De tijd vliegt voorbij...ik ben alweer ruim een week thuis. Toch maakt dat het gemis naar Uganda nog niet minder. Wel begin ik weer te wennen aan de onder andere volle koelkast, de heerlijke warme douche en het gemak van de op de fiets springen en ergens heen gaan. De dingen die voorheen altijd vanzelfsprekend waren zijn nu ineens speciaal. Nu is het even extra genieten van deze dingen, maar ook dit speciale gevoel gaat er snel weer af. Je komt snel weer in het oude ritme, maar de ervaringen die ik heb opgedaan in Uganda pakt niemand meer van me af!!

Het begint nu ook een klein beetje te wennen dat Eef (onze hond) er niet meer is…de eerste keer dat ik binnen kwam was ik meteen (weer) in tranen omdat je gewend bent dat je vrolijk wordt onthaald door een kwispelende Eef, deze keer was dat niet zo. Ook bij het eten van een (overheerlijk) broodje kaas verwacht je Eef naast je, die hoopvol naar het aanrecht staart om te kijken of er een stukje kaas (of brood) valt… maar deze keer staat ze er niet. De foto’s die mn ouders hebben gemaakt van het inslapen van Eef heb ik nog niet bekeken en ik  moet zeggen dat ik daar ook best wel een beetje tegenop zie…dus ik denk dat ik dat nog een paar dagen uitstel…

De reis verliep voorspoedig, ik had een beetje vertraging in Nairobi maar gelukkig genoeg speling in Londen dus dat gaf geen problemen. Op Schiphol stond een heel ontvangstcomité, veel familie en vrienden waren naar Schiphol gekomen om me op te halen; zo leuk! Ongeveer 16 mensen stonden op me te wachten, het was echt even een “hello, goodbye” moment, alleen Joris miste nog. Alweer was ik in tranen…ik heb wat afgejankt laatste weken!

Ook bij Sander en Sarah in Kampala kon ik mn tranen niet wegslikken, maar deze mensen hebben ook medemogelijk gemaakt dat ik zo’n geweldige tijd heb gehad in Uganda… In augustus komen ze naar Nederland en hebben we waarschijnlijk een reünie!

Op vrijdagavond kwam ik thuis; om 20.45 uur zaten we aan de aardappels met worteltjes en mosterd en een groenteburger! Iets dat ik weken voordat ik thuiskwam al had “besteld” bij mn ouders…weer zoiets dat voorheen zo normaal was en waar ik nu zo van kan genieten! Verder begon de drukte meteen voor mij; zaterdag had ik een selectieronde van verloskunde en donderdag mn examen voor scheikunde. Ik ga hier geen uitspraken doen van hoe dit ging…dat doe ik wel als ik de uitslag heb!

Sinds donderdagmiddag heb ik vrije tijd…en daar ben ik lekker van aan het genieten! Toch moet dit niet te lang duren dus morgen ga ik opzoek naar werk en opzoek naar een rijschool om te beginnen met mn motorrijlessen! Verder ga ik lekker genieten van de zomer en mn lieve familie en vrienden die ik zo ontzettend heb gemist afgelopen maanden!

In Uganda ben ik geinterviewd door een Nederlandse journaliste en het artikel dat ze daarover heeft geschreven komt aanstaande zaterdag in het Volkskrantmagazine. Ik heb het artikel zelf nog niet gelezen dus ik hoop dat ik er slim aan doe dat ik dit hier op mn weblog schrijf en dat ze er iets leuks van heeft gemaakt, maar daar heb ik alle vertrouwen in.

Dit zal het laatste berichtje zijn dat ik hier op mn weblog plaats. Ik wil nog wel wat foto’s erop zetten maar die zullen in de loop van komende week komen. Voor mensen die de rest van de foto’s (ik heb al even een selectie uit de 3500 foto’s gemaakt) willen zien: jullie zijn van harte welkom om ze hier te komen bekijken en anders kom ik een keertje bij jullie langs! Wel even een waarschuwing: zodra ik eenmaal begin met vertellen zit er niet echt meer een stop op…ik ben inmiddels schor van alle verhalen…dus trek er maar een paar uurtjes voor uit !

Dikke kus aan al mn trouwe lezers!

