Gisteren trokken we allemaal naar Averbode voor de tweede manche van de Belgacom Gp.
Over het parcours kunnen we kort zijn, plat, snel, nul moeilijkheid en een paar loopstroken het beloofde dus een snelle cyclocrosskoers te worden!
Na de opwarming was het duidelijk dat het een parcours zou zijn op Matthias zijn maat, ikzelf daarentegen zag het een pak minder zitten.
In de start waren we beiden goed weg, ik iets minder omdat ik tweemaal uit mijn pedaal schoot (dringend nieuwe schoenplaatjes nodig!) en kon de inhaalrace beginnen. Ik reed samen met iemand van het LangdorpMTBTeam en we raapten stelselmatig een heleboel renners op van de FunA, FunB en nieuwelingen categorieën. Ik reed een strak tempo zonder diep te gaan met het oog op zaterdag (Hagelandse chrono 80K) tot aan het eind van de tweede ronde het noodlot toesloeg, platte voorband, koers gedaan terwijl lik rond de top tien zat te rijden.
Matthias reed uit en finishte op een 18e plaats van 39 deelnemers.
Zaterdag is het de Hagelandse chrono en maak ikzelf mijn debuut op de Marathon! Hopelijk komen we dit goed door.
Vandaag deed ik (Christof) alleen mee in Moerbeke. Matthias heeft beslist om zich meer toe te spitsen op de winterse strandraces en zal daardoor enkele XC wedstrijden laten vallen.
Het parcours werd op voorhand bestempeld als vlak en veel draaien en keren. Twee van mijn zwakke punten aangezien ik het van mijn klim en daalvermogen moet hebben.
Ik nam de start op de 3 of 4e van laatste rij en maakte in de start al een plaats of 4 goed. Na de eerste ronde bleef ik hangen na een trage voorganger die weigerde plaats te ruimen waardoor ik tot viermaal toe een inhaalmanoeuvre moest doen vooraleer hem achter me te kunnen laten, ik kon dan eindelijk in mijn tempo komen en stelselmatig renners oprapen maar door de halve ronde achter onze trage vriend en de beperkte inhaalmogelijkheden op dit parcours moest ik telkenmale grote gaten toerijden waardoor er niet meer inzat dan een 22e plaats op 39 finishers (+-55 deelnemers).
Al bij al ben ik wel tevreden over de wedstrijd. Met een iets vlottere racestart val ik misschien niet in de prijzen (top 15) maar het was sowieso een goeie training en we hebben niettemin vandaag al weer een stap voorwaarts gezet.
Op naar de Belgacom GP in Averbode, donderdag aanstaande. Matthias is er bij deze ook weer van de partij, er wacht ons beiden weer een overwegend vlak (cyclocross-)parcours maar we laten ons niet kennen.
Wekelijks worden wij, en vele anderen, geconfronteerd met gigantische snelheden op onze fiets. Niet nadenkend, maar zoevend over de weg of in ons geval, vaker onverharde paadjes, die vol liggen met gruis en takken. Dagelijks doen duizenden wielerfanaten hun ritje met de koersfiets of mountainbike en genieten van de wonderen van de natuur en de vrijheid die we beleven op onze fiets. Het afzien tegen onze grenzen en het eindeloos staren in de diepte voor we weer eens onze technische grens en durf zullen verleggen. Puur genieten... Wouter dacht daar net hetzelfde over, hij genoot van zijn sport en hobby, die zijn beroep werd. Het is weinigen gegeven, maar hij kon er van proeven om met de fiets te rijden op het hoogste niveau en ook daar enkele zeer grote wedstrijden te winnen. Volgens velen was het een voorbeeld als vriend en sportman, maar gisteren eindigde zijn reis doorheen de wielerwereld op een tragische val tijdens de afdaling van een col in de giro d'italia. Wouter haperde met z'n pedaal aan een steen langs de weg en kwam daarna ten val. Het heeft de Belgische (en buitenlandse) wielerwereld met verstomming geslagen, maar vooral zijn familie, vrienden en bovenal zijn vriendin, die zwanger was van hun eerste kindje, die in september zal geboren worden. Wij wensen via deze weg ons medeleven te betuigen aan alle mensen die Wouter nauw aan het hart liggen. Rust in Vrede, Wouter.
