Volg onze blog
 

Vandaag hebben de groepen zich herenigd. Eerst en vooral werd er bijgepraat over de afgelopen dagen, waarna we aan tafel plaats mochten nemen om weer te genieten van de rijst met bonen. Het was weer aanpassen om met zoveel mensen aan tafel te zitten.

Vervolgens namen we de tijd om een lunchpakket klaar te stomen om morgen naar Gombé mee te nemen. Ook werden er enkele souvenirs gekocht en genoten van een lekker, fris sapje in restaurant Modern.

Bijgevolg maakten we ons klaar om in Aqua Lodge te gaan zwemmen. We genoten van de stralende zon en het warme water van het meer. Ook namen sommige de tijd om kennis te maken met Bush, het tamme aapje dat iemand aan het uitlaten was.

Omstreeks 19.00 uur hebben we het eerste deel van onze groepsevaluatie gehouden. Deze hebben we moeten onderbreken aangezien we om 20.00 uur verwacht werden in restaurant SunJets. Hier hebben we frietjes met een beetje kip en een slaatje gegeten. Het smaakte!

Na deze heerlijke maaltijd werd het tweede deel van de groepsevaluatie gehouden.

Nadien kropen we in ons “eigen” bedje.

Omstreeks 2.30 uur werd onze nachtrust even verstoord door geschreeuw. Het bleek dat er een muis langs Hendrikje haar bed zat. En weer een onverwachte wekbeurt om 6.30 uur toen Gert op onze deur stond te bonken om te melden dat het vertrek naar Gombé een uur eerder zou plaatsvinden. Typisch Afrika.

Bij Aqua Lodge aangekomen bleek dat de boot niet in orde was. Bijgevolg moesten we 2 uur wachten op een andere boot. Ook typisch Afrika zeker. Deze verloren tijd hebben we kunnen invullen door te ontbijten. Boterham met Nutella CHOCO! Tijdens het wachten begon het ook nog eens te regenen. We hadden het begin van onze dag wel anders voorgesteld.

Toen de boot om 10.00 uur vertrok zorgden de regen en de frisse wind voor heel wat kippenvel. De watermeloen die we op de boot kregen was echter een kleine opkikker.

Ook heeft Gert tijdens onze twee en half uur durende bootreis nuttige tips gegeven omtrent de apen. Zo zei hij dat je je rugzak goed moest bijhouden aangezien de apen anders je brood pikten. We moesten bij hem dan ook niet komen klagen.

Eenmaal aangemeerd zette Gert zijn eerste stappen in Gombé en hup een aap had al twee broden uit zijn open rugzak gepikt. Oh wat hebben we toen gelachen.

Vervolgens namen we de tijd om even wat calorieën op te nemen voordat we aan onze helse klimtocht begonnen.

Gelukkig was het in tussen tijd ook gestopt met regenen.

Na even te klimmen zijn Sarah & Ine samen met Gert terug gekeerd en de rest is verder geklommen. Omstreeks 15.45 uur zagen we de eerste chimpansees. Deze lieten zich rustig bekijken, het zijn echte pracht beesten. Een deel van de groep kwam bijna in botsing met drie chimpansees. Het was even schrikken aangezien je normaal 10 meter afstand moet houden.

Vervolgens trokken we naar de waterval. Hier kregen we te maken met steile afdalingen, en door de modder zijn er dan ook enkele slippertjes gebeurd.

Eenmaal bij de waterval heeft een deel van de groep een frisse douche genomen. Daarna trokken we naar het eindpunt waar we rond 17.05 uur aankwamen.

Daar dronken we een soda, waarna we terug met de boot naar Kigoma vertrokken. Eens in de boot begon het weer lichtjes te regenen. In de boot aten we appelsienen, watermeloen en sappige ananas.

In Mandeleo aangekomen hoopten we dat de ugali met bonen al op waren. Deze keer hadden we geluk. Het grootste deel van de groep heeft nog een uur achter eten liggen zoeken. Uiteindelijk zijn ze gestrand bij Sunsite en hebben ze hier gegeten. De achterblijvers verzorgden de blog.

Vervolgens trokken we naar ons bedje, hopende op een heerlijke nachtrust om morgen van onze laatste dag in Kigoma te kunnen genieten.

