zondag 2 juni weer een dag van terugkijken, andere jaren werd er deze zondag feest gevierd, dan kwamen de beide ouders op bezoek, dan hingen er slingers omhoog, dan was het kadootjestijd,....want papa is jarig.Morgen toch. Zijn eerste verjaardag zonder hem na 11 jaren die samen te vieren. Doet hij vandaag iets? Is er iemand speciaal in zijn leven waar hij het mee zal vieren voor de eerste keer? Komt zijn familie langs vandaag? Of morgen? Er zullen nog zoveel dingen komen die ik de eerste keer zal moeten meemaken zonder hem en het zal elke keer weer een stukje rouwen zijn, afscheid nemen, verlies voelen... Bram en ik komen van Wilsele de autostrade af en ik vraag hem of hij even naar zijn papa wil en ondanks dat hij hem gisteren zo genegeerd heeft zegt hij toch ja. Ik blijf in de auto zitten, Bram gaat bellen... ben je hier alleen jongen? Ja, karel, hij is te voet gekomen, hallo!!!!!! Hij komt tot aan de auto om me een kus te geven, hij heeft een nieuw hemd aan, mooi. Ja Sandra, hij zal nog veel nieuwe hemden kopen en nog veel dingen doen in "zijn" leven waar je geen weet meer van hebt en geen zaken meer mee. Dit hemd zal je niet kunnen wassen of strijken, je zal hem niet kunnen vastpakken in dit hemd, niet knuffelen, niks meer.... Hij zit te wachten op meter anne en nonkel marc. Ineens is de vriendschap groot, vreemd hoe hij in zoveel dingen 180 ° is kunnen draaien,heel vreemd. Anne is nooit zijn vriendin geweest, de dingen die hij daar van zei, hij had zo'n spijt dat we haar als meter hebben gekozen, hij had zoveel frustratie en boosheid naar haar. Maarja, mensen kunnen veranderen hé!!!!! Hij zal misschien met hen op restaurant gaan, wie weet hoe dikwijls is hij al gaan uit eten de laatste 6 weken. Bram en ik nog geen enkele keer. Pfff, leren mee leven meiske, verder gaan, vechten, overleven, doorgaan....
wat een dag!!!! Het tweede jaar dat onze jongen hier op school zit dus de tweede keer schoolfeest. Vorig jaar vol spanning en vooral trots omdat hij de eerste keer in zijn totale "schoolcarrière" op het podium heeft gestaan en had meegedanst. Mama en papa die beiden meewerkten,papa aan de toog, mama aan de kassa en daarna aan de hotdog. Dit jaar is het anders, totaal anders. Nog wel de trots voor onze zoon, hij staat er echt, helemaal, hij groeit en bloeit en het is een plezier om hem bezig te zien op het podium. Alleen staan mama en papa nu ieder aan een andere kant van de speelplaats. Ieder met zijn eigen camera te filmen of foto's te nemen. Ieder in zijn eigen aparte wereld en eigen leven. Het was een verschrikkelijke dag. Toch voor mij. Vanaf ik hem zag binnenkomen kwam de krop in de keel, verdomme toch. Het was sterker dan mezelf. Hij heeft een nieuwe zonnebril aan, hij ziet er anders uit, misschien wel gelukkig!!!!! Fijn dat het superdruk is aan de kassa en dat ik bezig kan zijn of ik ging daar gewoon lopen. Bij de slotdans staat hij aan de andere kant van de speelplaats te filmen en ipv naar Bram te kijken zijn mijn ogen op hem gericht. Hij zal het gevoeld hebben want we kijken elkaar een 30tal seconden aan, hij zal mijn verdriet wel zien maar het zal hem niet raken of kunnen schelen, het heeft hem de laatste jaren ook niet geraakt of kunnen schelen. Als Bram met zijn opa gaat vertrekken hoor ik dat papa met zijn gevolg allang weg zijn. Man,dat doet pijn, ik ben het zelfs niet waard om goedendag tegen te komen zeggen,pffffff. Maarja, wat ik waard ben voor hem zou ik nu toch allang moeten weten? Het wordt nu gewoon tijd dat ik eindelijk wat meer waard wordt voor mezelf. De smsjes van Luc hebben me door de dag geholpen maar de pijn rond het verlies is toch groter dan ik dacht. Is het om het verlies? Is het nog "rouwen" en afscheid nemen? Terugkijken naar wat er vorig jaar was , voelen en ervaren hoe het nu was en al denken aan hoe het volgend jaar zou kunnen zijn? Misschien staan we daar volgend jaar wel ieder met een andere partner? Of hij met iemand anders en ik alleen? Of andersom? Of ben ik er niet meer?
