Vorige keer vertelde ik over de Brit die ik net had ontmoet.
Ik noem hem Dez. Uiteindelijk na een korte kennismaking waren we het er beide
over eens dat we snel uit Auckland weg moesten. Op 2/11 vertrokken we dan naar
Pahia met de bus uit Auckland. Na een 4 uurtjes bus kwamen we aan. We zochten
een backpackers (zo noemen ze hostels hier) dat we voordien getelefoneerd
hadden. Daar bleek geen plaats meer te zijn maar wel nog in de backpackers
ernaast.
Daar kregen we een bed toegewezen in een slaapzaal met 6 bedden en leerde ik
eindelijk nog eens andere reizeigers kennen. Best leuk. Blijkbaar zit het hier
vol Duitsers. In mijn eigen ervaring daarna bleek dit te kloppen. Ik was een
van de oudsten in de backpackers. De mensen die we leerden kennen waren vooral
bezig met vertellen dat ze veel drinken en leken overdag niet veel te doen
omdat alles geld kost. Dit komt niet echt overeen met mijn visie op deze reis
en gelukkig had Dez dezelfde mening. De volgende dag gingen we met de ferry naar
Russel. Dit is eern oud stadje waar de Engelsen als eerste aankwamen. Stelde
niet zo heel veel voor. De oudste kerk
van het land staat daar maar die is maar van ergens begin 1800. Dit om maar
kort aan te tonen dat Nieuw-Zeeland eigenlijk weinig geschiedenis heeft, de Maori
buiten beschouwing gelaten. Wel wat mmoie wandelingetjes gemaakt en Dez beweerd
dat hij een kiwi heeft gezien wat nogal straf zou zijn want dat zijn
nachtdieren. Ik zag enkel iets bewegen. Later die dag nog naar wat watervalen
in de buurt gegaan. Nat geworden door de regen maar gelukkig een lift teruf
gerkregen. De Brit was helemaal niet gewoon om te liften, had dit nog nooit
gedaan, ik heb het hem geleerd en dit was dan ook zijn eerste lift die hij
deed. Goed gedaan Dez. Liften of Hitchen is vrij casual in NZ. Tijdens ons
verblijf in Pahia heb ik mezelf een nieuw doel gesteld: duiken naar de Rainbow
Warrior. Dit is een Greenpeace schip dat door franse geheime agenten is
gezonken nadat de Rainbow Warrior protesteerde tegen kernproeven van de Franse
regering in de Pacifische oceaan. Meer info op wikipedia: http://nl.wikipedia.org/wiki/Rainbow_Warrior_(1955).
Ik kende het schip al maar wist helemaal niet dat het in NZ lag. Leren duiken
was al een idee voor ik naar hier kwam, nu kreeg het helemaal vorm.
Na pahia lifte ik met den Dez naar Kerikeri, we hadden de
smaak goed te pakken. Daar bezochten we een museum over de Maori maar dit stelde
maar weinig voor. Reisgidsen moeten niet altijd gevolgd worden!! Daarna wilden
we verder liften naar het noorden. We
kenden eigenlijk niet zo veel succes meer waardoor Dez wat begon te panikeren.
Ik vond dit wel grappig en probeeerde hem nog meer schrik aan te jagen door
voor te stellen om in het veld achter ons te slapen J. Uiteindelijk kregen we toch
nog een lift van een lieve dame die ons nog een adres meegaf om ventueel tegaan
werken als mandarijnplukker. We kwamen uit in een zeer aangenaam hostel. Uiteindelijk bleven we 4 dagen in dit hostel.
De eerste dag maakten we een wandeling dat uitmondde in een beklimming van Dukes
Nose. De laatste 10m moesten beklommen worden aan de hand van een ijzeren
ketting. Het had al wat geregend wat de rotsen lekker glibberig maakten maar
het uitzicht was geweldig. Sommige hebben hiervan misschien een foto gezien op
Facebook. Heel grappig maar tijdens die wandeling, we waren pakweg 5u in het
bos, kwamen we 2 andere mensen tegen. Ik hoorde deze 2 mannen precies vlaams
spreken, het waren ook Belgen! Toen ik zei dat ik van de kanten van Leuven kwam
zei een van de 2; ik ook. Toen ik zei dat ik meer bepaald van Haacht ben zei
die opnieuw: ik ook! Hoe bizar om een dorpgenoot die ik niet ken tegen te komen
aan de andere kant van de wereld op een wandeling die niet bijzonder populair
is. Op weg terug begon het stillaan te stormen waardoor we zeiknat aankwamen.
