laten we het er allemaal mee eens zijn dat regelmatig updaten niets voor mij is. Ik ben te verlegen om te schrijven met mijn vriendin naast me, ik raak te snel afgeleid door al het werk dat nog moet gebeuren en ik vergeet het ook nogal vaak. Maar desondanks doe ik nu op dit onooglijk vroege uur een update.
Tjerk is een schat van een jongen. Ik heb onlangs geprobeerd om een foto van hem te uploaden, maar dat is mislukt. De eerste weken waren een hel. Om de 3u moest hij eten hebben. Tegen dat hij eindelijk gegeten had, was er al een uur voorbij. Dus ik had altijd minder dan 2u slaap. Det had ondertussen examens en ging werken. Dus we waren allebei doodop. Met de nodige ruzies als gevolg. En op het moment dat je het echt niet meer ziet zitten en je liever in een hoekje zou zitten huilen, slaapt hij door. Je schiet wakker uit je slaap, niet goed wetende waarom. Er klinkt toch geen gehuil? Totdat je de klok ziet. 6.30U en geen gehuil? Er is iets mis. Dus je loopt snel naar zijnkamer en bereidt je voor op het ergste. Met een bonzend hart buig je over zijn bedje en ziet dat hij vredig ligt te slapen. Langzaam zie je zijn borstkastje op en neer gaan en klinkt er een licht gesnurk. Oef!
Het zwaarste aan heel de bevalling vind ik het helingsproces. Hier had ik dus niet op gerekend. Ik heb last van mijn bekbodemspieren en moet naar een kinesist gaan. Ondertussen ben ik zo'n 10 weken geleden bevallen en begint dit probleem zwaar door te wegen. Ook vind ik het moeilijk te aanvaarden dat ik nog steeds niet in mijn eigen kleren kan. Ik ben nog niet al mijn gewicht van de zwangerschap kwijt en heb het moeilijk te aanvaarden dat ik nog steeds een grotere maat heb. Ik wil gewoon in mijn kleren kunnen en dragen wat ik altijd gedragen heb. Volgens Det mag ik niet klagen en zie ik er goed uit. Maar voor iemand die nooit op haar gewicht heeft moeten letten en altijd maatje 36 heeft gehad is het best moeilijk. Zeker omdat ik een hele kleerkast vol heb met dingen die ik niet kan dragen. Ook geen hemdjes en dergelijke want mijn borsten zijn nog veel te groot. En ik vind het zonde om nu veel geld uit te geven aan kleren die ik (hopelijk) niet lang kan dragen. Maar elke keer als ik wil uiten dat ik me niet lekker in mijn vel voiel zoals ik nu ben, dan reageert Det geprikkeld. Ik weet dat zij altijd schommelt met haar gewicht en dat dat ze vind dat ik me aanstel. En net dat doet pijn. Ze denkt dat ik te hoge verwachtingen heb, terwijl ik enkel wil zeggen dat ik me nog niet sexy voel. En heel onzeker ben over mijn lichaam, nu nog meer dan vroeger.
En toch, als ik dat hummeltje vast heb, dan is het toch de moeite waard geweest. Zijn glimlach doet me smelten. En hij leert snel bij. Geluidjes maken, dingen proberen vast te grijpen. En mama's manipuleren. ;-) Als hij vindt dat hij iets te lang heeft moeten wachten op zijn flesje dan kijkt hij je tijdens zijn eten ontzettend boos aan. En dan moet je natuurlijk je lachen inhouden. Det schiet soms in de lach als hij huilt. Hij kan er dan ook volledig voor gaan. Keel openzetten, de boel bijeenbrullen en dat alleen omdat hij nu onmiddelijk eten wilt. Of omdat hij moe is. En dan is zijn snoetje best wel grappig.
En dat vind ik nu zo vreemd. Waarom huilen babies als ze moe zijn? Waarom weten ze niet hoe te slapen?
