Welkom op mijn blog over opnieuw beginnen en plots je leven in eigen handen hebben.
Interessant als je zelf net (of al wat langer) gescheiden bent, of op een totaal andere manier zomaar er alleen komt voor te staan. Alleen, met of zonder kinderen, want zelfs met kinderen kan het ineens wel "alleen" aanvoelen. Ben je dan ook nog eens zo ongeveer rond de leeftijd dat er velen rondom jou de opmerking beginnen maken : "midlife-crisis, zeker?" dan is de uitdaging eens zo groot. Nee, het wordt geen depri blog, en ook geen alle-mannen-zijn-slecht-blog , ik ga geen anti-huwelijk teksten schrijven en geen debat starten over hoe fout of dom een vaste relatie wel kan zijn. Ik zit niet in een midlife-crisis, niet in een depressie, ben evenmin volledig losgeslagen de vrijgezellen-wereld ingedoken waar ik nu eens alles maar dan ook alles ga proberen. Geen overmaat van drank drugs en Rock and Roll.
Gewoon...ik.
En hoe ik het ervaar om op mijn 50e ,deels onverwacht deels verwacht, mijn leven redelijk plotseling voor mezelf te hebben. Te beseffen dat ik eigenlijk al jaren heb "gezorgd voor" en "rekening gehouden met" en dat met liefde heb gedaan. Te beseffen dat ik eigenlijk nooit echt voor mezelf heb gekozen en dat nooit erg vond. En nu te beseffen dat dit eigenlijk spannend is, moeilijk, leuk, uitdagend, eenzaam, en heel leerzaam.
Ik zal hier uitbundige verhalen neerpennen, me boos maken of overal het positieve inzien. Je zal over mijn toekomstplannen kunnen lezen en over mijn twijfels. En je mag meelezen hoe ik mezelf tegenkom en ontdek hoe sterk ik ben.
Aan jou om hier tips uit te halen of steun te vinden. Of om gewoon mee te genieten. Want dat is wat ik vooral wil doen... Genieten.
Ondertussen wonen we al met ons 3 in het veel grotere huurhuis. Alleen N en E zijn mee verhuist. T bleef bij papa wonen, zo was het mooi verdeeld, zei hij, en aangezien we naast elkaar wonen kunnen we steeds bij elkaar binnenspringen wanneer we willen. En dat gaat ook prima. Je kan zeggen dat we onze draai stilaan wel hebben gevonden.
Jammer alleen dat W zich zodanig in de schulden heeft gewerkt dat er geen andere optie is dan ons huis te verkopen. We waren, toen W een dik jaar geleden bij ons wegging, overeengekomen dat we het huis nooit zouden verkopen. Degene van ons 2 die er woonde zou de lening verder afbetalen en alle andere kosten die daarbij hoorden. Vooral voor mij deed het eigenlijk wel pijn om er weg te gaan, maar ik had het idee dat ik er "op mijne oude dag" wel terug zou wonen.
Maar het draait dus anders uit... W is zelfstandig en heeft al een aantal maanden geen werk. Hij is ook nooit iemand geweest die met geld kon omgaan. Altijd meer uitgeven dan er was, de rode draad in ons huwelijk. Nu dat hij het alleen moet zien te redden is er dus geen opvangnetwerk in de vorm van een tweede loon. Ik heb geprobeerd die verkoop tegen te gaan, maar helaas... Heb me dan maar gefocused op wat ik met die centen zou kunnen doen in de toekomst.
Sinds pasen is N , de vriend van E , bij ons komen wonen.
Aan hem heeft E wel steun gehad, in zoverre ze dat wou. Het was voor haar al een hele opgave om de hele verandering hier, bij zijn ouders te vertellen. Aan haat vrienden en vriendinnen zegt ze er niets over. Heb de indruk dat ze zich schaamt. E was altijd trots op het gezinnetje dat we hadden. Veel van haar vrienden hebben gescheiden ouders, en ze wil daar absoluut niet bijhoren.
Het toeval wil dat de buurman zijn huis gaat verhuren. Veel groter dan het onze. Ik zou E en N meer privacy kunnen geven, ze zouden boven hun eigen leefruimte kunnen hebben. En als onthaalmama kan ik ook veel meer kindjes bijhouden, wat mijn inkomen serieus zou verhogen. W zou hier dan kunnen komen wonen, zo is hij dichter bij en kan E hem meer zien. Want als hij niet langskomt zien ze elkaar niet. Ze gaat niet naar hem. Ook al uit protest omdat ondertussen duidelijk is geworden dat die "gewone" vriendin van W wel wat meer is. En dat kan ze heel moeilijk aanvaarden.
Langs de andere kant wil ik uit mijn huisje niet echt weg. Maar het is om zoveel redenen wel praktischer dat we de beslissing maken om te verhuizen.
Maar eerst 2 weekjes naar Spanje, naar mijn vader en mijn broer.
Buiten 1 vriendin hier en de kids, de enigen waar ik wat aan heb.
De feestdagen heeft W nauwelijks bij ons doorgebracht.
Enkel omdat ik hem duidelijk maakte dat hij vanalles beloofd maar zich niet aan die beloftes houd, en daarmee vooral E verdrietig maakt , is hij op kerstavond bij ons geweest. Het is E natuurlijk niet ontgaan dat dit niet van harte was en dat het ook enkel maar was omdat ik en zij hebben aangedrongen.
