Het begint hier nu jammergenoeg helemaal op zijn einde te lopen. Gisteren hadden we onze laatste stagedag. Het deed echt raar te weten dat het de laatste keer was dat we er binnengingen, in de bibliotheek stonden en er buiten gingen Deze week werd het trouwens nog redelijk druk. We hadden vanalles te doen voor school, dingen afwerken, een Spaanse taak maken (moeilijk!) en mijn eindwerk verder maken. Daardoor ging de tijd dus nog sneller. Plots kwam het einde van de week in zicht en groeide het besef dat het bijna afgelopen was. Natuurlijk was ik blij dat mijn terugkomst naderde, maar het verdrietige gevoel overheerste. Wetende dat je de kinderen/jongeren waarschijnlijk nooit meer zult zien, het feit dat de meeste van hen eigenlijk geen toekomst hebben en een vogel voor de kat zijn, wetende hoe de situatie in Qosqo Maki nu is, Het zijn allemaal dingen die ervoor zorgen dat het echt niet makkelijk is om er te vertrekken. Gisteren was het onze laatste dag en dat werd gevierd met een afscheidsfeestje. Eerst werd er nog geknutseld voor moederdag, we maakten cadeautjes voor de mamas en versierden de bib. Erna was het dus tijd voor een feestje. De kinderen waren heel uitgelaten, altijd als er een feestje gepland is. We hadden 2 lekkere grote taarten besteld in de bakkerij van Qosqo Maki en de begeleiders hadden Chiccha Morado gemaakt (een populair drankje hier, ben ik persoonlijk geen fan van :)). De lerares die bij ons in de bib werkt, begon als eerste een woordje te placeren. En de eerste traantjes waren een feit. Ze had voor elk van ons een kaart gemaakt, met een boodschap van enkele van de kinderen. Erna was het onze beurt, nuja, veel kregen we er eigenlijk niet uit Daarna was het de beurt aan de directrice. En weer werd er een traantje weggepinkt, want we kregen opnieuw cadeautjes. Echt heel mooi aandenken, een map met tekeningen ingekleurd door de kindjes uit de bib. En zo ging het een tijdje door tot het tijd was om afscheid te nemen. En toen gingen we er de laatste keer buiten, met deze keer veel traantjes Jammergenoeg waren niet alle jongeren aanwezig, maar dat was een beetje te verwachten.. Toch blijft dat zeer jammer..
We hebben deze week een heleboel materiaal kunnen kopen voor het project. Dit door de grote opbrengst van de spaghetti-avond. We hebben heel veel materiaal gekocht voor in de bib: kleurpotloden, stiften, slijpers, gommen, lijm, scharen, papier, ander knutselmateriaal, Dit was écht noodzakelijk want er was heel weinig materiaal aanwezig. We hebben ook lekkernijen gekocht voor het ontbijt: fruit, yoghurt, fruitsap, tonijn, poeder om chocolademelk te maken. We vonden dat ze het eens verdienden om verwend te worden :). We gingen samen enkele kinderen naar enkele winkels om alles te kopen. Dit werd heel leuk. We hebben ook een videocamera gekocht. Ze wilden dit heel graag en kunnen dat ook heel sterk gebruiken tegen de politie. Daardoor kunnen ze écht bewijzen wie er allemaal naar Qosqo Maki komt en wat ze daar allemaal doen. We hebben er ook voor kunnen zorgen dat ze voor een hele tijd een 3e opvoeder kunnen betalen. Ook dit was zeer noodzakelijk, want de begeleiders werken er al een jaar zonder vakantie te kunnen nemen. Het is dus zeer intensief werk voor hen, dat nu een klein beetje verlicht kan worden. Bij deze wil ik nog eens iedereen bedanken die aanwezig was op de spaghetti-avond of zijn steuntje bijgedragen heeft. Ik ben er nog altijd onder de indruk van hoeveel mensen erop afgekomen zijn en hoeveel het opgeleverd heeft. Ik heb er het project in enkele dingen goed mee kunnen helpen en dat geeft een enorm goed gevoel!
Morgen is het onze laatste dag in Cusco. Om 16uur vertrekt onze bus richting Lima. Opnieuw een dikke 22 uur op de bus. Maandagnamiddag komen we dan toe in Lima. s Avonds slapen we er in een hostel. Dinsdag hebben we nog een dagje door te brengen in Lima, ons vliegtuig vertrekt pas om 20.15 (plaatselijke tijd). Hopelijk kunnen we daar nog wat genieten van het goede weer :). Woensdag om 15.40 komen we aan in Schiphol en dan zit het er officieel op Zoals iedereen zowat voorspeld had, is de tijd hier inderdaad gevlogen :). Ik ben zeer blij dat ik deze kans met beide handen vastgenomen heb. Ik heb hier enorm veel geleerd en gezien en dat is iets wat ik levenslang zal koesteren.
Ik hoop dat ik jullie via deze blog een beetje een beeld heb kunnen geven van hoe het leven hier is en wat ik hier gedaan heb. Hopelijk was het een beetje leuk om te lezen :). Jullie vragen je misschien af hoe het komt dat er hier nooit foto's op komen van de kinderen, maar helaas zou ik hiermee het beroepsgeheim schenden en kunnen ze mij buizen voor mijn stage :)...Moesten er verder nog vragen zijn, shoot
We hebben er echt een prachtig weekend opzitten. Zaterdag om 10u30 vertrokken we met een toeristenbusje richting Ollantaytambo. Daar moesten we de trein op richting Machupicchu-pueblo (= dorp). We hadden de middenklasse genomen. Er bestaat dan nog een luxeklasse en een klasse voor de Peruanen (wat dus niet veel voorstelt ). We stapten de trein op met een wow-gevoel: superzachte zetels, parketvloer, ramen in het plafond om alles te kunnen zien, echt leuk! Het was ook prachtig weer, waardoor we een supermooi uitzicht hadden. De trein reed redelijk traag, zodat we helemaal konden genieten van het uitzicht. We reden tussen de bergen en rotsen, echt sjiek. Dat is ook de reden waarom de meeste mensen de trein nemen, voor het unieke uitzicht. Volledig terecht :)! Na anderhalf uur op de trein kwamen we aan in Machupicchu-pueblo. Daar stonden mensen van de hostel ons op te wachten. De hostel lag naast het treinstation, dus we moesten niet ver wandelen. We hebben ons geïnstalleerd op onze kamer en zijn vertrokken voor een wandeling in het dorpje. Het was nog steeds zalig weer dus we genoten er ook van. Het werd ons wel snel duidelijk dat het dorpje puur toerisme was, overal restaurantjes, winkeltjes, souvenirsshops, grote markt met souvenirs (niet goed voor mijn centjes :)). We dronken op t gemak een coktailtje op een terrasje en wandelden daarna verder naar de souvenirmarkt. We kwamen er allemaal met vanalles buiten. Daarna moesten we op de gids wachten, die ging uitleggen hoe de volgende dag eruit zou zien. Peruanen laten altijd op zich wachten en daar werd nu ook geen uitzondering op gemaakt. Daarna zochten we iets om te eten. We lieten ons overhalen om ergens heel goedkoop te eten. Kreeg ik direct spijt van toen ik van mijn lasagna proefde Na het eten keerden we terug naar de hostel en kropen we ons bed in. Onze kamer had uitzicht op een rivier, bij deze weet ik hoeveel lawaai een rivier kan maken :). De volgende dag moesten we om 6u opstaan, lang leve wekkers die niet afgaan haha!! Gelukkig was ik wakker geworden en kon ik de rest wakkermaken. Na een klein ontbijtje vertrokken we. We moesten eerst 25min op een bus die ons richting Machupicchu bracht. Daar aangekomen moesten we nog eventjes op onze gids wachten, even erna begon onze wandeling richting het wereldwonder. We kregen een uitgebreide uitleg van wat zich daar allemaal afgespeeld had, gelukkig hebben de Spanjaarden dat nooit ontdekt, anders hadden we het niet moeten gaan bezoeken denk ik! Wel zotte mensen die Incas, hoe die alles bouwden enzo, amai! Er zitten natuurlijk ook dingen tusssen dat ze herbouwd hebben (ze beweren 80% origineel, betwijfel ik een beetje ). Na overal rondgewandeld te hebben, kregen we de kans om Waynapicchu te beklimmen. Machupicchu betekent trouwens oude berg, Waynapicchu betekent jonge berg . We moesten een uur trappen klimmen en het was redelijk warm, dus het was écht lastig. Iedereen deed het op zijn eigen tempo. Na iets meer dan een uur trappenklimmen kwam ik boven en ik was op slag blij dat ik het gedaan had. Zon prachtig uitzicht Na even uitrusten, keerden we terug naar beneden. We besloten ineens de bus terug te nemen naar het dorpje en daar iets te eten. Deze keer hadden we gelukkige meer geluk met het eten. Dan moesten we wachten tot 19u om de trein terug te nemen. Het was toen donker, dus we konden niet genieten van het uitzicht. Het duurde niet echt lang voor iedereen lag te slapen :). Toen we in Ollantaytambo toekwamen, stond het busje ons op te wachten om terug te keren richting Cusco. En zo zat dat er op weer op Nooit gedacht dat ik ook de Machupicchu van dicht zou zien :).
