Zoals elk jaar staat ook dit keer weer een fietsreis op ons programma. We kozen dit keer voor het Saarland/Duitsland. We hadden vorig jaar zeer goede ervaringen met Duitsland , toen we door de Moezelstreek fietsten, dus waarom niet nog eens Duitsland , maar dan wel een andere regio. Kristien hield zich concreet bezig met de organisatie, iets waar ze erg goed in is. Zo vond ze uiteindelijk 5 verschillende locaties waar we telkens een paar dagen zouden verblijven en van waaruit we gemakkelijk de ganse regio er rond zouden kunnen verkennen per fiets. Achteraan elk dagverslag kan, wie dat wil, een link aanklikken waar dan enkele foto's van die betreffende dag terug te vinden zijn. Aan iedereen veel lees- en kijkplezier.
Wat een zalige zondag. Uitslapen en daarna de voetjes onder de ontbijttafel schuiven bij Trientje en Bob, ter gelegenheid van de verjaardag van Trien. Dit is al jarenlang een door ons erg gewaardeerde traditie. Zoals gewoonlijk is de ontvangst perfect, met alles erop en eraan. Op uitzondering van Jef ( zwervend door Frankrijk ) en Mokkie ( stilaan vastgeroest in Portugal ) is onze familie compleet. Het is dus genieten aan 100% . Wij zijn niet de enigen die vanaf de ontbijttafel op reis vertrekken . Ook Niek en Jo vertrekken onmiddellijk naar de luchthaven en vandaar naar Bali. Mijn oudste zus en Fernand vertrekken dan weer op woensdag naar Sofia. En van de anderen weet ik het niet meer... Tegen de middag , na nog een glas champagne ,is het tijd voor ons om te vertrekken naar Duitsland , naar onze eerste halte in Mettlach. Het wordt een rustige rit, zonder veel verkeer, met een korte stop voor een koffie, net over de grens met Luxemburg. We maken wat verder een bijkomende stop om diesel te tanken aan 0,997 . Dat kunnen we niet aan ons laten voorbij gaan. Tegen 16 uur staan we aan ons hotel ( na een korte omweg omwille van werken op de autosnelweg ).Een leuk familie-hotel,tegen de Saar aan. Het onthaal is prima. We krijgen kamer 11 toegewezen , heel ruim , met alle comfort zoals het hoort , geen overbodige luxe . De fietsen mogen we stallen in een afgesloten garage onderaan het hotel. Eenmaal goed geïnstalleerd , gaan we te voet op verkenning in het stadje Mettlach , ook gelegen tegen de Saar aan, maar wel aan de andere oever. Mettlach, waar Villeroy en Boch haar hoofdvestiging heeft in een oude abdij, steelt onmiddellijk ons hart. Rustig, typisch Duits, met heel veel "outlet"-winkeltjes waar echte koopjes te doen zijn. Mijn vrouwtje vindt bijna onmiddellijk de schoenen van haar dromen waar ze al een eeuwigheid op zoek naar is. We kunnen daar dus niet omheen. We bezoeken daarna het hoog gelegen kerkje gewijd aan Sint Lutwinus en denken in het bijzonder daarbij aan Wine, dan gaat het verder naar de abdij met haar prachtige tuin met een imposant mozaïek - kunstwerk en nog daarna , niet lachen , de toiletten van het museum van Villeroy en Boch . Het zijn niet zomaar toiletten, ze zijn tevens showroom van de laatste nieuwe toilet-snufjes van Villeroy en Boch ( voorverwarmd, met sproeisysteem , droger,... ) met vermoedelijk toch ook een stevig prijskaartje . Tijdens onze wandeling hadden we ook al oog voor de verschillende eetgelegenheden in Mettlach want het restaurant aan ons hotel is blijkbaar uitbesteed en is Chinees restaurant geworden. Daar staan we niet echt voor te springen. Eenmaal de tijd daar, richten we onze schreden en hongerige magen naar " Der Keller". We zijn daar de allereersten maar nauwelijks 15 minuten later is het restaurant bijna helemaal volgelopen. De eindrekening bedraagt nauwelijks 40 en dit voor het aperitief , een grillade , nog koffie en water en wijn. Tegen 20h30 zijn we terug in ons hotel, om dit verslagje te schrijven, om nog wat berichtjes te versturen naar de kinderen, om een douche te nemen en tot slot nog wat voorbereidingen te treffen voor onze fietstocht van morgen. Daarna lekker slapen.
Omstreeks 8h30 zitten we te genieten van een uitgebreid en lekker ontbijt. Een bordje op onze tafel heet ons hartelijk welkom,evenals een ventje getekend op ons zachtgekookt eitje. Het weer is wat het is : geen zon, geen wind, een betrokken hemel met wel zicht op beterschap . Afwachten maar. Het is 10 uur als we klaar zijn om te vertrekken. De eerste fietskilometers op Duitse boden zijn zeker geen weerspiegeling van de 40 km. die we verder de dag zullen afleggen. Maar eerst die eerste kilometers : lekker vlak langs de Saar, op een mooi asfaltbaantje uitsluitend voor fietsers, deels ook grindweg. Heerlijk fietsen dus. Het is wel wat fris maar we maken daar geen punt van. We passeren het uitzichtpunt " Cloef " maar wel van beneden aan het water . Toch willen we ook van boven een blik werpen op de meest gekende bocht in de Saar. Dus fietsen we nog een eindje verder tot in Dreisbach en beginnen dan aan een kilometers lange klim, soms steil. Soms iets minder, soms een klein beetje dalend en zo tot in Nohn en zo verder tot aan Cloef Steinbach. Het is hard labeur maar het zicht vanop het uitzichtpunt Cloef op de Saar is fenomenaal en doet alle inspanningen vergeten. Een ogenblik worden we zelfs getrakteerd op een streepje zon. We blijven er een tijdje hangen om vervolgens ons fietsen verder te zetten langs de Cloef-Runde. De bewegwijzering is wel heel slecht. We moeten regelmatig stoppen om ons te vergewissen van het rechte pad ( en dikwijls zitten we er naast). Via Weiten komen we uiteindelijk terecht op de Saarland-route en daar is de bewegwijzering dan weer uitstekend. Het gaat bergop bergaf, soms wat vlak, om uiteindelijk, na een serieuze afdaling , we halen op ons makkie 56 km. per uur ,uit te komen aan de Saar waar we langs een bospad uitkomen recht tegenover het bedrijf - abdij van Villeroy & Boch. We staan dan wel hoog boven de Saar , waar een kleine kapel is gebouwd. We verpozen er wat om te genieten van het prachtig zicht op de Saar en op Mettlach. Ons hotel is nu binnen handbereik. We passeren nog de mooie tuin ( die we ook bezoeken) waar Villeroy & Boch seminaries organiseert in hun kasteel, destijds bewoond door de familie Boch, en belanden dan in Mettlach in de bakkerij van "Oma Emma" waar we ons tegoed doen aan koffie met taart. Het is inmiddels bijna 16 uur geworden en sedert ons ontbijt hebben we nog niets gegeten en gedronken. Wel verdiend dus die stop bij oma Emma. We gaan ook nog een plaatsje reserveren in het enige restaurant dat op maandag open is in Mettlach en keren dan terug in ons hotel. Ik moet wel een imbis-sleutel lenen aan de receptie om een kleinigheid bij te sleutelen aan de fiets van Kris. Na een douche kunnen we de fietsroute van morgen wat bestuderen , en kan Kris haar Spaanse les wat bijhouden . Tegen 19h30 zitten we in ons restaurant De Zwaan, een echte aanrader. En de kwaliteit , en de bediening , en de prijs zijn absolute meevallers. We passen voor het dessert want de maaltijd zelf was meer dan overvloedig. Terug op onze kamer drinken we wel nog een kruidenthee met een chocolaatje ( dank je wel tante Hilde ). Niet lang daarna bevinden we ons al in dromenland . Toch nog eventjes vermelden : we zagen vandaag weer verschillende kinderen met een " Tute " , een tipzak van wel 1 meter groot . Een gewoonte in Duitsland bij het begin van het schooljaar . Op de eerste schooldag krijgen kinderen zo 'n tipzak mee, gevuld met schoolgerief. Er zal wellicht ook wat snoepgoed in steken. Net voor onze ogen dichtvallen krijgen we nog een berichtje van de bende van O , dat mijn vrouwtje nog net weet te beantwoorden.
