering van coca-thee en warm water (om ons te wassen)
aan onze tent,...
Dag 3 van
de trektocht (6 september) bracht wat problemen met zich mee. Er was namelijk
een grote staking (tegen de benzineprijzen) aan de gang in een dorpje iets
verder waar we normaal naartoe zouden hiken. Vermits er de vorige dag drie
mensen omgekomen waren in de protesten, werden we uit veiligheid een stukje met
de auto gebracht. De weg lag nog vol met rotsblokken ter barricades en overal
stond politie. We werden gebracht tot het begin van een treinspoor. Dit spoor
hebben we dan verder gevolgd tijdens onze hiketocht. Zo wandelden we heel
idyllisch langs een rivier omringd door bergen, voorbij de achterkant Machu
Pichu en kwamen we uiteindelijk aan in Aguas calientes, het dorpje van waaruit
de Machu Pichu te bereiken is. Hier hebben we overnacht in een hotel met warme
douche (deed ongelooflijk deugd na zon drie dagen) en hebben we s avonds op
restaurant onze eerste Pisco Saur (nationale cocktail Peru) geprobeerd;
superlekker! Tim was ook terug volledig de oude; jammer genoeg was ik er op die
moment iets minder aan toe met de zogenaamde reizigersziekte die mij dwong in
de buurt van een wc te blijven
Dag 4 was
dan D-day (De Machu Pichu day, het wereldwonder!). s Ochtends om 4uur was ik
erg aan het balen omdat ik nog steeds veel last van krampen had en de immodium
niet had geholpen. Maar gelukkig was er onze gids Roger met zijn Magic pill
(geen idee of het legaal was of niet) maar wauw wat een effect! Op een half uur
al mijn buikpijn en toiletnood verdwenen! We waren bij de eersten om te
arriveren op de Machu Pichu, nog voor zonsopgang. We kregen eerst een begeleide
tour waarna we afscheid namen van de gids en onze groep en nog vrij konden
rondwandelen. Het afscheid was niet gemakkelijk: we waren een hecht groepje
geworden. Tim en ik hadden een goede band opgebouwd tijdens de trek met de
Italiaan die zelf heel wat hike-ervaring had en op hetzelfde tempo liep; De
Australiërs als ouders van 3 kinderen, waren heel zorgzaam over ons: ze
verzorgden mijn blaren, trakteerden Tim op een Cusqueño, Ook Roger onze gids
was super: kon heel goed vertellen, beantwoordde alle vragen, had
wonderpilletjes op zak De Machu Pichu zelf dan was echt geweldig! Tim en ik
hebben er nog tot half 4 in
de namiddag rondgelopen en we hadden geluk met het weer, volle zon! We hebben
een stuk incatrail gewandeld tot aan de zonnepoort, de incabrug bezocht, door
de ruïnes gelopen en ook (op aanraden van de mensen van Grufides) de Wayna
Pichu beklommen; een klim van een uur in volle zon op smalle trapjes (die
Incas toch, hoe deden ze het!) maar zo de moeite, want vanop de top hadden we
een 360° uitzicht! Echt ongelooflijk mooi, een terecht wereldwonder en de reis
zonder twijfel waard!
Na de
trektocht was er geen tijd om uit te rusten, want de volgende dag (8 september)
vertrokken we terug om 4uur s ochtends: deze keer op Amazonetrip! Vergezeld
door een 30-jarig Amerikaans koppel, 2 gidsen, een chauffeur en kok vertrokken
we naar het Manu nationaal park (grootste Amzonewoudreservaat in de wereld).
