De lessen zijn weer begonnen, en het laatste deel van het tweede semester laatste jaar is begonnen. Toch is mijn inzet minder dan ik ooit had gedacht. Ik denk dat ik rustig aan het uitbollen ben, terwijl ik mij zou moeten voorbereiden op het moeilijkste deel van mijn opleiding, namelijk mijn universitaire studies. Ik zou ervoor moeten zorgen dat alles blijft lukken, maar ik heb er gewoon de inzet niet voor.
Dit jaar zal ik waarschijnlijk wel halen, maar volgend jaar begin ik aan het zwaarste deel van mijn opleiding ooit. De zwaarste opleiding in België, waarvan ik geen idee heb of ik ze aankan. Waarschijnlijk ben ik verstandelijk wel capabel genoeg om zoiets af te maken, maar helemaal zeker ben ik er niet van. Toch heb ik meer schrik dat ik mij, eenmaal ik alleen op kot zit, niet zal kunnen inzetten, en ik een jaar en heel veel geld van mijn ouders ga verspillen, iets wat ik absoluut zou willen vermijden. Het hangt er allemaal van af van hoe ik zal reageren als het erop aankomt. Daarom hoop ik dat het me zal lukken. Ik wil er alleszins voor gaan.
We vertrekken nu binnenkort op romereis met het school. Ik zit nu in spanning te wachten: ik heb nog nooit gevlogen, en ik heb geen idee wat ik allemaal ben vergeten.
ik heb er ontzettend veel zin in, dus hopelijk wordt het de moeite: veel te weinig slaap, hard werk ;-), wandelen, lopen, ...
Dolle pret! Ik kijk ernaar uit.
Nog maar eens een gelegenheid om aan te tonen dat ik vrouwen niet begrijp. Ik zal eerst even context schetsen:
Dit jaar is het bij ons op school chrysostomos. Voor degenen die het niet kennen: de laatste 100 dagen middelbaar worden ingeluid door een soort feest waarin het 6de zichzelf en de leekachten op een gappige mannier belachelijk maakt. Hierbij moeten we enkele dansen kennen. Zo is er bijvoorbeeld een tango die we moeten kennen. En hierbij begint het probleem:
Uiteraard moeten we op onze school gemengd dansen. Dit is voor mij nu absoluut geen probleem, mocht je het jezelf afvragen. Als je een van de beter uitziende danspartners hebt, is het zelfs aangenaam. ;-) Dus dinsdag moesten we een partner kiezen. Ik kwam er redelijk goed uit, want ik kon dansen met L. Het dansen vond ik heel aangenaam, en tegen het einde had ik het gevoel dat ze me wel mocht. Nu ben ik helaas wel een van die dwazen die zich heel snel verliest. Dus toen had ik de rest van de dag een geweldig gevoel. Ik was heel de tijd tegen mezelf bezig dat het toch niets uitmaakte, maar ik luister jammerlijk genoeg zelden naar mezelf. Toen ik thuiskwam voelde ik me nog steeds geweldig. Na een tijdje ontspannen, besloot ik echter om haar Facebook eens te bekijken. Hierop zag ik dat ze al met iemand samen was. Ik voelde boven mijn middenrif fysieke pijn, alsof er een stuk huid verdwenen was, en mijn hart hing aan de aders waardoor alles werd afgescheurd en ik het gevoel kreeg dat ik ging imploderen. Een verschrikkelijk en machtig gevoel dat me verscheurde en kracht gaf om een nummer te beginnen schrijven. (een hopeloze romanticus, bluesy down to my soul) Maar de pijn nam af, en donderdag voelde ik ze al niet meer, en had ik besloten gewoon plezier te hebben in de dans. Dat ging ook nog wel goed, en we hadden weer een leuke tijd. Nu ik echter twee dagen later haar facebook bekijk, zie ik dat ze me als vriend heeft verwijdert. Waarom? We kenden elkaar hiervoor amper, en nu we elkaar beter kennen, heeft ze me verwijdert. Nu ben ik wel het type dat hierachter teveel zoekt. Zo krijg ik constant hypotheses in mijn hoofd, de ene al belachelijker dan de andere. Zou ze niet willen dat ik zie dat ze een vriend heeft? En zo ja, waarom? Of wil ze me niet meer als vriend na het dansen? Waarom? Waarom? Nescio sed ardor. Ik weet het niet, maar wordt erdoor verbrand, verscheurd, verbrijzeld.
Het gevoel dat mijn hart zo zwaar is dat mijn lichaam het niet overeind kan houden en ik instort is ondertussen een oude bekende, en een goede vriend. Het is een van de gevoelens waardoor ik weet dat ik leef, en er blij om ben en erom treur tegelijk. Mijn gebruikelijke cynisme helpt me niet, en mijn aangeboren pessimisme, in combinatie met zwarte humor, een goed schild voor de minder sociale (lees asociale) geest. Ik heb letterlijk een fysieke pijn in mijn borst. Een beklemmend, verscheurend, neerdukkend gevoel. Alsof mijn hart mist, en de huid zich aan beide kanten ervan aan elkaar wil hechten. Waaom?
Het grootste probleem van de huidige jeugd is dat ze moet leren zich goed te gedragen terwijl ze toch niemand om zich heen dit zien doen.