De morgen verschilt in bijna niets van deze van gisteren . Lekker ontbijt en ons dan klaarmaken voor onze fietsdag. Onze fietskaart valt bijna uiteen. Gelukkig is het de laatste keer dan we hem moeten gebruiken. Onmiddellijk na de start, het is rond 10 uur , stoppen we bij de bakkerij waar we gisteren nog taart aten. We zagen toen dat we er ook belegde broodjes konden kopen. En dat doen we dan ook. Dat moet voldoende zijn om onze rit van vandaag rond te maken. En dan is het tijd om echt te vertrekken. De weg via het station van Mettlach gaat meteen flink de hoogte in, richting Hausbach. En paar keer rijden we op de baan maar meestal is het via een bosweg, min of meer goed berijdbaar dat de kilometers afgemalen worden . In Bosheim am See, de naam zegt het zelf, passeren we een enorm stuwmeer, helemaal uitgerust voor alle mogelijke watersporten .We houden er een korte pauze en vervolgen dan onze weg , via Mitlosheim naar Weiskirchen. De weg loopt opnieuw grotendeels over een bospad en leuke beter berijdbare veldweggetjes. We genieten van de heerlijke natuur. Zelden of nooit passeren we andere mensen. Het lijkt alsof wij alleen op de wereld zijn. De route die we volgen, een eigen combinatie van bestaande routes, is goed gemarkeerd. Het is dus gemakkelijk fietsen. Een eind voor Weiskirchen is er op een kruispunt, we zitten dan weer midden in een bos, wel een wegwijzer die ontbreekt en dus wordt het gokken welke richting we uit moeten. We opteren eerst voor helaas de verkeerde richting maar na een paar kilometer hebben we dit wel door en keren we op onze stappen ( fiets ) terug. In een bos verloren rijden is niet echt leuk. We geraken wel weer op het juiste pad. Als we het bos verlaten vinden we een mooie picknickplaats vanwaar we een mooi zicht hebben op Weiskirchen en de daarachter liggende bossen en heuvels. En half uurtje later zijn we weer op pad. Via Thailen en Weierweilen gaat het dan naar Munchweiler waar we een kort bezoek brengen aan een prachtig kasteel. Er is er een hotel in ondergebracht, een café en een feestzaal maar het grootste deel ervan is nog altijd privé bewoond, door de 7de generatie van de bouwheer. Van Munchweiler gaat het verder naar Nunkirchen, weer veelal langs een bospad. Dan verder naar Oppen. Voor we echter zo ver zijn staan we plots voor een hekken van een groots golfterrein . Hoe we ook zoeken, we vinden niet het juiste pad. Dan maar de weg vragen aan een golfer. En dan blijkt dat de weg gewoon over het golfterrein loopt. We moeten dus gewoon het hekken passeren en op het eind van het golfterrein opnieuw een hekken dat toegang geeft tot het bos waarin het golfterrein zich bevindt. Via dit bos gaat het tot in Oppen. En daar heeft Kris een lekke voorband. We informeren bij toevallige passanten of ze iemand kennen die ons kan helpen . Normaal heb ik een reserve - bandje en herstelmateriaal mee in een zadeltas maar deze is op mysterieuze wijze verdwenen tijdens onze laatste voorbereidende fietstocht. Tot nu toe hebben we nog (bijna) nooit lek gereden en nu we erop rekenen dat dit weer het geval zal zijn, dikke pech . Mijn laatste informant in Oppen wist wel te vertellen dat er een kleine twee kilometer verder een bandencentrale was. Ik spoed me daarheen terwijl Kris te voet achterkomt, fiets aan de hand. Bij de bandenleverancier voltrekt zich een echt wonder ! De centrale kan natuurlijk alleen maar autobanden leveren en herstellen maar de uitbater is een verwoed wielerfanaat en wielertoerist . Hij heeft voor zichzelf wel wat reservebandjes liggen en wij mogen daar eentje van gebruiken. Hij helpt ons als de beste. We verliezen met deze lekke band hoop en al een half uur, dus echt niet veel tijd. Toch slaan we een nog bijkomende wijze raad van de man in de wind en volgen we niet de gewone weg, maar weerom een bosweg . Zonder verdere problemen bereiken we toch Beckingen waar we weer een stop inlassen voor een deugddoende koffie in een koffiehuis, uitgebaat door een Chileen. Kristien kan een ogenblik weer haar Spaans oefenen. Het is al over 17 h als we opkrassen, richting Saar. Er wacht er ons een prachtig fietspad langs het water . In Merzig, zo halverwege Relingen, waar we aan de Saar komen, en Mettlach , houden we nog eventjes halt aan een Bierhaus voor een verfrissing. De zon is nu al een tijdje permanent aanwezig en de temperatuur is goed opgelopen. Op het terras kunnen we onze verfrissing gebruiken in ons gewoon fietstruitje. Tegen 19h15 zijn we terug in ons hotel. We fietsten in totaal 92 km. Vlug douchen en dan iets gaan eten in een net over de brug gelegen Italiaans restaurant. Voldaan en dit weer voor weinig geld keren we terug naar ons eigen hotel waar we nog een thee drinken met lekkere chocolade (dank je wel Hilde ) En zo komt er een eind aan onze fietsdag waar we meer dan van genoten hebben.
Vandaag geen fietsdag maar wel reisdag. We verhuizen van Mettlach naar Saarbrücken . Na ons ontbijt is het inpakken en onze fietsen opladen. Met onze lekke band - ervaring van gisteren hebben we afgesproken om eerst naar Saarlouis te rijden, we moeten er eigenlijk toch passeren, om daar in de Decathlonwinkel een paar reservebandjes aan te schaffen. Dat er daar een dergelijke winkel is vertelde ons de garagist die ons gisteren uit de nood hielp . Een eerste stop , we vertrokken uit Mettlach omstreeks 10h , is echter in een beeldenpark langs de Saar in Beckingen. Echt een stop waard. En dan op naar Saarlouis . We hadden gehoopt reclameborden te zien van onze winkel maar helaas. Dus rijden we door naar het centrum van Saarlouis dat zijn naam te danken heeft aan Lodewijk XIV die daar een residentie had. De stad werd gebouwd door Vauban. De volledige stervormige vestingen zijn nog bewaard. Voor de rest is het een gewoon modern stadje. In de dienst voor toerisme krijgen we een stadsplan met daarop aangeduid door de stadsbediende , de winkel die we zoeken. Onze GPS brengt er ons moeiteloos heen. Gewapend met 4 nieuwe bandjes, een herstelkit en een nieuw zadeltasje kunnen we de reis verder zetten. In Volklingen maken we nog een halte bij een oude staalfabriek die , nadat alle activiteit er werd stopgezet, uitgeroepen werd tot Europees Erfgoed. We beperken ons tot een bezoek aan de buitenkant wat op zichzelf al een indrukwekkend beeld oplevert. Een paar kilometer verder komen we toe aan ons hotel in Saarbrücken , het Cristalhotel. We opteren ervoor om nog voor het uitpakken, eerst de stad te verkennen. We zitten aan de rand van de stad, het is dus wel nog een eindje stappen en dat terwijl we, het is al 15h gepasseerd, nog niets gegeten hebben sedert ons ontbijt . Op de Ludwigsplatz met de gelijknamige kerk, vinden we een leuk eettentje, buiten, in de zon, onder de platanen . We nemen een soepje met wat brood. Daarna kunnen we onze verkenning verder zetten, ook genietend van het zonnige weer. Aan het Saarbrucker Schloss waar ook een toeristische dienst is, krijgen we gratis een info en kaart over fietsroutes in de buurt. Dit verdient een koffie op het plein voor het slot. We bezoeken ook nog de slotkapel. Daarna trekken we over de oude brug naar het marktplein, gelegen in een verkeersvrije buurt met veel gezellige terrasjes. Er heerst een levendige sfeer. De meeste gebouwen zijn wel reconstructies van na WO II. We bezoeken nog de St . Johannbasiliek, het oude stadhuis en de Johanneskerk en slenteren via allerlei verkeersvrije winkelstraten tot bij de Saar waar het ene terras volgt op het ander. Op de terugweg bezoeken we nog eventjes de St.-. Jacobskerk. Het is al voorbij 19h30 als we terug in ons hotel zijn. We maken ons op om te gaan eten in het Italiaans restaurant horend bij ons hotel. Overigens een uitstekende keus want we worden zeer goed gesoigneerd door de Algerijnse garçon van wie we dachten dat het een Italiaan was. Terug op onze kamer verzorgen we nog wat onze administratie ,Kristien mailtjes enz... , ikzelf verslag opmaken. En dan is het bedtijd om morgen weer fit te zijn.
