Hieronder een opeenvolging van gebeurtenissen gedurende mijn laatste twee weken in Cajamarca:

In de loop van de week na het uitgaansweekend werden Carla en ik door Jorgé uitgenodigd om samen met Alexis bij hem thuis “Cuy” (cavia) te komen eten. Een erg lekkere maaltijd bereid door zijn mama en een gezellig etentje. Nadien hebben we nog wat gepraat en Jorge geholpen met zijn Engels. Het niveau van Engels ligt hier echter heel laag; Jorgé zijn boek van Engels haalt net het niveau van dat van een 12-jarige bij ons… Verder heb ik dit ook opgemerkt door bijles Engels te geven aan Patricia. Patricia is even oud als mij en studeert voor leerkracht Engels, eveneens aan de UNC (Universidad Nacional de Cajamarca). Toen ik op een dag in de universiteit aan het werken was, kwam ze naar me toegelopen en vroeg ze of ik Engels sprak en haar wou helpen met haar uitspraak. Ondertussen heb ik haar twee keer Engelse les gegeven bij haar thuis (niet zo ver van waar ik woon). Patricia heeft normaal nog 3 semesters te gaan tot ze afgestudeerd is als leerkracht Engels. Heel verrassend, vermits ze nog veel werk heeft met haar uitspraak en basisteksten inhoudelijk niet verstaat… De normen voor Engels zijn hier dus aan de extreem lage kant, vermits iemand met het Engels-niveau van een 1^e middelbaarstudent bij ons, leerkracht kan worden… Afin, geen kwaad woord over Patricia, maar eerder bewondering. Ze woont al alleen met haar man en heeft zelfs een dochtertje, geen makkelijke combinatie met de studies dus. Ze is ook heel gemotiveerd en heel dankbaar voor mijn hulp. Vorige week had ze een mondelinge test (waarvoor ik haar les had voorbereid in het Engels) en het was zelfs goed gegaan! 

Verder heb ik ondertussen ook mijn 2^e staalname achter de rug samen met Marco en Consuelo. De stalen werden genomen op dezelfde locaties als vorige keer, met het verschil dat we ons hier nu in het begin van het regenseizoen bevinden en de concentraties dus zeker zullen verschillen in vergelijking met de vorige staalname, een goede vergelijking dus! Verder heb ik de dag nadien ook de mogelijke analyses in het labo uitgevoerd. Dat het hier regenseizoen is betekent echter niet dat het hier hele dagen regent, integendeel! Het is hier nog altijd elke dag 25°C, alleen vormen er zich rond de middag wat wolken en vormt er zich (soms) een bui waarna de zon weer terugkeert. Nog altijd een heel aangenaam klimaat dus!

Froukje is twee weken geleden al vertrokken om eerst nog wat samen met haar Chileens vriendje in de omgeving rond te reizen. De avond voor ze vertrok, zijn we nog met z’n allen (Carmèn, verpleegster Aleli, Trinidad uit Lima, Carla, Froukje, haar vriendje en ik) een Peruviaanse cocktail (met pisco natuurlijk!) gaan drinken in een lokaal cafeetje.

Vorige vrijdag dan, heb ik eindelijk de Yanacocha mijn bezocht! Allereerst moeten jullie weten dat het niet vanzelfsprekend is hier een gegidst bezoek vast te krijgen. Maar via vriendjespolitiek (Marco is bevriend met de gids die de bezoeken organiseert) kreeg ik een dag van te voren te horen dat ik kon aansluiten bij een groep milieu-ingenieurs van een universiteit in Lima. Nadat ik al mijn persoonlijke gegevens, een medisch document en het nummer van mijn fototoestel had doorgegeven, volgde er nog een vragenronde over mijn onderzoek (waarbij ik subtiel een aantal dingen achterwege heb gelaten of wat anders geformuleerd heb). Ik had de testen goed doorstaan, want uiteindelijk mocht ik dan toch mee de bus op naar de mijn. Het bezoek zelf was heel interessant; heb meer inzicht gekregen in de processen en al mijn vragen kunnen stellen. De gids Wilman (vriend van Marco) was ook zo vriendelijk om mij steeds nog van een extra privé-uitleg in het Engels te voorzien. En ook van hem kreeg ik complimenten; deze keer niet alleen voor mijn Spaanse uitspraak, maar ook voor mijn Engelse.

Vrijdagavond was dan weer uitgaansavond! Deze keer zijn Carla en ik rustig iets gaan drinken in een bar samen met Alexis en drie vrienden van hem. De avond verliep heel grappig; Alexis die nogal achter Carla loopt, hield zich vooral bezig met haar. Regelmatig deed hij wel beroep op mij, om voor Carla te vertalen. Ik leerde ondertussen zijn drie vrienden beter kennen: Daniel, Misrael (ofzoiets) en José. Met Daniel schoot ik goed op. Eerst in het Spaans, maar na een tijdje vertelde hij mij dat hij een jaar in de V.S. heeft gewoond en hebben we de rest van de avond in het Engels voortgezet, vermits hij zo enthousiast was om zijn Engels wat te oefenen. Misrael is een iets stiller type, maar evenals ook leuk gezelschap. José was echter iets te geïnteresseerd en enthousiast over mij dus bij zijn vele ‘grappig bedoelde’ opmerkingen deed ik of ik ze niet verstond.

Zondag zijn Carla en ik dan nog wat gaan basketballen (met een voetbal) met Jorge op het sportterrein van de universiteit. Nadien hebben we ook nog wat gevoetbald en zijn we nog bij Alexis thuis langsgegaan voor een glas water.

