|
Op 23 juni 1977 werd ik geboren, als meisje...Helaas !!
En dat is waar het hierover allemaal zowat zal gaan.
Ik moet een jaar of 6 geweest zijn toen ik voor 't eerst dacht dat er iets ontbrak aan mij. Mijn neefjes die hebben een piemel en ik niet. We doen zowat alles 't zelfde, spelen altijd samen met G.I.Joe, Lego, voetballen samen, enz..ik denk er zelfs niet aan om met poppen te spelen.
Samen met mijn neef die zo oud is als ik ( wij zijn samen grootgebracht bij ons grootmoeder en hij is als een broer voor mij)
was ik aangesloten bij R & V Kastel, dat is de plaatslijke kaatsclub. Kaatsen is een échte mannensport.
Ik deed dit supergraag en zonder problemen heb ik dit kunnen doen tot men zowat 13-14 jaar, de puberteit kwam redelijk snel bij mij.
Omkleden bij mijn ploegmaatjes zat er al niet meer in en zo kwam er op een dag een eind aan deze leuke jaren van het kaatsen.
Op school ging het ook al niet super, tijdens de lessen L.O. had ik altijd wel een reden om niet te moeten meedoen dan moest ik mij ook niet omkleden.
Al die jaren had ik al het gevoel dat er iets niet klopte met mijn lichaam waardoor ik me enorm ging schamen, ook al wist ik toen nog niet echt wat er niet klopte.
Wat ik wel wist was dat ik me bij sommige meisjes heel ongemakkelijk voelde, verlegen vooral. Met de jongens van mijn klas kon ik het meestal wel goed vinden, waarschijnlijk omdat ik dan wat losser was ( besef ik nu) .
Wat kledij betreft; daar zijn thuis vele ruzies van gekomen. Ik moest en ik zou een rokje dragen maar als er 1 ding was wat ik haatte dan was het dat wel, een rokje of kleedje aandoen .. BAH !!!
Ik heb 2 keer een kleedje aangedaan en dat was met mijn eerste communie en bij mijn vormsel droegen we zo'n traditioneel wit kleed; wat snel uit was eens we de kerk uit waren.
Al mijn jeugdjaren heb ik doorgebracht als iemand die enorm beschaamd was over zijn lichaam, over zijn gevoelens voor meisjes, over de gedachten er liever niet meer te zijn op zo'n manier. Tot op men 23e ik een meisje leerde kennen die samen was met een ander meisje.
Ik voelde me zo super en vooral mezelf, ja dat was het dus .. Ik ben Lesbisch ( ook al vind ik dat een afschuwelijk woord!! ).
Nu nog durven duidelijk maken aan de mensen om mij heen :/
Al bij al is dat enorm goed gelukt en waren de reacties super. Ik werd plots een vrolijker en opener persoon en zo gingen er enkel jaren voorbij.
Op mijn 26 leerde ik een meisje kennen waar ik stapel op was ( ben  ) en 2 jaar later zijn we getrouwd.
Alles ging goed tot er zich weer vanalles in men hoofd begon af te spelen, ik was toch nog niet de persoon die ik wou zijn.
Ook al had ik iemand die mij supergraag zag en geen enkele reden (dachten buitenstaanders) om ongelukkig te zijn, was ik dat wel.
Ah ja, heel mijn leven had ik het gevoel dat ik een jongetje was .. dat ik niet de vrouw van, .. de dochter van maar de man van.. en de zoon van.. wou zijn. Dat was op dit moment nog zo maar daar wist NIEMAND van, ook mijn vrouwtje niet.
In 2010 werd ik opgenomen op de paaz ( psychiatrisch afdeling algemeen ziekenhuis) te Duffel, een depressie dus !
Enkele weken opnamen en maanden daarop dagtherapie zouden mij er wel bovenop helpen. Toch niet !!!
In de zomer van 2010 wist ik , het is nu of nooit !
Toen ben ik met mijn vrouwtje gaan samenzitten en heb ik eindelijk durven zeggen waar het op stond.
Ik voel me al heel men leven man en ik wil daar iets mee doen !! .. Dat is wat ik haar zei.
Natuurlijk schrok ze wel enorm maar evensnel ging ze er ook in mee en zijn we samen op zoek gegaan naar hulp en zo zijn we terecht gekomen in het Genderteam van UZ Gent.
