Asalamu alaikum! Heeey thuisfront het einde is in zicht!
We hebben geen tijd meer om de verdere verhalen op de blog te schrijven maar we zullen deze zeker en vast thuis vertellen. Wij zijn al stilletjes aan alles aan het uitdelen en aan het inpakken. De laatste souveniertjes kopen! Alles regelen voor ons afscheidsfeestje in het Health Center. We hebben dinsdag al een afscheidsfeestje gehad bij Manlaffi, omdat de eerste groep leerkrachten vandaag al vertrekken naar België. Iedereen moest een speech voorbereiden en wij hebben deze in het Madinka gegeven. Dit was wel met zweten en blozen, maar als we iedereen mogen geloven was het duidelijk !
Steeds meer en meer beseffen we dat het afscheid zwaar zal worden, er zullen zeker en vast traantjes rollen! We zijn natuurlijk ook heel blij dat we terug komen omdat we iedereen enorm hard missen, maar toch zou het voor ons nog een maandje of 2 langer mogen duren !
De avonturen die we hier hebben beleefd en alle andere mooie momenten zullen we nooit meer vergeten! Als alles goed verloopt stijgen we zondagavond om 20u op en landen we hopelijk veilig in zaventem rond 5u en blijven we nergens anders plakken (bv Dakar )
We willen iedereen bedanken die onze blog op de voet gevolgd hebben, voor de leuke berichtjes wat ons toch wel steun bood gedurende deze 2 maand!
-x-Abaraka (danku) x-x
Tot maandag, dikke zoenen vanuit het zwoele Gambia!
Toen we toekwamen op verlos was er juist weer iemand bevallen. Na het voorval van gisteren vroegen we ons af of alles in orde was. Nu vroegen we expliciet of haar perineum intact was. Weer kregen we als antwoord dat alles in orde was en dat haar perineum intact was. Benieuwd of dit wel zou kloppen namen we alles klaar om haar te kunnen transfereren. Enjah hoor, de vrouw was gescheurd! Zou hij dit nu niet gezien hebben? Of kan hij misschien niet hechten? Of misschien weet hij gewoon niet wat een scheur is... We hebben dit toch maar eventjes besproken met Lamin. Nochtans, hij had juist de vroedvrouw van de nacht hierover aangesproken! Lamin heeft verder voor deze vrouw gezorgt zodat wij eens mee konden op trekking. Dit doen ze 2 maal per week. Ze gaan naar een in de buurt gelegen dorpje, zowel voor prenatale als verpleegkundige zorgen en vaccinaties. Tegen 8u45 vertrokken we richting Jambanjelly, met 13 man kropen we de ambulance in! We kwamen toe, en kwamen praktisch in een leeg gebouw terecht! Waa wij de prenatale zorgen verleenden stond enkel tafel, stoel en bed. Het is er minder druk dan in het health center, maar was zeker en vast eens leuk om te doen! Onderweg naar huis zijn we gestopt in Sanyang voor water. Dit is een soort health center dat opgeknapt werd door Hollanders. Ze zochten nog personeel om daar te werken en waren wel geïntresseerd in ons ! Het was heel knap gedaan en gaf ons een Westers gevoel.
Rond 13u waren we terug thuis, dus luieren was de boodschap Het is een kalm weekje...
Het is weeral woensdag! Wa vliegt de tijd hier toch... Toen we aankwamen op het verloskwartier, was er juist iemand bevallen. Er werd ons meegedeeld dat alles in orde was maar dat we de vrouw juist nog moesten controleren op bloedverlies en dat we ze dan mochten transfereren naar de postnatale ruimte. Ondertussen was er een parturiënte binnen gekomen, gravida 4, 1 cm. Dus eventjes afwachten en binnen 2 uurtjes eens hercontroleren. Lamin wou ondertussen de pasbevallen vrouw al controleren en klaarmaken om te transfereren, toen hij ontdekte dat ze een enorme scheur had. Dit had de nacht ons helemaal niet meegedeeld! Lamin wist helemaal niet waar hij moest beginnen met verdoven, laat staan het hechten. Samen zochten we naar de beste oplossing en is alles goed gekomen.
