Het einde komt stilaan in zicht, nog 10 dagen en Camp Wayne 2011 is voorbij. Het is een zeer interessante ervaring geweest waar ik altijd met veel plezier zal aan terug denken. Hoedanook zijn er nog 10 dagen te gaan en deze dagen zijn zonder twijfel ook de drukste dagen van het hele camp.
Gisterenavond is elke age group teruggekomen van hun Big Trip; voor de oudere kids was dit een trip van 3 dagen, voor de jongere (mijn kids) was dit slechts 1 dag. De big trips betekenen heel veel voor hen en ze zagen er dan ook erg naar uit. Omstreeks 10u donderdagmorgen vertrok de bus richting Dorney Park, een pretpark met veel attracties die hetzelfde waren als die in bobbenjaanland. After 4 hours of riding rollercoasters and shooting hoops was het tijd om te vertrekken naar onze volgende bestemming : Old Country Buffet. OCB is een restaurant dat bekend staat voor zijn grote bufetten met lekker maar vettig eten voor een zeer goedkope prijs. Het is dan ook the place to be voor de overweight americans. Stel je dit restaurant voor, waar alle locals rustig zitten te eten totdat er ineens een bus stopt met 90 kids tussen de 7-10 jaar die allemaal grote honger hebben en zonder begeleiding hun eigen eten mogen gaan halen. Ik zal het beschrijven in 1 woord : CHAOS. Het restaurant was 1 grote puinhoop, alle buffetten waren destroyed, er lag overal eten op de grond en voordat we nog maar uit het restaurant waren hadden 7 kids al overgegeven. Dont blame me for this, maar alle counselors en ikzelf zagen er de lol van in, om niet te zeggen dat we ons hebben kapot gelachen. Tot zover onze big trip, het belangrijkste van het hele camp moet nog komen : Colour War.
Colour War is een competitie die 4 dagen duurt en waarbij het hele camp in 2 teams wordt ingedeeld; team Buff and team Blue. Elk team heeft 1 General (een counselor die verkozen wordt tot leader van het team) en 4 Colonels. Deze Colour War wordt heel serieus genomen en naar verluid komt er soms wel eens ruzie voor omdat iedereen het té serieus neemt. Voor de volle 4 dagen wordt ieder lid van elk team beoordeeld op vlak van atletisch vermogen, discipline en sportiviteit. Het team dat op het einde de meeste punten heeft wint Colour War en mag zich de grote winnaar vh hele camp noemen. Voor zover is dit alle informatie dat ik erover weet, het is voor mijzelf ook nog allemaal heel vaag.
That will be all for now, als Colour War gedaan is zal ik nog een laatste bericht toevoegen.
Alles is nog altijd goed hier in Preston Park. De dagen
vliegen voorbij en het weer wordt alsmaar warmer, soms is het hier boven de
100° F (= 38° C).
Afgelopen vrijdag zijn we naar een baseball game gegaan; De
Scranton Yankees vs Syracuse Chiefs at PNC Field. Scranton is de grootste stad
binnen de hour drive range en hun Yankees spelen in de AAA competition. Deze
competitie is degene onder de Mayor League, het is dus zoiets als 2E
klasse waar voornamelijk gepensioneerde mayor league players en jonge talenten
spelen.
Aangezien baseball de populairste sport is op camp en in de
USA was ik very excited om mijn eerste live game mee te maken.
Wat mij het meeste opviel is dat de fans zich niet echt
inleven in de sport maar vooral bezig zijn met de games die ze spelen tussen de
innings door waar je vanalles kan winnen en met het eten van fast food. Het is
ongelofelijk hoeveel verschillende soorten food ze verkopen!
De game duurde ongeveer 3h30 en de Yankees lost. Als
afsluiter was er een schitterend vuurwerk waarbij 1 pijl by accident in een
boom terecht kwam en de hele boom in brand vloog, voor de meeste kids was dit
het beste moment van de avond.
Een paar dagen geleden zijn we met onze bunk op een camp out
gegaan. Nadat we een fire gemaakt hadden begonnen we met de bereiding van ons
dinner : burgers en hotdogs bakken op het vuur, met als dessert a lot of
chocolate, marshmallows and cookies. Het was heel gezellig, allemaal samen eten
rond het kampvuur met zicht op het meer. Als afsluiter zongen we nog wat
liedjes en daarna gingen de kids naar bed in hun tents.