Op het provinciaal kampioenschap van Antwerpen stond ook het salsa mtb team aan de start. Er werd ook een algemene uitslag opgemaakt, dus iedereen van buiten 't zogenaamde "stad" kon deelnemen.
Gisteren waren de kinderen en liefhebbers aan de beurt en vandaag startten ze met de masters, waar onze Belgisch kampioen Nico Berckmans al tegen de vlakte ging tijdens de opwarming en zijn schouder brak, net als Nicolas Vermeulen (Belgisch cross country marathon kampioen) die in de namiddag ook nader kennismaakte met de grond en daardoor zijn enkel brak. Het parcours was dus niet ongevaarlijk.
Al bij de verkenning werd snel duidelijk dat hier enkele opstroppingen gebeuren in de startronde en dat er af en toe ging moetne gelopen worden wegens onmogelijk te fietsen op de schuin afhellende kanten op de zanderige ondergrond. Een zeer explosief parcours dus met korte klimmetjes, veel bochtenwerk en afdalingen die je het schijt in de broek bezorgen als je er boven op staat. Desalnietemin besloot ikzelf om er van bij de start toch een degelijk tempo op na te houden en eens kijken wat een explosieve start me zou opleveren. Achteraan het pak starten is natuurlijk geen cadeau, maar ik kon toch redelijk wat bikers oprapen in het begin van de koers. Enkele afdalingen hebben we wegens tijdsgebrek niet kunnen verkennen en in de wedstrijd was dat toch eventjes uitblazen. Wat verkend werd tijdens de opwarming verliep allemaal vlotjes, maar de afdaling die net voor het water uitkwam besloot ik toch maar te voet af te gaan om geen armen en poten te breken (al was het misschien wel even moeilijk te voet als op de fiets). Christof die al de volledige 2 ronden achter me zat en stelselmatig dichterbij kwam (mede door het technische falen van mezelf) haalde me in op de dijk en ik moedigde hem nog eventjes aan om door te zetten. (Nog 4 ronden te gaan dan). Ik was ondertussen flink op mijn adem getrapt door de snelle start en de explosiviteit die nodig was op dit parcours. Aangezien ik al 3 weken enkel op basis train was dit een complete omwenteling. Ook de warmte en het stuifmeel in de lucht waren geen goeie vrienden vandaag. Een terugval zoals je er nog nooit eentje van tevoren zou gezien hebben dus. Maar aangezien dit toch maar een trainingskoers was besloot ik toch door te gaan, ik kon er enkel maar van leren. Christof besloot er een ronde later de brui aan te geven omdat het parcours hem volledig niet lag. Zelf bleef ik verder sukkelen op de schuine kanten van de hellingetjes en op een gegeven moment had ik zelfs de jus niet meer om de korte knikjes omhoog te geraken... De man met de hamer werd er eentje met een serieuze bijl. Uitgereden, maar helemaal achteraan het pak dus. Uiteindelijk wel genoten van de wedstrijd en weer veel te weten gekomen over m'n eigen lichaam om er verder iets mee te doen naar de strandraces (m'n hoofddoel) toe.
Friendly regards, Matthias ( aka Foxy ) and the Salsa Mountainbike Team
***In de startboxen (links: Christof ; rechts: Matthias)
Zondagmorgen 6u. De wekker gaat af en we staan vertrekkensklaar om de bosjes in en rond Cuesmes/Mons te gaan bedwingen. Aangekomen ter plaatse stond een lange rij inschrijvenden te wachten en toen besloten we maar het parcours te gaan verkennen terwijl Laura zou zorgen voor onze inschrijving... waarvoor dank. Het zou een lastig en moeilijk parcours worden, waar we niet aan gewoon zijn. Korte en nijdige klimmetjes, technische afdalingen en bochtjes... Kortom de ideale omstandigheden voor een echte mountainbikewedstrijd. (Daar kan het olympisch parcours voor Londen 2012 nog iets van leren dacht ik bij mezelf). De opwarming verliep vlekkeloos en na enige tijd wachten klonk het startschot.
