Ik ben Sandy
Ik ben een vrouw en woon in Wakken (België) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 06/11/1980 en ben nu dus 43 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, koken, met mijn lieve zoon en stiefdochter leuke dingen doen.
Gezinssamenstelling:
Klein Ventje : 29/11/2008 Klein Meiske : 23/09/1999 Groot Meiske : 06/11/1980 Groot Ventje : 12/04/1978
Samen = Superformitastisch gezinneke
Nachtkastboekjes:
- Komt een vrouw bij de dokter - Kluun - De storm - De hel van '63
I-podtunetjes:
- Bløf - Maria Mena - 3FM foliekes (Ndl)
Ylias, held op kousenvoeten
02-03-2014
Januari - februari 2014
Het jaar 2014 gaat hier eigenlijk gewoon rustig zijn gangetje.
De weekends waren vooralsnog gevuld met bezoekjes van vrienden, lekkere etentjes, heerlijke zjatten kaffie bij vrienden en heeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeeel gewandel met hond en koter(s).
Stilletjesaan geraken de muizenissen uit ons hoofd en maken we ons klaar voor wat hopelijk opnieuw een spetterend campingseizoen wordt. Waarin bovenvermelde zaken ook volop aanwezig zullen zijn.
Stilletjesaan ook geraken de muizenissen betreffende onze jongste ook uit ons hoofd. Het zijn al geen muizen meer, eerder luizenissen.
Onze jongste heeft aan de andere kant ook al enorm genoten van de tijd met zijn beste vrienden Pepijn en Floris. Ze hebben al gespeeld, gek gedaan, gebinnenspeeltuind, gegeten, zelfs eens ruzie gemaakt. (moet kunnen toch?)
De weken kabbelen dus rustig voort en momenteel houden we ook van dit ritme. Maar vanaf 1 april... Schieten we allemaal samen weer volop in gang!
December 2013 was vooral een maand met een keileuk verjaardagsfeestje, heel veel bioscoopbezoekjes, ongelooflijk grote dino's, alternatieve feestdagen en deuren die met een knal toegesmeten werden en hoogstwaarschijnlijk van zijn leven niet meer zullen opengedaan worden, zelfs niet op een kiertje.
Zijn verjaardagsfeestje hebben we dit jaar gevierd in de speelplaneet in Stasegem. We zijn er ooit eens terecht gekomen door onze goede vrienden Veerle en Jeroen en Ylias en co vindt het daar eigenlijk fantastisch om te spelen. Het is er groot, heel veel lichtinval, overzichtelijk, best wel netjes en ook voor de ouders plezant om te zitten. Als we volgend jaar opnieuw niet terecht kunnen in de plek waar Ylias eigenlijk het liefste heen wil, dan is dit een perfecte tweede keus. Hij heeft zelfs als cadeautje een gratis toegangskaartje gekregen voor een volgende speelbeurt. Nou, daar kan je tenminste eens iets mee doen. (in plaats van al die kleine prutsen die je elders soms krijgt)
Volgens mij heeft Ylias nu echt wel even genoeg films gezien, met als hoogtepunt Walking with dinosaurs in 3D.
We hadden niet echt een idee om onze kerstavond onder ons drietjes door te brengen, dus dacht manlief des huizes dat een bioscoopavondje wel meer ontspannen en leuker zou zijn dan een avondje voor de buis met alweer diezelfde jaarlijks terugkerende films.
Ik moet er alvast geen tekeningetje bij maken om te verklaren dat deze tijddoorbrenging met gejuich en enthousiasme onthaald werd. Eerst werden er een boel aperitiefhapjes gebakken om alvast de grootste honger wat weg te krijgen.
Ylias heeft dan ook nog zijn pasta gekregen, zodat hij toch tenminste zijn maaltijd binnen had, mocht hij na de film geen zin meer hebben in eten.
