Die merel (buiten) houdt niet op met zijn 'prachtig' virtuoos 'gefluit'.
Hij begint en eindigt 'zijn' dag met een 'serenade' waar geen mens een verhaal aan kan verbinden. (Ten ware natuurlijk dat het 'verband' houdt met voortplanting.)
Een naam van een dier begint 'best' met een medeklinker.
Dat klinkt overtuigend en elk levend wezen houdt daar in feite van.
Rebel als ik ben, noem ik hem (merel) Mac-Adam.
En, in een ver verleden las ik, in een onbesuisd zondig moment, dat de grote van een Adams-appel, o.a. ook het testosteron-gehalte van een man bepaalde.
De titel: I.C.L.Z. (Interdiocessane commisie voor liturgische zielezorg.)
Het zal U hoogst waarschijnlijk weinig zeggen.(zonder arrogantie) maar betekent wel dat 'zij' een vrij grote verantwoordelijkheid dragen binnen onze actieve (?) liturgische 'viering'.
Theologen, musicologen, waarvoor ik, de ene wat meer dan de andere, een ingehouden respect heb.
Iets anders nu,... en minder klankrijk dan die 'fameuze'n' merel, die mij onafgebroken begeleidt, (inspireert zoals de componist Messian,) in een verhaal dat enkel hijzelf (vogel) direct verstaat!
Tijd en ruimte bestaan dus niet, wel in een menselijk voorstellingsvermogen maar dan blijven wij stilstaan.
"Mijn rijk is niet van deze wereld", zei Christus.
Ik begin de uitspraak, de gedachte te aanvaarden.
Ik voel mij als een veroordeelde met een bevoorrechte gesprekspartner, maar het woord 'rijk' is storend.
Zolang men 'geloofd' behoor men tot het merendeel der mensheid.
Het schuimt mijn geloof en schuwt mijn overtuiging.
Massa-hypnose tasten een eigenzinnigheid aan.
Je wenst niet te struikelen om anderen vertwijfelt achter te laten.
Een proces van verdriet draagt ieder voor zich....
Alleen dus!
"Aan de overkant zie je elkaar terug", zijn bazalte, metallieke condensoren.
Als God zich kenbaar zou maken vernietigt hij een menselijke samenleving.
Toch is de Bijbel een geïnspireerde 'party-fuif' waarvan bv. koorleden de onmisbare 'garçons' zijn.
Een goede service takelt de smaakpapillen.
Mijn favoriete religieus lied is: 'Een mens te zijn op aarde....' (I.C.L.Z 306)
"Is komen uit het water en staan in de woestijn....'.
Een illusie van 'wonderkoor' is mij veel minder genegen dan eenvoudige, menselijke impact. Nog steeds zoekt de mens naar vaste grond.
Laat ons Bijbelse kinderen zijn en blijven die een inventieve draad uit het verleden bestaren. Een koor kan voeding geven aan kritische 'toeschouwers'.
Laat datzelfde koor zich opstellen achter de rug van Evangelie-verkondigers en:
"Wie zonder zonde is werpe de eerste steen"!
Het opbreken van een bestaande (koor)-gemeenschap, kan wonden veroorzaken maar tevens een vernieuwde adem invoegen.
Hier manifesteert zich weerom een gevoelige snaar.
Het 'afgeschreven' worden uit een 'populaire' elite groep, verdraagt geen aanvaarding.
Tijd zalft.....soms.
Hoger vermelde passages zijn gevoelig voor kritiek.
Des al niet te min koester ik mij in mijn eigen 'geloofsovertuiging'.
De titel van deze blog fulimineert mijn eigenste overtuiging.
Ieder van ons heeft wel een voorkeur voor één of ander componist.
Pergolesi. (1710-1736) (Foto)
Leefde in Pergola....(I) en zijn bekenste werk is 'Stabat Mater'. (1735)
'De Moeder stond'..., de beginwoorden van een wenende Moeder aan het Kruis van haar zoon.
De tekst dateert uit 1306 en is van de hand van Jacopone. (Franciskaan))
'Eigennamen' werden vaak gekoppeld aan een plaatsnaam (begin 19de eeuw) alhoewel dit absoluut niet correspondeert met het oorspronkelijk geboorteregister.
Italiaanse 'meesters' komen uit 'da', Franse uit 'de', en de overgrote meerderheid confronteert zichzelf met een rechtstreekse benaming, geïnspireerd door de onmiddellijke omgeving.