07-06-2009 om 13:18 geschreven door Sanne  

Mn laatste dagje hier...morgen rond deze tijd sta ik op het vliegveld. Het afscheid nemen van de gastgezinnen was moeilijk, vooral bij het gastgezin in Kikwayi. Mamamoeto zat op haar knieen in mn slaapkamer te huilen toen ik wegging, echt verschrikkelijk om haar zo verdrietig te zien. Ook Tolo en Nakawungu (Sara) waren in tranen, net zoals ikzelf natuurlijk...

Wel heb ik nog een geweldig weekend bij ze gehad...heel relaxed maar toch veel gedaan. Ik ben voor het eerst “de tuin” in geweest om te “diggen”, het is een soort onkruidwieden met een omgekeerde schop. Heel zwaar werk, nu weet ik dus ook waarom al die Ugandeze vrouwen zo’n mooi gespierd lichaam hebben! Helaas kreeg ik er alleen maar blaren van op mn handen...

Tolo vertelde dat de vrouw met de dikke buik waar ik een aantal weken geleden over heb geschreven is overleden. Ook nu hebben ze niet kunnen achterhalen wat er in de buik van de vrouw groeide, maar dit is waarschijnlijk wel de doodsoorzaak geweest. Het is triest dat mensen met zulke aandoeningen niet de medische zorg krijgen die ze nodig hebben...

Tolo had nog een ander vehalen...een aantal cultuurverschilletjes...

Het eerste verhaal ging over tweelingen. Tweelingen zijn in Uganda iets bijzonders. Niet omdat het bijna nooit voorkomt maar omdat er twee kinderen worden geboren in plaats van een. Beide kindjes krijgen een speciale naam zodat duidelijk is dat het een tweeling is en er wordt een groot feest gevierd bij de geboorte. Mij leek het dus alleen maar leuk voor ouders om een tweeling te krijgen...maar dit weekend is mn mening een beetje bijgesteld. Tolo vertelde dat als een stel een tweeling heeft gekregen dat ze dan in het openbaar seks moeten hebben omdat ze denken dat de kindjes anders zullen overlijden.

Zoals ze denken dat de tweeling overlijdt als ze zich niet aan de traditie houden denken ze dat albino’s niet overlijden; “they don’t die, they disappear” zei Tolo heel mooi. Het is heel moeilijk om een graf van een albino te vinden vertelde ze me...dat komt omdat het een soort geesten zijn die niet overlijden maar die ineens verdwijnen. Ik heb hier wat mn eigen theorie over. Ik heb namelijk al eerder verhalen gehoord dat ze verschrikkelijke dingen doen met albino’s omdat men denkt dat het geesten zijn of omdat men denkt dat ze behekst zijn. Het zijn de mensen die dit denken die de albino’s laten verdwijnen en dit laat mensen zoals Tolo denken dat albino’s niet overlijden... Sommige dingen waarin mensen hier geloven en die mensen hier doen zijn echt moeilijk te begrijpen...

De “rondreis” die ik heb gemaakt voor ICU was erg leuk...ik heb heel veel nieuwe dingen kunnen zien. Echt veel verschillen heb ik niet opgemerkt tussen het Noorden van Uganda en de rest van Uganda maar je merkt wel dat er een soort van spanning hangt. Ik zat bijvoorbeeld in de bus van Lira naar Bukedea en onderweg werden we aangehouden door een paar jongens. Wat er precies aan de hand was weet ik niet, aangezien het meeste in de lokale taal wordt gezegd, maar alle mensen in de bus werden onrustig, stonden op en begonnen tegen de chauffeur te schreeuwen. Een van de pasagiers zei in het Engels dat de chauffeur alleen moest stoppen voor de politie en verder voor niemand. In het verleden gebeurde het regelmatig in het Noorden dat bussen werden gestopt en werden beroofd en uitgemoord door de kindsoldaten van Kony. De laatste twee jaar is het helemaal rustig in het Noorden en vinden er niet meer zulke incidenten plaats, maar ik merkte wel heel duidelijk dat die angst nog steeds heel diep zit bij deze mensen.

Van het geld dat mensen hebben gestort had ik nog een deel over en zoals ik had beloofd heb ik dat niet in eigen zak gestoken.. Ik heb er goed over nagedacht waar ik het geld aan uit wilde geven...