Dag allemaal,

Deze morgen was het alweer vroeg dag. Als ontbijt was het droog brood met thee, vandaag was er geen boter.. Jammer, maar als we zo horen van Broeder Stan met hoe weinig middelen ze moeten rondkomen vinden we het helemaal niet erg om een droge boterham te eten. Daarna vertrokken we richting Maweni Hospital met dokter Mganga om onze eerste stagedag daar te beginnen. We stonden met ons vier op de verloskamer. Het waren heel mooie en nieuwe verloskamers. We waren nog geen kwartier daar en we mochten al een bevalling bijwonen. Een hele ervaring ! Hierna kregen we nog een kleine rondleiding op de kraamafdeling.

Op onze terugweg naar Mandeleo zaten we in een overvolle dalla dalla tussen de lokale bevolking. Jammer genoeg hoorde we het in de verte al onweren. Daar ging ons plan om te gaan zwemmen in het Tanganyka Lake. Na een flinke regenbui zijn we naar de markt gegaan. Hier hebben we werkelijk onze slag geslaan.

Terug in Mandeleo aten we ugali met bonen en kool. Aan tafel leerden enkele van ons nog een paar nieuwe woordjes Swahili.

We hebben nog even nagebabbeld met Broeder Stan en Benjamin over het reilen en zeilen van de weeskinderen en andere bewoners van Mandeleo. Zo leren we hun achtergrond een beetje kennen.

Het minpuntje van vandaag was dat er geen stromend water en geen elektriciteit was, maar langzaam leren we dat in Afrika niet altijd alles gaat zoals je plant. Ondanks dat hebben we een hele leuke, gezellige en leerrijke dag gehad.

Groetjes en tot morgen,

Hendrikje, Mariet, Kim, Jill en Sarah

Vandaag zijn alle groepen naar een andere plaats verhuisd:

- Frauke, Valerie, Hanne en Charlotte zijn naar Marumba

- Niki, Ine, Katrien, Sanne en Gert zijn naar Kabanga

- Wij : Mariet, Sarah, Jill, Kim en Hendrikje zijn terug in Kigoma om onze stage in Maweni verder te zetten.

Voor de volgende dagen zullen wij dus de blog in stand houden!

Donderdag zijn we vertrokken naar Kabanga. Dit was een 5 uur durende rit in een dalla dalla. We waren dus zeer blij toen we daar eindelijk aankwamen!
We logeerden daar bij de nonnetjes en werden goed ontvangen…

Als slaapplaats kregen we een apart huisje, waar al de luxe die we niet meer gewoon waren, wel aanwezig was. We hadden een WC met bril, douche met warm water, keukentje,…

In dit domein bevonden zich ook het ziekenhuis en een school voor verpleegkundigen en vroedvrouwen. Op de eerste dag stage hebben Sarah en Jill op de pediatrische afdeling gewerkt. Er waren heel erg veel zieke kindjes, vooral Malaria was hier de oorzaak van. Mariet en Kim hebben de eerste dag op de Materniteit / verloskamer gestaan, en hebben hier een keizersnede gezien. Laten we zeggen dat deze er anders aan toe ging dan in België…

De tweede stagedag draaiden de rollen om en hebben ook Sarah en Jill een spoedkeizersnede bijgewoond. Mariet en Kim konden aan de grote kuis beginnen op de pediatrie. Alle kasten, muren, ramen,… moesten gepoetst worden. En met de Afrikaanse temperaturen was het best vermoeiend!

Iedereen in het ziekenhuis was vriendelijk en het viel ons op dat zij ook heel goed Engels spraken. Ook de opleidingen van de studenten daar waren zeer goed!

We werden uitgenodigd om een kijkje te nemen in de school, en hebben hier een heel leuk ( en lang ) gesprek gehad met de studenten over cultuur, opleiding, levensgewoonten, … Zo kwamen we allemaal wat meer over elkaar te weten!

’s Morgens en ’s middags hebben we ons verwend met een geroosterde boterham met boter, suiker en bananen.

’s Avonds gingen we eten bij de nonnetjes waar we de meest heerlijke maaltijden voorgeschoteld kregen! Dit deed deugt na al die rijst en ugali met bonen.

