In het jaar van de muziek vonden maar liefst 12 (serieuze) koor activiteiten plaats!
Cfr. vorige foto's.. (+ 17 maart: Carolus Borromeuskerk Antwerpen.)
Dit wijst op kracht van een goed bestuur en het enthousiasme van de koristen.
Het deelnemen aan het operette concert in de gevangenis vanMerksplas had als voorbereiding heel wat aarde in de voeten.
De refterzaal van het interneercentrum deed dienst als concertplaats, dus de bewaking moest alle hens aan dek eisen.
Naast de kinderen (Schoolkoor) traden ook een mannenkoor uit Teteringen (N) samen met het Ruysscheveldekoor op. Bijeen zo'n 110 'vreemden'!
26 Oktober werden we als gastkoor ontvangen door het koor 'Eintacht Köln' in de Stadshalle van Mulheim-Köln.
Het is aldaar dat ons aller Elza Thuy haar eerste buitenlands 'solistisch' debut deed .... op het podium.
Hiervan bestaan video-beelden en ik hoop deze, bij een herziening én verbeteringen van de bloggen, erbij te kunnen voegen.
Bij mijn herinnering aan deze eerste opluistering van een Eucharistieviering in de Dom van Köln, flitsen er redelijk wat gedachten door mijn hoofd o.a. mijn ondraaglijke zenuwachtigheid net voor de 'start'.
De prachtige ruimte, dat vele 'volk', machtige orgelklanken van een rijkelijk getalenteerde organist, de aanwezigheid van de Bisschop in hoog brokaat 'kledij'.....en Louisa die mijn 'ouderwetse' muziek staander omver liep. Ik moet daar ongemakkelijk op gereageerd hebben en hoorde enkele koorleden luidop fluisteren: " 't Is zonde, da mans.."
Het jaar van de muziek (1985) werd ingezet met een Eucharistie opluistering in een eerder koude maar prachtige St-Michielskerk in Gent. (Foto)
Herman Struelens was daar coördinator en we werden een beetje vaste gasten. (1988 en 1993) met een tussendoortje op de 'Gents Fieste'. (Eveneens in de St-Michiels kerk.)
Hier zongen we het prachtige 'Te Deum' van George Bizet met aan instrumentale begeleiding van dhr.Maurice Truyers.
De solist was een Nederlander die werkelijk door de mand viel.
Op zich is het toch menselijk, maar, mijn collega van het Lemmens instituut bevond zich ook in de kerk en ik had het gevoel dat zijn verwachtingen wel wat hoger lagen. (Solist)
0p 23 februari was er korte medewerking aan een koor concert in Smeermaas.
(Niet ver van Maastricht) en wat bleek.....wij zongen 'Odi et amo' van C.Orff en in hetzelfde concert had een ander koor dat reeds gezongen???
Het programma werd niet gewijzigd.
13-14 april 1985 was het Driebankoor uit Venhuizen (N) onze gast en des al niet te min lukten leden en sympathisanten er in om ze alle te laten logeren.
's Middags moeten ze toch iets fout gegeten hebben want bij de terug naar Venhuizen kregen enkelen, op de autobus, krachtige diarée wat geen lachertje is.
Indien je op de foto drukt, zie een programma van.....én....
elke (culturele) 'activiteit' had zo z'n 'charme'....
Lourdes was een belevenis voor ons koor en....je moet er ooit één maal geweest zijn in uw leven.
(Ook voor ne'n volle'n aflaat.)
Bijna elke avondschemering bracht het R.v.-koor door op de trappen van de Basiliek (al zingend uiteraard) o.l.v. dirigent: Luc Van Meersch terwijl Pére Décha (1928-1996) z'n ziel uit zijn lijf zong, om de werkelijke massa vocaal te ondersteunen evenredig met de 'maten' van zijn corpus.
Een imposante verschijning....
Tijdens de Internationale Eucharistische viering de 'catacombe',
werd het R.v.-koor begeleid Jean-Paul Lecot. (Foto))
Ammaai, ammaai.
Terwijl wij zongen speelde Hij de ( orgel-)begeleiding van Cantate 147. (J.S.Bach)
Met zijn linke'r hand was hij ondertussen aan het 'telefoneren' met de assistent- 'priester' van dienst aan het altaar aub en...zijn beide voeten zorgden voor een perfecte harmonisatie.
M'n oren tuitdenden van ongeloofwaardigheid.
Prachtig...!!
De slotavond werd voor de 'Ruysschevelderkes' een 'plezante bedoening. Er werden nu eens profane 'liekes' gezongen en zowaar, er werd een piano van de eerste verdieping gehaald, en naar het gelijkvloers gebracht zonder één trap te 'passeren' en omgekeerd.
Hoe kan je dàt uitleggen?
Zie foto vorige blog. (Hotel: La valiére.....)
Op 30 september 1984 vond er een Matinee concert in het Gildenhuis plaats met medewerking van het St-Maartenkoor uit Stevoort Hasselt o.l.v. Ludo Claessen.
Een dirigent waar ik vriendschappelijk en ..artistiek een grote bewondering voor heb.
Dit is opzichzelf niet zo opvallend ware het niet dat ook Kurt Bikkembergs er in meezong als piepjonge knaap.