Enfin, ik ga eens kijken naar die lieve schat van me.
na zoveel maanden is er toch weer het één en ander gebeurd.
Ondertussen loopt mijn zwangerschap op zijn einde en hoop ik dat Tjerkje snel geboren wordt. Hij lijkt een levendig ventje en neemt nu toch al voldoende plaats in in mijn baarmoeder ;-)
Verder ben ik verhuist. Ik heb een schat van een vriendin leren kennen. Ze kwam zomaar opdagen in mijn leven. 9 november, Café de Love. Ik mocht de auto van mama lenen en vroeg Sonne mee naar CdL. Ze wilde nog iemand meenemen en er was nog net plaats genoeg in de auto. Natuurlijk stond ik aan de verkeerde kant van Berchem station te wachten en ze kwamen eraan gewandeld. Dat grietje dat nast Sonne liep was een ongelofelijk knappe griet. In de auto werd algauw duidelijk dat ze vrijgezel was. Leuk, maar wat zou zo'n griet in mij zien? Tijdens CdL was ze vrij beschermend ten opzichte van me. En ik voelde me ontzettend aangetrokken tot haar. Maar ik wilde niet tonen dat ik geïntreseerd was. Ik ga me niet belachelijk maken. Ze kan toch beter krijgen. En toch. Ze deed wel enorm haar best. Op het einde van de avond stonden we met ons groepje in een hoekje en ze zocht oogcontact. En ik kon haar blik niet meer ontwijken. Wilde ik die blik wel ontwijken? Ik verzamelde al mijn moed en nam haar zachtjes vast bij haar middel. "Wat krijgen we nu?" was haar commentaar. Oeps alle signalen verkeerd begrepen. En toch, ze verplichtte me om met haar te slowen en ze kuste me.
Na een maand woonde ze al bij mij in. Oké, ze werd gek van het samenwonen met anderen en ik ook. Ondertussen was het bij ons een ramp. Niemand wilde nog kuisen, dus deed ik zoveel mogelijk. Gelukkig wilde de vriendin ook graag helpen. Maar de andere huisgenoten ontweken het huishouden zo goed mogelijk. Na 6 maanden wonen we nu een heel eind van 't stad. voor diegene die mij goed kennen, die weten dat ik nooit uit eigen beweging zou verhuizen uit de stad. Dus ja, ze mogen zeggen dat de vriendin getriomfeerd heeft. We wonen nu in een onoogelijk dorpje, maar in een allerschattigst huisje, groot terras en slechts 3 konijnen. Spijtig genoeg heb ik er 6 achtergelaten in het asiel, 'konijnenthuisje', waar ze prima opgevangen werden. MAx, Zombie en Gruweltje wonen nu buiten op het terras en zien er best gelukkig uit.
Het is zo leuk om thuis te komen nu. Geen rotzooi van anderen, meer privacy en mijn vriendin is veel gelukkiger. Dus ik ben blij dat we deze stap gezet hebben. Ondertussen kijkt ze mee uit naar de baby, wat ik zalig vind. Ik ben blij dat ze het volledig ziet zitten.
Enfin, ik ga nu echt proberen om vaker een updat toe te voegen. Ik heb momenteel toch wat tijd.
Gisteren is ons Karolien getrouwd.
Enfin 't is te zeggen. Ze is dan voor de kerk getrouwd. De week
ervoor was ze al voor de wet getrouwd. Maar het was een mooi
huwelijk. En goh, ze zag er geweldig uit. Tom trouwens ook.
En
het avondfeest was geweldig. En lekker. Aangezien ons Karolien veggie
is, was er een lekker veggie-alternatief. De familieleden hadden
allemaal iets voorbereid. De ene al iets leukers dan de andere. Maar
de sfeer zat er direct in. Hopelijk houden ze er zelf een
fantastische herinnering aan over!