Het duurde lang om er te geraken, maar na een paar tussenstops bij
bezienswaardigheden en dorpjes zagen we de omgeving rond ons denser en denser
worden en tegen de middag bevonden we ons echt in de jungle! Van
vriestemperaturen op trektocht naar 40°C in de jungle op 1 dag tijd; het kan
allemaal in Peru! Op onze tocht diezelfde dag wandelden we door de jungle naar
grotten waarbij de gids Luis onderweg alle takken en bladeren in onze weg
weghakte. De dieren die we hier hebben gezien: slang, rupsen, grote spinnen,
bullet ant, grote vleermuizen, Nadien hebben Tim en ik nog gezwommen in de
rivier bij zonsondergang: proper water, aangename temperatuur en wat een
ervaring; Een duik nemen in het amazonewoud, daar kan niet iedereen van
meespreken! Om de avond af te sluiten, werden we nog getrakteerd op maar liefst
3 Rum saurs vers gemaakt door onze gids: een geslaagde eerste dag van de trip!
De volgende
dag trokken we dan dieper het oerwoud in, deze keer niet per bus, maar per
boot. Een klein motorbootje bracht ons naar plaatsen die niet anders te
bereiken zijn, inclusief onze tweede lodge (zonder elektriciteit, verlichting
gebeurde via kaarsen). We gingen ook opnieuw op tocht: deze keer naar een meer
waar we via een vlot verschillende vogels konden spotten. Verder zijn we ook
nog veel insecten en vlinders tegengekomen. s Middags een korte siësta en
koude douche (warme dag, zon 40°C!)
waarna de gids ons kwam optrommelen omdat hij apen gehoord had in de buurt van
onze lodge. En jawel, we hebben apen gezien, hoog in de bomen, zon drie!
Nadien hebben we nog tal van geneeskrachtige of eetbare vruchten en planten gezien
en/of geproefd waaronder cacaobonen. s Avonds gingen we nog op nachtwandeling
om kaaimannen te spotten. Naast kaaimannen hebben we echter ook twee andere grote
beesten gezien, een soort reuzenbever zou je het kunnen noemen.
De laatste
dag van onze Amazonetrip zijn we vroeg gestart met het spotten van vogels
(aras, groene parkieten, papegaaien, ). Nadien nog wat gewandeld door de
jungle en dan begon de terugreis met het bootje en vervolgens het busje.
Onderweg zijn we nog gestopt in het animal rescue center. Hier komen diertjes
in nood terecht die opnieuw mogen vertrekken wanneer ze willen. Nog nooit
hebben we van zo dicht wilde dieren kunnen bewonderen: drie verschillende
soorten aapjes, 2 papegaaien, een everzwijn, een reuzenbever, Fantastische
aflsuiter van onze amazonetrip! s Avonds terug aangekomen in Cusco hebben we
meteen de lokale bus naar Pisac genomen, een dorpje in de heilige vallei.
Hier hebben
we gekampeerd en de volgende dag (11 september) hebben we dan heel de heilige
vallei bezocht: de oude incaruïnes in Pisac, Ollantaytambo, Chinchero en ook de
zoutterassen in Maras. Ons transport gebeurde d.m.v. collectivos vol
nieuwsgierige Peruvianen die graag een babbeltje met ons deden. s Avonds namen
we dan vanuit Cusco de nachtbus naar Puno, een stad gelegen aan het
Titicacameer (grootste meer in Zuid-Amerika en gelegen op 3800 m).
In Puno
hadden we ons eerste rustiger dagje (12 september). We hebben een boottocht
gemaakt op het Titicacameer naar de Uros-bevolking op de natuurlijk drijvende
eilanden. Een vrij toeristische attractie, maar de eilanden zijn wel degelijk
echt bewoond. Het gaf een raar gevoel hierop te wandelen, geen vaste grond en
wetende dat er ijskoud water onder je zit. Nadien hebben we Puno zelf nog
bezocht en een aantal Peruviaanse specialiteiten uitgeprobeerd. s Avonds namen
we dan de nachtbus naar Arequipa, de 2e grootste stad in Peru.
Daar
aangekomen (13 september) hebben we onze spullen afgezet is een hostel iets buiten het centrum
en hebben we de stad zelf bezocht. Verder hebben we ook een extra 2-dagen
trektocht vastgelegd naar de Colca Cañon, een kloof gemeten op maar liefst
3500m diep!
