This is the only way of making it through. Writing it down. Found only strangers, then you came.
31-08-2009
Dag 1
Dag 1.
This is the only way of making it through. Writing it down.
Love is supposed to be a good thing. A bright, shiny thing that shows your other side. Liefde is er om je samen te laten voelen. Niet alleen. Dat is wat beweerd word door alle happy couples. Maar er is ook nog die andere kant
The truth is that love hurts. Liefde raakt je in het diepst van je ziel. Geen liefde raakt je echter dieper. Niemand is echt volwassen tot zijn of haar hart een keer in duizend stukken is gebroken. Dan pas ken je echte pijn. Dan pas weet je dat alle andere dingen het niet waard zijn om over te klagen. The truth is that love is not a good thing. Not always, not at all.
Ik ben verliefd. Ik kan het niet zeggen want ik ben bang.
In mijn hele 16-jarig leven ben ik nog maar één keer verliefd geweest. Met hem ben ik uit de kast gekomen, met hem was het heaven. Intens, goed en echt. Twee handen op één buik. Tot de twee handen langzaam begonnen te vervagen en me een mes in de rug staken. Ik durf eerlijk, zonder overdrijven, zeggen dat mijn puberteit op dat moment over was. Dat is het moment dat ik ben opgegroeid. Te vroeg en te snel. Dat beklaag ik me soms. Een jaar was ik mezelf niet. Een jaar heb ik verspild en was ik de weg kwijt. Ik wou niets liever dan die twee handen weer voelen. Zijn twee handen.
En nu. Ik ben opnieuw verliefd maar kan het niet zeggen want ik ben bang. Hoe kan je verliefd zijn op iemand die je nog maar twee maanden kent? Écht verliefd? Het was er meteen, van de eerste keer. Het eerste moment. Dit kan niet wederzijds zijn want dit is zo zeldzaam. Zo vreemd en onbegrijpelijk.
Het doet pijn sterke gevoelens voor jezelf te moeten houden. Ik kan ze niet uitspreken, de woorden die ik zo zelden gebruik, maar ik moet wel want ik kan dit niet voor mezelf houden. Het doet pijn sterke gevoelens voor jezelf te moeten houden. Tweestrijd krijgt nu de overhand. Ik denk teveel na. Veel teveel. En dat maakt me een ander persoon. Een persoon waar je niet verliefd op word. Een persoon die teveel en te snel gevoelens laat zien. Maakt dat me dom, of net eerlijk?
Laat me even de omstandigheden schetsen. Voordat we afspraken waren we al een maand aan het smsen, hij (waarvan ik de naam niet kan vernoemen) en ik. Zelfs toen ik op doorreis in Amerika was. Ik blij soms gewoon binnen om met hem een gesprek te kunnen hebben. Ik had en heb hem nodig. Binnenblijven was het waard, want onze gesprekken zorgden er steeds voor dat ik me goed voelde. We stuurden zon 40 smsen per dag, en hadden elkaar steeds veel te vertellen. De inhoud van de smsen liep uiteen van gewoon totaal zinloze conversaties over het weer, tot steamy seks. Inderdaad. Seks via sms, later via skype en later, op het bewuste weekend dat ik bij hem bleef logeren, for real.
Die twee dagen dat ik daar was, waren twee zalige dagen. Dagen dat alles goed leek, dagen dat liefde leek te doen wat het moest doen en me blij maakte. Wat erna kwam, was minder. Heel wat minder, zelfs.
De eerste dagen gingen goed. We smsten minder, maar daar kon ik natuurlijk mee leven. Hij zei immers dat ik boyfriend potential was, maar dat hij alles rustig aan wou doen. I felt the same about him, dus ik was best blij.
We spraken opnieuw af in het weekend. We gingen naar Maastricht.(WAHEY, shoppen!) s Avonds kookte zn mama voor ons en keken we nog naar high school musical. Ik denk dat we allebei een leuke tijd hadden, maar er viel me een ding op. Hij nam het rustig aan doen heel erg serieus: Hij was niet koud, maar heel erg terughoudend.