Vandaag zijn we om 8 uur vertrokken richting Kigoma. We hadden er natuurlijk niet aan gedacht dat het zondag was en dat hierdoor al de dalla dalla’s wat vertraging hadden. We hebben onze girl power gebruikt en zijn uiteindelijk na 6 uur reizen toch met een dalla dalla in Kigoma geraakt. Terug hier hebben we direct onze bikini’s aangetrokken en zijn we richting Tanganyka-lake gewandeld. We hebben wel eerst een tussenstop gemaakt om wat te eten.

Het was prachtig weer en het zwemmen was echt zalig!

We hebben allemaal vriendschap gesloten met een aapje (die toch Jill verkoos als partner !). Toen het donker werd, zijn we met z’n allen terug richting Mandeleo gewandeld en hebben we een mis mee gevolgd met de broeders en bewoners van Mandeleo. Hierna stond het eten al voor ons klaar: Ugali met bonen en een soort van kool.

Nu nog even napraten en dan kunnen we gaan genieten van een (hopelijk) zalige nachtrust..

Vandaag 20 februari vertrokken we na een heerlijk ontbijt (wit brood en thee) voor de derde maal naar Maweni waar we stage liepen in de verloskamer. (Het was echt lekker!!!).

Daar aangekomen werden we geconfronteerd met twee dode baby’s en één prematuurtje. We merkten onmiddellijk dat er geen woord gerept werd tegen de moeders van de overleden kinderen, wat weer een groot verschil is met België.

Ook lag er een vrouw waarbij de placenta maar niet geboren werd, bijgevolg trok men aan de navelstreng waardoor deze in twee brak en men de placenta met de hand moest gaan halen.

Na even te moeten wachten kwam er een jong meisje binnen dat moest bevallen. Zij had enorm veel pijn en schreeuwde het uit. Bovendien waren de harttonen van het kind niet goed. De vroedvrouwen deden echter niets om de baby snel ter wereld te laten komen.

Even later kwam er een vrouw binnen waarvan de vliezen waren gebroken, we legden haar op bed en na 5 minuten wachten brachten Valérie en Frauke een gezond meisje ter wereld. (Toch nog iets positief!)

Na het werk vertrokken we met de dalla dalla naar Mandeleo waar een schotel (inderdaad) rijst met bonen voorgeschoteld kregen.

Bijgevolg trokken we naar het strand waar we genoten van de verfrissing in het meer en het zonnetje dat even later weg trok. Hier konden wij nog even bijpraten met de Belgische student kleuterleidsters.

Bij aankomst in mandeleo was er een grote verassing bij het douchen…er was eens warm (lauw) water.

Na de afwas was het bungalow time. Dit is een moment waarop alle leden van de communiteit de tijd krijgen om liedjes te zingen, dingen te vertellen …. Dit was een zeer tof moment met heel wat gezang en oerkreten. Soms kreeg je er zelfs een kriebel van in je keel. Bovendien konden we er genieten van cola of Fanta. Dat is eens wat anders dan steeds water te moeten drinken.

Na dit leuke moment namen we nog even de tijd om van een ananas te genieten.

Nu is het tijd om onze koffer te maken aangezien we morgen naar Maroumba vertrekken. Jullie zullen dus misschien even niets van ons horen.

Groetjes,

De inleefreizigers!

Vrijdag 19 februari

Na het ontbijt en het ritje met de dalla dalla begonnen Charlotte, Hanne, Frauke en Valerie een nieuwe stagedag in Maweni hospital.

We kwamen net binnen in de verloskamer en daar lag al een parturiente om te bevallen.

Het was heel choquerend om te zien hoe dat de vroedvrouw de parturiente behandelde , ze sloeg haar zelfs omdat ze niet goed perste.

Ook krijgen we steeds meer en meer de indruk dat ze daar niet weten met wat ze bezig zijn. De baby had het zeer moeilijk na de bevalling en moest dringend hulp krijgen.

Tegelijkertijd begon de mama hevig te bloeden en er was maar één vroedvrouw om dit allemaal op te lossen. Maar goed dat wij er nog waren!

Het was ook zeer choquerend om te weten te komen dat er deze maand alleen al 10 baby’s en 1 mama zijn gestorven.

Omdat het rustig was in de verloskamer mochten we gaan helpen op de materniteit. Hier was echter ook weinig te doen. Er lagen 4 vrouwen van de tien die hun kindje verloren hadden. Het was vandaag een zeer confronterende dag, dus waren we blij dat we het daarna wat rustiger aan konden doen.

