Ik had eigenlijk al hier en daar wat gelezen over 'europalia.china', en omdat ik wel geïntresseerd ben in de Oosterse wereld, had ik de Bozar.Magazine maar eens meegenomen. De foto die mij het eerst opviel was de volgende.
Ik vond dit echt een prachtige foto, en mijn moeder ook, dus beslisten we naa de tentoonstelling 'The State of Things' te gaan.
In de tentoonstelling 'The State of Things' gaan de twee artiesten Luc Tuymans (Belg) en Ai Weiwei(chinees)een kunstdebat met elkaar aan.
Toen we aankwamen aan het Bozar, zagen we dat er ook nog een andere tentoonstelling liep van europalia.china, 'Still Life, Hedendaags chinese fotografie'. Daar had ik ook al over gelezen en de foto spral me ook aan, maar minder dan die van 'The State Of Things'. Maar omdat 'Still Life' gratis was, en we dus veronderstelden dat het kleine tentoonstelling zou zijn, beslisten we eerst naar 'Still Life' te gaan. Deze ging over de chinese fotografie. Door toeval kwamen we zo ook in het deel 'Wang Shu, spontane architect' terecht. Hier ging het over hoe ze in China moderne en traditionele architectuur aannemen. Dit interesseerde mijn moeder dan weer meer, omdat ze zelf architect is.
De twee tentoonstellingen waren allebei zo leuk en fascinerend, dat we de tijd uit het oog verloren, en zelfs geen tijd meer over hadden om naar 'The State Of Things' te gaan. (Maar ik wel vast en zeker nog eens terug voor deze hoor!)
De volgende artikels komen uit de BozarMagazine, en gaan over 'Still Life' en 'Wang Shu, spontane architect' . Ik had het artikel van 'Still Life' al voor de tentoonstelling gelezen, en het andere enkel eens oppervlakkig bekeken.
(Ik heb alles geprobeerd om het zo leesbaar mogelijk te krijgen, maar meer dan dit kreeg ik niet)
De volgende recensie komt van de site van de Knack.
Europalia koos China voor deze editie van haar festival. Megalomaner kon het niet :Vijftig tentoonstellingen en 450 evenementen. Er zijn prachtige dingen te zien maar in die overvloed is het jammer dat de fotografie als een ondergeschoven kindje wordt behandeld. Ze verdient in dit geval meer aandacht want de expositie "Still Life, hedendaagse Chinese fotografie" is van uitzonderlijke betekenis. Er werden dertien kunstenaars gekozen uit de organisatie Three Shadows Photography Art Center uit Beijing. Het begrip Still Life of stilleven moet hier beschouwd worden als een selectie meditatieve beelden over de Chinese realiteit. Ieder van de fotografen heeft dat thema op een eigen specifieke manier geïnterpreteerd en toch is er een opvallende grootste gemene deler in te ontdekken. Ze zijn allemaal in een of andere zin schatplichtig aan het verleden van hun cultuur, expliciet of impliciet naar gelang hun temperament. Wat duidelijk blijkt is dat ze geen van allen stoelen op de Westerse fotografiegeschiedenis met haar iconen en boegbeelden zowel uit Amerika als Europa. Ze hebben een eigen idioom ontwikkeld, kennen de techniek als geen ander en maken gebruik van zowel het kleurenprocédé als dat van zwart/wit Ze alle dertien onder de loep nemen is onbegonnen werk maar laten we ons beperken tot de uitschieters in de verzameling. De meest bekende onder hen is het duo RontRong & inri die in het Westen al langer geïntroduceerd zijn. Performances spelen een belangrijke rol in hun werk, ze poseren zelf waardoor er een osmose ontstaat tussen de fotograaf en het model. Hun lichamen dienen als schakel tussen het landschap en de symbolische betekenis ervan. Op een grote foto zitten beiden naakt op een bed, men ziet ze ruggelings en hun lange verstrengelde haren zijn als een donkere vlinder in het landschap van hun bleke lichamen. Het is een versmelting van symboliek en esthetiek. Grote indruk maken de zwart/wit portretten van Adou die zijn modellen zocht bij de inwoners van de provincie Sichuan, de Yi, een etnische minderheid die strijdt om zijn oude gebruiken in stand te houden. Ieder portret is een virtueel landschap waar de groeven en onvolmaaktheden getuigen van hard labeur en moeilijke levensomstandigheden. Adou gebruikte pellicule waarvan de gebruiksdatum al ruimschoots overschreden was en dus gebreken vertoont. Op de foto's zijn dan ook vlekken te zien en andere onzuiverheden en het is precies daaruit dat de portretten hun kracht halen. Met kennis van de achtergrond worden de foto's meditaties over verleden en heden, leven en dood. Mo Yi toont enkele voorbeelden uit honderden opnamen die hij maakte van bonte dekens (dekbedden) die over de balustrades van terrassen werden gehangen om te luchten. Het zijn intieme landschappen van het privé leven van de bewoners en als reeks is het alsof men vanuit een vliegtuig naar afgebakende territoria kijkt. Ruan Xiaorong en Xiog Wenyun hebben zich geconcentreerd, de ene op ruïnes die men vindt op het eiland Gulangyu en de andere op eenvoudige plattelandswoningen in Sichuan, op de weg naar Tibet. Hun grote kleurfoto's verwijzen of herinneren aan de oude Chinese prenten die op een subtiele manier de natuur en het landschap wisten uit te beelden. Men kan bij de foto's van beide fotografen lange tijd stilstaan om de details te lezen en te genieten van hun esthetische schoonheid. Ze bezitten daarbij een intensiteit binnen hun majestatische eenvoud, net zoals de oude prenten en er is de spanning tussen natuur en cultuur. Bij het bekijken van al de foto's is het merkwaardig dat geen enkele van deze kunstenaars - behoudens misschien Xing Danwen met zijn beelden van architectuurmaquettes - geïnspireerd werd door de opstormende economische boost die hun land momenteel kent, noch met de "verwesterde" evolutie die zich de jongste decennia heeft voltrokken. Het is alsof ze zich verschanst hebben in hun medium om toch fragmenten van hun cultuur te blijven koesteren. En daarbij de kracht en de mogelijkheden van de fotografie gebruiken in al zijn nuances en technische verworvenheden.
Dat dus, binnen Europalia, deze tentoonstelling onvoldoende tot haar recht komt is een misser van formaat. Ze werd als het ware weggemoffeld in een uithoek van het BOZAR complex, de belichting is vaak fout en er is geen catalogus. Dat laatste is niet te vergeven omdat het de eerste keer is dat we hier met hedendaagse Chinese fotografie worden geconfronteerd en een document als herinnering noodzakelijk is. Wil men in BOZAR dan toch fotografie integreren in de algemene programmering, dan moet men daar de consequenties uit trekken. Zoals het nu is lijkt het alsof men fotografie als een arte minor beschouwd. Er is gelukkig één pluspunt : de toegang is gratis.
Ludo Bekkers
Tentoonstelling " "Still Life, hedendaagse Chinese fotografie". Brussel BOZAR, nog tot 24 januari 2010.
>> Ik vind dat ze gelijk hebben dat deze tentoonstelling te verstopt was. Er was nochtans vrij veel tentoongesteld, en ook mooie en waardevole dingen. Ik heb echt genoten van deze expositie. Er waren zowel mooie als leuke dingen. Zo waren er bepaalde foto's: