Terug, en na drukke weken van voorbereiding, (Korenconcert)
op de 'realistische' grond.
Deze schriftuur is een summiere weergave van datgene waarin ik mij als dirigent, gedurende 29 jaar mocht profileren en ook een beetje 'profiteren'.
(Waarvan 19 jaar in Stekene.)
Positivisme werkt aanstekelijk en ...voorbijgaand, negativisme griffelt zich in een niet ondergaande zon.
De boer vanachter zijn paard...
de smid tegenover zijn aambeeld....
de pottenbakker tegenover zijn roulement,
ieder zijn waarheid.
Intellectualisme is een onhoudbare 'vooruitgang',
vooruitgang zal zich steeds moeten vergenoegen met het verleden.
Vernieuwing is geen synoniem vàn vooruitgang,
maar maakt er wel deel van uit.
De bestaanszekerheid van een koor, en het totale cultuurbeleid, wordt gedragen door de motivatie van bestuursleden, inclusief 'gezagsdragers' van een gemeente.
Het is geen bedevaart met een 4 sterren auto-car, gekoppeld met een korte 'devotie' ter plaatse en daarna een drie-gangen menu.
Het was 'ooit' anders!
Het is een verzegelde gedachte waarvan ik jarenlang een stille getuige mocht zijn.
Cultuur blijft een wassen beeld van wat reeds was en een fragiele gedachte van wat de toekomst brengen zal.
Daartussen ligt een eigen boetserende hand, zowel individueel als collectief.
Cultuurhistorische uitstraling met korte, hevige gemeenschapsondersteuning
(bv. de uitvoering van de Matthäuspassion) zouden voor een koorbestuur modelleerend moeten werken.
Autonomie én cultuurspreiding gaan niet samen, je hebt de andere nodig.
Helaas is er in 'mijn' gemeente weinig plaats voor een dergelijke ideologische gedachte.
Een partij-politiek engagement verstoort (-de) jarenlang een, door modale mensen opgezet en meer dan waardeerbare cultiveringsaktiviteit.
Ikzelf kan hier geen pasklare wit-zwart oplossing verzinnen, hiervoor liggen de wonden te diep. (Presentatief)
Ik wil ze graag nog eens opsommen: bouwkunst, schilderkunst, beeldhouwkunst, muzische kunst én literatuur.
Toch .... is er gedurende de laatste tien jaar (?) en positieve kentering waar te nemen.
(Maar dit is een ander hoofdstuk waarover ik het graag in een andere blog zou willen hebben.)
Daarvoor o.a. 'dient' een (koor)-bestuur.
Zij hebben een bevoorrechte plaats gericht naar dienstbaarheid binnen een geïnteresseerde gemeenschap.
Zij vormen de hartslag... en laat hen, in Gods naam, niet verdwalen in een labyrint van vertwijfelde medebewoners en sympathisanten.
Geef erkenning,.... vertrouwen aan koorleden en zij krijgen vleugels, ook aan diegenen met matige stemkwaliteiten en dan druk ik mij in alle bescheidenheid uit.
Spreek hen aan met hun voornaam en niet over "de dié of.... de'n die'n...".
Het behoort tot de totaliteit van het engagement als 'bestuursfunctionaris.
Uiterlijk vertoon is een substantieve vorm van innerlijke kwetsbaarheid.
Stembanden zijn onderdanige impulsen van een ...ergens reactionair hersenbrein.
Op een totaliteit van 100%, amper 0,1%.
Een tienduizendmiljardennota binnen een absurde levensverwachting. Terloops, 97% van onze hersenen moeten nog ontgonnen worden.
Een bestuurlijke vraag zou kunnen luiden: "Wat heb ik gedaan....?" maar zou veeleer moeten luiden: "Wat zou ik nog kunnen doen....?".
Als je de schaduw bekijkt zie je de zon niet.
Vele kunstreferaten verwijzen naar het verleden, belichamen het heden
en morgen is tijdloos...
Een poort of abri om zich achter of onder te verschuilen.
Indien er een bewuste individuele bestuursaanwezigheid is en gekoppeld wordt aan collectieve uitstraling, test het een persoonlijke overtuiging in het kader van algemene volgzaamheid!
Een bestuurslid mag zich niet enkel draperen met volgzame mensen die wekelijks een zoektocht ondernemen naar een beperkte zaligverklaring.
Hij/zij bevindt zich in een relatief precaire situatie, m.a.w. enerzijds, het zich nuttig voelen binnen een gemeenschap met ideologische streefkracht en anderzijds, het ontoerijkbare vermogen naar die onvatbare, 'verdomde' LAT- kunstrelatie.