Terwijl Frauke en Valerie hun kleren wasten zijn Hanne en Charlotte naar het Tanganyka meer gegaan. ’s Avonds hebben we hier gegeten , en het was eindelijk eens iets anders: ugani met bonen EN groenten. We zijn benieuwd naar de belevingen van de andere groepjes!

Groetjes,

De inleefreizigers.

Donderdag 18 februari:

Vandaag 18 februari werd de groep in 3 gesplitst.

Charlotte, Hanne, Valérie en Frauke vertrokken samen met Dr. Maganga naar Maweni. Daar hebben zij ongeveer een uur moeten wachten voordat zij naar de verloskamer mochten.

Tijdens het lange wachten zagen zij verroeste bedden buiten staan en was er een röntgenapparaat dat leek op tuindecoratie.

Na enige tijd werden we begeleid naar de verloskamer waar het niet aangenaam rook. Vervolgens mochten Charlotte en Frauke er meegaan met een keizersnede. Het was vrij choquerend om te zien hoe zij de patiënte behandelden. Qua steriliteit viel het echter mee. Ook waren er heel wat verschillen te zien met België. Zo werd de patiënte geïntubeerd en was zij buiten kennis. Na vele minuten wachten werd er een jongetje geboren.

Valérie en Hanne daarentegen mochten een ingeleide arbeid volgen. Ook in dit ziekenhuis zagen zij dat er niet veel kennis was i.v.m. steriliteit. (In plaats van een stuwband voor een bloedname te gebruiken werd er hier gebruik gemaakt van een steriele handschoen). Daarnaast kregen zij uitleg over het Tanzaniaans partogram, (document vordering arbeid) wat voor hun toch interessant was.

Na enkele uurtjes polé polé (rustig) gewerkt te hebben namen zij de dalla dalla terug naar Kigoma waar zij werden opgewacht voor een HEERLIJKE maaltijd rijst met bonen L.

Vervolgens namen zij de tijd om even te ontspannen, zij gingen zwemmen in het Tanganyka meer vlak onder de palmbomen in het stralende zonnetje.

Na een heerlijke verfrissing in het water gingen Frauke en Valérie naar de markt waar zij een heerlijke ananas en een sappige watermeloen kochten. Ook gingen zij even kijken in het souvenirwinkeltje waar zij enkele cadeautjes kochten. Tegelijkertijd namen Charlotte en Hanne de tijd om hun kleren te wassen.

Om 20.00 uur was het tijd voor het avondmaal, deze keer ugani met bonen natuurlijk. Vervolgens konden zij rustig ontspannen met een lekkere ananas.

Over de rest van de groep kunnen we weinig vertellen aangezien zij op andere locaties zijn.

Groetjes,

De inleefreizigers.

De directeur heeft ons een introductie en rondleiding gegeven. De kinderen hebben ons hartelijk ontvangen. Ze namen onze handen vast en lieten niet meer los.

De klaslokalen voor de kinderen waren schaars ingericht. Buiten banken, zitbanken en een bord was er niet veel te zien. Ze hebben 1 boek per klas waarmee ze het moeten doen !

We hebben ook een oogje mogen werpen in de slaapzaal. Ze vroegen of we geld hadden voor nieuwe matrassen terwijl er een stapel nieuwe matrassen aanwezig was. De kinderen hun matras moest je eerst bij elkaar zoeken voor je er één had ! Heel raar dat ze die nieuwe matrassen niet onmiddellijk uitdelen! Een wauw-moment voor heel de groep was wel ‘het zakdoekleggen’ met de weeskinderen! Prachtig om te zien!

Na het bezoek aan het weeshuis, werden we opgewacht door Deus. Deus is ooit één van de bewoner geweest in ons verblijf (Mandeleo). Hij is aan het leren voor jurist en wil nog verder leren tot geneesheer. Deus heeft een vrouw en een kind, de reden waarom hij is moeten afzien van het broederschap.

We hebben door een soort van rimboe gewandeld tot aan zijn ‘huis’. De streek was er prachtig! Over het treinspoor, door het bos, over boomstammen en rivieren!