Voor diegene die vaak op
fora zitten: na 5,5 jaar weg te zijn geweest ben ik het WJNH-forum
aan het volspammen. Tevens zit ik ook weer op het EVA-forum.
Vorige week was ik nog tegen mijn mama aan het zeuren dat ik maar niet ovuleer. En dat ik zo onregelmatig ben. Zondag gaf de thermometer echter een lichte verhoging weer en testte ik met zo'n ovulatietest of het wel klopte. En die stick gaf ook al aan dat ik ovuleerde. In allerijl Christophe en Lotte opgebeld en die zagen het nog volledig zitten om donor te zijn en waren enthousiast.
Nog
een goede week wachten en ik kan eindelijk teste of ik zwanger ben.
De kans is vrij klein, maar toch, hoop doet leven :)
Verder:
Ik heb de job bij HRH!! :) Dus binnenkort werk ik enkel nog op
zaterdag bij Ikea.
Enfin, mijn pizza koelt af en ik moet nog
blokken.
Aha, we zijn terug. En beter dan ervoor. Gedaan met kniezen over een ex. Gedaan met zelfmedelijden. Integendeel. Met volle moed vliegen we erin.
Ondertussen ben ik een eigen bedrijfje begonnen. Vanaf nu kun je via mij aan goedkope gezelschapsspelletjes komen. Je gaat gewoon naar www.knijn.be. Maar wat een gedoe.
Om te beginnen moest ik een website opstarten. voor iemand die al blij is dat ze haar laptop opgestart krijgt is dat een hele opgave. Gelukkig dat ik goede vrienden heb en lang leve google. Via google kon ik enkele cursussen HTML volgen. En een vriendin bracht me een programma, dreamweaver, om een website te maken. Nadat de webpagina's klaar waren, kon ik rekenen op iemand anders om het ding ook nog eens online te zetten. Wat een gedoe. Maar na 3 weken knoeien staat www.knijn.be wel online. Neem maar eens een kijkje en geefje mening. Spelfouten mogen ook altijd doorgegeven worden.
Daarnaast moest ik ook nog aan spelletjes komen. Wander van Agaspel heeft me daar geweldig bij geholpen. Hij heeft mij al zijn leveranciers gegeven. Al vraag ik me van sommige we af hoe ze er in slagen iets te verkopen. Uit beleefdheid stuurde ik de vertegenwoordigers een mailtje waarin mezelf voorstelde. Enkel Ravensburger slaagde erin mij te contacteren. De twee andere lieten niets van zich horen tot ik een maand later doodleuk een bestelling plaatsten. Al moet ik wel zeggen dat Hodin en 999-games sneller leveren dan Ravensburger. Maar kom, de spelletjes staan in mijn kamer, de leenkoffer is gevuld. En nu maar hopen dat we slagen in het project.
Verder heb ik ook nog andere dingen besloten. Ik word stilaan gek op mijn werk. Ja ik werk er graag, maar het is te afstompend. Ik voel een kanjer van een burn-out aankomen en dat wil ik vermijden. Solliciteren naar een hogere functie lukt blijkbaar ook niet. "We denken niet dat je er klaar voor bent". Koman zeg, ik ben wel slimmer dan dat.
Dus ik heb bij Het Roze Huis-Antwerpse Regenboogkoepel gesolliciteerd. Al denk ik niet dat ze me gaan aannemen, ik heb het wel gedaan. Ik heb verder dan Ikea gekeken. En dat werd tijd.
En nu rest me enkel nog heel hard doorblokken en mijn diploma halen.
Ik dacht dus dat alles goed kwam. Maar nee, helemaal verkeerd van me. Ze heeft gelogen, tegen mij, tegen zichzelf, ... Met mij naar bed gaan: geen probleem, me vertellen dat ze me graag zag, geen probleem. Tijd voor me maken, tja, dat was wel een probleem. Een groot probleem. Want ze zag me niet graag genoeg om tijd met me door te brengen. Ik kwam met een beetje geluk op de 4de plaats: eerst Chiro, dan school dan haar vrienden, en heel misschien volgde ik.