En toch is dit dualisme een gezonde situatie.
Waarom?
Het streeft naar een voldoening...., het zoeken naar een collectief antwoord op datgene waar men zich wekelijks voor inzet en...dat toch nooit vatbaar is.
Parochiale koren voelen geen hinder wat betreft een 'onderdak'.
Integendeel, zij hebben keuze's indien zij multi-parochieel zouden kunnen functioneren. (2006?) en, om de c.d's. te bannen uit wat een liturgie zou 'moeten' zijn, m.a.w. uitgenodigd worden tot het actief beleven, dan mag het denken over een pluralistische koorgemeenschap niet ver weg zijn.
Bestuursleden moeten overwegen 'draagmoeder' te zijn van toekomstige volwassen volgelingen en hier herhaalt zich opnieuw dat gevoelige punt:
hoe dit in realiteit brengen?
Reeds eerder is gezegd dat de programmakeuze (polyfonische liederen) heel gevoelig ligt bij 'jongeren'.
Een pasklare oplossing is er niet.
En,.... is het U nog niet opgevallen dat jonge, talentvolle dirigenten vaak grijpen naar iet-wat moderne compositie's, dikwijls meegekregen vanuit hun opleiding of compositorische vorming als toekomstig musicus?
Zeker niet iedereen (koorlid) is vertrouwd met deze modernistische benadering en uitvoeringspraktijken.
Koorjubilarissen staan soms wel eens argwanend tegenover 'the new art'.
In de kunstgeschiedenis is het er nooit anders aan toegegaan dus...is er niets nieuws onder de zon.
Ikzelf heb met lede ogen moeten ervaren dat er een stille exodus van jong-volwassenen ontstond bij een aanhoudend instuderen
van klassieke (populair-klassiek) koorcompositie's.
Alles was begrijpbaar maar...'k had toch stil verdriet....'.
Ik voelde mij in een steppe, op zoek naar een oase.
Een pasklare consensus lag niet voor handen en eerlijkheidshalve moet ik er aan toevoegen, mijn kwaliteiten lagen op dat vlak (moderne koormuziek) eerder aan de krenterige kant.
Een ander teer punt is het aantrekken van jonge mensen binnen het koor.
Talrijke koren zwoegen hiermee. (Al was dat niet te merken tijdens 'Koor van het Jaar)
Al bij al geen eenvoudige opdracht.
Maar, is het ook niet zo, dat naast het generatie-interval, ook de programmatie hierin een zeer belangrijke rol speelt?
En hierin zou het bestuur een flinke medezeggenschap moeten hebben in overleg met de dirigent.
Jongeren zijn niet gebrand op uiterlijk vertoon of onverstaanbare polyfonische textuur.
Decibels verdwazen nog meer hun reeds lichamelijke beperktheid (gehoorschade) en primeren t.o. 'goed bedoelde partituren' uit een grijs maar daar tegenover zeer waardevol verleden.
Gedécoleteerde tekstuele christelijke schrifturen bieden geen soelaas meer voor morgen. Anderzijds, indien er een stevig antwoord zou
bestaan, bestaat het gevaar voor een vervroegde aanslag.
Dilettanten bevinden zich in een abrikale vestiging waar het goed vertoeven is en voelen geen concurrentie tegen over de professionalist.
De geschiedenis herhaalt zich telkens opnieuw.
Een volle zaal toehoorders met amateuristische uitvoerders, schenkt meer bevrediging dan een half lege zaal met bv.semi-professionelen.
Allereerst zou men over de nodige infrastructuur moeten beschikken! (?)
Het is nog steeds beschamend dat de gemeente Stekene wel over een mooie sportaccommodatie beschikt (terecht) en geen multicultureel centrum.
Ook niet tegen staande de nakende verkiezingen.
Een teer punt wat al jaren aansleept en verenigingen kwetsbaar maakt bij goed bedoelde initiatieven.
Op vrij korte tijd kwam er een atletiek piste op Stekene.
Gevolg, naast de gezonde sportbeoefening, waren er tevens de resultaten voor een vrij grote groep jonge sporters.
Blijkbaar is er wel nood aan ...maar een gebrek aan doortastende argumenten naar de sponsers toe.
Betaalbare concepten ( en dat ligt in de kunstwereld meer dan gevoelig) en infrastructurele mogelijkheden zouden een meer dan welkome 'cadeau' betekenen voor initiatiefnemers (bestuursleden) en men zou zich niet moeten beperken tot regionale uitstraling, alhoewel dit ook op zichzelf reeds een waarderingscijfer moet krijgen.
