hoi iedereen! dit is wss mijn laatste blog vanuit burkina. ik neem vanavond de vlieger en zou morgen (maandag) moeten landen om half 8 's avonds. ik heb in mijn blog enkele keren vermeld dat ik met Ine in het gezin zat, nu Ine heeft in een weeshuis gewerkt en ik vond haar ervaring ook wel de moeite om met jullie te delen. dit is dus een verslagje van wat zij 3 maand gedaan en gezien heeft in het weesthuis :
INLEIDING
Graag start ik met de opmerking dat het komende
verhaal erg persoonlijk is en bovendien bekeken vanuit een europees
referentiekader terwijl het verhaal zich afspeelt in een afrikaans
kader. Ik heb getracht om zoveel mogelijk van mijn uitspraken ook te
staven met enkele voorbeelden.
STRUCTUUR
Hotel
Maternel is een weeshuis dat deel uitmaakt van Action Social. Zij
worden gefinanceerd door de burkinabese overheid en een deel gesponsord
door Italïe. De voertaal in het weeshuis is Frans. Ze bestaan bijna
drie jaar en zijn gevestigd in een nieuw gebouw. De accommodatie en
voorzieningen zijn behoorlijk goed en vergelijkbaar met onze norm: er
is een speeltuin, afdak, verschillende lokalen, naaimachines, kleding,
enz. Er zijn vier groepen: de baby's (0-1j), peuters (1-3j),
kinderen(3-16j) en zwangere of net bevallen tienermeisjes. De laatste
groep werkt in een atelier aan textiel.
PERSONEEL
In
Hotel Maternel zijn er personeelsleden van alle soorten en maten. Ik
mag absoluut niet idereen over dezelfde kam scheren, maar er zijn toch
wel eeen aantal werknemers die naar mijn aanziens een aantal waarden in
een waardenpatroon ontbreken zoals eerlijkheid, rechtvaardigheid,
oprechtheid en stiptheid. Het eerste voorbeeld gaat over één van de verzorgsters bij die baby's die 5000 cfa (ong 8 euro) uit mijn rugzak 'genomen' heeft. Het
tweede voorbeeld gaat over een stagiair, meneer x. Ik heb geen idee in
kader van welke opleiding hij daar is, maar hij is op zijn minst een
bizarre verschijning te noemen. Hij komt meestal zeer langzaam (en te
laat) opdagen om dan een kind te bevelen om een stoel voor hem te halen
en als het even kan ook een twijg om de kinderen mee te slaan. Zeker de
eerste weken deed de man niet anders dan zitten, slaan en dreigen met
slaan. Op een dag zag ik hem in de aanwezigheid van de kinderen enkele
borreltjes alcohol drinken. Wanneer we dit bij de anderen verzorgende
navroegen, bleek het een medicament tegen astma te zijn?!? Onze
aanwezigheid en opvoedingsmethoden bleken wel effect te hebben, want na
enkele weken sloeg hij al iets minder en ondernam hij al wel eens een
activiteit. Het derde voorbeeld is mevrouw A. Op het eerste zicht
een enthousiaste jongedame die leuk omgaat met de kinderen, maar
spijtig genoeg moet ik in dit geval zeggen dat schijn bedriegt. Als ze
in een slechte bui is slaat ze de kinderen met de vlakke hand, een
binnenband van een fiets, een stok, enz. Ofwel knijpt ze superhard in
de oren van de kindjes. Naar mijn inziens is de straf nooit evenredig
aan wat de kinderen gedaan hebben. Als een kind niet wil mee klappen
omdat het zich niet lekker voelt moet je het toch niet slaan? Of als
een kind het bord afveegt met speeksel omdat er geen water is, verdiend
het toch geen straf? Het laatste voorbeeld gaan over meneer Z. Hij
moet alle dagen aanwezig zijn voor de animatie van de kinderen, maar
hij komt slechts enkele uren wanneer het hem uitkomt. Hij speelt een
spel en nadien zet hij ze voor de tv. De meest voorgestelde activiteit
in het weeshuis. Niet echt educatief te noemen, want ze kijken meestal
naar een soort muziekzender. In het weeshuis zou er Frans moeten
gesproken worden, maar Z kent de kleur 'groen' en het dier 'zeehond'
niet eens in het Frans. In de korte tijd dat Z daar is, gebeurt het ook
nog dat hij even benzine voor zijn moto haalt, of een biertje gaat
drinken verder op. Tenslotte wil ik melden dat er ook echt heel
plichtsbewuste geëngageerde mensen werken, die steeds op tijd zijn en
veel liefde geven aan de kinderen.
KINDEREN
Het is bij
echt ieder kind (vooral vanaf een jaar) overduidelijk dat ze een gebrek
aan liefde hebben. Ze vechten om bij je te zitten, willen voortdurend
gepakt worden, vechten om materiaal (zoals stiften, papier, vuilnis!,
...), slaan mekaar, ... Dit is begrijpelijk als je weet dat de kinderen
niets van hun zelf hebben, ze zich vaak vervelen, weinig materiaal
aangeboden krijgen (speelgoed, tekenmateriaal), geslagen worden, ...