Dinsdag ben ik nog de drinkwaterproductiemaatschappij ‘El Milagro’ gaan bezoeken hier in Cajamarca. Deze voorziet water voor het grootste deel van de stad en gebruikt hiervoor 70% van de gecontamineerde (door mij onderzochte) rio Grande. Hoewel zware metalen hier een grote bezorgdheid is, wordt hier echter geen behandeling voor voorzien…

Dinsdagavond werd het dan stilaan tijd om afscheid te nemen. Eerst nog een koffie gaan drinken met Marco en Nilton om de laatste details van het onderzoek te bespreken en daarna werd ik getrakteerd op een typische Peruviaanse maaltijd met de Peruviaanse vrienden. De ‘Pollo a la brasa’ met een ‘chicha morada’ smaakte heel goed en ook het gezelschap (Paula, Marie-Paula, Alexis, Jorgé, Julio en Carla) was super! Een heel gezellige avond, waarna het afscheid nemen toch wat moeilijk was…

Gisteren was dan echt mijn laatste volledige dag in Cajamarca. ’s Ochtends passeerde ik nog langs het bakkerijtje waar ik altijd mijn brood koop en de winkel waar ik mijn koekjes koop. Het grappige is dat ze mij hier al kennen; de verkoper in de winkel had mijn koekjes al klaargelegd voor ik zelf had besteld en de vrouw van de bakkerij trakteerde me op een extra broodje omdat het de laatste keer was voor ik vertrok… Op de universiteit had ik nog een laatste meeting met Marco om de resultaten van de bio-indicatoren te bespreken. Nadien werd het dan tijd om mijn bagage te pakken. ’s Avonds heb ik Marco dan nog getrakteerd op een dessert nadat ik van hem een schaakbord (de Inca’s tegen de Spanjaarden) als afscheidscadeau had gekregen. Aan Marco heb ik heel veel gehad tijdens mijn onderzoek; hij is enorm vriendelijk en behulpzaam. Van Consuelo had ik al eerder afscheid moeten nemen, vermits zij deze week in Lima zit. Ook zij was zo gastvrij om mij een afscheidscadeautje te geven; een in steen met de hand uitgehouwen konijntje als sleutelhanger met een klein zelfgeschreven tekstje eronder. Na afscheid te nemen van Marco, waren Jorgé en Alexis nog bij ons thuis langsgekomen om chocolade-ijs te eten. Een geslaagde laatste avond dus in Cajamarca.

Ondertussen ben ik volledig gepakt en gezakt en aan het wachten tot Nilton mij komt ophalen om mij naar de luchthaven te brengen. Ik kijk er naar uit om iedereen terug te zien in België, maar toch doet het enorm raar om mijn ‘nieuwe thuis’ te verlaten. Drie maanden heb ik in een totaal verschillende omgeving doorgebracht waarbij ik een nieuwe taal geleerd heb en fantastische mensen heb leren kennen. Het onderzoek was hier een hele uitdaging, maar al bij al ben ik toch tevreden met het resultaat. Het belangrijkste dat ik tijdens dit avontuur heb opgestoken, is volgens mij de levenservaring; alle mooie en indrukwekkende momenten van de afgelopen drie maanden zullen me zeker bijblijven!

23-10-2014 om 19:39 geschreven door Sanne  

Ondertussen al 2,5 weken voorbij sinds de fantastische trip. De eerste week heb ik vooral in bed doorgebracht dankzij een souvenirtje van de trip in mijn buik. Nadat alle gewone darm-medicijnen niets bleken uit te halen en het al een week aansleepte, ben ik antibiotica beginnen nemen. Toen ik dacht beter te zijn, werden we (Carmèn, Carla en ik) uitgenodigd om bij Rebecca (de vrouw van Nilton) te zondagslunchen terwijl Nilton in Lima zat voor het project. Een pisco-aperitiefje, voorgerecht en hoofdgerecht later, voelde ik mij plots echter heel misselijk. Nadat een deel van de lunch eruit was gekomen, stond mijn buik ook enorm gezwollen en had ik heel veel krampen. Rebecca en Carmèn hebben mij goed verzorgd; ik kreeg nieuwe antibiotica en medicijnen en werd zelf in bed gestopt. Volgende dag was ik al veel beter en ondertussen is de bacterie zo goed als verdwenen uit mijn lichaam denk ik.

Trinidad, de vrouw uit Lima die momenteel werkt in Cajamarca en dus ook hier in hetzelfde huis verblijft, is ook heel zorgzaam over Carla en mij. Vaak staat ze ’s avonds voor mijn deur met wat eten dat ze gemaakt heeft, maakt ze lunch of brengt ze een thee die goed is voor mijn buik.

Die zelfde week had ik ook afgesproken met drie Duitse meisjes die hier voor 3 weken ook onderzoek deden voor hun thesis. Via email zijn we in contact geraakt (via mijn promotor in België) en samen met hun professor en Carla zijn we een Peruviaanse pizza gaan eten. Erg lekker en een gezellige avond!

Verder was er die week ook bezoek voor het project. Twee VLIR-‘controleurs’ kwamen kijken hoe ver het project stond en wat de toekomstplannen hier zijn. Tijdens een meeting moest ik (heel spannend) in het Spaans uitleggen waar mijn werk hier uit bestond en wat ik nog verder ga doen hier. Verder hebben we nog samen geluncht en een bezoek gebracht aan ons staalnamegebied; de twee controleurs waren achteraf ook heel enthousiast over het project!