Het is al 22 uur als ik dit verslag begin. We zijn net terug van een typisch Duits restaurant, gelegen zowat 100 meter voorbij ons hotel. Niks speciaal, wel veel, lekker en een vriendelijke bediening. We fietsten vandaag net geen 100 km. ( 97 ) en dit op een heel gevarieerd maar steeds even mooi parcours. Het begon, na een uitgebreid ontbijt in ons hotel, omstreeks 9 uur, met een rit langs de Saar tot in Sarreguemines dat al een stuk in Frankrijk ligt. Op een terras daar, in de blakende zon, moesten we al ons beste Frans bovenhalen. We sukkelen een beetje bij het verlaten van het stadje om een zijrivier, de Blies , te vinden. Een buurtbewoner helpt ons uit de nood. Hij zegt dat hij al honderden fietsers heeft moeten helpen want de aanduiding van de route is slecht tot zeer slecht. We zijn hem eeuwig dankbaar want we komen inderdaad dank zij zijn aanwijzingen weer uit waar we moeten zijn, een mooi fietspad langs de Blies. Iets verder, we hebben dan net 2 herten zien wegsnellen over een weide, het bos in, vinden we een mooie picknickplaats met tafels,banken,vuurplaatsen en de mogelijkheid om zo de Blies in te wandelen. We verorberen het belegde broodje dat we kochten in Sarreguemines. Daarna vervolgen we onze fietsroute die pal op de rijksgrens Duitsland en Frankrijk loopt. We passeren Blies-Guersvillers, Blies-Schweyen, Bliesmengen, Frauenberg, Habkirchen en Bliesbruck om vandaar weer definitief Duitsland binnen te trekken. Dat gaat via een oude, nu mooi geasfalteerde spoorwegbedding, kilometers lang, meestal door het bos, licht dalend. Heerlijk. In Bliesdalheim ligt een uitnodigend terras vlak naast het fietspad, aan een oud stationnetje dat gerenoveerd is. We genieten er van koffie en Apfelstrudel . We zijn niet voor niets in Duitsland . Even later verlaten we tenslotte het fietspad en de bedding van de Blies om hogere oorden op te zoeken. Vanaf nu is het regelmatig flink wat klimmen en op de tanden bijten. Gelukkig gaat het soms ook wat bergaf. Over Wolfersheim en Baltweiler gaat het dan het bos weer in met een stevige helling waar we nu toch even van de fiets moeten. Of je nu 4km. per uur op de fiets zit of met de fiets aan de hand, het maakt eigenlijk niet veel verschil uit. Verder het bos in, we zitten dan al weer op de fiets, ontbreken weer wat wegwijzers en moeten we op ons gevoel verder. We komen gelukkig een MTbiker tegen die ons op het rechte pad helpt. We komen dan uit in Bieningen en vandaar gaat het verder naar Seelbach, Ommerscheim en Heckendulheim. We zijn zo onder de indruk van de wondermooie vergezichten, we rijden immers hoog op de heuvelrug, dat we weerom een afslag missen en terechtkomen op een doodlopende weg,versperd door prikkeldraad van de luchthaven van Saarbrücken ( in Ensheim) . We moeten noodgedwongen een 3-tal km. terugfietsen om dan weer op de juiste weg te belanden. Deze gaat dan bijna permanent bergaf, soms op een goed lopend asfaltwegje , soms op een bijzonder slecht padje met serieuze putten, soms op een bosweg. We overleven ze allemaal. We komen uiteindelijk aan in Gudingen vanwaar we terug aan de Saar komen. Er resten ons dan nog een kleine 15km. tot aan ons hotel. Op het water zien we heel veel roeiers, per 2, met 3, met 6 en zelfs 8, zelfs een rubberbootje met 4 personen. Opvallend ook hoeveel lopers we op ons pad langs de Saar kruisen. Het werd weer een bijzonder mooie fietsdag met veel afwisseling, spanning, voort durend zon en veel plezier. Een aanrader.
Weer een dag vol zon, avontuur en gevarieerd fietsparcours. Weerom rond 8h45 een stevig ontbijt en rond 9h30 vertrekken, de eerste kilometers gelijk aan deze van gisteren! Een 2 tal kilometers lans de Saar en dan landinwaarts , langs een kleine zijrivier van de Saar , de Fischbach . We volgen het riviertje doorheen het bos, bergop, bergaf en komen uiteindelijk aan in het dorp Fischbach en wat verder in Quierschied. Daar begint het serieus mis te lopen. Op onze fietskaart staat een route aangegeven maar ook dat deze pas in de herfst van 2013 zal klaar zijn . Heeft de economische crisis ook hier toegeslagen of wat er ook van zij, het fietspad bestaat ( nog ) niet . Wat begon als een mooi fietspad gaat over in een bospad en later zelfs helemaal geen pad meer maar alleen nog bos. Er zit niet anders op dan te voet met de fiets aan de hand, soms op de schouder, dwars door het bos te trekken. Op de fietskaart staat dat het bos op een bepaald moment wordt doorkruist door een autosnelweg. Als we gewoon recht blijven doorlopen , moeten we deze op een bepaald moment tegenkomen. En ja hoor, we vinden na een tijd vol onzekerheid ,deze snelweg. Nu moeten we volgens onze kaart deze alleen maar volgen om aan een spoorweg te komen die onder deze snelweg gaat. We trekken weerom dwars door het bos, steeds de snelweg volgend en komen uiteindelijk uit aan deze spoorweg. " niet mogen " staan voor 1 keer niet in ons woordenboek en we steken met de fiets in de hand de rails over en komen God zij dank wat verder toch weer op een bewegwijzerd fietspad in het bos. Onze oriëntatie was dus weerom een goede gids. Via dit pad komen we uiteindelijk aan een groot meer, Itzenpliker Weiher. Daar ligt ook een tennisclub waar een paar mensen op een zonnig terras iets an het eten zijn. Voor ons een signaal om hetzelfde te doen. Een belegde boterham (Eén boterham want we kennen ondertussen al de grootte van de Duitse porties ) en een cola . Het is trouwens al 13h30 geworden. We hebben al 25 km. gefietst en er ook al een paar gewandeld door het bos, bij momenten de fiets op de schouder. De rustpauze, het eten, de drank en de zon brengen ons energiepeil weer snel omhoog. En dat zullen we meer dan nodig hebben. Tot 16h , onze volgende stop in Tick Tack in Neuweiler, fietsen we bijna zonder onderbreking in het bos. Geen sprake van asfalt, maar wel zandweggetjes bezaaid met stenen, groot en klein. Het mag een wonder heten dat onze koersbandjes dit uithouden. Zij zien af en wij ook, we worden meer dan een beetje dooreengeschud. Het gaat dan ook maar langzaam vooruit. We passeren wel een paar kleine dorpjes : Bildstock, Altenwald, Snappach, Hirschbach, ... In dit laatste dorp volgen we nog een natuurpad rondom en op de Brennender Berg . We snakken naar een verfrissing . En dan is er Neuweiler, een klein dorp met een klein pleintje met daar 1 hotelletje en 1 bistro, de Tick Tack. We genieten er van onze rust en verfrissing op een zonnig terrasje. Wellicht duurde het verpozen iets te lang want we fietsen terug een kwartiertje en we komen uit .... op het pleintje waar we vertrokken zijn. We volgden wel de bewegwijzering maar hadden er niet op gelet dat we een andere route aan het volgen waren. Een tweede poging heeft succes maar niet voor heel lang. Op een bepaald moment is de wegwijzer overplakt met een rood kruis en wordt een nieuwe richting aangegeven met de vermelding " Umleitung" . We volgen deze peil maar , zoals wel meer gebeurt , is men ook hier vergeten er een gevolg aan te breien die weer tot de goede weg leidt. En zo staan we op een bepaald moment weer helemaal alleen en verdwaald, midden in een bos. We rekenen opnieuw, nu toch met een klein hartje, op ons goede oriëntatie-vermogen en weeral met succes. We arriveren zonder problemen in Sankt Ingbert waar we ook moesten zijn. Nu moeten we alleen nog de wegwijzers naar Saarbrücken volgen. Daar trakteren we onszelf op een terras met zicht op de Saar, op koffie met Apfelstrudel. Pas dan kunnen we elkaar wel bekennen dat we toch twijfels hadden over de goede afloop. Geluk blijft niet altijd duren. Of misschien wel bij ons ? Vanaf het terras naar ons hotel is het maar een 3-tal kilometers meer. Het is bijna 19 uur als we ons hotel bereiken. We hebben vandaag 72 km gefietst. We nemen ruim de tijd om ons klaar te maken en gaan dan opnieuw eten in het Italiaans restaurant annex hotel. En het smaakt, meer dan je je kunt voorstellen .Tegen 22 uur zijn we klaar voor een verkwikkende nachtrust.