Niet tegen staande deze eerder negatieve en passionele proloog over zin en zinnigheid van de 'kunst', ben ik ervan overtuigd dat het R.K.-koor geschiedenis schrijft op het gemeentelijk, regionaal en laat me toe te zeggen nationaal vlak met activeringsmodaliteiten gerugesteund door niet professionalisten, maar gemotiveerde mensen.
Dat vraagt inzet van uwentwege, ondersteund door een ijverig (voltallig) bestuur het welke goed met U menen maar dat zal U wel bekent zijn.
Het 'Ruysscheveldekoor' is en blijft mijn 'Petekind.
Spijts corpolentieële afwezigheid bij diverse kooropluisteringen of een optreden verblijf ik steeds met ondergewaardeerd verdoken enthousiasme én bezorgdheid.
Mijn absenteïsme heeft een vervelende psychmedische reden. (Emetofobie) waarover ik niet ga uitwijden.
Het vreet dagelijks aan mijn Godsovertuiging gericht naar de raadselachtige parabel van de 'talenten'.
Als ik dit neerschrijf besef ik, schriftuurlijk, dat mijn woordgebruik ontoereikend is tegenover mijn diepe gedachten.
Het concureerd deels op sympatisch wijze mét elkaar maar... met het gevaar in een monoloog te eindigen en dat wil ik best vermijden.
En nog...zou het kunnen dat er ook een 'hiernamaals' bestaat met een totale afwezigheid van menselijke modellisering?
Ik ben er 'heilig' van overtuigd!
Het is de Geest die ons verder dan de horizont drijft en voorbij het heelal doet 'leven'. Wanneer 'God' mijn broer mocht zijn, was ik beschaamd denkende aan bv. aardbevingen (zoveel doden in Japan bv.) waar geen mens iets aan kan doen!?
Dit is natuurlijk een eerder gemakkelijke denkpiste.
Het is het 'hier-nu-maals' schrijft en accentueert een bekende kerkjurist.
Het allerbelangrijkste van 'bestaan' is niet de gezondheid maar het geloof in een rechtvaardige eeuwigheid.
Dit is evenzeer vatbaar voor stevige kritiek.
(Tijd en ruimte bestaan niet)
'Eeuwig....gelukzalig', is een menselijke, gevoelsmatige gedachte...de broodnodige 'adem', geput uit dat ene boek: De Bijbel'.
Toch bezingt (letterlijk) men de lof van 'Hem' die niemand kent, misschien door gebrek aan alternatieven?
Bijbelse literatuur met soms stevige contrapuntische onverstaanbaarheid, stuwen mij naar een desolaat landschap...en toch....!
Vlaanderen betekent een ongeboren zoektocht naar een festival van zelfstandigheid.
'Vlaanderen vakantieland' (T.V.) calculeert zijn programma's met voordelige toeristische uitstappen naar bv. Tunesië, Marokko, Egypte, Griekenland, Spanje, Italië, Frankrijk, de Scandinavische landen...
Verleidelijk..., aanlokkelijk..., maar aan de 'overzijde' kennen zij dat ook en 'zij' verplaatsen zich naar hier (vestigen) met gezinsvriendelijke 'chorus'.
Dan twijfel ik niet meer, Vlaanderen is een vakantieland.
En 'Vlaanderen muziekland' daar heb ik mijn twijfels over bij het 'beluisteren' van
het programma.
"Mijn Vlaanderen heb ik hartelijk lief....." werd ons voorgezongen in de Normaalschool.
'Normaalschool'.....het bevond zich in de ...Kasteelstraat te... Sint Niklaas.
En dit (deze) laatste was toch wel een kindervriend.
Voor het heil van de echte St-Niklaas kon je als kind niet zondigen als je zijn paard voorzag van bv. een wortel of 'bieeet'.
Vermits het 'putteken' winter was trok ik mijn handen blauw om dit 'snoepje' uit de bevroren grond te krijgen.
De'n boer mocht het niet zien...en een riek meenemen zou te opvallend geweest zijn.
Deze en andere nostalgische verhalen sluiten de achterpoort van ons leven.
Monumenten, namen die van een volkse populariteit genoten én tevens officiële geboorteregisters ontweken.
Een verleidelijke verpakking (out-fit) stimuleert tot aankoop.
De titel van een boek dekt niet altijd de verwachtte genoeglijkheid.
Een steevaste partijkaart-achtige overtuiging schaadt soms het mooie socio-culturele én culturele leven, wat de artistieke diversiteit ook moge wezen.
Laat ons a.u.b. niet goochelen met schadelijke decibels.
Het kunnen zeggen: "Er was veel volk" is een uitlaatklep voor de organisatoren, maar staat soms ver weg van de culturele waarden.