(Hij is reeds enkele jaren zowat de toonaangevende koordirigent, niet alleen in België maar ook ver daarbuiten.)
De trein bracht ons vanuit St-Niklaas, 's morgens O7.00u tot in Lourdes, .....maar pas te 2130u.
Het was en werd een regelrechte dagtrip met een eerste beoordeling voor 'reisgenoten'.
Ik genoot van compartiment tot compartiment maar.... laat op de middag.
Ik kon overstappen.... en voelde en zag met schijnheilige onopvallendheid, de sporen onder mijn voeten, wegglijden.
Er was ook een priester begeleider aanwezig (Luc Van Meerssche) en....onze eigenste Pastoor. ( Vermeersch).
Deze laatste kwam de 'schapulieren', terug huiswaarts kerende, zegen in al zijn
(Pastoor Vermeersch) eenvoud en daar was hij, niet tegen staande zijn beperkte gestalte,
groot in.
Als deze man niet in de'n hemel komt of reeds zit......,
hoe wij ons dat ook kunnen voorstellen of niet,
En in Lourdes zelf...wat gebeurde er met ons Ruysscheveldekoor?
Op het 'Lourdesplein' stond het R.V.-koor altijd op de eerste rij, in het vizier van de basiliek, onder bv. de indrukwekkende eindbestemming van de 'kaarskensprocessie'.
En in Stekene en vooral Sinaai waaide een storm met orkaankracht.
Raar maar waar, 1984 (De vooravond van het jaar van de muziek.) vond ik eigenlijk een top jaar in vergelijking met de volgende jaren, qua activiteiten.
Tegenwoordig, in feite de laatste jaren, is het niet meer 'evident' dat gelijk welk koor een opluistering verzorgd in de Carrolus-Borromeuskerk in Antwerpen.
Het is nog altijd een hele ervaring in één van de galerijën te mogen musiceren, in deze prachtige barok Jezuïetenkerk. . Soms wel tussen de stijgers maar er was ruimte 'zat' en bovendien waardeerde men hetgeen 'geprogrammeerd' stond.
(Men kon het in een 'hand' verduiken.)
Ook in Scherpenheuvel konden we onze stemmen verheffen en kregen daar zowaar 5000fr. voor van Pastoor Kortleven.
Het Asser mannen was onze eerste grote koor gemeenschap die het Ruysscheveldekoor op locatie kreeg en het was (en is) daar de 'mode' dat enkel mannen (dus zonder vrouwen)
een privelége krijgen binnen hun zo geheiligde 'club'. (Koor)
Enkelen hadden de voorkeur gegeven om te overnachten in een bekent hotel in St-Niklaas, maar ... de matrassen waren 'beschimmeld' en ..dat 'verteerd' een noorderbuur niet.
Enfin, als die mannen opkwamen had het 'volk' al een hele kluif om ze allemaal één voor één te bekijken en daarmee was het 'concert' al half weg.
Datzelfde jaar mocht het R.V.-koor één week naar Lourdes (F) om een jaarlijkse bedevaart van de KWB-KAV, vocaal te begeleiden en kreeg daar een 'gage' van 50.000fr voor......maar......dat is een ander verhaal!!!
Het volgend verhaaltje verbrokkelt zich op de marktplaats van Stekene.
Het viel soms voor dat ik één à anderhalf uur stond te wachten op onze koorgasten die van ver (vaak Duitsland) moesten komen. Het deerde me niet omdat ik vlak voor mij de Polenlaan in het visier had. In stille dankbaarheid wuifde ik met open handpalm naar die vreemde oneindigheid.
Martha Potters, (samen met haar broer Rafhaël) Martha Steel, Albrecht De Smedt, Julleken Verbeeck, De Tollenaere, en niet vergeten: Fiel 'de'n Draaier en zijn echtgenote Mie Cent.
Daarnaast fotograaf Van Vosselen, café waar 'Gust Sikki' woonde en een bedrijf had met doodskisten....Maria Behiels, Fam. Van Hoye... en een toendertijd een francophone, waarvan haar echtgenoot jarenlang de 'Suise' was in de H.Kruiskerk.
Enkel al om zijn 'uitstraling' (Corpulentie) zweeg je tijdens het 'delen' van het brood.
Elkeen van hen had een
Er circuleert wat door je hoofd.
De visboer; 'Piet Pulle' kwam wekelijks in en voorbij de Polenlaan ('t Turp'.)
Hij had een kast van een villa staan op het einde van de'n 'Teirlick'.
'De'n eiring' werd gekuist en de paling (in zanderige houten bakje) werd gestroopt terwijl je er stond op te 'geilogen'.
Mosselen was voor de arme mensen...!
Met weinig woorden (klanken) had Piet een benijdenswaardige relatie met zijn paard en als toeschouwer kreeg je een Perdolan-infuus.
Eigenlijk had ik medelijden met zijn paard, want de 'tremen' ' hingen bijna boven zijn 'ruggenwervel', en over de zwaartekracht wist ik weinig.
Ook Merckx, Tack en Thijsbaert passeerden de cat-walk van centrumisten met paard en kar.
