Huishouden

Ik ben vandaag lang in bed gebleven. Wanneer je
de wetenschap hebt, dat je nihil bezit, dat het onaan-
genaam kletsregent, dan is het aan te bevelen om
onder de dekens te blijven. Lou was naar de snijka-
mer. Ik heb iedereen laten bellen, niet kunnend ver-
onderstellen dat de een of ander geld kwam brengen.
Een heeft er twee, drie, viermaal gebeld. En nijdig.
Een nijdig, langdurend gebel is van een beertje. Maar
onder de dekens heb ik meer geduld dan zij.
Eerst om een uur schoot ik er uit. Na een ontbijt van
brood, thee en een gepofte haring, ben ik aan het werk
gegaan. Onaangenaam aan het werk. Er was geen
tabak in de pot.
Tegen vijf uur kwam Lou thuis van de snijkamer.
,Wat breng je daar mee?'
,Da's mijn geheim.'
,Toch geen preparaat ?'
,Nee, vis.'
,Vis ?'
,Ja, botjes .'
,Ben je bij La Fuente geweest ?'
,Nee. Er kwam een botboer voorbij . Toen heb
ik er acht voor vijftig cent gekocht.'

p.2

,Hoe kom jij aan vijftig cent?'
Er lag enorme verbazing in mijn vraag.
,Da's mijn geheim. Hier is de vis.'
Acht magere botten kleefden d'r bloederige lijfjes
aaneen.
,Heb je niet afgedongen ?'
,Natuurlijk. Hij vroeg een pop. Toen zei ik voor
een kwartje. Toen zei hij krijg de kouwe koorts.
En toen heeft-ie ze voor 50 cent gelaten.'
,Nou d'r is nog brood in huis en rijst. Dan kun-
nen we thuis dineren. Bak jij ze maar.'
,Nee bak jij ze. Ik weet niet hoe het gaat.'
'Ik ook niet.'

Ik ben tot de overtuiging gekomen dat koken
een aparte wetenschap is. Wat maakt die juffrouw
Drucker zich druk met emancipatie ! Mijn God,
wat zou er van ons worden als er niet voor ons ge-
kookt werd ? Want ik zal alleen maar de moeilijkheden
vertellen van het prepareren van rijst. Je moet nemen
een kopje rijst tegen vier kopjes water, en dan laat
je maar koken. Maar nu is de moeilijkheid om op te
letten of ze gaar is. Laat je te kort koken dan is
iedere korrel hard en lam, kook je te lang dan brandt
de boel aan of er komt een vla die veel op stijfsel lijkt.
We hebben er ondervinding mee opgedaan, heel
wat rauwe of aangebrande poespas moeten slikken
voor het lukte. Nu doen we als met eieren. Gegeven
onze pan, ons petroleumtoestel, onze kopjes, kunnen
we met het horloge in de hand volstaan met zeven-
tien en een halve minuut. Ik zou dus geen recept aan
anderen kunnen geven en het telkens proeven, als de

p. 3

rijst op-gaar-af-worden is, is gevaarlijk: je brandt telkens
het voorste tipje van je tong. Maar visbakken dat
is iets afschuwelijks.
We bezitten alleen een geemailleerde kleine omme-
letpan. Die hebben we op het petroleumstel gezet
en er een klein tikje slaolie in gegoten. Dat was het
idee van Lou. Er kon maar een botje tegelijk in en
dan nog stak de kop of de staart over de rand heen.
Wat een eigenwijs, vervelend beest. Een ellendeling
Zo lag-ie in de pan of hij krulde om als een halve
maan. Wat we er aan deden was nutteloos. Lou hield
zijn kop met een mes, ik zijn staart met een vork
naar beneden, maar toen begon-ie middenin op te bollen,
,Je heb er te weinig olie in gedaan,' bromde ik.
,Je ben gek, er is nog te veel in.'
,Nou je ziet toch wat 't beest 'n grimassen maakt!'
,Dat ligt an de pan.'
Het was om wanhopig te worden. Toen we weer
allebei drukten, spleet het dier open en bobbelde het
vlezig gedeelte naar alle kanten weg. Het leek een
moes. De vinnen waren vastgebakken en de kop was
nog net zo rauw als in het begin. Toen kwam de
geweldige moeilijkheid om het gespleten dier om te
keren. Door de verschillende fragmenten geduldig
los te bikken lukte het. De kleine keuken stond vol
walm. Eindelijk was het beest klaar, maar in plaats
van een vis, kwamen er twaalf bleke of verbrande
brokjes uit de pan.
'Zo hoort het,' zei Lou: ,ik heb ze zo dikwijls
gezien.'
Het pannetje was nu zo aangebakken, dat we het
eerst met water omspoelden, wat een onsmakelijke