Deze week ben ik samen met Marco de bio-indicatorstalen gaan determineren. Na de staalname werden de organismen bewaard in alcohol en nu hebben we deze onder de microscoop geanalyseerd. Heel verrassend hierbij was dat we in de stalen niet alleen verschillende organismen tegenkwamen, maar ook stukjes goud die heel duidelijk waar te nemen waren onder de microscoop! Een duidelijke impact van de mijn hier dus…

De rest van de week heb ik ook veel tijd met Carla doorgebracht. Zo zijn we samen naar de markt geweest, hebben we pannenkoeken gebakken en zijn we ook samen met een ander Duits meisje die hier vrijwilligerswerk doet (Viola) naar het winkelcentrum hier in Cajamarca geweest. Een heel ander Cajamarca met mooie winkels en ketens zoals een Starbucks; een namiddag waarbij ik even vergat in Peru te zijn…

Afgelopen vrijdag ben ik ook een eerste keer echt uitgegaan in Cajamarca. Carla is via haar project in contact gekomen met een Cajamarcaanse studente hier (Paula). Vrijdagavond ontmoetten we haar en een aantal vrienden (Anna-Paula, Luz, Jorge en Alexis) op de plaza de armas. Nadien gingen we naar een verjaardagsfeestje bij ene Carlos thuis. Een beetje vreemd, gezien wij Carlos nog nooit ontmoet hadden, maar na een ‘Feliz cumpleaños Carlos’ werden we uitgebreid verwelkomd en kregen we een overvloed aan tequila, pisco en taart aangeboden. Het was heel gezellig; Paula en haar vrienden zijn ongeveer mijn leeftijd en studeren ook allemaal aan de Universidad Nacional de Cajamarca. We hadden veel om over te praten; echt allemaal heel leuke en vriendelijke mensen! Nadien gingen we verder naar een ander verjaardagsfeest, deze keer een dansfeest in een soort club. Weinig bekende muziek, maar de sfeer zat er goed in! Op het einde van de avond begeleidde Jorge ons nog naar huis, waar we afscheid namen en afspraken dat we elkaar deze week opnieuw zouden ontmoeten. Het uitgaan in Cajamarca is heel anders dan bij ons, maar een leuke belevenis en voor herhaling vatbaar!

Zaterdag was er jammer genoeg niet veel uitslapen aan, vermits de werkmannen hier reeds aan de trap begonnen te boren om 7u ’s ochtends… Later die dag zijn Carla en ik inkopen gaan doen, aangezien we zondag Nilton, Rebecca, Trinidad en Carmèn zouden uitnodigen voor lunch ter bedanking voor alles wat zij hier al voor ons gedaan hebben. Na zondag een hele voormiddag gekookt te hebben, viel de lunch gelukkig in de smaak! De menu die ik had samengesteld: een ovenschotel met ajuin, broccoli, ham en puree en als dessert een crumble van appelmoes in de oven. Ze waren heel enthousiast; ze verklaarden zelfs dat vermits we zo konden koken, we klaar waren om te trouwen… Na het eten heb ik ook nog wat foto’s van mijn trip laten zien waarbij ze vooral versteld waren hoeveel Tim en ik wel niet gezien en gedaan hebben op maar 2,5 weken tijd. Ook heeft Nilton (opnieuw) gezegd hoe versteld hij wel niet staat van de vooruitgang die ik heb gemaakt in mijn Spaans. Zowat elke keer eigenlijk dat ik in een bepaalde kring iets in het Spaans probeer uit te leggen, moet Nilton altijd aanhalen dat toen ik hier aankwam, ik amper Spaans sprak en nu al zoveel heb bijgeleerd op korte tijd. Een leuk compliment, ookal merk ik die vooruitgang zelf niet…

Zondag waren het ook eindelijk regionale verkiezingen in heel Peru. Dit werd tijd vermits ik de parades, liedjes, reclames, flyers wel stilaan beu begon te geraken... Goed nieuws hier voor Cajamarca: een anti-mijn partij heeft de verkiezingen hier gewonnen!

Stilaan begint het aftellen hier ook... Nog een dikke twee weken en ik ben al terug in België!

07-10-2014 om 13:53 geschreven door Sanne  

Ondertussen ben ik weer aangekomen in Cajamarca. Het gaf een gemengd gevoel om hier terug te keren: enerzijds een vertrouwd gevoel, maar anderzijds had ik ook o zo graag met mijn Timmeke mee naar huis gegaan. Ja, het afscheid was zwaar na zo’n fantastische reis door Peru!

Na een 14 uur durende rit kwam ik op 2 september om 8u ’s ochtends aan in de verschrikkelijke met smog omringde grootstad Lima. Aangezien Tim pas ’s avonds landde, moest ik hier een hele dag op men eentje zien door te brengen, dan ook nog is zwaar beladen met mijn trekrugzak… Hoewel iedereen me waarschuwde over hoe gevaarlijk Lima wel niet is, heb ik mij nog nooit zo veilig gevoeld in een grootstad met al die politie om me heen. Terwijl ik in de voormiddag het centrum bezocht, werd ik als jonge ‘gringa’ alleen al snel aangesproken door de ‘toeristenpolitie’. We hebben ruim een half uur gepraat (in het Spaans!) waarbij ik ook het compliment heb gekregen dat ik zo goed Spaans kon! In de namiddag ben ik dan nog naar de miraflores geweest. Deze zogenaamde ‘mooiste’ buurt van Lima ligt aan de kust en lokt veel surfers. Nadien een lokaal busje (collectivo) genomen naar de luchthaven, waar ik dan in volle spanning mijn Timmeke opwachtte! Na die anderhalve maand aftellen eindelijk terug samen! Onze eerste nacht samen brachten we alvast heel romantisch door op de luchthaven. Hier rust vinden was echter niet gemakkelijk; snurkende peruvianen, een (epilepsie) aanval van een Franse toerist en een vroege vlucht naar Cusco maakten er maar een korte nacht van.