Overtuigd van eigenwaarde, binnen een kosmos van artistieke onvoldaanheid.
Kunst is universeel, geput uit het verleden...heden...maar de ziel troont zich op een gouden zetel van onaantastbaarheid.
Financiële tegemoetkomingen zijn een meer dan zalvende olie.
Het biedt perspectieven.
Voor veel verenigingen een welgekomen iets.
Hoeveel verenigingen houden een bestuursvergadering met als een agendapunt: hoe kunnen wij ons financieel 'redden'?
Namen noemen van verenigingen zou onverstandig zijn, en als de voordeurbel 'gaat' heb je meestal prijs. (Met een groot waardecijfer voor hen die hét toch maar doen.)
Het 'R.v.-koor' geniet van een benijdenswaardig voorrecht.
Mijn persoonlijke, spirituele (althans dat denk ik toch) bijdrage baseerde zich op jarenlange comfortabele aanwezigheid als dirigent.
Een dirigent vult zijn kruik die nooit vol raakt. Een gedachtegang zou kunnen luiden; 'als één strandkorrel mij een antwoord geeft over 'wat is kunst', zou ik diep ontgoocheld zijn.
Een dirigent behoort tot de 'cabarretières' en soort Popov... boeiende mensen maar ook hij/zij weent in zijn circus-karavaan.
Ik kan geen zinnig antwoord geven op wat 'talent' eigenlijk inhoud.
Natuurlijk zal de modale luisteraar de lof toezwaaien naar de 'concertant', maar opent, naar mijn gevoel, niet de poort naar maagdelijke volwassenheid.
Orthodoxie, Protestantisme, Angelikanisme, Mormoonisme, Katholicisme, e.z.v. ,vertegenwoordigen, ieder op zich, een stevige zelfstandige paraatheid maar behoren toch tot een soort Emmaüsgangers.
Raar..., iedere mens wil oud worden....maar niemand wil zo genoemd worden.
Koorleden proeven van vocale 'kunst' ik bedoel hiermede: de diverse aspecten van het persoonlijk zich uiten in een zoekende verklaring naar vage kunstzinnigheid.
Een onmogelijke opdracht.
Maar juist dàt schept nieuwsgierigheid bij het individu.
Een reden om uw lichtbeeld te verlaten en een rebeliaanse stemsteun te geven aan vocale kunst, wat je ook nooit...., maar nooit zult bevatten.
Het is steeds op weg zijn naar....
Schilderkunst, bouwkunst, beeldhouwkunst, literatuur en muzikale kunst, dragen het onmenselijke, zich nooit te laten analyseren!!!
Ik hoor U denken: een fuga kan men toch analyseren?
Zéker, maar er is meer....de verhouding van klanken, m.a.w. de harmonie, ritme, e.z.v....
Die verhouding vinden wij ook in de kosmos...het heelal....zonder einde,.... dus ook zonder begin.
De diepere grond het welke onmogelijk kan verwoord worden daarom onvolmaakte kunst geworden is en ontoegankelijk blijft!
Eigenlijk geniet ik van een stilstaande kerkgemeenschap want stilstaan is een werkwoord. Een vroegere Pastoor zei me eens deze wijze gedachte: "De Kerk moet eerst leeg zijn vooraleer ze terug kan vollopen."
Een primaire overgangssituatie en daar moeten wij tegen kunnen.
Niet tegen staande deze eerder demoraliserende visie over de zin van kunstbeleving, kan het U misschien troosten dat dit een heel persoonlijke mening is en ik kan me best voorstellen dat zeker niet iedereen mijn mening zal delen.
In deze periode van het jaar mag dit geen probleem vormen.
Het wordt U gratis aangeboden, 's morgens in de vroegte, enkel door 'mannetjes'.
Morgenstimmung' (uit de 'Peer Gynt'-suite) noemde de Noorse componist Edward Grieg (1843-1907) het.
Ochtendmensen...ik ben er jaloers op.
Ik kan U verzekeren dat 's nachts, (elke nacht trouwens) hier in de Kerkwijk,
een uil zijn 'Te Deum' 'zingt', met weinig respect voor 'medebewoners'.
Het is geen kerkuil, want zijn 'zang' herken ik aan zijn eindeloze klankformatie met weinig inhoud, maar kan wel op grote afstand een muis horen en zien kruipen. (?)
Ward'sen De Witte sprak vroeger in ons café over:
"Woar ne'n uil geweunt éé.....".
"En...ne'n uil keert altijd terug naar z'n oude nest....!"