Daarbij komt ook nog dat het op zich heel kwetsbare kinderen
zijn met elk hun eigen vaak tragische voorgeschiedenis. Zo is er bij
mijn start een 11 jarig meisje binnengebracht dat nauwelijks bewoog
omwille van de pijn. Haar hele hoofd was ontstoken door slagen en
gebrek aan verzorging van de wonden. Normaal is dit zeker niet, want
ook in Burkina is mishandeling van een kind strafbaar. Na medicatie en
verzorging in het weeshuis kon ze gelukkig al wat spelen en lachen. Je
zag wel duidelijk dat het kind erg bazig en agressief was. Met tegenzin
is ze uiteindelijk naar huis terug gekeerd. Ik heb geen idee hoe ze
gaan controleren dat ze niet terug mishandeld zal worden, maar er
is mij wel gezegd dat als het nog eens gebeurd de persoon in kwestie
naar de gevangenis moet. Ik kan alleen maar hopen dat het goed wordt
opgevolgd. Enkele dagen geleden is er een meisje van enkele
dagen oud binnen gebracht (gebeurt veel!). Aan het station werd het
meisje door de moeder achtergelaten bij iemand onder de moto dat de
moeder naar het toilet moest en ze is niet meer teruggekeerd. Tot op
heden weet men niets over het meisje en hebben ze haar de naam
Alexandra gegeven. Het is een verlaten kind en dat betekend dat ze een
jaar lang in Hotel Maternel moet blijven vooraleer ze vrij kan komen
voor adoptie. Een laatste voorbeeld gaat over drie jarige Emma die
slachtoffer was van mensenhandel. Het kind was opweg naar Italïe om
daar verkocht te worden, maar haar begeleidster is op de luchthaven
onderschept. Het meisje was totaal getraumatiseerd en wou alleen maar
bij mannelijke begeleiders blijven. Ik blijf met het gevoel zitten
dat de kinderen zo kwetsbaar zijn, dat enkele goede personeelsleden
en een mooi gebouw echt tekortschieten om de kinderen goed op te
vangen.
VERWONDERING
In Hotel Maternel bevond ik mij in een wereld voor kinderen en ik heb mij dan ook dikwijls verwonderd als een kind. Zoals
die keer dat ik met 7 baby's, 2 andere verzorgenden, de
verpleegkundige en de chauffeur in één wagen naar het ziekenhuis ben
gegaan. Elke verzorgende (ook ik dus) had minstens twee baby's in de
hand. Een hele belevenis dus! Op een dag had een baby mijn broek
bevuild en wou ik die even wassen. Geen probleem: ik kon gerust even
met enkel mijn veel te grote uniform verder. Tot op eens iemand sprak
over de televisie en enkele minuten later stond er een hele cameraploeg
voor mijn neus!! Ik heb het gelukkig niet op tv zien verschijnen!!! Deze
week kwam ik op een dag het weeshuis binnen en echt elk kind was
kaalgeschoren inclusief de meisjes! Ik vond het zo spijtig, want het
leken wel allemaal kinderen uit een concentratiekamp. Ze hadden het
gedaan voor de warmte!? Al ben ik toch niet helemaal mee met die
gedachtengang, want het is nu veel minder warm als twee weken geleden.
TEGENSTRIJDIGE GEVOELENS Af
en toe heb ik mij in Hotel Maternel echt een indringer
gevoeld. Bijvoorbeeld als ze in het moore over de 'nassara' spreken.
Ook wanneer we iets ondernamen konden ze soms echt moeilijk doen: We
wilden eens een fruitsalade maken van banaan en meloen en ze waren echt
lastig dat we de schil niet gewassen hadden!!! Ik snap niet goed waarom
ik een banaan- en meloenschil moet wassen. Wanneer ik met de kinderen
wilde tekenen, had ik eerst de namen van de kinderen niet goed
geschreven en was dat een groot probleem. Vervolgens was mijn tekenplan
geen goed idee want ze hadden schrik dat de kinderen gingen de stiften
opeten, dan maakten ze te veel lawaai,...Voor een stuk begrijp ik de
terughoudendheid van mensen want we zien er anders uit, doen en
reageren anders, spreken niet hun taal, ... Anderszijds was het niet
altijd even leuk om negatieve reacties te krijgen. Natuurlijk
waren er ook positieve reacties. In het bijzonder van de kinderen, maar
ook van personeelsleden. Sommige riepen telkens als ze me zagen
enthousiast: IEN, CA VA?? Ik had ook de indruk dat er een aantal mensen
mijn omgang met de kinderen wel apprecieerden.
TOT SLOT
Een
aantal zaken blijven mij toch zeer onduidelijk. Ik begrijp bijvoorbeeld
niet waarom de directie niet op de hoogte is van het preciese aantal
kinderen? Waarom wordt er niets gedaan aan het slaan van de kinderen?
Waarom treden de leidinggevenden niet strenger op tegen afwezigheid van
personeelsleden? Waar gaan een aantal kinderen die te oud zijn voor
adoptie eigenlijk naar toe? Het spijtige is dat mijn Frans echt niet
voldoende sterk is dat ik niet wat meer research kan doen. Hopelijk
krijg ik in de komende maand toch nog de kans om wat antwoorden te
krijgen en het liefst van al zou ik een aantal personeelleden willen
ontslaan en de directie een opleiding 'leidinggeven' willen laten
volgen.
Ik ben nooit met de bedoeling gekomen om werkelijk
iets te veranderen in het weeshuis. Daar ben ik ook heel blij om,
anders had ik mij heel erg ontgoocheld gevoeld. Normaal kwam ik voor de
verzorging van de baby's, maar omdat het zo moeilijk liep bij de
grotere kinderen ben ik ook een tijdje daar gaan helpen. Echt
een schema volgen met de kinderen is ons niet gelukt. Maar toch kan ik
wel zeggen dat ik wel heel wat gedaan heb daar. We hebben heel wat
activiteiten gedaan: spelletjes gedaan, getekent, voorgelezen,
geknutseld, gezongen, cijfers en letters aangeleerd, ... We hebben
getoond aan zowel de kinderen als de andere verzorgenden dat je gedrag
kunt corrigeren op een andere manier dan slaan zoals een kind
afzonderen, praten, deals sluiten. Al moet ik zeggen dat het niet zo
gemakkelijk was en ik me dikwijls machteloos voelde als het niet
lukte. Maar ik heb wel echt gezien dat het slaan van de kinderen echt
is afgenomen. Tenslotte heb ik de kinderen super veel geknuffeld en
liefde gegeven waarvan ik duidelijk merkte dat dat van onschatbare
waarde was!
