Ik ben sanne janssen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam sajada.
Ik ben een vrouw en woon in susteren (nederland) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 20/02/1981 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen , schrijven, computeren, wandelen, fietsen en met mijn kids spelen.
ik heb al vanaf puber zijnde gedichten geschreven.de meeste zijn dan ook autobiografisch. ik heb ze online gezet zodat i
de liefde tussen ons is opgebrand we zijn op een punt beland waar ik opgeef, ik wil niet meer je doet me verdriet, keer op keer mijn vertrouwen in jou is vervlogen je hebt alle enrgie uit me gezogen ik ben moe van al dat strijden het is dan ook beter als onze wegen hier scheiden.
jij was gewoon een vriend en ik gewoon een vriendin alles was zo simpel in het begin bij een dipje was jij mijn luisterend oor en na een paar wijze woorden ging ik er weer voor
samen hadden we de grootste lol niets was ons te dol toch veranderde er iets na al die jaren er ontstond een spanning als wij samen waren
en op die ene avond nadat we hadden gekust werden wij bevangen door gevoelens van lust we dachten niet meer na, lieten ons leiden door ons gevoel één gedachte, één doel
de gevoelens van lust waren snel voorbij spijt overviel me toen ik daar lag aan je zij hoe stom waren we geweest? wat hadden we gedaan? onze vriendschap was zojuist vergaan
jij was gewoon een vriend en ik gewoon een vriendin alles was zo simpel in het begin een geweldig team waren wij ik kom nooit meer iemand tegen zoals jij!
je was te gek, ik zal je nooit vergeten maar als ik het over kon doen zou ik het wel weten dan was jij gewoon een vriend en ik gewoon een vriendin net zo gewoon en simpel als in het begin!
een stuurloos schip op zee waar ik heen ga? ik heb geen idee een lange reis met regen en donderslag hoge golven en tegenslag een wind die ongevraagd mijn koers bepaald ik ben de weg kwijt en voel me verdwaald maar ik heb er genoeg van en wil dit niet meer ik neem de riemen en bepaal zelf waar ik heen ga deze keer!
in de schijn van de maan zijn mijn dromen vergaan zoveel dromen als er sterren zijn maar gelijk zo onbereikbaar en klein zo ongrijpbaar als de nacht en als een briesje zo zacht een pad in het donker gehuld maar toch van moed vervuld ga ik op reis mijn dromen achterna...
ik ben ten einde raad waarom werd je gisteren nu zo kwaad? heb ik het nou echt allemaal zo verkeerd gedaan? moet ik je nu dan ook maar laten gaan? zelfs mijn huilen scheen je niets meer te doen ik kreeg niet eens een laatste zoen je bent vertrokken zonder om te kijken en hiermee heb je dus laten blijken dat het gedaan is tussen ons twee mijjn mening telt niet eens mee er valt niets meer te zeggen ik moet me er maar bij neer leggen want jij houd niet meer van mij dat is allemaal voorbij...
wat heb ik toch gedaan? ik kan je maar niet vergeten ik moest je laten gaan had ik dit maar eerder geweten kil en koud van binnen waarom voel ik me zo rot? ik weet niet wat ik moet beginnen weer een droom kapot het is tijd voor een nieuwe start maar nu zonder jou in me leven maar wel in me hart ik hoop dat je me kunt vergeven.
ik was alleen met mijn verdriet had het gevoel dat niemand meer om me gaf dat ik geen liefde meer te geven had maar toen kwam jij jij, die mij veranderde gevoelens in mij losmaakte die ik nooit heb gekend nooit meer wil ik je kwijt en ik kan maar niet vaak genoeg zeggen hoeveel ik van je hou!
het begon allemaal in mei 2 maanden later was het alweer voorbij je liet me daar staan de wereld leek onder mijn voeten te vergaan het deed zoveel pijn maar het mocht niet meer zo zijn jouw liefde voor mij is weg wat wil je nog dat ik zeg? ik moet verder met mijn leven toch hoop ik stiekem nog even dat jij nog terug komt bij mij
het waren jou woorden waar ik in geloofde het waren jouw woorden die vanalles beloofden het waren jouw woorden die mij gelukkig maakten maar het waren ook jouw woorden die mij alleen achterlieten
