Vaak wordt gesteld dat het duo taal en rationeel denken datgene is wat ons van de andere dieren onderscheidt. Terwijl dit zonder twijfel het geval is, moet daaraan zonder enige aarzeling hypocrisie worden toegevoegd, en wel in het bijzonder die van de menselijke vleeseter. Ik ben heel trots te kunnen stellen dat ik niet tot deze laatste categorie behoor - ook al pleit me dit per definitie niet vrij van hypocriet gedrag.
Van hoe de hoogontwikkelde mens met dieren omgaat walg ik, maar misschien nog meer van het gemak waarmee hij dat doet. En ik heb het hier niet (enkel) over Auschwitztoestanden in de bio-industrie - al verdienen we het alleen daardoor al om als soort helemaal onderaan de evolutionaire ladder te staan én te blijven. Nee, ik denk hierbij o.a. aan de Jan Modaals in hun keukens, aan de nieuwste mediakokken op tv en het net en de ministers van Landbouw en Visserij in onze beschaafde samenlevingen; waar met glimlach, onwetendheid en ononderzocht normbesef actief en passief wordt beslist over de 'samenstervingen' van soortgenoten die schuldig zijn aan het onvermogen zich te uiten en verdedigen.
Waarvoor dienen onze kookpotten, als er geen levende kreeft in kan worden doodgekookt? Wat een verspilling zijn onze geëlektrificeerde snijdraden, als we er geen billetjes mee van de trillende kikkerlijfjes kunnen branden? Wat moeten we met al die ijzeren kooien, als we er niet de getraumatiseerde en misvormde kippen mogen inproppen? Waartoe de massief ijzeren haken in onze slachthuizen, als we er niet de onderkaak van een nog half levend, schokkend en voelend biggetje aan kunnen spietsen? Wat doen we met de houten stokken, als we ze niet door de strot van half stikkende ganzen kunnen stoten? Ik bedoel: wat is het probleem?
Wel, dat is de vleesetende mens die geen seconde stilstaat - uit domheid, onwil of desinformatie - bij het onvoorstelbaar lijden en de onuitspreekbare angst die zijn eet- en leefgedrag elke dag opnieuw honderden miljoenen totaal onschuldige dieren berokkent. Walgelijk des te meer, omdat het allesbehalve onuitspreekbaar en onvoorstelbaar is! Een beetje mens met slechts een beetje verstand - en nu zitten we in de miljarden - weet wat er aan de hand is. Ja, maar, als hier iets aan doen inhoudt dat ik mijn biefstukje, kippenborstje of lamsbout moet missen, dan vraag je me wel héél erg veel en is m'n ogen en hart sluiten toch een heel stuk makkelijker.
En dus kunnen Gordon, Jeroen of Jamie met een brede glimlach voor de zoveelste keer aan legio onkritische klootjesmensen diets maken, dat het braden van de kippenfilet het best gebeurt in een bouillon van ganzenlever op het moment dat je de frisse paling levend velt. Oh, kijk, Minoes springt even ondeugend op het aanrecht ... wat een schattig diertje toch!
The Broken Circle Breakdown
het niet heeft gehaald en wat ben ik blij! De film heb ik niet gezien en ik
spreek me niet uit over de artistieke
en inhoudelijke kwaliteiten, maar de lichtzielige dag-ernasfeer vind ik al even
wansmakelijk als het Vlaamse multimediale gekruip, gesmeek en gehoop naar de hoogste
Oscarprijs toe; een aandoenlijk droevig provincialisme waaraan wij Vlamingen
blijkbaar niet konden of mochten ontkomen. We steunen toch allemaal Veerle en
Felix? Ja, toch? Moet de vraag zelfs nog worden gesteld?
Wat een ongelooflijk belachelijk en vernederend spektakel heeft
de Vlaming deze laatste weken geleverd: 'Wereld, vind onze film a.u.b. goed ...
goed genoeg om met een Oscar vanuit LA naar huis te mogen gaan. Wij zijn een
klein, onbetekenend landje ergens aan de andere kant van de oceaan, maar vind ons
goed genoeg, vind ons!' En met wat dus héél Vlaanderen lijkt te zijn - toch afgaand
op de media, die in een niet aflatende stroom van gelukwensen, blogs,
recensies, vergelijkingen, voorspellingen en duizenden harten onder evenveel
riemen een zielig wij-gevoel probeerde te creëren - laten ook de artiesten
verantwoordelijk voor de film hun opinies, visies, wensen en hoop de vrije
loop. Welk kleed zal ik dragen en in hoeveel kranten en tijdschriften zullen we
daar een reeks artikels aan wijden? Hoe staat de gemiddelde Amerikaan tegenover
onze film en wat betekent dit
statistisch en grafisch uitgeplot voor onze winstkansen? Waar scoren wij
puntjes t.o.v. concurrenten en hoe kunnen we dit aan de terecht geïnteresseerde
modale Vlaming in een overzichtelijk tabelletje in de Vlaamse media diets maken?
Wat gebeurt er met ons allen als wij niet winnen?
De Academy Award is - zoveel mag duidelijk zijn - een artistiek
100% valabele, integere en ontegensprekelijk correcte en (ge)rechtvaardig(d)e
prijs waar geen gelobby, geen steekpenningen, geen 'backroom talks', geen
gekonkelfoes en geen Eurovisietoestanden aan te pas komen. De film die deze prijs
in de wacht sleept is onmiskenbaar, onloochenbaar en zonder enige twijfel de
béste film van het hele jaar. Ja, toch? Moet de vraag nog worden gesteld? Nee,
niet als het gaat om 'onze' films, om 'onze' Broken Circle Breakdowns. Hoe bedroevend kortzichtig! We weten
immers al langer - en zeker als het ons uitkomt het zo te formuleren - wat de
Academy Awards in essentie zijn: een allesbehalve nobel en onkreukbaar,
hopeloos irrelevant en hoofdzakelijk zelfbevredigend op-en-top Amerikaans
schouwspel van het zuiverste water.
Voor artistieke integriteit is er op de rode loper bitter weinig
plaats, tenzij die uit Vlaanderen komt, natuurlijk: dan is BCBG blijkbaar niet
enkel een aanvaarde, maar verplichte attitude voor elke rechtgeaarde Vlaming.