Maandag werd hier Koninginnedag gevierd in een discotheek en dat konden we natuurlijk niet missen hé. We kochten enkele oranje attributen en waren er helemaal klaar voor. Het werd een leuke avond, met nu en en dan een Frans Bauwerke, Marco Borsato,
Ondertussen heb ik ook beter nieuws te melden over mijn project. De kans dat ze zullen moeten sluiten is redelijk klein geworden, doordat ze een blad in hun bezit hebben waarop staat wat ze écht gevonden hebben, met handtekening van de fiscaliteiten. Daardoor kunnen ze bewijzen dat de politie gelogen heeft en kunnen ze klacht neerleggen. Het blijft natuurlijk wel een moeilijke en pijnlijke kwestie. Maar de toekomst ziet er nu dus een stukje beter uit. We hoorden ook dat er vanaf juli nieuwe vrijwilligers komen die 6 maand blijven, dus die zaken maken het wel wat makkelijker.
Iedereen begint mij erop te wijzen dat ik bijna terug thuis ben.. En vraagt of ik het zie zitten om terug te keren. Dit is een redelijk dubbele kwestie. Natuurlijk zal ik blij zijn als ik naar huis mag komen, maar het afscheid zal héél moeilijk worden. We hebben ondertussen een heel goeie band opgebouwd met de jongeren, hebben heel veel plezier met hen en ze beginnen echt aan ons te hangen. Dus dat zal ervoor zorgen dat er zeker traantjes gaan vloeien volgende week vrijdag. We krijgen het al moeilijk als we het er nu gewoon over hebben. Het zal zeker niet plezant worden om de laatste keer die deur toe te trekken, maar ik probeer er nu nog niet te veel aan te denken .
Vanavond is er hier overal feest van het kruis ofzo, ook bij ons op stage. Er komt een goochelaar om de boel wat op te vrolijken. Voor de rest weet ik niet echt wat er te gebeuren valt :).
Hier ben ik dan weer, met de laatste 20 dagen die gisteren ingegaan zijn We worden er langs alle kanten mee geconfronteerd dat ons verblijf hier op zijn einde aan het lopen is, waardoor je er ook veel meer aan gaat denken. Jammergenoeg heb ik deze week minder leuk en enthousiast nieuws. Het is een zeer zware week geweest voor Qosqo Maki (mijn stageplaats). Er was een filmpje opgedoken waarbij je ziet dat 4 jongeren aan het stelen zijn. Er werd gezegd dat dat onze jongeren zijn, maar ze zijn niet echt herkenbaar op het filmpje naar het schijnt. Woensdagavond/nacht zijn 15 politie-agenten binnengevallen voor een razzia (wij waren gelukkig niet meer aanwezig, het moet dus zeker na 22 uur geweest zijn). Het hebben het hele gebouw doorzocht, de kamers en kasten van de jongeren, alles gewoon. Ze hebben enkele dingen gevonden die er niet hadden mogen zijn (maar géén drugs!) en tijdens de razzia kwamen enkele jongeren binnen onder invloed van drugs. Die combinatie zorgt ervoor dat er een aanklacht loopt tegen Qosqo Maki. De donderdag werd alles dan op tv getoond, met een vervormde waarheid welliswaar: de gevonden spullen werden in een véél grotere hoeveelheid op tv getoond (20 ipv 4), er werden dingen getoond die niet gevonden werd, er werd gezegd dat Qosqo Maki een goedkoop hotel is voor crimineeltjes, en dat de begeleiders de jongeren helpen bij het stelen en hun druggebruik. Dit is zowat het begin van het einde. De kans is groot dat ze binnen enkele maanden zullen moeten sluiten. Dit is een zeer duidelijke vorm van corruptie, want de gemeente en de politie heeft maar 1 bedoeling: Qosqo Maki kunnen sluiten om het zelf over te nemen. De gemeente Cusco wil kunnen opscheppen dat ze een voorziening voor straatkinderen bezit Ze zullen blijven binnevallen tot ze drugs vinden, want dan hebben ze een reden om de boel direct te sluiten. Het is echt héél erg voor ons om aan te zien wat ze aan het doen zijn met zon broodnodige voorziening. Wat gaat er met de gasten gebeuren als Qosqo Maki moet sluiten?? Voor sommige kinderen en jongeren is Qosqo Maki hun enige thuis. Laat staan wat er zal gebeuren wanneer de gemeente het project overneemt Ik geloof niet echt dat ze het beste voorhebben met de jongeren, want hier hebben ze geen oog en respect voor straatkinderen en hun problematiek. Zoals je waarschijnlijk kan denken maken wij ons grote zorgen! We kunnen alleen maar hopen dat het goedkomt, maar we vrezen ervoor. Ik hoop zo hard dat de jongeren beseffen dat het lot van de voorziening volledig in hun handen ligt. En dat is wat de politie en de gemeente bereikt heeft: de kinderen en jongeren in de positie duwen dat het volledig in hun handen ligt Pff, ik word er moedeloos van
Donderdag hebben we dan een nachtje doorgebracht in het dormitorium, om eens te zien hoe de werking daar is. Dat is enorm goed meegevallen. De jongeren konden niet echt geloven dat we er gingen blijven slapen :). We hadden enkele films gekocht, ze mochten dan kiezen welke ze wilden zien. We hadden ook chips voorzien, kwestie van hen een beetje te verwennen J. Het werd dus een gezellige avond. Toen wisten wij nog niet zo goed wat er allemaal aan de hand was enzo, het was pas vrijdagavond dat we er een uitleg over kregen. Om 23 uur kroop iedereen dan in zijn bed, zonder morren ofzo (waar wij wel van schrokken). De volgende ochtend moesten we om 6u30 opstaan, aauw! Sommige jongeren waren toen al vertrokken, maar de meesten sliepen nog. Vanaf 7 uur begon er leven in de brouwerij te komen. De jongeren kwamen uit bed en deden direct hun sportkledij aan om een beetje te trainen in de fitnesszaal, gééék J. Wij maakten het ontbijt klaar: arroz con leche (rijst met melk), een zeer zoet ontbijtje. Rond half 8 schoven we aan tafel, het werd opnieuw een gezellige bedoening. Persoonlijk kreeg ik die arroz con leche niet echt binnen op mijn nuchtere maag. De gasten reageerden daar echt enorm op, ze zeiden dat ik ga sterven als ik 40 jaar ben en dat zij gaan leven tot 100 jaar, echt hilarisch :). Erna deed iedereen zijn taak, de ene waste de tassen af, de andere veegde de binnenplaats, Iedereen moest goed kuisen, want de diplomaat van Frankrijk kwam die ochtend op bezoek. Wel mooi om te zien hoe de jongeren mee hielpen met de grote kuis en hoe gedreven ze waren door het bezoek. Na enkele uurtjes kuisen zijn we dan doorgegaan. s Avonds was het dan het afscheidsfeestje van onze Nederlandse collegas, die nu op de terugweg zijn richting Holland. Het is zeer spijtig dat ze vertrokken zijn, ze waren een zeer grote hulp voor ons in de bibliotheek. Het werd weer een gezellige bedoening! Op zon moment krijg je echt enorm veel dankbaarheid van de kinderen en de jongeren. Ze beginnen wel te voelen dat wij ook niet echt meer lang blijven. Iedere dag is er wel iemand die vraagt of wij ook bijna weg zijn en waarom. Ik weet nu al dat het afscheid binnen 2 weken héél moeilijk zal worden. Zeker met de situatie hoe ze nu is, dat maakt het nog veel erger om iedereen achter te laten Ik zal mijn zakdoeken maar meenemen, want het zal nodig zijn! Maar aan dat afscheid wil ik nu nog niet te veel denken. Rond 21 uur werd de tv aangezet, want de directrice kwam op tv. Ze kwam in hetzelfde programma waar ze de dag ervoor alle leugens verspreid hadden. Het was goed dat ze zich kon verdedigen, aleja, ze werd in het begin de hele tijd onderbroken door de presentator, maar ze heeft uiteindelijk toch kunnen zeggen waar het écht op stond. Het was pas erna dat we het hele verhaal te horen kregen
Voor de rest verloopt deze week relatief rustig. Er hangt natuurlijk een rare sfeer, maar ja Het enige dat wij nu nog kunnen doen is onze grootste smile opzetten en de gasten een mooie tijd te bezorgen, nu het nog kan. Ik begin wel te voelen dat we met de meeste jongeren een echt goede band aan het krijgen zijn, echt leuk!