14
September om 3uur s ochtends waren we dan al terug onderweg. De trek begon met
een minibusrit van drie uur, een ontbijt en dan een stop bij de Cruz del
Condor. En ja hoor, zo rond 7u30 s ochtends vlogen er maar liefst 20 condors
boven ons hoofd! We konden ze heel duidelijk bestuderen omdat ze zo dicht
vlogen, echt ongelooflijk! Nadien begon dan onze echte trek door de droge,
woestijnachtige Canyon. De voormiddag bestond uit een afdaling tot aan de
rivier die in de kloof stroomt. In de namiddag was het dan wat klimmen en zo
kwamen we s avonds aan in de oase waar we in een met kaarslicht verlichtte
lodge (met zwembad!) de nacht hebben doorgebracht. Een korte nacht weliswaar,
want om 5uur begonnen we reeds aan een steile drie uur durende klim om uit de
kloof te geraken. Het was lastig, in de zon zonder ontbijt, maar een grote
voldoening toen we de klim hadden afgerond en beloond werden met omeletten.
Nadien hebben we nog wat stops gemaakt bij uitzichtpunten en dorpjes, wat alpacas
en vecuñas gespot waarna we terugkeerden naar Arequipa. We zijn hier eveneens
op ons hoogste punt tot nu toe gepasseerd: 4910m! Aangekomen in Arequipa hebben
Tim en ik ons laten gaan bij de goedkope fastfoodketens om mijn goed resultaat
op mij herexamen (dat ik in de paasvakantie reeds had afgelegd) te vieren en
namen we nadien de (14-uur durende) bus naar Ica.
Op 16
september kwamen we dan aan in Ica. We hebben toen meteen een moto-taxi genomen
naar Huacachina, een oase in het midden van een zandwoestijn net buiten Ica.
Ongelooflijk hoe veelzijdig een land kan zijn! In de zandwoestijn hebben we een
superleuke, turbulente buggy-rit gemaakt dankzij onze gekke chauffeur. Onderweg
zijn we ook gestopt om te Sand-boarden. Ik ben gewoon elke keer op mijn buik
van de heuvels gegleden, maar Tim heeft ook echt gesandboarded. Echt een hele
leuke ervaring en nadien kregen we nog gratis toegang tot een zwembad en
douches waar we dan ook goed gebruik van hebben gemaakt. Later die dag namen we
een moto-taxi terug naar Ica, en van daaruit de bus naar Pisco. Hier hebben we
onze laatste avond samen doorgebracht waarbij we de typische Peruviaanse Pollo
a la brasa gegeten hebben in een lokaal restaurantje met een ijsje als
dessert.
Op 17
september hadden we nog een laatste trip gepland: de Islas Balleastas, de
zogenaamde kleine Galapagos-eilanden. Vanuit een bootje hebben we nog nooit
zoveel verschillende vogels bij elkaar gezien, alsook zeeleeuwen en pinguïns!
Nadien heeft Tim nog de Ceviche geprobeerd en dan namen we de bus terug naar
Lima. Aangekomen in Lima ging alles vrij snel; mijn bus naar Cajamarca vertrok
vrijwel onmiddellijk dus veel tijd om afscheid te nemen was er niet meer. Het afscheid
zelf was enorm lastig na zon fantastische reis Van zodra mijn bus weg was, is
Tim naar de luchthaven vertrokken om daar de volgende ochtend zijn vlucht naar België
te nemen.
Een mooie
reis, onmogelijk om zo kort te beschrijven, maar werkelijk ongelooflijk mooi!
Ondertussen zijn de laatste vijf weken hier in Cajamarca ingegaan, meer nieuws
binnenkort!
22-09-2014 om 02:54
geschreven door Sanne
01-09-2014
Superweek als (voorlopige) afsluiter!