p. 4

olieachtige brei gaf. Ik was besloten dat het tweede
exemplaar zou gelukken. De halve pan deed ik vol
olie en legde er het magere ding in. Het duurde een
kwartier eer de boel aan de kook was.
Nog een kwartier stond ik er geduldig bij.
Het leek naar niets. De vis bolde niet, werd
ook niet bruin. Bedaard lag-ie te dutten, te pruttelen
en te stoven. Geen kwestie van bruin-worden.
,Je mot geduld hebben,' zei Lou.
Goed, ik zou geduld hebben, nam Schopenhauer's Die
beiden Grundprobleme der Ethik en bleef lezen. Na een
half uur, kijkend, was de bot opgelost in de olie. De gra-
ten dansten naast een bruine brei van olie en vlees.
Het moest er met een lepel uitgevist worden.
Schopenhauer heeft goed praten: ,Wenn ein Mensch
will; so will er auch Etwas ; sein Willensakt ist alle-
mal auf einen Gegenstand gerichtet and laszt sich nur
in Beziehung auf einen solchen denken.' Malligheid
Schopenhauer. Malligheid. Neem als Gegenstand een
botje en wil het beest bakken: ik, Samuel Falkland,
verzeker je dat het niet gaat. Je hebt er een vrouw
voor nodig.
De derde bot hebben we gesoigneerd als een juffers-
hondje. Lou zei dat het petroleumstel niet fel genoeg
brandde. Ik heb de pitten opgedraaid, weer weinig olie
gebruikt en nog eens hetzelfde resultaat. Het botje
deed allemaal pogingen om de pan uit te krommen.
'Nee, niet drukken !' riep ik: ,Iaat 'm an zijn lot
over. Wij knoeien d'r te veel mee. Hij zal wel weer
recht gaan liggen.'
Jawel. Van onderen was-ie helemaal verkoold
toen we begonnen te ruiken dat er iets aanbrandde.

p. 5

Over zessen. Drie mislukte en vijf rauwe vissen.
Prachtig diner.
Nog een en dan voor het laatst. Het lag bepaald
aan de olie.
,Nou zal ik het met boter proberen.'
De pan werd weer schoongemaakt; een kluit boter
lieten we raak bibberen tot ze bruin was en.... ,Let
go!' De bot zakte in de boter. Er was een ogen-
blik stilte. En toen, botjes zijn vervloekte beesten !
gingen kop en staart weer omhoog en spartelde het
beest zich los uit z'n vel en z'n vinnen.
,Es ist bestirnmt in Gottesrath.'
We hebben het opgegeven. Met de vier resterende
bloederige botten verder dit gedaan
Begrijpende dat het mannen niet gegeven is vis
te bakken en accepterend het fatum van man-zijn,
hebben we de waterketel opgezet en de treiterende
beesten in het spartelend water gedeponeerd. Dat kon
niet mislopen. Na een zeker aantal minuten hebben
wij de dieren er uitgepikt, hebben rijst gekookt en
smakelijk gedineerd. De graten waren nog een beetje
rood, maar dat overkomt je ook wel in een res-
taurant.
De poes heeft gesmuld aan de gebakken vis. De
'treurige' overblijfselen heeft zij dankbaar en voldaan
opgegeten.
Lou bezat nog een toetje tabak. We hebben een
pijp gestopt, ieder drie kop thee gedronken en ons
zeer behagelijk gevoeld na de vermoeienissen van de
vispartij.
Dit zeg ik :er komt nooit geen ongebakken vis
meer over den vloer, zolang ik ongetrouwd ben.

p. 6

Het napretje van dit alles bleef de omeletpan.
Hoe krijgen vrouwen in 's hemelsnaam zo'n ding
schoon, wanneer het vet er aangebakken is. De water-
leiding loopt er een uur kletterend op. Het helpt
niets. We hebben gewreven met oude kranten: enig
gevolg dat de inkt aan het vet vastplakte. Nu is de
pan zwart, vies, vet. Welke geemancipeerde vrouw
geeft advies. Want morgen, morgen de eerste
dag van de maand, morgen, de dag van rijkdom, salaris
en weelde morgen moeten we eieren bakken.
Ik wil alleen nog zeggen dat Strindberg minder
vrouw-hatende drama's geschreven zou hebben, als hij
ooit voor acht botjes had gestaan. In Vader roept hij
,En gij, mijn vrouw, gij waart mijne doodsvijandin,
want ge liet me niet eerder los, voor ik voor dood
bleef liggen.' Larie, Strindberg. Bak botjes.

Samuel Falkland, Falklandjes

13-04-2011, 21:18 Geschreven door Samuel Falkland