De film was eigenlijk best mooi en boeiend (ik had er minder van verwacht) en na onze maaltijd van super-ongelooflijk-pikante scampi's op Thaise wijze, zaten manlief en ikzelf toch moe maar tevreden in de zetel.
Om dan maar in de trant van de dino's verder te gaan, zijn we met Ylias ook naar de tentoonstelling van de dino's geweest in Antwerpen.
Dit vond hij natuurlijk fantastisch, want de meest gekende dino's stonden daar in het groot en men had een audiofoon voorzien, zodat de kinderen (en de ouders) alle uitleg konden volgen. Voor de kinderen was er een eigen kinderversie voorzien, terwijl de volwassenversie met momenten toch wel redelijk sec was.
Oudejaarsavond werd door ons met redelijk grote argusogen tegemoet gekeken. we hadden ervoor gekozen om het feest dit jaar op de camping te vieren. De mensen daar deden dit voor de allereerste keer en ik moet zeggen dat het meer als meegevallen is. Manlief heeft ons ondertussen reeds ingeschreven voor de versie van volgend jaar. Om maar te zeggen dat wij heel tevreden zijn. Het was een heel ontspannen en onopgefokte manier om Oudjaar te vieren met de mensen die we graag hebben rondom ons. Wat wil een mens nog meer? Ondertussen heeft onze kleine man er een oma en een opa bij die hij dolgraag ziet en nog een stel ooms en tantes die als het erop aankomt voor het vuur zouden gaan voor ons gezinnetje. (en dat hij ondertussen reeds een halve Nederlander geworden is, dat nemen we er met heel veel plezier bij eigenlijk! )
En die deuren die toegesmeten werden? Dit was opnieuw nog maar eens het bewijs dat je beter bent met een verre vriend, dan met familie die dichtbij woont...
(nota bij de bijgevoegde foto: dit is de smile die bijna de hele maand december op Ylias' gezichtje te zien was)
November 2013 in vogelvlucht... Omdat het al weer veel te lang geleden is dat er nog iets deftigs uit deze stroeve vingers verscheen...
* De eerste keer naar de bioscoop Manlief had het lumineuze idee om eens met zoonlief van net geen 5 naar de bioscoop te gaan. Sta me toe om te zeggen dat moeder des huizes hier nogal sceptisch tegenover stond. Met een kind dat eigenlijk de taakspanning heeft van een Redbulldrinkend duracelkonijn naar een bioscoop gaan, waar rondlopen, dreinen en stampvoeten geen opties zijn, leek me op zijn zachtst gezegd nogal een uitdaging... Edoch... Zoonlief van bijna 5 gedroeg zich voorbeeldig. Netjes naar het toilet gegaan voor de film, netjes op zijn beurt gewacht voor het kiezen van een snack en een drankje. Netjes op zijn stoel gezeten, wachtend op het begin van de film. En tijdens de volledige film geen kik gegeven. Bij deze: voor herhaling vatbaar... (ondertussen reeds een tweede film bekeken in de grotere bioscoop en ook die is reuzegoed meegevallen.
* De eerste keer echt heel bewust toeleven naar "het grote sinterklaasfeest" Alhoewel hij hier ook vorig jaar echt naar uitkeek, had ik dit jaar voor het eerst het gevoel dat hij deze periode echt heel bewust aan het beleven was. Hetgeen hij op school leerde, bleef ook veel beter bij en nodigde uit tot soms wel heel moeilijke vragen. Dat we een leergierig beestje in huis hebben, dat wisten we al...