wat een dag!!!! Het tweede jaar dat onze jongen hier op school zit dus de tweede keer schoolfeest. Vorig jaar vol spanning en vooral trots omdat hij de eerste keer in zijn totale "schoolcarrière" op het podium heeft gestaan en had meegedanst. Mama en papa die beiden meewerkten,papa aan de toog, mama aan de kassa en daarna aan de hotdog. Dit jaar is het anders, totaal anders. Nog wel de trots voor onze zoon, hij staat er echt, helemaal, hij groeit en bloeit en het is een plezier om hem bezig te zien op het podium. Alleen staan mama en papa nu ieder aan een andere kant van de speelplaats. Ieder met zijn eigen camera te filmen of foto's te nemen. Ieder in zijn eigen aparte wereld en eigen leven. Het was een verschrikkelijke dag. Toch voor mij. Vanaf ik hem zag binnenkomen kwam de krop in de keel, verdomme toch. Het was sterker dan mezelf. Hij heeft een nieuwe zonnebril aan, hij ziet er anders uit, misschien wel gelukkig!!!!! Fijn dat het superdruk is aan de kassa en dat ik bezig kan zijn of ik ging daar gewoon lopen. Bij de slotdans staat hij aan de andere kant van de speelplaats te filmen en ipv naar Bram te kijken zijn mijn ogen op hem gericht. Hij zal het gevoeld hebben want we kijken elkaar een 30tal seconden aan, hij zal mijn verdriet wel zien maar het zal hem niet raken of kunnen schelen, het heeft hem de laatste jaren ook niet geraakt of kunnen schelen. Als Bram met zijn opa gaat vertrekken hoor ik dat papa met zijn gevolg allang weg zijn. Man,dat doet pijn, ik ben het zelfs niet waard om goedendag tegen te komen zeggen,pffffff. Maarja, wat ik waard ben voor hem zou ik nu toch allang moeten weten? Het wordt nu gewoon tijd dat ik eindelijk wat meer waard wordt voor mezelf. De smsjes van Luc hebben me door de dag geholpen maar de pijn rond het verlies is toch groter dan ik dacht. Is het om het verlies? Is het nog "rouwen" en afscheid nemen? Terugkijken naar wat er vorig jaar was , voelen en ervaren hoe het nu was en al denken aan hoe het volgend jaar zou kunnen zijn? Misschien staan we daar volgend jaar wel ieder met een andere partner? Of hij met iemand anders en ik alleen? Of andersom? Of ben ik er niet meer?
We zitten te wachten tot hij thuiskomt, ik heb niks gegeten want dan was er voor hem niks meer over omdat Bram zo'n grote honger had. En ik kan het toch niet over mijn hart krijgen om hier geen eten voor hem te hebben. Ik stuur sms dat er toch niks op zijn planning stond en krijg terug dat hij naar een bed is gaan zien................ Hij is dus een bed gaan kopen, of staat toch op het punt, man, scherven..... Een bed waar hij ooit met iemand anders zal in slapen, met iemand anders zal in wakker worden, arm in arm, lekkere dingen doen, lachen, spelen, praten,............waarom blijft dit zo'n pijn doen?????? Ik moet mij hierover gaan zetten want de put is diep en ik moet er ook weer terug kunnen uitklauteren. Ik moet hier gewoon weg vanavond, ik kan hier niet blijven, ik vlucht uit huis weg, de donkere,eenzame nacht in.
