Genieten van kinderen, dan denk je misschien spontaan aan spelende kleuters of de rake opmerkingen uit kindermonden...
Ik heb de laatste dagen heel erg genoten van mijn volwassen kinderen.
Dochterlief die thuis studeerde en hele ratelende enthousiaste rechtenverhalen als een saus over elke maaltijd of elk pauzemoment uitgoot. 's Avonds samen naar een romantische komedie kijken , nippen van wat thee of een zalige zelfgemaakte smoothie.
Ik ga haar missen als het gewone academieleven weer start.
Anton die nu hij in Hasselt samenwoont met Lore, veel te weinig hier is. Maar hij belt me wel als hij in de auto zit onderweg naar huis. Of wanneer Lore naar de volleybal is en dan hebben we zo een lange verhaalgesprekken. Het is niet altijd eenvoudige kost, maar toch is het heel fijn.
David is toch een verhaal apart. De meest afwezige en toch meest aanwezige zoon die even nu in het land plooien wil glad strijken en zijn "wijsheid" verankeren... Niet veel samen doen en toch gewoon het samen-zijn is zo heerlijk.
En Simon ... Hij laat nooit echt in zijn kaarten zien , mijn stoere, peperkoeken, oudste zoon... Maar ik ben zo fier op hem, op hen allemaal trouwens.
De grote evenwichtsoefening voor elke moeder, elke ouder tussen loslaten en vasthouden, zelf laten kiezen en toch subtiel bijsturen... Maar met het "subtiele" daar heb ik het moeilijk mee... Dat is mijn levenslange werkpunt vrees ik.
Intussen genieten we toch maar van het woordspel en schaduwspel van de uitgebreidere kroost. want bij elk van hen hoort ook een extra kind, drie extra dochters en een extra zoon... Super toch.
Net mijn nieuwjaarsjaaroverzichtwensen verstuurd en BAAAHM nog geen 10 dagen in het nieuwe jaar en er is weer zoveel gebeurd.....
Het eerste gegeven was de geplande euthanasie van mijn gevangenisgeïnterneerde maatje Frank ...
Uitvaart voorbereid, afscheidsbrieven geschreven, krop in de keel, spanning in de schouders en zo aftellen naar het weekend van 10 en 11 januari. Niet om uit te zien naar... helemaal niet dat soort aftellen. Het was eerder opgezogen worden door het gevoel dat het niet zou mogen, niet kan , dat het onrecht is dat... En tegelijk zo meevoelen met hem en zo begrijpen dat het helemaal genoeg geweest is...
En dan het bericht dat het niet doorgaat: ongeloof, angst en pijn dat ze hem weer zouden bedriegen..; Maar tegelijk opluchting en zoveel energie om in een strijd te gaan staan die we niet meer zullen stoppen. De wereld zal het geweten hebben. Dit laat ik niet meer los.
En dan de aanslagen in Parijs...
Gelukkig zijn er ook de zalige gesprekken met mijn blokkende dochter doorspekt van juridische termen en filosofische bedenkingen.
Een oudste zoon die bijna jarig is en de Australiërs die binnenkort even thuis zijn...
Zo krijgen onderlopende kelders TOCH niet het laatste woord...
We blijven ervoor gaan. Voor het leven en de liefde. PUNT
Het Sinterklaasweekend fietsend door Parijs: overdag onder een stralende zon, 's avonds langs feeëriek verlichte straten...
Het is eens wat anders. Een citytrip is al gauw voor mij synoniem voor lange wandelingen en na enige tijd je benen voelen krimpen. Of ssnelle, enigszins gejaagde verplaatsingen met de metro drummend en door horde mensen meegezogen door onderaardse mollenpijpen.
Ik vond het eerst maar en vreemd idee van mijn ventje. Parijs met de fiets. Maar hij is een ezel en zette door. Het kostte wel eerst heel wat zoeken en puzzelen voor we het systeem van de leenfietsen ontcijferd hadden. Maar eens het gelukt was en we daar stonden met onze "veroverde" fiets in onze handen, voelden we ons als uitgelaten kinderen op een langverwacht uitstapje...
Zalig...Het moet vreemd geweest zijn om me te zien voorbijsuizen. Ik zat zowaar van pure deugd te stralend op die fiets.
We reden dwars door het Bois de Boulogne gewoon onze neus achterna naar de Eifeltoren..., alle files voorbij, tijd om rond te kijken en puur genieten.