* De festiviteiten rond "DE VIJFDE VERJAARDAG" Ylias had het totaal niet moeilijk bij deze verjaardag, verre van. Nu kon hij eindelijk in de klas ook meedoen met al de rest die al 5 was. Niettegenstaande hij hier niet zo lang van zal kunnen genieten, was dit toch voor hem het allerbelangrijkste aan deze verjaardag. Toen ik op een bepaald moment tegen hem opmerkte dat hij op zijn volgende verjaardag reeds in het EERSTE LEERJAAR zal zitten, werd het toch wel eventjes zwart voor mijn ogen... Iedereen zegt toch maar steeds: "Ze worden zo snel groot mevrouw", maar voor mij lijkt het echt nog maar pas gisteren toen we voor het eerst naar huis kwamen, voor het eerst thuis een badje gaven, enzoverderenzovoort... Een mens kan al eens verzuchten en mijmeren, maar ook deze leeftijd heeft zijn charmes. In ieder geval kan je met een 5-jarig persoontje al deftig redeneren en hij begrijpt ook al heel wat. En het feit dat hij nu en dan eens een woede-aanval heeft zoals een echte dramaqueen, is allemaal munitie die ik later kan gebruiken bij potentiële vriendinnetjes...
En wat volgt dan nog in december?
Ondertussen hebben we ook reeds het verjaardagsfeest met de klasvriendjes en zijn allerbeste vriend Pepijn en lieve broer Floris achter de rug. En terwijl die 4de verjaardag echt een 3 uur durende marteling was, hebben we deze allerbest overleefd. We hadden wel de steun van een allercharmantst koppel dat zich als een Chinese vrijwilliger opgeofferd heeft om ook af en toe eens een toeziend oog te werpen.
Ook een unicum in het leven van de familie Delcourt-Vandeplssche: wij hebben een levensechte (en belachelijk grote) kerstboom. En er hangen zelfs ballen en lichtjes en slingers in. Het enige wat nog ontbrak was een piek. En die hebben we dan nog snel bij een grote doehetzelfzaak in de buurt gehaald. We gingen binnen voor een piek en kwamen buiten met: een piek, een sneeuwuil, ballen, kaarsenhouders, valse sneeuw,etc... Met manlief gaan winkelen is echt een opgave... (N.B.: de sneeuwuil is geen echte, een nagemaakt exemplaar is even goed en niet zo duur...)
Op naar het jaar 2014 en benieuwd wat ons dit brengen zal...
Na wat bijna 2 jaar zal zijn, begint het toch een beetje te kriebelen om Ylias' online dagboek met hoogtepunten weer een beetje beter bij te houden.
Ondertussen is er op zich eigenlijk niet zo veel veranderd. Ylias groeit nog steeds zoals kool. Hij gaat nog steeds naar school en wij gaan nog steeds werken. Charlietje is ondertussen een flinke Charlie geworden en van ongeveer de maand maart t.e.m. de maand oktober zal je ons zelden nog thuis vinden, wegens de aanschaf van een caravan in ons alom geliefde Zeeland.
We hebben een hele hoop nieuwe vrienden gemaakt en al een hele hoop leuke dingen meegemaakt. De omgeving van de camping maakt ons ook heel vaak bewust dat schoonheid toch heel vaak in kleine dingetjes zit. Een containerschip die in snel tempo de Oosterschelde doorkruist, een zeemeeuw die met een duizelingwekkende duikvlucht het visje vangt waarvan wij nog helemaal het bestaan niet vermoedden. Je loebas van een hond die met de wind in zijn oren rustig naar al dat zeegeweld zit te staren met een blik van 100 jaar wijsheid in zijn ogen... Ik zeg maar...
Bij deze een nieuwe foto waarmee we dit tijdperk gezwind zullen starten... Welkom terug!
Onze zoon is vorig jaar op school pas gestart in juni, waardoor hij eigenlijk alle leuke kinderfeesten zo wat gemist heeft. Geen probleem, dit jaar was hij er al bij op 1 september en kan hij alle feesten echt ten volle en bewust meemaken. Het sinterklaasfeest was al een topper. Met nieuwjaar had hij ook echt wel veel plezier. Maar voor hem was carnaval volgens mij echt wel een toppertje.
