ik wou jullie bij deze effe laten weten dat met mij alles prima gaat!! Ik heb het hier nog steeds reuze naar mijn zin in NZ en denk dat dit nog een tijdje zo zal blijven...
Ik ga het heel kort houden van deze keer, de verslagen krijgen jullie nog, maar op deze manier kan ik jullie al wat nieuwsgierig maken é ;-)
Er is de laatste maanden al redelijk wat gebeurt, maar misschien het belangrijkste dat ik ondertussen al iets meer dan een jaar in NZ ben!! Ik hoor jullie al denken: "Oe?? Die mocht toch maar een jaar in NZ blijven??" Inderdaad ja, maar ik vind het hier zo leuk dat ik besloten had om een visitor permit aan te vragen zodat ik nog een paar maanden langer kan blijven!! Ik mag nu tot 30 mei in NZ zijn, daarna ben ik een illegaal ;-) Tenzij... ik een work permit aanvraag en die krijg, dan kan ik nog 2 jaar langer blijven. Maar ik denk dat er dan een paar in dat kleine Belgenlandje zijn die mij persoonlijk terugsleuren naar daar en mij opsluiten ofzo zodat ik niet meer weg kan... ;-)
Met deze visitor permit mag ik wel niet meer werken, alleen nog reizen of eventueel een cursus doen ofzo. Ik heb dus inderdaad na een jaar met pijn in het hart moeten afscheid nemen van de boerderij, Niels, Elvis, Hanneke en Jeroen, de andere Nederlanders en Balfour... Het is onvoorstelbaar hoe vlug dit jaar voorbij gegaan is!! Zou er direct opnieuw aan beginnen en er zo nog een jaar bijdoen!! Maarja...
Morgen ben ik ondertussen een week weg uit Balfour en heb ik ook weeral wat meegemaakt, maar dat lezen jullie nog wel, ik ga proberen van het wat chronologisch te houden, dus jullie gaan hier wel nog effe moeten op wachten. Maar hou het volgende in gedachten: 'geduld is een schone deugd'!
ook in september is er nie zo veel speciaals gebeurd, buiten verder koeien die kalven en een grote week heel slecht weer!!
De koeien gingen rustig verder met kalven en rond de eerste week van september, denk ik, was de groep van de droge koeien weg en waren het alleen nog springers. Dus da was wel goed, weeral wa minder werk voor mij. Maar aan den andere kant kwam er dan ook weer werk bij, want de andere koeien gingen halfweg september weer naar buiten 's nachts. Dus weer beginnen weiden afzetten en belangrijker: 's morgens weer koeien halen .
De kalfjes deden het nog steeds goed en waren nog steeds even koddig en lief en de oudste zaten nu allemaal in 1 groep en drinken nu aan 1 grote feeder, of zoals ze hier zeggen "a calfeteria". Die stond in het hok naast hun hok en dan moesten ze van hun hok verlopen naar dit hok en dan melk drinken é! Het naar het ander hok lopen en drinken dat ging goed, het terug naar hun eigen hok gaan daarentegen... Ge moet ne keer proberen om 25 kalfjes die net gegeten hebben en zo zot of een achterdeure ant spelen zijn naar hun hok te krijgen! Plezier verzekerd... De meeste kreeg ik wel terug in hun hok, maar ze moesten er natuurlijk wel allemaal in... En het waren natuurlijk altijd dezelfde die moeilijk moesten doen!
We hadden ondertussen wel weer ons 3 dagen vrij om de 2 weken. Tgoeie van dat is natuurlijk dat je dan 3 dagen vrij hebt, maar ook het feit dat Euan en Mikki al weer wa meer naar de pub wilden gaan. Wa altijd tof is, want als ze vrij zijn, hebben ze soms al eens de neiging van zat te zijn en dan is het entertainment verzekerd!
We hebben wel halfweg september of rond de derde week van september of zo heel slecht weer gehad. En dan bedoel ik echt slecht weer!! Sneeuw, regen, ijskoude, hevige wind, hagel,... zowat alles wat je maar kan bedenken! Het was blijkbaar al 15 jaar geleden dat ze zo'n extreem slecht weer gehad hadden in Southland! Op sommige plaatsen lag er zelfs 40 cm sneeuw! Ik kan het je verzekeren, koeien binnen halen, weiden opzetten en ander werk doen in sneeuwstormen en hagelbuien enzo: NIET LEUK! In september is het niet alleen het laatste van de kalverij, maar is het ook volop lammerseizoen! En hier hebben ze geen stallen waar de schapen binnen kunnen als het slecht weer is! Zelfs de meeste landbouwbedrijven hebben hier geen stallen, waar de koeien binnen kunnen!! Dus met andere woorden, alle schapen, koeien en zelfs kalfjes liepen buiten op die moment! Bijgevolg, héél véél dode lammetjes en schapen!! Sommige boeren hebben gewoon de helft van hun lammetjes verloren en heel veel ooien! De lokale krant stond vol met berichten van boeren die duizenden lammetjes verloren hebben en honderden ooien! En het was niet alleen dat, doordat het weer zo slecht was, konden de melkwagens niet overal de melk ophalen en hebben verschillende boeren duizenden liters melk moeten laten weglopen omdat die niet kon opgehaald worden!