Hierna zijn we gaan helpen op prenatale, het was weer de 1 achter de andere! Na 2 uur zijn we dan onze vrouw gaan heronderzoeken, nog steeds stond deze op 1 cm en mocht ze dus naar huis. Om 13u zat de prenatale erop en konden we gaan lunchen. Binta had Akra voor ons klaargemaakt, op een broodje! Dit zijn gemixte bonen, gefrituurd met een ajuinensausje!Heerlijk We zijn toen in ons bed gekropen en geslapen tot 18u, dit heeft ons deugd gedaan! We hadden dit hard nodig.
Vandaag weer op de prenatale geholpen. Af en toe kregen we wat vrouwen binnen met klachten. Eentje met een geschiedenis van 4 abortussen, ze was nu 2 maand zwanger en had bloedverlies. Een tweede met een onvolledige abortus. Tegen 13u waren de raadplegingen gedaan en konden we gaan lunchen! In de namiddag was er een vrouw met hoofdpijn en die zich in het algemeen slecht voelde. Snel een rapid malaria test uitvoeren, maar deze was negatief. Tegen 16u zat onze shift erop. We zijn de nonkel van Saikou gaan opzoeken, een kunstenaar. Een douche nemen zodat we konden afkoelen van deze hete dag!
Deze week hebben we weer de dagshift aan ons been... Dit worden weer heel rustige dagen! Te warm om te bevallen We hebben vandaag niemand binnen gekregen op verlos, wat een geluk want we zijn doodop ! In de namiddag moesten we terug naar de kleermaker, het was nog steeds niet klaar! Typisch hij heeft zijn geld, dus gaat het heel wat trager. Een uurtje later mochten we terug gaan en inderdaad alles was afgewerkt! Vlug nog een kokosnoot kopen, ons onder de grote mangoboom ploffen! Het avondeten naar binnen spelen en ons bedje inkruipen!
Rond 9u stonden we tevreden en uitgerust op. Als ontbijt stond er confituur, fruit, brood, thee, koffie, klaar ! Genieten maar.
Hierna ons klaarmaken voor het strand, om wat te rusten! Af en toe het water opzoeken, maar wat een sterke stroming ! Het was opletten geblazen! We dachten eens te kunnen genieten van de rust zonder Afrikanen rondom ons, maar neen hoor ! Ook hier stonden ze al weer klaar om heel wat te verkopen. In Boboi lodge verbleven heel wat blanken, wat heel gezellig was. Het deed deugd om nog eens met andere Europeanen te kunnen praten . Smiddags hebben we een broodje met kip besteld, dit is eens iets anders dan brood met banaan of kaas elke middag!
Na een gezellig stranddagje hebben we kunnen genieten van een douche! Een echte douche met stromend water Als avondmaal stond er kip met frietjes op het menu en zeker de ketchup niet vergeten! Hier is voor ons een echt paradijs !
Na ons avondmaal nog tot in de late uurtjes met de kaarten gespeeld, een kampvuurtje gebouwd op het strand en tegen 3u lagen we in ons bedje .
Zondag:
Uitslapen hebben we niet gedaan omdat we zoveel mogelijk wouden opsnuiven van Boboi lodge, dus is het een kort nachtje geworden Na het ontbijt trokken we terug naar het strand, RELAXENis de boodschap!
S middags weer ons maagje vullen met Tapalata (broodje). Nog wat verder zonnen en uiteindelijk zat ook dit weekend er weeral op en kropen we nog snel even de echte douche in! Onze rekening betalen en tegen 18u waren we weeral op weg naar het Health Center. Het was een heel raar gevoel om terug aan te komen in het Health center. Back to basic again! Iedereen had ons gemist, maar wij hen ook. We zijn heel vroeg gaan slapen want iedereen was tevreden maar uitgeput.