Gisterenmorgen was het de laatste keer dat ik in de kleuterklas moest werken (fotos van dat project volgen!), vanaf nu wordt het een stuk rustiger en moet ik enkel s avonds nog werken. Ik ben er wel blij om, het waren intensieve weken met 46 werkuren per week. Vanaf volgende week ga ik met de jongeren een affiche maken over Qosqo Maki. De jongeren kunnen eerste vanalles ontwerpen, dan kiezen we samen een exemplaar en kunnen we die laten drukken. Ik hoop dat die affiche het imago van Qosqo Maki een beetje kan opkrikken
Dit weekend gaan we, eindelijk, het wereldwonder Machupicchu gaan bezoeken, ik ben eens benieuwd :). We horen er zodanig veel van, dat de verwachtingen natuurlijk hoog liggen. Zaterdagvoormiddag vertrekken we. We worden dan eerst naar de trein gebracht, waar we onze reis richting Machupicchu verderzetten. Naar het schijnt is die treinreis héél spectaculair. Daarna gaan we naar de warmwaterbronnen en het stadje waar we gaan overnachten. We zullen s morgens vroeg al moeten opstaan, want we zullen de zon zien opkomen op de Machupicchu Ik kijk er al naar uit, whoop whoop!
Zo, dit was het dan weer voor deze week. Hopelijk heb ik de volgende keer weer beter nieuws .
Ondertussen zijn we aan onze laatste maand hier bezig. Vandaag nog 28 dagen om exact te zijn! Het enige wat nog op ons programma staat is het bezoeken van de Machipicchu (we mogen niet terugkomen zonder dat gezien te hebben hé? :)). Dat staat het laatste weekend van april gepland. Ik ben eens benieuwd, we horen en zien er hier zodanig veel van Voor de rest worden de laatste weekends hier heel rustig, met nog wat kleine to-dos zoals souvenirs zoeken/kopen.
Vorige week stonden onze tussentijdse evaluaties gepland. Die was echt erg goed, maar toch nog met groeimogelijkheden. Heel leuk om te horen dat ze zo tevreden zijn over ons werk hier. Dat is een groot verschilpunt met een stage in België: hier voel je gewoon dat de mensen en de kinderen enorm appreciëren wat je voor hen doet, dat ze blij zijn met je aanwezigheid In een stage thuis is dat niet echt zo. Maarja een stage thuis heeft dan weer andere voordelen, zoals andere begeleiding, Dusja de volgende weken nog wat aan de aandachtspuntjes werken om de eindevaluatie nog beter te maken Ook over mijn eindwerk was mijn stagebegeleidster heel tevreden. Ik heb dus een zeer positief gevoel overgehouden aan die evaluatie.
Voor de rest is het iets TE rustig op stage. Het is al enkele weken dat we het aantal kinderen en jongeren die komen sterk zien afnemen. Dat vinden we helemaal niet leuk, omdat we ons dan sowieso zorgen maken over wat ze dan aan het doen zijn. Hun leven hier kan zooo gevaarlijk zijn, ik heb veel liever dat ze bij ons op stage rondlopen, dan weet ik dat ze veilig zijn. Sommigen hebben ander werk waardoor ze nog zelden kunnen komen, nog anderen zijn naar een andere stad getrokken, Dat zorgt ervoor dat ons werk in de bibliotheek enkel nog uit huiswerkbegeleiding bestaat. En er is al enkele weken een gepensioneerde lerares aanwezig, dus die houdt zich bezig met het huiswerk. Daardoor is het een klein beetje saai voor ons. Het maakt onze eindwerk-sessies ook wat moeilijker, aangezien er bijna niemand is om mee te werken Maar deze week blijven we wel een nachtje in het dormitorium slapen, zodat we die werking ook eens kunnen leren kennen. Ik vind dat echt wel spannend, ik ben benieuwd hoe de jongeren daarop zullen reageren. Als het ons bevalt zullen we misschien iedere week eens blijven slapen.
De winter is hier ondertussen begonnen. Het is vandaag winterdag haha :). Je merkt wel een verschil in het weer: s morgens is het meestal heel zonnig en warm, in de namiddag wordt het bewolkt met kans op een buitje en s nachts kan het heel koud zijn. Dat is typisch de winter hier.
Ondertussen zit onze week vakantie er al bijna op se! Zaterdagavond namen we de bus richting La Paz. Gelukkig hadden we een zeer goeie bus, we wentelden ons in onze slaapzak en ik viel direct in slaap. Blijkbaar heb ik wel mooie dingen gemist, want we passeerden ondertussen aan het Titicacameer, niks van gemerkt hehe :). Het eerst wat ik zei toen ik 's morgens wakker werd: 't is de Ronde :o! Een vriendin had er mij al op gewezen dat het een schande was dat ik dat ging missen hehe...Gelukkig had ik al enkele smsjes gekregen van Glen en mama, om te vertellen hoe het daar zat. Dat maakte wel wat goed! Toen moesten we plots uit de bus voor grenscontrole. We moesten een hele tijd aanschuiven in de koude aan de Peruviaanse douane en dan nog eens aan de Boliviaanse. We verloren zo meer dan een uur en mijn gsm lag op de bus dus ondertussen wist ik niets over de koers, hel! Toen we er terug op mochten, sprintte ik naar mijn gsm om te zien hoe het zat. Gelukkig waren ze nog niet gearriveerd :). Eva (ook een koersliefhebber) en ik zaten vol spanning te wachten, tot het verlossende smsje kwam dat Boonen won! Heel de bus werd geconfronteerd met onze vreugdekreet :). Ondertussen ging onze reis dus verder naar La Paz. Rond 11u 's middags waren we er dan eindelijk. We zorgden direct dat onze bus richting Uyuni geregeld werd, om 19uur vertrokken we opnieuw. We besloten de stad te gaan verkennen ondertussen. We gingen naar de grootste markt ter wereld. Onderweg naar daar begon het te regenen, maar toen we er een tijdje liepen begon het zwaar te hagelen, waardoor we er dus niet echt lang hebben kunnen rondlopen (iedereen had zijn jas niet mee, slim :)!) We hebben dan iets gezocht om te eten en zijn er gebleven tot het stopte met regenen. Daarna hebben we nog eventjes in La Paz rondgelopen tot het tijd werd om opnieuw op de bus te stappen. Deze keer hadden we minder geluk met de bus, geen toilet enzo, nooit handig! Veel hebben we jammergenoeg niet geslapen want we reden over overharde wegen, niet echt comfortabel dus! Om 6uur 's morgens kwamen we toe in Uyuni, echt een redelijk dode stad. We deden wat reisbureautjes om onze excursie te boeken. Uiteindelijk vonden we dan iets dat ons aanstond (ook een moeilijk iets haha :)) en enkele uurtjes later vertrokken we dan, met onze gids in een leuke jeep. Onze eerste stop was bij een treinkerkhof. Eerst dachten we van alé wat gaan we daar nu doen, maar het was er eigenlijk wel leuk. Daarna ging onze trip verder richting de zoutvlakte. Echt indrukwekkend, die vlakte is 1/3 van België. Het is alsof je op skivakantie bent, je ziet overal wit, met nu en dan een zoutbergje... We hebben er een tijdje rondgelopen en zijn dan doorgereden naar het 'Salt-hotel'. Dat is een hotel dat volledig uit zout gemaakt is. Daar zorgde onze gids voor het middagmaal en we lieten het ons smaken! Om de een of andere reden keerden we dan terug naar de plaats waar onze excursie begonnen was. We stonden daar eventjes stil, we vroegen de gids wat we die dag nog gingen bezoeken, hij zei ons dat we naar de hostel gingen rijden waar we zouden slapen en wij dachten van euh? gaan we niks meer bezoeken? Maar toen we een uurtje verder waren, begrepen we al waarom we niks meer gingen zien, we reden echt in the middle of nowhere! Na een dikke 5 uur in de jeep kwamen we eindelijk aan waar we gingen slapen. Er stond thee en koekjes op ons te wachten en het duurde niet lang voor het mandje leeg was :). Een uurtje later konden we dan eten. We hoorden dan van de gids dat we de volgende dag om 5u zouden vertrekken (vond ik persoonlijk helemaal niet leuk!) dus kropen we snel in ons bed. En zo gebeurde het, iets na 5 waren we alweer op pad. Het was mijn beurt om in de koffer van de jeep te zitten, ik nam mijn slaapzak erbij en het duurde dus niet lang voor ik terug aan het slapen was. Toen ze mij wakkermaakten, waren we aangekomen bij de geysers. Echt indrukwekkend om te zien, gaten in de grond waar warme stoom uitkomt, en kraters waar een soort klei in ligt te broebelen.. Het stonk er wel als een beerput, héél leuk 's morgens om 6u :D! Daarna reden we door naar de warmwaterbronnen, waar we eerst mochten ontbijten (met pannekoeken mmmm!). Erna mochten we een uurtje in het warme water. Het laatste op ons programma was het mooiste: het gekleurd meer. Dat is een rood meer (kleurt rood door de algen die erin zitten) en waar het vol zit met flamingo's. Echt prachtig om te zien! Daarna keerden we terug naar de plaats waar we geslapen hadden, om er te eten. Jammergenoeg moesten we die lange weg ook terugkeren, waardoor we na het eten direct vertrokken. Rond 17u30 waren we terug waar we vertrokken waren. We gingen direct op zoek naar een bus richting La Paz, want Hanne moest donderdagochtend terug aan het werk. Alle rechtstreekse bussen waren volzet, waardoor we eerst een bus moesten nemen naar een andere stad en van daaruit een bus moesten nemen naar La Paz, maar, we gingen er op tijd geraken dus we vonden het niet erg. Tot die eerste bus vertrok... Het was echt een doodskist op wielen, we waren echt bang! De bus reed ook echt superhard, over die onverharde wegen, kun je je het al een beetje voorstellen? Uiteindelijk ben ik toch in slaap gesukkeld, maar nu en dan werden we wakker omdat we een meter in de lucht vlogen, precies een pretpark! Gelukkig viel de volgende bus beter mee. Rond 7u 's morgens kwamen we dan aan in La Paz. Opnieuw was onze prioriteit een volgende bus boeken (aangezien Hanne op tijd thuis moest zijn). Gelukkig vertrokken de eerste bussen richting Cusco om 8u. De mevrouw van de busmaatschappij verzekerde ons dat we om 21uur in Cusco gingen zijn, tot we op de bus zaten. Toen hoorden we dat we pas om 5u 's morgens in Cusco gingen zijn. De moed zonk ons al in de schoenen, want dan moesten we uren wachten in Copacabana op de volgende bus. We vertelden die meneer dat ons verzekerd werd dat we eerder in Cusco gingen zijn en welke bus we daarvoor moesten nemen. Hij zei dat hij het voor ons ging regelen. Na een tijdje moesten we van de bus, want die moest het water over en wij ook (in een ander bootje). Een uurtje later waren we dan in Copacabana. Het uitzicht dat we daar en onderweg gehad hadden, was echt prachtig! We zijn dan naar de haven gegaan terwijl we moesten wachten en daar een beetje in de zon gelegen. Uurtje later moesten we alweer de bus op... We kwamen dan terug aan de grens, waar we opnieuw moesten gaan aanschuiven bij de migratiediensten van Bolivia en Peru. Gelukkig duurde het deze keer een stuk minder lang. Na enkele uren kwamen we in Puno aan. Opnieuw moesten we overstappen naar een volgende bus, zonder dat we het op voorhand wisten. Deze keer waren we er wel zeker van dat het de laatste bus ging zijn! Om de één of andere reden werd ik ziek tijdens die laatste busrit, ik zal jullie de details bespraken maar ik heb enorm afgezien! Doodblij was ik toen we rond 12uur (middernacht) in Cusco aankwamen. En bij deze hebben we het eventjes zwaar gehad met busreizen :)
Donderdag en gisteren werden heel rustig, met vooral uitzieken op het programma. Gisteren voelde ik mij dan beter, waardoor ik meeging met mijn vriendinnen op souvenirjacht. Deze week is het hier dus ook paasweek en dat wordt hier enorm gevierd. We zagen een hele mooie stoet op de Plaza. Ondertussen heb ik de meeste van mijn souvenir-lijstje gevonden :), neen ik verklap hier niet wat allemaal! De rest zal voor het einde van mijn verblijf hier zijn.
Morgen is het dus Parijs-Roubaix! Liesbet, die hier alles voor ons regelt en onze mentor is, ziet ook graag koers en stelde voor dat we belangrijke wedstrijden bij haar thuis mochten gaan bekijken, duuuussss gaan Eva en ik morgen vroeg opstaan om de finale te kunnen zien! :) zalig toch, koers kunnen kijken vanuit Peru?
Zo gaat de tijd hier wel enorm snel, waardoor we maandag beginnen aan onze laatste 5 weken stage... Het zal nu rap mei zijn en dan rap 15 mei (vertrekken dus!). Morgen komt onze stagebegeleidster van school hier toe in Cusco (neen dat is niet normaal, ze is hier aan het rondtrekken en komt ons bezoeken en onze tussentijdse evaluaties doen). Altijd spannend, een tussentijdse evaluatie :). Maar dat wil ook zeggen dat het nog 5 weken worden met véél werk, voor ons eindwerk enzo... Maar ik zie het volledig zitten!
Puerto Maldonado was ZOOOOO mooi! Vrijdagavond om 21uur vertrok onze bus richting Puerto. Het duurde niet lang voor ik in slaap viel. Toen ik s morgens wakker werd, zag ik dat het hard aan het regenen was. Rond 6u30 s morgens kwamen we toe in Puerto Maldonado. We hadden er dus een busrit opzitten van een dikke 10 uur. Het was nog steeds hard aan het regenen, dus we zagen een warm weekend letterlijk in het water vallen. Het was wel nog steeds warm, maar de regen verandert het natuurlijk wel een beetje. Zelf had ik mij niet op regen voorzien, dus ik had geen regenjas en regenbroek mee. We hadden het adres gekregen van een hostel waar we onze excursie konden boeken. We moesten een tuk-tuk nemen om daar te geraken. Echt een hele belevenis! Bij iedere bocht dacht ik dat we gingen omkeren haha. We arriveerden in een leuke hostel. We konden er een douche nemen terwijl we aan het wachten waren op de gids. Hij zei ons dan dat we best andere kleren konden aandoen enzo en dat we best alles in één rugzak konden steken i.p.v allemaal onze trekrugzak mee te nemen. Dat deden we dan ook We moesten ook plastieken botten aandoen, dat vonden we iets minder leuk :). Ik liep er echt prachtig bij: een short, topje, rubberen botten en een lange regenponcho. Ik begreep direct waarom de mensen mij nogal raar bekeken (ik kan het hen niet echt kwalijk nemen :)). We wandelden een stukje naar de plaats waar we de boot moesten nemen. We moesten 45minuten varen tot we aan de jungle kwamen. In de regen was dat helemaal niet zo aangenaam. Superblij waren we toen we aan de jungle kwamen. We begrepen ook direct waarom we rubberen laarzen aanhadden: overal slijk! We begonnen onze wandeling. We konden het nog niet echt geloven dat we écht in de jungle waren: ongelofelijk! Na ongeveer een uurtje wandelen kwamen we bij een waterplas waar zo van die echt Pocahontas-bootjes lagen. We vroegen onze gids of we die konden gebruiken. Het was opnieuw een hele belefenis om allemaal heelhuids in het bootje te geraken (9 personen). Wij zaten op ons gemak (de ene al wat meer dan de andere haha) in het bootje, terwijl onze gids aan het peddelen was (ocharme!). Het was echt een mooi uitzicht, tussen de bomen en struiken. Toen hadden we nog geen dieren gezien, maar we kwamen uit op een groot meer en onze gids zei dat er veel kaaimannen zaten (kleine krokodillen). Na een tijdje varen op dat meer, zagen we eindelijk een kaaiman, al was het wel van heel ver. Toen we probeerden dichter te komen, ging hij onder ooooh :)! Na nog een stukje te peddelen op het waren, meerden we aan. We wisten toen nog niet waar we waren, we beklommen de trap en .we zagen allemaal hutjes. We hadden snel door dat we op onze slaapplaats gearriveerd waren. Eerst kregen we eten: rijst met stukjes kip in een groot blad gedraaid.. hmm, ik had op dat moment echt geen zin meer in al die rijst, dus veel at ik niet. De kippen kwamen ons de hele tijd ambeteren (de eet-hut was nog niet open, dus moesten we op de grond zitten). Erna waren we enkele uurtjes vrij, de ene gingen aan het meer zitten, Hanne en ik hadden nood aan een middagdutje. Na een dikke 2 uur kwamen ze ons wakkermaken, we gingen terug op pad. We kropen terug in het bootje, we gingen dieren zoeken. Al snel zagen we een bepaalde soort vogel die daar heel veel voorkomt. Hij maakt echt een raar lawaai! Plots zagen we ook een zwarte aap. Blijkbaar had hij ons ook gezien, want toen wij verdergingen met ons bootje, achtervolgde hij ons. Hij sprong van boom naar boom, echt leuk om te zien. Op een bepaald moment vaarden we niet meer, en de aap kwam naar beneden. We konden hem toen echt goed zien. We mochten jammergenoeg niet uit de boot van de gids, want het was een