Aangezien ik van plan was om mezelf eens deftig te gaan testen vandaag schoot ik als een speer weg en ik was zelfs niet meer bang van andere medebikers en het gevaar voor valpartijen. Christof zei me nadien nog dat hij dacht dat ik mezelf zou opblazen, maar niets was minder waar, want ik voelde al van bij het begin dat ik me supergoed voelde. Christof zelf volgde op een 5-tal plaatsen achter mij. De eerste beklimming zorgde al voor een kleine schifting, maar de grindafdaling iets verder zorgde in m'n jeugdig enthousiasme al voor een eerste valpartij. Een domme stuurfout zorgde ervoor dat m'n rechterflank al volledig gehavend zou zijn en ik al terug mocht achtervolgen. Heel wat tragere renners reden voor me en die moest ik dus systematisch gaan oprapen. Christof was ondertussen al een eind gaan vliegen. Toen we de tweede ronde ingingen zag ik dat m'n achterstand toch al danig was ingekrompen doordat ik Christof op zo'n 30m voor me zag uitrijden. Niets verloren dus en ik begon weer met m'n remonte. Fysiek zat alles dus nog perfect en ik had ondanks de val nog steeds het gevoel dat ik aan het vliegen was. De tweede ronde reed ik op een mooi tempo door en systematisch begon ik weer in te halen en in te halen tot ik op een gegeven moment op een langere singletrack achter 2 medebikers kwam te zitten die me aan geen kanten wouden laten passeren. Niets om me druk over te maken, want ik wist dat ze er de volgende beklimming zouden moeten aan geloven en zo was het ook. Door de vele tijd die ik had verloren ging ik wat risico's gaan nemen in het achtervolgingswerk en 100m verder sloeg het noodlot toe... Een boom kruiste mijn pad en mijn helm kon er van meespreken. Op 3 plaatsen gebroken en een half oor waar het vel van af is. Eventjes moeten gaan zitten en toen besloten om de wedstrijd te staken omdat ik toch redelijk draaierig werd. Ik vreesde iets ernstigs maar na de interventie bij de ehbo bleek alles in orde te zijn, dus zullen we de opgave maar relativeren. Gelukkig staan we nog recht. Christof die ondertussen weer op een degelijk niveau aan het rijden was moest nog een ronde afleggen en deed dit voortreffelijk. Ondanks een kleine valpartij en een technisch mankement kwam hij nog aan op een mooie 15e plaats van de 29 deelnemers.
In de namiddag gingen we nog genieten van de zon en de andere wedstrijden die in schroeiend hete omstandigheden moesten worden gereden. Hier en daar zag je langs het parcours mensen staan die de bikers konden voorzien van een frisse douche en je zag ze er zichtbaar van genieten. Afzien is nog licht uitgedrukt en ik ben blij dat wij 's morgens mochten koersen als de temperaturen nog enigszinds meevielen.
Zondagmorgen om 8u werd ik door Christof gewekt, slapende op de zetel bij hem thuis. Zaterdagavond waren we namelijk met vrienden gaan eten en als je om 1u het bed (of toch de zetel) induikeld is een volwaardige nachtrust niet echt het eerste waar je aan denkt. Zo gezegd zo gedaan. Na een snel ontbijt en het hangen van de fietsen aan de auto vertrokken we om 8u30 met een stralende ochtendzon naar het Franse Cassel... La douce france in het Noorden. Aangekomen ter plaatse zagen we al enkele leuke passages en vooral heel veel volk. Het eerste aanloopstuk van een kleine 10km was zo goed als vlak met vooral veel asfalt, maar het zou een goede opwarming zijn voor wat komen zou, want nog geen kilometer verder gingen we voor het eerst al eens goed naar boven. Hier en daar kwamen we ook al eens een singletrack en een licht technische passage tegen om dan de eerste keer tot de top te rijden via de kasseien van de Casselberg voor de eerste bevoorrading. Hier werd het al snel duidelijk voor mezelf: dit zou geen 67, maar 47km worden vandaag. Christof zei nog dat we na de 2de lus konden beslissen wat we gingen doen, maar de alcohol van de avond voordien zat nog duidelijk in m'n bloed... Toprenners die we zijn De 2de lus was een iets uitdagender gegeven, met als orgelpunt de beklimming van de Casselberg langs de kant van het motorcrossparcours. Iedereen voor me stapte van de fiets... Geen enkele