We zijn dan maar om 7u30 opgestaan zodat we samen met Aaron en Juna naar school konden. Op maandag en vrijdag bidden ze steeds. Het was leuk om alle kinderen samen in uniform te zien. Er zijn ongeveer een 2000 kinderen aanwezig. Tegen 10u waren we weer terug in het health center. We gingen op zoek naar Annemie en Alix (ze hadden de dagshift) omdat we de sleutel van hun huisje nodig hadden zodat we konden ontbijten. De deur ging open en we zagen dat ze bezig waren met een vrouw die er heel slecht aan toe ging. Ze was thuis bevallen en had heel veel bloed verloren. Ze was nog bij bewust zijn binnen gekomen, maar ging snel achteruit. Veel helpen konden we niet doen want ze waren al met zijn vieren bezig, maar we zijn toch gebleven om hier en daar en handje toe te steken. Ze hebben de vrouw gedurende een tijdje gereanimeerd, maar het had geen zin meer... Ze had te veel bloed verloren en ze reageerde niet op de medicatie die ze kreeg en is uiteindelijk overleden. Dit was een zeer emotioneel moment! We hebben deze dag veel met elkaar gebabbeld zowel over de situatie als over onze gevoelens. We konden elkaar niets verwijten want we hadden alles gedaan wat we konden met de middelen die we hadden!
In de namiddag hadden we een uitstapje naar Brikama gepland, om het marktje nog eens af te lopen. Dit zou onze zinnen helpen te verzetten. Lamin kwam ons juist voor ons vertrek melden dat de vrouw in de namiddag begraven zou worden dus besloten we thuis te blijven en de familie te gaan opzoeken. Rond 15u kwamen we aan in Kartong, maar de vrouw was al begraven. We hebben dan nog even gebid met de familie, dit stelden ze zeer op prijs. De mensen hier begrijpen niet waarom we wenen bij zo'n gebeurtenis, voor hen is dit het leven en dat God beslist heeft dat het tijd was om te gaan. Het kindje wordt opgevangen door een familielid, een vrouw die zelf onlangs bevallen is. Deze geeft dan borstvoeding en alles gaat goed met het kind.
Rond 17u30 vertrokken we naar Boboi lodge. Dit weekendje kwam juist op tijd, want we hadden het allen hard nodig. De valiezen hadden we s'ochtends al klaar gemaakt. Onderweg hebben we een tussenstop gemaakt bij de plaatselijke reptielfarm. Dit was leuk om eens te bezichten, maar eigenlijk niet echt speciaal. Gelukkig hebben we hiervoor niet moeten betalen. We kwamen aan in de lodge! Onze eerste indruk was dan ook positief, we hadden een prachtig zicht. De lodge's zijn aan het strand gelegen. Als avondmaal hadden we heel wat keuze! Pizza, lasagne macaroni, spaghetti,... We hebben heel lang op ons eten moeten wachten, maar de lasagne heeft alles goed gemaakt.
Dit gaf ons een echt vakantiegevoel! Na het eten hebben we nog wat zitten napraten, nog iets gedronken en vlug naar onze lodge getrokken. Ik en Arna konden eindelijk nog eens genieten van een echt bed! Onze oogjes vielen danook al snel dicht
Toen we wakker waren kwam Lamin ons vertellen dat de vrouw bevallen was in Brikama van een tweeling. 2 jongetjes zijn geboren en alles ging goed. In de namiddag voor de zoveelste keer terug naar de kleermaker voor onz kledij en een tussenstopje bij de Kala Kala. Onze laatste nacht gaat van start. Er was niemand binnen dus konden we op tijd ons bedje in. Om 4u30 werd er op onze deur geklopt, gravida 5, 8cm. Een half uurtje later stond ze op volledig. Bij het touché voelden we een stuit. Ohnee nu dit nog. Dit wordt Arna's eerste stuit bevalling. Even alles op een rijtje zetten en de aandachtspunten nog even aanhalen. Bij controle van de harttonen waren deze 110. We meten een fundushoogte van 34 weken. De stuitbevalling is vlot verlopen, maar het kindje was er niet al te best aan toe. Eerst wat stimuleren en zuurstof geven, maar dit hielp niet. We hebben de pasgeborene moeten aspireren en gedurende 10 minuten gereanimeerd. Uiteindelijk kwam het door met een apgar van 1, 2, 10. Rond 6u konden we terug naar ons knusse kamertje, maar slapen ging niet meer door al die adrenaline.