Het wordt een rustige dag want we verhuizen van hotel. Er wordt bijgevolg niet gefietst vandaag.We ontbijten in alle rust en maken daarna onze bagage weer reisvaardig. Dan nog afrekenen, de fietsen op het fietsrek en we kunnen vertrekken naar ons nieuw hotel in Theley. Hotel Hofgut Imsbach was in oorsprong een gift van Napoleon aan een van zijn officieren, ene Louis Lapointe, voor bewezen diensten in zijn leger. Het is een grote prachtige kasteelhoeve in een mooie bosrijke omgeving, gelegen aan een meertje. Maar eerst stoppen we nog in Tholey ( ja, met een O) waar we een van de oudste benediktijner kloosters van Duitsland bezoeken. Vroeg gotisch, sober met met een prachtig versierd orgel. We zijn blij dat we dit niet gemist hebben. We doen er nog een wandeling rondom de abdij die over een zeer mooie tuin beschikt, niet zoals gewoonlijk omringd door een muur, maar hier door smeedijzeren hek waar je kunt door kijken en de tuin bewonderen. We springen ook eens binnen in de toeristische dienst om wat info te verzamelen over fietsroutes in de regio. We gaan ook nog naar de top van de Schaumberg (604 m). Daar ligt een centrum voor allerhande culturele activiteiten alsmede een gerieflijk restaurant - tearoom .Vanop het terras heeft men er een fantastisch panorama op de ganse regio. Enig mooi . Op het terras, het is inmiddels al over 13h30, eten we een boterham met een frisdrank. Komen daar ook 2 fietsers aan, een ouder koppel, op Eddy Merckx fietsen en we horen hen in plat West-Vlaams zeggen : "Homme ier wa drienken ?". Ze komen aan het tafeltje naast ons zitten en we geraken in gesprek. Ze komen uit Roeselare ( Bruanestraat) maar zijn nu woonachtig in Staden. Hij is 76 jaar, zij wat jonger ( we vragen niet hoeveel jaar !) maar ze stralen energie en fitheid uit van 3O-jarigen, zoals wij dus. De vrouw gaf les in Kortemark. Hij was verkoopdirecteur bij Suchard en had heel zijn carrière te maken met het wielrennen. Zijn bedrijf sponsorde o.m. de ploeg van Roger De Vlaemynck. Niet te verwonderen dat hij verwoed wielertoerist is gebleven. Ze hebben op de fiets al een heel stuk van Europa gezien en hopen nog lang actief te kunnen blijven. Ze kochten vorig jaar elk nog een nieuwe Merckxfiets met elektronisch versnellingsapparaat, waarover ze nog steeds in de wolken zijn (gekocht bij Delva in Menen . De fietsen worden volledig op maat gemaakt na een volledige scanning van de fysionomie. Onthouden dus ). Het is al meer dan een uur later als wij uiteindelijk onze reis verderzetten. Ons hotel ligt wel een beetje buiten de bewoonde wereld maar er heerst toch veel animo. Er is een restaurant, een tearoom, een visvijver, een ontmoetingscentrum voor allerhande activiteiten ( wandelen, MTB,fietsen, yoga, manège,vakantieverblijf,...) Er is in het hotel ook een trouwfeest aan de gang, er is een bijeenkomst - met diner - voor pastoors (?) en nog iets voor een andere groep. We kunnen er 's avonds niet meer blijven eten. Men verwijst ons door naar een restaurant op goed 1 km. van het hotel. We installeren ons op onze kamer, parkeren onze fietsen in een bergplaats en besluiten eerst naar het betreffende restaurant te gaan via "het officierenpad" . Als we vertrekken worden we plots ingehaald door een dienster die ons vraagt of wij het waren die wilden reserveren in het restaurant van het hotel. Er zijn namelijk plots 2 plaatsen vrijgekomen. We accepteren met graagte het aanbod maar vervolgen dan toch eerst nog onze wandeling die we wilden maken. En zo komen we aan bij de Johan-Adams Muhle waar we op een knus binnenpleintje nog genieten van koffie en taart. We wandelen dan verder , door het bos, om uiteindelijk weer in ons hotel te belanden. Een beetje lezen, internetten, mailtjes lezen en beantwoorden en voor Kristien ook nog een beetje Spaans studeren, de tijd vliegt zo voorbij. Tegen 19h30 zitten we in het restaurant dat inderdaad nokvol zit. Toch is er een heel vlotte service. We genieten van een heerlijke maaltijd met alles erop en eraan. Tegen dat het 22 uur is, is onze batterij leeg ... (toch voor vandaag ) en vinden we het tijd om te zeggen : ... en zo beste allemaal, nu oogjes dicht en snaveltjes toe. Slaap lekker .