Dat was alles momenteel, de vooruitzichten zijn goed : vanavond
gaan we naar de movies to watch the new Harry Potter.
Deze week stond volledig in het teken van Visiting day. De cubbies (schabben waar de kleren van de kinderen liggen) werden volledig uitgekuist en de kleren proper terug gelegd. Hun bedden werden volledig opnieuw opgemaakt, de hele bunk werd perfect gekuist, ... Kortom, alles werd voorbereid zodat de ouders een goede indruk zouden hebben van camp. De ouders betalen ongeveer 10.000 dollar voor het camp dus ze verwachten dan ook dat alles perfect in orde is.
Zaterdag omstreeks 10AM was het dan eindelijk zover. Terwijl wij in de dining room ontbeten, zagen we door de ramen de ouders arriveren in hun expensive cars. Om 10h30 begonnen de sessies aan het waterfront. Op 5h tijd kwamen er 60 kinderen met hun ouders naar het waterfront voor een waterskisessie. Aangezien we maar 2 boten hebben hoef ik er geen tekening bij te maken dat dit zorgde voor een complete chaos.
Ik was zeer benieuwd om de ouders van de kinderen in mijn bunk te ontmoeten. Aangezien alle kinderen in mijn bunk jewish zijn wist ik niet goed wat te verwachten. De vaders bleken allemaal rond de 45-50 jaar te zijn, rijke zakenmannen met een goed gevoel voor humor en een duidelijke wil. De moeders ware allemaal tussen de 30-40 jaar en zagen er heel goed uit voor hun leeftijd. Ondanks al hun juwelen en hun make-up waren ze heel vriendelijk en joviaal, jammer genoeg mogen we geen gratitudes ontvangen!
Vanaf 3h30 PM begon het grote Waterfight. Heel het camp was involved, iedereen die op camp grounds was liep het risico om nat te worden. Dit gebeurt elk jaar op het einde van visiting day, zodat de ouders geen keuze hadden om het camp te verlaten omdat ze anders nat werden. Langs de andere kant was het een afleiding voor de kids zodat ze niet meer aan hun ouders dachten.
That will be all, ik ben nog steeds zeer moe van de hectische dag gisteren, vandaar het iets minder goed geschreven verslag.
Volgende week zaterdag is het zover, visiting day. Tijdens visiting day komen de ouders van de kids naar camp en gaan de hele dag mee naar al hun activiteiten. Mijn kids zijn amper 10 years old and are really looking forward to it. Voor de counselors is deze dag een hel aangezien het complete chaos is en de kids homesick zijn wanneer de ouders terug vertrekken. Visiting day betekent ook dat camp al 3 weken bezig is, daarna volgen er nog 4.
The 4th of July vorige maandag was een succes. After a good night sleep zijn we vertrokken naar Skinners, een natuurpark op 1h30 rijden van camp waar veel Amerikaanse jeugd gaat chillen op feestdagen. 1h30 lijkt lang maar dat is het niet, alles is hier zo groot en ligt zo ver uit elkaar dat 1h30 piece of cake is. We zijn ongeveer 3h @ Skinners gebleven en hebben genoten van de zon, een frisse pint en goede muziek. Daarna gingen we op zoek naar een good local food house. Na een half uur cruisen vonden we een food house dat bekend was voor zijn phili cheese steak. Aangezien we allemaal grote honger hadden bestelden we phili cheese steaks, hopend op een grote lap vlees. De teleurstelling was groot wanneer we ontdekten dat een phili cheese steak helemaal geen lap steak is maar gewoon een broodje met kleine stukjes steak en wat lopende chemische kaas! Nadat we deze teleurstelling verwerkt hadden vertrokken we terug naar Camp, er was namelijk een disco @ the girls side. Voordat de disco van start ging genoten we eerst van spetterend vuurwerk. Alle girls and boys zaten op de hill met zicht op het meer, waar we genoten van het vuurwerk en de tunes van ondermeer bruce springsteen met born in the usa. Welcome to the good life!
De rest van de dagen waren zoals alle andere dagen; good times maar ook vermoeiend. De kids eisen veel aandacht en na een tijd begint dat door te wegen. Gelukkig werk ik at the waterfront, by far the most popular place at camp. Aangezien het hier meestal bloedheet is, is het een luxe om heel de dag op het water te zijn en de kids zijn ook altijd super blij en enthousiast als ze mogen waterskien/wakeboarden. De andere counselors zijn dan ook jaloers aangezien wij heel de dag met boten varen en af en toe wat zwemmen om af te koelen, terwijl zij de hele dag staan te zweten in hun specific areas.