Vermits de
tegenslagen rond de staalname, heb ik mij vorige week vooral bezig gehouden met
het werken aan de literatuurstudie voor mijn thesis. Wel zijn we die week nog
eens op een tweede excursie geweest naar het nieuwe gebied, deze keer met een
gids (student van Marco die in het betreffende gebied woont). We hebben een
aantal locaties gekozen waar we stalen zouden kunnen nemen. Nilton moest echter
nadien naar Trujilo voor een aantal dagen, waardoor het onderzoek terug even
stil lag vermits hij de contacten regelt met de laboratoria die de stalen
zouden analyseren en we daarvan afhankelijk waren vooraleer de staalname
vastgelegd kon worden. Ik heb alleszins wel goede vorderingen gemaakt in mijn
literatuurstudie, dus geen tijdsverspilling voor de thesis!
Zondag dan,
lag heel Cajamarca plat, en letterlijk nog wel! In de hele stad was er geen
elektriciteit tot s avonds 18u (zoiets zou ondenkbaar zijn bij ons). Ik had
gepland nog een aantal zaken op te zoeken, maar dat bleek dus helaas onmogelijk.
Dan maar een grote wandeling gemaakt in de stad en wat gaan sporten. s Avonds
was er een herdenkingsmis gepland voor de man van onze gastvrouw Carmèn die een
jaar geleden overleden is aan kanker. Froukje en ik mochten de mis bijwonen in
een kerk een paar cuadras verder die normaal alleen bedoeld is voor de indígenas
(de lokale bevolking). De mis begon om 19u, normaal gezien dus met werkende
elektriciteit. Echter was die net voor de mis opnieuw uitgevallen en vond de
mis zelf dus heel intiem plaats in een donkere kerk, verlicht met wat kaarsen.
Nadien werden de aanwezigen uitgenodigd voor een diner bij ons thuis. Er was
veel volk, voornamelijk familie, maar ook een paar goede vrienden zoals Nilton
en zijn vrouw Rebecca. Alvorens we aan het eten begonnen, vond er nog een
kleine ceremonie plaats waarbij iedereen een witte bloem diende vast te houden
en er een tekst werd voorgelezen waarin Carmèn en haar huis gezegend werden.
Vermits er toen nog steeds geen elektriciteit was, werd ook het huis volledig verlicht
met kaarsen, heel mooi en gezellig! Het eten zelf bestond uit een traditioneel
Peruviaans gerecht (waarvoor Froukje en ik eerder die dag nog hadden geholpen
met patatten pellen): aji de gallina, een soort van Peruaanse vidé als je het
mij vraagt met patatten en rijst. Verder was er ook wijn, incacola, een
voorgerecht bestaande uit gekookte maïsbladeren, wat nootjes als hapjes en
jawel terug elektriciteit! Die avond was ook Daniela er weer (het 9-jarige
nichtje van Carmèn die ik hier de eerste dagen ontmoet heb). Ik denk dat ze mij
wel graag heeft, vermits ze ongeveer de hele avond bij mij heeft rondgehangen
in plaats van bij haar familie. Maar dat gevoel is volledig wederzijds; het was
leuk om nu ook een echte conversatie te kunnen voeren met haar!
Deze week
ging alles dan opeens heel snel: Nilton besliste woensdag te gaan stalen nemen.
Mij leek dit echter onmogelijk vermits we nog niet wisten naar welk labo we de
stalen zouden opsturen en ik ook nog wat staalnamemateriaal nodig had dat moest
aangekocht worden. Maar dan dinsdagavond kreeg ik een sms van Nilton om te
laten weten dat hij me de volgende dag kwam oppikken. Ik antwoordde hem dat we
helemaal nog geen stalen konden nemen omdat er nog vanalles diende te gebeuren.
Hierna belde hij me op en verraste me door te zeggen dat het labo geregeld was
en al mijn spullen aangekocht waren! De Zuid-Amerikaanse manier volgens mijn
promotor in België!