Gelukkig hebben wij nog een stal en konden we afwisselen met de groepen koeien die binnen konden zitten. We hebben alles omgewisseld en verandert om toch maar een beetje beschutting te kunnen bieden aan de koeien, ook al was het maar voor een paar uur! Eerst gingen de 2 groepen 2 keer per dag binnen om te kunnen eten, en dan is het verandert zodat de wintermelkers overdag binnen zaten en dat de pas gekalfde koeien 's nachts binnen zaten. De springers hebben we op een andere plaats gestoken zodat ze wat onder de bomen konden schuilen en gelukkig had Niels besloten om de kalfjes nog wat langer binnen te houden, omdat hij ervoor via het weerbericht vernomen had dat het slecht weer ging worden. Godzijdank, want ik denk dat ik ze anders zelf terug had binnen gehaald, met of zonder toestemming!! Had het al moeilijk om alle schapen en lammetjes, kalfjes en koeien van de andere boeren te zien buiten lopen, laat staan de onze!
Gelukkig is het slechte weer nu voorbij en is het al een paar dagen goed weer en zou het de komende week zelfs echt heel goed weer worden, waarschijnlijk zal ik dan alweer lopen zagen dat het te warm is... De kalfjes lopen nu ook buiten sinds een week en er is nog 1 koe die moet kalven. Het gras begint nu goed te groeien en de koeien krijgen niet zo gauw meer mastitis, dus alles aan de betere hand. Niels heeft zelfs voor het eerst in maanden een vrije dag genomen!!
Hopelijk werken de koeien nu niet te veel meer tegen, want de voorbije week hebben ze het mij nogal moeilijk gemaakt met momenten! Soms kunnen ze echt zooooo tegendraads zijn!!
Kga jullie laten en verder genieten van mijn vrij dagje!! Het was zalig om in de zon te zitten deze namiddag !
hier zijn we weer! Zoals de titel al vermeld is er deze maand niet zoveel gebeurd, want de koeien begonnen te kalven en op sommige dagen is het dan echt wel druk! Wij hadden nog geluk, want wij hadden maar 100 koeien te kalven op 6 weken tijd ofzo, dus dat valt nog mee. Sommige andere boeren hier hebben 400 tot 1000 of meer koeien te kalven op dezelfde tijdsspanne!! Die hebben zo'n 20 à 25 nieuwe koeien en kalfjes op een dag!!! Ze mogen het hebben!!
Wat is er deze kalverij anders dan de vorige? Niet veel, alleen minder koeien en het feit dat ik nu de kalfjes moet opfokken! Wel leuk eigenlijk! Zag het in het begin eigenlijk nie zo goed zitten, want tijdens de vorige kalverij moest ik alleen de kalfjes doen op de dagen dat Jodi vrij had en toen vond ik het niet zo leuk, het kwam waarschijnlijk doordat ik de kalfjes niet kende en doordat ik het niet gewoon was en niet goe wist hoe ik het moest doen. Nu valt het eigenlijk heel goed mee! Op sommige momenten heb ik wel nu en dan eens een kalfje verweten (dommerik en onnozelaar enzo), maar verder viel het wel mee. En het was ook alleen als ze heel ambetant deden, wat ze soms wel konden zijn ;-). Maar door er elke dag mee bezig te zijn, weet je ook al welke er altijd naar je komen en welke eigenaardigheden ze hebben. Wat me ook opviel, was dat ik er altijd tegen bezig was en dat ze ook heel grappig zijn! Jaja, altijd ne goeiemorgen en een streelke of ne knuffel nu en dan . Maar zo ben ik nu eenmaal! Den hond heeft da ook al ondervonden
Verder is er eigenlijk nie veel te vertellen, veel werken, maar 1 dag in de week vrij, gelukkig bleven de koeien nog steeds binnen 's nachts, zodat we maar om 5u moesten beginnen.
Voilà da wast zo'n beetje denk ik voor de maand augustus.
na mijn roadtrip had ik normaal gezien nog 1 dagje vrij, maar tegen de middag kreeg ik een berichtje van de baas dat ik nog 3 dagen extra vrij had! Jippie!! Zo kon ik nog wat uitrusten voor ik terug begon te werken en kon ik ook nog wat lui zijn ;-). Brian is de dag na het feestje nog wat blijven hangen en we zijn samen met Niels nog naar een uitverkoop geweest van een schapeboerderij. Dat bracht me ook weer naar de realiteit dat het hier echt nat en winderig kan zijn! Dat was ik niet meer gewoon na 3 weken in mijn warme auto te zitten... De dag nadien heb ik Brian dan weggebracht naar Lumsden, zodat hij kon terug liften naar Queenstown.
Op zondag was het dan zover, terug vroeg opstaan en beginnen werken, de eerste dagen was het weer gewoon worden aan het vroege opstaan, maar dat ben je redelijk vlug gewoon. De koeien werden nog steeds geïnsemineerd, maar bleven al 's nachts in de "stal", dus dat betekende dat we geen koeien meer moesten halen 's morgens!
Op 1 juni is het hier 'gypsie-day', wat betekent dat het nieuwe melkjaar of seizoen begint. Dat wil ook zeggen dat de nieuwe managers op de farms hier aan hun nieuwe job beginnen en dat er andere farmworkers komen. Op de farm waar ik werk, veranderde er niets, Niels is nog steeds de manager en Euan is nog steeds mijn collega. Op de andere farms van Art en Helen zijn er wel andere managers en farmhands begonnen. Dat is iets wat ik nog steeds raar vindt, dat het managment en de medewerkers hier op de farms hier gewoon ieder jaar en zelfs tijdens het jaar kunnen veranderen. Het moet toch heel moeilijk zijn voor de eigenaars om steeds met andere mensen te werken en toch te hopen dat hun bedrijf goed gerund wordt.