Moeder en vader hadden niet echt veel zin om 30 euro uit te geven aan een kostuum, waardoor hij de vierde of vijfde megatoby van de klas ging worden. Neen, wij gingen het eens anders doen. Wij hebben van onze zoon... een Eftelingdraakje gemaakt. Ylias was supertrots op zijn pakje en hij was ook de enige van zijn school die dat pakje had. En opvallen deed hij wel tussen de 10 Kaatjes, 10 Megamindy's en 10 Kamiels... Ze mochten al van 's morgens verkleed zijn en Ylias vond het heel plezant om zoveel succes te hebben bij zijn vriendjes. Je zag hem zo stralen... Ze hebben in de klas leuk samen gespeeld en ik was eigenlijk heel blij dat confetti en dergelijke niet toegelaten waren. Die confetti kan je 5 maand later nog uit hun schoenen gaan pulken...
Foto's zullen zeker geplaatst worden als papa ze heeft kunnen bewerken...
Hopelijk kan hij het pakje volgend jaar nog eens aandoen en zal hij evenveel succes hebben met zijn Eftelingdraak...
Wij hebben op een donkere, vervelende avond besloten om het jaar 2011 op een andere manier af te sluiten dan alle voorgaande jaren. Voor ons geen opgedirkte, peperdure toestanden meer. Voor ons geen verplicht happy samenzijn met familie meer. Voor ons geen nodeloze kosten aan goederen die je eigenlijk (als je heel eerlijk bent) zelfs niet eens lust. Wij gingen het dit jaar anders doen...
Wie ons een beetje kent, weet al dat wij leven voor onze kinderen. Daarom hebben wij in de eerste plaats iets gezocht waarbij de kinderen zich goed gingen voelen. Ons grote was al een beetje Eftelingverslaafd, voor onze kleinste was het allemaal nog een beetje een ver-van-zijn-bedshow. Hij was er wel al een paar keren geweest, maar die kleine mannen maken zodanig veel mee, dat je er niet op kunt vertrouwen dat ze nog weten wat er in hun kleine leventje al allemaal gebeurd is... Daarom hebben wij het besluit genomen om de dag van Oudejaarsavond door te brengen in de Efteling.
Na een kleine speurtocht van moederlief bleek er zelfs nog een ruime hotelkamer met ontbijt vrij te zijn op zo'n 25 km van het Eftelingpark af. Net kort genoeg voor de kinderen om niet in slaap te vallen en net ver genoeg om een beetje uit de drukte te zijn... (applaus voor moeder )
We hadden op voorhand afgesproken met de kinderen dat we vooral overdag zouden proberen genieten van het park en dat het niet uitmaakte hoe laat het 's avonds werd. Als ze moe werden, zouden we naar de hotelkamer trekken. We hadden als ouders allebei het idee dat vooral kleine man het lastig ging hebben, maar er was zoveel te zien en zoveel te beleven, dat hij eigenlijk geen tijd had om moe te worden.
In de voormiddag hebben we het volledige sprookjesbos doorgewandeld. Zelfs ons grote mie heeft haar nog super geamuseerd. We hebben ook echt geluk gehad met het weer. Het was een klein beetje aan het miezeren, maar na een uurtje is de hemel opengetrokken en was het de rest van de dag zalig weer. Over de middag hebben we samen een sndwichke gegeten en zijn we een aantal attracties gaan bezoeken. elk van de kinderen heeft zijn deel gehad en vaderlief volgde gelijk een kip haar kuikens... Moeder was vooral verantwoordelijk voor de bagage en de kinderloze buggy.
Het Kinderwinterwonderland was natuurlijk weer een voltreffer. Lekker warm daarbinnen met een aantal hele grote springkastelen. De kids konden op het springkasteel en je kon ze als ouder geen moment uit het oog verliezen, want aan alle kanten waren de kinderen zichtbaar. Er stond ook personeel van de Efteling om ervoor te zorgen dat alles toch goed verliep. Heel toevallig heeft onzen Ylias de show gezien van Groentje en Geeltje uit Tita Tovenaar en nu nog altijd beschrijft hij dit als het topmoment van zijn dag. Hij heeft als enige kindje een handje gekregen van 1 van de grobbebollen.