Ik wilde met haar trouwen , maar nu kan ik me dat zelfs helemaal niet meer voorstellen. Ik weet neit meer wat ik in haar zag, waarom ik zo graag bij haar was. Was het omdat ik gewoon iemand wilde? Omdat ik haar gewoon was? Ik weet het niet. Maar ik heb van haar gehouden, dat wel. En, dit vind ik enorm pijlijk voor haar, ik ben over haar. Het is beter dat we uit elkaar zijn. We wilden allebei andere dingen. Zij wil alles uit haar leven halen en enkel voor zichzelf leven. Ik wilde kinderen, een gezin. En dit blijkt niet echt combineerbaar. Ze is jong en egoïstisch. Al vind ze zelf van niet.
2 jaar heb ik mijn leven op pauze gezet voor haar, en nu kan ik ook verder. Ik ga alles doen wat ik wilde doen met haar. Ik ga aan kinderen beginnen, ik zoek die nieuwe job die ik graag doe, ik koop dat huis dat ik wil, ... Nee, ik hoef geen rekening te houden met iemand die op dit alles zegt: 'ik ben hier nog lang niet klaar voor'. Ik ben er klaar voor en dat is het belangrijkste.
Enfin, de cursus roept en ik wil deze nog afwerken voordat het weekend gedaan is.
We zijn nu enkele weken verder en ik denk dat het tussen ons wel goed komt. Ze komt al terug aan mijn lijf hangen. Maar ik vrees dat we toch nog even tijd nodig hebben om alles terug zoals ervoor te krijgen.
Goh, ik vrees dat ik echt van haar houd. Geen enkele andere griet zou me zo mogen behandelen, geen enkele andere griet had tegen mij moeten zeggen dat ze niet meer wist of ze nog van me hield. Maar zij wel. Van haar pik ik het. En van haar leer ik bij. Ze laat me diep in mezelf kijken en mijn fouten bijwerken.
Ach, het leven kabbelt verder en ik kan enkel hopen dat alles goed komt.
iets anders: Ik heb ongelofelijk mooie schoenen gevonden. Nadeel: ze zijn te groot. Is het erg dat ik ze toch wil houden en de tip opvul zodat ik ermee kan lopen? Als men mij dit 10 jaar geleden gezegd zou hebben, dan zou ik ze voor gek verklaard hebben. Ik die voor de moeilijke weg kies in plaats van handige schoenen?
Enfin, ik ga dit posten vooraleer de laptop weer uitvalt.
Ik en mijn grote mond ook altijd. Ja hoor, het zou me niets doen als we uiteen gingen. Totdat ze me verteld dat we misschien beter uiteen gaan. Dat ze het echt niet meer weet en in tranen uitbarst. Dus ik troost ze en zeg haar dat ze zich van mij niets moet aantrekken. Maar ik kan het niet aan zonder haar. Ik eet niet, slaap niet, huil de hele dag, en zelfs ademen doen pijn. Ik voel me leeg en wil de hele dag slapen. Na vier dagen en evenveel kilo's moest ik haar confronteren. Ik moest een reactie uitlokken. Haar duidelijk maken dat ik niet meer verder kon. Ik mocht enkele dagen thuisblijven omdat ik op het werk niets kon doen, behalve huilen. Nooit had ik gedacht dat het me zo diep zou raken.
Gisteravond zat ze nogal lang in de badkamer ik ben naast de badkamerdeur gaan wachten tot ze buitenkwam en vroeg haar hoe het met haar ging. We hebben lang gepraat op de keukenvloer, iets minder lang in de zetel en toen ging ze slapen. Ik kon niet gaan slapen. Het deed me te pijn. Ze wist nog steeds niet wat ze wilt. en ik kan niet verder met verwerken, want zolang ze mij niets laat weten, blijf ik hopen.