Onze deal verplichte me dan ook hem erover aan te spreken. e hadden afgesproken compleet eerlijk te zijn tegen elkaar. Hoe erg de waarheid ook was. Dus zo gezegd, zo gedaan. Ik sprak hem erover aan en hij zei dat hij het ook vreemd vond. Hij had niet verwacht zo extreem te zijn en voelde, net als mij dat het niet meer 100 procent juist was tussen ons.
In een sterk moment, want zoiets is voor mij heel moeilijk, stelde ik voor minder te smsen en minder contact te hebben. Op zich is dit het beste, om mekaar niet te snel beu te geraken, en ook hij besefte dit.
Zijn letterlijke woorden waren: "Het is misschien allemaal een beetje teveel geweest de afgelopen dagen. Ineens van niks naar constant bij elkaar zijn. Aangezien we allebei hebben aangevoeld dat het al niet meer 100 % was vandaag. We shouldn't push the limits. We gaan gewoon binnen een paar dagen weer iets doen wanneer de vreemdheid van vandaag bekoeld is en dan gaat het misschien ook weer veel leuker en normaler zijn..."
Woensdag zal ik ontdekken of alles werkelijk beter zal gaan...
Eerste schooldag zit erop. Was even wennen: Nieuw gebouw, nieuwe mensen. Nieuwe gevoelens.
Woensdag zouden Hij en ik afspreken in Hasselt. Ik smste hem om de details te bespreken; Waar en wanneer. Of course, hij antwoordde niet. Later op msn vroeg ik hem ernaar en hij zei dat hij een probleem had: Zijn mama wilt niet dat hij altijd weer naar Hasselt komt. Ik stelde dan maar voor naar Bilzen te gaan.
Hard to get? Ik dacht het niet. Maar wat moest ik anders doen? Ik wil m zo graag nog eens zien. Ik ben zo stom. Ik had m moeten laten. Niet op ingaan. Zien wat hij zou doen om me nog eens te zien. Maar neeeeeeen hoor, ik ben weer de zwakkeling! Great! Ik ben best wel kwaad op mezelf. Daar gaat mn hele plannetje.
What happened to us, for gods sake?! We hadden mekaar zo veel te vertellen, en nu? What happened to us, for gods sake?!
Oh for GODs sake! Hij heeft gecancelled. Zijn mama wilt niet dat hij weggaat. Ik zit hier maar nu. Wanneer zal ik hem nu nog eens zien? Dit weekend is hij weg, volgend weekend ben ik weg. Great. Volgende maand. Wat zijn we allen blij!
Ik vraag me steeds, ja nog steeds, af wat er toch gebeurd is met onze gesprekken.
Ik sta op het punt hem te vragen hoe het komt. Ik kan het niet meer negeren. Wat hij er ook van zou vinden Ik ga hem straks een smsje sturen.
Ik hou het niet meer uit. Ik moet wel. Ik moet wel door onze eerlijkheidsdeal.
Ik mis hem. Ik mis zijn woorden, ik mis zijn aandacht. Hoe komt het in godsnaam dat hij me niet meer vergelijkt met liedjes, dat hij me geen lange berichtjes meer stuurt, dat hij niet meer skypet met me? Is hij me beu? Want zo lijkt het wel. Hij moet helemaal niet verliefd op mij zijn, dat heb ik al zo een beetje aanvaard. Ik wil gewoon dat hij doet zoals hij eerst deed. Open. Warm. Geïnteresseerd. Lief
Ik ga het hem gewoon vragen. Morgen Nee, vandaag. Ik moet het vandaag vragen of het komt er niet meer van. Het moet Ik ga hem vragen waarom hij zo raar doet. Is dit maar een tijdelijk ding en moet ik me nog met hem bezighouden? Dit klinkt hard, maar ik wil geen vriend die steeds zo doet...