De volgende dag gingen we in de namiddag terug op pad, ons doel nu waren de
Rockpools. Van zodra we begonnen wandelen voelden we weer druppels vallen wat
uiteindelijk weer resulteerden in een goede bui. Aangekomen bij de Rockpools
(=een riviertje dat een waterval wordt en daardoor een klein poeltje in de
rosten heetf uitgehouden wat weer resulteert in een waterval dat weer een
poeltje heeft geschapen, got the point) was het goed aan het regen. Den Dez
was vast beraden om te zwemmen. Daar stond hij dan in ze zwembroek in de regen.
Ik hield het voor bekeken en maakte wat fotos. Dez was bang om in de poel te
springen die onbekend diep was. Uiteindelijk vond ik het toch ook een must om
die poel te bezwemmen en we gingen ervoor. Nadat ik in het ijskoude!! water was
gesprongen durfde Dez het ook. Dus deden we enkele korte zwemmetje in de regen.
Daarna schoenen terug aan en de wandeling terug en doorweekt aangekomen! De
volgende dag hebben we gechilld, een paar voetbalmatchkes champions leuagie
gekeken. De hostel uitbaters bezochten enkele vrienden die net een kindje
kregen en wij moesten een oogje in het zeil houden in ruil voor een gratis
nacht.
De volgende dag zette we onze tocht verder naar het noorden, ons doel: Cape
Reinga, het meest noordelijke toeristsche punt in NZ. Bekend vanwege zijn witte
vuurtoren (waarvan de Engelse vertaling niet firetower is). Na een dik half uur
zonder succes stopte er een jonge dame die alleen op pad was. Julie bleek een
Duiutse te zijn die alleen met haar huurwagen NZ wou verkennen in 5 weken. Zij
stelde voor om samen naar Cape Reinga te gaan, een voorstel waar Dez en ik
graag op ingingen. Daarna overnacht in een gezellig hostel waar Dez en ik voor
Julia eten maakten en wat bier kochten in ruil voor de lift. De volgend dag
bezochten we Kauribossen aan de westkust. Dit zijn giga-bomen waarvan er eentje
wel zeker 2000 jaar is. Onderweg pakten we een ferry waarop we een Duits koppel
(ja, weeral Duits) tegenkwamen waarmee we een gezellige avond deelden in het
hostel waar we zo lang bleven. We bezochten de Kauris tesamen met ons 5en ondertussen.
S Avonds na een lange zoektocht naar een plaats om te overnachten uitgekomen
in een hostel in Auckland. Ik was ondertussen tot de constatatie gekomen dat ik
geen geld meer kon afhalen. Ik had de limiet van men Visakaart al bereikt door
odnermeer online een duikcursus te kopen. Gelukkig kon ik weer een weekje bij
John verblijven.
Die week heb ik voornamelijk gewacht tot ik aan mijn geld kon. Ik had mijn geld
al op mijn NZse rekening staan maar de bank
weigerde mij hier toegang toe zolang ik mijn adres niet kon bewijzen.
Voor ik met den Dez vertrok hadden ze al een brief naar John zijn adres
opgestuurd, op mijn naam, die dan mijn adres zou kunnen aantonen. Die brief
kwam echter nooit aan. Ik ging op maandag dus terug, ze stuurden een nieuwe brief
die gelukkig op woensdag aankwam. Verder heb ik die week mijn duikcursus
vastgelegd. Die werd opgesplitst in 2 weekends. Eerst het theoretische gedeelte
in het weeken van 23-24 november en het
praktisch gedeelte het weekend erna. Ik zocht dan naar WWOOFing hosts in de
buurt van Warkworth waar de cursus doorgaat. Voor wie WWOOFing niet kent, dit
houdt in dat je 4 à 5u per dag werkt voor mensen in ruil voor onderdak en eten.