hey hey! ondertussen is ons gemoed al terug oké! zowel koen als ik kunnen de vlieger van 26 april pakken en we komen dus ma avond om 19.30 normaal gezien aan in brussel. we zitten dus sinds di avond in bobo, de 2e grootste stad van burkina. ik had al van andere vrijwiligers relatief negatieve comentaar gekregen van over die stad, maar al een geluk valt dat voor ons heel goed mee. een heel aangename stad, veel te beleven en iets frisser dan ouaga al een geluk. we gaan hier nog blijven tot zaterdag ochtend en dan de bus pakke naar ouaga om zéker te zijn dat we op tijd in de luchthaven kunnen zijn. vandaag nog iets heel grappig meegemaakt : ik had zin in een mango en het was even geleden dat ik nog een mango gekocht had dus wist ik de prijs niet meer. ik nam 2 grote mango's (toevallig uit een verschillend stapeltje) en vroeg hoeveel het koste. het antwoord was 200 per stuk (zij kon praktisch geen frans enkel de getallen blijkbaar). aangezien ik de dag ervoor een advocado voor 200 had gekocht ging ik er vanuit dat da wel een redelijke prijs is. (1 is 655 cfa) toen ik zei dat dat goed was pakte ze een zak en stak er de 2 hoopjes mango's in, in het totaal dus 11 mango's voor 400cfa! toch wel een aangename verrassing! Ine, zelfs de markt viel hier heel goed mee, niet te aanklampend! ik denk dat je toevallig pech gehad hebt ofwel zijn wij ondertussen getraind om de aanklampende mensen van ons af te schudden. ;-)
ja wadde, het is hier allemaal wat! Koen en ik zitten dus nog steeds in burkina faso... gisteren geraakte we de vlieger niet op owv samenloop van omstandigheden: -rookwolk -vergeten confirmeren van mijn vlucht -slechte informatiestroom in 'vertrekhal' van luchthaven -te grote vertrouwen van ons dat de vlucht wel te laat zou vertrekken maw: we mochten er niet meer op. vandaag naar air maroc geweest en mijn vlucht is automatisch verzet naar 26 april en koen zijn vlucht naar 28 april. we hebbe mijn vlucht al vastgezet en koen op wachtlijst gezet voor 26 april en morgen moeten we terug gaan om koen zijn vlucht vast te leggen. ik verwacht dat hij ni op de vlucht van 26 april mee op kan en gaan we dus ni samen kunnen vliegen. als het dat scenario effectief zou worden dan gaan we proberen om te wisselen. maw, koen 26 april en ik 28 april. koen moet namelijk in feite nu op stage zijn aan de kuleuven en ik moet toch pas beginne werke 3 mei. en ik ken hier nog wel wa volk waardoor ik die paar dagen toch nog 'zinvol' kan doorbrengen. (hierdoor ben ik ook verplicht mijn verjaardag in afrika te vieren) in tussentijd zitten we hier dus vast, dus hebbe we beslote om morgen middag naar bobo te vertrekken en die stad op het allergemakske te bezoeken. daar is het hopelijk ook iets frisser. ondertussen proberen we elkaar wat op te peppen ook want het is toch ni altijd gemakkelijk nu met al die onzekerheden... één ding heb ik hier ondetss wel geleerd : FLEXIBILITEIT! hopelijk tot snel!
vandaag was mijn laatste dag in burkina...ik moet zeggen ik heb mijn drie maanden hier op zijn afrikaans afgesloten...maw: niets is voorspelbaar!
klein verslagje van de vorige week: zaterdag gingen we oorspronkelijk om 12u smiddags naar de manne van de djembelesse gaan om vervolgens naar een optreden te gaan en om zelf ook nog is te spelen voor publiek. uiteindelijk zijn we om 16u vertrokke en is hety optreden om half 9 pas begonnen...dus veel wachten heel de dag... op zich was het wel een zeer geslaagd optreden en koen heeft daar voor het eerst op zijn afrikaans gegeten: witte bonen met de handen eten. zondag transportdag naar banfora. maandag hadden we brommertje gehuurd en naar de cascades en de domes van banfora gegaan! echt een super dag!! heel de dag in het water gezwommen in de watervallen! heel leuk en ook romantisch. zo voel je je echt 1 met de natuur. dinsdag met het brommertje naar de peak de sindou (soort rotsen) geweest. maar net voor we er waren eerst nog gevallen met de brommer in een put met los zand...buiten paar schaafwonden hebben we niets, maar het was wel eve verschieten. namiddag hebbe zijn we met een bootje op een meer geweest om naar de nijlpaarden te gaan zien. echt wel impressionant en heel fijn! s avonds mijn eerste regenbui gezien sinds ik hier ben! echt een typische tropische stortregen. woensdag zijn we in banfora vertrokke met de bedoeling tot ouaga te gaan en dan direct de bus te pakke naar po, maar een takeldienst moest zonodig een busje wegtakelen dat in de berm lag. na 1.5u proberen (waardoor wij dus vast zaten want heel de weg was versperd) hadden ze toch maar besloten om eerst de fille door te laten omdat hun materiaal dat ze gebruikte veel te veel te licht was om zon bus te takelen. uiteindelijk met 3u vertraging in ouaga aangekomen om te beseffe dat het laatste busje naar po net vertrokke was. dan maar een hoteletje in ouaga pakke en eerste bus de dag erna pakke. donderdag dus naar po om daar terug een brommertje te huren en naat tiebele gegaan. daar zijn nog heel traditionele huisjes van de echte animisten nog. heel interessant om te zien hoe we echt nog leven in hutjes die elks hun eigen betekenis hebben. bv een ronde hut is voor een singlem een vierkante hut voor een jong koppel en een hut in een 8-vorm voor een oud kopel.sinds gisteren zijn we terug in ouaga en vanavond laat gaan we de vlieger pakken. op zich wordt dat ook nog spannend aangezien er in europa geen vliegtuigen vliegen nu owv die vulkaan... we gaan dus de vlucht pakke naar cassablanca (maroko) en mijn lieve zus heeft al een hotel vastgelegd daar aangezien de kans dat we in maroko gaan stranden heel groot is. ik ben benieuwd wanneeer we uiteindelijk in belgie gaan aankomen... zoals de reis begonnen is : onzeker over vertrek van mijn vlieger owv sneeuw, zo eindigd ook mijn avontuur hier in burkina met een heel grote onzekerheid dat ik morgen in belgie aankom. best wel spannend nu!! tot snel!