Het dorpje was typisch een Afrikaans dorpje met strooien daken en lemen muren. Deus woont samen met zijn vrouw en vier andere families samen in één ‘huis’. Zijn vrouw had voor ons vis gemaakt met een soort van pannenkoek en thee die leek op kruidnagel. Als toetje kregen we een banaan. Iedereen heeft, na alle rijst en bonen, zeer genoten van deze maaltijd. Heel raar vonden we het toen de vrouw binnenkwam met een kom en water. We mochten om beurt onze handen wassen voor en na het eten! Dat zie je bij ons in België niet hé à in een restaurant eerst allemaal je handen wassen voor het eten wordt geserveerd.

Iedereen was zeer onder de indruk van dit bezoek!

Hierna zijn we terug gewandeld naar Mandeleo om daarna door te gaan naar de grote markt in Mwanza. Het was een zeer grote markt met allemaal kleine, hobbelige paadjes!

Na het bezoek aan de markt heeft de eerste wasbeurt van kleren plaats gevonden. Hierna hebben we ons evaluatiemoment gehad en hebben we gezellig gegeten!

Nu gaan we onze rugzak vullen met kleren, handdoeken enz. voor onze stagedagen buiten Kigoma. Sanne, Niki, Ine & Katrien vertrekken morgenvroeg naar Marumba. Sarah, Kim, Mariet en jill gaan hun eerste stage doorbrengen in Kabanga. De andere nl. Charlotte, Frauke, Hanne en Valerie blijven wel in Kigoma en gaan naar Maweni.

Dus nu pakken maar !

Om kwart voor zeven ging de wekker af! De meeste hebben de eerste nacht goed doorgeslapen door de vermoeidheid van de reis. Om half acht hebben we samen ontbeten: Witte boterhammen zonder beleg met thee.

Onze eerste regenbui is een feit. Al bij al heeft dit maar een uurtje geduurd !

Na een uur te wachten op een dalla dalla zijn we vertrokken richting National Health Center.

Op zich hebben we hier niet veel kunnen zien. Het was een klein, primitief ziekenhuis waarbij er weinig materiaal aanwezig was.

Als tweede hebben we het nieuwe ziekenhuis van Maweni bezocht. Dit is vooral gericht op de zorg voor moeder & kind. Hier zaten ontzetten veel moeders bij elkaar met hun kind. We hebben de rondleiding gekregen van Zuster Bernadette (te vergelijken met Whoopy Goldberg). In de inkomhal hebben we onze ogen de kost gegeven. Hier werden kinderen ‘al hangend’ gewogen. Grote kinderen hangen zelf aan een haak, kleine kinderen worden in een buidelzak gehangen. Hierbij is 1 kindje uit de buidelzak gevallen wat iedereen wel gechoqueerd heeft. De verpleegkundigen gaven ook weinig aandacht aan moeders en kinderen.

Nadat we een beeld gevormd hadden van hetgeen er gebeurd bij de inkomhal, zijn we verder doorgegaan naar de antipartale ruimte (voordat vrouwen bevallen) en de postpartale ruimte. We hebben allemaal een kijkje mogen nemen in het bevallingskwartier. Ine heeft de kans gekregen om hier een bevalling mee te volgen en vond het toch wel vreemd allemaal ! Er werd niet steriel gewerkt en het kind werd ook niet aan de mama gegeven nadat het geboren was. De moeder staat tien minuten na de bevalling al recht en kleed zich aan. Hier in België hebben ze er ongeveer drie uur voor nodig. Er waren veel verschillen te merken op het gebied van bevallen in België en Tanzania.

Om de voormiddag te eindigen was het de bedoeling om het oorspronkelijke ziekenhuis van Maweni te bezoeken. Jammer genoeg deden ze hier vrij moeilijk en werden we geweigerd. Ze moesten een officiële brief hebben met het bewijs dat wij verpleegkundigen/vroedvrouwen zijn.

Dan maar terug naar Mandeleo. Iedereen was praktisch zo goed als uitgehongerd aangezien het half drie was. Blijkbaar kwam dit omdat de zak met houtskool had opengestaan en deze dus nat was van de regen !

Met ons buikje vol van rijst en bonen zijn we verder gereden tot Gungu waarbij we een lange wandeling hebben gemaakt om er te geraken. Het leek wel of de eerste inwoners van de straat al de andere hadden opgebeld. Zo stond iedereen aan zijn deur ons op te wachten. Kinderen waren heel uitgelaten en zwaaiden er op los. Sommigen keken ons aan alsof we van Mars kwamen. Zij hadden nog nooit ‘witte’ mensen gezien.