Op 3 september kwamen we dan aan in Cusco. We namen een collectivo naar het centrum van waaruit we verder wandelden naar onze camping. Aangezien toeristen deze busjes niet kennen en enkel gebruik maken van toeristenbusjes of taxi’s, worden collectivo’s alleen genomen door lokale peruvianen; voor Tim alvast een eerste echte attractie. Zijn enthousiasme daalde echter wat naarmate de dag vorderde; hoofdpijn, duizeligheid, kortademigheid speelden hem parten. Op 3700m hoogte was de oorzaak niet moeilijk te achterhalen: hoogteziekte! Ik had er gelukkig geen last van; wellicht was ik al geacclimatiseerd in Cajamarca. Het was dus een zware dag voor Tim, maar we hebben onze ‘planning’ toch redelijk kunnen afwerken en de oude incaruïnes rond Cusco en Cusco centrum bezocht. ’s Avonds ging het echter van kwaad naar erger en ben ik in allerhaast wat coca-bladeren (zelfde plant van waar ze cocaïne maken, maar wordt hier ook legaal gebruikt als middeltje tegen hoogteziekte) gaan kopen waarmee we thee hebben gemaakt. Even vreesden we ervoor dat de trektocht de volgende dag (4 september) niet zou lukken, maar gelukkig begon de coca-thee in combinatie met hoogteziektepilletjes in de loop van de nacht aan te slaan.

4 September om 4u ’s ochtends zaten we dan in een busje op weg naar de start van onze Salkantay-trek naar de Machu Pichu! We zaten in een groep met nog twee andere koppels: een Australisch koppel van rond de 55j en een Italiaans koppel van rond de 45. Verder reisden er ook een gids (Roger), 2 ezels/paarden verzorgers en 2 koks mee. De eerste dag was wat klimmen en dalen in de voormiddag. In de namiddag klommen we dan omhoog tot we een prachtig helderblauw meer tussen besneeuwde bergtoppen bereikten. Tim had de eerste dag (ondanks nog vrij ziek te zijn) zonder problemen afgewerkt. ’s Avonds was iedereen erg moe en zijn we vroeg gaan slapen.

Dag 3 van de trektocht (6 september) bracht wat problemen met zich mee. Er was namelijk een grote staking (tegen de benzineprijzen) aan de gang in een dorpje iets verder waar we normaal naartoe zouden hiken. Vermits er de vorige dag drie mensen omgekomen waren in de protesten, werden we uit veiligheid een stukje met de auto gebracht. De weg lag nog vol met rotsblokken ter barricades en overal stond politie. We werden gebracht tot het begin van een treinspoor. Dit spoor hebben we dan verder gevolgd tijdens onze hiketocht. Zo wandelden we heel idyllisch langs een rivier omringd door bergen, voorbij de achterkant Machu Pichu en kwamen we uiteindelijk aan in Aguas calientes, het dorpje van waaruit de Machu Pichu te bereiken is. Hier hebben we overnacht in een hotel met warme douche (deed ongelooflijk deugd na zo’n drie dagen) en hebben we ’s avonds op restaurant onze eerste Pisco Saur (nationale cocktail Peru) geprobeerd; superlekker! Tim was ook terug volledig de oude; jammer genoeg was ik er op die moment iets minder aan toe met de zogenaamde ‘reizigersziekte’ die mij dwong in de buurt van een wc te blijven…

Dag 4 was dan D-day (De Machu Pichu day, het wereldwonder!). ’s Ochtends om 4uur was ik erg aan het balen omdat ik nog steeds veel last van krampen had en de immodium niet had geholpen. Maar gelukkig was er onze gids Roger met zijn ‘Magic pill’ (geen idee of het legaal was of niet) maar wauw wat een effect! Op een half uur al mijn buikpijn en toiletnood verdwenen! We waren bij de eersten om te arriveren op de Machu Pichu, nog voor zonsopgang. We kregen eerst een begeleide tour waarna we afscheid namen van de gids en onze groep en nog vrij konden rondwandelen. Het afscheid was niet gemakkelijk: we waren een hecht groepje geworden. Tim en ik hadden een goede band opgebouwd tijdens de trek met de Italiaan die zelf heel wat hike-ervaring had en op hetzelfde tempo liep; De Australiërs als ouders van 3 kinderen, waren heel zorgzaam over ons: ze verzorgden mijn blaren, trakteerden Tim op een Cusqueño,… Ook Roger onze gids was super: kon heel goed vertellen, beantwoordde alle vragen, had wonderpilletjes op zak… De Machu Pichu zelf dan was echt geweldig! Tim en ik hebben er nog tot half 4 in de namiddag rondgelopen en we hadden geluk met het weer, volle zon! We hebben een stuk incatrail gewandeld tot aan de zonnepoort, de incabrug bezocht, door de ruïnes gelopen en ook (op aanraden van de mensen van Grufides) de Wayna Pichu beklommen; een klim van een uur in volle zon op smalle trapjes (die Inca’s toch, hoe deden ze het!) maar zo de moeite, want vanop de top hadden we een 360° uitzicht! Echt ongelooflijk mooi, een terecht wereldwonder en de reis zonder twijfel waard!

Na de trektocht was er geen tijd om uit te rusten, want de volgende dag (8 september) vertrokken we terug om 4uur ‘s ochtends: deze keer op Amazonetrip! Vergezeld door een 30-jarig Amerikaans koppel, 2 gidsen, een chauffeur en kok vertrokken we naar het Manu nationaal park (grootste Amzonewoudreservaat in de wereld). Het duurde lang om er te geraken, maar na een paar tussenstops bij bezienswaardigheden en dorpjes zagen we de omgeving rond ons denser en denser worden en tegen de middag bevonden we ons echt in de jungle! Van vriestemperaturen op trektocht naar 40°C in de jungle op 1 dag tijd; het kan allemaal in Peru! Op onze tocht diezelfde dag wandelden we door de jungle naar grotten waarbij de gids Luis onderweg alle takken en bladeren in onze weg weghakte. De dieren die we hier hebben gezien: slang, rupsen, grote spinnen, bullet ant, grote vleermuizen,… Nadien hebben Tim en ik nog gezwommen in de rivier bij zonsondergang: proper water, aangename temperatuur en wat een ervaring; Een duik nemen in het amazonewoud, daar kan niet iedereen van meespreken! Om de avond af te sluiten, werden we nog getrakteerd op maar liefst 3 Rum saur’s vers gemaakt door onze gids: een geslaagde eerste dag van de trip!