We staan op en zien dat het regent, niet zo maar een beetje maar wel heel stevig. Het ontbijt is er niet minder om. Alles wat je je maar kunt inbeelden is present, van champagne over gerookte zalm, alle soorten vlees en vleeswaren, warm en koud, idem voor groenten, confituren, diverse soorten honing en granen, broodjes, boterkoeken, ... uiteraard ook fruitsappen ( wel niet vers geperst ) en thee en voor ons koffie, diverse soorten vers fruit,... Eigenlijk jammer van die overvloed want, van alles al was het maar een heel klein beetje proeven, het zou nog te overdadig zijn. We genieten dus, ook grotendeels met onze ogen. Na het ontbijt is de regen nog in kracht toegenomen. Fietsen zien we dan ook niet zitten maar binnen blijven is dan ook niet aan ons besteed. Dus gaan we wandelen, goed aangekleed en elk met een grote paraplu (dank je wel bende van O ). Het wordt een lange serieuze wandeling maar o zo prachtig, ondanks de regen. Beginnend langs kleine weggetjes maar al snel nog uitsluitend langs bospaadjes, bergop, bergaf, steeds begeleid door in intensiteit wisselende regen. We wandelen langsheen het volledige "Tafeltour Offizierspfad Imsbach ", goed voor zo'n 12 km. Onze eerste stop is in Selbach. We hadden ons het afwijken van onze wandelroute kunnen besparen want Selbach heeft dus echt niets te bieden, zelfs geen caféetje om eens droog te kunnen zitten. Dan maar weer verder, weer zeer mooi, over de heuvelrug met links én rechts van ons, snel dalende hellingen. We staan meermaals stil om te genieten van de prachtige vergezichten. Van de heuvelrug gaat het dan verder plots steil naar beneden ( men heeft er zelfs een leuning aangebracht ) en via een weg door een weide, gaat het over het riviertje de Imsbach , via een meertje weer verder en dan weer bergop langs een andere heuvel om uiteindelijk, na weer veel klim- en daalwerk, uit te komen aan Johan-Adams Muhle waar we gisteren nog buiten op het binnenpleintje konden zitten. We vinden gelukkig nu nog een plaatsje binnen om eindelijk eens droog te zitten en ons te kunnen sterken met een warme verse soep. Het duurt wat voor onze verkleumde vingers weer ok zijn. En dan trotseren we opnieuw de regen. We wijken toch opnieuw af van ons wandelpad om te zien wat het dorpje Theley zelf , wij logeren er een eindje buiten , te bieden heeft. Helaas ook niet erg veel buiten een mooi kerkje en, hoe is het mogelijk, ook een mooi ogende bakkerij waar je ook nog kunt gaan zitten, koffie drinken en taart eten. Dit laten we niet aan ons voorbij gaan.We zijn de enige klanten, maar tegen dat we er vertrekken zit het er al helemaal vol . Het is niet de eerste keer dat we zoiets meemaken. Zou het kunnen dat wij volk "aantrekken "? Rond 16 uur zijn we al weer onderweg, in de regen. Met het hotel in zicht geeft de regen er uiteindelijk ook de brui aan en, ongelooflijk maar waar , als we het portaal van het hotel betreden komt zowaar de zon er helemaal door. Deze kan ons nu echter niet meer bekoren om toch nog een eindje te gaan fietsen. We hebben besloten wel gebruik te maken van de sauna in het hotel. Deze wordt speciaal voor ons op temperatuur gebracht en we moeten ons dus nog een klein uurtje bezighouden, o.m. met wat te zonnen op ons terras, met zicht op de vijver. We zijn de enigen in de sauna ( en het is er erg warm ! ) Men heeft er voor ons ook vers fruit klaargezet en fris water met grote bergkristallen erin. Volgens de uitleg erbij is drinken van dit water goed voor zowat alles. We drinken ervan, je weet nooit dat wat beweerd wordt ook waar is . De ligzetels om achteraf wat te bekomen staan nog eens onder infrarood lampen en rustige muziek maakt het geheel helemaal compleet. Na een uurtje keren we als herboren terug naar onze kamer, goed om wat aan dit verslag te werken en voor Kristien, om aan haar Spaans te werken. Dan is het weerom restaurant-tijd. Waar het er gisteren helemaal vol zal, zijn er vandaag nauwelijks 10 klanten en van deze blijven wij het langst hangen. Niet helemaal onze fout trouwens. Mijn vrouwtje bestelde vandaag geroosterde zalmfilet maar men bracht iets helemaal anders.Met 1000 excuses wordt het bord teruggenomen en ook het mijne (Saarlandische Gyros - heel lekker trouwens met sauerkraut en frietjes) . Pas een kwartiertje later komen ( nu de juiste) de borden terug. Ter compensatie krijgen we van het huis een zeer lekkere pana cotta als dessert aangeboden ( met de complete uitleg over hoe deze wordt gemaakt). 51 voor de hele maaltijd (apero, amuses , hoofdgerecht, dessert - weliswaar gratis ,maar dan nog water, wijn, koffie en thee. Je moet het meemaken om dit echt te geloven. Tegen 9h30 zijn we terug op onze kamer. Moe van de lange regenwandeling, de sauna en de lekkere maaltijd, is voor ons nu al de tijd aangebroken om ons te rusten te leggen.
Vandaag zit er precies één week op. Wat vliegt de tijd.
De dag begint somber - althans het weer - wijzelf zijn in prima conditie. Na weerom een uitgebreid ontbijt zoals gisteren vertrekken we met de fiets richting Selbach. Gisteren deden we dit ook al maar dan wel door het bos. Nu is het, eveneens door het bos, via een kleine asfaltweg . Dan gaat het verder via Neunkirchen tot aan een stuwmeer, de Bostalsee, nog steeds via een mooi fietspad . We fietsen verder, via Gonnesweiler naar Turkismuhle en daar missen we het juiste pad. Dit wordt evenwel gecompenseerd door de passage langs een kasteel ruïne in Hohfelden. Met wat zoeken vinden we weer het rechte pad dat leidt naar Wolfsweiler en dan verder naar Freisen . Het was tot nu toe steeds net geen regen maar in Freisen moeten we toch van de fiets om te schuilen in een bushokje. Een kwartiertje later kunnen we weer verder via een mooi fietspad aangelegd op een oude spoorwegbedding. Het loopt ( fietst ) lekker, lichtjes bergaf. We maken een drankstop bij een zelfbedieningsstandje dat door zomaar langs de weg staat. We hebben er een prachtig zicht op de vallei. We zijn zo betoverd dat we er geen acht op slaan dat we daar eigenlijk niet moesten zijn. We fietsen dan verder, nog een paar kilometer tot we aan de Talbrucke Oberkirchen komen, een vroegere spoorwegbrug die hoog boven Oberkirchen uitsteekt. Pas dan beseffen we dat we veel te ver zijn gereden en een afslag, zo'n 4 km eerder, hebben gemist. Wij terug, ditmaal lichtjes bergop . Het is ineens niet zo plezant meer. Na wat zoekwerk vinden we toch opnieuw het rechte pad, over Grugelborn. Een eind daar voorbij geraken we opnieuw in de miserie. Hinkelbergerhof vinden we wel nog maar daar voorbij lijken alle wegwijzers verdwenen, en het regent weer bij tussenpozen ,het gaat steil bergop en veel te weinig bergaf. En dan nog, na eindelijk een langere en scherpe daling komen we in een dorpje, Leitersweiler, waar we de weg kunnen vragen aan 2 tieners. Blijkt dat we de verkeerde richting uit aan het rijden zijn en we moeten dus die scherpe helling weer bergop. Toch waren we tevreden te horen dat we al in de buurt van Sankt Wendel zaten, waar we wel moeten passeren. We volgen de grote baan, recht naar Sankt Wendel maar onderweg zien we plots opnieuw een wegwijzer van ons fietspad. En dus veranderen we opnieuw van richting . Tot onze scha en schande kunnen we achteraf wel zeggen want de weg die we nu volgen gaat echt steil naar boven en het is opnieuw weer beginnen regenen, niet hard genoeg om ons te stoppen, maar toch.Afdalingen gaan dan weer over met grote stenen bezaaide boswegen .We moeten bovendien ook nog eens de weg vragen in een boerderij want de wegaanduiding laat weer te wensen over. Toch komen we, we moeten nog eenmaal gaan schuilen en trekken dan onze cape boven onze natte fietsuitrusting, goed aan in Sankt Wendel . We bezoeken er onder andere de basiliek ( vragen er om wat beter weer ) en een "Eiscafe" waar ze ook taart en wafels aanbieden. We maken van die gelegenheid gebruik om wat bij te komen van wat we al tegenkwamen. We zitten veilig binnen en ons gebed lijkt wel verhoort , want even later zien we al een zonnetje. Maar tegen dat we vertrekken, is er alweer een dreigende bewolking. We hebben niet hard genoeg gebeden. We fietsen verder langs de Gwendolinusfietsroute, weerom aangelegd op een oude spoorwegbedding . We moeten bijna in 1trek kunnen doorrijden naar Theley en ons hotel. Maar, in Gronig, zien we in de verte meer dan onheilspellende zwarte wolken komen aanzetten, vergezeld van dondergeroffel. we geraken niet meer tijdig in Theley . We moeten aan de kant van de weg in een bos, zo goed en kwaad als het gaat, gaan schuilen voor de regen die plots met bakken tegelijk uit de hemel valt. En het dondert en het bliksemt. We moeten zo een 20 tal minuten schuilen en dan breekt de hemel weer open en is er weer zon. Wij vlug op de fiets, tot in Theley waar we opnieuw worden overvallen daar een hevige regenbui. We schuilen ditmaal in een open garage van een villa. Als het wat minder wordt, we zijn nog slechts een goede kilometer van ons hotel, rijden we verder, door het bos en ... Jawel hoor, uitgerekend op dit moment hoor ik mijn voorhand leeglopen. We kunnen nog doorrijden tot aan de Johann Adams Muhle waar we net op tijd aankomen,ikzelf de laatste meters met de fiets aan de hand, voor we een hevige regenbui op onze nek krijgen. We kunnen er gelukkig binnen wat drinken en het einde van de regenvlaag afwachten. Na een goed kwartier gaan we toch verder, te voet, fiets aan de hand. En zo geraken we thuis. Mijn voorwiel met de lekke band neem ik mee naar onze kamer. Die zal ik later, na ons avondmaal vervangen. Eerder kan niet want we reserveerden voor 19h30 in het restaurant en we arriveerden in ons hotel, na 68 km , pas om 19h. Toch hebben we genoten van deze dag.