Ik probeer om hem gerust te laten en heb zelf nood aan die afstand. Maar praktische zaken moeten nu eenmaal geregeld worden, en als ik merk dat hij zo weinig moeite doet om contact te houden met de kids, kan ik niet anders dan hem erover aanspreken. Die frustratie overheerst voorlopig. Het maakt me kwaad dat hij zo met zichzelf bezig is en doet alsof hij met het beste idee ooit is afgekomen. Dat enkel hij dat vindt en dat er 3 mensen zijn die alles maar te accepteren hebben, liefst zonder zeuren en moeilijk doen, maakt me zo kwaad dat er nauwelijks ruimte is om iets anders te voelen.
E vertikt het om naar het appartement van W te gaan. Enkel T is er al geweest. Hij kan zich beter bij de situatie neerleggen.
Maar eigelijk vinden we met ons 3 onze draai heel goed. Ik doe mijn best om het zo gezellig mogelijk te maken en er te zijn voor de kids wanneer ze het nodig hebben.
Ondertussen probeer ik nu ook eens uit te vinden wat ik nu eigelijk voel...
Rapper dan gedacht en ik weet niet echt zeker hoe ik me erbij voel.
Na zijn weekje Spanje ging ik hem met onze dochter E halen op de vlieghaven.
E heeft haar best gedaan om het hele gedoe te negeren en te doen alsof er niets aan de hand is. Na 19 jaar kent ze haar vader en ze wil er van uit gaan dat dit weer de zoveelste bevlieging is van hem.
De 1e seconde dat ik hem zie door de deuren van de douane komen, weet ik al dat er van alles gebeurd is in Spanje maar dat ik nooit zal te weten komen wat.
In de auto onderweg naar huis, begint hij al heel gauw over het feit dat hij eens goed heeft nagedacht en hij beslist heeft om toch zeker te verhuizen. Hij zegt het zo vrolijk alsof hij net met fantastisch nieuws is afgekomen. En ik word zo pissig op hem omdat hij geen moment rekening houd met E die erbij zit en waarvan hij weet dat ze het zo moeilijk heeft met dit alles.
De latere gesprekken gaan over een aantal praktische zaken, en ik probeer hem te doen inzien dat dit een redelijke impact heeft op E en T en ook wel op mij. Maar het dringt niet door. W blijft plannen maken en erover praten alsof hij een leuke vakantie-trip aan 't plannen is.
Het troosten en uitleggen en opvangen van de kids komt totaal op mijn schouders.
Tussendoor probeer ik nog steeds te achterhalen wat ik nu voel...
De enige bijdrage van W aan het hele verwerkingsproces van de kids is dat hij hen belooft had om niet halsoverkop te vertrekken en hij zou zeker hier in de buurt blijven. De feestdagen gingen we ook zeker nog samen doorbrengen.
Maar op een tijdspanne van amper 2 weken had hij een appartement gevonden. En het was niet echt in de buurt...
Ondertussen had hij ook al 2x afgesproken met "een vriendin die hij daar in Spanje had leren kennen". Meer dan dat ze de vriendin was van de vrouw van zijn vriend, zei hij niet.
Ken je dat... plots had hij om de zoveel dagen nieuwe kleren aan, week de gsm geen seconde van zijn zijde en was hij geregeld met telefoontjes bezig die absoluut moesten gedaan worden vanachter in de tuin.
Vandaag is dus de verhuis en ook al staat er nog geen bed, hij ging al in zijn nieuwe appartement blijven slapen...
Na bijna 6 weken "beeld zonder klank" van ons beide, krijg ik een sms van W : "word het niet eens tijd dat we babbelen? Heb gereserveerd voor vanavond om te gaan eten". Verbaasd ben ik, da's het enige waar ik zeker van ben. Verder weet ik het niet. Ben opgelucht dat hij de stilte verbreekt, maar er klinkt een alarmbelletje ergens in mijn hoofd. Niet van zijn gewoonte; na een ruzie wacht hij gewoon zolang tot er genoeg tijd is voorbij gegaan, zodat ik blij ben dat zijn koppige periode ein-de-lijk voorbij is en het te lang geleden vind om het onderwerp van ruzie terug aan te kaarten. Zonder te weten waarom ben ik er zeker van dat hij deze keer zal afkomen met "zouden we niet beter uit elkaar gaan?". En het nu daadwerkelijk zal doen. Niet de eerste keer dat W langere tijd wegblijft na een ruzie, of dat hij begint over scheiding, uit elkaar gaan of me doodgewoon niet meer graag zien. Maar na 20 jaar zijn we nog steeds samen. Iets zegt me dat het nu anders is. Misschien omdat ik zelf vind dat het welletjes is, en eigenlijk in mijn hoofd al stilaan afscheid ben aan't nemen van ons huwelijk. Ik zou het zelfs zolang niet volgehouden hebben, was het niet voor de kinderen, of de centen, of de praktische zaken, of... of durfde ik gewoon de stap niet zetten? Wou ik niet degene zijn die die woorden uitsprak?
Het avondje is voorbij... En jawel, na wat zenuwachtig gedraai en gebabbel , kwam het eruit: W wil verhuizen, alleen gaan wonen, ziet het niet meer zitten in ons huwelijk en heeft genoeg van mij. Ik denk dat hij verbaasd was over mijn reactie.