Maar toen ik later op de avond in bed kroop, lag er een briefje. Dus weer gebabbeld. Met iets meer succes. Ik heb beloofd om niet meer zo gauw boos te worden. En het voornaamste, de vanzelfsprekendheid dat ze bij mij blijft valt weg. Ik gaf soms echt de indruk dat ik dacht dat ze zonder meer altijd bij mij zou blijven.
Maar ze geeft me een tweede kans. Ze wil best opnieuw proberen, ondanks dat ze niet zeker is van onze relatie. En toch ben ik opgelucht. Vreemd, want het nog steeds elk moment gedaan zijn tussen ons. Maar ik kan tenminste proberen om te tonen dat ik het wel goed meen.
En ik moet zeggen dat ik geweldige vrienden en collega's heb. Ze stonden altijd klaar voor mij. Zo zie je maar, mensen zijn nog niet zo slecht.
Ach, ik ga snel wat eten, wat ik loop hier te draaien en nog meer kilo's verliezen is niet echt een optie.
Nee, het hoeft niet meer voor me. Ze weet niet of ze me nog van me houdt. Ze weet niet of ze nog verder met me wilt. En ik blijf op de 3de of 4de plaats komen. Ik ben moegestreden. Zoals een ex van me ooit eens zie: "houden van is soms niet genoeg". Ze had gelijk. Liefde lost niet altijd alles op. Ik kan haar nog zo graag zien als ik wil, het is niet wederzijds. Zij houdt van Chiro. En dat is het!
Zoals zij reageert reageerde ik op mijn 17de. Ze is 21 jaar, geen puber meer, maar wel een adolescente.Het eigenlijke probleem is dat één van mijn beste vrienden trouwt op 2 augustus. Katrien vertrekt 1 augustus op kamp. Ik wil haar de ochtend van de 2de gaan halen en diezelfde avond terugbrengen. Maar nee, dat gaat niet, ze is op kamp en uit principe kan je dan niet weg.
Het kamp is elk jaar, mijn vrienden gaan niet elk jaar trouwen. De jongen die gaat trouwen is iemand die, toen ik van huis wegliep, er altijd stond voor me. Elke keer opnieuw. En toch doet het haar niets. Chiro is belangrijker.
Dus ik neem een moeilijke beslissing en stap op uit de relatie. Het heeft geen zin om bij iemand te blijven die toch niet van me houdt.
En toch hoop ik dat ons gesprekje van vanavond een uitweg biedt.
Zondagavond, ze komt weldra terug thuis. Aangezien het al ettelijke weken geleden is dat we nog eens tijd voor elkaar hadden, probeer ik wat sfeer te scheppen in de slaapkamer. Ok, de slaapkamer is een bende. Gelukkig kan ik stellen dat de grootste rotzooi niet van mij komt, maar van haar. Snel alles wat niet echt op de vloer thuishoort in een doos opbergen of naar de wasmand brengen. Goh, dat is al een wereld van verschil. Haar bureau ga ik niet opruimen. Ze heeft een speciaal systeem. Volgens mij is het niet echt een systeem, maar gewoon een poging om niets kwijt te raken. Tja, als je alles op één hoop legt, dan zal het er wel ergens inliggen. Ik geloof in nette mapjes. Maar geloven is daarom niet in praktijk te brengen. Dus ik steek mijn papierwerk in mapjes en ze vind het verbazingwekkend dat ik snel alles terugvind. Haar bureau dus: ze gaat het als een belediging zien als ik er een laken overgooi en ik wil geen ruzie. Dat wordt die berg negeren.
Wat kan ik nog meer doen? Kaarslicht lijkt me zeer romantisch en uitermate geschikt voor het doel dat ik voor ogen heb. Ik verspreid de kaarsjes over heel de kamer en de trap. Het oogt echt wel intiem. Nog snel wat wierrook branden en klaar.