Er zijn halve bibliotheken gevuld met goud-gele bladzijden, maar om de pagina's om te draaien heb je soms een natte vinger nodig en pastoors preekten soms om hun eigen taal te horen.
Koristen ver-tolken een verhaal,.... een vertaling van een eeuwenlange sulfaat,
genagelde voorstellen in een expositie ruimte met passioneel, gedrapeerde schilderijen.
Elk 'mens' bezit een 'spandoek' van eenvoud.
Dit is ook verdoken vorm van bescheidenheid.
Een Adleriaanse gedachte (realisme) waar ook stofferige, intellectuele nazaten niet aan ontsnappen.
Galileo-Galilei (foto) 'adverteerde' met weinig imposante voorstellingen en, althans voor het intellect, niet overtuigende argumenten dat het planetenstelsel en het daaraan gekoppeld universum, anders moest 'bekeken' worden.
Hij werd vergruisd, verhuist naar dementie oorden.
Het raakt mij steeds opnieuw wanneer ik van hieruit hier een raakpunt zoek met... kunst.
'Je ziet toch de zon rond de aarde draaien....
'Je hoort toch de klanken.....
'Je voelt de taal van uw medemens....'
Met deze en nog andere gedachten, verzamelden wij (eerste vergadering) rond een rakelings culinaire tafel waarvan de smaak papil, zijn verborgen vocale 'power' of bescheiden uitgedrukt, 'present' stelde naar de toekomst toe. (Koor)
De tong is de sterkste spier van het menselijk lichaam en daar moet je toch voorzichtig mee zijn?
Foto: Galileo Galilei. (1564-1642)
Klik op foto en je krijgt de website van Gerd Vockensperger.
Deze laatste was de eerste buitenlandse contactpersoon (Bengel-Mösel)
De eerste bondgenoot (straat) vertoefde of werd deelgenoot van een 'assistence- per-totaal' en vergaloppeerde zich in een Romaanse infiltratie.
Met een heerlijk en gastvrij gevoel werden alle tafelgenoten ondergedompeld in een:
'Stekene, the place to be'.
Het gaf en onwaarschijnlijk gevoel van zelfvertrouwen.
Het R.V.-koor bestond nog maar luttele jaren en de 'secularisatie' was nog ver weg.
Het was een uitdaging van en voor post-concilie restante vertegenwoordigers.
Een toenmalig open debat met 'vertroebelde' tafelgenoten, maar dat kun je vandaag, in de schaduw van Evangelische waarden, niet meer schrijven.
Het R.V.-koor bevond zich in een premature van en deelname tot een kunstzinnige deelname van gelovig Katholiek maar bovenal Christelijke aanwezigheid.
Tot op vandaag worden wij uitgenodigd.
Gekwetst binnen voorgangers in de Eucharistische liturgie. (Klik op foto.)
Liturgie betekend o.a. een volmondige acsiociatie van eerlijke, gelovige deelname.
Een misvatting vernietigd geen zins een persoonlijke intentie wanneer dit gebeurt onder pontificale, gewijde handen en kan niet leiden naar de zogenaamde Lucifersiaanse domeinen.
Enfin, gastheren (en dames) werden ontvangen op, voor en bij een rakelings culinaire tafel bij een eerste contact en de inhoudelijke mobilisatie van (koor) -uitwisseling verliep, met begeleiding van een destijds verfijnde en nog steeds onovertroffen gastvrouw....vlek loos.
Wat men er ook over zegt of schrijft, het was telkens 'first contact' van een plaatselijke 'acte-de-présence'' ook al werd er nog geen woord gezongen maar.... de fundering was gelegd en daar bouw je 'kastelen' op.
Een bijzonder delicaat punt waarvan ik mij bewust was dat dit 'wonden' zou nalaten.
En ook, tot op vandaag, sporen nalaat.
Het werd niet 'verlicht', en kent een opvallend absenteïsme van gewezen 'partijgenoten' bij een wekenlange aankondiging van een concert.
Een 'Geest uit vier gewesten'.
'Looft de Heer met koperen trompetten' behoorde toenmalig tot het prille ontstaan van een 'foetus' die zichzelf liet groeien tot een volwaardig koor consument, binnen een zelfstandige koor polyfonie.
Elk geschreven woord i.v.m. verantwoording... zal leiden tot een schijnhuwelijk.
En de alleluia's werden, met toenmalige overtuiging, gezongen of toch met groteske Katholieke, (Christelijke) overtuiging gescandeerd binnen een gebouw waarvan men vermoedde dat het deel uitmaakte van collectieve gehoorzaamheid, volgeling, bijdragen aan, een propere polyfonie, in 'the picture' en toch afstand nemen van gelovige 'vrienden' en uw eigen 'idee' volgen, gestrest binnen een aanwezig 'publiek'.
De scheiding en aanvaarden (Junioren en Senioren) vertoefd nog steeds in een stilzwijgend absenteïsme van gekwetste 'medebewoners'.
Ook kapelmeester's zijn niet gevrijwaard van enige 'professionele'; Ich habe dass nicht gewust' onverwachte confrontatie of deelname aan 'vreemde' met eigenzinnige decoratie.
Nogmaals, het calculeert zich in een parochiële participatie waarin een 'nieuwkomer' zich met kennis van zaken en aanvaardbare voorstelling de toeschouwers laat genieten van een vernieuwde koor map.