Dat eerste telefoontje sloeg al tegen want voor een eerste gesprek bij de psychologe moest ik zo'n 3 maanden wachten en die 3 maanden waren precies 3 jaren.
Het eerste gesprek viel dan weer mee. Het was voor mij duidelijk wat er mis was met mij.
Ik ben op 23 juni 1977 geboren in een verkeerd lichaam !! Kom et mor tegen eh 
Er volgden zo'n 10 gesprekken met de psychologe en die gaf dan groen licht om een verdere stap te zetten.
Dat was een afspraak bij de endocrinloog ( Dr. T'Sjoen ) die me dan weer wist te zeggen dat ik met testosteron kon starten. Normaal gezien zit er nog een stapje tussen, dat is een hormoon nemen die de cyclus stopt. Maar aangezien ik dat hormoon al nam sinds 2008 was ik al een stapje verder .. joehoe !
September 2011 kreeg ik dan mijn eerste shot nebido, dat voelde zo goed en ook wa branderig
De hormonen deden vrij snel hun werk; baardgroei haar op mijn benen was zowat 't snelste bij mij. Uiterlijk blijkbaar ook al heel wat anders maar de stem die bleef steken.
Maart 2012 was het tijd voor volgende stap: Verwijderen van de borsten en baarmoeder.
Ik ben al enkel keren onder 't mes gemoeten maar nog nooit was ik zo goed tijdens het ontwaken. Wakker worden met die platte borst, dat was zaaaaaaaaaaaaalig !!!
Na 3 dagen in't ziekenhuis mocht ik al naar huis. Ondertussen zijn die littekens heel goed genezen, helaas moet er nog een correctie gebeuren.
De stem die is dus blijven hangen , wat voor heel wat ongemakken zorgde aan de telefoon vooral maar ook gewoon voor men zelfvertrouwen. Op aanraden van psychologe ( Els Elaut ) en Dr.T'Sjoen ben ik langs geweest bij de logopediste van het genderteam ( Marianne Cosyns ). Die wist me te zeggen dat er iets mis was met de vibratie van men stembanden en dat mijn stem alsmaar minder in de hoogte ging kunnen maar ze ging ook niet meer lager kunnen, tenzij operatief.
Dat heeft mij dan bij Dr.Bonte gebracht, die heeft aan mijn stembanden gewerkt waardoor ik nu een voice heb waar ik toch best mee kan leven als man :) . Dat was op 11 oktober 2012.
Volgende stap is .. een zeer belangrijke !! De falloplastie of een penisconstructie voor het iets duidelijker te maken.
Een zeer zware operatie blijkbaar maar dit hoort nu eenmaal bij een man, vind ik toch ;-)
Hiervoor ben ik al enkele keren langsgeweest bij Dr.Monstrey ( die trouwens ook de vorige operatie deels heeft uitgevoerd) en deze falloplastie is gepland voor 17 december 2012.
Voor deze operatie zijn er 2 methodes, ze nemen een flap uit de arm of uit de dij. Ik had beslist voor de armflap maar nu de operatie dichterbij komt begin ik toch wel te twijfelen :/ .
Dan heb ik nog maar een afpraak gemaakt bij Monstrey om het er nog eens over te hebben. Dit zorgt dan weer voor de nodige spanning en toch wel de schrik dat door de eventuele keuze van de dijflap de operatie moet verzet worden naar een latere datum. Ik kijk er zo naar uit om me eindelijk écht man te voel, te kunnen rechtstaands plassen, enz..dus hopelijk kan alles geregeld worden tegen 17 december.
Voor deze operatie zou ik Zo'n kleine 3 weken worden opgenomen, wat dus wil zeggen : kerst en nieuwjaar breng ik door in UZ Gent.
't Zal lastig zijn zo zonder 't gezinnetje, zowel voor mij als voor mijn vrouwtje en ons 2 prinsesjes.
Jammer genoeg had ik niet veel keuze, 't was dit of pas lente 2013 en dat zag ik echt niet zitten.
Voorlopig dus nog de afspraak van 20 november bij Monstrey afwachten.
Wordt vervolgd ...
08-11-2012 om 00:00
geschreven door sam77 
|
.
.
.
) ,dankzij haar sta ik nu zo ver. 