Hoi iedereen, vorige week was mijn laatste week dat ik gewerkt heb. een typisch afrikaanse 'werkweek'. maandag heb ik een uur aan't wachten geweest op de major (hoofdverpleegkundige) om te kunnen beginnen, want ik wou op de pediatrie staan en om op een andere afdeling te starten moet je eerst ingeleid worden door een verantwoordelijke. dinsdag heb ik van 8 tot half 11 aan't wachten geweest op de major omdat mijn werkkledij op haar bureau ligt en zij zo nodig eerst naar de bank moest. aangezien het al half 11 was, was ik écht slecht gezind van al dat wachten dat ik net beslist had om naar huis te gaan toen ze eraan kwam.ben uiteindelijk toch doorgegaan. woensdag was er in heel het ziekenhuis bijna geen volk omdat het algemene staking was tegen het verhogen van taxen op brommers.donderdag en vrijdag heb ik een dorpje bezocht samen met een verpleegkudige van het gezondheidscentrum. de nacht van vrijdag om zaterdag was het eindelijk de big day! Koen kwam aan in burkina faso!! joepiiii! zaterdag en zondag heb ik koen wat rondgeleid in Ouaga en heb ik vooral van iedereen afscheid genomen...héél pijnlijk in feite om eerlijk te zijn...met mijn familie van hier heb ik echt een goeie band en zijn ze zijn écht als een 2e gezin voor me, ni leuk dus om daar afscheid van te moeten nemen, vooral als je weet dat de kans toch ni heel groot is dat ik nog terugkom. maandag zijn we vertrokken op Safari in Bénin. écht héél leuk geweest! we hebben veel diertjes gezien. vooral veel antilopen, maar ook buffels, apen, veel vogels, sooort hert, nijlpaarden, krokkodillen, zwijntjes enzovoort. dinsdag hebben we zelfs op het dak van de auto mogen zitten: écht héél fijn!dinsdag namiddag ook nog in een waterval gezwommen om woensdag terug naar burkina te gaan.nu zitten we in Fada n gourma in het oosten van het land, een klein gezellig stadje. morgen vertrekken we terug naar ouaga om nog een djembé optreden te geven en erna gaan we naar banfora en tiebele. vooral banfora kijk ik wel naar uit!
heb écht al héél veel gezien hier.niets is hier écht steriel, buiten de dichte verpakkingen, maar de manier dat ze dan het open doen verpest al direct de steriliteit.blaassondes die al enkele dagen in het stof liggen nadat ze zijn proper gemaakt met javelwater worden gebruikt, materiaal dat steriel zou moeten zijn (net uit de oven) kappen ze dan kraanwater (dat ik ni mag drinken owv bacterien) over omdat het materiaal anders te warm is. spuiten worden herbruikt voor verschillende medicamenten die ni compatibel zijn en dus klonteren, vrouwen worden héél slecht genaaid na bevalling (door stagiairs vpk), een kind van 2 jaar wordt in half commateuze toestand binnengebracht int ziekenhuis nadat het al meer dan een week héél ziek thuis was(ze weende zelfs ni bij het prikke van infuus), een kind van 11 jaar dat zijn balzak gescheurd had door te vallen, werd gehecht (ondertussen waren de vpk aan't lachen over iets dat de dag ervoor gebeurd was) terwijl er nog 2 andere slachtoffers verzorgd werden in dezelfde kamer (weinig empathie en privicy dus). héél vieze wonden gezien door infecties (door gebrek steriliteit), heb een post-keizersnede geziene met een gat in haar buik waar je heel je hand in kon steken enzovoort... dat alles kon ik blijkbaar nog slikken en kon ik nog aanzien, maar woensdag heb ik een operatie gezien... aangezien ik al véél operaties gezien heb en heel goed weet hoe de anesthesie werk en welke producten ze geven perop en postop, was het zien van een operatie blijkbaar de druppel die de emotionele emmer liet overlopen. om te beginnen is in het totaal in het zkh 1 anesthesist, maar wel 2 anesthetische vpk. tijdens de operatie deet de anesthesist niets en waren het dus de vpk die alles deden. zelfs de rachie verdoving werd door een stagiair vpk geprikt! alles behalve steriel uiteraard en de verpakking van de handschoenen diende als steriel veldje. het materiaal voor de operatie zelf beperkte zich tot ongeveer max.20 instrumenten waarvan de helft verroest was en de scharen bot waren. de 'steriele' doeken waren al lang gedesteriliseerd vooraleer ze op de patient lagen, de compressen zijn kleine compresse van 10x10cm die je onmogelijk steriel in het veld kunt gooien...de patient was dus wakker, maar het personeel was ondertussen aan het discutieren over wat welk orgaan was en wat nu de klonters oud bloed zou veroorzaakt hebben en wat de slijmerige substantie dat ze uit de buik gehaald hebben, is. verschrikkelijk dus! je moet je maar is inbeelden dat je daar ligt, de vrouw begon uit pure emotie te braken... en vooral ze tonen aan de vrouw ook het bistouri mesje waarmee ze haar gaan opensnijden! zoiets wil je toch ni zien zeker??tijdens de operatie geven ze niets van pijnmedicatie want ze had een rachie. ik vroeg of ze niets gaven tegen de tijd dat het uitgewerkt was, maar ze zeiden dat dat in de hospitalisatieafdeling gebeurd (ni eens een soort van recovery) tegen dat de patient pijn begint te krijgen, ja, dan is het in principe te laat é...Al het materiaal zoals compressen wordt op voorhand door de patient zelf in de apotheek gekocht! de chirurg in opleiding mocht de huid dichtnaaien. daarvoor nam hij de eerste de beste draad vast, nadat hij al 10 minuten aan het sukkelen was zei de verpleger dat hij de draad voor de darmen te naaien vast had en dat heeft ne botte punt en daar kunde dus heel moeilijk een huid mee naaien.vervolgens was de draad om de huid dicht te naaien te kort, dus dan maar een steekje minder waardoor de wonde best nog hard aan't bloeden was...