Het ochtendritueel verloopt zoals gewoonlijk. Het ontbijt is weer prinsheerlijk. De band van mijn fiets die gisteren moest vervangen worden doet het uitstekend. Het wiel kan opnieuw gemonteerd worden. Als we 's morgens, op weg naar het ontbijt, de receptie passeren tonen ze ons daar een autosleutel met de vraag of die van ons is. En dat is zo. Men heeft die gevonden, onder het afdak bij onze fietsen. En ik had het niet eens gemerkt dat ik die kwijt was. Ze moet uit mijn regenjas gevallen zijn bij het demonteren van mijn voorwiel. En ik moet bekennen : eerder die dag ben ik op die wijze ook mijn fietsbril verloren. Ik stelde het ook maar een paar kilometer verder vast. Terugkeren was geen optie. Ik wist ook niet waar ik ze verloren had. Ik heb in de wagen gelukkig een reservebril. Buiten is het opnieuw beginnen regenen. We nemen dus alle tijd om uit te checken. Onze nieuwe slaapplaats wordt Mannebach, in de buurt van Saarburg. We nemen ook uitgebreid de tijd om Saarburg te bezoeken. Het ligt tegen de Saar aan, en de Leuk , een klein riviertje stroomt dwars door het pittoreske stadje heen om uit te monden in de Saar via een opeenvolging van mooie watervallen. Saarburg liggen immers hoog tegen de wand, de Saar ligt een 30-tal meter lager. Het is allemaal heel mooi om te zien maar met een beetje zon zou het wellicht nog veel mooier zijn. We besluiten ons stadsbezoek met een verwarmend soepje in een gezellig restaurantje. We rijden vandaar nog zo'n 8 km verder tot in Mannebach waar ons hotelletje, ondergebracht in een oude ( maar nog steeds functionerende ) brouwerij. Het is een leuke bedoening, maar moeilijk te vinden. Er staan nergens wegwijzers, er is geen duidelijk uithangbord , het lijkt ook helemaal niet op een hotel en Mannebach is onooglijk klein. Hoe Kristien dit heeft kunnen vinden blijft voor altijd een raadsel. We worden er wel goed ontvangen. We krijgen een zeer ruime kamer (3) toegewezen. Men heeft, zo zegt de uitbater, een overboeking gehad maar als we willen kunnen we morgen de oorspronkelijk voor ons voorziene kamer krijgen. Maar, als we de kamer gezien hebben, zijn we best tevreden en zullen we niet verhuizen. Het hotel "ademt" kapel , klooster en/of kerk uit. Het volledige meubilair bestaat uit zaken afkomstig ( gepikt ?, gekocht ? , gekregen ? ) uit deze oorden. Zo bijvoorbeeld staat in onze kamer een echte bidbank . En in ons bed,... daar durven we niet aan denken ... De zon laat zich inmiddels af en toe zien maar overheersend zijn toch de grote dreigende wolkenmassa's . We zien het dus ook niet zitten om onmiddellijk te gaan fietsen en dus maken we ook nu weer eerst een stevige wandeling voorzien van regenjas en paraplu. We hebben geluk : de rest van de dag zullen we deze niet moeten gebruiken. We genieten van de wandeling die ons brengt naar en op de heuvels rondom Mannebach dat in het dal ligt. De prachtige landschappen en panorama's worden ons gratis voor niks aangeboden, alleen moeten we er soms een fikse inspanning voor doen. We passeren de grotten waar de vroegere bewoners van de streek zich in schuil hielden als er gevaar dreigde in oorlogstijd, we houden halt bij de plaats waar de laatste twee wilde wolven werden neergelegd in de nabijheid van twee reuzegrote beuken van meer dan 350 jaar oud met een omvang van meer dan 4 meter. Eén ervan is enige tijd terug, na een felle storm omgewaaid maar men laat hem gewoon liggen als herinnering aan de wolven. Tegen 18h30 zijn we terug in ons hotel en kunnen we ons opmaken voor het avondeten.Het restaurant, we moeten eerst naar buiten ( het regent ondertussen weer) en daarna via de straat naar het aanpalende gebouw, de oude brouwerij, heeft dezelfde aankleding als het hotel zelf. Alle meubilair komt uit kapel, kerk of klooster. Er zijn geen 2 stoelen of tafels identiek., In het restaurant staan ook nog twee grote koperen vaten waarin nog steeds bier gebrouwen wordt, zij het in kleine hoeveelheden. Van de 4 vermelde soorten was er maar 1 enkel beschikbaar.Wel lekker. Ook het eten is lekker, typisch Duits. Er is gedurende de hele tijd dat we in het restaurant zijn een "geheimzinnige man" die langs de ene deur binnenkomt en, langs een ander verdwijnt en weer verschijnt via een andere deur en weer weggaat langs waar hij eerst was binnengekomen. En dit blijft zich maar herhalen, wel 10, 15 keer. Eigenaardig. Iemand van het huis, dat zeker, maar wat hij doet of deed ??? .Een jong koppel waarvan het meisje duidelijk in verwachting is komt het restaurant binnen en nestelt zich in een soort insprong die op een eerder oosterse wijze in aangekleed ( uit een moskee ?). Ze drinken iets en zijn al gauw weer weg. Een ander jong koppel komt daarna binnen en gaat eveneens in de insprong zitten. Zij is duidelijk niet in verwachting, maar, zoals ze bezig zijn in hun "liefdesnestje", zal dit niet lang meer duren ! ( 't is wel van horen zeggen want ik zit met mijn rug naar hen toe.Kristien die mij het relaas doet kijkt er recht tegenaan.) Als we voldaan naar onze kamer terugkeren is het nog steeds aan het regenen en het is koud op de kamer. Gelukkig zijn er echte donsdekens beschikbaar en vallen we snel in slaap.