De mannelijke aandacht stoot ik af want hij komt niet van Karel. Zoveel knappe kerels met elk hun verhaal, interessante verhalen, maar het boeit me maar even, hij is constant bij mij, in mij,rond mij, hoe moet ik daar vanaf? De berichtjes en smsjes tijdens de week en lieve woordjes doen zo goed maar zijn maar een druppel op een hete plaat. De knuffels bij afscheid doen goed maar zijn maar vluchtige aanrakingen en armen van de verkeerde. Er wordt geprobeerd om te kussen en ook al is het verlangen daar ik wil geen andere lippen op de mijne. Ik had gedacht dat ik allang zou gevallen zijn voor de charmes en mooie praatjes maar dat deed ik vroeger niet dus nu nog veel minder, ik voel me nog steeds getrouwd en blijf hem trouw, stoem kieken.
In de donkere nacht rij ik weer naar huis, ik heb mijn zinnen effe op iets anders kunnen zetten maar het is back to reality, terug naar mijn man die nooit meer mijn man zal zijn. Terug naar dat huis dat nooit meer ons huis zal zijn.
Bram zegt me s'morgens dat papa vroeg naar waar ik ging en met wie, met Fabian? Bram zegt dat hij heeft geantwoord dat hij het niet wist. Laat je kind toch gerust met zo'n vragen, als je iets wil weten vraag het dan aan mij en niet aan je zoon. Bram vertelt me vanmorgen over de foto's van het appartement en waar het gelegen is en beschrijft het in geuren en kleuren. Er is geen weg meer terug. Ik probeer met Bram te praten hierover en hoe hij zich hierbij voelt dat hij enkele dagen per maand bij papa zal gaan wonen . Bram zegt zonder jou mama, daar wil ik niet over praten en hij stopt zijn vingers in zijn oren en de tranen in zijn ogen en de blik op zijn gezicht doen mij ook in tranen uitbarsten.
Hij zal zich vrij voelen, vrij om aan zijn nieuwe leven te beginnen, hoelang is hij hier in zijn hart en gedachten al mee bezig? Hoe lang verlangt hij hier al naar? Hoe lang heeft hij zo fake kunnen zijn? Waarom is hij niet eerlijk geweest met mij, al die tijd? En nu zal hij alles kunnen doen waar ik zolang naar verlangd en gesmeekt heb, genieten van het leven, tijd maken voor de gewone dingen, de mooie dingen, maar het zal niet met mij zijn,niet met ons, niet als gezin.
Oma en opa staan hier en Bram wil mee met hun, oké maar ik kan hier niet blijven, voor geen geld kan en wil ik hier blijven, ik zal hier genoeg alleen moeten blijven. Ik kan nen "date" regelen!!! Samen met Karel, afspreken om dat uur in dat café haha. Als wij zouden praten zoals ik de afgelopen weken gepraat en geluisterd heb naar vreemden, ja, jaja....... Ja, ik zal wel daten vanavond, hoe moe en leeg en kapot ik ook ben, ik moet vluchten, gaan lopen, zo ver ik kan, ik moet hem de rug keren en nooit meer terug kijken, voor mezelf voor mijn zoon of ik geraak hier nooit meer over.....
Slapen en nooit meer wakker worden, dat zou zalig zijn.....
