Voor mij is de wedstrijd in Flobecq de belangrijkste wedstrijd van het jaar. Het ganse jaar heb ik getraind om daar top te zijn. Dit komt omdat ik zelf in Flobecq woon en dus het parcours van buiten ken. Mijn schoonfamilie zit dan ook nog in de organisatie waardoor ik dus absoluut gemotiveerd ben om hier goed te presteren. Vorig jaar deed ik hier voor de eerste keer mee en werd ik 441ste met een tijd van
01:03:05. Dit op 522 deelnemers.
Dit jaar wou ik dus absoluut beter doen en mijn doelstelling stond om onder het uur te geraken. Al van in het begin van het jaar begon ik met wat looptrainingen om toch terug een basisconditie te krijgen. Alles stond in het teken van deze wedstrijden en zo nam ik deel aan drie loopwedstrijden tijdens het jaar. Op de Midzomernachtrun in Juni verbaasde ik mezelf met een tijd van 1:14:08 over een afstand van 15km. De conditie zat dus al goed en het was dus kwestie die het ganse jaar te onderhouden. Ik wou me ook al eens bewijzen in een wedstrijd van de Accro in Ellezelles maar daar vergiste ik me van uur zodat ik niet kon deelnemen. Gelukkig was er de dag erna een jogging in Brakel over 9,57km en ik besloot dan maar om daar te starten.
De afstand was 9,57km en dit werd verdeeld over twee plaatselijke rondes. Het moraal was heel goed maar ik startte te vlug. Na enkele kilometers zat ik stikkapot en moest ik stoppen aan de drankpost om wat te recupereren. In de tweede plaatselijke ronde vond ik dan toch mijn tempo en kon ik nog heel goed finishen. Ik dacht dat ik een hele slechte tijd liep want het liep eigenlijk voor geen meter een ganse tijd, maar aan de streep zag ik plots dat ik mezelf toch wel echt verbaasd had. Ik werd 22ste op 68 deelnemers en had een tijd van 42'24". Ik liep dus aan een tempo van 13,5km/h , iets wat ik zelf nooit had durven dromen dit jaar.
Een week na deze wedstrijd ging ik op huwelijksreis en daar lukte het zelf niet om tijd te vinden oM te trainen. Ik had mijn loopschoenen en loopkledij wel mee maar de goesting om te lopen was er niet echt. Na de vakantie heb ik ook nog een tijd stilgezeten waardoor mijn conditie toch wel weer ver te zoeken was. Eind September had ik beloofd om ook mee te doen aan de halve marathon in Gent, maar door blessure kon ik niet trainen en heb ik me beperkt tot de 10 kilometer die ik samen met een vriend ,Kristof Dekeyser, ging lopen.
Het was een snikhete dag en ik we hadden ons niet voorzien van drank, en geld hadden we ook al niet bij zodat we toch lichtjes uitgedroogd aan de start kwamen. Ons doel was om onder het uur te blijven maar stiekem wou ik toch sneller. In het begin vond ik het tempo van Kristof wat te laag en besloot ik mijn eigen tempo te gaan lopen. Ik liep 3km op het tempo van 12km/h en zat dus op schema maar toen begon de rugpijn en kon ik mijn tempo ook niet aan. Ik zat stikkapot en moest echt mijn tempo drastisch omlaag halen. Ik besloot om te wachten op Kristof en vanaf kilometerpaal 4 liepen we weer samen. Daar was ook de eerste en blijkbaar enige drankpost. Ik nam een Extran maar die was gewoon veel te warm en het plakte veel te veel. Ik hoopte echter op nog een drankpost op kilometer 7 ofzo maar die kwam er tevergeefs niet. Ik had echt moeilijkheden met het tempo van Kristof maar beet op mijn tanden en kon toch samen met hem de 10km beeindigen. Onze tijd was ook wat we vooropgesteld hadden. We bleven beide net onder het uur en waren dus tevreden.
Ik wist dat ik vanaf dan toch weer moest gaan trainen want anders ging het niet goedkomen in Flobecq vier weken later. Ik ging dus nog enkele weken alleen gaan trainen en deed ook al eens het parcours van de wedstrijd al. De week voor de grote wedstrijd wou ik me al eens testen en ging ik voluit op het parcours. Ik startte nog relatief traag maar bouwde het tempo stelselmatig op. Dat leverde een eindtijd van 54 minuten. Doltevreden kwam ik thuis, ik wist dat het dus goed zat. Volgende week zou ik mijn doelstelling zeker halen en ik droomde zelf van meer...