soort aap die een beetje agressief kan zijn en graag aan haar trekt enzo. We vaarden door en zagen ook opnieuw enkele kaaimannen. We zagen ook andere aapjes: kapucijnaapjes! Eerst zagen we er enkele, maar dan kwamen we aan een stuk waar er echt enorm veel waren, ze waren namelijk eten aan het zoeken. We bleven een hele tijd kijken naar de aapjes. Ondertussen begon het wat donkerder te worden. We kregen honger, maar we bleven op het water tot het helemaal donker werd, om kaaimannen te zoeken. Wanneer het donker wordt en je schijnt met je zaklamp op het water, weerkaatsen hun ogen. Dan zie je oranje lichtjes. Dan vaarden we ernaartoe, maar telkens gingen ze onder. Onze gids wilde per se één vangen (Peruviaans ego?), tot ergernis van sommigen onder ons. We hadden ondertussen echt honger en wilden echt terugkeren. Na vier uur aan één stuk op het water, keerden we eindelijk terug. Toen we toekwamen, konden we gelukkig direct aan tafel: lekkere soep, rijst, purree, groeten, gebakken banaan en een fijn laagje biefstuk ofzo. Opnieuw at ik niet veel (rijst-beuheid, is wel normaal na 6weken constant eten denk ik). Na het eten gingen we op pad om tarantulas te zoeken. We gingen de jungle in waar we nog niet geweest waren. We zagen er enkele, de ene al wat groter dan de andere. We zagen ook nog andere dingen: mieren, sprinkhanen, andere spinnen maar helaas vooral veel muggen. Niet iedereen vond het even leuk om in het donker te wandelen (wel met enkele zaklampen), dus keerden we na een tijdje terug. Onze gids deelde ons dan mee dat we de volgende dag om 5.30 terug op pad gingen. We besloten allemaal om vroeg in ons bed te kruipen. Gelukkig waren er musquitenetten aanwezig in de hutten, want dat was wel ff noodzakelijk! Gelukkig hadden we er de hele nacht geen last van. Om 5 uur kwam de gids op onze hut kloppen. Ohneeee nu al?! We waren nog allemaal moe. Uiteindelijk kwamen we toch maar uit bed, want we gingen papegaaien zoeken. De zon scheen, dus we dachten dat we die dag meer geluk gingen hebben. Eerst moesten we terug in de boot. Dan een stukje wandelen. Maar helaas begon het opnieuw te regenen. Onze gids deelde ons doodleuk mee dat de papegaaien weggaan als het regent. Voor sommigen was dat geen positieve invloed op het humeur :). We besloten eventjes te wachten, op hoop dat het ging overgaan. Na een tijdje zagen we er de zinloosheid van in en besloten we terug te keren. We hadden nog de kans om otters te zien op het meer. We kropen terug in de boot en vaarden. Helaas kwam ook dat niet goed, geen otters te zien! We hadden opnieuw reuzehonger dus we keerden gewoon terug naar de slaapplaats. Daar stond een lekker ontbijt op ons te wachten: sandwich met confituur, een eitje en enkele gebakken aardappeltjes. En een koekje als desert. We waren allemaal uitgehongerd, dus het duurde niet echt lang voor het op was. Opnieuw hadden we wat vrije tijd en ik besloot nog wat op mijn bed te liggen. Ik vulde ondertussen mijn dagboek in (voor mijn liefje :)!). Rond 9u30 gingen we terug de jungle in, deze keer om wat planten enzo te bezichtigen. Ondertussen was het bestopt met regenen en werd het steeds warmer. We zagen echt vanalles: supergrote en dikke bomen, lianen waar we in konden schommelen, fruit dat we konden proeven, paddestoelen, Het was een leuke wandeling! Onze gids vond blaadjes die kleur afgeven als je ze een beetje plet, en begon onze gezichten te kleuren, het mijne was paars. Hij vond mijn gezicht alleen niet genoeg, dus begon hij ook mijn rug te kleuren Na een paar uur wandelen, keerden we terug voor het middagmaal: spaghetti met wat kip en gebakken banaan. Daarna maakten we ons klaar om terug te keren. Ondertussen was het écht heel warm geworden, waardoor het écht zalig was om in de boot te zitten. We lagen allemaal te zonnen, terwijl onze gids flink aan het peddelen was. Daarna moesten we opnieuw een stukje wandelen om aan te boot te komen die ons terug naar Puerto Maldonado zou brengen. Net voor ik de trap naar beneden ging nemen, zag ik een slang. Eerst schrok ik, maar daarna was ik blij dat ik er toch eentje gezien had! We genoten nog van het mooie uitzicht op het grote meer van Madre de Dios en toen waren we weer aan land. We vonden het zeer jammer dat we er maar een weekend gebleven waren, maarja, tijd tekort hier! We gingen terug naar de hostel en namen allemaal een douche. We gingen nog wat eten en drinken kopen voor op de bus en namen een tuk-tuk naar de busterminal. We konden om 19 uur een bus nemen richting Cusco. We moesten maar 10 minuutjes wachten, meevaller! Ik viel opnieuw snel in slaap, het was namelijk wel een vermoeiend weekend geweest. Na een tijdje werd ik wakker, ik moest naar het toilet! Er terug uit geraken bleek niet zo simpel te zijn want ik zat vast! Ik begon te roepen naar mijn vriendinnen die nog wakker waren, gelukkig hoorden ze mij. Naar het schijnt tierde ik nogal, waardoor ze dachten dat er iets heel ergs aan het gebeuren was op dat toilet haha. Ze haalden er iemand bij van de bus en die kreeg mij er dan gelukkig uit. Amai ik was blij dat ik daar eindelijk uit was, bah!! Ondertussen was iedereen terug wakker haha. Na een tijdje begonnen we de bergen terug in te gaan en geloof mij, hier matigen ze hun snelheid daar helemaal niet voor! Het werd echt onmogelijk om verder te slapen, met al dat geslinger. Na een paar uur waren we terug uit de bergen en konden we terug slapen. Toen we smorgens wakker werden (om 5u waren we terug in Cusco), leek het een echte ravage. Overal zag je koekjes en chips liggen, van al het geslinger. Eva vond haar trui niet meer en ik mijn schoenen! We hebben de hele verdieping afgezocht en uiteindelijk hebben we ze gevonden: op de benedenverdieping, hmmm Toen we toekwamen, namen we vlug een taxi naar huis, want enkele uren later moesten we al naar ons project.
Maandag zaten we al aan de helft van ons verblijf hier: dag 50! Man, wat gaat de tijd hier snel. Voor ons thuisfront is dit zeer goed, wij zelf vinden dat iets minder leuk :). Ondertussen zijn we bezig aan onze 7e week stage. Onze sessies rond ons eindwerk beginnen ook te vlotten. Ikzelf werk met de jongeren rond hun zelfbeeld (dat is namelijk écht zeer laag). Mijn project bestaat uit verschillende fases. Een eerste fase is een kennismakingsfase, waarbij ik wat kennismakingsspelletjes organiseerde en sessies organiseerde waarbij ik een duidelijker beeld krijg op hun zelfbeeld. In een volgende fase richt ik mij op de kwaliteiten van de jongeren. Ik wil hen laten voelen dat ze zoveel meer dan dan straatjongeren en dat ook zij heel wat kwaliteiten bezitten. In een laatste fase probeer ik die kwaliteiten uit te breiden naar de voorziening, ik heb het idee om met de jongeren een affiche te maken (die zijn namelijk héél creatief en kunnen zeer goed tekenen) rond Qosqo Maki of rond de bakkerij ofzo,waarbij ze het project uitbeelden en promoten. Dit moet ik echter nog bespreken met de directrice, dus ik hoop dat ze dit een goed idee vindt. Het is echter helemaal niet makkelijk om mijn doelen te realiseren. De jongeren komen en gaan wanneer ze willen, dus ik weet nooit op voorhand hoeveel er zullen deelnemen aan mijn sessies. Het is ook zeer moeilijk om hun interesse te lokken. Het zijn ook pubers, dus die doen graag waar ze op dat moment zin in hebben. Het gebeurt dus veel dat er meerdere jongeren aanwezig zijn maar dat ze gewoon geen zin hebben om deel te nemen. Dit maakt dat het soms echt moeilijk is om de moed niet te verliezen. Maar ik blijf volhouden, less is more!! :)
Volgende week hebben we een weekje vakantie (geloof mij, kunnen we heel goed gebruiken!). We hebben besloten om naar Bolivia te reizen. Eerst gaan we een dagje naar La Paz en dan gaan we verder naar Uyuni, waar indrukwekkende zoutvlaktes te bezichtigen zijn. Daar blijven we dan enkele dagen. We sluiten onze reis af met een bezoek aan het Titicacameer in Puno.