Halverwege juni was er hier in Balfour een 'get together'. Dit was een soort van samenkomst voor alle mensen die hier in Lumsden, Balfour en Riversdale op de farms werken. Het is een gelegenheid om alle nieuwe mensen te leren kennen voor de drukte van het kalven er aan komt. Het was wel een leuke avond, maar een kort nachtje, want ik moest de volgende dag werken!
2 weken later was er dan een toneelstuk van het toneelgezelschap hier in Balfour en Art en Helen hadden tafels gereserveerd voor alle medewerkers van hun farms, dus natuurlijk waren we dan verplicht te gaan . Natuurlijk waren er weer een paar mensen zat, maar er werd ook gezellig gebabbeld met de anderen en het toneelstuk was ook niet mis. Er wordt trouwens veel gezongen hier in de toneelstukken. We waren weer niet vroeg thuis en bij thuiskomst heb ik nog wat gebabbeld en gelachen met Mikki en Euan (zij waren een beetje onder invloed en ze zijn dan zooooo grappig!!). Bijgevolg was het weer een bijzonder kort nachtje (2 uurkes slaap) en een lange dag opt werk nadien. Gelukkig had ik geen last van nadorst of koppijn zoals sommige anderen (gelukkig hadden Mikki en Euan hun weekend vrij zodat ze konden bekomen en ja, Niels die had gewoon pech ) Ik hoor jullie al denken: 'en gij, drinkte gij dan nie?' Jawel, maar gene wijn nie meer voor mij dank u, daarvan heb ik mijn lesje al geleerd . Voor mij alleen nog smirnoff of baileys, maar dat hadden ze daar niet die avond . Nuja, toffe avond en heel goe gelachen!!
Verder moest er tussendoor natuurlijk nog gewerkt worden en begon het al kouder te worden, want de winter was op komst!! Toen was het voor mij minder druk, want er moesten geen weiden opgezet worden, want de koeien gingen maar een 2 of 3 uur tijdens de dag naar buiten op de crop en de droge koeien liepen nog op de andere boerderij. Dus moest ik vooral melken en gedurende de dag wat klusjes opknappen en omheiningen herstellen enzo.
Niels was ook zo vriendelijk om mij mee te laten gaan naar de bijeenkomsten met de dierenarts op woensdagvoormiddag. Op die manier leerde ik nog iets bij, maar het was vooral heel interessant.
Veel bijzonders is er dus niet gebeurd tijdens de maanden juni en juli en konden we onze energie sparen voor de drukkere kalftijd die begon vanaf 1 augustus.
Na een korter nachtje en wat onrustige slaap was er een nieuwe dag aangebroken in Wanaka. De stress begon te komen en ik begon bijna te hopen dat het bungee jumpen niet ging kunnen doorgaan (het was namelijk wat aan het regenen en we moesten nog bellen om te weten wanneer je kon springen). Jammer genoeg bleven ze springen ondanks de regen en konden we nog op tijd in Queenstown geraken. Na een heel klein ontbijtje (niet echt veel trek ) gingen we dan op weg naar Queenstown.
Eens in Queenstown aangekomen, hebben we ons plaatsje geboekt voor het bungee jumpen.We werden gewogen, moesten de gewoonlijke papieren ondertekenen (geen klacht indienen als ge een accidentje tegen komt ), kregen nummers op ons handen, ticketje, . We hadden nog een heel klein beetje tijd en zijn in een vliegende spurt naar de supermarkt gereden om inkopen te doen voor het feestje en dan vliegensvlug (en maar net op tijd) terug naar de afspreekplaats. Busje instappen en daar gingen we dan .
Op de bus zaten heel wat jonge mensen (Amerikanen) die op uitwisseling waren met school en een vrije dag hadden. En op een vrije dag ga je natuurlijk gaan bungee jumpen als je kan! De chauffeur vroeg dan hoeveel mensen er waren bij wie het hun eerste sprong was en het waren er redelijk wat (ook mijn handje ging omhoog ). En toen zei hij: starting with the highest one, thats the spirit!!Na een ritje van een half uurtje en wa opbouwende stress waar je dan niet aan probeert te denken, waren we bijna aangekomen aan de plaats waar we gingen springen, maar eerst moesten we nog overstappen naar een jeep, want de weg was te glibberig en met de andere bus slierden ze weg
Toen we aan het gebouw toekwamen, werden we nogmaals gewogen en werden we in ons harnaske gestoken.Nog ne keer naar den wc en dan naar buiten en afwachten tot het aan ons was om via een soort van kabelbaan naar het springplatform te gaan. Ondertussen kon je de andere al zien springen en helemaal enthousiast zien terug komen, met andere woorden nog wa meer stress krijgen!!