Natuurlijk wist ik al langer dat het er zo aan toe gaat hier, maar tussen weten en zien is er wel een heel groot verschil. Vooral omdat mijn verblijf hier bijna op zijn einde loopt (nog één week werken en dan wat reizen, ben 19 april terug) begin ik af en toe terug te denken over hoe het er in belgie aantoe gaat. en dat verschil maakte me donderdag écht heel kwaad. hier worden operaties met verroest materiaal gedaan en in belgie smijten ze het geld en het (nog bruikbare) materiaal door ramen en deuren. voor de verpleegkundige die dit lezen: herinneren jullie nog de 7 principes van grypdonc? awel, in belgie staat (volgens mijn mening) steriliteit, kwaliteit en privicy ongeveer op de hoogste trede, wel,hier in burkina is de meest bepalende factor voor de zorgen, de factor economie... ja, ik was er even écht ni goed van.
nu ben ik ondertussen wel wat bekomen hoor, maar het was me toch even een serieus cultuurchocje...
hela, ik heb net een heel fijn weekend gehad.zaterdag naar een mariage en zondag naar de kerk geweest.klinkt niet speciaal, maar dat was het wel! de mariage (huwelijk). diegene die trouwde was de grote zus van abdou. abdou is hier mijn 'broertje' dat in ons gezin woont omdat zijn vader psychologisch niet oké is en omdat ze thuis héél arm zijn waardoor hij (en zijn moeder) in een continue staat van ondervoeding en ziek zijn waren.Aangezien abdou een vriend is van mijn broer hier, hebben de ouders beslist om hen in huis te halen (vooral omdat abdou dat écht wou). Op dezelfde manier zijn de 2 meisjes (de bonnes of de zussen)ook in het gezin terecht gekomen. tantie zorgde voor het eten op het huwelijk. dus in de voormiddag heb ik mee de groentjes zitten kuisen (met javelwater!) en snijden en de plateau's klaargemaakt. écht fijn om is te kunnen helpen in het huishouden want anders mag ik hier nooit iets doen van huishoudelijk taken. vlak na de middag zijn we dan met de taxi naar het huwelijk vertrokken. Ik heb in belgie al veel huwelijksfeesten meegemaakt, maar ik kan zeggen dat het hier toch wel net iets anders gaat.het feest begint in feite al voor dat het pasgetrouwd stel er is.er is muziek dat uit krakende boxen komt, er is een soort tent (een half kapot zeil dat ze met wankele palen hebben opgehangen) dat aan het ouderlijk huis staat, er is een zetel met salontafel waar het stel en de getuigen moeten gaan zitten om te eten en er is vooral véél volk!heel de wijk komt kijken. het was trouwens een heel arme wijk, lemen huisjes, geen stromend water en geen electriciteit! al de zussen,moeder en vriendinnen zijn in de weer om het volk eten en drinken te geven.wanneer het stel aankomt, gaat even al de aandacht naar hen .met een soort rode loper (ter plekke gefabriceerd van verschillende pagnes (doeken) gaat het koppel naar de eretafel waar ze moeten eten. wanneer ze hun eten op hebben, begint het échte feest. een zanger met 2 muziekanten (die trommelen op een grote halve kalebas) animeren het publiek.ik zag dat er af en toe iemand in het midden ging staan om de dansen waarop iedereen dan luid begon te aplaudiseren, maar had het systeem nog niet echt door. tot dat de zanger iets zong van 'nassara' (blanke), aangezien ik de enige blanke daar was begreep ik dat het over mij ging en iedereen keek naar mij en riepen dat ik dansen moest! terwijl die man maar aan het zingen was over de 'nassara' ben ik maar beginnen dansen en duwden ze me tot in het midden van de cirkel, iedereen uiteraard loeiend enthousiast! een half uur later begon de man terug over de nassara te zingen, en da zeiden de mensen rond mij dat ik moest betalen. ik begreep er echt niets van. maar blijkbaar is dat de manier van geld verdienen voor zo'n zangers, ze roepen mensen naar voor, ze dansen 2 minuten en moeten dan 1000cfa (1.2) betalen. dus ja, dan heb ik dat maar gedaan.