Eindelijk is het dan zover. De dag dat het moest gebeuren was er en ik was toch wel wat nerveus. Ik had niet meer gelopen sinds vorige zaterdag en vreesde dat ik dus wel een slechte dag kon hebben. Ik verplichtte me om lang te slapen maar om 7u was ik gewoon klaarwakker. Ik probeerde me de ganse voormiddag rustig te houden om niet te veel energie te verbruiken. 's Middags maakte mijn vrouw spaghetti met bruine suiker en vanaf dan kon het gaan beginnen. Ik ging de benen al eens testen en deed twee uur voor de wedstrijd een klein tochtje van 2 à 3 kilometer. De benen voelden heel goed aan maar ik had wat steken in mijn buik. Een uur voor de wedstrijd ging ik me dan gaan inschrijven en kreeg ik mijn nummer en een truitje van joggingclub Flobecq waar ik me had in ingeschreven. Mijn vrouw was seingever en stond op ongeveer twee kilometer van de start. Ik ging nog een dag zeggen en deed dus mijn opwarming langs haar. Ik voelde me heel sterk en na een opwarming van nog eens vier kilometer ging ik naar de start.
Aan de start kwam ik een collega tegen die ook moest lopen en zo kon ik toch met een praatje wat ontstressen. Alleen zou het wat meer stress zijn denk ik. Om stipt 15u werd het startschot gegeven en ik startte in de buik van het peloton. Handig lopen is dit toch niet want je moet heel erg opletten om niet één van de 630 deelnemers te hinderen; Inhalen was er in de eerste kilometers ook niet. In de dunne straatjes was er amper mogelijkheid om in te halen, maar het tempo dat ze liepen lag me wel. Ik probeerde het tempo van de mensen voor me te volgen en haalde af en toe een tragere loper in. Toen ik na drie kilometer aan een tijd zat van 13'45 wist ik dat ik te snel liep. Hoe zou ik dit tempo kunnen volhouden.. De klim van La Houppe kwam er dan ook aan en daar zocht ik mijn eigen tempo. Dit was iets trager dan de lopers om me heen want een twintigtal lopers haalde me in. Ik probeerde wat krachten te sparen want zo'n klim vreet toch wel wat energie. Boven op de klim stond er een drankpost en ik nam dan ook ruim mijn tijd om te drinken. Ik wist dat ik op schema zat en moest me gewoon kalm houden.
Na zes kilometer was mijn tempo wat gezakt en zat ik iets boven het halfuur. In de afdaling probeerde ik dan ook zoveel mogelijk te recupereren om in de laatste vier kilometer met een stevig slot te komen. Dat kwam er ook. Eenmaal op het vlakke kon ik aan een hoger tempo lopen en kon ik de ene na de andere loper inhalen. Op negen kilometer zag ik mijn lieftallige vrouw als seingever en met die laatste aanmoedigingen ging ik richting de aankomst. Vanaf dan was het lopen op het pad van de oude spoorweg. Ik wist perfect hoe lang die was en hoe hij erbij lag zodat ik nog een tandje bij stak. Juist na deze strook passeerde ik nog eens langs mijn huis en ik voelde mij heel goed. Ik haalde nog een groepje lopers in en op het hellend stuk had ik het wel lastig maar wist ik dat het maar even meer doorbijten was.
Ik had alles gegeven en was supertevreden over mijn wedstrijd. Alles was goed en met een tijd van 53'15" was ik heel tevreden. Ik ging me snel thuis gaan douchen en kwam dan terug op de uitslag eens te bekijken. Een 318de plaats op 630 deelnemers was het eindresultaat. Net niet in de eerste helft maar ik liet toch meer dan 300 lopers achter me. Volgend jaar onder de 50 minuten?
Eindelijk is het dan zover. De dag dat het moest gebeuren was er en ik was toch wel wat nerveus. Ik had niet meer gelopen sinds vorige zaterdag en vreesde dat ik dus wel een slechte dag kon hebben. Ik verplichtte me om lang te slapen maar om 7u was ik gewoon klaarwakker. Ik probeerde me de ganse voormiddag rustig te houden om niet te veel energie te verbruiken. 's Middags maakte mijn vrouw spaghetti met bruine suiker en vanaf dan kon het gaan beginnen. Ik ging de benen al eens testen en deed twee uur voor de wedstrijd een klein tochtje van 2 à 3 kilometer. De benen voelden heel goed aan maar ik had wat steken in mijn buik. Een uur voor de wedstrijd ging ik me dan gaan inschrijven en kreeg ik mijn nummer en een truitje van joggingclub Flobecq waar ik me had in ingeschreven. Mijn vrouw was seingever en stond op ongeveer twee kilometer van de start. Ik ging nog een dag zeggen en deed dus mijn opwarming langs haar. Ik voelde me heel sterk en na een opwarming van nog eens vier kilometer ging ik naar de start. 
