Whe're done but still friends. En weet je wat echt niet werkt? Iemand vergeten door iemand anders te leren kennen.. Ik heb het geprobeerd. Ik heb me op mijn werk gestort, ik heb iemand leren kennen en het werkt niet. Ik hoorde hem een tijdje niet en ikdacht bij mezelf om zelf niets meer van me te laten horen. Om ook van mijn hart een steen te maken (en dat is zoveel moeilijker gedaan dan gezegd). In ieder geval, alles ging goed voor een tijdje tot hij out of the blue een paar smsjes stuurde dat het niet zo goed ging met hem. Hij had iets stoms gedaan waardoor hij alles kwijt was, zijn leven was voorbij of zoiets. Wat juist weet ik niet want dat wilde die niet zeggen. En dan stuurde die ook nog dat hij me miste. En sindsdien gaat het dus weer mis bij mij. Nu besef ik terug dat ik echt wel nog verliefd op hem ben en ik hem enorm mis. De voorbije weken heb ik dat kunnen negeren omdat ik toch niks van hem hoorde en ik me bezighield met mijn werk. Maar nu is alles weer om zeep. En het ergste van al is dat het maar woorden zijn natuurlijk he, want hijzelf is niet veranderd dat weet ik maar al te goed. Hij heeft dat wrs in een zwak momentje gezegd. Dus ik probeer het nu weer te vergeten en te negeren, zeker mijn gevoelens voor hem, maar ik heb het weer enorm moeilijk. Ik dacht dat deze periode nu wel voorbij was eigenlijk. Valt weer dik tegen. En wat ook is, eigenlijk weet ik niet of we nu officieel uiteen zijn of niet. Ik ga er van uit van wel natuurlijk, maar echt over gesproken is er niet. In ieder geval moet ik van dit gevoel weer af en begint alles weer van nul af aan. Ik hoop dat hij me voor de rest weer met rust laat nu, want hieraan heb ik niks. Ik laat hem met rust, ik laat niets meer van me weten niet bellen niet smssen, dat maakt het voor mij gemakkelijker. Ik haat verliefd zijn, dat doet alleen maar pijn, veel pijn.
En jawel, ik had gelijk :). Hij ging proberen te veranderen, maar sinds ons gesprek is het eigenlijk alleen nog maar erger geworden. Ik heb hem een week niet meer gehoord tot ik zelf heb gebeld uit noodzaak omdat ik iets nodig had. Hij ging het de dag erop langskomen en hey weet je wat, natuurlijk is die kerel niet geweest. Heeft die de moeite gedaan om af te bellen of iets te laten weten dat er iets tussen gekomen? Natuurlijk niet, waarom zou 'ie ook, ik ben het toch maar! En ik wist het op voorhand al, dat is altijd het rare. Ik weet het altijd op voorhand al dat 'ie het gaat doen. Wij leven ons eigen leven, hij het zijne, ik het mijne, van een relatie is al lang geen sprake meer. Hij kan zelfs geen respect meer voor mij opbrengen, ik beteken letterlijk niets voor hem. Ook al beweert hij het tegendeel. Ik ben enkel zijn vriendin als het hem uitkomt. Hoe ik ooit hier in verzeilt ben geraakt, ik weet het niet meer, maar dat is nu dan ook wel weer over. Ik ben er helemaal klaar mee.