Gungu is een ziekenhuis voor zwangere vrouwen die zich alleen maar mogen aanmelden als hun weeën al goed op gang zijn en er geen complicaties zijn. De moeders moeten zes uur na hun bevalling al terug naar huis ! Jammer genoeg lagen hier geen zwangeren/moeders. Dan maar ons oog richten op materiaal en hygiëne. Hierbij hebben we toch wel eens moeten slikken. Zo lagen er opgedroogde, bebloede handschoenen in een kom en stond er onder een tafel een bak met alle lichaamsvochten die je kan bedenken. Er liep een autostrade van mieren over de vloer en de vloer zelf had volgens ons al weken geen zwabber gezien.

De omgeving van het ziekenhuis zelf was wel de moeite. We hebben dan hier ook onze eerste groepsfoto getrokken!

De namiddag hebben we afgesloten met een bezoek aan het Human College. Hier gaan kinderen naar school en er is ook een internaat aan gekoppeld. Ze hebben wonder boven wonder hun eigen boerderijtje met koeien, varkens, een hond en ganzen. Ze kweken ook hun eigen groenten. Iedereen was aangenaam verrast want het zag er supermooi uit en ook de omgeving was ook super !

Om eens van de rijst en bonen af te stappen, zijn we gaan uit eten bij restaurant Modern. Hier hebben we Kuku Chips gegeten (Kip – met haren- , frieten, komkommer, tomaat en sommige kregen ook inclusief wormen). Verzadigd hebben we onze evaluatieronde geopend met spelletjes zoals billekeklets. Dit was zeer goed voor de groepssfeer. Daarna heeft iedereen zijn bio-psycho-sociale beleving gezegd en zijn we stilaan naar onze kamer afgedropen.

Kukeleku, dit staat voor gewekt worden om zes uur door een kraaiende haan! We zijn dus weer vroeg erbij vandaag. Vandaag een verassing: Brood, thee en BOTER !

Om negen uur zijn we in groepen van vier naar drie verschillende ziekenhuizen vertrokken. Hier volgen de belevingen van elke groep:

Groep A: Katrien, Niki, Sanne & Ine in Maweni Hospital

Nog steeds is het papierenwerk niet in orde en hebben we dus anderhalf uur moeten wachten. We hebben dan een gesprek aangeknoopt met twee Tanzaniaanse vrouwen. De communicatie is niet zo simpel maar al bij al konden we ons allemaal verstaanbaar maken. Ze waren erg gechoqueerd toen ze onze piercings zagen. Dit vonden zij heel vreemd. Ook hebben we hun snoep laten proeven en Ricola vonden ze toch niet slecht =) We hebben ook wat Swahili’s geleerd.

Dan toch op stage ! Sanne & Ine kregen de kans om op pediatrie stage te lopen vandaag.

Niki & Katrien hebben op heelkunde/inwendige gestaan bij volwassenen. Dit was een schokkende belevenis. Geen steriliteit, geen hygiëne, en van werken kwam er daar eigenlijk niet veel in huis. Daarna kregen ze nog een rondleiding in het hele ziekenhuis. Een schokkende ontdekking was de psychiatrische afdeling, die helemaal in de uithoek lag.

Op pediatrie was het naar ons gevoel ‘rustig’. Er lagen al bij al twintig kindjes, de meeste met Malaria, infectieziekten en ondervoeding. De verpleegkundigen waren naar ons toe zeer vriendelijk, in tegenstelling tot naar de kinderen en moeders. Ze kwamen nors over en schreeuwden letterlijk tegen kinderen. Qua technieken wisten ze goed wat ze moesten doen en werkten ze proper (dit betekent niet steriel !). We waren wel aangedaan toen we een boek kregen met alle gegevens van de kinderen. Hierbij maken ze een som van alle kinderen die opgenomen zijn, ontslagen zijn en overleden zijn. Hierbij kwamen we tot de conclusie dat per maand ongeveer 20 kinderen sterven, maar dit is hier de realiteit zeker?

Groep B: Kim, Mariet, Jill & Sarah in Kigoma National health center.