Bij het opstaan om 8h30 hebben we onmiddellijk zin om weer in bed te kruipen. Het regent hard, de hemel ziet zwart. We haasten ons toch met onze paraplu naar de ontbijtzaal, naast het restaurant. We komen opnieuw terecht in een mix van kerk en kapel.... Maar het ontbijt is lekker, met alles wat we nodig hebben. We nemen onze tijd want met zo'n regen heeft het geen zin om op de fiets te kruipen, noch om te wandelen. Bij onze eerste wandeling na aankomst waren de bospaden al goed doorweekt, nu staan ze wellicht al onder water. We kunnen echter ook niet blijven zitten en besluiten uiteindelijk om de wagen te nemen en naar Trier te rijden gelegen om een kleine 30 km. van ons hotel. We zetten, aangekomen in Trier, onze wagen in een ondergrondse (betalende) parking goed gelegen in het centrum van de historische stad. We bezochten vorig jaar al uitgebreid de stad maar nu ontdekken we toch nog veel nieuwe zaken. De Frankentoren, de keizersthermen, de basiliek van Constantijn, het paleis van Trier in rococo-stijl met prachtige tuin,, de St.-Gangolfkerk... en een groot aantal verkeersvrije straatjes waar we eerder nog niet waren. We wagen ons natuurlijk ook opnieuw aan de Porta Nigra, de Domkerk en de Hauptmarkt waar we uiteindelijk belanden op het terras van een Italiaans koffiehuis. Het is immers opgehouden met regenen en de zon komt zowaar eens door de wolken piepen. Het is nu of nooit. Het is al over 15 uur. We genieten van goede koffie vergezeld van warme appeltaart met slagroom en vanilleijs. Het mooie liedje blijft niet duren en onder een druilerige regen keren we terug naar onze auto en rijden hotel-waarts. Op de terugweg houdt het een poosje op met regenen maar eens terug in het hotel is de regen daar terug. We dachten nog een klein fietstochtje te kunnen maken maar we zijn eraan voor de moeite. We horen in de verte weer dondergeroffel... voor vandaag mogen we het fietsen vergeten. Kristien brengt haar administratie in orde en ikzelf start met de blog over onze fietsreis in het Saarland. Ik pende eerder de verslagen neer in een notaboekje. Wat ik neerpende kan ik nu al in de blog overnemen. Pas na onze thuiskomst stuur ik de URL van deze blog door en kan iedereen die het wil deze lezen. We gaan weer eten in het restaurant van het hotel. Een beetje dezelfde kost als gisteren. We worden nu wel bediend door een knap meisje, veel vlotter dan wat gisteren het geval was. Zij was toen niet van dienst vertelt ze ons nog. Daarna zoeken we terug onze kamer op.Het donderen wordt ondertussen heviger en bij momenten zijn er bliksemschichten. Op onze kamer is het, in tegenstelling tot gisteren, knus warm. Kristien werkt ook verder aan haar Spaans en ikzelf vul het verslag aan. Hopelijk kunnen we morgen wel weer op de fiets.
We zijn pas op en, het eerste wat we doen is naar buiten kijken ... helaas, regen. We haasten ons bijgevolg niet met het ontbijt. Daarna werk ik verder aan deze blog en studeert Kristien verder wat Spaans. Het is rond 10h30 dat we merken dat het heeft opgehouden met regenen. Wel blijft de lucht er "regenzwanger" uitzien. Toch beslissen we te gaan fietsen, maar wel de eerste 6 km met de wagen af te leggen. Zo kunnen we starten met fietsen langs de Moezel. We parkeren onze auto aan het station van Nittel. Stel je daar niets bij voor want Nittel is een klein dorp en het stationnetje, je moet goed kijken om het te zien ! En dan is het tijd om te fietsen.Van Nittel gaat het over Wellen, Temmels en Oberllig naar Konz waar de Saar in de Moezel stroomt. Het is de ganse weg al droog gebleven. Dus wagen we het erop om nog wat verder te fietsen, tot aan de Rome-brug in Trier. Trier zelf gaan we niet meer binnen maar we steken meteen de Rome-brug over naar de andere oever van de Moezel en keren dan terug, via deze andere oever, naar de plaats waar we vertrokken. Langs beide oevers van de Moezel zijn schitterende fietspaden, los van alle wegverkeer , aangelegd. Rond 13h30, we komen voorbij Igel en vinden dat het tijd wordt voor iets warms. We rijden het fietspad op en zo Igel binnen. We worden er onverwacht geconfronteerd met een stuk Europees erfgoed : een mausoleum uit de 3de eeuw, van een Romeinse familie lakenhandelaars. Ernaast ligt een hotel-restaurant dat er aantrekkelijk uitziet. We worden er heel vriendelijk onthaald en krijgen een lekkere soep opgediend. We degusteren ook een droge Riesling uit Igel zelf. We zien op een uithangbord dat er ook wild wordt geserveerd , wellicht tegen de wet in die dit maar toelaat vanaf 1 oktober , maar voor ons is het een reden om er deze avond terug te keren om te eten. We hebben ook de gelegenheid om een deel van het vernieuwde hotel te bezoeken (met zwembad, sauna,...) . Mooi, en eigenlijk niet duurder dan waar we nu gelogeerd zijn. We zullen het onthouden voor een volgende keer. Eerst moeten we nog verder fietsen. Het blijft droog, wel dreigend regenachtig, met af en toe nu wel wat spetters. We rijden in Wasserbillig het Groot Hertogdom Luxemburg binnen, steken de Sauer (Sure) over en vervolgen onze route langs de Moezel. In Grevenmacher zien we opnieuw het wijnhuis Bernard Massard waar we lang geleden, Kristien was toen in verwachting van onze Kurt, inmiddels al 43 jaar , ook eens op bezoek waren. We fietsen verder tot we in Wormeldange ( eindelijk) een brug vinden die ons weer naar de andere oever van de Moezel brengt. De ganse weg vanuit Trier tot in Wormeldange reden we tegen een stevige wind in, op het laatst met af en toe wat regen. Eenmaal de brug over, weer in Duitsland moeten we wel gaan schuilen voor een hevige regenval. Deze duurt gelukkig niet te lang. We kunnen onze weg vervolgen, nu met leuke rugwind. Over Rehlingen komen we uiteindelijk weer aan ons station in Nittel. In een restaurant recht tegenover dit station kunnen we ons nog tegoed doen aan koffie met taart. We fietsten vandaag alles samen toch 66km wat lang niet slecht is voor een dag die was aangekondigd door de meteo als een echte regendag. Ons hoor je niet klagen. Terug in ons hotel is het douche-tijd, het verslag neerpennen, mailtjes bekijken en zo nodig beantwoorden, wat TV kijken. We blijven zelfs in het buitenland alert voor wat er in de wereld gebeurt. Tegen 19h30 zijn we in het restaurant waar we eerder die dag waren. We rijden er naartoe in goed 20 minuten, in de regen. De dame die ons bedient herkent ons direct. Er wordt ons, na het aperitief, een heerlijke wildschotel geserveerd, begeleid door een lekkere streekwijn. Voor het eerst nemen én Kristien én ikzelf dezelfde menu. Een dessert kan er niet meer bij, alleen nog een koffie. En dan is het weer huiswaarts rijden, nu in het pikke-donker Gelukkig heeft het inmiddels weer opgehouden met regenen. Het was een vermoeiende dag. Ons bed is van harte welkom.