* In Jinja zijn een aantal cursisten die klaar waren met de cursus bij Behod naar een ander project gegaan waar ze leren hoe ze onder andere rolstoelen moeten maken. Daar komt veel laswerk bij kijken en hier hebben ze het geld niet voor lasbrillen, ze gebruiken dus gewoon zonnebrillen. In eerste instantie lijkt dat wel te helpen maar op de lange termijn is dat heel slecht voor hun ogen...ik heb dus besloten vijf lasbrillen te kopen en die te doneren aan het project.

* Bij Behod wilden ze graag meer cursisten aannemen maar dat lukte niet omdat ze niet genoeg slaapplaatsen hebben en het geld niet om nieuwe bedden te kopen, gehandicapten kunnen natuurlijk niet op een matje op de grond slapen (iets dat veel mensen hier wel doen). Een optie zou zijn dat cursisten hun eigen bed meenemen maar de transportkosten zijn voor velen te hoog; daarom heb ik besloten twee bedden te geven aan Behod.

* Zo kun je zien wat je hier allemaal kunt doen met 170 euro en dan heb ik nog geld over ook! In Nederland wil ik een inzamelingsactie doen voor oude kleding en dit wil ik dan opsturen naar Providence home in Nkokonjeru...veel kinderen lopen daar namelijk weken lang in dezelfde kleding. Het geld dat ik nu over heb zal ik gebruiken om de kleding op te sturen.

Hiermee zijn heel veel mensen geholpen en namens hun wil ik alle mensen die geld hebben gestort dan ook hartelijk bedanken!!

Vandaag ga ik niet veel meer doen, mn tas staat zo goed als ingepakt...alleen de laatste dingetjes moeten er nog bij in. Het is wel een wonder dat het in mn tas zit, ik heb zoveel spullen gekocht hier en op de heenweg puilde hij al uit! Vanavond ga ik nog uiteten met Kim en misschien ook nog met Sander en Sarah, als afscheid...en dan kom ik morgen jullie kant weer op! Ik heb zin om jullie weer te zien! Ik heb jullie gemist!

Een dikke kus en tot heel snel!!

27-05-2009 om 12:35 geschreven door Sanne  

Ik ben weer terug van een prachtig weekje Kenia! Wat een verschil tussen Uganda en Kenia en hoe verder je Kenia in gaat hoe groter de verschillen worden. De laatste dagen hebben we in Nairobi gezeten...ik moet zeggen dat ik dat wel wat spannend vond, de lokale bevolking noemt de stad niet voor niets Nairobbery. Het is een hele grote stad waar je echt goed op je spullen moet letten, anders ben je ze kwijt. Dat is ons niet overkomen toen ik er nog bij was maar gister kreeg ik een smsje van Laurens dat de telefoon van Sascha, een vriendin van Laurens die er zondag bij is gekomen, is gestolen door het autoraampje heen van de taxi. Dat is dus echt wel even schrikken! We hadden goede voorzorgsmaatregelen genomen voordat we naar Nairobi gingen, mn gouden ringen zaten bijvoorbeeld in mn bh en oorbellen had ik ook niet in...maar toch ging het voor Sascha dus helaas mis. Gelukkig is het op deze manier gegaan en zijn ze zelf ongedeerd...

De verschillen tussen Uganda en Kenia zijn dus enorm; Kenia is zoveel meer ontwikkeld en dat is vooral duidelijk te merken in Nairobi. Opweg naar Nairobi zag ik voor het eerst in vier maanden weer wegmarkering! Het was net alsof we een Amerikaanse stad inreden (niet dat ik nou echt vergelijkingsmateriaal heb maar Sanne en Laurens zijn wel in Amerika geweest dus die weten hoe het er daar uitziet...en ik heb natuurlijk ook wel wat films gekeken ). Het enige verschil met een Amerikaanse stad is dat als je hier om je heen keek dat je dan zebra's in de berm zag grazen en bavianen zag zitten, iets dat je in Uganda ook echt niet zult zien. Kenia is ook veel droger dan Uganda, ik heb al zitten speculeren met mn vader hoe dat zou kunnen komen maar we kwamen er niet echt uit...wat ik wel weet is dat het landschap daardoor ook heel verschillend is. Toen we net de grens over waren was dat nog niet zo duidelijk maar later waren vanuit de bus grote zandvlaktes te zien.

