De eerste bondgenoot (straat) vertoefde of werd deelgenoot van een 'assistence- per-totaal' en vergaloppeerde zich in een Romaanse infiltratie.
Met een heerlijk en gastvrij gevoel werden alle tafelgenoten ondergedompeld in een:
'Stekene, the place to be'.
Het gaf en onwaarschijnlijk gevoel van zelfvertrouwen.
Het R.V.-koor bestond nog maar luttele jaren en de 'secularisatie' was nog ver weg.
Het was een uitdaging van en voor post-concilie restante vertegenwoordigers.
Een toenmalig open debat met 'vertroebelde' tafelgenoten, maar dat kun je vandaag, in de schaduw van Evangelische waarden, niet meer schrijven.
Het R.V.-koor bevond zich in een premature van en deelname tot een kunstzinnige deelname van gelovig Katholiek maar bovenal Christelijke aanwezigheid.
Tot op vandaag worden wij uitgenodigd.
Gekwetst binnen voorgangers in de Eucharistische liturgie. (Klik op foto.)
Liturgie betekend o.a. een volmondige acsiociatie van eerlijke, gelovige deelname.
Een misvatting vernietigd geen zins een persoonlijke intentie wanneer dit gebeurt onder pontificale, gewijde handen en kan niet leiden naar de zogenaamde Lucifersiaanse domeinen.
Enfin, gastheren (en dames) werden ontvangen op, voor en bij een rakelings culinaire tafel bij een eerste contact en de inhoudelijke mobilisatie van (koor) -uitwisseling verliep, met begeleiding van een destijds verfijnde en nog steeds onovertroffen gastvrouw....vlek loos.
Wat men er ook over zegt of schrijft, het was telkens 'first contact' van een plaatselijke 'acte-de-présence'' ook al werd er nog geen woord gezongen maar.... de fundering was gelegd en daar bouw je 'kastelen' op.
Een bijzonder delicaat punt waarvan ik mij bewust was dat dit 'wonden' zou nalaten.
En ook, tot op vandaag, sporen nalaat.
Het werd niet 'verlicht', en kent een opvallend absenteïsme van gewezen 'partijgenoten' bij een wekenlange aankondiging van een concert.
Een 'Geest uit vier gewesten'.
'Looft de Heer met koperen trompetten' behoorde toenmalig tot het prille ontstaan van een 'foetus' die zichzelf liet groeien tot een volwaardig koor consument, binnen een zelfstandige koor polyfonie.
Elk geschreven woord i.v.m. verantwoording... zal leiden tot een schijnhuwelijk.
En de alleluia's werden, met toenmalige overtuiging, gezongen of toch met groteske Katholieke, (Christelijke) overtuiging gescandeerd binnen een gebouw waarvan men vermoedde dat het deel uitmaakte van collectieve gehoorzaamheid, volgeling, bijdragen aan, een propere polyfonie, in 'the picture' en toch afstand nemen van gelovige 'vrienden' en uw eigen 'idee' volgen, gestrest binnen een aanwezig 'publiek'.
De scheiding en aanvaarden (Junioren en Senioren) vertoefd nog steeds in een stilzwijgend absenteïsme van gekwetste 'medebewoners'.
Ook kapelmeester's zijn niet gevrijwaard van enige 'professionele'; Ich habe dass nicht gewust' onverwachte confrontatie of deelname aan 'vreemde' met eigenzinnige decoratie.
Nogmaals, het calculeert zich in een parochiële participatie waarin een 'nieuwkomer' zich met kennis van zaken en aanvaardbare voorstelling de toeschouwers laat genieten van een vernieuwde koor map.
Het verzwaard en kwetst de ziel van gewezen koor idealisten, meer nog, het voelt zich uitgesloten verbannen uit een vriendschapsband en dit laatste is toch belangrijker dan eender welke vorm van artistieke profilering.
Toeval bestaat niet.
Vanaf 1 januari 1995 werd een splitsing vooropgesteld door het bestuur van het Ruysscheveldkoor.
Ik herinner me nog die avond (kleine bovenzaal Gildenhuis) waarbij Yolanda (Voorzitter R.V.-koor) aan de + 65 jarige, aanwezigen werd medegedeeld dat er een splitsing zou geactiveerd worden.
Een leeftijd verschil...maar!
Een Babylonische versteviging van een 'jongeren' gemeenschap.
Wij hadden dat eerder al meegemaakt (verhuizing naar een nieuw op te richten koor) maar het wekt onverdraagzame wonden waar ikzelf (dirigent) medeverantwoordelijkheid heb.
Een koor bestuur deelt, verdeelt en dirigeert (?) met fatsoenlijke verdraagzaamheid binnen een totale gemeenschap.
Een (koor)vertegenwoordiger, maar daar was men in een verleden niet op voorbereid, wordt ook 'bejaard'...en vandaag behoor je, ongevraagd, tot dat gezelschap.
Het is nog ver weg...en morgen sta je ervoor,.... wordt je geconfronteerd met..
Niet dat de stembanden het laten afweten..dat kan al op zéér jeugdige leeftijd, maar het jaartal.
Voor een Muziek pedagoog, koor consulent of kapelmeester, creeërt dit een buitenechtelijke LAT-relatie dewelke hij/zij met achterwaartse devotie tracht te 'verorberen'.
Ik ben er niet op voorbereid, maar plaats mezelf in een oase van zelfkritiek.
Stembanden in verhouding met leeftijd hebben een concurentiële 'strijd', maar...de attentie..., de toenadering van .. het vertrouwen geven van...het kleurrijke...het aanvaarden van het 'suggestieve...' (Historiek van de opdracht) en naaste verbindingen verdelen een jarenlange wervelwind van zelfstandige overtuiging.
Geen sinecure. (Niet alledaags en gemakkelijke feit.)
Als dirigent bevond ik mij in een Iscariot-positie.
Koorleden 'verliezen' of ....?
Een tafel- of deelgenoot van een onopvallend laatste avondmaal waarin je als dirigent een welkome, fictieve verborgenheid schuilt met en tegenover weekend participale 'klasgenoten'.(M.a.w. ontgoochelde mensen.)
Deze persoonlijke schriftuur bevestigd geen zins een eigen overtuiging, maar maakte mij deelgenoot van een collectieve beslissing waarvan een dirigent, zich ondergeschikt en tevens deelgenoot maakt van een 'menselijke' foute beslissing.
Uw kleinkind vertroeteld ge toch ook met grootouderlijke liefde.
Ik spreek hier in een overgroot deel vanuit eigen gevoelswaarde.
Dat wil daarom niet zeggen dat dit gedeeld zal worden door 'bondgenoten'.... en de volgorde geniet van een lucratieve aangename 'melange' binnen mijn eigen herinnerings patroon.
(Dus zeer vatbaar voor enige 'pasteurisatie'.)