Vandaag weer verhuisdag, ditmaal naar Luxemburg, hoofdplaats van het Groot Hertogdom Luxemburg.Geen van ons beiden is er ooit geweest. Onze kleindochter Lucie wordt vandaag 2 jaar. We nemen weer ruim de tijd voor ons ontbijt. Er zit nog een groepje van 6 personen en nog eens 2 dames aan de ontbijttafel. Na het ontbijt is het wel wat wachten om af te rekenen, want de "patron" blijkt zoek te zijn.Ondertussen kan Kristien wel ons valies weer reisvaardig maken en kan ik al de fietsen op het fietsrek van de auto plaatsen. Omwille van het probleempje van de overboeking ( wat voor ons geen probleem was) krijgen we nog een korting van 5 per nacht. En dan kunnen we vertrekken. We weten welke route we willen nemen, zeker niet over de autosnelweg, maar onze GPS die we aanstaan hebben wil ons kost wat kost toch naar deze autosnelweg brengen. Op onze manier geraken we toch in Luxemburg stad en daar is de GPS wel van nut want ons hotel ligt een paar kilometer buiten de stad, in de bossen.We geraken er zonder probleem , alleen zijn we er veel te vroeg. We mogen pas inchecken na 15 uur. Wel mogen we onze wagen op de parking laten. Per bus, er is een halte recht voor het hotel, trekken we dan weer naar het centrum als toerist. We zijn duidelijk niet de enige toerist, bij dichte drommen trekken ze door de stad. Een mooie en duidelijk rijke stad met op een paar uitzonderingen na ( die we ook zien op een paar pleintjes ) ,veel welstellende inwoners waarvan er vermoedelijk ook veel voor de Europese instellingen werken. De kantoren van de Europese instellingen liggen nog net iets verder uit het centrum dan ons hotel. Na een stadsplan te hebben bekomen in de toeristische dienst dwalen we aan de hand daarvan door de hele bovenstad ( er is ook een benedenstad, goed 30 meter lager gelegen).Place Guillaume II, stadhuis, Place d'armes, Kathedraal, Paleis van de Groot Hertogelijke familie, de vestingen, de casematten,... ze passeren allemaal de revue. Heel imposant zijn de prachtige panoramas vanop de omwallingen op de "ville basse"en de omliggende heuvels met o.m. de gebouwen van de Europese instellingen.We drinken op onze verkenningstocht met slechts 1x een lichte regenvlaag, nog een soepje in een soep-restaurant waar er keuze is uit méér dan 10 soorten soep. De prijs is wel niet meer te vergelijken met de prijzen in Duitsland. Hier is alles véél duurder, zeg maar op het niveau van België. Wat later, we ontdekken een binnenpleintje aan het theater in een oud Kapucijnenklooster, tracteren we onszelf ook nog eens op een (zeer dure ) koffie. Inmiddels is het 15h voorbij. We keren per bus terug naar ons hotel, checken in en installeren ons op onze kamer (241). De fietsen krijgen een plaats in een garage van het hotel. We maken dan gebruik van het grote binnen-zwembad van het hotel ( er is ook nog een buitenzwembad maar nu gesloten wegens te koud) , van de sauna en daaropvolgend het Turkse stoombad en uiteraard ook van de rustzetels.Zalig. We maken gebruik van de badjassen en bijhorende slippers die het hotel ter beschikking stelt. Rond de klok van 18h zijn we weer op onze kamer om wat mailverkeer te doen en om dit verslag bij te werken. We kijken ook wat nieuws , en zappen daarbij naar de 20, of zijn het er 25 ,beschikbare Duitse zenders. Er worden posten aangeboden van over de ganse wereld, in alle mogelijke talen , ik denk in totaal 75 posten maar... voor een Belgische zender is er blijkbaar geen plaats ! (noch Franstalig, noch Vlaams). Er is alleen de zender BNV (het Beste uit Nederland en Vlaanderen ) waarop je meestal programma's uit Nederland maar soms ook eens een programma van de VRT kunt bekijken. Van je buren moet je het hebben ...
Om 19h30 gaan we eten in het restaurant van het hotel. We dachten er veel volk te zien maar het is er erg rustig. Het eten is lekker en niet meer in de overdreven hoeveelheden als in Duitsland. Er kan dus, naast een koffie, ook nog een dessert bij. Rond 21 uur trekken we ons terug op onze kamer. De vermoeidheid slaat toe. En niet te vergeten, er liepen in het restaurant twee telefoontjes binnen, een van tante Nana en eentje van Thomas.
Wat te verwachten was komt ook uit. We krijgen een buffetontbijt voorgeschoteld om "U" tegen te zeggen.Dit maakt veel goed van de periodieke slapeloosheid van deze nacht wegens het regelmatig aanslaan van een groep compressoren wat erg storend was voor ons die gewoon zijn om te slapen in een muisstille omgeving. Het regent niet buiten en dus maken we ons op voor een fietstocht. We volgen daarbij het riviertje dat dwars door de beneden stad Luxemburg stroomt. Al snel moeten we vaststellen dat de Luxemburgers eigenlijk niet echt een fietscultuur hebben. We zij aanbieden als "cyclable" verdient bij ons absoluut niet deze naam. Als er dan al ergens bordjes hangen hebben wijzen deze in God weet welke richting en erger, meestal is er geen volgend bord meer te bespeuren. Maar misschien komt het ooit wel goed. Op sommige plaatsen zie je wel verdienstelijke pogingen om fietsers terwille te zijn. We fietsen alle deelgebieden van Luxemburg af, Weinerkirch, Pfaffenthal, Clausen, Grund, Hollerich, Belair,... en komen uiteindelijk weer uit in het centrum dat we de vorige dag al bezochten.Dit willen we niet opnieuw doen. We keren terug naar ons hotel en maken daarmee ons laatste fietstochtje volledig, goed voor 22 km. Terug in het hotel gaan we weerom zwemmen. Het is immers zaterdag en zwemmen doen we elke zaterdag, jaar in jaar uit, in het zwembad van Wenduine. We gaan zelfs nog een beetje lopen in het fitnesscentrum van het hotel en , alsof we nog niet genoeg gezweet hebben, duiken we ook nog eens in het Turkse stoombad. Tegen 14h staan we weer aan de bushalte om naar het stadscentrum te "bussen". We nemen er alles nog eens goed in ons op, drinken in een soep-bar nog een soepje en wat later, in de " Brasserie du Cercle " (!) een koffie. De bus die ons terug naar ons hotel brengt moet omwille van werken, een grote omweg maken. We zitten nu bijna 30 minuten op de bus terwijl de andere ritten amper 10 minuutjes duurden. We klagen niet, ondertussen zien we een heel stuk van de buitenwijken van de stad die we nog niet verkenden. 's Avonds gaan we opnieuw eten in het restaurant en we laten er ons ( weer) verwennen. Het is immers onze laatste avond. Morgen keren we huiswaarts.
Aan alles komt een eind. Ook aan deze fietsreis naar het Saarland. Vandaag vertrekken we weer naar Brugge. We nemen rustig ons ontbijt en maken daarna onze valies. Ik krijg van Kristien nog een verlaat verjaardagscadeau : een badjas van het hotel. We hebben beiden twee dagen lang gebruik gemaakt van de badjas en de slippers die het hotel ter beschikking stelde. Wie dat wenste kon er eentje kopen. Niet een van de gebruikte, maar een spiksplinter nieuw. Dank je wel vrouwtje. We laden ten slotte ook nog onze fietsen op en vertrekken dan, richting Brugge. Alles verloopt zeer vlot. Even voor de grens Luxemburg - Belgie tanken we nog eens vol aan 0.973 per liter. Er staat een Nederlander, al wat van leeftijd, voor ons en hij zegt ons dat de pomp niet werkt. Hij rijdt naar een andere pomp. Ik probeer toch te tanken en dat stelt geen enkel probleem. Bij de andere pomp zie ik de Nederlander weer staan en hij doet mij teken dat ook deze niet werkt. Maar om te tanken moet je je wel eerst registreren met je betaalkaart en dat heb ik hem niet zien doen. Ik maak er hem attent op en help hem verder op weg.Zelfs een Nederlander moet je uit de nood kunnen helpen. Hij dankt mij uitvoerig.En dan vervolgen wij onze weg die probleemloos verloopt. Op de nieuwsberichten horen we dat er in verschillende steden autoloze zondagen zijn georganiseerd. Zo ook in Brugge.We sturen een berichtje naar onze dochter Natalie en vragen of wij voor een tijdje onze auto bij haar kunnen plaatsen.We kunnen dan eerst met de fiets naar ons huis rijden en dan later onze auto komen oppikken. Dezelfde minuut is er al antwoord dat wij van harte welkom zijn en dat de koffie zal klaar staan. En dat is ook zo wanneer wij rond 14h bij haar aankomen.Vorig jaar werden wij om dezelfde reden opgevangen door onze zoon Kurt. We kunnen al heel wat bijvertellen en fietsen later naar ons eigen huis. Zo hebben we vandaag toch nog wat gefietst. Na 18h ga ik de auto ophalen. En zo komt echt een eind aan weeral een heerlijke en leuke fietsvakantie.