Na vijftig jaren herinner ik mij de legendarische woorden van deze man die de kasieien van de polenlaan niveleerde met de handen op een stuurstang waarvan hijzelf niet meer wist
(in licht beschonken toestand) maar overtuigd wasdat deze 'velo' hem huiswaarts zou brengen.
Bovendien krijgt een ongeïnviteerde nachtuil gezelschap van een 'knappe' buurthaan die duidelijk het 'noorden' kwijt is en... aan dementie lijdt.
Hij (de haan) begint, met frivole zelfzekerheid, te kraaien,
alsof zijn zielezaligheid ervan af hangt.
Een ezel balkt zijn 'open kwint-gala',
onze 'kater' laat zich ook niet onbetuigt en of dit alles nog niet genoeg was en met onmeedogeloos gemak en meest ongelegen moment, rinkelt de 'wekker'.
Mijn dek-bed-sprei biedt geen soulaas om deze triomfate 'polyfonie' te ontwijken.
Vrouwendag bestaat ook...maar wanneer komt er een...
U raadt het al.(?)
Wanneer de 'noot' (-d) het hoogst is, is ze meestal 'vals' zei een oud E.H. professor uit het toemalig 'Lemmensgesticht'. (Mechelen.)
Een poëzieboekje.
Het herinnert ons aan een maagdelijk, ongecensureerd en bovendien onbezorgd jeugd sentimentalisme, vooral door (opkomende) meisjes 'gedagvaard'.
Schrijvers (-sters) lopen een traumatische zwakte op wanneer zij dat ene allesomvattende woord willen plaatsen binnen een regelgeving.
Ook musici (dirigenten) transformeren zich in deze 'tabulatuur', (Oude handschriften) met succesrijk applaus, (genieten) op 'kosten' van de componist-tekstdichter.
Op de catwalk van een universeel concert, 'defileert' de dirigent met zijn 'ruggenwervel', en het buikje geniet van een door-de-weekse, heerlijke etalage 'massage'.
Poëzie is altijd een 'ik'-ervaring.
Weinig aantrekkelijk voor de doorsnee lezer. (Verkoopscijfers?)
Behalve.....wanneer de consument zichzelf in de 'tekst' herkent.
Maar dan faalt de 'schrijver'.
Het rare is dat je zijn/haar gevoelswaarden (dat houdt enorm veel in) kunt/wilt delen en ergens een ruimte laat voor eigen 'visie'.
De 'kunst' bestaat er ook in dit op een beleefde manier te 'apostoliseren'.
(Verkondigen, verspreiden, overtuigd van gedeelde waarden....met een 'Abba' waar je vertrouwen in hebt.)
Ons eigen landje ondervind een wrevelig gevoel van onbestuurbaarheid.
De optie om een 'Monaco' te worden (Vlaanderen) kruipt niet in doveman's horen.
(Cfr. uitslag verkiezingen)
"Baas in eigen buik", (1970) was een eerder krachtige propaganda 'slogan'...door een machtige minderheid.
Weet je?
Uw allerlaatste tocht, (uitvaartdienst) zal 'gesponsord' worden door het hart van een Eucharistieviering: 'Hoc est enim corpus meum...'. (?)
Als kindservaring: met open mond, op de communiebank, uitgestrekte tong (naar de priester) en de handen strikt gevouwen onder een laken, op bevel van onze 'meester', het ''hic est corpus' te 'ontvangen in het verlengde van de Eucharistieviering.
De heilige hostie plakte aan het gehemelte (?) maar je mocht 'Christus' toch niet kruisigen met uw tong.
Ik ben 'jaloers' op hun geloofsovertuiging maar zal toch met gevouwen handen, gesloten vingers, tijd en ruimte achter mij laten.
En ergens 'diep in de Bijbel' verhaalt men over een ....herberg....!
Op de vooravond van zijn overlijden (laatste avondmaal) sprak ene Jezus Van Nazareth, geboren te Bethlehem (bijgenaamd Christus) deze opmerkelijke woorden uit die eeuwenlang door gewijde (geconsacreerde) handen een neerwaartse buiging inhield, ook door de 'aanwezigen'.
I.N.R.I. stond er bovenaan 'zijn' 'kruis'. (Schandpaal)
Jezus Nazarenus Rex Judaeorum. (Jezus van Nazareth, Koning van de Joden)
De bijlage 'vertoeft' in een humaan reeële, kunstzinnige boodschap.
Aria: "Ich freue mich auf meinen Tod". (Bach)
Pagina's, volzinnen en andere overtuigde literatuur, raken een simplisme van denken.
Eén beeld vol met denkwaardige, eigen levensverhalen.