En bovendien, dirigenten maken en voelen zich meestal beveiligd door een relationele, schriftelijke voorstelling....met 'noten', maar dan zou muziek kunst te 'één tonig' worden, zijn uniek 'fantom' verliezen, en daar wens ik niet aan deel te nemen.... en een 'gecultiveerd' mens verdraagt dit, maar toch met weinig uiterlijk enthousiasme.
Zolang dirigenten 'fouten' maken, verkondigen zij een eigenzinnige (in de positieve betekenis van het woord), belevenis en zijn gastheer (vrouw) van veredelde ....'k zal maar zeggen...kunst.
Koor zingen is steeds een 'benadering' van het geen reeds in de 'Oerknal' bestond.
Harmonie. (Riemann)
Het behoort tot de 'ceremonie' van 'macht'.....de voorstelling met 'spoorrails' die een illusie geven van versmelting en toch.....evenwijdig blijven.
Het verwekt een onderling professioneel wereldje waar het niet meer aangenaam vertoeven is.
De kracht van de sterkste, of iets anders, "La forza del destino".
Ons eerste gastkoor (1982) was Bengel-an-der Mösel met Gerd Vockensperger als verantwoordelijke. Op de marktplaats van Stekene wachtte ik hem op. Gerd, samen met zijn echtgenote (die ongeneeslijk ziek was), vertrokken wij naar het 'kastelenhof' in de Molenbergstraat.
(Dit 'home' werd met enige fierheid gedurende jaren (K.V.-koor) en nog steeds, gebruikt als allereerste toegangspoort voor gastvrije contacten van diverse aard.)
Het jaar daarop kwam een gastkoor uit Köln-Bucheim.
Hetzelfde scenario, maar deze maal stonden er drie 'kasten' van auto's op de marktplaats van Stekene. Aan de verpakking van de meegereisde dames te zien was dit geen 'krot en comapgnie'.
Mijn 'duits' was van dergelijk belabberde 'kwaliteit' dat ik ze niet naar het OCMW maar toch (weeral) in de molenbergstraat kreeg.
Ik dacht:' Dit wordt toch geen derde invasie zeker...!!!!'
Na een gering aantal opluisteringen van Eucharistievieringen in 1980 en '81, waarbij zelfs een optreden werd gerangschikt onder concept, concert optreden, (Muzeavond), 'prepareerden' het R.V.-koor zich voor op een koorconcert. (1982) met medewerking van het Philharmonisch koor van Antwerpen o.l.v. M.Scheck.
Zij zongen fragmenten uit Verdi's 'Aida', 'Nabucco' e.d. met aan de piano de heer Blom.
Toen ik de begeleidingspartituur zag (piano) kreeg ik stante pede een 'accute' aanval van 'zwarte bolleke's voor mijn ogen!!!
De parochie bezat toen nog geen 'deftige' piano een er werd gebruik gemaakt van een geleende buffet piano uit de 'meisjesschool met een leesbaar merk (Chinees) maar toch niet eersterangs-klank. (Verre van).
Enfin....
De programatie van het concert inspireerde de aanwezige koorleden tot de uitdaging van 'Va Pensiéro' uit de opera 'Nabucco' van Verdi.
Het was (toen) niet te zingen met het 'materiaal' waarover ik beschikte, maar mits enige muzikale zondigheid en volstrekte 'schijnheiligheid van ondergetekende,.. met de medewerking van een ervaren pianist,.... zou dit zichzelf laten verleiden tot een populair R.V.-koor 'stuk' en nadien opgevraagd worden door treurende familieleden. (Uitvaartdienst)
In 1982 heeft het Ruysscheveldekoor het Lemmensinstituut (Leuven) bezocht, en om mijn benoeming 'ietwat' te 'stimuleren', verzocht ik de toenmalige directeur,(Kan.Joris) waarover ik trouwens een bijzondere grote eerbied had en nog steeds heb, om x-aantal plaatsen vrij te houden voor de komst van een grote groep mensen, luisteraars t.g.v. een concert aldaar.
Of dit enig zins invloed heeft gehad (benoeming), betwijfel ik sterk, daarvoor was HIJ een te groot .....MENS en heb tot op vandaag een bijzondere eerbied voor deze gewezen Directeur van het Lemmens instituut.
Mijn 'studie' (?!) aan het Lemmensgesticht in Mechelen en daarna aan de Hoge School voor Wetenschap en Kunst in Leuven, hebben een heel ander verhaal waarvan ik hoop, als ik de levenstijd krijg, deze in leesvorm te 'verspreiden'.
Het biedt ons een proclamatie van ...ja...hoe moet ik het zeggen zonder 'schroom'?
'Kunnen en niet willen' heeft raakvlakken met het modernistische leefpatroon.
'Willen en niet kunnen' verdraagt geen ouderdom's verschijnselen.
Beide begrippen versieren vergeelde pagina's (bladzijden) van gotische, historische bibliotheken en raakt ons tevens in onze huidige machtsloosheid van opgedragen, voorgestelde artistieke 'versnapering'.
Ik moet hier onmiddellijk aan toevoegen dat een fraaie en meer gedetailleerde 'uitgave' vanaf zijn bestaan, bestaat sinds het zilveren jubileum (2004) van het Ruysscheveldekoor.
Inmiddels zijn we 2012 en ...behalve de interessante Rome-reis, vrees ik dat een volgende 'kalender' met alle respect voor dirigent én bestuur, er eerder ...
En dit moet me nog van het hart..op de radio klonk gisteren weer een 'vreemde' (accent) stem met een analyse van Belgische koorwerken, vertolkingen,....
Ze mogen hier wel vier dagen blijven, maar bespaar ons als 'ze' hier weer vier jaar verblijven!
Zijn wij zelf niet meer in staat om onze eigen koor composities te benaderen.
Het werd een normaliteit, jaarlijks, minimum, een weekend uitstap te organiseren.
Het werd 'ommenduur, na één decennium, jubileum.... een week-uitstap.
Wenen, (later) Praag, Rome....en alleen God weet wat er nog komen gaat....?
Klik op een prachtige bijlage.
Het werd zelfs een niet geprogrammeerde 'must' als en binnen een bestuursvergadering.
Men beschouwde dit als een 'normaliteit'.
Zo ver was het gekomen.
Dit was ook zo. (Althans het gevoel.)
Gastgezinnen waren er voldoende....zelfs Hollanders (?) vertoonden een opvallende gastvrij gevoel.
Toen ik (dirigent) dit kenbaar maakte binnen een wekelijkse samenkomst van koristen (Nederland) stond 'iemand' recht en zei met opvallende luidde stem:
"Mijnheer de'n dirigent..wij zijn geen Hollanders maar Zeeuws-Vlamingen..!!!!!"
'Patat'!