Ik zet er vandaag ook nog een hele reeks nieuwe fotos op: enjoy!
Donderdag vernamen we dat er oorlog was uitgebroken in Puerto Maldonado. We zagen direct ons leuk weekendje in het water vallen. We zijn dan naar de busterminal gegaan om meer info te vragen. Iedereen raadde ons aan om niet te vertrekken, maar daar trokken de bussen zich blijkbaar niks van aan want die vertrokken gewoon. Gelukkig hebben we de datum een week kunnen verplaatsen. Normaal vertrekken we dus vrijdag naar de jungle (we hopen het zoooo hard)! Laat die beesjes maar komen :)!
We wilden per se een weekendje weg zijn, dus zochten we een alternatief. Iedereen had het nodig om eventjes weg te zijn. Na 5 weken constant bezig zijn begint dat een beetje door te wegen hé! We wisten totaal niet waar we heen moesten, maar we wisten wel dat we wilden kamperen! We kwamen dan op het idee om naar Lares te gaan. Daar zijn warmwaterbronnen waar je 24/24 gebruik van kunt maken. We dachten dat het wel leuk en ontspannend kon zijn om in een lekkerwarm bad te zitten. We besloten opnieuw om het vervoer op het moment zelf te regelen. We liepen de Plaza af, op zoek naar kampeermateriaal. Geen probleem om hier te vinden blijkbaar :). De dag erna spraken we voor de middag af om te vertrekken. We kwamen aan de winkel waar we onze tenten besteld hadden en het was gesloten! We begonnen al te panikeren (we hadden al een voorschot betaald dus dachten al dat ze ermee weg waren) en een andere winkel te zoeken voor kampeermateriaal. We gingen een winkeltje binnen en zagen dat ze ook excursies hadden naar Lares. Dus vroegen we daar wat info rond. Toen we hoorden dat ze het vervoer regelden, zagen we het weer helemaal zitten. We hadden een goeie deal gesloten, dachten we! Even erna kwamen ze zeggen dat het niet om soles ging, maar om dollars! We konden er echt niet mee lachen en wilden die prijs helemaal niet betalen. We begonnen al lichtjes stress te krijgen, want de weg naar Lares is maar enkele uren open door wegenwerken. Het is ons blijkbaar echt niet gegund om ergens te geraken zonder reisbureau! We begonnen rond te vragen hoe we er konden geraken. We waren aan het zien om met een openbare bus te gaan, toen de mevrouw van de excursie terugkwam met een meneer. Ze zei dat hij ons naar Lares kon brengen voor een goeie prijs. Zon goeie prijs vonden we het niet, maar we deden het omdat dat de gemakkelijkste en zekerste oplossing was. Die chauffeur bleef dan 2 dagen bij ons en voerde ons overal rond (handig :)). We vertrokken onmiddellijk. Gepakt en gezakt stapten we in zijn busje (met trekrugzak zien we er blijkbaar NOG MEER toerist uit want we werden constant aangeklampt: Machupicchu?? massage?? NOOOOO!). Na een tijdje rijden stopten we. Er was langs de weg een mini-dierenreservaat, waar dieren opgevangen worden. We hebben er vanalles gezien: konijnen, lamas, alpacas, stekelvarken, poema, condrons, Voor de ene onder ons was het leuker dan voor de andere hihi! We reden dan terug door, maar gelukkig stopte onze chauffeur nu en dan om drinken te kopen want het was heel warm. We reden een dikke 4uur tussen de bergen. We stegen tot 4100 meter hoogte. Opnieuw zaten we allemaal met grote ogen naar buiten te kijken: het is hier zoooooooooo prachtig! Onderweg kwamen we nu en dan kindjes tegen. De chauffeur vertelde dat de mensen die daar in de bergen wonen héél erg arm zijn, hij had een grote pak koekjes gekocht en stopte bij elk kindje om hem enkele koekjes te geven. Wij volgden natuurlijk zijn voorbeeld, de kinderen waren doodblij met hun koekjes. Net voor het donker werd kwamen we toe in Lares. We zagen onmiddellijk dat we opnieuw in een prachtig stuk natuur terecht gekomen waren. Je hoorde de rivier stromen, zalig geluid om mee in slaap te vallen en wakker te worden! We zagen direct veel mensen in het water zitten, goed teken want het was al goed afgekoeld buiten! We begonnen direct onze tent op te zetten. In tegenstelling tot wat sommigen onder jullie zullen denken was dat géén probleem voor 5 vrouwen :)! Ze stonden er héél snel! We hadden 2 4persoonstenten besteld, en wat hadden we meegekregen?? Eén tent voor 4 personen en één voor 2 toch weer int zak gezet dus! Gelukkig waren we toch niet met 7 zoals normaal. We zijn dan iets gaan eten in het dorpje (héél klein dorpje met weinig mogelijkheden om iets deftig te eten.. het werd dan halfkoude kip met even koude frietjes, mmmm (niet echt mmm voor mij!). Daarna sloegen we nog een voorraad chips en koekjes in om de rest van de avond door te komen. We hebben de hele avond buiten kunnen zitten. Nu en dan regende het lichtjes, maar toch bleven we buiten zitten haha, echte die hards! Rond 23u moest ik plooien (jaja als eerste), de vermoeidheid sloeg hard toe! We hadden ons ingesteld op een zéér koude nacht, met een dikke pyjama, thermisch ondergoed, nog een fleece, 2paar kousen En uiteindelijk hebben we een hele nacht liggen zweten haha! Rond 8u30 werden we wakker, alweer met het zalige geruis van de rivier. We voelden direct dat het al lekker warm was. We namen ons matje en slaapzak en legden ons gewoon buiten. Zaaalig om zo wakker te worden! We deden al rap onze zomerkleren aan om te bronzeren. Deze keer hebben we allemaal goed gesmeerd tegen de zon (ik met factor 50, enorme drempel om mij over te zetten maar het is toch gelukt!) Na het ontbijt namen we een duik in het warme water, ondertussen was de zon al wat weg dus het warme water konden we dan wel gebruiken. Het water zag er heel vuil uit, het stonk naar kippebouillon maar we trokken er ons niks van aan. Het water had wel echt warm amai! Maar we genoten ervan! Het begon ondertussen ook te regenen, héél gezellig om dan in warm water te zitten :). Erna gingen we picknicken langs de rivier. Het begon zwaarder te regenen dus besloten we om op te kramen en te vertrekken. We zijn s avonds allemaal samen nog iets gaan eten, om een ontspannend weekend goed af te sluiten.
In het project waar we s morgens staan hebben we al grote ogen getrokken. Echt niet normaal wat de kleuterjuffen hier van de kindjes verwachten. Echt veel dingen die ze totaal nog niet kunnen Persoonlijk ken ik niks van die richting (kleuteronderwijs), maar ik zie toch wel dat ze nog niet alles kunnen wat van hen verwacht wordt. We hebben het er veel over met elkaar, dat er zon verschillen zijn met in België. Maar ja, het is nogal stom om dat met België te vergelijken, aangezien het onderwijsniveau bij ons zo hoog ligt In ons eigen project is het momenteel heel rustig. We proberen wel leuke dingen te doen met hen, zoals salsales (vooral gegeven door de Nederlandse meisjes, wij bakken er niet veel van haha), Engelse les, veel gezelschapsspelletjes en dan nog onze sessies/activiteiten voor ons eindwerk. Dat begint ook los te lopen, gelukkig. Ik werk met de jongeren rond hun zelfbeeld. Het is niet zon makkelijke groep om mee te werken, ze komen en gaan wanneer ze willen, meestal komen ze redelijk laat toe. Ik weet ook nooit op voorhand hoeveel deelnemers ik zal hebben, maarja, het heeft ook wel iets op deze manier :). Ik ben al blij dat ze een beetje geïnteresseerd zijn en willen meewerken. Ik kan alleen maar hopen dat ze iets zullen hebben aan mijn sessies
Ik probeer zo vlug mogelijk nieuwe fotos te posten, maar het is écht heel druk voor ons.