Bij de Eifeltoren heerste wel al een parkeerprobleem... ook voor de fiets. Het was zoeken voor een vrij plaatsje in verschillende fietsstallen in de buurt. Bij de Eifeltoren heb ik altijd zo een echt "toeristengevoel", een plek waar je MOET zijn als je Parijs bezoekt. Ik heb dan ook altijd de neiging om er van weg te lopen, was dus ook nog niet tot boven geweest. Wie wil nu uren van zijn stadsbezoek besteden aan aanschuiven in een rij voor een ticket. MAAR mijn superman had geboekt via het wondernet en dus waren we gewoon TE VROEG en mochten we nog niet aanschuiven. We hadden nog ruim de tijd voor een wandeling langs de herdenking van de Algerijnse oorlog en een heerlijke koffie in een echte Parijse bistro met authentieke ober die natuurlijk ook enkele obligate woordjes Nederlands sprak... Kwestie van je vooral "geen" toerist te voelen.
Parijs de lichtstad... boven op dat stalenmonument... Je kan er niet voorbij. Het blijft een kunstwerk en inderdaad , de moeite van het bezoeken waard, zeker als je met een staalingenieur je leven deelt.
Maar het viel ons wel op dat het kunstwerk waar ook zijn stempel op staat, het museum van de Fondation Louis Vuitton, maar heel schamel verlicht bescheiden verdwijnt in het duistere bos... Vreemd...
Een wandeling over de kerstmarkt op de Champs Elysees ontlokt ons de idee: helemaal een kerstfeest zoals Jezus het gedroomd had.
Vanmorgen wilde ik de schoenen van mijn liefste in de schoenenkast zetten. Zwervende herenschoenen in onze living zijn een hardnekkige stekel aan ons anders behoorlijk rozengeurige huwelijk. Mijn mopperen erom is doorheen de jaren danig afgenomen. Ik heb geleerd erin te berusten. Als dat één van de zwakke kanten is van mijn geliefde, wel ja, dan wil ik er wel mee leven.
Toen ik dus vanmorgen vol liefdevolle acceptatie zijn weekendschoenen wilde opbergen, trof me de leegte van de eens zo uitpuilende kast.
Waar vroeger het schoeisel van zes grote en kleine mensen een plek moest krijgen, blijft nu ruimte. Het bewonersaantal van dit huis is geslonken tot twee en een half met dochterlief door de week op kot...
Diepe zucht. Gisteren hebben Lore en Anton feestelijk hun nestje ingewijd. In ons huis zwerven nu nog de eenzame sporen van Anton: een leeg bed, zijn studieboeken en overgebleven kleren, zijn oude speelgoed in de bovenste kasten, een fiets in het rek, nog wachtend op verhuis....
We zullen maar denken dat we het goed gedaan hebben.
We hebben onze kinderen van ons weg graag gezien...
We hopen dat we hen stevige vleugels gegeven hebben.
En Hasselt krijgt er twee mooie nieuwe inwoners bij.
Een opleidingsweekend dat licht werpt en vleugels geeft
Het kasteel van Zevenbergen in Ranst was het afgelopen weekend in vroege kerstsfeer. Negen leergierige bibliodramabegeleiders in opleiding werden ondergedompeld in de verhalen van advent en Kerstmis en ik mocht dat mee begeleiden. Wat doe ik dat graag. Hoe verrassend telkens weer om een groep mensen zo snel naar elkaar toe te zien groeien... de betekenis van oude verhalen licht helemaal op op een telkens nieuwe verrassende manier. Zalig gewoon...
En iedereen keerde huiswaarts met een engel een beloftevol lichtje...
Ik ben heel blij in het gezelschap van de engel van de duidelijkheid....
Zoon drie staat op uitvliegen. Vandaag werkt hij thuis. Lang leve de staking. Zo kan ik toch nog even van zijn gezelschap genieten. Al droom je natuurlijk voor je kinderen dat ze de liefde van hun leven vinden en dat je hen voorbereid om op eigen benen te staan, dde dag dat ze dan uiteindelijk vertrekken valt het toch zwaar. Ik heb veel plezier aan zijn gezelschap. Hij blijft mijn speciale zoon. Uren heb ik Harry Potter aan hem voorgelezen en zijn drumrepetities ondergaan. We hebben ruzie gemaakt, gediscussieerd. Ik ben taxichauffeur geweest en supporter bij schoolwerk, typeles, studies... En nu vertrekt hij dus, naar Limburg, met de liefde van zijn leven. En natuurlijk wensen we Lore en Anton alle geluk in hun splinternieuwe nestje. Onze nieuwe lange tafel blijft beschikbaar voor al die kindervogels en geliefden die hopelijk vaak langs komen. We blijven naar hen uitkijken.