Wat doe ik aan? niet te veel, maar ook niet te weinig. Een mooi setje lingerie kan nooit kwaad en ik besluit dat een badjes erover meer dan genoeg is.
Muziek, uit hel mijn harde schijf zoek ik er de beste liedjes uit en zet ze op een playlist. Voila, de setting voor een intieme avond is al geplaatst. Het enige dat nog mist is zij. Om haar op te wachten en mijn intenties voor die avond duidelijk te maken zet ik me klaar.
2 uur later komt ze dan eindelijk aan. Ze opent de slaapkamerdeur en zegt: 'Verleidelijk hoor, met die badjas' Ja lap, weer niet goed. Ze geeft me een kus en begint honderduit te vertellen over haar chirodagje. *zucht* sfeer gebroken. Maar geen paniek, het kan nog goed komen.
Ze moet nog bellen naar haar moeder om iets te vragen. Tijdens het telefoongesprek val ik haar lastig. Ik zeg geen woord, maar mijn handen laten wel blijken waar ik zin in heb.
Ze haakt in, zucht en weet me te vertellen dat ze doodop is en geen zin heeft.
Eerst en vooral waren en computerproblemen. Als je mij vraagt, dan raad ik iedereen een Fujitsu Siemens laptop af. Ik ken 4 mensen die er één hebben (telkens van een ander lot). En drie ervan hebben er problemen mee. Breng je hem binnen dan ben je je laptop enkele weken kwijt en je krijgt hem niet gerepareerd terug. Er is altijd wel iets mis mee. De laatste keer dat ik mijn laptop (nog steeds in garantie) binnenbracht kreeg ik te horen dat ik hem verkeerd gebruikt had. Je mag blijkbaar je laptop niet opladen met de adaptor die ze er zelf bij leveren. *zucht*
Ach wat, ik heb mezelf een externe harde schijf en een nieuwe laptop gekocht als reserve. Gelukkig dat we een eindejaarsbonus kregen op het werk. De oude laptop doet het weer, dus kreeg Katrien mijn nieuwe laptop. Spijtig genoeg heb ik nu wel geen geld meer om schoenen te kopen. Al vond Katrien dat ik meer dan schoenen genoeg heb. Ze schijnt niet te snappen dat je verschillende schoenen nodig hebt in verschillende omstandigheden of om je schoenen met je kledij te matchen. Ach, wat ik spaar wel wat verder.
En ja, nog een reden dat ik lang niets geschreven heb: Ik moest eventjes doorblokken om mijn examens af te leggen. De cursus had ik al veel te lang en ik moest binnen 4 maanden mijn examens afleggen of ermee stoppen. Al geef ik toe dat ik de eerste maand mijn best deed om regelmatig te studeren, maar dat ik het algauw wat liet afweten. Ik heb het boek dan maar uitgelezen en ben het examen gaan doen. Eigenlijk verdiende ik het niet om te slagen voor het examen. Maar ach, het is leuk meegenomen. De andere cursussen zijn besteld aangekomen en goed bevonden. Ik wil echt wel verder studeren. Niet dat mijn job nu saai is, maar wel heel afstompend. Op intellectueel peil kan ik veel meer aan. Soms raak ik helemaal gefrustreerd omdat ik enkel moet doen en niet nadenken. Ach, ik heb ondertussen gesolliciteerd voor een andere job. Niet dat ze me die gaan geven. Daarvoor onderschatten ze mijn capaciteiten. Vreemd genoeg doe ik wat ze vragen om de job te kunnen al in mijn vrijwilligersleven. Vanaf dinsdag weet ik meer. Al hoop ik dat ze me wel niet tot op het bot gaan afbreken zoals ze al eens gedaan hebben bij een andere collega van me.