Het verzwaard en kwetst de ziel van gewezen koor idealisten, meer nog, het voelt zich uitgesloten verbannen uit een vriendschapsband en dit laatste is toch belangrijker dan eender welke vorm van artistieke profilering.
Toeval bestaat niet.
Vanaf 1 januari 1995 werd een splitsing vooropgesteld door het bestuur van het Ruysscheveldkoor.
Ik herinner me nog die avond (kleine bovenzaal Gildenhuis) waarbij Yolanda (Voorzitter R.V.-koor) aan de + 65 jarige, aanwezigen werd medegedeeld dat er een splitsing zou geactiveerd worden.
Een leeftijd verschil...maar!
Een Babylonische versteviging van een 'jongeren' gemeenschap.
Wij hadden dat eerder al meegemaakt (verhuizing naar een nieuw op te richten koor) maar het wekt onverdraagzame wonden waar ikzelf (dirigent) medeverantwoordelijkheid heb.
Een koor bestuur deelt, verdeelt en dirigeert (?) met fatsoenlijke verdraagzaamheid binnen een totale gemeenschap.
Een (koor)vertegenwoordiger, maar daar was men in een verleden niet op voorbereid, wordt ook 'bejaard'...en vandaag behoor je, ongevraagd, tot dat gezelschap.
Het is nog ver weg...en morgen sta je ervoor,.... wordt je geconfronteerd met..
Niet dat de stembanden het laten afweten..dat kan al op zéér jeugdige leeftijd, maar het jaartal.
Voor een Muziek pedagoog, koor consulent of kapelmeester, creeërt dit een buitenechtelijke LAT-relatie dewelke hij/zij met achterwaartse devotie tracht te 'verorberen'.
Ik ben er niet op voorbereid, maar plaats mezelf in een oase van zelfkritiek.
Stembanden in verhouding met leeftijd hebben een concurentiële 'strijd', maar...de attentie..., de toenadering van .. het vertrouwen geven van...het kleurrijke...het aanvaarden van het 'suggestieve...' (Historiek van de opdracht) en naaste verbindingen verdelen een jarenlange wervelwind van zelfstandige overtuiging.
Geen sinecure. (Niet alledaags en gemakkelijke feit.)
Als dirigent bevond ik mij in een Iscariot-positie.
Koorleden 'verliezen' of ....?
Een tafel- of deelgenoot van een onopvallend laatste avondmaal waarin je als dirigent een welkome, fictieve verborgenheid schuilt met en tegenover weekend participale 'klasgenoten'.(M.a.w. ontgoochelde mensen.)
Deze persoonlijke schriftuur bevestigd geen zins een eigen overtuiging, maar maakte mij deelgenoot van een collectieve beslissing waarvan een dirigent, zich ondergeschikt en tevens deelgenoot maakt van een 'menselijke' foute beslissing.
Uw kleinkind vertroeteld ge toch ook met grootouderlijke liefde.
Ik spreek hier in een overgroot deel vanuit eigen gevoelswaarde.
Dat wil daarom niet zeggen dat dit gedeeld zal worden door 'bondgenoten'.... en de volgorde geniet van een lucratieve aangename 'melange' binnen mijn eigen herinnerings patroon.
(Dus zeer vatbaar voor enige 'pasteurisatie'.)
En bovendien, dirigenten maken en voelen zich meestal beveiligd door een relationele, schriftelijke voorstelling....met 'noten', maar dan zou muziek kunst te 'één tonig' worden, zijn uniek 'fantom' verliezen, en daar wens ik niet aan deel te nemen.... en een 'gecultiveerd' mens verdraagt dit, maar toch met weinig uiterlijk enthousiasme.
Zolang dirigenten 'fouten' maken, verkondigen zij een eigenzinnige (in de positieve betekenis van het woord), belevenis en zijn gastheer (vrouw) van veredelde ....'k zal maar zeggen...kunst.
Koor zingen is steeds een 'benadering' van het geen reeds in de 'Oerknal' bestond.
Harmonie. (Riemann)
Het behoort tot de 'ceremonie' van 'macht'.....de voorstelling met 'spoorrails' die een illusie geven van versmelting en toch.....evenwijdig blijven.
Het verwekt een onderling professioneel wereldje waar het niet meer aangenaam vertoeven is.
De kracht van de sterkste, of iets anders, "La forza del destino".
Ons eerste gastkoor (1982) was Bengel-an-der Mösel met Gerd Vockensperger als verantwoordelijke. Op de marktplaats van Stekene wachtte ik hem op. Gerd, samen met zijn echtgenote (die ongeneeslijk ziek was), vertrokken wij naar het 'kastelenhof' in de Molenbergstraat.
(Dit 'home' werd met enige fierheid gedurende jaren (K.V.-koor) en nog steeds, gebruikt als allereerste toegangspoort voor gastvrije contacten van diverse aard.)
Het jaar daarop kwam een gastkoor uit Köln-Bucheim.
Hetzelfde scenario, maar deze maal stonden er drie 'kasten' van auto's op de marktplaats van Stekene. Aan de verpakking van de meegereisde dames te zien was dit geen 'krot en comapgnie'.
Mijn 'duits' was van dergelijk belabberde 'kwaliteit' dat ik ze niet naar het OCMW maar toch (weeral) in de molenbergstraat kreeg.
Ik dacht:' Dit wordt toch geen derde invasie zeker...!!!!'
Na een gering aantal opluisteringen van Eucharistievieringen in 1980 en '81, waarbij zelfs een optreden werd gerangschikt onder concept, concert optreden, (Muzeavond), 'prepareerden' het R.V.-koor zich voor op een koorconcert. (1982) met medewerking van het Philharmonisch koor van Antwerpen o.l.v. M.Scheck.
Zij zongen fragmenten uit Verdi's 'Aida', 'Nabucco' e.d. met aan de piano de heer Blom.
Toen ik de begeleidingspartituur zag (piano) kreeg ik stante pede een 'accute' aanval van 'zwarte bolleke's voor mijn ogen!!!
De parochie bezat toen nog geen 'deftige' piano een er werd gebruik gemaakt van een geleende buffet piano uit de 'meisjesschool met een leesbaar merk (Chinees) maar toch niet eersterangs-klank. (Verre van).
Enfin....
De programatie van het concert inspireerde de aanwezige koorleden tot de uitdaging van 'Va Pensiéro' uit de opera 'Nabucco' van Verdi.
Het was (toen) niet te zingen met het 'materiaal' waarover ik beschikte, maar mits enige muzikale zondigheid en volstrekte 'schijnheiligheid van ondergetekende,.. met de medewerking van een ervaren pianist,.... zou dit zichzelf laten verleiden tot een populair R.V.-koor 'stuk' en nadien opgevraagd worden door treurende familieleden. (Uitvaartdienst)
In 1982 heeft het Ruysscheveldekoor het Lemmensinstituut (Leuven) bezocht, en om mijn benoeming 'ietwat' te 'stimuleren', verzocht ik de toenmalige directeur,(Kan.Joris) waarover ik trouwens een bijzondere grote eerbied had en nog steeds heb, om x-aantal plaatsen vrij te houden voor de komst van een grote groep mensen, luisteraars t.g.v. een concert aldaar.
Of dit enig zins invloed heeft gehad (benoeming), betwijfel ik sterk, daarvoor was HIJ een te groot .....MENS en heb tot op vandaag een bijzondere eerbied voor deze gewezen Directeur van het Lemmens instituut.
Mijn 'studie' (?!) aan het Lemmensgesticht in Mechelen en daarna aan de Hoge School voor Wetenschap en Kunst in Leuven, hebben een heel ander verhaal waarvan ik hoop, als ik de levenstijd krijg, deze in leesvorm te 'verspreiden'.
Het biedt ons een proclamatie van ...ja...hoe moet ik het zeggen zonder 'schroom'?
'Kunnen en niet willen' heeft raakvlakken met het modernistische leefpatroon.
'Willen en niet kunnen' verdraagt geen ouderdom's verschijnselen.
Beide begrippen versieren vergeelde pagina's (bladzijden) van gotische, historische bibliotheken en raakt ons tevens in onze huidige machtsloosheid van opgedragen, voorgestelde artistieke 'versnapering'.
Ik moet hier onmiddellijk aan toevoegen dat een fraaie en meer gedetailleerde 'uitgave' vanaf zijn bestaan, bestaat sinds het zilveren jubileum (2004) van het Ruysscheveldekoor.
Inmiddels zijn we 2012 en ...behalve de interessante Rome-reis, vrees ik dat een volgende 'kalender' met alle respect voor dirigent én bestuur, er eerder ...
En dit moet me nog van het hart..op de radio klonk gisteren weer een 'vreemde' (accent) stem met een analyse van Belgische koorwerken, vertolkingen,....
Ze mogen hier wel vier dagen blijven, maar bespaar ons als 'ze' hier weer vier jaar verblijven!
Zijn wij zelf niet meer in staat om onze eigen koor composities te benaderen.
Het werd een normaliteit, jaarlijks, minimum, een weekend uitstap te organiseren.
Het werd 'ommenduur, na één decennium, jubileum.... een week-uitstap.
Wenen, (later) Praag, Rome....en alleen God weet wat er nog komen gaat....?
Klik op een prachtige bijlage.
Het werd zelfs een niet geprogrammeerde 'must' als en binnen een bestuursvergadering.
Men beschouwde dit als een 'normaliteit'.
Zo ver was het gekomen.
Dit was ook zo. (Althans het gevoel.)
Gastgezinnen waren er voldoende....zelfs Hollanders (?) vertoonden een opvallende gastvrij gevoel.
Toen ik (dirigent) dit kenbaar maakte binnen een wekelijkse samenkomst van koristen (Nederland) stond 'iemand' recht en zei met opvallende luidde stem:
"Mijnheer de'n dirigent..wij zijn geen Hollanders maar Zeeuws-Vlamingen..!!!!!"
'Patat'!