De volgende dag trokken we dan dieper het oerwoud in, deze keer niet per bus, maar per boot. Een klein motorbootje bracht ons naar plaatsen die niet anders te bereiken zijn, inclusief onze tweede lodge (zonder elektriciteit, verlichting gebeurde via kaarsen). We gingen ook opnieuw op tocht: deze keer naar een meer waar we via een vlot verschillende vogels konden spotten. Verder zijn we ook nog veel insecten en vlinders tegengekomen. ’s Middags een korte siësta en koude douche (warme dag, zo’n 40°C!) waarna de gids ons kwam optrommelen omdat hij apen gehoord had in de buurt van onze lodge. En jawel, we hebben apen gezien, hoog in de bomen, zo’n drie! Nadien hebben we nog tal van geneeskrachtige of eetbare vruchten en planten gezien en/of geproefd waaronder cacaobonen. ’s Avonds gingen we nog op nachtwandeling om kaaimannen te spotten. Naast kaaimannen hebben we echter ook twee andere grote beesten gezien, een soort reuzenbever zou je het kunnen noemen.

De laatste dag van onze Amazonetrip zijn we vroeg gestart met het spotten van vogels (ara’s, groene parkieten, papegaaien,…). Nadien nog wat gewandeld door de jungle en dan begon de terugreis met het bootje en vervolgens het busje. Onderweg zijn we nog gestopt in het animal rescue center. Hier komen diertjes in nood terecht die opnieuw mogen vertrekken wanneer ze willen. Nog nooit hebben we van zo dicht wilde dieren kunnen bewonderen: drie verschillende soorten aapjes, 2 papegaaien, een everzwijn, een reuzenbever,… Fantastische aflsuiter van onze amazonetrip! ’s Avonds terug aangekomen in Cusco hebben we meteen de lokale bus naar Pisac genomen, een dorpje in de heilige vallei.

Hier hebben we gekampeerd en de volgende dag (11 september) hebben we dan heel de heilige vallei bezocht: de oude incaruïnes in Pisac, Ollantaytambo, Chinchero en ook de zoutterassen in Maras. Ons transport gebeurde d.m.v. collectivo’s vol nieuwsgierige Peruvianen die graag een babbeltje met ons deden. ’s Avonds namen we dan vanuit Cusco de nachtbus naar Puno, een stad gelegen aan het Titicacameer (grootste meer in Zuid-Amerika en gelegen op 3800 m).

In Puno hadden we ons eerste rustiger dagje (12 september). We hebben een boottocht gemaakt op het Titicacameer naar de Uros-bevolking op de natuurlijk drijvende eilanden. Een vrij toeristische attractie, maar de eilanden zijn wel degelijk echt bewoond. Het gaf een raar gevoel hierop te wandelen, geen vaste grond en wetende dat er ijskoud water onder je zit. Nadien hebben we Puno zelf nog bezocht en een aantal Peruviaanse specialiteiten uitgeprobeerd. ’s Avonds namen we dan de nachtbus naar Arequipa, de 2^e grootste stad in Peru.

Daar aangekomen (13 september) hebben we onze spullen afgezet is een hostel iets buiten het centrum en hebben we de stad zelf bezocht. Verder hebben we ook een extra 2-dagen trektocht vastgelegd naar de Colca Cañon, een kloof gemeten op maar liefst 3500m diep! 

14 September om 3uur ‘s ochtends waren we dan al terug onderweg. De trek begon met een minibusrit van drie uur, een ontbijt en dan een stop bij de ‘Cruz del Condor’. En ja hoor, zo rond 7u30 ’s ochtends vlogen er maar liefst 20 condors boven ons hoofd! We konden ze heel duidelijk bestuderen omdat ze zo dicht vlogen, echt ongelooflijk! Nadien begon dan onze echte trek door de droge, woestijnachtige Canyon. De voormiddag bestond uit een afdaling tot aan de rivier die in de kloof stroomt. In de namiddag was het dan wat klimmen en zo kwamen we ’s avonds aan in de ‘oase’ waar we in een met kaarslicht verlichtte lodge (met zwembad!) de nacht hebben doorgebracht. Een korte nacht weliswaar, want om 5uur begonnen we reeds aan een steile drie uur durende klim om uit de kloof te geraken. Het was lastig, in de zon zonder ontbijt, maar een grote voldoening toen we de klim hadden afgerond en beloond werden met omeletten. Nadien hebben we nog wat stops gemaakt bij uitzichtpunten en dorpjes, wat alpaca’s en vecuña’s gespot waarna we terugkeerden naar Arequipa. We zijn hier eveneens op ons hoogste punt tot nu toe gepasseerd: 4910m! Aangekomen in Arequipa hebben Tim en ik ons laten gaan bij de goedkope fastfoodketens om mijn goed resultaat op mij herexamen (dat ik in de paasvakantie reeds had afgelegd) te vieren en namen we nadien de (14-uur durende) bus naar Ica.