Dan was het zover: op naar het platform!Daar kon je nog beter zien hoe diep het was en hoe de ene al wat zekerder was dan de andere . We moesten springen op volgorde van gewicht en eerst was Brian aan de beurt. Net voor hij sprong wou hij nog een klein blikje redbull drinken (want dat geeft je vleugels!) en het was zo grappig want hij was zo heel stoer en enthousiast aan het doen en dan krijgt hij dat blikje bijna niet open!!! Toen bijna iedereen al had gesprongen, was het dan eindelijk aan mij! Enkelbandjes om, nog eens het harnasje checken, elastiekje aan de enkels, nog ne keer den uitleg over hoe je je los moet trekken na het springen en dan was het zover: op naar de rand!! Maar heb ik wel gesprongen??
Natuurlijk!!!Heb niet zoveel geld betaald om dan als een mietje af te druipen!! Ze vroegen mij nog net voor het springen of ik er klaar voor was, heb geknikt van nee en dan gewoon gesprongen en het was super!!!Het beste van al is dat ze alles filmen en fotos trekken van je sprong. Heb de (veel te dure) film dan ook maar gekocht, schoon aandenken en de ideale manier om de ouders nog wa meer schrik aan te jagen!Een ander truukje is het pas zeggen als het voorbij is !
Na het springen gewacht op het busje terug naar de auto, dan nog vlug wat elementaire dingen gekocht: alcohol en dan vlug naar huis!!Nuja vlug, het is zon 1,5 à 2u rijden Aangekomen thuis hadden we nog een klein uurtje voor de gasten toekwamen, stress dus!! Brian vlug in het werk gestoken met het maken van fruitsalade, Marina geholpen met het maken van chocomousse, groente en sausje gemaakt, meubels verschoven, kaarsjes aangestoken en de eerste gasten ballonnen laten opblazen en ophangen .
We waren dan klaar en toen de eerste gasten toegekomen waren, was het tijd voor een vlugge douche (had ik wel verdiend) en dan eindelijk feesten!(Lees: eten, Brian en ik hadden namelijk niets gegeten gedurende heel de dag!)Echt heel veel feesten was het niet, was eerder rustig, maar het was een heel gezellige avond en Marina heeft haar goed geamuseerd en vond het een geslaagde verjaardag en dat is het belangrijkste!!Het was ook tof om iedereen terug te zien na mijn roadtrip en te horen wat er allemaal verandert was terwijl ik weg geweest was.
Zo dat waren de verslagen van mijn eerste roadtrip in NZ.Hopelijk vonden jullie het een beetje leuk ik in ieder geval wel!!!
oké we zijn goe uitgeslapen, hebben ontbeten en nog efkes de anderen van het kajakken gezien en we hebben onze cd-rom, met de fotos van het kajakken, opgehaald en zijn op weg naar Haast.Onderweg stoppen we natuurlijk nog een paar keer om de beentjes wat te strekken en een paar fotookes te trekken.Ik ben gestopt bij Lake Paringa, Knights point lookout, een mooie picnic plaats, Thunder creek falls, Fantail falls, the blue pools en nog een aantal maal op de weg naar Wanaka.De weg naar Wanaka was heel mooi, echt bijzondere uitzichten, hele mooie bergen met sneeuw op de top en doordat het al avond begon te worden, hadden ze een hele mooie, ietwat paarse schijn!Jammer genoeg kan je deze niet goed zien op mijn fotos .Kzou mij eigenlijk eens een deftige camera moeten kopen, zodat de uitzichten en de bergen enzo echt tot hun recht komen.Niet dat mijn cameraatje zo slecht is, maar mijn fotos zouden nog schoner zijn!Dit geheel ter zijde!
Waar zaten we, ah ja, we waren hier en daar onderweg naar Haast en Wanaka aan het stoppen om dingen te bezichtigen enzo en bij the blue pools ben ik Damien tegen gekomen (hij was bij het kajakken en sliep in hetzelfde hostel).Omdat het al laat en donker begon te worden, hadden we het over een slaapplaats en Damien had navraag gedaan bij de I-site in Haast.Daar hadden ze hem de Wanaka backpacka aangeraden.Toen ik uiteindelijk in Wanaka aankwam, was het al donker en ben ik gewoon naar deze hostel gereden.Dacht zo van Damien gaat da toch nie erg vinden.
In deze hostel zag ik niet alleen Damien, maar ook Mell (heb haar leren kennen in de hostel in Oamaru).Denk dat zij Damien ook kende, maar ben dit niet zeker.Damien kende op zijn beurt Brian dan weer, hij had hem in Punakaiki leren kennen en dan hebben we Jess en haar vriendinnen (op wie hun naam ik nu niet meer kan komen) ook nog leren kennen.Een gezellig groepje dus om de avond mee door te brengen!!
De volgende morgen hadden we het er dan over wat we die dag wilden doen en toen hebben we beslist om Puzzling World te doen gedurende de dag en Cinema Paradiso s avonds.Mell is s morgens echter al vroeg verder getrokken en ging dus niet meegaan en Damien moest eerst nog iets anders gaan regelen en dus hadden we afgesproken van op hem te wachten.Hij bleef echter vrij lang weg en om de verveling tegen te gaan, gingen we dan maar beginnen met het spelen van een gezelschapsspelletje.De naam weet ik niet meer, zal het even proberen te googlen,... Effe geduld.... Oké, ik heb het niet gevonden, maar het was een héél moeilijk spelletje en we waren ook met te weinig mensen.Het kwam er op neer dat je de betekenis van een woord moest uitvinden en dat je daarna kon kiezen uit verschillende keuzes (met daartussen de echte betekenis) en je de juiste moest gokken.Raar uitgelegd waarschijnlijk, maar het was ook een raar en moeilijk spel.Ondanks dit alles en het feit dat we het eigenlijk niet echt gespeeld hebben, hebben we er ons wel enorm mee geamuseerd!!