Al met al heb ik een geweldige week gehad in Kenia...we hebben vooral genoten van het heerlijke luxe leventje daar; winkelen, cocktails drinken, suschi eten...iets waar ze zo af en toe toch wel even naar terug verlangt! Sanne zei tegen mij dat mensen je reis maken, en daar heeft ze helemaal gelijk in...als ik al de leuke mensen die ik hier heb leren kennen niet had leren kennen dan had deze reis er heel anders uitgezien!!

Morgen ga ik naar Lira, een graanmolenproject bezoeken voor ICU. ICU heeft geholpen om sponsors te zoeken voor dit project en nu wil Sander graag weten hoe het ervoor staat met het project dus dat ga ik voor hem uitzoeken. Daarna reis ik door naar het Oosten van Uganda om daar nog drie projecten te bezoeken voor ICU. De coordinatoren van deze projecten hebben ICU benaderd voor vrijwilligers. Sander heeft mij gevraagd om te gaan kijken of dit geschikte projecten zijn om vrijwilligers heen te sturen dus dat ga ik daar doen. Daarna ga ik meteen door naar de gastgezinnen waar ik heb gezeten, dit kan mooi want het ligt op de weg terug naar Kampala. De laatste drie dagen zal ik nog in Kampala zitten en dan kom ik weer naar jullie toe! Ik ben er nu wel echt naar aan het toeleven...ik heb zin om jullie allemaal weer te zien!!

Dikke kus

12-05-2009 om 16:07 geschreven door Sanne  

07-05-2009 om 15:10 geschreven door Sanne  

Ik kwam erachter dat mn laatste bericht niet op mn weblog is gekomen…dus vandaar dat jullie zolang niets hebben kunnen vinden hier! Ik heb helaas het bericht dat ik toen heb geplaatst niet meer, dus ik hoop dat het nu wel gaat lukken!

Ik ben inmiddels weg uit Jinja, vorige week woensdag heb ik afscheid genomen van het gastgezin en donderdag van de mensen van Behod. Ik heb daar echt een geweldige tijd gehad maar de laatste weken was het erg rustig op het project. De meeste mensen waren klaar met de cursus dus zijn naar huis gegaan en voor mij bleef er dus weinig werk over. De laatste weken heb ik dus niet echt veel gedaan, althans niet voor de computercursus. Ik ben vooral bezig geweest met het openen van de bankrekeningen, daar bleek nog wat meer werk achterweg te komen… Of naja, het was niet zoveel werk…maar ze werken hier zo oneffectief dat het gewoon heel lang duurde! Maar uiteindelijk hebben we nog wel wat bankrekeningen kunnen openen, zes om precies te zijn, en de mensen zijn er echt heel erg blij mee! Niet iedereen heeft het voor elkaar gekregen om het geld bij elkaar te sparen en omdat de mensen thuis gul zijn geweest heb ik nu wat geld over. Ik ga er natuurlijk voor zorgen dat dat geld alsnog goed terecht gaat komen, en ik laat jullie nog weten waaraan ik het ga besteden!! Ik ga waarschijnlijk nog naar het meest arme gedeelte van Uganda, Moroto…dus ik weet wel zeker dat ik een goed doel zal vinden!! Een van de jongens heeft nog een appreciation letter geschreven:

YANDU VICTOR
MOB:  0782802838
          0759802838
Email address yanduvictor@gmail.com
MPUMUDE DIVISION
JINJA. 

Dear Madam Sannie

RE: LETTER OF APPRECIATION

 Am very happy and thankful to God the Almighty to have given me the opportunity to know each other, and for the protection of life. 

I hereby extend my sincerely and warmly greetings to you and family entirely in the name of Our Lord Jesus Christ and Saviour hoping that you are fine back to me, am very fine and extremely happy  and praying for you for what you have done to me entirely to have opened account number with Post Bank Uganda. 

Dear Sannie, you have already enlightened me and laid a strong foundation for my future which I will never forget in life. 

Your positive attitude towards me made me thing about the people with disability who celebrated “Disabled day in 2003 and that was in Arua District where somebody says “Africans pay up lip services to think exclusively but do not appear to understand the true meaning” and come to say because many disabled people live with fear in their homes to frightened to report their abuse. 

I appreciate you in the following areas

 Ø      Accepting me as I am.

Ø      Paying service me for thinking exclusively to appear to understand the true meaning  

I therefore, thank you and real appreciate that love you have and continue to serve in Jesus name, help and you will be rewarded highly by the God the Father in Heaven. 