De Efteling had voor iedere bezoeker vanaf half 8 een glaasje bubbels en een oliebol voorzien. Voor de kinderen was er kinderchampagne en voor de volwassenen was er cava voorzien. Wij vonden dat persoonlijk een hele leuke attentie. Tegen dan was de kaars van onzen Ylias wel bijna uit en besloten we toch naar de hotelkamer te rijden. En achteraf gezien hebben we heel veel geluk gehad. De meeste mensen zijn gebleven tot na het aftellen voor nieuwjaar en hebben toen bij het verlaten van de parking uren in de file gestaan. Wij lagen toen al lang en breed te snurken in ons bed.
's Morgens zijn we heel fris opgestaan en na een douchke en voor Ylias een badje in de wastafel hebben we genoten van een lekker basic ontbijtje. Na de komst van het Delcourt-gezin was wel (jammer genoeg voor de anderen) de voorraad gebakken spek op. Ik moet wel eerlijkheidshalve toegeven dat er zowiezo al niet zo veel lag...
Wij zijn volop aan het uitkijken om ook dit jaar met de feestdagen uit en weg te zijn. Na geproefd te hebben van echt familiequalitytime denk ik niet dat ze ons nog zo gemakkelijk in dat keurslijf gaan dwingen. En voor diegenen die nog twijfelen: Steek keihard je tong uit, doe je gedacht en vertrek met je kids!
Tussen de zakdoeken, hoestsiropen en antibioticapillen in doe ik mijn uiterste best om eventjes een kleine inhaalbeweging te maken... Sommige mensen vinden het namelijk niet fijn dat het alweer zo lang geleden is dat er nog iets op deze blog verscheen...
September - oktober
Ylias is heel goed op school gestart. Dit was nogmaals een bevestiging van het feit dat we er goed hebben aangedaan om Ylias ook al in juni naar school te laten gaan. Zodoende kende hij de juf en de klas al. De meeste kindjes kende hij ook nog van in juni. Ondertussen heeft Ylias een dikke vriend, Lars en een dikke vriendin, Chelsey-Louise. In oktober heeft Ylias voor de eerste keer meegedaan aan een sportkamp. Mama en papa hebben hem met een klein hartje afgezet, want voor zo'n dingen is hij toch nog klein hoor... Maar de blije en enthousiaste verhalen waarmee hij thuiskwam maakten alles goed! Hij is ondertussen al ingeschreven voor het kerstsportkamp!
November - december
De school van Ylias heeft een wafelbak georganiseerd. Ylias had 11 pakken verkocht, maar ik denk dat hij er volgend jaar het dubbele zal verkopen. Iedereen (zelfs moeke) vond de wafels keilekker en hebben er al besteld voor volgend jaar! Nooit gedacht dat er nog iemand zo'n lekkere wafels kon maken als die van moeke! De school van Ylias had begin november ook een Halloweenwandeltoch georganiseerd. Vaderlief zag het niet echt zitten, bij het begin. Hij dacht dat Ylias er te jong voor was en dat hij heel vervelend ging worden van vermoeidheid. Eerlijk gezegd vond iedereen (Ylias incluis) het super. Het enige moment waarop hij een beetje vervelend werd, was het moment waarop we naar huis gingen. Meneer had geen zin! De school had een mooie wandeling uitgestippeld en op het einde van de wandeling kreeg iedereen een lekkere tas tomatensoep. Zowel Ylias als Yana hebben een grote tas soep gedronken en zeiden allebei dat het hen ferm gesmaakt had. Op school was er dan ook nog het grootouderfeest. Moeke mocht eerst een uurtje in de klas gaan kijken en daarna had het oudercomité koffie met klaaskoeken voorzien. Ylias