Hij komt naast me in bed liggen om naar komen eten te kijken, zo dichtbij en nog nooit zo ver weg geweest.... Dan zegt hij tijdens het programma ineens dat koken wel fijn moet zijn!!Ik zeg hem dat hij daar binnenkort dan zal van kunnen genieten. En hij zegt niet echt genieten maar dat hij er wel tijd voor zal hebben!!! Man wat moet ik mijn tong afbijten. Zovele keren dat ik voor feestjes hier heb staan koken en hij was er niet. Zoveel zondagen dat ik hier heb staan koken en hij zat in de bureau spellekes te spelen. Het had zo fijn kunnen zijn om samen te koken, of gewoon dat hij al bij mij in de keuken zou komen zitten zijn, mee groenten kuisen of de krant lezen, samen zijn, praten, iets.... Maar nee, hij was er niet, wilde er al jaren niet meer zijn...... Het zal met iemand anders wel gaan, dan zal hij wel die Karel weer kunnen zijn
weer een nieuwe dag, een dag in de hel, voel me zo rotellendig, lichamelijk en mentaal, wil niet meer uit bed komen, voel me aan het einde van mijn krachten, de lucht is uit de fles.... maar daar is mijn liefste jongetje, mijn zonnestraaltje en ik kruip zo goed als ik kan eruit... de nachtmerrie van s'nachts stopt zodat de nachtmerrie van overdag kan beginnen we rijden de oprit buiten en ik zie het papier buiten staan en ik begin te janken, het kan de laatste keer zijn dat Karel het papier heeft buiten gezet hier bij ons, onze thuis, van ons drietjes.....,de laatste keer, of de voorlaatste keer, maar het is niet meer gewoon de eerste donderdag van de maand zoals er nog zovelen zullen komen,neen,..... Zou hij vanmorgen er ook aan gedacht hebben dat het zijn laatste keer zou kunnen zijn? Misschien met een zucht van verlossing,van eindelijk ben ik er bijna vanaf? Voelt hij eigenlijk iets van verlies? Of alleen verlies van zijn zoon? Of winst van zijn zoon? Want hij zal er nu meer zijn dan tevoren? Gek worden is iets vreemds, gek worden van verdriet, machteloosheid, je leven zien instorten en het niet kunnen veranderen of tegenhouden, volledig overgeleverd aan de wensen en visie van hem, ik wens het niemand toe.....
mijn laatste verjaardag met Karel met kan je het noemen, ik krijg van hem de woorden :gelukkige verjaardag,s'morgen om 5.15 hij vraagt er ook nog bij :moet je 3 kussen hebben van mij? nee, zo niet nee
De vele smsjes,kaartjes, berichtjes,telefoontjes zijn een zuchtje op de open wonde die me 24 op 24 helse pijnen geeft. Geen seconde zonder pijn,verdriet, angst, het verlies is te groot, veel te groot.....
Bram omhelst me in de auto alsof zijn leven ervan afhangt en zegt ineens : mama,zonder jou kan en wil ik niet leven want jij bent wel mijn hele zon hé!!!!!
En ik moet mezelf gaan bijeen pakken,mijn jongetje heeft zijn mama nodig,meer dan ooit! Ik weet alleen niet hoe ik het moet gaan doen met dit groot gat in mij, deze pijn in mij.
mijn lichaam kan niet meer, mijn geest kan niet meer, mijn hart kan niet meer...dit is niet meer leefbaar,dit is niet meer functioneren, ook niet meer een manier van overleven, ook geen automatische piloot,.... dit is aan de machine hangen en wachten tot de stekker er w uitgetrokken, Bram is de machine die zorgt dat ik nog adem
10 jaar geleden hingen vandaag de lakens over de brug van de autostrade: san,wil je met mij trouwen? 10 jaar verder, zie ons karel, kijk naar ons, wat doe je toch?????????????????????
We komen thuis en er ligt een briefje dat hij met Ward naar Batibouw is. Zelfs niet een briefje naar Bram gericht met iets lief of een kusje voor hem, niks. Hij zal vergeten zijn dat zijn zoon kan lezen, zoals ze in wijshagen elke keer vergeten dat hij linkshandig is ;-) Als hij thuiskomt is hij zoals een duivel in een doosje,grrrr. De afstandelijkheid en koudheid brr is voelbaar in heel het huis en de ontspanning die er dan even mag geweest zijn voor zowel en vooral voor Bram en voor mij dit weekend in wilsele verdwijnt als sneeuw voor de zon. Hij is op oorlogspad! Enja dat blijkt onmiddellijk, hij wil praten over zijn voorstel,ook al zeg ik dat ik nog niet bij de notaris ben geweest en nog niet alle info heb en zeg verdoeme mag ik ook mijn tijd nemen, hij heeft 2 maanden nodig gehad.
Na zijn punten te hebben overlopen en ik mijn mening die ik tot nu toe denk te hebben meegeef, zegt hij de hardste woorden die ik nooit had gedacht. Voorstel w van tafel geveegd en hij gaat voor co-ouderschap want "ik kan ook een goede papa zijn" ! Al naar personeelsdienst geweest, uren geregeld, en ik zal uitgenodigd worden door zijn advocaat, voila, meiske, stikt erin. En Bram bwah, diene zal wel wennen zeker, natuurlijk, want dat is ineens een ander kind dan wie hij al 8 en half jaar want Karel lijkt hem dan totaal niet te kennen. Dan kennen de juffen in school hem zelfs beter.