Maar dus,
woensdag om 6u45 waren we op weg om stalen te gaan nemen. We waren met zn
vieren: de truckchauffeur, Nilton, Mari-Clau en ik. Marie-Clau is een studente
van een andere universiteit hier in Cajamarca waar Marco ook lesgeeft. Terwijl
ik de water- en sedimentstalen nam, hield zij zich bezig met de
bio-indicatorstalen. We kwamen goed overeen; tijdens de korte auto-ritjes
hebben we over vanalles gepraat (in het Spaans weliswaar!). We waren uiteindelijk
pas klaar met stalen nemen rond 15u. Moe en hongerig wouden we dan terugkeren
naar de universiteit. Echter, besloot onze oude truck daar anders over door het
niet kunnen beklimmen van een heuvel. Na de 6e poging waarbij
iedereen al was uitgestapt en er al stenen verlegd waren, konden we dan
gelukkig toch nog terugkeren!
Op de
universiteit aangekomen hebben we onze spullen uitgeladen waarna Nilton
trakteerde op een welverdiende trucha (forel). Nadien konden we echter nog niet
rusten; vermits een aantal parameters in het labo zelf gemeten worden, dienden
we deze ook onmiddellijk te analyseren (anders verandert de samenstelling). Tot
19u s avonds zijn Nilton, Consuelo die kwam helpen en ik hier nog mee bezig
geweest. Thuisgekomen ben ik als een blok in slaap gevallen!
Om 7u45
stond ik echter terug op de universiteit. Marco kwam de stalen ophalen om naar
het labo te brengen en ik moest terwijl de analyses afmaken. Tijdens mijn
analyses kreeg ik echter bezoek van de Duitse Carla die eerder die dag net
gearriveerd was. Zij heeft haar middelbaar afgerond en gaat nu een jaar
vrijwilligerswerk doen hier in Cajamarca. Ze spreekt tot nu toe ook nog niet
veel Spaans (Er zijn er dus nog!). Ze gaat werken in een project waar Nilton
ook aan meewerkt, maar vermits hij naar een thesisverdediging moest, was ik de
babysit van dienst! Ze heeft me geholpen met mijn analyses en terwijl hebben we
(in het Engels) over vanalles gepraat. We komen goed overeen en het leuke is
dat zij ook bij Carmèn verblijft. Ruim 2,5 uur later keerde Nilton terug en
arriveerden ook Marco en Mari-Clau. Mari-Clau nam de plaats in van Carla (die
haar project ging bezoeken met Nilton) als helpende hand en s middags nodigde
Marco ons uit voor lunch. Nadien is Marie-Clau nog gebleven voor de laatste
analyses. We hebben nog veel bijgepraat en contactgegevens uitgewisseld. Toen
ik terug thuis kwam, had Carla haar spullen al uitgeladen. Nadien heb ik haar
de markt en de omgeving wat laten zien. s Avonds zijn we dan nog iets gaan
drinken met een groep Duitsers die hier ook vrijwilligerswerk uitvoeren en
waarvan Carla er een aantal kende via haar project.
Vermits
Grufides vrijdag om één of andere onbekende feestdag gesloten was, besloot ik
wat informatie te gaan inwinnen bij de busmaatschappijen voor een busrit naar
Lima. Hier kwam ik echter Nilton en Carla tegen. Nilton heeft me dan geholpen
bij het uitkiezen van een veilige maatschappij (gelukkig, want de maatschappij
die ik eerst op het oog had, heeft blijkbaar een hele slechte reputatie) en
daarna ben ik nog mee op sightseeing en lunch naar baños del inca geweest met
hun. Later die dag, heb ik Carla nog wat rondgeleid in Cajamarca en s avonds
zijn we samen met Froukje naar de plaza de Armas gegaan waar er een
kaarsenstoet plaatsvond. Ook is er dit weekend een Pintura-festival.