En daar sta je dan weer als dirigent met een uitnodigend (en bedachtzaam taalgebruik) gebaar van over begrensde Noordelijke collegialiteit, medemenselijkheid, pure 'Belgische' eenvoud in verschillende toonaarden, maar, en dat vond ik uitdagend, ...een restant van schriftuurlijk, jaarlijkse contactname. (Nieuwjaar)
Niet om gezondheidsredenen, maar eerder om vergeelde, verrimpelde en nog zo veel meer, redenen.
Deze 'fans' van het St-Ceciliakoor (Koewacht ((N))), (maar ook 'Terra Sancta' Lamswaarde ((N))) vergulden een, voor mezelf 'medaillon' van levenslange cultuurwaarde.
Dit is een ander verhaal..
Neen, niet elkeen waren enthousiaste 'burgers', maar zoals voorheen geschreven: 'spanning en ontspanning'.
Een open haard biedt een gezellige tot romantische sfeer maar daarvoor dient er wel hout (Zie foto)...... te worden gesprokkeld.
En toch....en toch hield en houd ik van hen.
Als ik de latere verhalen hoorde, (1989) verhaalde mij dit toch tot een, op 't eerste gezicht (geluid), een bezorgd medeleven.
Wat geweest is zal niet meer terugkomen!
Het is altijd zo en het zal zo blijven.
Het is pas als het er niet meer is, dat je heimwee hebt naar het verleden. (Bv. Ouders)
De bescherming, de cocon met bescherming van de omgeving, voldoende geharnast voor een zelfstandig optreden. (Opluistering)
Maar hèt leven biedt onverdraagzame gezellianen.
Eb en vloed, spanning en ontspanning, tractie en contractie,...........
Ook het koor bestuur werd geconfronteerd met transparante overeenkomsten...
Inzet en gastvrije, ingehouden activatie.
Een Stekenaar voldoet niet aan zijn 'first impression' wanneer hij/zij niet met grote bezorgdheid 'afscheid' neemt van zijn 'genodigden'!
Het verklaart een post-vriendschappelijke en jarenlange contact name met een over-Schelde verbond.
De koorvereniging (Ruysscheveldekoor) trad binnen in en als een flexibele (bestuur's verantwoordelijken) onbekende immigrant.
De kunst werd secondair, en de mens werd primair.
De getuigen van......'Ruysscheveldekoor'.
En waarvoor kies je?
Tussen 'willen en niet kunnen' en
'kunnen en niet willen', werden en wordt een bibliotheek gevoedt door psycho analysten.
Je kunt ook een gewoon mens zijn om dit te benaderen met volstrekte zelf overtuiging.
En dat leidt,, in krenterige gevallen, tot een huishoudelijke 'tsunami'.
De periode (?) of anders uitgedrukt: jaren, kenmerkt zich in contacten met even vreemde maar 'gezellen' binnen een zeer gastvrije koor gemeenschap.
Buiten-provincie- hoofdsteden raakten onze 'Waasland'se' (Steken'se) contrijën, en verwerkten een uitnodigende maar des-al-niet -te-min flexibele 'dejà-vu' ontvangkelijkheid.
Wij hadden 'de Stekense vaart'.... maar daarmee bereik je geen vergelijking met de 'Rijn', de Rhone' mee, ook al zongen wij (R.V.-koor) uit volle borst het ' Möselle'-lied.
De kerk (gebouw) en het Gemeentehuis waren onze vaste, verleidelijke 'invités' bij een week-end verblijfplaats van een gast koor. (Bij voorkeur uit het buitenland).
Ik zou streng zondigen wanneer ik de Steken'se gastgezinnen niet zou vermelden en dat...heeft (kent) tot op vandaag nog steeds een inter-actieve en aangename gesprekspartner als gevolg.
Mooi!
Mensen zijn er om mensen...en niet om het verdragen van onverdraagzame, kunstuiting of eender welk benadering van volmaakte kunstzinnigheid.
Ik hoop dat je nooit kunst begrijpt....maar wat ik wel weet is dat je eerst moet 'passeren' langs de 'mens' en de ontgoocheling 'weegt' soms 'zwaar'.
Het is een toetsenbord van wat je zelf bepaald....een eigen keuze....en toch ontmoet je een desillusie van eigen-overtuiging.
Laat ons aannemen dat dit een illusie is, een zelf-bevrediging en dàt is van bijzonder korte duur.
Toch voldoende om neuro-compagenen in beweging te zetten (?) om de viagra-pil te ontlopen, dat ontsiert je als' man', of als geliefde......!
Maar ook hier zijn talrijke bibliotheken gevuld met twee-polige accidenten.
Het verzorgd een 'stevige' (als het dat al is) 'presentator' van reeds gekende schrifturen.
Wat kunst is weet ik niet, maar het heeft raakpunten met het denk-proces.
Denken betekent: het 'zijn'!
Maar daar heeft men ook geen zinnig antwoord op.
Kunst is 'iets' waarmee je je 'acompagnement', mits enige verdoken masculaire 'chippendael'-allures kenbaar maakt binnen een bescheiden muziek (koor)vereniging.
Een dirigent is 'machtig' voor plaatselijke 'seutemiekes' maar niet meer voor intelligente
aanwezigen. (M.a.w. wat zing ik hier nu?)
Was de titel niet: Dag- en week-end uitstappen?
Ik wil U niet in verlegenheid brengen...maar de tijd van toen... (Jan Thijs)
Ik weet het wel zéker...vertoont onvervangbare en vergane 'gloriën' met beperkte artistieke vocale introversie.
De kunst... de mens!
Eén 'keer' per jaar ondernomen we een week-end uitstap naar een contact-koor.
Het leidde naar een unieke verzoening, ook ver buiten Stekene, met de 'Mosella' in ons achterhoofd.
Ik ga U niet vervelen of nog minder 'verwennen' met een analyse waarvan ikzelf de notulist was, maar... het verwoord een 'beeldverhaal', een realistische legende...met harmonieken van bazaltzuilen en....een toenmalig certificaat van ideologische opbouw.
Ik zondig...(publiciteit) maar maak toch (mis-) gebruik van gestencileerde, overblijfselen van vergeelde 'proclamature literatuur'
(Een 'reisverslag', ....een verleden, waar ieder van ons zich opstelt met stilzwijgende fierheid en toch verveeld wordt met een hedendaags activist.)
Toch kan ik mij niet houden:
1980= onze koordiscipline is ergens zoek geraakt.....!!!!!!!!! (Toen al?)
Zoals reeds eerder geschreven, vertoonden de programmatie's van een Wienerconcert een bijzondere invulling.
Zowel inhoud als vertegenwoordiging. (Gastkoren en instrumentisten.)
Zowel luisteraars (?) als een plaatselijke bijdrage van cultureel-koristen.
Zowel in het kader van een verleidelijke inkomst hal, als zowel een ongemakkelijke zitplaats.