Dit is mijn fatale doodsteek, dit is het laatste dat ik aankan, hij is er gewoon op uit om mij kapot te maken, om mij knettergek te maken, om mij de grond onder te krijgen, ik denk niet dat er iemand is die minder haat kan voelen naar mij dan hij. Wie ben jij Karel en wat heb jij met mijn man gedaan? Nu wens ik je echt het allerergste toe en hoop ik dat ik je nooit meer moet zien en dat morgen je laatste dag zou mogen zijn!!!!! Hier is je bevestiging van hoe slecht je vrouw wel is! Reactie op jouw actie! Zoals het altijd is geweest!
zaterdagochtend, hij vertrekt, voor zijn kasseidag, wordt hij dat nu niet beu? Waarom heeft hij dat al die jaren boven ons gezet? Boven zijn gezin? Boven leven,genieten? Bouwen aan ons, zijn gezin, kwaliteit in ons leven, huwelijk???? Ik wil hier niet langer blijven vandaag, ik begin dit huis te haten, zolang hier leven zonder liefde, warmte, genegenheid, gelach,...
Afgesproken met Fabian om mijn verjaardag te vieren, ik zit 40 minuten op hem te wachten in de Oriënt. Helemaal alleen aan de toog, op een zaterdagavond. De plek waar Karel zat op 11-11-01 toen we elkaar voor het eerst zagen. Die 40 minuten lijken een week en elke minuut die ik daar zit haat ik hem, verwens ik hem, omdat ik op mijn bijna 43ste op zaterdagavond niet bij mijn man, in ons huis kan zitten in een warme arm rond mij in een gelukkig leven, omdat hij kiest om ons leven te scheiden, te verwoesten, weg te gooien alsof het niets is, omdat hij kiest voor deze drastische verwerping en een nieuw leven kiest voor hem en hem alleen. Die 40 minuten kraken me vanbinnen nog meer als dat nog mogelijk is tenminste, die nemen mij het laatste stukje zelftrots af, het laatste stukje eigenwaarde, want wat een monster moet ik toch wel zijn dat hij ons kind dit gaat laten meemaken allemaal om bij mij weg te kunnen zijn? Die 40 minuten besef ik ook dat mijn liefde nog steeds niet stuk is, dat ik nog altijd liever bij hem zou willen zijn en nog steeds alles zou willen doen om het te kunnen terug draaien, om terug die Karel te kunnen hebben, om terug "ons" te kunnen zijn...
En dan gaan we tapas eten in Los Flamencos, aan een tafeltje waar we ooit samen hebben gegeten, in volle liefde, in volle verwachting, ik ben blij dat ik er met Fabian zit, want alleen hij kan me oprapen en kent me door en door en kan door het beestje doorkijken.
De rest van de avond is Oriënt en ook Veerle haar shock over mij en Karel is enorm groot, wij, de 2 handen op de buik, die alles hadden, ja, idd, maar als je er niet voor wil vechten, ook niet voor of uit liefde voor je kind, als de haat of afschuw naar je vrouw groter is, ja.....
Er wordt me wel 200 keren door mannen gezegd wat een mooie vrouw ik ben, en ik heb wel 10 keren de kans om gekust en geknuffeld te worden en dan heb ik het nog niet over de rest,er wordt me een hotelkamer aangeboden ed. Maar ik bijt ze af en ze moeten met hun staart tussen de benen afdruipen , de ene al wat sneller dan de andere. Ze zijn niet Karel, ik voel me nog altijd zijn vrouw, ik wil nog altijd alleen hem. Ik ben en blijf hem trouw. Ook al verlang ik naar armen om mij heen en lippen op mijn mond, ik kan me niet voorstellen om iemand anders graag te zien, of om nog te geloven in graag zien, geloven in de liefde, neen, dat heeft hij mij afgenomen.......