renner ging tot boven en op een 200m van het klein plateautje dacht ik ook even aan plooien, maar ik zag Christof een 10tal meter voor me uit ook doorrijden en ik wou niet afgeven... De toerenteller ging al serieus in het rood en de druppels liepen van m'n lijf, maar met veel harken en een ongelooflijk ego kwam ik op het plateau en jawel.... na 5 meter recupereren kwamen de kasseien naar de top er voor de 2de maal aan... Zoals iemand anders nog verwoordde (zelfs dat laatste stuk doet de muur van Geraardsbergen verbleken). Volledig uitgeput kwamen we voor de 2de maal aan de bevoorrading en besloten we toch maar wijselijk om af te slaan naar de retourweg om deze calvarietocht te beëindigen. Ook de retourweg had hier en daar toch wat nijdige beklimmingen en enkele leuke technische passages. Vooral de laatste beklimming van de Casselberg langs het asfalt was er zo eentje van: "not again"... Een 15-tal renners waren binnen het zicht en ik besloot van aan de voet om er een sprint bergop van te maken. Beetje voor beetje raapte ik lijken op (dit is niet eens overdreven). Blazend en puffend maakte ik er nog een 5 minuten durende interval van... De adrenaline gierde door m'n lijf toen ik nog meer mensen opraapte en niet wou plooien naar binnenblad. Spieren krampten samen en verzuurden compleet, maar ik had het gehaald... Zelfs enkelen stonden er toch al weer te voet naar boven... Een echte overwinning aangezien ik een kwartier eerder stikkapot zat. We hadden er een heel leuke en zonnige toch opzitten en keerden gelukkig huiswaarts om daar de putch van Gilbert te zien op de Cauberg... Dit was toch nog van een ander niveau
Het slechte nieuws was ons al een tijdje geleden ten ore gekomen, maar sinds gisteren is de officiële mededeling geplaatst: De Wallonia cup in Grez-Doiceau van 10/04/2011 is afgeschaft. Er is nergens een reden gegeven, dus moeten we die verschuldigd blijven.
Ondertussen hebben we wat andere ritjes gepland aangezien de wedstrijden zullen stilliggen tot 24/04/2011. Nu zondag 03/04/2011 zullen we de TT rijden in Assebroek van 55km als training en op 17/04/2011 zullen we de Cassel Trophy rijden bij onze zuiderburen, dit is een prestigieuze tocht met heel wat hoogtemeters, dus leek het ons een goed idee om deze te gaan temmen.
Volgende wedstrijd wordt dus 24/04/2011 gereden in Mons (3de manche van de wallonia cup).
Vroeg opstaan en slechte bewegwijzering naar het parcours leiden tot een nipte inschrijving en een allerlaatste startplaats. Ik had slechts een kwart van het parcours verkend en dan ook enkel nog het makkelijke stuk dus alle technische stroken zou ik moeten ontdekken tijdens de eerste wedstrijdronde. Na de start kon ik snel enkele plaatsen opschuiven maar ik zat te ver achteraan om voor een mooie top 10 te kunnen wedijveren. Ik besloot dan maar om op een goed eigen tempo door te rijden en mijn plaats te consolideren en de gasten op te rapen die ik kon op rapen.
Dit lukte me wonderwel. Ik bleef hangen op een 10 tal seconden van een voorlopend groepje van een 3 tal bikers en ik spaarde mijn krachten om in de laatste ronde een putsch te plegen, erop en erover. Gelleke binnen, gedronken en de kraan open naar voor. Ik kwam er tot op 3 m van tot mijn zadelpen in mijn kader schoot. Slechts 2 cm maar meer dan genoeg om voor een hoop ongemak te zorgen tijdens de technische passages. Ik moest stoppen om die pen terug uit te trekken en zag zo mijn 3 plaatsen terug van me weglopen. Ik had nochtans een zeer goed gevoel en ik was in de voorgaande technische passages al telkenmale sneller dan hen. Nu, jammer maar helaas. Ik consolideerde dan maar mijn plaats en reed uit op een al bij al welgekomen 17e plaats in mijn eerste Flanders Cup ooit.
Het slechte nieuws van de dag is dat mijn compagnon, de Heer Matthias Devos naar een familiefeest moest en mij bij deze niet kon vergezellen in de eerste wedstrijd met onze nieuwe teamoutfit. Hij werd gemist.
Op naar de volgende competitie afspraak, 24 april te Cuesmes (Mons) voor de derde manche van de Wallonia Cup, waar we beiden weer aan de start zullen staan.