Op 16 september kwamen we dan aan in Ica. We hebben toen meteen een moto-taxi genomen naar Huacachina, een oase in het midden van een zandwoestijn net buiten Ica. Ongelooflijk hoe veelzijdig een land kan zijn! In de zandwoestijn hebben we een superleuke, turbulente buggy-rit gemaakt dankzij onze gekke chauffeur. Onderweg zijn we ook gestopt om te ‘Sand-boarden’. Ik ben gewoon elke keer op mijn buik van de heuvels gegleden, maar Tim heeft ook echt ‘gesandboarded’. Echt een hele leuke ervaring en nadien kregen we nog gratis toegang tot een zwembad en douches waar we dan ook goed gebruik van hebben gemaakt. Later die dag namen we een moto-taxi terug naar Ica, en van daaruit de bus naar Pisco. Hier hebben we onze laatste avond samen doorgebracht waarbij we de typische Peruviaanse ‘Pollo a la brasa’ gegeten hebben in een lokaal restaurantje met een ijsje als dessert.

Op 17 september hadden we nog een laatste trip gepland: ‘de Islas Balleastas’, de zogenaamde kleine Galapagos-eilanden. Vanuit een bootje hebben we nog nooit zoveel verschillende vogels bij elkaar gezien, alsook zeeleeuwen en pinguïns! Nadien heeft Tim nog de ‘Ceviche’ geprobeerd en dan namen we de bus terug naar Lima. Aangekomen in Lima ging alles vrij snel; mijn bus naar Cajamarca vertrok vrijwel onmiddellijk dus veel tijd om afscheid te nemen was er niet meer. Het afscheid zelf was enorm lastig na zo’n fantastische reis… Van zodra mijn bus weg was, is Tim naar de luchthaven vertrokken om daar de volgende ochtend zijn vlucht naar België te nemen.

Een mooie reis, onmogelijk om zo kort te beschrijven, maar werkelijk ongelooflijk mooi! Ondertussen zijn de laatste vijf weken hier in Cajamarca ingegaan, meer nieuws binnenkort!

22-09-2014 om 02:54 geschreven door Sanne  

Vermits de tegenslagen rond de staalname, heb ik mij vorige week vooral bezig gehouden met het werken aan de literatuurstudie voor mijn thesis. Wel zijn we die week nog eens op een tweede excursie geweest naar het nieuwe gebied, deze keer met een gids (student van Marco die in het betreffende gebied woont). We hebben een aantal locaties gekozen waar we stalen zouden kunnen nemen. Nilton moest echter nadien naar Trujilo voor een aantal dagen, waardoor het onderzoek terug even stil lag vermits hij de contacten regelt met de laboratoria die de stalen zouden analyseren en we daarvan afhankelijk waren vooraleer de staalname vastgelegd kon worden. Ik heb alleszins wel goede vorderingen gemaakt in mijn literatuurstudie, dus geen tijdsverspilling voor de thesis!

Zondag dan, lag heel Cajamarca plat, en letterlijk nog wel! In de hele stad was er geen elektriciteit tot ’s avonds 18u (zoiets zou ondenkbaar zijn bij ons). Ik had gepland nog een aantal zaken op te zoeken, maar dat bleek dus helaas onmogelijk. Dan maar een grote wandeling gemaakt in de stad en wat gaan sporten. ’s Avonds was er een herdenkingsmis gepland voor de man van onze gastvrouw Carmèn die een jaar geleden overleden is aan kanker. Froukje en ik mochten de mis bijwonen in een kerk een paar ‘cuadras’ verder die normaal alleen bedoeld is voor de ‘indígenas’ (de lokale bevolking). De mis begon om 19u, normaal gezien dus met werkende elektriciteit. Echter was die net voor de mis opnieuw uitgevallen en vond de mis zelf dus heel intiem plaats in een donkere kerk, verlicht met wat kaarsen. Nadien werden de aanwezigen uitgenodigd voor een diner bij ons thuis. Er was veel volk, voornamelijk familie, maar ook een paar goede vrienden zoals Nilton en zijn vrouw Rebecca. Alvorens we aan het eten begonnen, vond er nog een kleine ceremonie plaats waarbij iedereen een witte bloem diende vast te houden en er een tekst werd voorgelezen waarin Carmèn en haar huis gezegend werden. Vermits er toen nog steeds geen elektriciteit was, werd ook het huis volledig verlicht met kaarsen, heel mooi en gezellig! Het eten zelf bestond uit een traditioneel Peruviaans gerecht (waarvoor Froukje en ik eerder die dag nog hadden geholpen met patatten pellen): “aji de gallina”, een soort van Peruaanse vidé als je het mij vraagt met patatten en rijst. Verder was er ook wijn, incacola, een voorgerecht bestaande uit gekookte maïsbladeren, wat nootjes als hapjes en jawel terug elektriciteit! Die avond was ook Daniela er weer (het 9-jarige nichtje van Carmèn die ik hier de eerste dagen ontmoet heb). Ik denk dat ze mij wel graag heeft, vermits ze ongeveer de hele avond bij mij heeft rondgehangen in plaats van bij haar familie. Maar dat gevoel is volledig wederzijds; het was leuk om nu ook een echte conversatie te kunnen voeren met haar!

Deze week ging alles dan opeens heel snel: Nilton besliste woensdag te gaan stalen nemen. Mij leek dit echter onmogelijk vermits we nog niet wisten naar welk labo we de stalen zouden opsturen en ik ook nog wat staalnamemateriaal nodig had dat moest aangekocht worden. Maar dan dinsdagavond kreeg ik een sms van Nilton om te laten weten dat hij me de volgende dag kwam oppikken. Ik antwoordde hem dat we helemaal nog geen stalen konden nemen omdat er nog vanalles diende te gebeuren. Hierna belde hij me op en verraste me door te zeggen dat het labo geregeld was en al mijn spullen aangekocht waren! De Zuid-Amerikaanse manier volgens mijn promotor in België!