weende naar het schijnt tranen met tuiten omdat hij mee wou met moeke om koffie te drinken. Moeke vond het alvast heel geslaagd en het cadeautje vond ze super! Jammer genoeg wil november ook zeggen dat er overal kerkhofbezoeken gepleegd dienen te worden. Wij zijn met Ylias enkel bij zijn Marainneke geweest. Hij heeft voor haar een bloemstukje achtergelaten. Je merkt echter dat hij het allemaal niet zo goed snapt. Gelukkig heeft november ook een positieve noot gebracht! Ylias' verjaardagsfeest! Het was alweer de max en iedereen is volledig voldaan naar huis vertrokken. En daar doen we het voor hé? it jaar stond er gegrilde kip op het menu, met daarna de feesttaart. We hadden 2 fototaarten besteld. Eentje van Koekeloere en eentje van Huisje, boompje, beestje. De taart ging er alweer aan sneltreinvaart door. Bakker Andy heeft dat weer goed gedaan! Onze keine spruit was heel blij met alle cadeautjes. Hij heeft weer heel wat duplospulletjes bij en van peter Ronny heeft hij een nieuwe tenue gekregen. Tante Frieda en nonkel Luc hadden centen bij en daarvan hebben we onze kleine spruit een nieuwe winterjas en een nieuwe regenjas gekocht. 's Avonds waren er dan nog zachte pistolekes met allerlei soorten beleg..; Iedereen zat dus dikkevet... Maar voor zo'n fijn gezelschap steek je al ne keer een tandje bij hé? December is traditioneel de tijd van sinterklaas. We maakten ons al een beetje zorgen dat het wat te veel werd voor Ylias. Hij is een paar keer wakker geworden van nachtmerries en we kregen hem maar heel moeilijk getroost. Eigenlijk waren we hier wel blij toen het uiteindelijk voorbij was. Op school hebben ze er ook echt een feest van gemaakt. Ylias vond dat keiplezierig. Hij kwam dan ook buiten met een grote tractor. En boys and their toys hé... Aan zo'n dingen zie je waarvoor je al die wafels tracht te verkopen of waarom je zoveel reclame maakt voor alle activiteiten van de school; Alle opbrengsten komen integraal de kinderen te goei. Ze doen daar echt zo veel voor de kids, je houdt het niet voor mogelijk! Bij ons thuis was de sint natuurlijk ook geweest en dit was nu de eerste keer dat hij het hele gebeuren zo bewust meemaakte. Hij heeft zelf zijn schoentje gezet met een suikerklontje en 2 Grimbergens erbij. 's Anderendaags was alles op en stond er een hoop speelgoed voor in de plaats. Vooral Hamertje Tik en zijn stiften en kleurpotloden zijn een succes. Met de laptop van de Efteling speelt hij ook, maar het is nog een beetje te moeilijk voor hem... Bij moeke en vake trok hij ook nogal een gezicht. Daar stond er ook een hoop speelgoed klaar. Je had zijn totje moeten zien. Hij wist niet wat eerst vastgenomen. Vooral de quad met afstandsbediening scoorde goed! Nu gaan we met behulp van de hoop zakdoeken in een rechte lijn naar Kerstmis en Nieuwjaar... Op Kerstavond zijn we gezellig met ons drietjes thuis. We gaan gourmetten en dan opt gemakje tv kijken. Op Oudejaarsavond zijn we op bezoek in de Efteling en gaan we overnachten in een hotel er net ver vandaan. Je kan je voorstellen hoe Ylias er al mee bezig is natuurlijk! Volgende bericht zal er waarschijnlijk eentje met foto's worden, want dankzij Ylias zijn voortreffelijke juf zitten we nooit meer om foto's verlegen!
Moeder was vooral verantwoordelijk voor de bagage en de kinderloze buggy.