Het had een stilzwijgende genoeglijkheid gekoppeld aan een: " Ik was er toch bij, hé...!"
De Wienerconcerten (Wat een groot woord, wanneer ik mij herinner aan het optreden van Chor-Gemeinschaft Wien) maar...maar ook het, om maar enkele te noemen, .
Neen, ik ga er niet aan beginnen want, na veel herhalen verliest het zijn waarde...!
Een Wienerconcert plaatste zich als jaarlijkse 'promonade'- bijdrage van een actieve koorvereniging.
Operette muziek is bij musici nu niet zozeer een 'Grand cru', en ik kan daar inkomen.
Maar...is dan, voor de modale muziekliefhebber een pianosonate van bv. Penderevski zo aantrekkelijk?
Ik heb het hier wel over de doorsnee luisteraar!
Enfin, de sporthal lokte zelfs mensen die een dagelijkse wandeling associeerden met een sportcomplex en zich daardoor ook welgekomen voelden.
Mijn dagelijkse blogs lijden aan een 'Cholera'- epidemie.
En welke Russische componist is hieraan overleden? (Zie foto)
(Een spectaculaire neerwaartse 'invasie' van infiltranten. (?))
Colestorol
Je voelt het niet, maar bevindt zich binnen een remmend, gastvrij darmkanaal naar het 'HART'. De motoriek of menopauze of.... een tijdelijke gedachten pensionaat.
Abri.
Maar laat ons vooral trachten bewust te zijn van deze (of een) korte 'promotie'.
Het calculeerd een 'vrij zinnige' behoefte aan persoonlijke erkenning.
Ieder van ons ons is daar 'gevoelig' aan, draai of keer het zoals je wenst maar ontsnappen lukt langs geen kanten ook al geef je de 'impressie' van onaandachtzame vertegenwoordiging. (Acte de précence)
Hierin 'verschuilt' zich persoon, een aanwezige, een bestuurslid, een aktievaliest, een 'performer' van verstuifde ego-centrische ideologie.
Ik ben daar 'jaloers' over...mensen die dat bezitten, gericht naar een 'omvangrijke' 'receptionele' en die zich 'gevoed' voelen door het 'gastgezin' in dit geval een onderdanigheid in polyfone, muzikale koorgemeenschap.
Gebrek aan zuurstof..en dan houdt het menselijk leven op.
Toch verleidt mij de gedachte:
wij zullen elkaar niet weerzien met onze ogen, handen, gevoel of wat dan ook,
maar met de Geest!
En...ook dat is weer internationale actualiteit.
Haïti ligt ver weg....ik conserveer en....installeer me in een klein landje als België, houd me 'bezig' met 'glorieuze', weinig fantasierijke maar realistische overtuiging binnen een straal van och arme, ons eigen Waasland.
Waar ligt België ergens....?
Laat het ons maar splitsen, misschien wordt vlaanderen dan ook het 'Monaco' van veredelde sport lui.
Het 'ons' koor kende ( en kent) een probatie met enkele korte jaren van verbondenheid en financiële, vrijgevigheid binnen de 'kerk' ....en treurende familieleden.
De ene zijn dood is de andere...!
Een 'schietstoel' (1982) naar het profane wat er ook kwam, mits enige compositorische aanpassing, (Ik heb, op muzikaal vlak veel zonden begaan, maar de 'mensen' genoten...)) werd getransformeerd naar een 'concertgebouw' (?) in de nieuwstraat.
Een collega musicus, vertelde me: "Tony, wat gij allemaal durft doen..doet!"
(Om een operette-deel te kunnen zingen had ik het (compositorisch) aangepast aan de tessituur van.... en het belangrijkste voor mezelf was de mensen een goed gevoel te geven....wars van aanwezige zogenaamde professionalisten... ook in de sporthal niet.)
Mits enige inzet van niet-aangestelde gedeligeerde 'gladiatoren' (en daar ontbrak het niet aan) verbouwde men de sporthal tot een heus Oostenrijks landschap waarin het gezellig vertoeven was, zowel voor de toeschouwers, (luisteraars) als voor de 'concertanten'.
Als Stekenaar verblijf ik met minder gevoelens van hoogachting wat betreft de culturele gastvrijheid, het deponeren van een (dag) huursubsidie t.o. gemeentelijke 'gastvrijheid'.
Maar juist dàt bood ons een introverte (koor) uitdaging, een 'resistance', gericht naar een actieve deelbare en polyvalente expositie van mensen die, met bescheiden 'stembanden'ook Stekenaar waren, wars van enige, en gelukkig maar, kennis van harmonische analysering.
Zij (R.V.-koor) zouden deelnemen aan een geprogrammeerd 'muziek festijn' dewelke telkenmale zijn vorige niet kende.
Een zalige tijd.
Verdoken in een 'overal' kondigde ik mij ook aan om de 'sporthal' mee te 'helpen' omdopen in een Weense sfeer.
Met voorzichtige nauwkeurigheid werd het immens groot Oostenrijks landschap (prachtig voorgesteld door Boudewijn Dhondt) aan de binnengevel van de sporthal bevestigd.
Ik moest maar één ding doen..
Zorgen dat ik niet in 'hunne' weg liep!!!!!
Ik voelde me wat onwennig maar als je die ploeg mannen (en ook vrouwen) aan het werk zag, was het maar best dat ik me afzijdig hield.
En weet je, 's anderendaags (zondag) moest de sporthal gevrijwaard blijven van enige, ongecensureerde drank (mis) -gebruik van de avond (nacht) voordien.
M.a.w. een culturele happening van een plaatselijk koor, muziekgezelschap of hoe je het noemen wilt, moest het afleggen t.o. sport atleten.
Het was een sporthal en daar kun je als cultuurgenootschap, bij gebrek aan..., weinig tegenover stellen.
Gelukkig biedt de 'kerk' (als gebouw) een voortreffelijke, en wanneer zij leeg is, voor musici, een aantrekkelijke, acoustische verblijfplaats.
Hiernaast en onder vindt U de volledige reeks logo's dewelke dienstig waren voor de naam en faam van een coöperatieve zang genootschap en zelfs op een korte termijn van dertig jaren vertoont dit duidelijk een stylistische wijziging en gevoelig voor 'bescheiden kritische' opmerkingen.
Ik voel me niet 'geroepen' ((roeping=?) om in de huidige Katholieke Benedictijnse periferie een embleem te consacreren.
Het aantal logo's vormen een kwartet, (muziek, strijkkwartet..) waar 18de eeuwse componisten, de 'huishouding' van de werkgever mee hielpen in stand houden.
De 20ste eeuw heeft zich geprofileerd met, door de leek-consument, onverdraagzame voorstellingen, maar... (Bij een schilderij bv..... dàt kan ik ook...!) (Vergeet het)
Tussen bedelen en bedelen ligt een groot verschil.
t' Is te zien (horen) waar je het accent legt!