Cultuurmensen, voor alle duidelijkheid; het betreft de activisten, maken plaats voor een wekelijkse samenkomst.
En dit gedurende maanden aan voorbereiding van een concert.
Ook bestuursleden laten zich niet onbetuigd.
Het resulteert in amper één uurtje van 'optreden'.
Maar, op een podium staan betekent niet dat je ...
Een hartverwarmend applaus is misschien datgene waarvan je onbewust naar tracht,
een gezellige 'compagnon'.
En dan 'confronteert' het U met kunst.
Het antwoord moet uitblijven...ook voor 'professionelen'.
Wanneer men in de prille lente begint met het; (koor) -instuderen van het 'Weinachtoratorium' van J.S.Bach, kan ik daar 'in komen'.
Lente-, herfst-, koffie-, aperitief-, matinéeconcerten, en nog zovele andere aantrekkelijke affiche titels, genieten van een kortstondige polyfonische (applaus)programatie.
Aangenaam voor 'bezoekers', bestuur, koorleden én dirigent (de instrumentale begeleiding niet vergeten...., jawél).
Bestuursleden kennen de kwantiteit,
een dirigent....de 'kwaliteit,
bevriende concertbezoeker's aplaudiseren.
Samen met voorzitter, dirigent, pianist/organist én koorleden, engageert een bestuur zich binnen een steeds onvoldane kunstuitstraling doch met bekoorlijke genoegzaamheid en...ontegensprekelijk aanvechtbare vocale interpretaties.
Ik bedoel hiermede: de interpretatie van koormuziek uit de, voornamelijk renaissance, baroktijd.
Menig dirigenten vliegen elkaar in de haren wanneer zij elkaars interpretatie horen.
Elke dirigent heeft zo zijn eigen visie over een bepaald werk en ....negeert de restanten van zijn of haar voorganger en zo puilt de koormap soms na enige jaren uit van eerder ingestudeerde koorliteratuur.
Vele verleden componisten zouden verwondert opkijken wanneer zij hun eigen werk zouden te horen krijgen (tevens de perfectie van het instrumentarium) anno 2012.
Maar goed, dit vormt het 'probleem' niet van bestuursleden.
Hun taak bestaat erin de totale continuïteit te behartigen van de koorvereniging, d.w.z. inclusief de 'grillen' van de dirigent.
Het is algemeen geweten dat dit soms wel eens een struikelblok vormt voor menig koorbestur.
Anderzijds, en ik wil dit toch wel benadrukken, dat er bij een wisselwerking van dirigenten, een gezonde situatie ontstaat, namelijk het kennismaken met diverse benaderingen van individuen bij koormuziek, maar moet ook ....de humane (dus wars van kunst) sociale profilatie van een nieuw dirigent (leren) accepteren.
Wanneer een koorbestuur slordig omspringt met de noden van 'hun' vereniging, verliest het zijn identiteit.
Dit gebeurt nauwelijks bij een bloeiende gemeenschap, maar toch ...het gebeurt.
Verandering van spijs doet eten en....een goed glas wijn drinkt men niet, men proeft er telkens opnieuw van.
M.a.w. een bestuur moet ook kunnen beslissingen nemen die niet alledaags zijn maar het totale koorleven ten goede komt.
Ik ben Tony De Ruysscher, en gebruik soms ook wel de schuilnaam TDR.
Ik ben een man en woon in 9190 Stekene (België) en mijn beroep is gepensioneerd..
Ik ben geboren op 30/06/1947 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Klassieke muziek, religie, moraal-filosofie, en ....mailtjes ontvangen! (Maar ook doorsturen!?).
Wij hebben drie zonen, en twee kleinkinderen.
Tony De Ruysscher is overleden op 28sept 2018 in huiselijke kring.
Er was een tijd dat wij onze laatste honderd dagen vierden.
Vandaag start een tweedaagse.
Muzische kunsten (5) hebben die onaantastbaarheid zichzelf te 'programmeren' als...transparantie.
Voor mij ligt een boekje van amper 48 bladzijden.
Geef erkenning,.... vertrouwen aan koorleden en zij krijgen vleugels, ook aan diegenen met matige stemkwaliteiten en dan druk ik mij in alle bescheidenheid uit.
De kaarten zijn geschud. (Stekene)
Het 'Requiem'-concert van zondag 21 oktober a.s., (Stekene) komt, naar mijn gevoel,
Verkiezingen!
Beste blog-lezer,