En daar sta je dan weer als dirigent met een uitnodigend (en bedachtzaam taalgebruik) gebaar van over begrensde Noordelijke collegialiteit, medemenselijkheid, pure 'Belgische' eenvoud in verschillende toonaarden, maar, en dat vond ik uitdagend, ...een restant van schriftuurlijk, jaarlijkse contactname. (Nieuwjaar)
Niet om gezondheidsredenen, maar eerder om vergeelde, verrimpelde en nog zo veel meer, redenen.
Deze 'fans' van het St-Ceciliakoor (Koewacht ((N))), (maar ook 'Terra Sancta' Lamswaarde ((N))) vergulden een, voor mezelf 'medaillon' van levenslange cultuurwaarde.
Dit is een ander verhaal..
Neen, niet elkeen waren enthousiaste 'burgers', maar zoals voorheen geschreven: 'spanning en ontspanning'.
Een open haard biedt een gezellige tot romantische sfeer maar daarvoor dient er wel hout (Zie foto)...... te worden gesprokkeld.
En toch....en toch hield en houd ik van hen.
Als ik de latere verhalen hoorde, (1989) verhaalde mij dit toch tot een, op 't eerste gezicht (geluid), een bezorgd medeleven.
Wat geweest is zal niet meer terugkomen!
Het is altijd zo en het zal zo blijven.
Het is pas als het er niet meer is, dat je heimwee hebt naar het verleden. (Bv. Ouders)
De bescherming, de cocon met bescherming van de omgeving, voldoende geharnast voor een zelfstandig optreden. (Opluistering)
Maar hèt leven biedt onverdraagzame gezellianen.
Eb en vloed, spanning en ontspanning, tractie en contractie,...........
Ook het koor bestuur werd geconfronteerd met transparante overeenkomsten...
Inzet en gastvrije, ingehouden activatie.
Een Stekenaar voldoet niet aan zijn 'first impression' wanneer hij/zij niet met grote bezorgdheid 'afscheid' neemt van zijn 'genodigden'!
Het verklaart een post-vriendschappelijke en jarenlange contact name met een over-Schelde verbond.
De koorvereniging (Ruysscheveldekoor) trad binnen in en als een flexibele (bestuur's verantwoordelijken) onbekende immigrant.
De kunst werd secondair, en de mens werd primair.
De getuigen van......'Ruysscheveldekoor'.
En waarvoor kies je?
Tussen 'willen en niet kunnen' en
'kunnen en niet willen', werden en wordt een bibliotheek gevoedt door psycho analysten.
Je kunt ook een gewoon mens zijn om dit te benaderen met volstrekte zelf overtuiging.
En dat leidt,, in krenterige gevallen, tot een huishoudelijke 'tsunami'.
De periode (?) of anders uitgedrukt: jaren, kenmerkt zich in contacten met even vreemde maar 'gezellen' binnen een zeer gastvrije koor gemeenschap.
Buiten-provincie- hoofdsteden raakten onze 'Waasland'se' (Steken'se) contrijën, en verwerkten een uitnodigende maar des-al-niet -te-min flexibele 'dejà-vu' ontvangkelijkheid.
Wij hadden 'de Stekense vaart'.... maar daarmee bereik je geen vergelijking met de 'Rijn', de Rhone' mee, ook al zongen wij (R.V.-koor) uit volle borst het ' Möselle'-lied.
De kerk (gebouw) en het Gemeentehuis waren onze vaste, verleidelijke 'invités' bij een week-end verblijfplaats van een gast koor. (Bij voorkeur uit het buitenland).
Ik zou streng zondigen wanneer ik de Steken'se gastgezinnen niet zou vermelden en dat...heeft (kent) tot op vandaag nog steeds een inter-actieve en aangename gesprekspartner als gevolg.
Mooi!
Mensen zijn er om mensen...en niet om het verdragen van onverdraagzame, kunstuiting of eender welk benadering van volmaakte kunstzinnigheid.
Ik hoop dat je nooit kunst begrijpt....maar wat ik wel weet is dat je eerst moet 'passeren' langs de 'mens' en de ontgoocheling 'weegt' soms 'zwaar'.
Het is een toetsenbord van wat je zelf bepaald....een eigen keuze....en toch ontmoet je een desillusie van eigen-overtuiging.
Laat ons aannemen dat dit een illusie is, een zelf-bevrediging en dàt is van bijzonder korte duur.
Toch voldoende om neuro-compagenen in beweging te zetten (?) om de viagra-pil te ontlopen, dat ontsiert je als' man', of als geliefde......!
Maar ook hier zijn talrijke bibliotheken gevuld met twee-polige accidenten.
Het verzorgd een 'stevige' (als het dat al is) 'presentator' van reeds gekende schrifturen.
Wat kunst is weet ik niet, maar het heeft raakpunten met het denk-proces.
Denken betekent: het 'zijn'!
Maar daar heeft men ook geen zinnig antwoord op.
Kunst is 'iets' waarmee je je 'acompagnement', mits enige verdoken masculaire 'chippendael'-allures kenbaar maakt binnen een bescheiden muziek (koor)vereniging.
Een dirigent is 'machtig' voor plaatselijke 'seutemiekes' maar niet meer voor intelligente
aanwezigen. (M.a.w. wat zing ik hier nu?)
Was de titel niet: Dag- en week-end uitstappen?