Alright then! We've had the big talk. Ennnnn... alles is nu een pak duidelijker. Het zit dus zo. In het begin van onze relatie woonde hij praktisch bij mij in. Elke avond zat hij bij mij en bleef hij slapen. Heel gezellig, alles ging goed. Op een nacht, in zijn slaap, heb ik hem 'ik hou echt van jou' horen zeggen en neen ik heb het niet gedroomd of ingebeeld. Ik heb hem dat de volgende dag gezegd en hij voelde zich daar precies toch niet echt oké bij. Sindsdien duwde hij mij weg. Hij bleef niet meer elke nacht slapen, hij kwam nog maar zelden etc. Nu heeft hij me gezegd waarom. Hij ziet me graag, maar is niet verliefd. Of hij wilt niet verliefd worden. Want hij was wel verliefd in het begin. Hij is bang dat ik hem ga kwetsen. En dat wilt die niet. Hij wilt mij niet toelaten in zijn hart. Er zit maar 1 persoon echt in zijn hart en dat is zijn beste vriend, niemand anders. Ergens heb ik daar begrip voor, maar ik hem gezegd dat het zo wel niet kan voor mij. Want door het begin van onze relatie zit hij wel in mijn hart. Ik ben wel verliefd geworden op hem. En sinds hij mij zo wegduwt doet hij mij pijn. Om een lang verhaal kort te maken heeft hij gezegd dat hij eraan ging werken, zowel aan zijn gedrag als aan zijn communicatie, die rot slecht is. Nu, tot nu toe heb ik er nog niks van gemerkt en dat zag ik al van ver aankomen. Als ik niet in zijn hart zit, dan waarom zou hij eraan werken? Ja, hij mist me wel en ziet me graag, maar tegelijkertijd zou hij het niet erg vinden moest het morgen gedaan zijn, want ik zit niet in zijn hart. En nog iets, als er dan toch niemand in zijn hart zit, tegen hoeveel personen zegt hij dan zoiets? Hij blijft claimen dat hij niet liegt tegen mij en dat hij niet met andere meisjes bezig is, maar waarom niet? Ik zit toch niet in zijn hart? Hoe kan ik nu een relatie hebben met iemand die niet verliefd op mij 'wil' worden? Want daar gaat het uiteindelijk over he. Hij wilt het gewoon niet. Oké hij gaat het proberen, maar ik heb er nog niks van gemerkt, dus uiteindelijk zijn dat ook maar woorden zonder waarde dan. En als ik dan weer heel eerlijk ben, mijn gevoelens zijn aan het weggaan. Dat kan ook niet anders. Het was een maand geleden dat we elkaar hadden gezien en dan had ik er eigenlijk ook nog niet echt zin in. Omdat mijn gevoelens er niet meer zijn. En dat bellen, pff wat is dat? Hij is meer een best friend geworden eigenlijk met af en toe dat beetje meer. We zien wel hoe het verloopt, maar ik denk dat het einde nu echt wel nabij is.
Ik heb geen zin in vandaag. Ik heb heel slecht geslapen vannacht, vroeg wakker geworden. Eigenlijk hoop ik dat hij vanavond niet komt. Ik heb er geen zin in. Ik ben ook gewoon kwaad. Voor mij is het ook gewoon gedaan, een afgesloten hoofdstuk. Ik wil er trouwens ook voor wedde dat hij vandaag wederom niet komt zoals vorige week. Hij laat niets weten, ik laat niets weten en voila, de zondag passeert naar maandag. En ik zou het niet erg vinden. Ik wil hem eigenlijk niet meer zien. Ik ben lang blind geweest voor alles en ik heb het lang niet willen inzien, maar hoe hij me behandelt is incorrect. Zo laag bij de grond, respectloos, egoïstisch, gemeen. Ik heb nog nooit zo iemand gekend. En weet je wat nog ergste van al is? Hij is wellicht de enigste jongen waarop ik echt verliefd ben (geweest). Nog steeds ondanks alles en ik word heel moeilijk verliefd. In het begin van onze relatie was hij helemaal anders en ergens halverwege is hij 180° gedraaid, in de negatieve zin. Ai ai ai, ik heb het hier echt moeilijk mee, gewoon door het eindelijk te beseffen hoe hij mij behandelt. Er moet een einde aan komen, dat weet ik ook wel en liefst zo snel mogelijk. Vandaag nog dus.
Morgen is het D-day. Het gaat zo niet langer. Hij misbruikt mijn liefde. Ik begrijp hem echt niet. Volgens mij ziet hij me echt niet meer graag en toch belt hij me nog elke dag, noemt hij me nog bij mijn koosnaampje, maar tegelijkertijd zegt hij, weliswaar redelijk subtiel, zo'n gemene dingen. Hij denkt waarschijnlijk dat ik dat allemaal niet doorheb, maar ik ben niet compleet achterlijk. Om 1 of andere reden zie ik hem echt graag en juist daarom ga ik het morgen gedaan maken. Want hij doet het niet. Waarom dat weet ik niet. Eigenlijk hebben we al lang geen relatie meer, wij doen gewoon alsof. We hebben elkaar al in geen weken meer gezien, we bellen alleen nog maar. Echt liefdevol gaat het er al lang niet meer aan toe. Zeker niet van zijn kant. Hij profiteert van en misbruikt mijn liefde. Ik zie het al langer in, maar ik had nooit de moed om het gedaan te maken. Ik had altijd nog de hoop dat hij terug zou veranderen naar de persoon van in het begin. Onlangs heeft hij me serieus liggen gehad. Echt van me geprofiteerd. Dit kan zo niet langer. Het doet me echt pijn, ik wist echt niet dat hij zo kon zijn, maar hij geeft echt wel niks om me. Dat is nu wel duidelijk. Morgen komt hij naar me toe. Als hij weer niet afzegt of weet ik veel wat. Zo weinig respect heeft hij nog. Erg he? In ieder geval of hij nu komt of niet, morgen is het gedaan. Als hij niet komt dan zeg ik alles wel via de telefoon, normaal gezien ben ik niet zo'n type, maar so be it. Dan is het zijn eigen schuld. Ik ben er nu wel klaar mee.
Even ter verduidelijking, ik schrijf dit voor mezelf zodat ik een beter zicht krijg op de situatie en ik dit rotgevoel van me kan afschrijven. Het lucht op op een of andere manier.
En nu? Ik begrijp hem niet meer. Al sinds hij een nieuwe job heeft en meer uren werkt dan een normaal persoon, zien we elkaar zo goed als nooit meer. We bellen enkel met elkaar. Vorige week heb ik hem nog gezegd dat als het zo verder gaat er geen toekomst in onze relatie zit. Vrijdag belde we nog met elkaar en hadden we afgesproken dat hij zondag naar me toe zou komen. Ik heb hem niet gezien of gehoord op zondag. En weet je wat het rare is? Ik wist het gewoon op voorhand al dat hij dit zou doen. Ik ken hem ondertussen al. Wanneer hij zegt ik bel je straks wel ofzo, dan belt hij zeker en vast niet straks. Dan belt hij pas terug de dag erop. Zo is hij. Gisterenavond heb ik gehuild. Ik kwam tot het besluit dat het eigenlijk gedaan is tussen ons en we het beide wel weten, maar toch niet zeggen. En dat verward mij. We hebben elkaar al zo'n 3 weken niet meer gezien nu en hij is niet gekomen zondag. Ik had geen zin om hem op te bellen, want ofwel pakt hij toch niet op ofwel zegt hij toch dat hij niet komt. Het is raar dat je eigen vriend je niet wilt zien na zo'n lange tijd. Dat klopt niet. Wat dan ook raar is, waarom zegt hij het niet gewoon? Waarom zegt hij niet gewoon tegen me dat hij geen relatie meer wil? Want ik noem dit geen relatie. We zien elkaar zeer zelden, goed we bellen elkaar wel bijna dagelijks maar dan gaat het meer over het werk tenzij ik het serieuze onderwerp aansnijd. Hij communiceert niet met me. Ik mis hem en ik denk veel aan hem, maar bij hem kan het echt niet het geval zijn. Hij is geloof ik ook totaal niet meer verliefd op me. Terwijl ik dit typ krijg ik terug tranen in mijn ogen. Het doet pijn dit te realiseren. Ik weet het eigenlijk al wel langer, maar ik verdrong het altijd. Het kan zo niet langer, toch? Het kwetst me deze situatie. Ik begrijp het ook helemaal niet. Vorige week hebben we het nog besproken, deels toch en verschoot hij nog want hij dacht dat ik het wou uitmaken. Nu kan ik niet anders. Dit is de druppel. Hij houdt niet van me, anders had hij zondag naar me toe gekomen of op zijn minst iets laten weten waarom hij niet kwam. Volgende keer als hij belt zeg ik alles, hij moet maar luisteren, het interesseert me niet langer. Hij doet me pijn zo en dat is niet de bedoeling. Hij zou me gelukkig moeten maken, zoals in het begin van onze relatie. Het probleem is dat we veel te snel zijn gegaan en we elkaar eigenlijk niet kennen. Ik heb het hem vorige week nog gezegd. Ofwel werken we aan onze relatie ofwel zetten we er een punt achter, maar niet op deze manier, want er zit geen toekomst in zo. Hij begon direct zich te verdedigen dat hij geen tijd heeft omdat hij altijd werkt. Eigenlijk zegt dat genoeg. Het is waar, hij werkt veel, maar hij kan ook tijd maken als hij wil dat er een toekomst is tussen ons. Ik ben er vrij zeker van dat hij dat niet wil. Het enigste dat ik nog wil weten is waarom? Waarom belt hij me nog dagelijks, waarom noemt hij me nog bij mijn koosnaampje? Ergens ziet hij me nog wel graag denk ik, maar dat is niet genoeg. Het einde is nu nabij. Ik ben benieuwd hoe hij gaat reageren, want ik denkt niet dat hij dit verwacht van mij. Ik hou van hem met heel mijn hart, soms is dat gewoon niet genoeg. In dit geval kunnen we beter vrienden zijn, heel cliché, maar eigenlijk zijn we de voorbije maanden toch al zo bezig. Iemand moet het hoge woord zeggen, hij gaat het niet doen, dus doe ik het met spijt in mijn hart, maar het is beter voor ons beide. Ik wil aan onze relatie werken, maar hij duidelijk niet. We hebben heel wat goed momenten gehad, ook veel pijnlijke. Ik heb veel om je gehuild. Ik hou van je. Ik weet niet waarom, maar