En verder heb ik de afgelopen maand een valentijnsfeestje in elkaar gestoken. Ik ben de nieuwe activiteitenverantwoordelijke van Het Roze Huis-De Ark. Maar ik heb geen vrijwilligers voor mijn team. In plaats van mee te zoeken, besloten ze dat een feestje om de veranderingen in ons team aan te kondigen ideaal zou zijn. Maar geen paniek, ik had een heel team ter mijn beschikking. Ja, tuulijk het activiteitenteam. Ik schreef de aankondigingen, mailde ze direct door. En dan: niets. Echt, niets. De flyers die iemand gemaakt had, werden niet verspreid, de teksten werden niet op internet gezet, ... Tja, hier thuis hadden ze de nodige boodschappen gedaan, we hadden versiering gemaakt, ... En dan krijg je mail dat ze de versiering niet goed vinden, dat er geen communicatie met de buitenwereld was, ... Je gaat horen en dan vertellen ze eerlijk dat ze je mails wissen omdat ze dachten dat het spam was. Wat ik me nu afvraag is, waarom De coördinator van Den Draak dan gaat rondbazuinen dat ik niet mail naar hem. Weerom het bewijs dat sommige mensen hun taken niet aankunnen en dat volwassenen toch nog steeds ergerlijker zijn dan kleine kinderen.
Zaterdag: braaf gaan werken. Net zoals altijd. ;) . Krijg ik mijn maandstonden toch niet door, zeker. Ik had het al kunnen raden. De buikpijn was te zeurend en te verdacht. Na enkele uren achter de pc , kreeg ik krampen. VLug naar de WC en ja hoor. Onvermijdelijk! Gelukkig zit er altijd maandverband in mijn handtas. Daarna braaf verder gaan werken. En dan moet het natuurlijk lukken dat het bureau vol mannen zit en de enige vrouw aanwezig is mijn chef die achter mij zit en af en toe naar me kijkt alsof ik compleet doorgedraait ben. Ze kan natuurlijk gelijk hebben. Maar dat is nu niet het punt. Na een halfuur verga ik echter van de buikpijn, de neiging om met mijn hoofd op het bureau te gaan slaan werd onvermijdelijk. En net zoals het maandverband zijn aspro's ook een vast onderdeel van mijn handtas. Snel even naar de kantine geglipt om een beetje water. Na ongeveer 20 minuten begint dat pilletje dan te werken. Gelukkig!
En dan die broek die zo spande: ronduit irritant. Nu moet ik niet klagen. Op gebied van gewicht ben ik niet slecht bedeeld. Vrienden zeggen me vaak genoeg dat ik mager ben. Maar telkens ik mijn maandstonden heb, dan lijkt het wel alsof ik een maat of twee bijgekomen ben. En aangezien we op het werk een uiform hebben, knelde die broek en beetje.
Maar ach, na een par uur zat mijn dag erop en kon ik vertrekken. Niet naar huis, maar na een bruiloft. Vrienden van Katrien trouwden. Snel omkleden in de kleedkamer: rok, blouse, panties. En ja die laatsten scheurden en en tweede paar was niet te vinden. En dan vraag je je af waarom je je benen die ochtend niet geschoren hebt. En ja, je weet het antwoord: blijven liggen was veel verleidelijker. Maar met die stoppels voel ik me helemaal niet op mijn gemak en ik vind het zelf ook geen zicht. Snel die schoenen aandoen en dan maar op de bus wachten: ik zal onderweg wel panties kopen.
De bus is natuurlijk net gepasserd en het is zaterdag, dus rijden ze minder vaak. Op een drafje naar die andere bus dan maar. Onderweg valt mijn frank dat ik voor het cadeautje moest zorgen. Terug naar binnen en snel naar de kassa. De vriendin gebeld om toch nog panties te pakken te krijgen. En gelukkig was er snel een bus.