De focus ligt hierbij op organische tuinieren en leven van wat je zelf teelt. Verder
heb ik in de week dat ik bij John verbleef een auto gekocht op een veling. Wel
leuk dat je hier dan meteen mee kan wegrijden, een verzekering is dan ook niet
verplicht (maar ga toch maar een pakken).
Ik eindigde de week met een WOOFhosts in de buurt van Warkwort, een
toegankelijke bankrekening, een taxnr om te kunnen werken en aan auto. Dit was
alles wat geregeld moest worden. Zaterdagavond was Johns 50ste
verjaardags-feestje en op zondag volgde de eerste NZse kater.
Deze maandag vertrok ik dan naar mijn hosts in Warkworth en
kwam rond e middag aan bij het huis van Paul & Louise. Een ouder koppel dat
redelijk wat grond heeft en hun eigen groentjes proberen kweken. Na een lekkere
lunch direct aan de slag gegaan. De job deze week is een flink uit de kluiten
gewassen dennenboom die is omgevallen helemaal opzagen, in stukken hakken en
opfikken. Best een stevig jobke waarna ik men spiertjes best voelde. Fikken,
fikken, fikken Op woensdag naar een 2de hands marktje gegaan in de
buurt. Dit dient om geld op te brengen een organistaie die terminale patiënten
behandeld en waarbij Paul vrijwilliger is. Voor 25$, dat is zon dikke 15 euro,
kocht ik potten, een pan en alles om men eigen eten mee te kunnen maken. Later
die dag maakte ik samen met Lousie een groententuintje, moest ik wat onkruid
uitdoen en wat dode takken verwijderen. De regel hier is dat ik werk van 8u30 to 12u30,
zodat ik mijn namiddag vrij heb. In de namiddag heb ik wat rondgereden om het
hier wat te verkennen en een keer naar het srand gegaan. Het is hier vlakbij
een bekende snorkelplaats maar ik heb me er nog niet aan gewaagd.
Momenteel is het donderdag en zaterdag start men
duikcursus. Daar gaven ze mij een boek over de theorie dat ik al eens moest
doorlezen, dit vraagt me heel wat tijd om dit in het Engels te doen. Morgennamiddag
misschien toch is gaan snorkelen en naar een andere bekend strand in de buurt
gaan. Verder bieden deze hosts me aan om nog een week te blijven en mag ik hier
zelfs in het weekend logeren terwijl ik mijn duikcursus volg. Maar omdat ik
dacht dat mijn verblijf al vaststond op 1 week ging ik al op zoek naar een
andere host en vond er een in de buurt. Beetje twijfel nu wat te doen maar ik
dnek dat ik toch ga veranderen aangezien het hier een beetje saai is. Eenmaal
na het avondeten ploffen ze in hun zetel en kijken ze TV. Ik weet niet hoe het
in het andere gezin zal zijn maar wil het er toch op wagen. Ik zal dan in het
weekend in mijn wagen moeten kamperen maar dat wil ik wel eens proberen .
Tenslotte heb ik vandaag bijna een man op zijn quad en zijn hond die op een
aanhang wagentje zat bijna aangereden. Niet echt aant opletten en op het
verkeerde vak beginnen rijden en wanneer ik de heuvel opkwam zag ik hem pas. De
hond viel van het karretje af. Ik stopte op een parking wat verder maar die man was al door. Maar amai, goede
waarschuwing om wat op te letten. Zeker aangezien ik nog steeds geen
verzekering heb afgesloten, ook weer doordat men Visa limiet is bereikt.
Voila, dat was het dan weer. Moesten jullie mij op mijn NZ GSMnr wilen
bereiken, dat is: 022 319 7705.
Hier ga ik dus af een toe een berichtje laten over wat ik aan het doen ben en hoe ik de zaken hier ervaar. Bedankt voor de getoonde interesse en feel free om me een berichtje te sturen.