Het weer is echter niet altijd goed. Ongeveer om de 5 dagen hebben we een rainy day. Geloof mij, regen in Belgie is niets vergeleken met de regen hier. De thunder and lightning is zo luid dat je amper nog met elkaar kan praten. De regen valt dan ook met bakken uit de lucht en heel het camp lijkt te overstromen. Deze thunderstorm kan een hele dag duren, waarna het de volgende dag perfect 35graden kan zijn met geen wolkje aan de lucht!
Ondertussen is er ook een nieuw spel ingevoerd : Conference. Heel het camp is ingedeeld in vier teams; Harvard (Purple), Yale (Blue), Dartmouth (Green) and Princeton (Black). Iedereen heeft T shirts van zijn team en het hele camp door worden er wedstrijden (basketball, baseball, soccer, lacrosse, handball, football, tennis) tussen de verschillende teams gespeeld. Aangezien 80% van de kids heel atletisch en competitief is gaat het er tijdens de conference games hard aan toe want iedereen wil absoluut winnen. Ik zit bij Dartmouth en momenteel staan we op de 2e paats, Princeton is winning at the moment but its really close.
Na een drukke eerste week heb ik eindelijk de tijd gevonden om een kort verslag te maken. Het is een groot verschil tussen orientation (= de eerste week) en nu dat de kids er zijn. Het eerst zo rustige camp wayne is nu 1 grote speelplaats voor 300 boys tussen de 6 en 16 jaar. De kids kunnen zeer vermoeiend zijn en vragen veel aandacht maar we hebben een zeer hechte groep counselors die allemaal super gemotiveerd zijn. Om een klein idee te geven wat de planning is tijdens een normale dag voor de 10-jarigen :
7h45 : Wakeup 8h15 : Breakfast 9h00 : Cleaning and inspection in the bunk 9h55 : Start period 1 11h15 : Start period 2 12h30 : Lunch 13h00 : Rest Hour 14h00 : Start period 3 15h10 : Snack 15h35 : Start period 4 16h55 : Hobby hour 18h00 : Dinner 18h30 : Free Play 19h30 Evening activity 21h45 : Bed time
Voor ongeveer ¾ van de dagen zal de planning er zo uitzien, op andere dagen gaan we op uitstap of hebben de kids wedstrijden tegen andere summercamps in de neighborhood. Camp Wayne staat bekend als 1 vd meest sportieve camps en de wedstrijden tegen andere camps worden dan ook heel serieus genomen! Binnekort zijn er ook wedstrijden tussen de counselors van de camps, ik heb mij alvast ingeschreven voor het soccer team!
Iedereen op camp spreekt mij aan met Sam Van Dam (lees : Sijm Vijn Dijm) en vindt de naam geweldig. Het hek was helemaal van de dam toen ik de americans vertelde dat mijn broer Rob Van Dam heet, iedereen hier kent immers de WCW Wrestler Rob Van Dam.
Elke counselor heeft een vaste day off en voor mij is dat elke maandag. Ik ga morgen overdag de toerist uithangen en savonds is er een grote show met vuurwerk en een disco op camp aangezien het the 4th of July is, de Amerikaanse feestdag! Deze feestdag is heel belangrijk voor de Amerikanen dus ik ben benieuwd wat dat gaat geven.
Nog een laatste weetje : Camp Wayne bestaat sinds 1921 en ik ben de eerste belg ooit! De director kwam mij dat gisteren zeer plechtig vertellen, grote eer voor mij!
Na 5 dagen Orientation is het tijd voor een kleine update. De voorbije dagen heb ik vooral diplomas behaald; ik ben officieel lifeguard in heel de USA voor 3 jaar en heb een vaarbewijs in de staat Pennsylvania (ook voor 3 jaar). Daarnaast hebben we een hoop infosessies gehad over bullying and teasing, first aid, ... Het is stilaan duidelijk dat het kamp rond 1 ding draait : de kids de tijd van hun leven bezorgen op een professionele manier. Camp Wayne verwacht van hun counsellors dat zij op alles voorbereid zijn, wat dus zorgt voor een hoop verantwoordelijkheid.