Het waren echt moeilijke woorden, maar 1 ervan heb ik wel onthouden, deze is het woordje tuckernuck.Ik laat het aan jullie om de betekenis ervan uit te vinden!!Ik geef jullie wel een tip, je kan het in een zin gebruiken, zoals: Want to go for a tuckernuck in the park?.Oooo, da klinkt nauhgty .Ik zou zeggen, zet jullie verzinsels en gokjes maar op mijn blog, dan kunnen jullie elkaar proberen af te troeven en dan kan iedereen nog eens goed lachen ook!Wel niet vals spelen é, nie beginnen googlen enzo, dan ist nie meer plezant!
Damien kwam dan eindelijk na de middag terug en aangezien het langer geduurd had dan hij dacht, ging hij niet meer mee, maar ging hij verder reizen.We hebben dan afscheid genomen en daarna zijn Brian, Jess, Dave en ik naar Puzzling World gegaan.Ik moet zeggen, als jullie ooit in Wanaka zijn, dan moeten jullie zeker naar Puzzling World gaan.Het is echt tof om te doen en gegarandeerd lachen!!Eerst hebben we alles binnen gedaan, hier waren er verschillende kamers met optische illusies en dan hebben we het doolhof buiten gedaan.Bij het doolhof buiten was het de bedoeling dat je eerst de 4 verschillende, gekleurde torens vond en dan je weg zocht naar de uitgang.De torens moest je in een bepaalde volgorde doen.Tot daartoe was het geen probleem, we hebben het zelfs een beetje spannender gemaakt.Zo moest degene die als laatste bij de toren aankwam, de eerste een ijsje moest trakteren (om het nog een beetje kouder te krijgen ).Dat doet me eraan denken dat ik nog een ijsje moet van Brian!Het was echt leuk, we waren precies terug kleine kinderen!!Nadat we de torens dus gevonden hadden, moesten we dus de uitgang vinden.Dave was meteen gediscualifiseerd, want hij heeft een emergency exit genomen en Jess had de uitgang vrij vlug op haar eentje gevonden.Zo schoten alleen Brian en ik nog over en ik moet zeggen we hebben lang in dat doolhof rond gelopen!Echt héél lang!!Het was zelfs zo erg dat er 2 meisjes waren die na ons in het doolhof gekomen waren, er eerder uit waren dan ons.We hebben zeker bijna een uur lopen zoeken naar de uitgang!!Op bepaalde momenten was er telkens 1 van ons die zei: laten we gewoon een emergency exit nemen en dan zei de andere: nee, we proberen het nog 1 keer.Hoeveel keer we dezelfde padjes gelopen hebben, ik kan het niet zeggen, maar het was echt de moeite We waren zelfs aan het zeggen: we hebben gestudeerd, dan moeten we toch uit een doolhof geraken ook zeker!Nuja, een klein uur en een achtervolging later is het ons dan toch gelukt!!(we hebben een koppel in tegengestelde richting naar de uitgang gevolgd J)
Na een heel geslaagde middag zijn we dan in de avond naar Cinema Paradiso geweest.Dit is een oude cinema met echte zetels in de zaal en zelfs een oude auto.Je krijgt drinken in echte glazen en most important ze hebben er hele lekkere cookies!!!Echt hééééél lekker!!!Ze zijn vers gebakken en zijn zelfs nog warm!Ik had 2 double chocolate chip cookies en ik had moeite om het tweede op te krijgen, maar ze waren zo goed dat ik het toch maar naar binnen gestampt heb . Ook de film "Boy" was een hele goede film. Het is een NZ film, maar hij was echt heel grappig en ontroerend op bepaalde momenten. Het was dus een heel geslaagde dag!
Toen we daarna in de hostel aan het napraten waren, vroeg ik aan Brian waar hij naar toe ging en toen zei ie Queenstown.Ik zei toen dat ik hem wel een lift kon geven, aangezien ik daar toch moest passeren op mijn weg naar huis.Toen ik vroeg wat hij daar ging doen, zei hij: bungee jumpen enzo.Ik zo van: oh, dat wil ik ook nog eens doen!!En toen zei Brian: laten we dat gewoon morgen samen doen!!Ikke zo van: daar heb ik geen tijd voor, ik moet op tijd thuis zijn, want ik moet een verjaardagsfeestje organiseren!!Hij: als we op tijd vertrekken, hebben we meer dan tijd genoeg. Na enkele (niet zo'n overtuigende) argumenten heb ik dan toch maar toegegeven en gezegd dat het goed was op voorwaarde dat Brian dan meekwam naar Balfour om te helpen met het feestje.
Hoe het verder afgelopen is, lezen jullie in de volgende blog.
Ik kan wel zeggen dat het heel spannend was, maar of ik het al dan niet gedaan heb .
oké, mijn dagen kloppen precies nie helemaal nie meer. De titels van mijn foto albums komen nie echt meer overeen met de dagen (foto's van meer dagen dan in de titel en daar baseer ik mij op voor mijn blog te schrijven), oeps foutje, maar da geeft nie zo erg, want da zien jullie toch nie... hihihi...