Eerst werden we bij de dokter verwacht, hij deelde ons in per 2. Normaal was het een groepje van 3 op een afdeling en nog 1 iemand alleen, maar dit zagen we nog niet echt zitten. Mariet en Kim hebben een uurtje gewacht vooraleer hun verpleegster er was, toen die eindelijk aangekomen was, zijn zij twee patiënten gaan verzorgen, wat niet erg veel inhield. 1 intramusculaire injectie en het nemen van de bloeddruk… dan was het wachten op nieuwe patiënten, maar die kwamen maar niet. Daarna zijn ze in het laboratorium gaan meevolgen. Jill en Sarah mochten bij de prenatale consultatie gaan volgen. Daar werden zwangere vrouwen van kop tot teen nagekeken: eerst de ogen, dan voelen ze of de klieren in de keel gezwollen zijn, palpatie van de borsten, handgrepen van Leopold om de ligging van het kindje te voelen, de hoogte van de baarmoeder (om te weten hoeveel maanden ze zwanger zijn), luisteren naar de foetale harttonen met een hoorn van Pinard en de benen om te kijken of ze oedeem hebben. Ook nemen ze de bloeddruk en nemen ze een HIV-test af. Sarah heeft 2 mensen mogen testen op HIV, enkele minuten later wisten we het resultaat, ze waren negatief. Jill mocht gaan kijken hoe ze vrouwen en kindjes wegen. Ook zagen Jill en Sarah hoe de verpleegkundige van daar een implanon plaatsen. Van steriliteit is hier nauwelijks sprake, ook al deden ze erg hun best, het is moeilijk met de beperkte materialen.

Groep C: Hanne, Charlotte, Valérie en Frauke in Ujiji health center

Omstreeks 8.45uur namen we de dalla dalla naar Ujiji. Daar liepen we stage in het Ujuije health center. We werden daar met open armen ontvangen en mochten ons omkleden in de kleine operatiezaal.

Vervolgens begonnen we met man en macht te schrobben aan het materiaal waar al het bloed was ingedroogd.

En daar was onze eerste parturiënte, zij 6 cm ontsluiting. We voerden de handgrepen van Leopold uit om de rug te zoeken zodat we de harttonen konden vinden. Dit was echter niet simpel met de hoorn van Pinard, zeker als je achteraf weet dat het om een tweeling gaat.

Toen de vrouw op 10 cm ontsluiting stond voerde Hanne de bevalling uit. Dit ging zeer snel, de vrouw moest maar één keer persen en een jongetje werd geboren. Na 30 minuten werd het meisje geboren.

Vervolgens ruimden we alles op en was het de beurt aan Valérie. Na 40 minuten wachten kon zij de bevalling uitvoeren. Het kind moest echter even door ons alle geaspireerd en gestimuleerd worden om op gang te komen.

Na een bewogen maar fijne dag namen we de dalla dalla terug naar Kigoma.

Na 5 keer opstijgen en landen op 3 verschillende vluchten zijn we er geraakt: Kigoma in Tanzania!

We zijn na onze tweede vlucht nog (enkele uurtjes) blijven overnachten bij de broeders van liefde in Dar es salaam. Een drukke stad waar we onze eerste wilde dala dala rit hebben beleefd. Met 10 personen plus chauffeur in een minibusje volgepropt met bagage razend door de hobbelige wegen hebben we veel lol gehad. De rest kon er onverwacht niet meer bij en heeft een taxie genomen. De geurtjes die ons af en toe tegen kwamen waren iets minder, maar kom. Bij de broeders hebben we per twee in één vies bedje proberen te slapen nadat de sleutel werd gevonden tussen 20 andere sleutels in een emmer. De drukkende hitte (28°C) maakte dit geen lachertje. De WC, als je dat gat zo kan noemen, was een uitdaging waar de meeste zich noodgedwongen aan gewaagd hebben. Onze eerste reisdag was lang, vermoeiend en heeft de eerste indrukken over Afrika al doen oplaaien.

Om drie uur zijn we weer opgestaan om met de dala dala terug naar de luchthaven te gaan en de vlucht naar onze eindbestemming te nemen. We kwamen ongeveer om half tien hier in Kigoma aan. De dala dala heeft ons samen met onze bagage naar het jouthcenter gebracht. De natuur is hier prachtig, een heuvelachtig landschap met veel groen. Broeder Eric heeft ons hier goed opgevangen. Onze eerste kennismaking met de bewoners van maendeleo met veel handgebaren, daar ons Swhalili nog wat roestig is. Maar we komen er wel… Pole pole !