Kunst bezit dat ontoegankelijke, en dat maakt (kostumeerd) het zo boeiend, maar tevens onmenselijke.
De voorstelling van de logo' hebben ieder op zichzelf een toegangswaarde, een verklaring in 'actuele verbondenheid vanuit een ongevraagde 'creator'.
Dat 'moet' je verdragen als visualist.
Maar goed,..... het is er.
Het gebeurt, ....en dat siert de 'pentalist' of hoe je het ook noemen wilt.
In de 'glorierijke tachtiger jaren' genoot het R.V.-koor van een achterstallige Echternach-processie. ( 'glorierijk= de periode tussen 1979-1998, hierna mag en heb ik geen recht of inspraak tot verdere evaluatie maar...zo'n kerstconcert in Temse, anno 2011, is een positieve waardemeter voor de onmiddellijke toekomst.
Men ging steeds vooruit al leek dit op een vertraagde 'slow-motion' maar geblindeerd door populaire, en toch aangepaste koor literatuur, ....verdroeg het meer dan ooit, in een sfeer van, zelfs persoonlijke kunstzinnige intrigratie (Polyfonie). (Maar men blijft alleen achter met de ware vragen.)
(Of dit nu een 'bijvoegsel' of vér-menselijkt 'begrip' is, het schaadt onze gevoelens en elke dag bidden, zingen of horen wij ergens: "God die goed is...!")
Verbeelde (beeldvervorming) gaf geen consultatie aan een persoonlijk, eerlijke vraagstelling, maar de behoefte aan textuur, een meer-menselijke uniformiteit, verdedigde, meer nog, een ondoorgrondelijke ego-centrische overtuiging.
Het kan niet anders of....de zoektocht naar...het niet alleen zijn....bevond zich o.a. in het koorgebeuren...en dan was er de keuze....het globaal vertolken van..met inhoud die U, als koorlid deed afvragen, ....die reeds jaren een onopvallende aanwezigheid vertoonde...
'Wàt zeg (zing) ik hier?'
Een 'vraag' die ons allen doet huiveren.
Een overtuiging die ons, binnen een kerk-aanwezigheid, (Uitvaart) assisteert met een onverklaarbare 'Goede God'.
We weten het allemaal, en misschien is dat een onderdeel van actieve bereidheid, het zich openstellen van, wegens een (God zij dank) onverklaarbaar 'Zijn'!
Koorleden haakten af (liedkeuze's) maar gelukkig, een veelvoud melde zich aan.
En 'voor iedereen goed doen' verdwaasd zich in een moderne consumptie.
Toch kan een mens niet zonder de 'andere'. (G.Bomans)(+2012)
Met veel 'vier, vijven en zessen', gevolgd door veel 'sie's en la's' verplaatst men zich naar een 'cenakel' waar een bedrijvige ''jongeling', of zich voorstellende als, laat consumeren door een 'publiek' met attente persoonlijke modellering, en later pas....alerte analyse's van het 'Wat hebben we nu verorberd?'
Het leidde tot een 'jong' en volkomen aanvaardbaar absenteïsme vanwege de medeleerlingen. (Ook Emmaüsgangers genoemd.)
Ik houd van dit 'Woord' omdat het een toegangs- en tevens uitlaatpoort biedt binnen ons huis.
Koordirigenten laten zich niet verzeilen in een ander 'certificaat' als..'gebruiksvoorwerp'.
Zij hebben en bezitten een overtuigde significatie van eigen voorwaardelijk voldoening, met 'oppositionele' aanwezigheid.
Dit kan leiden tot het 'non-accorderen' van een vooropgestelde programmatie,
(Concert of een koor bijlage) tot een schriftelijk ongenoegen vanuit het koor bestuur en vanwege een stilzwijgende attitude en na verloop van tijd, vanuit de koorleden zelf.
Een kwantitatieve voorstelling kreeg het R.v.-koor 1989 met 89 leden wat niet wil zeggen dat deze allemaal met 'Calas of Pavarotti' -bijlagen konden vereenzelfdigd worden.
De ZIEL was er, en heeft veel psycho-analisten tot nadenken gestemd.
Gelukkig hebben zij een bibliotheek gevuld met enerzijds waardevolle, anderzijds frustrerende en in vraagstelling intuïtieve overtuiging van de 'lezer'.
De geschiedenis zal zijn 'verloop' kennen, en daaronder behoren ook U en ik.
Zoals elk nieuw mes voldoet aan de verwachtingen, zo was dat ook met een 'Stekense' koorgemeenschap. (Vanwaar toch anders die uitdrukking; 'Moed're,mijn mes en mijne pré..'!)
Kermis, Kerkmis, maar het was, in vroegere 'schone' jaren, een normaliteit om later een gezochte, antieke modaliteit te worden.
Of gaan we samen grasduinen in het vér-leden, om te arriveren in het heden.
Dit is niet voldoende en nodigt uit tot de 'toekomst'...!
Wat biedt ons bv. een koor-partituur van 'morgen'?
Het gebruik van wangen, de tong, de tand-constructie, het 'geluid'...enz.!
Het verbeeld ons een terugkeer naar, over 'The bridge after',
en daar staan we dan weer met geïntelectualiseerde analysten.
Bewonderaars van een ondoorgrondelijke wetenschap dewelke een koorlid, met volgzaamheid 'in hun koor-map 'steken'.
'Chorus Angelorum'!
Namen noemen van vereeuwigde 'gezellen', die partijgenoten waren van een 'Gods lof' verheerlijkten en tezelfdertijd tafelgenoot waren van een maaltijd, lijkt mij hier weinig uitnodigend en nog meer op een gevaar van 'kwetsbaarheid'.
Het is zéér menselijk.
Maar de namen van de koorleden stonden, althans volgens de pastoor in de O.L.Vrouw-parochie van Ieper (1980), gegrift in de palm van gods hand.
Dus, verteerden de koorleden een stille aubade van gewijde uitspraken.
Mezelf uitnodigen lijkt me meer op een noordelijke grensoverschrijding.
En toch.... en toch zoekt een mens naar het ware verhaal.
Ieder van ons.
Laat het ons nooit vinden, maar begeleid worden door en met 'het twee millennium-oude' beeldverhaal, (legende's) zonder een veelvoud van intellectualisme.
Bladeren in een koorbestand, is zoveel als vragen om ...migraine.
Een jongeling van 45 jaar (E.Dieleman) en een 3de jeugd, én tevens groot mens ( A.Thuy) 'verlieten' ons voortijdig, evenals talrijke andere koor-consumenten van mystieke christelijke
woord-en muziek uitstraling.
Dat hoort zo in een 'commune', in dit geval; zingende, levendige gemeenschap.