Euhm, er was dus een nieuwe dag aangebroken in Hokitika en na een goe ontbijt ben ik naar het strand gegaan, wandelingske gemaakt, wa rond gelopen in het stadje en naar the national kiwi centre geweest. Ge zou denken dat er daar veel kiwi's te zien zijn, maar da was dus geen waar. het was een verouderd gebouw en er waren redelijk wa alen te zien, wat kikkerkes, een paar verschillende soorten vissen en welgeteld 2 kiwi's. Deze mocht je ook niet fotograferen en aangezien er iemand bij mij stond die ze aan het voederen was, heb ik dit dan ook maar niet gedaan. Het was een moeder met een jong die te zien waren.
Daarna ben ik verder gereden naar Franz Josef. Onderweg heb ik nog een kleine omweg gemaakt naar een Swing bridge, waarvan ik de naam efkes niet meer weet, maar kom het was er heel mooi en ook de weg er naar toe was de moeite. Het water van de rivier was heel mooi helder blauw en het was ook mooi weer, dus dat geeft een nog betere kleur en indruk. Toen ik in Franz Josef aankwam was het al donker aan het worden en heb ik eigenlijk gewoon een slaapplaats gezocht en nog wat info gekregen van de gast aan de receptie. Die zei dat ik zeker het kajakken moest doen. Dit was iets waar je eigenlijk niet mee kon misdoen als je maar weinig tijd had. De volgende dag ben ik dan naar dat kajakding geweest, maar het zat jammer genoeg al vol voor die dag, maar de volgende dag was er nog plaats, maar ik moest wel vlug zijn. Het probleem was dat ik de volgende dag van plan was om de Fox Glacier walk te doen en dus ben ik maar naar de I-site geweest om meer uitleg te vragen en te kijken hoe ik het kon doen. Het volgende is uit de bus gekomen: dezelfde dag nog in de namiddag de Fox Trot (halve dag wandeling op de Fox Glacier) en de volgende dag in de voormiddag terug naar Franz Josef om te gaan paardrijden en in de namiddag te gaan kajakken. Dus zo gezegd, zo gedaan. Verder gereden naar Fox Glacier, daar een slaapplaats gezocht voor 's avonds en dan de Glacier walk gedaan.
De Fox Glacier walk was vrij intens, het was op sommige momenten erg steil en dat was alleen nog maar om tot bij de glacier te geraken, maar we hadden een goede gids en konden af en toe eens stoppen en op adem komen. Eens we dichterbij de Glacier kwamen, moesten we onze crampons aandoen, zodat we meer grip hadden op het ijs en kregen we ook een wandelstok. Daarna werden we op het gemak over en op de glacier geloodst door onze gids en kregen we wat meer uitleg en konden we natuurlijk ook een paar fotookes trekken... De glacier smelt zelfs in de winter!! En hij is altijd in beweging, dit hoorden we ook. Er was op een bepaald moment ergens een stuk ijs dat afbrak ofzo en dat hoorden we als een soort gerommel, een beetje zoals een donkerslag. Het was een leuke namiddag en ook wel een leuk groepke waarmee ik op de glacier mocht. Veel langer moest het toch ook niet geweest zijn voor mij. Je kan ook een ganse dag doen en dan ga je verder op de glacier en daal je ook meer af en is er ook meer klimmen bij, maar aangezien ik met een druk schema zat en het ook een stuk meer kost... Daarbij komt ook nog het feit dat ze niet zo heel veel verder gaan, ze blijven gewoon langer op het ijs en maken een lus om terug naar het begin te komen.
De volgende ochtend ben ik dan naar Franz Josef terug gereden voor mijn afspraak om te gaan paardrijden. Daar toegekomen merkte ik dat ik de enige was die die ochtend (en zelfs dag) reedt. Leuk!!! Nadat de paarden opgezadeld waren en ik mijn helm gekozen had, gingen we dan op pad. Het leuke was dat we dus maar met z'n tweeën waren en dat de paarden er echt wel zin in hadden! Het paard waar ik op reed, was al een wat ouder paard, maar hij was nog steeds heel erg blij dat hij op uitstap mocht gaan. Het was een tocht van een 2-tal uur en we zijn langs verschillende paden gereden en langs een andere weg terug gekomen, wat ook al een heel stuk aangenamer is dan wanneer je steeds langs dezelfde weg rijdt. We zijn door rivierbeddingen gereden, door een stuk bos, langs een ietwat opener stuk, langs een stukje weg.... En ik heb ook mogen draven en galopperen, wat een heel stuk anders is in een westernzadel dan in een gewoon engels zadel. Ik heb het dan ook de dag nadien een beetje gevoeld .
Na het paardrijden ben ik dan doorgereden naar het stadje Franz Josef zelf en heb ik mij terug in hetzelfde hostel geïnstalleerd als de andere avond. Na een vlugge lunch heb ik mij dan begeven naar de afspreekplaats voor het kajakken en heb ik kennis gemaakt met mijn mede-kajakkers. Er volgde een korte uitleg en na een kleine rit kwamen we aan aan het meer. Lake Mapourika was de locatie van het eigenlijke kajakken. Iedereen kreeg zijn eigen kajak toegewezen en na het aantrekken van de nodige kleren en het uittrekken van de schoenen konden we instappen in de kajak en kregen we de laatste instructies. Ik hoor jullie al denken: waarom moeten die schoenen nu uit?? Wel dat was zodat we de pedalen in de kajak beter konden voelen. Het sturen van de kajak gebeurde hier met de voeten via pedalen. Het meer was heel mooi, maar verradelijk groot... Toen we dan eindelijk aan de andere zijde van het meer waren, mochten we door een feller begroeit stuk kajakken en dat gaf een tof gevoel. Er waren meer bochten en planten waar je moest voor uitkijken en je zag ook duidelijk de weerspiegeling in het water van de bomen. Ook hier was het een kleiner groepje met allemaal aardige mensen en er waren er zelfs 2 van die in hetzelfde hostel sliepen als ik. Wat wel tof was 's avonds.