We zijn meteen een wandeling gaan maken en hebben een lekker frisse pint of wat fris gedronken in een hotel langs het Tanganika-meer, het langste en het diepste meer ter wereld. En geloof het of niet, de eerste rode schouders kwamen al piepen. Terug op onze verblijfplaats aangekomen, hebben we onze kamers verdeeld en hebben nog rijst met bonen gekregen. Daarna zijn we gaan zwemmen in het lauwe water van dat prachtige meer. Wat een verfrissing! Nu zijn de rode schouder nog eens goed in aantal toegenomen. Ook zijn we nog naar de plaatselijke markt gegaan waar we minibananen, een watermeloen en water gekocht hebben. Bij café Sandra hebben nog even iets gedronken, de vermoeidheid van onze lange reis begon stilletjes door te wegen. Dus tijd om ons even op te frissen en aan het evaluatiemoment in de kring te beginnen. Hier hebben we nog wat afspraken gemaakt en zijn we de cirkel rond gegaan om onze bio-psycho-sociale eerste indruk te verwoorden in de groep. Ook de sappige watermeloen heeft gesmaakt. Tijd voor het eten. Maar eerst… bidden. Dit was zingen tot de stroom erbij uitviel. Deze keer was het maïsmeel-puree-mengsel-ofzoiets (ugalie) met… bonen door een deel van ons gegeten met de handen bij gebrek aan vorken. Niet zo lekker. Even later hebben we nog samen gezeten in het donker tussen de muggen.

Fris gewassen gaan we nu ons proper bedje induiken voor een welverdiende nachtrust!

Tijdens ons verblijf zullen we verschillende projecten bezoeken binnen de gezondheidszorg.
Dit zijn zowel ziekenhuizen als voorzieningen voor mentaal gehandicapten, weeskinderen en scholen.
Een korte beschrijving van deze projecten vind je in de bijlage.

Bijlagen:
enkele projecten.pps (42 KB)   

Het Maendeleo Jeugdcentrum neemt het op voor verwaarloosde jongeren.
Het jeugdcentrum doet dit echter op een heel eigenzinnige wijze.
De jongeren worden niet als “slachtoffers” behandeld, maar op hun verantwoordelijkheid gewezen. Men vraagt niet: “wat kunnen we voor jullie doen”, maar “wat kunnen jullie voor de maatschappij doen?”. Niet wat ze tekort komen wordt centraal gesteld, maar wat ze aan capaciteiten hebben.
In het jeugdcentrum worden de jongeren gevormd en opgeroepen om actief buiten het centrum de maatschappij op te bouwen. Dit doen ze in kleine groepen, onder leiding van een ‘ancien’. De jongeren verzorgen zieken aan huis, bouwen hutten voor bejaarden, bezoeken gevangenen, brengen water op moeilijk bereikbare plaatsen, organiseren sportactiviteiten in de sloppenwijken, zetten een jeugdbeweging op enz. In ruil krijgen ze de kans om te groeien in verantwoordelijkheid, een plaats om te slapen en wat te eten.    Hier gaan wij tijdens onze inleefreis elke middag en avond eten.  Dit om in contact te komen met de jeugd in Kigoma.

                  

Teachers:         Mrs. Hendrikje Huysmans

                       Mr. Gert Wouters

Students:       Miss Vanroy Charlotte

                                                 Miss Frauke Curinckx

                                                 Miss Hanne Boelen

                                                 Miss Inge Segers

                                                 Miss Jill Vermeer

                                                 Miss Katrien Schreurs

                                                 Miss Kim Vandebergh

                                                 Miss Mariet Lenaers

                                                 Mr. Niki Leenaers

                                                 Miss Sanne Heijmans

                                                 Miss Sarah Ruysen

                                                 Miss Valerie Mommen

Bijlagen:
De inleefreizigers.doc (3.5 MB)   

In de bijlage vind je een  'Travel' programma hoe wij het hebben voorgesteld aan onze correspondenten in Kigoma.  Jean-Michel is de persoon die terplaatse de contacten legt met de verschillende verzorgingsinstellingen en ziekenhuizen. 

Bijlagen:
Travel Program Blog.xls (38.5 KB)