Weg was mijn sterk moment toen ik besefte dat het een hele aanpassing is maar vier in plaats van 40 smsen per dag te sturen. Twijfel sloeg al gauw toe:
Ik wil hem wel minder smsen zodat hij me zal missen. Maar wat als hij me niet mist? Wat als hij me vergeet? En wat als hij me gewoon niet meer smst? Ik zal zelf maar een smsje sturen Dan weet hij tenminste dat ik aan hem denk. Ook is er het volgende dat ik niet begrijp: We hebben seks en plots wilt hij het rustig aan doen. Had hij me dat niet wat vroeger kunnen zeggen? Tijdens onze steamy smsen of onze sexy skypegesprekken? Waarom heeft hij me niet eerder verteld dat hij het rustig aan wou doen? Dan had ik me kunnen beschermen en me verzet tegen de gedachte om seks met hem te hebben. Dit zijn de dingen die al dagen door mn hoofd spoken.
Onze gesprekken via sms en msn zijn sterk verzwakt maar mijn verstand weet dat dit komt door onze afspraak om minder te communiceren maar het deel in me dat verantwoordelijk is voor mijn gevoelens vraagt zich af of hij me beu is. Is hij me beu?
Vandaag heeft hij afgesproken met een vriendin en laat ik hem dus met rust. Heb hem een smsje gestuurd dat hij zich maar moet amuseren en nu is dus het bal in zijn kamp. Ik hoop alleen dat hij me niet pas dinsdagavond gaat sturen om juist af te spreken voor woensdag. Enkel smsen om af te spreken hoeft voor mij ook niet.
Zelf ga ik er vandaag even op uit. Gedaan met in de zetel te liggen. Mijn breakdown was gisteren, en ik zorg ervoor dat die eenmalig was. Ik kan niet morgen weer naar school gaan en me niet goed voelen in mn vel. Dat weiger ik.
Gelukkig zijn er nog mijn vriendinnen. Zo is er Ellen, die me depressief maakt als ik blij ben en me blij maakt als ik depressief ben. Dan is er nog Charlotte, mijn beste vriendin, die niet echt van de wereld is. Ze is zestien, maar heeft nog nooit gekust, of een serieuze relatie gehad met een jongen. Met haar ga ik zo meteen even weg. Ijsje eten, dat is iets waar ik steeds vrolijk van word. Alleen hopen dat ik hem niet tegenkom aangezien hij ook in de stad ging zijn met zn vriendin, we'll see I guess!
Terug van de stad! Het was leuk Charlotte nog eens te zien, was al weer veel te lang geleden. Natuurlijk, hoe kan het ook anders, kwam ik Hem tegen. De eerste straat die we insloegen was het al zover. Ik verschoot me, nam Charlottes arm. Oh my God, Dat is m! riep ik. We sprongen zo een beetje achter een auto. Ik trilde, helemaal. Ik was er echt door aangedaan hem te zien. Waarom weet ik niet. Wat een gekte.
Moet ik iets gaan zeggen? Moet ik voorbijlopen? Ik heb hem gezien, kan hem niet gewoon negeren zei ik tegen Charlotte. Ik wilde hard to get spelen, maar daar ging mn plan. Toch ongeveer. We staken de straat over, ik stak mn hand op, zei hallo en wandelde verder. Niet aanhankelijk, maar kalm en berekend. Ergens was ik trots op mezelf. Ergens was ik gewoon blij hem nog eens gezien te hebben.
Toen kwam de vraag of hij me zou smsen weer boven. Ik sms niet dacht ik vastberaden. Ik kwam thuis en voor ik het wist kreeg ik een smsje van hem. Het maakte voor mij al niet meer uit wat erin stond, ik had getriomfeerd! Hoe dwaas en overroepen het ook klink, ik voelde me echt een beetje opgelucht. Een beetje zelfzekerder. Ik antwoordde op zn berichtje, iets te uitbundig. Hij stuurde terug, en ik antwoordde weer. Dat was het. Toen stopte het weer. Zijn aanwezigheid vertrok weer en ik was weer alleen.
s Avonds kwam ik hem nog tegen op msn, waar hij redelijk kort deed en niet veel zei. Maar dat is dan ook weer begrijpelijk aan de ene kant aangezien een vriendin bij hem bleef slapen.
Nu gauw slapen want morgen straks begint de school weer voor me. Spannend, spannend, spannend!
On the outside shying away, on the inside dying to say I need you.