hier ben ik weer... waar zat ik nu ook al weer... ahja, ik was toegekomen in Akaroa en na een goede nacht slaap hoopte ik dat het weer niet te slecht zou zijn, maar dit was jammer genoeg niet waar. Het was regenachtig, maar ik dacht dat het nog ging beteren, dus ben ik maar naar de I-site geweest om een boottrip te regelen om de Hector dolfijnen te kunnen zien. Alles ging goed, het begon wel weer wat meer te regenen, dus ben ik in afwachting van de cruise maar wat gaan rondsnuisteren in de winkeltjes. Toen ik bij de pier aankwam waar de boot moest vertrekken, zag ik al een bordje staan dat het geannuleerd was, maar aangezien er verschillende cruises waren, hoopte ik dat de mijnen nog ging doorgaan. Dit was jammer genoeg dus niet het geval!! De zee was blijkbaar veel te ruw en je kon het einde van de haven ondertussen ook al niet meer zien en dus al zeker geen dolfijnen! Ik had dus lopen wachten voor niets en de volgende dag ging het weer ook niet veel beter zijn en zouden de cruises waarschijnlijk ook niet doorgaan. Verder was er in Akaroa niet veel meer te doen dan een paar wandelingen, maar aangezien het redelijk aan het regenen was en ik ook geen zin had om doorweekt rond te lopen, ben ik maar terug naar de hostel gegaan. Ik was bijna van plan om al meteen te vertrekken en mijn tocht verder te zetten naar de westkust, maar ik kon dit toch niet meer in 1 stuk doen, aangezien het al namiddag was en het wel een redelijk eind rijden was. En ik had ook al betaald voor mijn kamer, dus heb ik maar besloten om gewoon mijn tocht wat verder te plannen en het rustig aan te doen en wat te lezen enzo.
De volgende dag ben ik dan op tijd vertrokken (het was nog steeds aan het regenen) en ben ik via Arthur's pass helemaal naar de westkust gereden. Eens aan de westkust aangekomen, ben ik doorgereden tot aan Punakaiki. Ik ben natuurlijk onderweg nog een aantal maal gestopt om de beentjes te strekken en om foto's te trekken natuurlijk!! Het was interessant, want tijdens het rijden, zie je zo het landschap en de natuur veranderen. En ik moet zeggen, de eerste indrukken van de westkust waren heel goed en mooi!
De volgende dag ben ik wat later op pad gegaan, dit was niet het geval geweest ware het niet dat ik nog aan de praat geraakt ben met iemand die in de hostel werkte. Bijgevolg heb ik maar een korte wandeling gedaan ipv een langere. Het was de Truman track die leidde naar een strand en in de zee heb ik in de verte een paar dolfijnen gezien. De golven op het strand waren trouwens héél groot. Daarna ben ik naar de beroemde Pancake rocks gaan kijken. In feite moest je deze bij hoogtij gaan bekijken, maar aangezien ik verder moest rijden die dag, heb ik dit maar niet gedaan. Ze zijn waarschijnlijk net iets spectaculairder bij hoogtij, maar nu waren ze ook nie mis ;-)!
Daarna ben ik verder gereden naar Shantytown. Dit was een nagebouwd mijnersstadje nabij Greymouth. Ze hebben de gebouwen nagebouwd zoals ze vroeger waren in de tijd van het goudmijnen. Toen ik er was, was het al namiddag en omdat het ook bijna winter aan het worden was, was er bijna geen volk meer en was het wat minder, maar ik denk dat wanneer je er langs gaat in de drukkere perioden, dat het dan wel meer de moeite is. Ik denk dat ze dan meer moeite doen om het echte oude gevoel op te roepen, denk dat er dan mensen rondlopen die verkleedt zijn enzo. Nu was dit niet het geval, maar de stoomtrein reed wel nog steeds. Ik had net nog het laatste ritje van de dag dat de stoomtrein maakte en ik moet zeggen het was niet mis. Ik heb de motor of eerder de oven gezien en wat meer uitleg gehad over de werking en ik mocht in het terugkeren vooraan meerijden én ik heb zelfs de trein mogen bedienen!! Als da geen leuk extraatje is! Je kan er ook goudklompjes zoeken. Of liever, ze zitten in een bakske met water en je kan ze er zelf uitzeven... tegen betaling of course.... Omdat het al avond begon te worden, ben ik daarna dan maar verder gereden naar Hokitika.