Bijgevolg zie je overal in het centrum schilders aan het werk; het is een soort
van wedstrijd die het hele weekend duurt. Zaterdag heb ik nog wat gewerkt aan
mijn thesis met als pauze een wandeling om mijn busticket te gaan kopen met Carla.
s Avonds nog wat geskypet en als afsluiter een film gezien op Carla haar
kamer.
Zondag zijn
Carla en ik kort na de middag op bezoek gegaan bij Nilton en Rebecca. We hebben
geluncht, een uitzichtpunt beklommen, likeur gedronken, een lokale mis
bijgewoond en Nilton heeft zijn muzikaal talent getoond door voor ons op zijn
gitaar en panfluit te spelen. Ook Carla en ik hebben wat gitaarskills uit
Europa laten zien. Nadien was het voor mij afscheid nemen van een bezorgde
Nilton en Rebecca aangezien ik vandaag op rondreis door het zuiden van Peru
vertrek voor een dikke twee weken. Ik begin in Lima, waar ik mijn liefste
Timmeke (eindelijk!) ga ophalen aan de luchthaven. Nadien vliegen we samen naar
Cusco waar we de stad en omgeving zullen bezoeken, een trektocht en amazonetrip
zullen doen en uiteraard één van de 7 wereldwonderen bezoeken: De
Macchu-Picchu! Vervolgens gaan we nog naar het Titicaca-meer, Arequipa,
Colca-cañon, de woestijn in het zuiden, de islas balleastas en eindigen we
terug in Lima.
s Avonds hadden
we hier thuis nog een verassing voor Carmèn gepland die verjaart op 10
september. Vermits ik er dan niet ben, had de verpleegster Aleli samen met haar
vriend nu al een grote taart gekocht. Met kaarsjes hebben we (Aleli en haar vriend
Christian, Froukje, Carla, Trinidad en ik) Carmèn opgewacht wanneer ze thuiskwam van haar
werk. Ze was heel gelukkig en dankbaar en we hebben er een gezellige avond van
gemaakt!
Het zal dus
even duren tot mijn volgend blogbericht, maar momenteel kan ik vooral niet wachten om
Tim na al die tijd terug te zien en hopelijk hebben we een mooie trip samen!
Tot binnen
een dikke twee weken dus! Ciao!
01-09-2014 om 15:10
geschreven door Sanne
18-08-2014
Een week van ups and downs
Vorig
weekend heb ik doorgebracht door naar de lokale markt te gaan op zaterdag en
hier de tallarines verde con lomo (specialiteit bestaande uit Peruviaanse
pasta) uit te proberen. Zondag heb ik dan op mijn eentje een fietstocht gemaakt
op één van de oude mountain-bikes van Carmèn waarbij ik tijdens mijn eerste
stop de Cuevas de Pumahushco heb bezocht. Deze grotten blijken echter geen
grote toeristische trekpleister te zijn, vermits ik hier op een zondag de enige
bezoeker was. Nadien zette ik mijn tocht dan verder tot Llacanora waar er zich
de meer bekende watervallen bevinden. Ondanks dat het hier droog seizoen is,
bevatten de watervallen zeker nog voldoende water om indrukwekkend te zijn. De
overige bezoekers waren bijna allemaal afkomstig uit Cajamarca en heel
nieuwsgierig naar mijn afkomst alsook onder de indruk dat ik met de fiets op
mijn eentje tot daar was geraakt. Na de vele aansprekingen was het toppunt dan
toch wel een Peruviaanse mama die haar dochter dwong bij mij op de foto te komen
staan en nadien ook zelf nog om een foto kwam vragen! Ze zijn hier duidelijk
niet gewend aan Europese toeristen... Ik was net op tijd terug van mijn (30 km) fietstocht om mijn
eerste regenbui in Peru droog te kunnen meemaken.
Deze week
was er één van veel ups en downs. Zondagavond kregen we te horen dat de
boerengemeenschap voorlopig niet wou dat we in hun gebied onderzoek zouden
doen. We kregen wel de optie om dinsdag nog eens langs te komen om ons plan nog
eens te bespreken.