vandaag, de misviering: tonton (mijn papa hier) is in opleiding om priester te worden, weliswaar protestantse prister.zoals ik al eerder verteld heb, is hij echt extreem gelovig! dus dacht ik is mee te gaan naar de kerk. hij was uiteraard direct in zijn nopjes. hij gaat naar een grote internationale evangelische kerk (naar schatting 1000 man die daar zat) die blijkbaar ook een kerk of toch een missie in belgie heeft, maar ook in heel veel andere landen in afrika, europa en ook de VSA.de misviering was dus ook in het frans, maar tegelijk in het engels en het mooré vertaald.heel de kerk hing vol met vlaggen van de landen waar ze een kerk hebben en vanvoor hing de vlag van burkina én die van israel.heel de kerk was ook met doeken in't blauw en wit (de kleuren van israel) versiert. ik moest direct denken aan de films van hitler en zijn vlaggen.het begin van de viering vond ik het leukste. iedereen was aan het zingen en aan het dansen, écht een grote ambiance.er waren dan ook 2 grote koren en een muziekgroep om alles te begeleiden.mensen begonnen spontaan in de handen te klappen op't ritme van de muziek.bij sommige liederen boog iedereen zijn hoofd en begonnen ze te bidden op zo'n manier dat ik dacht dat ze in trance waren. veel gingen op hun knieen zitten, maar er waren er best veel ook die plat op hun buik gingen liggen om te bidden.écht een bizar zicht voor mij. de preken waren naar mijn aanvoelen heel sectarisch. écht zoals hitler (denk ik) zijn preken voerde, mss ook een beetje te vergelijken met de ammerikaanse verkiezingsstrijd.het volk antwoordde ook heel enthousiast met 'allelouhia' en riepen en klapten super hevig mee.ipv een hostie kreeg iedereen een soort koekje met water met grenadine (voor het rood te hebben, kleur van bloed).best nog wel goed ook. tijdens de preken nam iedereen eiverig zijn bijbel vast en volgde de psalmen mee en namen notities van wat de pastor zei. ik waande me even in de aula van't unief. de viering duurde van 8u tot half 12u. een heel aparte ervaring dus! ben blij dat ik het is gedaan heb!
ik ben deze week even heel fel geconfronteerd geweest met de armoede hier. uiteraard had ik al heel vaak de gevolgen gezien van armoede, maar op de één of andere manier dringt dat niet altijd door.nu dringt het wel door omdat het plots zo dichtbij is. Waar ik de djembé-lessen krijg wonen 4 mensen alleen en 1 koppel.hun 'huis'(van het kopel) bestaat uit één kamer waar een enkel-matras ligt en héél veel rommel in kartonnen dozen. die rommel zijn dus hun kleren en hun gerief om te leven.het kopel heeft nu 2 kindjes. eentje van 2jaar en een baby van een week oud. omdat ik daar al zo lang kom en ook via het werk de zwangerschap gevolgd heb, heb ik wel ne band met die moeder waardoor ik voor de bevalling een onderhemdje gegeven met een mutsje (ja, hier doen ze dat dus nog aan bij 40°C) en voor de grote broer ook wat kleren (die ik van Ine gekregen had). De mama was écht éxtreem blij met het onderhemdje en deet het dan ook direct aan aangezien dat babytje gewoon géén kleren heeft. echt niets! het lag daar naakt in een doek (een pagne), op de grond, zonder een matras of iets dat als matras kan dienen.wanneer ik vandaag het kindje nog is ging bekijken lag het daar dus op net dezelfde manier, maar met het onderhemdje en het mutsje aan dat ik gegeven had. Op dat moment viel mijne frank: die hebben écht niets!! het grotere broertje loopt in 90% van de gevallen ook rond met enkel een onderhemdje of een t-shirtje aan en meestal héél vuil! zijn handjes en zijn mondje hangen meestal vol met etensresten en de snottebellen hangen onder zijne neusje. In feite onderhoud ik, door het volgen van de djembé-lessen, 2 mannen en één familie zodat zun eten kunnen kopen. dat bessef voelt wel even raar aan...ik hoop écht dat, wanneer ik terug naar belgie ga, er iemand anders ook lessen gaat volgen zodat ze nog even zeker zijn van hun inkomen. uiteraard ben ik niet hun enige inkomen, ze verkopen djembé's en treden af en toe op, maar wanneer ik toekwam hadden ze geen geld voor de koorden te kopen om de huid op te spannen, maar nu zijn ze daar wel terug vollenbak mee bezig (volgens hen mede dankzij mij).