I wish you the best and success in your journey throughout.

I remain yours  

Faithfully friend, 

Yandu Vicotr 

Alweer een hele lieve brief…het is in ieder geval overduidelijk dat hij erg gelovig is!!

Het afscheid nemen van Elizabeth en Tony was niet zo emotioneel, althans niet zo emotioneel als bij het eerste gastgezin maar ik had het wel even moeilijk toen ik afscheid moest nemen van Kadogo, Ascha, Zarida en King… Toen ik zag dat zij he took moeilijk hadden ben ik maar snel in de taxi gestapt en na een paar keer slikken waren de tranen gelukkig ook weg! Over een paar weken zie ik ze weer, daar kijk ik wel naar uit!

Nu heb ik nog vijf weken over…de tijd vliegt nu echt voorbij! Het is raar dat ik straks weer naar huis ga en dat het oude leventje weer verder gaat…maar ik kijk er nog steeds erg naar uit om naar huis te komen! Wat ik komende weken ga doen is nog niet zeker… Ik ben sinds vorige week op een trip, erg gezellig met twee Canadeze jongens, Steve en Sheldon en met Tom uit Engeland en Manuel uit Zwitserland. Een erg gezellige groep! We hebben veel gedaan laatste dagen, we zijn door het Zuid-Westen van Uganda gereisd. Eerst Fort Portal waar we wat krater meren en watervallen hebben bekeken, daarna zijn we gaan hiken op de Rwenzori Mountains en vervolgens zijn we naar Queen Elizabeth (national park) gegaan waar we onder andere leeuwen hebben gezien! Eindelijk leeuwen…2 vrouwtjes waarvan 1 in een boom en 3 jongen. Ik heb echt super mooie foto’s, die ik uiteraard op mn weblog zal zetten! Vandaag ben ik bij Lake Bunyonyi weggegaan…waar we een paar hele relaxte dagen hebben gehad en waar we vooral weinig hebben gedaan. Op dit moment ben ik in Kabale, echt in het Zuiden van Uganda. Morgen ga ik weer naar Fort Portal naar Sanne en Lawrence, twee hele gezellige Nederlanders!! Daar zal ik blijven tot dinsdag en daarna terug naar Kampala voor een paar dagen. Waar ik onder andere koninginnedag ga vieren!! Hmm… lijkt me echt geweldig! De Nederlandse ambassade is al heel lang bezig om het feest te organiseren, dus dat beloofd wat!

Na koninginnedag wilde ik graag naar het Noorden van Uganda gaan, maar ik weet nog niet helemaal zeker of ik dat ga doen. Ik heb verschillende verhalen gehoord over het Noorden…ik wil het graag zien, maar veel mensen zeggen dat er niet veel te zien valt…ik twijfel dus nog steeds. Ik hoop met koninginnedag wat nieuwe mensen te ontmoeten en misschien wat nieuwe ideeen op te doen…dan ga ik dus pas echt beslissen wat ik ga doen! Als ik weet wat ik ga doen dat laat ik dat weten!

Liefs, San

23-04-2009 om 19:31 geschreven door Sanne  

Tsjah, je moet erin geloven…witchdoctors, mensen die andere mensen beheksen. Topista, het zusje van het eerste gastgezin gelooft hier heilig in, en met haar vele mensen hier! Afgelopen weekend was ik in Kikwayi (bij het eerste gastgezin) en ze vertelde een verhaal over een vrouw die behekst zou zijn.

Er was een vrouw (laat ik haar voor het gemak even vrouw 1 noemen) getrouwd met een man, maar naar verloop van tijd bleek dat ze geen kinderen kon krijgen, dus de man ging opzoek naar een tweede vrouw (vrouw 2). Vrouw 2 bleek al snel in verwachting te zijn, dit tot groot ongenoegen van vrouw 1, dus vrouw 1 besloot naar een witchdoctor te gaan om vrouw 2 te laten beheksen.

Topista vertelde dat vrouw 2 nu een hele dike buik heeft en nooit is bevallen, terwijl ze negen jaar geleden zwanger zou moeten zijn geraakt. Twee Canadeze jongens (Steve en Sheldron, die nu bij het gastgezin verblijven) en ik zijn hier erg sceptisch over dus Topista stelde voor de vrouw te gaan bezoeken. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen!