Het behoort tot het 'genesis-verhaal' maar in de bijbel staat nog véél meer dan de levens- ontvangkelijkheid, verdraagzaamheid, kwetsbaarheid, onverstaanbaarheid en toch, met z'n allen hopende op een nieuw, pijnloos, (?) 'bestaan'.
Met een legende kun je vele antiek christelijke kanten uit.
Het verveeld nooit, tot men tot men zich realiseert dat men leeft in de 21ste eeuw.
Is dit een voorrecht of nadeel?
Van Lazarus tot Amelberga Truyman, van Madrigalisten tot gezellige 'oudjes'.
Maar dat pijnloze is nog geen begrenzing van wat in ons (uw) eigen leven (?) inhoud.
Koorleden zijn participanten van een 'aangifte', een verdragen van (let op het woord= VER_DRAGEN) van aangeboden, constructief (= materie) fundamentalisme. (Grond)
Het repertorium omvat , of het aangebodene vertoeft (of laat zich vertroetelen) in een, door de 'toevallige' 'president' (koordirigent) geserveerde 'parfum'!
Bestuurs- en koorleden verdragen dit tijdelijk...maar langs een passage van (gelukkig) onkundige 'uitstraling', vernietigen zij een labyretum van opgestarte 'devotie'.
Wat ik wel meer mag horen...:'Maar het bestaat nog altijd'. (R.V.-Koor)
En dan, met vergulde 'Benedictijnse' onderdanigheid, verzeil ik met een introverte Christelijkheid.
Niets is eeuwig...anders versta ik het woord niet!
De koorherhalingen verliepen, naarmate de tijd vorderde, behoorlijk normaal en elke week kondigde zich wel een nieuw lid aan wat er toch op 'wees' dat het zijn 'vruchten' afwierp.
Hoogstaande meerstemmigheid, althans zoals ik mij opgeleid voelde, stond niet in het vocabularium van de koorleden en was des te boeiender (voor mezelf) 'het' te ervaren als mede genoot.
Op een 'vreemde' receptie biedt' een gesprekspartner soms meer gastvrijheid dan de hapjes en drankjes.
Maar...het menselijk aspect, de samenhorigheid,.. zich bewust voor het 'goede doel', had voor mezelf een primaire gevoelswaarde. (En nog steeds.)
Minder het artistieke, alhoewel hier voldoende, met de middelen waarover ik beschikte, toch de nodige aandacht werd besteed.
En zoals altijd, het koorrepertorium paste zich aan aan de mogelijkheden van de 'koorgangers'.
Het verspreidde, op korte termijn (Volwassen- én Jeugdkoor) een delicate en voor sommigen ontoegankelijk nataliteit- en maturitiets (Sorry voor de fouttieve schrijfwijze) 'verschijning', die gedurende jaren stilzwijgend, genegeerd werd, maar...men kon er niet naast ....luisteren.
Als je kennis van 'iets' hebt, bazuin het niet uit in uw onmiddellijke omgeving.
Overdonder hen niet met intellectuele, kunstzinnige passage's.
Het schaad alleen maar uw eigen imago als 'volleerd' 'bezitter'.
Bescheidenheid zal dan, op termijn, een positieve indruk nalaten en ...geduld is een schone deugt, zoals men wel weet.
Elk mens verwart dit, hoe strikt en eenvoudig zij dit ( en meestal met een onopvallende personalisering) voor hen zelf, als attitude (houding) voordragen.
In ieder van ons schuilt een machts-(mis)gebruiker.
Het masculaire en feminale heeft ons het 'leven' geboden. (Genesis verhaal)
Ook voor een dirigent,.... met of zonder kennis. (Een kwestie van zich te profileren)
Hij/zij vertoeft in deze aangename, door hem-haarzelf uitgekozen en altijd vreemde artistieke wereld waarin het op professioneel vlak vaak niet goed vertoeven is.
Als dirigent was ik mij hiervan bewust en transformeerde mij naar de gedachtegang van
genodigden die zich aanboden. (Muziekpedagogie)
Samen zingen... met vertrouwen in de 'voorzanger'.
Geef mensen (koorleden) vertrouwen en zij verzetten bergen...!
Hun eigenwaarde stijgt,.... geeft hen een gevoel van ...en daar doe je het voor... in een onverklaarbare gemeenschap van toekomstige infertilisatie.
Een enkeling vergaloperde zich in de bruikbaarheid van zelf geschikte miniatuur-koor-partituren en het dilettanisme van 'medebewoners' 'dwong' hem/haar tot een ongedwongen overstap naar: 'Le nouveau Art'. (M.a.w. verjeugdigd idealisme)
Het paste in het kader van een (vernieuwing) aangepast koor-repertorium.
Daaruit groeide, naar mijn gevoel, het 'Muzenisse- koor'.
Jonge 'atleten' zochten een nieuwe belevenis.
'Muzenisse' verluidt een opvallende en jarenlange participatie binnen de gemeente.
Het verdeeld zichzelf als 'vrijzinnige', onafhankelijke mede-genoot van een gemeentelijke (politieke) praktijk.
Het 'deelt' een, naar mijn gevoel, onopvallende buurt-gemeenschap tot zelfs wederzijds verdoken appreciatie.
Maar Stekene kent meer dan twee koren.... (6)
Enfin, het R.V-koor koos (midden de tachtiger jaren) voor een liedrepertorium met 'oratorium' inslag. (=B.B effect ((Bizet, Berlioz,)) of; zo'n talrijk mogelijke bezetting.)
Koor polyfonie werd dus gelinkt (computer-taal-gebruik) aan een 'vreemde' taal.
Daarmee was je, als 'muziek'-verantwoordelijke, (koordirigent) al een hèèl eind op weg. (1980)
Eenvoudige Latijnse 'gezangen', boden je als dirigent en voornamelijk koorleden, een 'carte- blanche'.
Het werd een 'cocktail' waarmee de gast-genodigden ruim genoegen hadden.
Men sprak niet over een 'Grand Cru, Cava, Brut..., droog of Demi-sec en Bach, Van Beethoven, en andere 'B's', vertoefden bij een andere corsetière.
Het werd, met uiterlijk genoegen gesmaakt.
Het introverte beleven van de koorleden, gaf een (van horen zeggen) 'uniformiteit'.
Zij hadden gelijk maar waren zich niet bewust dat er nog 'andere dingen' zouden geprogrammeerd worden.
'Chevaliers de la table ronde', 'Il etait un petit navire....', en op het einde van mijn dirigentencarrière werd er zelfs in de Engelse taal gezongen. (Ding,dong.. ook weer een tekst waar je mee naar huis moet schrijven.)
Herinneringen zijn voedingsstoffen in een ...bejaardentehuis, maar, ho zo belangrijk wanneer zij kunnen genieten van een 'klankbord'.