Ons weekend was zoals gepland heel rustig. Zaterdag een beetje gewerkt voor school en in de namiddag naar een marktje gegaan. Erna zijn we onze bus gaan boeken voor vrijdag. We gaan dit weekend namelijk naar de jungle! Daarna zijn we allemaal samen nog iets gaan drinken. We spraken af om s avonds een rustig avondje te houden met een film. Dat werd dus een heel gezellige avond met veel gesnoep :). Vrijdag hadden we vernomen dat er zondag een daguistap gepland stond met de kinderen en jongeren van het dormitorium. We vroegen of we ook mochten meegaan en dat gebeurde dan ook. s Morgens stond er eerst een Skypedate gepland met mijn familie. Het was de eerste keer dat ik hen terugzag na een maand, héél leuk :)! Echt een supergoeie uitvinding die Skype hehe. Erna vertrokken Kimberly en ik naar onze stageplaats. Toen we toekwamen zaten de kinderen en jongeren vol ongeduld te wachten om te vertrekken. Iedereen had er veel zin in. We wandelden en wandelden en wandelden, tot we aan het park kwamen waar Christo Blanco staat (wat ik enkele weken geleden bezocht had met Maka en Simonne). Eerst hadden we ons daar neergezet, maar toen besloten we om nog wat verder te gaan. We wandelden nog een heel stuk en kwamen dan op een PRACHTIGE plaats, met rotsen, een rivier en heel veel gras. Een extra geluk: de zon zat uit. Je zult straks kunnen lezen dat dat niet voor iedereen zon geluk was :D. We besloten om eerst te eten. De begeleiders waren al heel vroeg in de weer geweest om eten klaar te maken om mee te nemen: rijst (duuuh!), pasta, rauwe groentjes, tonijn, aardappelen en advocado (ben ik persoonlijk niet zon fan van). De kinderen waren heel ongeduldig en in een rijtje aanschuiven kostte hen enige moeite :). Na het eten besloten de jongere kinderen op avontuur te gaan. Wij wilden genieten van het zonnetje en legden ons dus eventjes neer. Plots kwamen de kinderen aangelopen met allemaal wandelende takken. Ze hadden ze overal zitten, in hun handen, in hun kleren Tot grote ergernis van één van de begeleidsters, die blijkbaar nogal wat schrik heeft van beestjes. De kinderen hadden dus maar een half woord nodig om haar ermee te pesten. We hadden ballen meegenomen, dus begonnen de jongeren te voetballen. Plots ging er iets mis want één van de jongens bloedde uit zijn hoofd. De kinderen besloten een duik te nemen in het warme water, het zijn echte waterratjes! Na enkele uurtjes keerden we terug naar Qosqo Maki. Ik had het gevoel dat de kinderen er echt van genoten hadden. Wij trouwens ook, het was een heel leuke manier om bezig te zijn met de kinderen en jongeren. We genoten ook van het feit dat de zon uit zat; resultaat voor mij: tweede graad verbrand in mijn gezicht! Ik loop erbij als een zeer rijpe tomaat (tot grote pret van de gasten, die geen enkele kans laten liggen om ermee te lachen) en heb nu dus ook een bijnaam: tomaat! Bij deze ben ik volledig overtuigd van de sterkte van de zon. Mij zal het niet meer overkomen (hoop ik!). Toen ik s avonds de keuken binnenkwam zeiden Maka en Simonne allebei woooow, ik wist nog niet waarom, tot ik in de spiegel keek
Maandag zijn Kimberly en ik dan begonnen in het project waar Ellen en Eva stage doen. s Morgens is de bibliotheek er open (voor huiswerkbegeleiding) en zijn de kleuterklassen open (een klasje voor 3jarigen, een klasje voor 4jarigen en een klasje voor 5jarigen). De voorziening is gelegen in een Quechua-gemeenschap op een berg. Je hebt echt een prachtig uitzicht over Cusco vanop die berg. Maar de berg opwandelen is andere koek, amai! We moeten telkens enkele minuutjes uitblazen voor we naar binnen gaan :). Vanaf nu zijn onze dagen dus een stuk drukker: s morgens vroeg opstaan om naar het andere project te gaan, s middags thuiskomen, eten, schoolwerk (verslagen schrijven, activiteiten voorbereiden, Bachelorproef schrijven) en naar onze eigen stageplaats tot 22uur. En daartussen nog iets heel belangrijk: contact houden met familie en vrienden! Zeer noodzakelijk!
Zoals gezegd gaan we dit weekend naar de jungle! Jééééééjjjj :)! We zien het al volledig zitten, eindelijk terug warmte :D! Gelukkig voor mij zal de zon niet aan ons kunnen! De meest populaire jungle hier is het Manu Park, maar daar kan je niet echt iets zien als je maar 2 dagen tijd hebt. Daarom gaan we naar Puerto Maldonado. Dit is een beetje vergelijkbaar als het Manu Park, maar je kan er in even veel tijd véél meer zien dan in het Manu Park. En naar het schijnt is het een stuk goedkoper, altijd mooi meegenomen :). Vrijdag om 21 uur moeten we de bus op, de hele nacht rijden en s morgens komen we toe aan de jungle. Daar lopen we dan 2dagen rond (en daar overnachten we dus ook brrrrr?:)) en zondagavond gaan we terug de bus op richting Cusco Hopelijk kan ik volgende week enkele mooie fotos posten over ons avontuur in de jungle!
We hebben er opnieuw een zalig weekend op zitten. Zaterdag zijn we de kringen in Moray gaan bezoeken, gevolgd door een bezoek aan de zoutvlakten in Maras. We hadden ons voorgenomen om dat te doen zonder een reisbureau in te schakelen. Hmm, de rest kan je wel al een beetje raden zeker? We hadden in het gastgezin gevraagd waar we de bus moesten nemen. We moesten in de buurt van het voetbalstadium zijn. Er stond daar precies wel een belangrijke match gepland want er liep daar echt enorm veel volk rond, ze stonden in lange rijen aan te schuiven om binnen te komen. Plots zagen we een cameraploeg die ons aan het filmen was, hmmm Hopelijk hebben ze dat eruit geknipt :). Een klein beetje verderop vonden we de parking waar we de bus moesten nemen. We moesten er een ticket kopen en vroegen of de bus stopte in Moray. De man verzekerde ons dat de bus daar stopte. Wij met ons blindelings vertrouwen stapten op de bus. Het was een dikke 2 uur op de bus. Ondertussen vroegen we op de bus nog eens of we in Moray konden afstappen. Die persoon zei dat we mee moesten naar het laatste punt. We hadden toen al door dat er iets niet klopte. Uiteindelijk kwamen we toe op dat laatste punt, een grote parking waar veel bussen en taxis stonden. Vanaf dat we uitstapten, werden we overrompeld door taxi-chauffeurs die ons ergens naartoe wilden brengen. We vroegen waar we nu eigenlijk waren: Urumbamba. Toen waren we zeker dat die mensen op die parking gelogen hadden. We besloten eerst te picknicken en dan te beslissen wat we gingen doen. We hadden smorgens broodjes en beleg gekocht en wilden een mooi plekje zoeken om te eten (pech nummer 2: ze hadden ook niet alle broodjes meegegeven die we besteld hadden). We zagen in de buurt een mooi parkje, maar we moesten betalen om er binnen te gaan en dat vonden we het niet echt waard om er gewoon eventjes te eten. We besloten langs de weg te eten, tot we 2 grote koeien zagen afkomen. Ze kwamen echt recht op ons af, dus pakten we vlug ons gerief en gingen ergens anders zitten. Na de picknick besloten we een taxi te nemen naar Maras en Moray. Toen we terug op de plaats kwamen waar al die bussen stonden, werden we opnieuw verrompeld door de taxi-chauffeurs. De chauffeurs waren tegen elkaar aan het bieden om ons mee te nemen. Echt grappig. Het ging echt ver, ik stond te luisteren met mijn mond open van verbazing, nog nooit meegemaakt :). Het werd echt grappig, ze sleurden ons bijna hun autos in. Uiteindelijk hadden we voor de goedkoopste gekozen. Na een tijdje te rijden zei hij plots: voila dit was Maras, we gaan nu naar Moray. En wij heu?? We hadden helemaal nog geen zoutvlaktes gezien. Toen ontstond er een ferme discussie. Ik besloot wijselijk om mij er niet mee te moeien. De chauffeur beweerde dat we helemaal niet gezegd hadden dat we de zoutvlakten wilden zien. Ze maakten hem duidelijk dat we ervan uitgingen dat hij wel wist waarom toeristen naar Maras gaan, het ging er echt luid aan toe haha! We besloten om ons dan maar naar Moray te laten brengen en daar een andere taxi te nemen. Toen we daar toekwamen, zagen we dat er geen enkele taxi stond dus we konden niet anders dan dan terug met hem meerijden. We hebben dan eventjes rondgelopen in Moray. Wel mooi die cirkels (fotos volgen). Erna ging onze trip verder naar de zoutvlaktes. We stopten eerst toen we nog op een redelijk grote hoogte waren en het zag er al indrukwekkend uit. We reden dan naar beneden en wandelden naar de zoutvlaktes. Echt heel raar hoe dat eruitziet. De taxichauffeur wilde ons voor een mooie prijs meenemen naar Cusco, dit leek ons iets makkelijker dan de bus te moeten nemen. Die avond kropen we vroeg in bed, we moesten zondag vroeg opstaan om te gaan raften. Dat raften was echt heel leuk! Het was ook helemaal niet zoals je hier in de ardennen kan doen. Het water was echt heel geweldig, sommige stukken waren niveau 4. We moesten veel peddelen :). Het water was heel koud, waardoor we het laatste kwartier echt bevroren waren. Na een dikke 2 uur raften keerden we terug naar de basis. Daar konden we genieten van een sauna of een hete douche (het deed zooooo goed om een echt warme douche te kunnen nemen!). Erna kregen we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld: geroosterde kip met frietjes en groenten. Mmmmm, dat smaakte! We konden er nog een dead-ride doen. Die stelde niet zoveel voor, maar het was wel eens leuk om over het water te vliegen :). Stikkapot keerden we met de bus terug naar Cusco. s Avonds zijn we nog eventjes naar een discotheek geweest om de film van ons raft-avontuur te gaan bekijken, echt grappig!