ik hou van je. En ik haat je tegelijkertijd. Dat noemen ze echte liefde. Ik ben echt verliefd op je, jij bent je liefde ergens onderweg verloren. Maar waarom zeg je me dit dan niet? Waarom blijf je me bellen? Je wilt me wel horen, maar niet zien? Je verward me echt, ik begrijp jou niet langer. Help me jou te begrijpen. Ik had het van in het begin al kunnen zien aankomen eigenlijk als ik nu terugdenk. Want ik mocht jou familie en vrienden niet leren kennen en jij wilde de mijne niet leren kennen. En toch was je echt verliefd op me. Dat weet ik zeker. En op een gegeven moment ben je die verliefdheid verloren. Ik weet niet waarom. Of mss wel. Omdat we elkaar niet kennen, we hebben daarvoor nooit de tijd genomen. En dat is nu het probleem. We kennen elkaar niet, ik ben verliefd op jou, maar jij niet langer op mij. Of toch niet even verliefd als ik ben op jou. We moeten hierover communiceren, want ik ga hieraan kapot. Ofwel leren we elkaar kennen ofwel zetten we er een punt achter. Ik wil niet meer om je huilen. Wat ik wil, wil je me niet geven. Dat klopt allemaal niet. Niks klopt aan ons. En wij spreken nog wel over een relatie, maar als we eerlijk zijn hebben we eigenlijk geen relatie. We behandelen elkaar als vrienden, terwijl ik nog verliefd op je ben. Dat doet me pijn. Jij bent hard, jij doet alsof het je allemaal niet kan schelen en het je niet pijn doet. Ik weet het niet, want je praat niet met me. Nooit. Je vertelt me nooit hoe je je voelt; Terwijl ik dit typ realiseer ik me meer en meer dat we geen relatie meer hebben. Mijn tranen moet ik nu inhouden. Ik maak mezelf wijs dat beter zo is, nu alleen nog geloven.
Naïef en dom, dat is wat ik ben door niet te luisteren naar anderen. Ik doe mezelf keer op keer weer pijn. Of ik laat me pijn doen. En elke keer opnieuw vraag ik me af waarom. Ik ben verliefd en ik heb een relatie. Maar geen gezonde relatie, integendeel, eerder een destructieve relatie. Mijn vriend en ik bellen zo goed als dagelijks met elkaar. Elkaar zien? 1 keer per week als ik geluk heb en dan alleen nog maar omdat we beide goesting hebben. Blijven slapen? Dat gaat toch niet... volgens hem. Hij werkt in de week en moet bijzonder vroeg opstaan en in de weekends zien we elkaar sowieso nooit. Dat is niet wat ik wil. Hij is zojuist 2 dagen blijven slapen voor de verandering. Was het leuk? Neen. Hij heeft alleen maar gegamed, geslapen en gegeten. In mijn bed geslapen? Nee hoor, op de zetel natuurlijk ver van mij. En dan vraagt hij zich af waarom ik de volgende dag zo kortaf ben. Is het zoveel gevraagd om mij een beetje aandacht te geven? Ik vraag niet veel. Nooit gedaan. Ik geef hem veel. Niet alleen mijn liefde, maar ik betaal ook altijd alles. Hij vind dat niet meer dan normaal. En ik zou dat niet erg vinden als ik iets zou terugkrijgen. Bijvoorbeeld zijn liefde, zijn aandacht, zijn respect. Maar ik krijg...niks. En iedereen heeft me ervoor gewaarschuwd, zelfs hij onbewust. Hij is juist vertrokken en het afscheid was koel. Komt door mij natuurlijk. Ik voel me echt rot. Weeral. En het is mijn eigen schuld. Ik ben zo dom en naïef te denken dat hij wel zal veranderen. Maar dat zal hij nooit doen, want zo is hij nu eenmaal. Hoewel hij in het begin niet zo was. Verre van zelfs. Ik mis de 'ons' van in het begin. Maar die zal ik moeten loslaten. Ik ga hem moeten loslaten, want ik doe mezelf alleen maar pijn. Ik ben de enigste die er van af ziet. Voor hem is het allemaal goed zo. Hij weet niet dat ik al verschillende keren heb gehuild om hem, om de situatie. Ik kan het niet meer. Het doet te veel pijn. Ik heb een relatie, maar ook weer niet. Dat wil ik niet. Ik hou van hem, echt wel, maar ik kan het niet meer. Het doet elke keer opnieuw weer pijn. Ik wil dat de pijn stopt. En dat kan alleen maar als de relatie stopt. Hij zal niet veranderen.