'Oudjes' voelen dat wél, maar ontwijken een 'realisme', vergulden zichzelf met leeftijd en
'toeren' op een verleden. (Morgen ben ikzelf aan de beurt, misschien nu al...)
Maar de taalvaardigheid (en eerlijke inbreng) verbood me verder beslag te leggen op hun vocale gastvrijheid zonder eigen 'Mussolini'-stijl te verspreiden.
Een dirigent veredeld zijn dag-uren met een aangename avond sessie, leeft steeds als 'profiteur', en zijn gasten 'proefden' van een (1980 +) veredelde consumptie.
Hij/zij profileert zich met een fraai make-up van modernistische en ontvankelijke koorliteratuur t.o. zijn/haar medebewoners.
Het wordt weer een 'Stille Nacht' (Gruber)...of een 'Carmina-Burana voorstelling. (Orff).
Het repertorium van de koorleden (koormap) verdwaald in een labyrint van eeuwenoude, klassieke en up-to-date populaire 'gastronomie'.
De boeiende kunstgeschiedenis verhaalt ons over vertederde ...
Een attent jong-bejaarde, (84 jaar) fietste elke week naar de koorherhaling.
Zij wou hét niet missen en haar echtgenoot stond er op dat zij elke week, getrouw zou aanwezig zijn terwijl zij een bescheiden 'stem'-volume had, zelfs binnen de sopranen.
Als dirigent hoor je dat wél maar je geeft geen opvallende 'oorkonde' aan de persoon in kwestie, en een begaafd dirigent geeft een onopvallende, weinig hoorbare 'bloemruiker' aan
een kwetsbaar, al jarenlang disgenoot van en aan een Eucharistische (vocale) tafel.
Bescheiden als zij was, sprak zij mij, net voor de koorpauze aan:
"Mijnheer,..... elke dag is een Godsgeschenk voor mij...ik hoop dat ik nog lang mag komen blijven zingen....!"
Wat heeft dit te maken met het lied-repertorium van het R.V.-koor?
Je leest het in volgend bijdrage.
En nog dit:
Of men nu 50 of 100 jaar 'oud' wordt,
men gelooft in het onvergankelijke.
Een voorgeschoteld lied, dresseert zich met uniforme nederigheid.
Geloof is iets wat je zelf niet verstaat.
Als je niet gelovig bent , ben je gelovig, omdat je niet gelooft in het ongelovige. (?)
Dus, je bent gelovig in het ongeloof...
Camus heeft er nooit een Nobelprijs literatuur voor gekregen...
Dat houdt de katholieke kerk (voorlopig) in bestand.
Het vreemde is: dat het menselijke onbegrijpbaar is,
gekoppeld aan het ongrijpbare...
(Om gevoelens te beletteren, of nog anders,... te verklanken, in een professionele vocaal-instrumentatie, zal deze eeuw de weg van een 'compositeur' gevoelig lager liggen dan bv.
Om alvast een positieve indruk na te laten en m'n 'imago' niet al te veel te schaden, koos ik aanvankelijk voor een 'canon' 'in paribus infidelium'. ( Het land der ongelovigen)
Deze exacte 'titel' ga je niet terug vinden in een of andere teloorgegane pastorale bibliotheek.
Tenware dat 'zij' verzeilden in een particulier 'gezelschap.
Het celibaat vertegenwoordigd; ( merk de woordkeuze: VER...TEGEN...WOORD, het nodigt uit tot een onchristelijke consultatie, waarvan je vooraf weet dat de gastheer, véél noten op zijn zang moet hebben...en dat biedt tegenwoordig ((merk de woordkeuze: weeral TEGEN-WOORD) geen al te sacrale, wijdingsvolle, blinde volgzaamheid!
Een keuze uit de 'Musicerende Jeugdblaadjes' was mij niet vreemd, het mocht zelfs een liedje (figuurlijk) zijn uit 'zonneland' of 'zonnekind', er werd gezongen en dat kun je in het huidig opvoedingssysteem (pedagogie) niet van elke klas zeggen.
Ik ben geëindigd met een genietbare, toch 'vertroebelde' versie van een 'Stolz'-Erklärung.
Tussen 'Adieu....'....en 'Locus ist' (Foto=componist Bruckner) lag een hemelsbreed verschil, en dat maakt de consumptie van een 'artistieke' voorgerecht qua presentatie 'iets' anders.
Als dirigent ga je met 'mensen' om...dat is op zichzelf reeds een heel voorrecht,
het levert U een Shakesperiaanse,..... 'homo-ludens'...., of Torfse vergangkelijheid op.
Achteraf is het altijd makkelijk 'praten'.
Het klonk beschaafd, gaf een stimulerende attente, wekelijkse aanwezigheid,
wij 'vertrokken' met een oorkonde van: ' je moe(s)t erbij zijn....',
Kortom, ..de afwezigen hadden ongelijk...!
Je moet geen begaafd musicus zijn om de verhouding; kwaliteit versus persoonlijke aanvaardbaarheid, te integreren binnen uw eigen 'domein'. (Kennis en als voor(-z)ganger.)
De koorkaft werd een map.
De map werd een 'classeur'.
De classeur werden classeur's!
De living-kast, met onopvallende,
jubileum-achtige sereniteit,
verborg een, zelfs aangenaam deel van het leven.
'Stof tot nadenken', ook al betrof het verdoken 'materie', sociale 'zieltjes winning',
het beleven van...het aansluiten bij...
Men (koorlid) wist dat dit tot het goede 'doel' behoorde.
Dat gaf de dirigent, binnen het koor-gebeuren, responsabiliteit...bewust van de vergankelijkheid, maar overtuigde mede-verantwoordelijkheid.
En na 25 jaar werd er een 'belijdenis' met benijdenswaardige inhoud als circulaire verdeeld.
Een onverwacht hoogtepunt in de historiek vanuit een 'eenvoudig' volk.
"We hebben dat toch weer goed gedaan...!"
Een dirigent 'renoveert' zichzelf met zelfvoldane genoegzaamheid qua kwaliteit, maar schaadt zich met kwantiteit t.o. de medebewoners. (Cfr. classeurs)
De afwerking ontbreekt.
Dit is op zichzelf geen eenvoudige 'opdracht' te meer dat hij/zij dat voor zichzelf moet uitmaken, en...liefst zonder tegenspraak.
Het 'nu' vibreert voorbij het 'denken'....het kort, onvatbare genoegen voor gevoelige (dus levende wezens) schepselen.
De 'ouverture' focust zich op een blinde aanwezigheid van,..... en 'life-'corpulentie bij een
ontvankelijkheid met melodie-ritmisch rijke 'explosie' van de dirigent.
Hoe groter de populariteit, hoe moeilijker het wordt om zich te harnassen t.o. onbeholpen medebewoners, sterker nog: t.o. een gecultiveerde,(?) gemeentelijke maatschappij.