Maar dus, woensdag om 6u45 waren we op weg om stalen te gaan nemen. We waren met z’n vieren: de truckchauffeur, Nilton, Mari-Clau en ik. Marie-Clau is een studente van een andere universiteit hier in Cajamarca waar Marco ook lesgeeft. Terwijl ik de water- en sedimentstalen nam, hield zij zich bezig met de bio-indicatorstalen. We kwamen goed overeen; tijdens de korte auto-ritjes hebben we over vanalles gepraat (in het Spaans weliswaar!). We waren uiteindelijk pas klaar met stalen nemen rond 15u. Moe en hongerig wouden we dan terugkeren naar de universiteit. Echter, besloot onze oude truck daar anders over door het niet kunnen beklimmen van een heuvel. Na de 6^e poging waarbij iedereen al was uitgestapt en er al stenen verlegd waren, konden we dan gelukkig toch nog terugkeren!

Op de universiteit aangekomen hebben we onze spullen uitgeladen waarna Nilton trakteerde op een welverdiende trucha (forel). Nadien konden we echter nog niet rusten; vermits een aantal parameters in het labo zelf gemeten worden, dienden we deze ook onmiddellijk te analyseren (anders verandert de samenstelling). Tot 19u ’s avonds zijn Nilton, Consuelo die kwam helpen en ik hier nog mee bezig geweest. Thuisgekomen ben ik als een blok in slaap gevallen!

Om 7u45 stond ik echter terug op de universiteit. Marco kwam de stalen ophalen om naar het labo te brengen en ik moest terwijl de analyses afmaken. Tijdens mijn analyses kreeg ik echter bezoek van de Duitse Carla die eerder die dag net gearriveerd was. Zij heeft haar middelbaar afgerond en gaat nu een jaar vrijwilligerswerk doen hier in Cajamarca. Ze spreekt tot nu toe ook nog niet veel Spaans (Er zijn er dus nog!). Ze gaat werken in een project waar Nilton ook aan meewerkt, maar vermits hij naar een thesisverdediging moest, was ik de babysit van dienst! Ze heeft me geholpen met mijn analyses en terwijl hebben we (in het Engels) over vanalles gepraat. We komen goed overeen en het leuke is dat zij ook bij Carmèn verblijft. Ruim 2,5 uur later keerde Nilton terug en arriveerden ook Marco en Mari-Clau. Mari-Clau nam de plaats in van Carla (die haar project ging bezoeken met Nilton) als helpende hand en ’s middags nodigde Marco ons uit voor lunch. Nadien is Marie-Clau nog gebleven voor de laatste analyses. We hebben nog veel bijgepraat en contactgegevens uitgewisseld. Toen ik terug thuis kwam, had Carla haar spullen al uitgeladen. Nadien heb ik haar de markt en de omgeving wat laten zien. ’s Avonds zijn we dan nog iets gaan drinken met een groep Duitsers die hier ook vrijwilligerswerk uitvoeren en waarvan Carla er een aantal kende via haar project.

Vermits Grufides vrijdag om één of andere onbekende feestdag gesloten was, besloot ik wat informatie te gaan inwinnen bij de busmaatschappijen voor een busrit naar Lima. Hier kwam ik echter Nilton en Carla tegen. Nilton heeft me dan geholpen bij het uitkiezen van een veilige maatschappij (gelukkig, want de maatschappij die ik eerst op het oog had, heeft blijkbaar een hele slechte reputatie) en daarna ben ik nog mee op sightseeing en lunch naar baños del inca geweest met hun. Later die dag, heb ik Carla nog wat rondgeleid in Cajamarca en ’s avonds zijn we samen met Froukje naar de plaza de Armas gegaan waar er een kaarsenstoet plaatsvond. Ook is er dit weekend een ‘Pintura-festival’. Bijgevolg zie je overal in het centrum schilders aan het werk; het is een soort van wedstrijd die het hele weekend duurt. Zaterdag heb ik nog wat gewerkt aan mijn thesis met als pauze een wandeling om mijn busticket te gaan kopen met Carla. ’s Avonds nog wat geskypet en als afsluiter een film gezien op Carla haar kamer.

Zondag zijn Carla en ik kort na de middag op bezoek gegaan bij Nilton en Rebecca. We hebben geluncht, een uitzichtpunt beklommen, likeur gedronken, een lokale mis bijgewoond en Nilton heeft zijn muzikaal talent getoond door voor ons op zijn gitaar en panfluit te spelen. Ook Carla en ik hebben wat gitaarskills uit Europa laten zien. Nadien was het voor mij afscheid nemen van een bezorgde Nilton en Rebecca aangezien ik vandaag op rondreis door het zuiden van Peru vertrek voor een dikke twee weken. Ik begin in Lima, waar ik mijn liefste Timmeke (eindelijk!) ga ophalen aan de luchthaven. Nadien vliegen we samen naar Cusco waar we de stad en omgeving zullen bezoeken, een trektocht en amazonetrip zullen doen en uiteraard één van de 7 wereldwonderen bezoeken: “De Macchu-Picchu”! Vervolgens gaan we nog naar het Titicaca-meer, Arequipa, Colca-cañon, de woestijn in het zuiden, de islas balleastas en eindigen we terug in Lima.

’s Avonds hadden we hier thuis nog een verassing voor Carmèn gepland die verjaart op 10 september. Vermits ik er dan niet ben, had de verpleegster Aleli samen met haar vriend nu al een grote taart gekocht. Met kaarsjes hebben we (Aleli en haar vriend Christian, Froukje, Carla, Trinidad en ik)  Carmèn opgewacht wanneer ze thuiskwam van haar werk. Ze was heel gelukkig en dankbaar en we hebben er een gezellige avond van gemaakt!