Ik wil U niet in verlegenheid brengen...maar de tijd van toen... (Jan Thijs)
Ik weet het wel zéker...vertoont onvervangbare en vergane 'gloriën' met beperkte artistieke vocale introversie.
De kunst... de mens!
Eén 'keer' per jaar ondernomen we een week-end uitstap naar een contact-koor.
Het leidde naar een unieke verzoening, ook ver buiten Stekene, met de 'Mosella' in ons achterhoofd.
Ik ga U niet vervelen of nog minder 'verwennen' met een analyse waarvan ikzelf de notulist was, maar... het verwoord een 'beeldverhaal', een realistische legende...met harmonieken van bazaltzuilen en....een toenmalig certificaat van ideologische opbouw.
Ik zondig...(publiciteit) maar maak toch (mis-) gebruik van gestencileerde, overblijfselen van vergeelde 'proclamature literatuur'
(Een 'reisverslag', ....een verleden, waar ieder van ons zich opstelt met stilzwijgende fierheid en toch verveeld wordt met een hedendaags activist.)
Toch kan ik mij niet houden:
1980= onze koordiscipline is ergens zoek geraakt.....!!!!!!!!! (Toen al?)
Zoals reeds eerder geschreven, vertoonden de programmatie's van een Wienerconcert een bijzondere invulling.
Zowel inhoud als vertegenwoordiging. (Gastkoren en instrumentisten.)
Zowel luisteraars (?) als een plaatselijke bijdrage van cultureel-koristen.
Zowel in het kader van een verleidelijke inkomst hal, als zowel een ongemakkelijke zitplaats.
Het had een stilzwijgende genoeglijkheid gekoppeld aan een: " Ik was er toch bij, hé...!"
De Wienerconcerten (Wat een groot woord, wanneer ik mij herinner aan het optreden van Chor-Gemeinschaft Wien) maar...maar ook het, om maar enkele te noemen, .
Neen, ik ga er niet aan beginnen want, na veel herhalen verliest het zijn waarde...!
Een Wienerconcert plaatste zich als jaarlijkse 'promonade'- bijdrage van een actieve koorvereniging.
Operette muziek is bij musici nu niet zozeer een 'Grand cru', en ik kan daar inkomen.
Maar...is dan, voor de modale muziekliefhebber een pianosonate van bv. Penderevski zo aantrekkelijk?
Ik heb het hier wel over de doorsnee luisteraar!
Enfin, de sporthal lokte zelfs mensen die een dagelijkse wandeling associeerden met een sportcomplex en zich daardoor ook welgekomen voelden.
Mijn dagelijkse blogs lijden aan een 'Cholera'- epidemie.
En welke Russische componist is hieraan overleden? (Zie foto)
(Een spectaculaire neerwaartse 'invasie' van infiltranten. (?))
Colestorol
Je voelt het niet, maar bevindt zich binnen een remmend, gastvrij darmkanaal naar het 'HART'. De motoriek of menopauze of.... een tijdelijke gedachten pensionaat.
Abri.
Maar laat ons vooral trachten bewust te zijn van deze (of een) korte 'promotie'.
Het calculeerd een 'vrij zinnige' behoefte aan persoonlijke erkenning.
Ieder van ons ons is daar 'gevoelig' aan, draai of keer het zoals je wenst maar ontsnappen lukt langs geen kanten ook al geef je de 'impressie' van onaandachtzame vertegenwoordiging. (Acte de précence)
Hierin 'verschuilt' zich persoon, een aanwezige, een bestuurslid, een aktievaliest, een 'performer' van verstuifde ego-centrische ideologie.
Ik ben daar 'jaloers' over...mensen die dat bezitten, gericht naar een 'omvangrijke' 'receptionele' en die zich 'gevoed' voelen door het 'gastgezin' in dit geval een onderdanigheid in polyfone, muzikale koorgemeenschap.
Gebrek aan zuurstof..en dan houdt het menselijk leven op.
Toch verleidt mij de gedachte:
wij zullen elkaar niet weerzien met onze ogen, handen, gevoel of wat dan ook,
maar met de Geest!
En...ook dat is weer internationale actualiteit.
Haïti ligt ver weg....ik conserveer en....installeer me in een klein landje als België, houd me 'bezig' met 'glorieuze', weinig fantasierijke maar realistische overtuiging binnen een straal van och arme, ons eigen Waasland.
Waar ligt België ergens....?
Laat het ons maar splitsen, misschien wordt vlaanderen dan ook het 'Monaco' van veredelde sport lui.
Het 'ons' koor kende ( en kent) een probatie met enkele korte jaren van verbondenheid en financiële, vrijgevigheid binnen de 'kerk' ....en treurende familieleden.
De ene zijn dood is de andere...!
Een 'schietstoel' (1982) naar het profane wat er ook kwam, mits enige compositorische aanpassing, (Ik heb, op muzikaal vlak veel zonden begaan, maar de 'mensen' genoten...)) werd getransformeerd naar een 'concertgebouw' (?) in de nieuwstraat.
Een collega musicus, vertelde me: "Tony, wat gij allemaal durft doen..doet!"
(Om een operette-deel te kunnen zingen had ik het (compositorisch) aangepast aan de tessituur van.... en het belangrijkste voor mezelf was de mensen een goed gevoel te geven....wars van aanwezige zogenaamde professionalisten... ook in de sporthal niet.)