Ik ben Verliefddddddddddd!!!!!!!! En ik heb voor de verandering geen bindingsangst. En hij is niet getrouwd ;) Hij is 22 jaar. Hij is... anders. We zijn complete tegenpolen. Maar ik ben compleet verliefd. We zijn ondertussen zo'n 3 maanden samen. Waarvan ik hem zo'n 1 maand niet meer heb gezien en eigenlijk ook niet meer heb gehoord. En ik weet nu al wat jullie gaan zeggen. Gedumpt. Maar dat is niet zo. Via sms houden we nog wel contact. Het frustreert me wel enorm dat ik hem zo weinig hoor of zie, want het contact begint meestal van mijn kant. Ik heb dan ook besloten om niets meer van mij te laten horen, want ik vind het niet kunnen dat hij nooit eens iets liefs naar mij stuurt of nooit eens uit zijn eigen belt. Dat begint me echt te ergeren. Dat doet me echt pijn. Hij weet dat, ik heb het hem al verschillende keren laten weten, maar hij reageert daar niet op. Hij negeert het onderwerp. Dus laat ik hem maar doen vanaf nu. Als hij me graag ziet, dan moet hij het maar tonen ook. Liefde moet langs beide kanten komen, niet alleen langs mijn kant. Het is geven en nemen in een relatie. En de laatste tijd geef ik veel, maar krijg ik niks terug. Dat gaat zo niet langer. Ik denk dat iedereen het daar wel met eens is, niet? Ik houd van hem, dus is het heel moeilijk voor mij om hem eens niet te bellen of hem niet te sturen, maar de helft van de tijd neemt die toch niet op en op de smsjes die ik stuur krijg ik zelden reactie. Je zou je voor minder afvragen of die nog van me houdt. Maar hij negeert het onderwerp, dus ik zou het eerlijk waar niet weten. Dus zolang hij de woorden niet uitspreekt zijn we nog samen. Liefde kan iets moois zijn, maar ook o zo pijnlijk.
WHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA! Sorry, ik had al heel de dag zin om eens goed te roepen:)
Waarom kan liefde nooit eens gemakkelijk zijn? Ik hou van een man die werkelijk onbereikbaar is. Vandaag liet hij me weten of het eigenlijk nog wel zin had om door te gaan. En ik kan hem geen ongelijk geven. We kunnen nooit met elkaar afspreken omdat hij bezet is. De laatste maanden heb ik hem totaal niet gezien, enkel contact via sms en mail. Zowel hij als ik zien er vanaf. We willen beide meer, op zijn minst elkaar zien en dat is onmogelijk. Waarom? Omdat hij zijn zekerheid die hij nu wel heeft niet wil vergooien. Hij heeft een vrouw, kinderen om voor te zorgen. Hij heeft zijn leven. En hij is gelukkig...hoop ik toch voor hem. Vorige keer had ik de beslissing gemaakt om ermee te stoppen, maar daar was hij toen niet klaar voor. Nu blijkbaar wel. Ik ga hem missen, ik ben hem al aan het missen. En dat zal voor altijd zijn, dat gemis. Hij zal altijd een speciale plaats hebben in mijn hart. Er zijn zoveel mannen in de wereld en toch hou ik van hem. Ik heb zelfs geen oog meer voor andere mannen de laatste maanden. Belachelijk he? En toch is het zo. Een mens zit complex en raar ineen. We moeten elkaar loslaten, korte pijn en toch zien we elkaar nog héél graag. Ik zal nog veel aan je denken, je veel missen. Ik weet wel dat het gemis, je graag zien wel zal overgaan wanneer ik je niet meer hoor of zie, maar het zal toch nog een tijdje in mij zitten. Ik zie je eigenlijk nog veel te graag om je te kunnen loslaten. Ik heb het je nooit echt gezegd met deze woorden, maar ik hou wel degelijk van je. En als het ooit anders kon, dan zou ik mijn leven met je willen delen.
Vanmorgen vroeg heeft hij het me vertelt. En eerlijk waar, het interesseert me niet. Wat zijn uitleg of excuus ook is, niks kan het goedpraten. Ik heb hem dan ook gezegd me met rust te laten. Ik heb hier echt genoeg van. En ik denk dat hij de boodschap eindelijk heeft begrepen.