tot vorige week vrijdag werkte is dus in een csps (centre social, promotion et santé) of in't nederlands een gezondheidscentrum. op zich was het daar best interessant, maar spijtig genoeg waren er écht héél veel stagiairs. bv op de materniteit alleen waren er 10 stagiairs.dat terwijl er ook nog 3 vroedvrouwen waren en ik en terwijl er in feite maar werk was voor max 4 werkkrachten. het gevolg was dus dat het vechten was om iets te kunnen doen. vandaar dat ik ook vrij veel in de namiddag ging werken, maar dan liep ik het risico dat er effectief niets te doen was en dat we dus gewoon maar een het tetteren waren of zelfs aan het slapen (hier dus heel normaal dat je dat op je werk doet als er niets te doen is). vorige donderdag was voor mij de maat vol na dat ik 2 dagen letterlijk niets gedaan had op het werk en was ik het dus écht beu. Al een geluk is de verantwoordelijke van onze organisatie hier (volonfaire) heel snel in reageren en ben ik dus maandag in het CMA (echt ziekenhuisje) kunnen beginnen. écht een opluchting. wat ik de voorbije 3 dagen gedaan heb, heb ik ongeveer in de voorbije 2 maand gedaan.Ik werk nu dus op een soort van spoed-afdeling waar de patienten naartoe gaan voor een eerste consultatie of evt een korte opname.als ze langer dan 2 dagen daar zijn, moeten ze naar een andere afdeling waar ze verder gevolgd worden.Ik mag vooral de zorg voor de opgenomen patienten op mij nemen en samen touren met de arts. écht heel interessant om te zien! paar verschillen met e ziekenhuis bij ons: -manne en vrouwe liggen op dezelfde kamer (van 5-6 bedden) -spuiten en naalden worden hergebruikt ook is het voor een ander medicament -patient (of familie) moet steeds eerst zelf naar apotheek lopen voor spuiten, infusen, medicatie, handschoenen, ... -spinale punctie wordt door verpleegkundige gedaan (alles behalve steriel...) -er is geen briefing tussen de shiften, de verpleegkundige die aankomt weet dus echt niets van de patienten, enkel hetgene in het dossiertje staat. -elke afdeling is een apart gebouw, het is niet zoals bij ons dat één ziekenhuis één gebouw is en dat in de hoogte gebouwd is.een ziekenhuis bestaat uit allemaal kleine aparte gebouwtjes met enkel een gelijksvloer. -de verpleegkundige schrijft medicatie voor.
ah ja, vorig weekend. vorig weekend was écht een super weekend! ik had het ook écht nodig om me nog is goed te amuseren want door al dat ziek zijn en doordat ik het werk wat beu was, was mijn gemoed een beetje gezakt, maar nu is alles terug tip top in orde. vorig weekend zijn we zaterdag gaan zwemmen met ons 2 broertjes en Alex (ne burkinabé vriend van ine).écht heerlijk! ik heb ze een beetje leren zwemmen, maar we hebbn vooral héél veel gespeeld met de bal en met wat banden die daar waren.het deet écht ongeloofelijk veel goed om te zien hoeveel deugd die kinderen ervan hadden! ze glunderden gewoon!en dat doet mij ook super goed! maar heb ook wel genoten van het spelen met de bal. zondag zijn ine en ik naar loumbasie geweest. een dorpje 4-5km van ouaga. er is daar een meer waar we op ons dode gemak hebben gezeten en foto's zitte trekken en echt zitte genieten van de natuur en in dat dorp is ook een geitenboerderij waar ze geitenkaas maken! écht heerlijk om nog is kaas te eten! was de eerste keer sinds mijn verblijf hier! ook het geitenvlees was overheerlijk! zondag was dus gewoon een dagje op het gemakske genieten van het hier en nu. écht top!
het is weer even geleden dat ik geschreven heb. het komt vooral omdat ik wat ziek geweest ben en dus geen energie had om na te denken wat ik schrijven wou. maar nu is alles terug tip top in orde!
zoals ik vorige keer denk ik geschreven had, ben ik met takswoko, onze djembégroep naar Leo geweest voor het muziekfestival. Om het heel kort samen te vatten,wat het weekend écht super geslaagd!! Ze hadden gezegd dat we eerst donderdag middag zouden vertrekken, woensdag belt djibril (mijn djembéleerkracht) me op om te zeggen dat we vrijdag om 12u vertrekken. Zoals het hoort kwam ik bij hen aan om iets na 12u (met de taxi waarin we vanachter met 4 volwassenen en 3 kindjes zaten en vanvoor zaten naast de chauffeur nog 2 mannen, écht hilarisch ), djibril stond al buiten op me te wachten en hij zei dat hij net telefoon gehad heeft dat het verzet is naar 14u omdat de chauffeur nog ni beschikbaar was. om 14u geen busje te zien, 15u:geen busje, 16u: geen busje, uiteindelijk zijn ze om 17.30 toegekomen! écht een heel typisch tafereel hier en ik maak me er ook niet druk meer om aangezien ik het op voorhand verwachtte. Uiteindelijk zijn we om 20.00u in Leo toegekomen, had 's middags kwasie niet gegeten en ook iets te weinig gedronken, dus kwam daar toe met heel grote honger, maar geen nood ze gingen voor eten zorgen... wanneer we daar aan het wachten waren op het eten gebeurde het volgende : idrissa was aan het schommelen op zijn stoel en we waren wat aan het tetteren. Op een bepaald moment zet idrissa zijn stoel terug op de grond, maar hij had ni gezien dat mijn voet onder zijn stoel stond. gevolg : hij zette de poot van zijn stoel (met zijn volle gewicht) récht op mijn dikke teen!! nadat ik iets of wat bekomen was van de pijn, zag ik dat heel mijn nagel er los oplag! oow, écht verschrikkelijk pijnlijk!! al een geluk waren er in leo nog enkele franse vrijwilligers die ontsmettingsmiddel meehadden. nu doet het nog steeds pijn, maar is het wel dragelijk met brufen. zaterdag 's morgens zijn we reclame gaan maken voor het festival in de stad. écht hilarisch! met 2 busjes waar we in en op zaten met iedereen ofwel een djembé ofwel een ander instrumentje en super luid spelen en zo reden we rond op de markt.ondertussen waren er nog een paar mensen op het dak van het busje aan het jongleren en nog andere waren aan het zingen en soort flyers aan het uitdelen! Overdag was er een soort oude vlaamse kermis met allemaal kleine spelen en heb ik mee geholpen met het maken van een nieuwe djembé. we hebben veel zitten spelen ook op de djembé, a l'improviste, écht super leuk en zo heb ik ook veel geleerd in feite! 