Aangekomen bij vrouw 2 was het best wel even schrikken, ze heeft echt een hele dike buik (foto’s zal ik later op mn weblog zetten). De vrouw vertelde dat haar buik negen jaar geleden is begonnen te groeien en daarna nooit meer is gestopt met groeien. Ze vertelde dat het soms voelt alsof er een slang in haar buik beweegt en dat ze soms persdrang heeft. Zelf gelooft de vrouw ook dat ze behekst is, maar ze is wel een aantal keer naar het ziekenhuis geweest. Daar zeggen ze dat er “niets” in haar buik zit…maarjah, dat kan niet…er moet iets in zitten; lucht, water. Wat het is, ik heb geen idee. Het enige waar wij aan kunnen denken is een grote tumor, maar dat hadden ze wel in het ziekenhuis moeten kunnen vinden. Het is in ieder geval heel sneu voor deze vrouw, haar buik ziet eruit alsof ze negen maanden zwanger is van een vier- of vijfling. Toch geloof ik nog steeds niet dat ze behekst is, er moet hier een medische verklaring voor zijn…maar het is raar dat ze zelfs in het ziekenhuis niets kunnen vinden!

02-04-2009 om 00:00 geschreven door Sanne  

Twee jongens hebben vorige week een bankrekening kunnen openen. Als dank aan de mensen die het mogelijk gemaakt hebben om dit te doen hebben ze een briefje geschreven die ik hier zal overtypen. Een van de jongens heeft hem in het Busoga (de plaatselijke taal hier) geschreven, maar ze hebben hem vertaald in het Engels. Ik zal ze er beide opzetten, dan kunnen jullie ook een beetje zien wat voor taal ze hier spreken!

Mbebaza mwena mwena abangemeyileku okuigulawo akawunti mubanka okutwakiza awaalala Sanne, mikwanoqye nebazayilebe buti bagye mumayiso nomwoyo ogwo. Wewaagko, buuti ndhi mumbeela ensobozeesa okkejikeleeza akasente oba katono katya. Nolwekyo, ngya mumayiso okubasabila emilimo gyayimwe gibenga gibawebeeza bibasoobozese okunamba okusinga agyo.

Waiswa Johnson

(Hmm…en dan vragen ze zich hier af waarom ik hun taal moeilijk vind!!)

Hier de Engelse vertaling:

I thank all the people who helped me to open up an account in the bank. Especially Sanne, her friends, her parents that they should continue with those hearts.

However, now I am in position to save my money however much little it is for better future plans.

Therefore I continue to pray for you in order for your work to be generative that will enable you to donate more to me.

Best regards, Waiswa Johnson

Het is lekker typisch om mensen hier hartelijk te bedanken en dan vervolgens te vragen om meer (geld). Johnson is dus wel echt dankbaar voor de jullie donaties, maarja…ze kunnen het altijd proberen om er meer geld uit te halen! Zo brutaal zijn ze dan ook wel weer…

De volgende jongen, Livingstone, heeft er een hele officiele brief van gemaakt met handtekening en al. Wel schattig, je kunt echt zien dat hij ervoor is gaan zitten en er de tijd voor heeft genomen! Hier is zijn brief:

BEAM OF HOPE FOR THE DISADVANTAGED

P.O. BOX 1540
JINJA (U)

27 MARCH 2009

REF: APPRECIATION LETTER

I am writing to you this letter to appreciate the wonderful assistance that you have rendered to me for opening up a banc account. This has given me the courage to work hard in order to save the little I will be getting.

I promise to utilize any money sent to me for the very purpose it has been send for.

Let me take this great opportunity to you madam Sanne and the entire family for what they have done for me and also wising them well.

Yours faithfully,

Kulabirawo Livingstone.