Een koorgemeenschap heeft een tijdelijk, bij 'wijlen' Christelijke participatie, maar geen
alleen heersend 'patent'.
Het sluit aan bij...een Cultuur genootschap. (Och, wat is dit?)
'Ambassadeur' is een mooie, zelf-gedistilleerde titel en verdedigt een bezorgdheid t.o.mede-passanten. (Bewoners= koorleden)
Het ultieme uitgangspunt moet de actieveling bekoren, n.l.
waarmee ben ik 'bezig',
wat boeit me, wat overtuigd me, wat glorieert of logeert me in een collectieve uitstraling van een vreemde 'materie' zoals religie, apostelisering, de uitstraling van een Evangelie's woord en in een vereeuwigd kader van 'polyfonie'!
U bevindt zich als vreemdeling tussen al deze (talrijke meerdere) genootschappen.
Vele woorden veroorloven zich met 'poly-' een veelbelovende, servante, visuele uitstraling te profileren.
In de professionele kunstwereld is dat niet anders....
Het onderscheid zich van de gedachte, de analyse, het benaderen van....
het fictief overtuigd zijn van....en zovele andere sociale en toch met ego-overtuigingskracht verbeelde 'presentie'.
Dit is een Godsgeschenk.
Natuurlijk ontbreekt hier het gevoel van condense 'samenhorigheid'.
(Dit laatste woord, vertegenwoordigd een gevoel van horigheid en de dubbele lettergreep wat daarvoor komt..!) (Soms heeft onze vlaamse taal ook een rijk...dom.)
Hij/zij weet het wél, maar....
En Tony,.... ga je nu eens stoppen met: "Uw belachelijk gezever!".
Vermits de 'Abba' van het toekomstig Stekens koor een onderpastoor was, verdroeg ik inmenging op het vlak van liedkeuze's.
Dit kwam er niet en dit siert weerom de bescheiden 'artistieke humanist' E.H.Verhelst.
Het werd een ongeschreven 'akte' waarbij beide partijën, (Religieus en/of profaan) elkaar een meer dan betrouwbare handdruk gaven.
In de koor-literatuur is een bijbeltekst een eeuwenlange consumptie voor 'verdwaasde' componisten. (Verdwaasd= leg hen nog maar eens uit wat je, tegenwoordig als aanvaardbaar en bijgevolg uw 'ziel' als 'samensteller', componist, kunt verklaren.)
De eenvoudige polyfonie (?) 'repertoire' werd, door de koristen aanvankelijk als ..."Amaai' bestempeld, maar het gaf me een goed gevoel van...en de religie (teksten) waren voldoende aanwezig (muzikaal) om als een kunstzinnig 'leider' de verbindingsman te mogen zijn van
'de sterveling' en .....
Kortom, de mensen hadden vertrouwen in wat gebeurde en wat komen ging.
Dat mag men niet naast zich neer leggen en ..'geloof verzet bergen'.
Anno 2012 volgt men nog steeds de weg van: 'We hebben dat toch weer goed gedaan...!'
Het wordt steeds moeilijker om de vertolker (koor) te zijn van opgedragen, en steeds meer labielere religie-grondvesten.
Ieder-één maakt dit voor zichzelf uit en als bestuurslid belandt je in een 'fragiele' 'situatie' wanneer je eerlijk bent tegenover jezelf.
Misschien bieden de liedkeuze's,.. het ritmisch...het Taizé-gevoel, ....een tijdelijk onderkomen (Abri) van een verleidelijk cocon.
Het is en blijft een moment-gevoel waar responsabiliteit, verantwoordelijkheid een levenslange uitdaging is (blijft) voor de voorstaander.
Maar een lied bestaat altijd uit ritme, melodie en...tekst.
Men moet een hele 'professor' zijn om dit met een hoog schijngehalte, te benaderen, en dat is reeds het voorrecht van een aangeworven dirigent maar hij/zijzelf vertederd zichzelf in een oneerlijke machtpositie.
Indien iemand (musicus) weet hoe de 'ziel' van een vocaal, instrumentaal kunstwerk kan voleindigt worden, bevindt hij/zij zich in een 'Nostradamus' -infectie.
Dit nodigt uit tot een boeiende reflectie vanuit en vanwege de reflectoren.
(Een afstand kan nooit bepaald worden zonder de reflectie.)
En de koorleden ....zij bevonden zich, genoten van, buiten een arboretum (gelukkig of ongelukkig) een gastvrij onderkomen.
Het 'kleedje' (liedkeuze's) werd 'gepast'...en met stilzwijgende fierheid, gemodelleerd.
(Eerste Wienerconcert.)
Het koor repertorium van het R.V.-koor (1980) vertoonde een 'première'.
En dat toekomstperspectief bied mij nu een mogelijkheid om dit,
in een aparte blog te, 'universaliseren'.(M.a.w. internet.)
Ik ben Tony De Ruysscher, en gebruik soms ook wel de schuilnaam TDR.
Ik ben een man en woon in 9190 Stekene (België) en mijn beroep is gepensioneerd..
Ik ben geboren op 30/06/1947 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Klassieke muziek, religie, moraal-filosofie, en ....mailtjes ontvangen! (Maar ook doorsturen!?).
Wij hebben drie zonen, en twee kleinkinderen.
Tony De Ruysscher is overleden op 28sept 2018 in huiselijke kring.
splitsing: Senioren en Junioren.
Mooie 'momenten'.
Het werd een normaliteit, jaarlijks, minimum, een weekend uitstap te organiseren.
Koor verslag 29 juni 1980.
Mijn dagelijkse blogs lijden aan een 'Cholera'- epidemie.
Hiernaast en onder vindt U de volledige reeks logo's dewelke dienstig waren voor de naam en faam van een coöperatieve zang genootschap en zelfs op een korte termijn van dertig jaren vertoont dit duidelijk een stylistische wijziging en gevoelig voor 'bescheiden kritische' opmerkingen.
In de 'glorierijke tachtiger jaren' genoot het R.V.-koor van een achterstallige Echternach-processie. ( 'glorierijk= de periode tussen 1979-1998, hierna mag en heb ik geen recht of inspraak tot verdere evaluatie maar...zo'n kerstconcert in Temse, anno 2011, is een positieve waardemeter voor de onmiddellijke toekomst.
Zoals elk nieuw mes voldoet aan de verwachtingen, zo was dat ook met een 'Stekense' koorgemeenschap. (Vanwaar toch anders die uitdrukking; 'Moed're,mijn mes en mijne pré..'!)
Vermits de 'Abba' van het toekomstig Stekens koor een onderpastoor was, verdroeg ik inmenging op het vlak van liedkeuze's.
![838695-068aaa58683f4d9789f87ebbc9452c7d[3].jpg](https://blogimages.bloggen.be/ruysscheveldekoor/attach/59016.jpg){kind=link}