Daar ben ik in een gezellige hostel (Bird song) terecht gekomen met een hele vriendelijke eigenaar. Eens ik geïnstalleerd was, ben ik nog naar de glow-worm dell geweest. Dit was geen grot waar je glow-worms kon zien, maar het waren eigenlijk bomen die heel dicht bij elkaar stonden en tegen een soort van rotsachtige achtergrond stonden (denk ik, want in het pikkedonker zie je dat niet zo goed ;-)) en waar er glow-wormpkes inzaten. En deze geven ook licht int donker...
zoals al vermeld in mijn vorige berichtje was ik het redelijk beu van steeds in mijn auto te zitten, een eind te rijden, een eind te wandelen, iets gaan bezichtigen en dan weer een heel eind rijden, wandelen, iets bezichtigen,.... Ik heb mij de eerste week ook veel te veel zitten opjagen en begon het te voelen aan mijn lichaam. Had bijna iedere avond lichte hoofdpijn, was doodmoe en sliep heel slecht. Heb toen besloten van het een paar dagen rustiger aan te doen. Ik had ook nood aan een babbel met iemand die ik kende en toeval wou dat Marina ook in de buurt van Oamaru was. Ik heb dan besloten om een dag langer in Oamaru te blijven en af te spreken met Marina. Ik had ook al door dat ik mij toch niet aan mijn planning ging kunnen houden en dat het mss beter was om het allemaal wat meer op mijn gemak te doen. Het was ten slotte mijn verlof en mijn vakantie.... De eerste dag dat ik in Oamaru was heb ik bijna niets gedaan, alleen mijn foto's op mijn computer gezet, de foto's benoemd en heel lang gechat met Marina. Ik ben in de vooravond wel nog naar Bushy beach geweest om de yellow-eyed penguins op het strand te zien komen. Heb er een paar van vrij dichtbij gezien en 1 zelfs van heel erg dicht, maar jammer genoeg kon ik er geen foto's van trekken, want het was al te donker voor goed beeld te krijgen en je mag bij deze ook geen flits gebruiken. Moet mij toch eens een deftige camera kopen, zodat de natuur en de dieren echt tot hun recht komen. Een digitale camera is wel goed, maar je krijgt het toch niet hetzelfde als wanneer je het zelf ziet. Dat effe ter zijde....
De volgende dag heb ik dan wat in Oamaru rond gelopen en wat rond gesnuisterd in kleine winkeltjes. Heb mij onderzettertjes van aardewerk gekocht, kon het niet laten, ze waren te mooi ;-). Ik ben ook nog naar een centrum geweest waar ze nestjes hebben gebouwd voor de blauwe pinguins en waar ze kijken hoeveel pinguins er elke dag naar huis komen. Hier kan je ook pinguins van dichtbij zien. Ze hebben een 10-tal nestjes rond een gebouw gezet en er schijnt een oranje lichtje in (blijkbaar zien de pinguins dit niet en is het voor hen gewoon donker). Je kan via een buis in hun nestje kijken en de pinguins dus zien. Normaal gezien gaan de pinguins overdag naar de zee om te gaan eten, maar ook de pinguins nemen soms een vrije dag en dan blijven ze gewoon in hun nestje en gaan ze niet gaan eten. Vandaar dat je daar altijd wel een pinguin kan zien overdag. 'S avonds kan je de pinguins ook op het strand zien komen en naar hun nestje zien gaan. Hiervoor gebruiken ze ook oranje licht, zodat de toeschouwers de pinguins kunnen zien. Maar dit heb ik hier niet gedaan. 'S avonds was Marina er dan en hebben we veel bijgebabbeld en gelachen, zoals gewoonlijk! De volgende ochtend of eerder tegen de middag hebben we afscheid genomen en heb ik mijn toch verder gezet richting Timaru.
Onderweg heb ik nog een deel van "the vanished world trail" gedaan. De belangrijkste dingen onderweg waren: een fossiel van een walvis, de elephant rocks (deze zijn gebruikt in de film: the chronicles of narnia), de earthquakes, het vanished world centre. In dit laatste kon je het skelet zien van een uitgestorven dolfijn, van een uitgestorven pinguin en nog een heel aantal oude stenen en schelpen.
Ik was van plan van in Waimate te overnachten, maar ik heb dan toch besloten om door te rijden naar Timaru. Ik moet zeggen dat ik doodmoe was, want toen ik gedaan had met eten en ik naar het thuisfront gebeld had, ben ik gewoon op mijn bed in slaap gevallen. Met kleren en al... Moet kunnen ;-).
Na een aantal uurtjes slaap en een goed ontbijt heb ik mijn tocht verder gezet naar Akaroa op het eiland Banks peninsula, dicht bij Christchurch. Ik heb nog 3 anderen meegenomen van de hostel tot wanneer ik van de highway moest. Zij hadden elkaar allemaal leren kennen via werk en waren nu samen aan het reizen. De 2 gasten waren van NZ en Amerika en het meisje was van Duitsland. Ze waren allemaal jonger dan mij en ik moet zeggen: respect. Ik zou dit nooit gedaan hebben toen ik een jaar of 20 of 22 was! Het was eigenlijk wel een leuke afwisseling, eens niet alleen in de auto zitten. Na bijna een hele dag te rijden, was ik dan in Akaroa en was ik blij dat ik de dag nadien niet moest rijden!
Het vervolg van mijn avontuur lezen jullie wel in het volgende bericht! Het moet nog een beetje spannend blijven é ;-)
Het is onvoorstelbaar hoe vlug dit jaar voorbij gegaan is!! Zou er direct opnieuw aan beginnen en er zo nog een jaar bijdoen!! Maarja...
!
. Maar zo ben ik nu eenmaal! Den hond heeft da ook al ondervonden 
!