Deze week hoop ik nog meer bankrekeningen te kunnen openen en hoop ik dat er meer mensen zijn die een stukje willen schrijven op mn weblog …

02-04-2009 om 00:00 geschreven door Sanne  

23-03-2009 om 13:21 geschreven door Sanne  

Lieve mensen...ooh ik lijk al wel een echte Ugandees, die beginnen ook te slijmen als ze wat van je moeten...
Voordat ik wegging hebben verschillende mensen aan me gevraagd of ik ook geld ging inzamelen voor de mensen hier. Ik heb toen gezegd dat ik eerst wilde zien waar hier behoefte aan is en dat ik dan wil gaan kijken of ik (financieel) iets voor ze kan betekenen. Op dit project heb ik iets gevonden waar ze mn hulp echt goed bij kunnen gebruiken. Gehandicapten lopen hier tegen veel problemen aan maar bij de meeste problemen kan ik ze, hoe graag ik ook zou willen, niet helpen. Financieel zitten ze ook erg in de knoop en na een lang gesprek kwamen we er eigenlijk achter dat ze veel moeilijkheden hebben met geld sparen en dat dat mede komt omdat ze geen bankrekening hebben. Het geld dat dus binnenkomt verdwijnt in de broekzak en wordt aan allemaal kleine (soms onnodige) dingen uitgegeven, zonde natuurlijk! Nou leek het mij een goed idee om bankrekeningen te openen voor de mensen van de computercursus, dat zijn 16 mensen. Dit kan alleen niet gratis, het kost 10.000 shilling (ongeveer 4,50 euro) om een bankrekening te openen. Ik wil deze mensen niet "zomaar" een bankrekening geven, daar moeten ze wel iets voor doen. Wat ik nu heb bedacht is dat als ze nou zelf zorgen voor die 10.000 shilling en geld om pasfoto's te kunnen laten maken, dan kunnen ze zelf een bankrekening openen. Dat is hier redelijk veel geld dus daar moeten ze wel echt wat voor doen. Ze verdienen wat bij met kleding wassen van andere mensen, dus als ze iedere keer wat geld opzij leggen moeten ze dat kunnen redden. Bovendien hoeven ze nu ze bij het project zitten niet te betalen voor onderdak en eten, dus nu hebben ze daar goed de kans voor. Ik geef ze vier weken de tijd (tot 14 april) om dit geld bij elkaar te sparen en als ze dat lukt dan krijgen ze van mij 15.000 shilling op hun bankrekening gestort (dat is 6,25 per persoon). Ze hebben dan een stok achter de deur om te beginnen met geld te sparen en kunnen met behulp van de bankrekening een klein kapitaaltje gaan opbouwen. Het kost ze geen geld om de bankrekening te behouden maar ze moeten hem wel blijven gebruiken...in de toekomst dus ook een stimulans om iedere keer wat geld bij te storten! Voor een beeld wat de mensen hier kunnen met het geld: voor 50.000 shilling kun je hier een klein bedrijfje opzetten met het verkopen van eieren en kippen/kuikens. Voor 200.000 shilling kun je hier een kleine supermarkt openen en 200.000 shilling is ook ongeveer het maandloon van een goedverdienende arts; het gemiddelde maandloon zal hier ongeveer op 70.000 shilling liggen en voor gehandicapten (want daar maken ze hier onderscheid in!!) ligt dat ongeveer op 40.000 shilling.
Als deze mensen hier in een maand dus 25.000 shilling bij elkaar kunnen sparen is dat voor hun echt een groot bedrag en ik denk dat we ze op die manier echt een beetje op weg kunnen helpen. Alleen (ja, jullie voelden hem al aankomen) kan ik dit niet alleen...dus wil ik vragen als jullie wat geld "over hebben" of jullie dat aan deze mensen willen doneren, alle kleine beetjes helpen!! Jullie kunnen dat geld dan storten op mijn bankrekening en ik zorg er natuurlijk voor dat het op de juiste plaats terecht komt!

Jullie kunnen het geld dan overmaken naar mn ABN AMRO rekening met nummer 616088841.
T.n.v. Sanne van der Vlugt te Leeuwarden.

Ik ga jullie natuurlijk laten weten hoeveel mensen een bankrekening hebben kunnen openen en als het lukt wil ik ze vragen zelf ook te reageren op mn weblog zodat jullie weten dat het geld goed terecht is gekomen!
Zouden jullie me een berichtje/mailtje willen sturen als jullie wat geld hebben gestort? Dan weet ik wie geld hebben gestort en hoeveel geld er in totaal is gestort.

Alvast (ook namens de mensen van Behod) heel erg bedankt en ik laat snel weer wat van me horen!