Wat betekent het concept: âzich goed gedragenâ? Je kan onmogelijk tot de jeugd behoren zonder ooit het bevel gehoord te hebben: âzie dat je je goed gedraagt!â In onze moderne maatschappij moet de mens zich echter afvragen wat dit betekent. Wat is je goed gedragen? De jeugd van tegenwoordig heeft nooit echt meegekregen wat dit onduidelijke begrip juist inhoud. En dit is logisch: Kinderen hebben nooit eenduidig bericht gekregen van hun ouders wat wel of niet kan. In onze permissieve cultuur is het namelijk niet meer mogelijk om te straffen. Onze ouders kunnen niet meer, zoals hun ouders bij hen, hun kinderen straffen. Ze geloofden te zeer in de goedheid van de mens en dachten dat kinderen ook naar een vermanend woord zouden luisteren. Maar hierbij dachten ze niet aan de liefde van ouders voor hun kinderen, waardoor ze niet in staat zijn om objectief te kijken naar hun kinderen en daardoor te begrijpen wanneer ze gemanipuleerd worden. In dit geval kan je spreken van liefde die blind maakt. Zo heb je tegenwoordig een generatie kinderen die nooit van hun ouders straf hebben gehad, en enkel streng werden toegesproken of bedreigt met dingen die toch niet werden waargemaakt.
Deze kinderen, die nooit straf hadden, begonnen echter pas een probleem te vormen voor de anderen dat wanneer ze naar school gingen. Zo begonnen ze bijvoorbeeld elkaar op te stoken in de klas en als de leerkracht dan iets zei of zelfs straf gaf, waarop de kinderen vroeger reageerden met schaamte, brachten ze nu de ouders naar de klas om te klagen over de methode van lesgeven. Daarop kreeg je de reactie van de leerkrachten, die, volstrekt logisch natuurlijk, vonden dat dit niet meer normaal was en zeiden dan dat er niets meer aan te vangen was met de jeugd van tegenwoordig.
Als mensen van thuis geen discipline meekrijgen, kunnen ze nu eenmaal niet genoeg respect betonen aan mensen die dit van hen verwachten. Wanneer minister Delcroix dan de legerplicht afschafte, verloren de jonge mensen ook hun laatste kans op een heropvoeding. Want de nut van het leger, namelijk de heropvoedende factor ervan, viel weg. In het verleden had je de vrije jongeren die zich plots in de strenge militaire structuur bevonden en zich moeten aanpassen, net zoals vele anderen. Nu is dit helemaal weggevallen en leren de jongeren niet meer om respect te betonen en te gehoorzamen. Nu jongeren geen enkele mogelijkheid meer hebben om echt te leren hoe ze zich moeten gedragen, kunnen ze dit ook niet meer. Ze hebben niemand die het hen zegt of het voordoet.
Dan vraag ik mij af, waarom kunnen de volwassenen hun kinderen niet meer straffen? Is het omdat ze vroeger zelf te veel gestraft zijn geweest en dit zo erg vonden? Hadden ze hierdoor een trauma van straffen, of teveel angst van hun ouders? Of mochten ze hun ouders gewoon niet omdat deze hen straften, en hadden ze daarom angst om bij hun kinderen dezelfde gevoelens op te wekken? Het is voor iemand die dit nooit heeft meegemaakt, en tot een andere generatie behoort erg moeilijk om dit te begrijpen. Je kan natuurlijk op voorhand veel moeilijker beoordelen hoe een opvoedstrategie later zal uitpakken. Toch vind ik het vreemd dat ze voor een dergelijke vrije opvoeding kozen. Hoe kan je verwachten dat kinderen meer bereiken als ze niet gepushed worden, dat ze zich gedragen als ze nooit hiertoe gedwongen zijn. Mensen zoeken altijd de makkelijkste manier om dingen te doen. Dit is biologisch bepaald: er is geen enkele soort die iets moeilijk zal doen als ze het makkelijk kan doen. Zo zullen mensen geen moeite doen om zich goed te gedragen als het makkelijker is om zich niet te gedragen zoals het hoort. Zou de afstandsbediening zijn uitgevonden als dit niet zo was? Natuurlijk niet.
Omdat de jongeren dus niet van hun ouders hebben geleerd hoe ze zich moeten gedragen, en daarna dit op school nooit hebben geleerd, omdat ze met hun ouders konden dreigen, en omdat de legerplicht is afgeschaft, weet de jeugd gewoon niet hoe ze zich moeten gedragen. Een gedrag is namelijk een automatisme, en automatismen krijg je slechts door deze dingen te doen en te herhalen. En zelfs de jeugd is niet in staat om dit uit zichzelf te leren.
Daarom denk ik niet dat de volwassenen het recht hebben om zich te beklagen over het gedrag van de jeugd, aangezien de jeugd door hen is opgevoed, in een wereld die zij mee hebben gevormd, in een maatschappij waarin zij leiden, kunnen ze het ons niet kwalijk nemen dat wij zijn zoals zij ons hebben gemaakt.
Maar de pijn nam af, en donderdag voelde ik ze al niet meer, en had ik besloten gewoon plezier te hebben in de dans. Dat ging ook nog wel goed, en we hadden weer een leuke tijd. Nu ik echter twee dagen later haar facebook bekijk, zie ik dat ze me als vriend heeft verwijdert. Waarom? We kenden elkaar hiervoor amper, en nu we elkaar beter kennen, heeft ze me verwijdert. Nu ben ik wel het type dat hierachter teveel zoekt. Zo krijg ik constant hypotheses in mijn hoofd, de ene al belachelijker dan de andere. Zou ze niet willen dat ik zie dat ze een vriend heeft? En zo ja, waarom? Of wil ze me niet meer als vriend na het dansen? Waarom? Waarom? Nescio sed ardor. Ik weet het niet, maar wordt erdoor verbrand, verscheurd, verbrijzeld. 