Eindelijk aangekomen op de bruiloft: De bruid had een pracht van een jurk aan. Maar de bruidsjurkjes van de kindjes waren lelijk. Het leken wel grote babiekleedjes. Het feestje was leuk en het eten lekker, simpel maar goed. Te ingewikkeld is trouwens niet leuk. En vooral het gezelschap was goed. Ik geef toe dat ik soms te kattig deed tegen Katrien. Maar we zaten allebei nog met de kater van de vakantie en hadden nog geen moment gehad om het uit te praten. Maar ja, dat moment komt er toch altijd onvermijdelijk aan. Dus s'nachts in bed de ruzie uitgepraat. Ik vraag na een stilte altijd waar ze aan denkt. En dan wat later vraagt ze dat aan mij. Deze keer was ik te eerlijk. Ik dacht aan seks. Liegen had toch geen zin, maar ja, ze werd er alleen maar bozer om. Gelukkig verdween die bui ook.
En ja, momenteel is alles weer goed in onze relatie. Ik zie ze graag, en hopelijk weet ze dat ook.
Wel ik ben een 26 jarige vrouw. Al voel ik me vaak nog een meisje. Ik heb al meer dan een jaar een relatie met Katrien. Dus ja je hebt da tgoed geraden, ik ben lesbisch. Al is dat niet geheel waar. Ik zou mezelf eerder onder de noemer bi plaatsen, omdat ik ook verliefd kan worden op mannen. Al moet ik wel toegeven dat ik me snel verveel in een relatie met een man. Maar bon, Katrien dus. Ze is 20 jaar, is anderhalf jaar geleden gestopt met studeren en begint dit jaar aan een nieuwe studie: Ortho-pedagogie. Ik ben benieuwd! Ikzelf neem mijn oude studie terug op en verdiep me verder in de psychologie. We zullen wel zien hoe lang het duurd.
Momenteel ben ik net van Hoboken naar Berchem verhuisd. Na een aantal jaar op kot gezeten te hebben, was ik achter de hoek van mijn ouders komen wonen. Op veel punten heel handig, op andere storend. Mijn vader zich mijn appartement als mijn slaapkamer van vroeger. Hij kwam regelmatig commentaar geven. En ik werd er gek van. Op zich is hij een zalige kerel, maar soms te bezorgd voor zijn kindjes. En mijn mama, wel, die vond het geweldig dat ik zo dicht bij haar woonde, dan kon ik binnenspringen waneer ik wilde.
Maar ja, toen kwam Katrien en we waren nu elke keer meer dan een uur onderweg naar elkaar. Tja, dat is het nadeel van geen eigen wagen te hebben. Al heb ik onlangs wel mijn rijbewijs gehaald.Katrien wilde bij me op kot komen, dan zagen we elkaar toch wat vaker. Dus we zijn verhuist naar Berchem. Wat een gedoe. Een leuk appartementje vinden was te duur. Een huis kopen onbetaalbaar. Dus werd het samenwonen met wat vrienden. Tommeke Zag het direct zitten en nu zitten we hier met z'n drieën, op zoek naar een vierde om hier bij in te trekken.
Om eerlijk te zijn: in het begin had ik heimwee. Daar moet je dan zo oud voor geworden zijn. Ik mistte dat kleine appartementje en mijn ouders. Katrien was op kamp, Tommeke kon nog niet in zijn kamer. Maar goed, Katrien kwam terug. Tommeke kan nog steeds niet in zijn kamer, maar slaapt in de tweede badkamer. De huisbaas moet zijn kelder komen leegmaken, de nodige reparaties uitvoeren en de rotzooi uit de tuin komen halen. Vreemd genoeg vind hij dat allemaal normaal. Altijd maar beloven om het te komen doen, al zo'n anderhalve maand. Zijn vrouw begon te zeuren over de huisdieren. Al besef ik dat zeven konijnen veel zijn, er staat wel degelijk in het contract dat we huisdieren mogen houden. Al dacht zij dat er in stond dat het niet mocht. Wie tekent er nu een contract zonder te lezen? Enfin dit is zo'n beetje een korte schets van wat er nu gaande is in mijn leven. Niets speciaals.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