's avonds is Ine (mijn zuster hier) en tantie (mijn moeder hier) naar Leo gekomen om naar het optreden te komen zien! het optreden was écht geweldig!! héél primitieve geluidsinstalatie, weinig profossioneel allemaal, maar dat maakt ni uit, we hebben ons geamuseerd en het publiek was content! écht fijn! Tim, djibril en ik hebben samen ook 3 stukjes gespeeld op de djembé! in traditionele klederdracht! écht héél fijn en het was goed gelukt!! aah ja, waar we sliepen in leo: we sliepen allemaal buiten in een binnenkoer van plaatselijke mensen daar. op die binnenkoer liepen geiten, kippen, kuikentjes en konijnen los. en daar tussen sliepen we! de burkinabées sliepen op een matteke van ne mm dik, maar ik wist op voorhand dat ik daar ni op kon slapen dus had ik paar kussens van ne zetel die daar ergens stond gepakt om op te liggen. 's nachts werd ik wakker en zag ik vlak naast mij een kapotte mango liggen en er lagen wat brokjes op mijn lakenzak, maw: tijdnes de nacht is er een mango vlak naast mij gevallen! even chance gehad dat ni op mij was. de 2e nacht voelde ik ineens iets op mij en wanneer ik recht ging zitten om te kijken wat het was, zag ik een kuikentje snel wegspringen...toch wel is een ervaring om zo te slapen!het grote voordeel was wel dat het héérlijk fris was om buiten te slapen!! zondag moest er in principe hetzelfde programma als zaterdag gebeuren, maar de artiesen waren moe van zaterdag en hadden dus geen zin meer.het was dan ook een heel kalme dag, heel ontspannen, rustig wat thee drinken, een pintje drinken, de rastamannen wat marhuana smoren, veel babbelen en lachen dus! 's avonds was er terug een klein optredentje en hebben wij ook terug opgetreden! deze keer hebben we ni zo goe gespeeld, vooral omdat djibril totaaaaaaaaal fout zat maar dat maakte allemaal ni uit, tranquille, no stress! maandag ochtend zijn we teruggereden naar ouaga. ik was écht kapot van vermoeidheid! uiteraard heb ik daar ni zo veel kunnen slapen...door die vermoeidheid ben ik ook ziek geworden en heb ik ni gewerkt tot en met woensdag.
gisteren, vrijdag heb ik 's morgens eerst mijn papieren binnengebracht vor mijn visum te verlengen (ik had in belgie per ongeluk maar een visum voor 3 maand gevraagd en ik blijf 3 maand en 10 dagen), in de namiddag heb ik terug 2 kindjes ter wereld gebracht! Ik mocht ze mee naar belgie nemen zeiden de ouders ooh, ik had het zo graag gedaan é, maar ja, spijtig genoeg gaat dat vrij moeilijk é! aah ja, over de kindjes, blijkbaar is er bij de échte moslims een week na de geboorte een naamgevingsfeest. dus dan pas krijgt het kind een naam, ervoor wordt het gewoon biga (wat baby betekend) genoemd. bij de christenen en de niet heel overtuigde moslims is het de papa die het kind een naam geeft vanaf dat hij het kind gezien heeft. de papa is ook nooit bij de geboorte aanwezig en komt in de loop van de dag is langs om het kindje te zien.dus op de vragen die al gekregen heb over de naam van het kindje, kan ik dus niet op antwoorden. ik mocht gisteren wel een naam kiezen voor één van de jongetjes en aangezien het een moslimfamilie was, zei ik : mohamed of abdoulay en toen ik vertelde dat ik gehoord heb dat in Maroko de traditie is om de eerste zoon mohamed te noemen, noemde ze het kind spontaan mohamed. ben benieuwd of de papa er mee akkoord ga gaan, want die heb ik ni gezien.
tot slot nog enkele wis je datjes: wist je dat : - de taxi hier het vervoer voor de armere middenklasse is (200cfa of 0.15) -alle taxi 's groen zijn en meestal een mercedes is die half uiteenvalt wanneer je de deur dicht slaagt - vol een zeer relatief begrip is, er kan altijd nog wel iemand bij! plezier verzekerd! -80% van de vrouwen die in een maquis (soort discotheek) zijn, prostituees zijn - ik elke week wel iemand betrap in het internetcafé op het kijken naar porno en dat ze dan snel het wegklikken als ze merken dat ik het zie -ik hier bijna elke dag rijst eet -de placenta hier begraven wordt -elk meisje van bij de geboorte gaatjes in de oorlel krijgt voor later oorbelletjes in te kunnen steken -het heel onbeleefd is als je geen hand geeft wanneer je iemand begroet -ze hier ongeloofelijk véél respect hebben voor een oudere en in het bijzonder voor diegene die je groot gebracht heeft. -polio nog steeds een zeer mutilerende ziekte is die hier spijtig genoeg nog veel bestaat! -naar schatting 75% van de bevolking hier een gsm heeft waar je ook mp3 meer kunt beluisteren -ik soms het 'koud hebben' mis, maar dat ik in het algemeen content ben dat ik het hier lekker warm heb.
), djibril stond al buiten op me te wachten en hij zei dat hij net telefoon gehad heeft dat het verzet is naar 14u omdat de chauffeur nog ni beschikbaar was. om 14u geen busje te zien, 15u:geen busje, 16u: geen busje, uiteindelijk zijn ze om 17.30 toegekomen! écht een heel typisch tafereel hier en ik maak me er ook niet druk meer om aangezien ik het op voorhand verwachtte. Uiteindelijk zijn we om 20.00u in Leo toegekomen, had 's middags kwasie niet gegeten en ook iets te weinig gedronken, dus kwam daar toe met heel grote honger, maar geen nood ze gingen voor eten zorgen... wanneer we daar aan het wachten waren op het eten gebeurde het volgende : 