Vrijdag 25/10/13 ben ik dus om 23u45 geland in NZ, Auckland. De vlucht was lang, zeeer lang. Eerst van Brussel naar Londen, daar 2,5u wachten om een vlucht van 12,5u te pakken naar Kuala Lumpur, Maleisië. Die vlucht was de eergst en leek wel eindeloos te duren. Na een 4-tal films, een koppel afleveringen How I Met your Mother en een uurtje slaap dan toch geland. Om een uur later de laatste vlucht (weer 10u) naar Auckland te pakken. Tijdens deze vlucht maakte ik mijn eerste kiwi-friend (Kiwi is de benaming voor NZ'ers), namelijk de dame in de stoel naast mij. Als je 10u naast elkaar zit kan je heel wat bespreken. Aangezien zij een echt kiwi was en daarbovenop half Maori heb ik een arsenaal vragen op haar afgevuurd die zij graag beantwoorde. Uiteindelijk gaf ze mij haar kaartje met nummer zodat ik haar kan bereiken in moeilijkheden of wanneer ik haar wens te bezoeken als ik in Hamilton passeer. eerste indruk: NZ'ers zijn CHIIILLLL!!
Na lang wachten en een stevige controle toch de luchthaven uitgeraakt. Daar stond Den John mij dan op te wachten. We zijn dan naar zijn huis gereden, een paar biertjes en verhalen over Thailand later dan onder de wol gekropen om is goed lang uit te slapen. Wel nodig na een reis van meer dan 30u en 12u tijdsverschil. De volgende dagen niet echt zo veel gedaan. Een keer naar het strand, is naar de bar, een keer naar het centrum van Auckland (wat volgens mij als stad niet zo geweldig is!). John en zijn vriendin Michelle zijn super vriendelijk voor mij en proberen te helpen waar ze kunnen. Ideale plek om te beginnen denk ik. Het enige minpunt is dat ik hier maar weinig gelijkgestemde reizigers kan ontmoeten.
Op dinsdag heb ik afgesproken met Saar, de zus van een vriend. Zij verbleef bij haar vroegere AFS-familie in Hamilton. Super vriendelijke mensen weeral. De eerste kiwi-familie die ik ontmoette. Verder heb ik ook Saar's vrienden ontmoet, allemaal kiwi's. Ik ben al helemaal mee met hun taaltje. Als in: what's up bro?! Gasten onder mekaar is het de hele tijd van 'bro' en 'man'. Over het algemeen is het super gemoedelijk. Saar's vrienden waren zelfs bereid mij mee te pakken om te surfen of wat dan ook als ik nog is in de buurt ben. De host-familie liet ook verstaan dat ik steeds welkom ben en hen altijd kan bereiken moest ik problemen hebben. Goede contacten gelegd dus, waarvoor dank Saar Poukens :)
Vandaag, donderdag ben ik terug naar Auckland stad gegaan. Eindelijk, had dit al veel vroeger gepland maar was er nog niet van gekomen, geprobeerd een NZ bankrekening te openen en een Tax-nr aan te vragen; Een taxnr heb je nodig om belastingen te betalen dat zal dus nodig zijn als ik ga werken. Verder ook met een Britse jongen afgesproken waarmee ik via een backpackersforum in contact was gekomen. Eerder een verlegen en onzeker type, maar he, goed genoeg om mee te reizen he. Net als mij is hij geen grote liefhebber van Auckland. Aangezien een taxnr er nog niet meteen inzit en na de aanvraag ook nog eens 10 dagen kan duren gaan we samen alles ten noorden van Auckland verkennen. Daar ligt veel van de geschiedenis van de Maori en zouden enkele mooie eilanden zijn.
Verder wat proberen zoeken naar een auto. Net vertelde Michelle me dat een vriendin van haar haar oude wagen wil verkopen voor 2000 NZ$, da's iets van een 1250 euro. Het zou een grote zijn en vrij goed in orde. We zullen zien wat er van komt.
Voila, dat was mijn eerste week in een notendop. Het gaat hier wel goed. Nog niet echt veel van reizen gedaan maar het zit er wel aan te komen.
PS: Gelieve mij niet te wijzen op mogelijke schrijf/dt -fouten