Mits enige inzet van niet-aangestelde gedeligeerde 'gladiatoren' (en daar ontbrak het niet aan) verbouwde men de sporthal tot een heus Oostenrijks landschap waarin het gezellig vertoeven was, zowel voor de toeschouwers, (luisteraars) als voor de 'concertanten'.
Als Stekenaar verblijf ik met minder gevoelens van hoogachting wat betreft de culturele gastvrijheid, het deponeren van een (dag) huursubsidie t.o. gemeentelijke 'gastvrijheid'.
Maar juist dàt bood ons een introverte (koor) uitdaging, een 'resistance', gericht naar een actieve deelbare en polyvalente expositie van mensen die, met bescheiden 'stembanden'ook Stekenaar waren, wars van enige, en gelukkig maar, kennis van harmonische analysering.
Zij (R.V.-koor) zouden deelnemen aan een geprogrammeerd 'muziek festijn' dewelke telkenmale zijn vorige niet kende.
Een zalige tijd.
Verdoken in een 'overal' kondigde ik mij ook aan om de 'sporthal' mee te 'helpen' omdopen in een Weense sfeer.
Met voorzichtige nauwkeurigheid werd het immens groot Oostenrijks landschap (prachtig voorgesteld door Boudewijn Dhondt) aan de binnengevel van de sporthal bevestigd.
Ik moest maar één ding doen..
Zorgen dat ik niet in 'hunne' weg liep!!!!!
Ik voelde me wat onwennig maar als je die ploeg mannen (en ook vrouwen) aan het werk zag, was het maar best dat ik me afzijdig hield.
En weet je, 's anderendaags (zondag) moest de sporthal gevrijwaard blijven van enige, ongecensureerde drank (mis) -gebruik van de avond (nacht) voordien.
M.a.w. een culturele happening van een plaatselijk koor, muziekgezelschap of hoe je het noemen wilt, moest het afleggen t.o. sport atleten.
Het was een sporthal en daar kun je als cultuurgenootschap, bij gebrek aan..., weinig tegenover stellen.
Gelukkig biedt de 'kerk' (als gebouw) een voortreffelijke, en wanneer zij leeg is, voor musici, een aantrekkelijke, acoustische verblijfplaats.
Hiernaast en onder vindt U de volledige reeks logo's dewelke dienstig waren voor de naam en faam van een coöperatieve zang genootschap en zelfs op een korte termijn van dertig jaren vertoont dit duidelijk een stylistische wijziging en gevoelig voor 'bescheiden kritische' opmerkingen.
Ik voel me niet 'geroepen' ((roeping=?) om in de huidige Katholieke Benedictijnse periferie een embleem te consacreren.
Het aantal logo's vormen een kwartet, (muziek, strijkkwartet..) waar 18de eeuwse componisten, de 'huishouding' van de werkgever mee hielpen in stand houden.
De 20ste eeuw heeft zich geprofileerd met, door de leek-consument, onverdraagzame voorstellingen, maar... (Bij een schilderij bv..... dàt kan ik ook...!) (Vergeet het)
Tussen bedelen en bedelen ligt een groot verschil.
t' Is te zien (horen) waar je het accent legt!
Kunst bezit dat ontoegankelijke, en dat maakt (kostumeerd) het zo boeiend, maar tevens onmenselijke.
De voorstelling van de logo' hebben ieder op zichzelf een toegangswaarde, een verklaring in 'actuele verbondenheid vanuit een ongevraagde 'creator'.
Dat 'moet' je verdragen als visualist.
Maar goed,..... het is er.
Het gebeurt, ....en dat siert de 'pentalist' of hoe je het ook noemen wilt.
Ik ben Tony De Ruysscher, en gebruik soms ook wel de schuilnaam TDR.
Ik ben een man en woon in 9190 Stekene (België) en mijn beroep is gepensioneerd..
Ik ben geboren op 30/06/1947 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Klassieke muziek, religie, moraal-filosofie, en ....mailtjes ontvangen! (Maar ook doorsturen!?).
Wij hebben drie zonen, en twee kleinkinderen.
Tony De Ruysscher is overleden op 28sept 2018 in huiselijke kring.
De trein bracht ons vanuit St-Niklaas, 's morgens O7.00u tot in Lourdes, .....maar pas te 2130u.
Raar maar waar, 1984 (De vooravond van het jaar van de muziek.) vond ik eigenlijk een top jaar in vergelijking met de volgende jaren, qua activiteiten.
Het volgend verhaaltje verbrokkelt zich op de marktplaats van Stekene.
splitsing: Senioren en Junioren.
Mooie 'momenten'.
Het werd een normaliteit, jaarlijks, minimum, een weekend uitstap te organiseren.
Koor verslag 29 juni 1980.
Mijn dagelijkse blogs lijden aan een 'Cholera'- epidemie.
Hiernaast en onder vindt U de volledige reeks logo's dewelke dienstig waren voor de naam en faam van een coöperatieve zang genootschap en zelfs op een korte termijn van dertig jaren vertoont dit duidelijk een stylistische wijziging en gevoelig voor 'bescheiden kritische' opmerkingen.