Het zal dus even duren tot mijn volgend blogbericht, maar momenteel kan ik vooral niet wachten om Tim na al die tijd terug te zien en hopelijk hebben we een mooie trip samen!

Tot binnen een dikke twee weken dus! Ciao!

01-09-2014 om 15:10 geschreven door Sanne  

Vorig weekend heb ik doorgebracht door naar de lokale markt te gaan op zaterdag en hier de “tallarines verde con lomo” (specialiteit bestaande uit Peruviaanse pasta) uit te proberen. Zondag heb ik dan op mijn eentje een fietstocht gemaakt op één van de oude mountain-bikes van Carmèn waarbij ik tijdens mijn eerste stop de “Cuevas de Pumahushco” heb bezocht. Deze grotten blijken echter geen grote toeristische trekpleister te zijn, vermits ik hier op een zondag de enige bezoeker was. Nadien zette ik mijn tocht dan verder tot Llacanora waar er zich de meer bekende watervallen bevinden. Ondanks dat het hier droog seizoen is, bevatten de watervallen zeker nog voldoende water om indrukwekkend te zijn. De overige bezoekers waren bijna allemaal afkomstig uit Cajamarca en heel nieuwsgierig naar mijn afkomst alsook onder de indruk dat ik met de fiets op mijn eentje tot daar was geraakt. Na de vele aansprekingen was het toppunt dan toch wel een Peruviaanse mama die haar dochter dwong bij mij op de foto te komen staan en nadien ook zelf nog om een foto kwam vragen! Ze zijn hier duidelijk niet gewend aan Europese toeristen... Ik was net op tijd terug van mijn (30 km) fietstocht om mijn eerste regenbui in Peru droog te kunnen meemaken.

Deze week was er één van veel ups en downs. Zondagavond kregen we te horen dat de boerengemeenschap voorlopig niet wou dat we in hun gebied onderzoek zouden doen. We kregen wel de optie om dinsdag nog eens langs te komen om ons plan nog eens te bespreken.

Dinsdag pikte Nilton Froukje en mij dus op en gingen we naar de universiteit om van daaruit met een truck naar de cuenca te rijden. Echter, toen Nilton vlak voor ons vertrek nog eens belde naar de president van de gemeenschap, bleek deze niet ter plaatse te zijn en werd ons bezoek bijgevolg een dag uitgesteld. De president kon ons echter wel vertellen dat we toch de toestemming zouden krijgen! Om dat te vieren, nodigde Nilton ons dan ’s middags uit om iets te gaan eten. Hier heb ik de befaamde “Cuy frito” geprobeerd, de specialiteit van Noord-Peru! De cuy staat bij ons bekend als de cavia; deze wordt hier echter niet als huisdier, maar als lekkernij beschouwd. Ik moet zeggen dat het mij wel gesmaakt heeft, iets te veel klauw en kleine botjes, maar heel goed van smaak, vergelijkbaar met kip of konijn.

Volgende dag gingen we dan met vol vertrouwen naar de boerengemeenschap. Daar aangekomen, liet de president echter op zich wachten en waren de meningen van de andere bewoners erg verdeeld over onze komst. Sommigen kwamen direct op ons af en stelden vragen over ons onderzoek, terwijl anderen geen eens dag wouden zeggen tegen ons. Het was duidelijk dat er nog geen eensgezindheid bestond… Toen de president dan (meer als een uur te laat) aankwam, liet hij ons dan ook weten dat we hun volgende vergadering kunnen bijwonen en daar iedereen toespreken. Het probleem hier echter; de vergadering is pas 22 augustus en tijd om daarop te wachten is er niet. Heel erg jammer, want het is net deze gemeenschap die nood heeft aan de resultaten van onze studies met de Conga (uitbreiding van de mijn die de impact hier zal vergroten) op komst. De mensen zijn hier heel wantrouwig tegenover de mijn en het stadsbestuur en hoe vaak we ook uitleggen dat wij hier los van staan en alleen maar goede bedoelingen hebben, het baat duidelijk niet…Later op de dag werd er dan een “Réunion de emergencia” ingelast op de universiteit waarbij er beslist werd een ander gebied uit te zoeken. Het nieuwe gebied ligt dichter bij de stad zelf en is ook zwaar geïmpacteerd. Mijn studie zou hier dus min of meer hetzelfde kunnen blijven (gelukkig maar).

Donderdag hebben we dan een eerste trip naar dit nieuwe gebied gemaakt. We zijn hierbij ook langs de Yanacocha (de mijn waar het allemaal om draait) gereden. Het domein is echt immens groot; het was heel indrukwekkend om deze eens van dichterbij te kunnen aanschouwen. Ons nieuw gebied zelf is ook haalbaar; de toestemming zou alleszins geen probleem meer vormen hebben ze mij verteld. Het is nu enkel nog een kwestie van exacte staalnamepunten en referenties uit te kiezen.

Vrijdag was een rustige afsluiter van de week waarbij ik op de universiteit een inventaris heb gemaakt van alle reagentia die ik nodig heb en die momenteel aanwezig zijn voor de chemische analyses die ik hier zou uitvoeren.

Zaterdag kwam Aleli (de verpleegster die helpt in de thuispraktijk van Carmèn) naar hier om met Froukje en mij te koken. We zijn samen naar de markt gegaan en hebben hier alle ingrediënten gekocht om de specialiteit van Cajamarca zelf, de befaamde “Caldo verde” klaar te maken. Dit is een groene soep bestaande uit onder meer eieren, patatten, Cajamarcaanse kaas en kruiden. Het heeft goed gesmaakt!

Zondag “skypedag”, maar ook flink aan sport gedaan. Eerst 20 min gaan lopen en vervolgens wat gestretcht en gekracht, nu proberen volhouden…

18-08-2014 om 16:09 geschreven door Sanne