Voor de rest gaat alles hier goed. Vanaf maandag hebben de kinderen hier terug school. Je ziet nu overal kinderen lopen in deftige schooluniforms. Echt schattig! Dat wil ook zeggen dat wij er een nieuwe taak hebben bijgekregen op stage: huiswerkbegeleiding. Ik heb dat hiervoor nog niet echt gedaan, dus ik wil hierin wel wat ervaring rond opsteken. Voor de rest proberen we zoveel mogelijk leuke activiteiten te organiseren voor onze gasten, we hebben al vanalles gedaan: knutselen, salsa-lesje gegeven, jongleerballen maken, balspelletjes, Ik begin morgen met mijn activiteiten voor mijn Bachelorproef. Ik ga namelijk werken met de jongeren ( van 12 tot 17 jaar) rond hun zelfbeeld. Ik wil hen via verschillende activiteitjes laten voelen dat ze veel meer zijn dan gewoon maar straatkinderen. De eerste weken zullen we wat kennismakingsactiviteitjes doen, zodat we elkaar wat beter leren kennen. Ik ben benieuwd of ze erop zullen afkomen!
Dit weekend hebben we geen uitstap gepland. We willen wat tijd steken in onze BPs enzo, wat ook heel belangrijk is. Vanaf volgende week maandag gaan Kimberly en ik ook stage doen in het project waar Ellen en Eva stage doen. Dit is een schooltje in een typische Quechua-gemeenschap. Dit omdat we anders te weinig stage-uren zouden hebben. We gaan er s morgens werken in de kindergarten (=kindertuin) en s avonds gaan we dan naar ons eigen project. Dat wordt dus een heel drukke tijd. Ertussen moeten we ook nog activiteiten organiseren en aan ons eindwerk werken HELP :). Hopelijk loopt dit evengoed zoals het nu al ging.
Ondertussen is er een maand gepasseerd, nog 2 te gaan!
We hebben er een ongelooflijk prachtig weekend op zitten. Zaterdag was het hier heel mooi weer en we hadden dan ook niet veel zin om voor school te werken. Ellen en ik besloten om naar Christo Blanco te wandelen. Dit is een beeld op een berg. We vroegen aan Maka en Simonne of ze zin hadden om mee te gaan en ze wilden dit heel graag doen. We deden een hele mooie wandeling, echt een prachtige natuur hier. Wanneer je op de berg staat, heb je een uitzicht over heel Cusco, echt prachtig! Na een dikke 2,5 uur wandelen moesten we ons haasten naar de salsales. Deze keer was het ons iets minder bevallen dan de vorige keer (echt een moeilijk dansje)!
Zondag stond De Heilige Vallei van de Incas gepland. s Morgens om 9u vertrokken we met een busje richting Pisac. De eerste stop die we maakten was op een parking met een grote markt. Je kon er kleren en souvenirs kopen. De anderen lieten zich volledig gaan, maar de kleren die ze hier maken zijn niet zo mijn ding. Wel heel mooi en heel warm. Ik heb wel al ideetjes opgedaan voor souvirs en cadeautjes die ik wil meenemen :). Na een klein uurtje waren we in Pisac. Opnieuw bezochten we eerst een marktje. We hadden gehoord dat er een zeer lekkere bakkerij was waar een grote openluchtoven is enw aar je je broodjes vers uit de oven kon kopen. Daar konden we natuurlijk niet aan weerstaan en we lieten het ons smaken! We moesten er eerst nog een toeristisch ticket kopen, anders konden we er niet rondwandelen en was de reis dus voor niks geweest. Achteraf gezien zou het echt heel jammer geweest zijn moesten we dit niet gekocht hebben want zo iets mooi heb ik nog nooit gezien! De fotos ervan staan sinds gisteren online. Ik hoop dat jullie daardoor ook een beetje kunnen meegenieten van het uitzicht. Ik kan het niet genoeg zeggen, maar Peru is echt een prachtig land! Na even in Pisac rondgewandeld te hebben, moesten we terug de bus op. Na enkele kilometers stopten we voor lunch. Daarna moesten we weer een uurtje op de bus, deze keer richting Ollantaytambo. Iedereen viel in slaap op de bus, siesta dus :). In Ollantaytambo moesten we een dikke 200 trappen op. Auwtsj die kuiten! Uiteindelijk viel dat wel goed mee. Ook daar hadden we opnieuw een prachtig zicht. We moesten opnieuw een uurtje de bus op voor onze laatste stop: Chinchero. Dit is een dorpje, waar we een demonstratie kregen van de bevolking. Ze hadden hun typische kledij aangetrokken en toonden ons hoe ze schapen- en alpakawol verwerken en kleuren. Heel interessant allemaal. Het was al goed donker toen we vertrokken richting Cusco en rond 19u30 waren we terug. Onderweg hebben we ook prachtige bergen gezien, met besneeuwde toppen enzo, heel mooi! In de namiddag hadden we wel wat regen, maar niet heel veel dus we hadden geluk gehad. Het was dus meer dan een geslaagde dag!
Ondertussen begint onze stage ook goed te vlotten. We zijn stilaan begonnen met de werking van de bibliotheek terug op poten te zetten. We hebben, samen met de Nederlandse meisjes, al enkele kleine activiteitjes georganiseerd en de kinderen waren er heel blij mee! Een extra motivatie natuurlijk voor ons als we die blije gezichtjes rond ons zien :). Wat wel heel schrijnend is om te zien, is hoe onze gasten behandeld worden door de politie enzo. Echt walgelijk. Wanneer ze de kinderen opmerken op straat of in plaatsen waar ze internet kunnen gebruiken, worden ze gewoon opgepakt en allemaal samen opgesloten in één cel. Ze verwachten dan van de kinderen dat ze losgeld betalen, maar dat kunnen onze kinderen helemaal niet betalen. Ze kunnen soms met moeite eten betalen! Wanneer onze jongens dan geluk hebben, worden de begeleiders van Qosqo Maki dan opgebeld met de vraag om te gaan bewijzen dat de kinderen bij de voorziening horen. Ondertussen kennen ze hen natuurlijk wel, maar toch moeten ze telkens hun registers met namen en aantal overnachtingen meenemen en tonen. Wanneer ze dan geluk hebben, mogen ze mee terugkeren met de begeleiders. Maar de kans is groot dat ze de dag nadien of de week nadien weer opgepakt worden. Wat de politie hier ook doet, is het werkmateriaal van de kinderen stelen. Gisteren kwam één van de jongere kinderen binnen en hij vertelde onmiddellijk dat zijn gerief om schoenen te poetsen gestolen was door één van de agenten. De kinderen worden hier dus helemaal niet als kinderen beschouwd, maar als crimineeltjes. Voor ons is dat heel moeilijk om mee om te gaan, want in België zou dit echt niet kunnen gebeuren. Hier is dat heel normaal. Mijn stageplaats wordt ook heel negatief bekeken door agenten en andere autoriteiten omdat ze straatkinderen opvangt. Heel wreed!
Ondertussen lig ik weer half in de lappenmand, lang leve de parasieten!
We zijn nu al 25 dagen weg van huis en zoals iedereen voorspeld had begint de tijd hier echt te vliegen. We hebben het dan ook echt wel druk met Spaanse les, Bachelorproef maken (eindwerk), andere stage-opdrachten en de stage zelf. Dit weekend staat er weer vanalles gepland. Zaterdag zouden we naar Morray gaan, ook één van de mooiste plaatsen hier. Zondag gaan we een hele dag raften (en ik hoorde dat er ook een dead ride bij zit), dus dat wordt een avontuurlijk weekend!
Ik vind het wel echt heel leuk en aanmoedigend dat mijn verhalen hier zo gevolgd worden (ondertussen al meer dan 1000 bezoekers), bij deze bedankt voor de grote interesse!