Dinsdag pikte Nilton Froukje en mij dus op en gingen we naar
de universiteit om van daaruit met een truck naar de cuenca te rijden. Echter,
toen Nilton vlak voor ons vertrek nog eens belde naar de president van de
gemeenschap, bleek deze niet ter plaatse te zijn en werd ons bezoek bijgevolg
een dag uitgesteld. De president kon ons echter wel vertellen dat we toch de
toestemming zouden krijgen! Om dat te vieren, nodigde Nilton ons dan s middags
uit om iets te gaan eten. Hier heb ik de befaamde Cuy frito geprobeerd, de
specialiteit van Noord-Peru! De cuy staat bij ons bekend als de cavia; deze
wordt hier echter niet als huisdier, maar als lekkernij beschouwd. Ik moet
zeggen dat het mij wel gesmaakt heeft, iets te veel klauw en kleine botjes,
maar heel goed van smaak, vergelijkbaar met kip of konijn.
Volgende
dag gingen we dan met vol vertrouwen naar de boerengemeenschap. Daar
aangekomen, liet de president echter op zich wachten en waren de meningen van
de andere bewoners erg verdeeld over onze komst. Sommigen kwamen direct op ons
af en stelden vragen over ons onderzoek, terwijl anderen geen eens dag wouden zeggen
tegen ons. Het was duidelijk dat er nog geen eensgezindheid bestond Toen de
president dan (meer als een uur te laat) aankwam, liet hij ons dan ook weten
dat we hun volgende vergadering kunnen bijwonen en daar iedereen toespreken.
Het probleem hier echter; de vergadering is pas 22 augustus en tijd om daarop
te wachten is er niet. Heel erg jammer, want het is net deze gemeenschap die
nood heeft aan de resultaten van onze studies met de Conga (uitbreiding van de
mijn die de impact hier zal vergroten) op komst. De mensen zijn hier heel
wantrouwig tegenover de mijn en het stadsbestuur en hoe vaak we ook uitleggen
dat wij hier los van staan en alleen maar goede bedoelingen hebben, het baat duidelijk
niet Later op de dag werd er dan een Réunion de emergencia ingelast op de
universiteit waarbij er beslist werd een ander gebied uit te zoeken. Het nieuwe
gebied ligt dichter bij de stad zelf en is ook zwaar geïmpacteerd. Mijn studie
zou hier dus min of meer hetzelfde kunnen blijven (gelukkig maar).
Donderdag
hebben we dan een eerste trip naar dit nieuwe gebied gemaakt. We zijn hierbij
ook langs de Yanacocha (de mijn waar het allemaal om draait) gereden. Het
domein is echt immens groot; het was heel indrukwekkend om deze eens van
dichterbij te kunnen aanschouwen. Ons nieuw gebied zelf is ook haalbaar; de
toestemming zou alleszins geen probleem meer vormen hebben ze mij verteld. Het
is nu enkel nog een kwestie van exacte staalnamepunten en referenties uit te kiezen.
Vrijdag was
een rustige afsluiter van de week waarbij ik op de universiteit een inventaris
heb gemaakt van alle reagentia die ik nodig heb en die momenteel aanwezig zijn
voor de chemische analyses die ik hier zou uitvoeren.
Zaterdag
kwam Aleli (de verpleegster die helpt in de thuispraktijk van Carmèn) naar hier
om met Froukje en mij te koken. We zijn samen naar de markt gegaan en hebben
hier alle ingrediënten gekocht om de specialiteit van Cajamarca zelf, de
befaamde Caldo verde klaar te maken. Dit is een groene soep bestaande uit
onder meer eieren, patatten, Cajamarcaanse kaas en kruiden. Het heeft goed
gesmaakt!
Zondag
skypedag, maar ook flink aan sport gedaan. Eerst 20 min gaan lopen en
vervolgens wat gestretcht en gekracht, nu proberen volhouden