Liefs, San

17-03-2009 om 14:36 geschreven door Sanne  

Gelukkig...Jinja bevalt net zo goed als ik had gehoopt. Ik begin na het onrustige weekje langzaam mn draai weer wat te vinden! Ik heb het zowel met het project als met het gastgezin getroffen. Het project waar ik nu bij zit heet "Behod" (beam of hope for the disadvantaged), het is een project voor lichamelijk gehandicapten om ze een betere toekomst te bieden. Ik geef ze computer- en typlessen, niet dat ik hier nou zo'n ster in ben...maar hier ben je wat dat betreft al snel beter dan de gemiddelde Ugandees. Dat is wat ik 's ochtends doe; 's middags doen we vaak nog een typles en daarna hebben we meetings over verschillende onderwerpen. Zo hebben we een middag gehad waarin ze me hebben verteld tegen wat voor problemen ze als gehandicapte aanlopen hier in Uganda...dat was een heftig middagje! Gehandicapten worden hier vaak gediscrimineerd en genegeerd door andere mensen, zelfs door hun ouders en andere naaste familieleden. Veel mensen denken dat lichamelijk gehandicapte mensen geestelijk ook niet in orde zijn, dat ze behekst zijn of gestraft zijn door God; dat ze niets kunnen. Ook de overheid doet niets voor deze mensen, ze zijn dus op zichzelf aangewezen. Paul is degene die het project heeft opgestart, echt een goedzak...hij heeft zn hart op de juiste plaats zitten! Er zijn ongeveer 20 mensen die de computercursus volgen in het centrum. Een paar van hun verblijven hier ook, anderen reizen op en neer. Naast computercursussen kunnen ze ook timmercursussen en naaicursussen volgen...maar met die mensen heb ik verder niet echt contact.
Volgende week hebben ze examens, daarna zal dus een nieuwe groep gaan starten... Ik vind het wel jammer, de mensen die ik hier nu heb leren kennen zijn echt heel leuk. De meesten zijn ongeveer van mijn leeftijd en ze spreken redelijk goed Engels. Gelukkig gaan ze niet allemaal weg, maar een paar!
Het gastgezin bevalt ook goed. Ik "woon" weer samen met een Ugandeze man, Tony...maar hij is wel aardig. Wat ik dus eerder over Ugandeze mannen heb geschreven geldt niet voor allemaal! Hij woont met zn vrouw Elizabeth, zijn zoontje King, een doof stom nichtje met een moeilijke Ugandeze naam (die ik niet kan onthouden) en een schoonmaakster Ascha. Het is een jong gezin, Tony is 30, Elizabeth 29 en King is 1 jaar. Ze spreken thuis goed Engels, maar dat geldt niet voor Ascha en het nichtje...met hun is communiceren heel moeilijk. Ik heb het nu eigenlijk best wel luxe; een eigen kamer, er is elektriciteit in huis, er komt water uit de kraan, ze hebben een "normaal toilet" en... ze hebben zelfs een koelkast en een televisie... Best wel even wennen, maar ook wel heel lekker moet ik zeggen!

Wat ook wel even wennen is is dat Jantien naar huis is...ik mis je wel hoor Jantien! De eerste dag dat ik geen Nederlands heb gepraat heb ik achter de rug...wel vreemd als je je dat aan het eind van de dag beseft. Gelukkig heb ik komende weken genoeg te doen, de weekenden zijn al volgepland en Paul zal navragen of ik ook nog een dag in de week mee kan lopen in Jinja Hospital op de verloskundekamer. Ook zal ik waarschijnlijk nog een paar computerlessen geven op een schooltje met gehandicapte meisjes. Dat worden dan echt de basislessen; de directeur vertelde dat ze nog nooit achter een computer hebben gezeten en dat hij zich afvraagd of ze wel weten wat een muis is. Ik ben benieuwd wat daar terecht van gaat komen!!
Ik heb een beetje gekeken wat ik de komende weken wil gaan doen en ik denk dat ik hier blijf tot ongeveer koninginnedag en dat ik daarna naar Gulu ga (het Noorden).

Waarschijnlijk gaat het op deze computer wel lukken om de foto's op mn weblog te zetten (in het andere internetcafe lukt dat namelijk niet), dus ik zal een poging wagen! Jullie horen snel weer van me!

Kus, San

Oohja en voordat ik het vergeet...met mn voet gaat het weer helemaal goed! Niets engs aan overgehouden dus !

14-03-2009 om 12:04 geschreven door Sanne