Gisteren zijn we met heel de crew van camp wayne for boys te voet naar de andere kant van het meer gegaan, waar camp wayne for girls gevestigd is. Na een korte kennismaking met onze vrouwelijke medecounsellors was het tijd om alle tafels en stoelen aan de kant te schuiven zodat we konden beginnen met "square dancing". Square dancing is de amerikaanse volksdans die heel serieus wordt genomen. We werden opgeleid door een professionele square dancer, die op het podium de moves coordineerde terwijl wij (60 mannelijke en 60 vrouwelijke counsellors) deze probeerden te volgen. Voor een voorbeeld van square dance, watch : http://www.youtube.com/watch?v=I4lxfXltCxQ. Nadat we ongeveer 15 verschillende moves hadden geleerd was het tijd voor een wedstrijd, waarbij 12 teams van 8 personen moesten dansen op de commandos van de "square dance master" (lees : een amerikaanse cowboy van 65jaar die overenthousiast door de micro de moves schreeuwt die je moet volgen met country music op de achtergrond). Indien een team niet meer kon volgen op de commandos werd het uitgesloten, het team dat als laatste over bleef was de winnaar. Mijn team bestond uit 4 amerikaanse vrouwen, 1 brit, 1 australier, 1 nederlander en ikzelf. Aangezien we met 4 mannen waren die nog nooit van square dancing gehoord hadden waren de kansen redelijk klein om te winnen. Desondanks waren we zeer enthousiast en bleken onze skills helemaal niet slecht te zijn waardoor we de 3e plaats behaalden! Ow Yeah!
Het eten is hier helemaal anders dan in Belgium. For example, ons eten van vandaag; breakfast : cereals and pancakes with sirup, lunch : hamburger and hotdog with lettace and chips, dinner : soup and beef with rice. Het is zeker niet slecht maar ook niet super aangezien het echt grootkeuken is (vlees is soms koud en taai).
Vandaag zijn we ook te weten gekomen welke age group we hebben voor de komende 7 weken. Ik ben een counsellor van de coyotes (9-10 jarigen). De kids arriveren zaterdag en de spanning begint dan ook al een beetje op te lopen aangezien het hier een stuk drukker gaat zijn als er ineens 300 klein mannen arriveren!
De vooruizichten voor de komende dagen zijn echter goed; vanavond gaan we naar de pub, aangezien er een counsellor jarig is en dat moet gevierd worden! Morgen worden we ingedeeld in de bunks waar we de komende 7 weken zullen verblijven en krijgen we nog wat extra informatie over de age groups. Savonds gaan we bowlingen samen met camp wayne for girls en daarna naar de disco. Vrijdag is onze day off, we gaan wrs naar NYC of anders naar Phili, zodat we ons nog even kunnen ontspannen voordat de kids komen en we onze volledige focus nodig hebben!
That will be all for now.
Cheers vanuit het zonnige Camp Wayne,
Sam
P.S. Voor fotos, check mijn fb pagina aangezien ik de fotos hier niet kan uploaden.
Na een reis van 22u ben ik donderdagavond aangekomen op kamp. Ik was meteen overweldigd door de prachtige natuur hier, wat het kamp heel gezellig maakt en toch een impressive feeling geeft aangezien het heel groot is. Diezelfde avond heb ik kennis gemaakt met de andere counsellors, die van over heel de wereld blijken te komen. Om een klein voorbeeld te geven, samen met 5 andere mensen ben ik verantwoordelijk voor het waterfront (wakeboarding, skiing). Deze 5 mensen komen uit nieuw zeeland, frankrijk, england, zuid-afrika en australië.
Voorlopig is ongeveer de heft van de staff al aanwezig, de andere helft arriveert vanavond. Vanaf morgen gaan we dan beginnen met "orientation", een week lang teambuilding onder de staff zodat we elkaar al goed kennen voordat de kids arriveren (op 25juni).
Vrijdag zijn we (the waterfront guys) begonnen met een lifeguard cursus, zeer intensief en veel theorie maar het is wel belangrijk dat we dit kennen. Ik heb nu net ontbeten en zit even in de staff lounge, waar wifi aanwezig is. Binnen 15min moet ik naar het waterfront om voort te gaan met die lifeguard cursus, die nog zal duren tot 6PM tonight.
Voor de rest is het hier super, zalig weer, heel lekker eten en tof gezelschap!
Binnekort komen er fotos, tot nu toe heb ik er nog geen tijd voor gehad.