Na een toch wel drukke nacht hebben we doorgeslapen tot 12u30. Dan maar opstaan zodat we toch nog iets aan onze dag hebben. In de namiddag hebben we alles op het gemakje gedaan, weer naar onze kleermaker gegaan om onze aangepaste kledij op te halen. Alles was af, maar thuis even passen was de boodschap. Inderdaad morgen mogen we nog eens langs gaan, want het is nog steeds goed. We hielden een tussenstopje bij Kala Kala. S' avonds was er niemand binnen, we konden rustig eten en een babbeltje doen. Toen we opeens rond 23u een vrouw met een dik buikje het health center kwamen binnen wandelen. Ohnee, hopelijk geen primi en gaat ze snel voorruit. Enja hoor het was een primi, ze had slechts 3 cm ontsluiting. Ze had een torenhoge buik, met een fundushoogte van wel 44cm . Toen we de ligging wouden bepalen voelden we vanalles en niks, haar buik was hard en gespannen! Hoofd of stuit? Tweeling of macrosoom? Echo hebben we hier niet... Ondertussen kwam nog eentje binnen met een vermoeden van een urineweginfectie... Hopla Awa geeft ze pilleke en ze kan weer naar huis, morgenvroeg moest ze terug komen voor haar papieren. Rond 1u mochten we ons bedje inkruipen omdat het bij primi's toch wel enige tijd kan duren. Rond 3u werd er weer op onze deur geklopt. De vrouw stond op 5 cm, maar toch was er langs ene kant geen boordje meer te voelen. Hier hebben we helemaal geen goed gevoel bij. Awa dacht dat ze veel vruchtwater had vandaar de dikke buik, maar dat was helemaal niet mogelijk want het was 1 harde massa. Of het een hoofd is weten we nog altijd niet zeker, het is moeilijk te voelen. We dachten dat het beter was de vrouw door te sturen naar Brikama, maar Awa was het daar niet mee eens. Terug maar gaan slapen dan, rond 6 u werden we weer wakker gemaakt. We onderzochten de vrouw en ze stond op volledig, ze perstte al mee maar het kind daalde niet in. Na nog eens goed te toucheren voelden we precies een hoofd met nog een arm of een been, of is het een stuit? 5 verschillende vroedvrouwen hebben haar toen onderzocht, maar niemand weet het zeker! Uiteindelijk denken we dat het toch een hoofd is met een arm. Uiteindelijk mochten we haar toch door sturen naar Brikama, omdat het een abnormale ligging is, de indaling maar niet vorderde en we niet zeker wisten of het een tweeling was. Awa had in de loop van de vroege ochtend synto opgestart zonder dat we dit wisten. Hopelijk komt alles goed! Om 9u kropen we ons bedje in nieuwsgierig met wat het uiteindelijk zal worden.
Buitenlandse stage Gambia 2010
!
!
Het is weeral woensdag! Wa vliegt de tijd hier toch... Toen we aankwamen op het verloskwartier, was er juist iemand bevallen. Er werd ons meegedeeld dat alles in orde was maar dat we de vrouw juist nog moesten controleren op bloedverlies en dat we ze dan mochten transfereren naar de postnatale ruimte. Ondertussen was er een parturiënte binnen gekomen, gravida 4, 1 cm. Dus eventjes afwachten en binnen 2 uurtjes eens hercontroleren. Lamin wou ondertussen de pasbevallen vrouw al controleren en klaarmaken om te transfereren, toen hij ontdekte dat ze een enorme scheur had. Dit had de nacht ons helemaal niet meegedeeld! Lamin wist helemaal niet waar hij moest beginnen met verdoven, laat staan het hechten. Samen zochten we naar de beste oplossing en is alles goed gekomen.
! Het was opletten geblazen! We dachten eens te kunnen genieten van de rust zonder Afrikanen rondom ons, maar neen hoor
.