Het is geen zins mijn bedoeling er een traditie van te maken in de muziekgeschiedenis te duikelen met 'prominente' jarige, componisten, maar toch even dit: Samuel Barber.(Amerikaans componist.1910-1981 (Foto)
Componisten die ons 'voeding' gaven (geven) om actief koormuziek te beoefenen staan niet in een rijtje om hun zoveelste verjaardag te 'vieren'.
Deze bloggen occulteren zich in een vrijblijvende offerte.
Kunst beoefenen, dus ook koor zingen, draagt in zich een vreemde 'substantie'.
Voor de 'liefhebber' (het woord zegt het zelf) een 'ydyllisch' tijdverdrijf.
Voor de professional, een uitdaging van een 'idool', een tijdelijke euforie met tezelfdertijd een angstgevoel voor morgen.
Voor hem/haar geldt een zoektocht naarde'waarheid'...oplossing...verstaanbaarheid...gevoelsuitdrukking...die enige bevrijding die er maar niet komt.
Socialiserend en tevens demoraliserend.
Het smaakt naar consumptieve concert-piramides waarin sommige aanwezige luisteraars zich verschuilen in 'bontjassen'.
Cultuur brengen, en daar hoort ontegensprekelijk religieuze koormuziek bij
(of zingen vlamingen niet meer (?) zie T.V. programma: Vlaanderen muziekland.....!!!! en gebruik maar een 'loep' om enige vlaamse tekst te horen,... vinden....)
Het blijft een uitdaging binnen bv. een parochiële en hoe kan het ook anders, polytionele samenleving.
Sartre en Camus propageerden de zinloosheid van het 'bestaan'.
Ik duik weg van hun overtuiging maar voel de adem van hun aanwezigheid.
Met bescheiden, humane ingesteldheid,'geloof' ik dat er voor alle mensen, in dat 'iets', (religie) rechtsgeldigheid moet bestaan, hoe paradoxaal dat ook moge wezen.
(Hemel en hel bestaan niet.)
Schilderkunst, beeldhouwkunst, bouwkunst (verleden), literatuur vinden nog steeds minimaal 50% van hun inspiratie in een wankel, immaginair klimaat van religie.
De 'toerist' verplaatst zich het liefst naar verre contineneten om bij een weldadige thuiskomst, de medebewoners (kennissenkring) in alle, tevens ongevraagde tonaliteiten, graag te woord te staan.
Onze christelijke, futuristische opvoeding na een periode van blinde adolicentiejaren, binnen geïntegreerde normaliteit, kunsteld zich weerom, laat ons maar zeggen: antieke aanwezigheid.
Ook onder de vleugels van een gedreven ouderlijk idealisme leidt dit soms naar opstandigheid.
Anderzijds is dit een gezonde situatie.
Waarom?
Het houdt 'kandidaturen' bezig en
pas als het er niet meer is,
worstelt men met een schuldgevoel.
In bijlage hoort U het 'Ave Verum' van Wolfgang Amadeus Mozart, gecomponeerd in zijn laatste levensjaar. (1791)
Eigenlijk een 'eenvoudig' koorwerk als we de inhoud (vocaal-instrumentaal) vergelijken met bv. zijn 41ste en laatste (Jupiter) symfonie.
Ook de dirigent Leonard Bernstein voelt de dramatiek in dit 'slotgebed' van een geniaal componist.
Het 'Ave Verum' is en blijft een klassieker en mag niet ontbreken in een repertorium van een koor dat zichzelf respecteert.
Wat is datgene wat wekelijks 'beslag' op U legt binnen een culturele of socio-culturele vereniging?
Ondergetekende laat zich verdwalen in een labyrint van een
onsamenhangend prospectus,(kunst) en veronvolledigen mijn bekommerd gedachtengoed.
We kunnen ons de vraag stellen: waarmee, waarvoor, waarvan, waarin....en vooral waarom engageren wij ons....?
Laten we ons verleiden tot deelname?
Koor-farden, -mappen tot... meerdere 'classeur's' toe, lijden aan obesitas met 'medium' koor-literatuur, maar dat ene 'gebed' (koorwerk) raakt niet ingevuld.
Een hele prestatie op gemeenschappelijk vlak.
Jules de Corte stelde zich ook, met prachtige tekstinhoud, deze vraag.
'Waarom zijn de bergen zo hoog,
waarom zijn de zeeën zo diep,
en telkens kreeg je antwoordt met: "....misschien omdat..."!
Het heeft ongetwijfeld een psychosociale, humane en natuurlijke 'artistieke' waarde.
Elke plaatselijke 'cultuur'vereniging heeft zo zijn infiltrante 'geaardheid.
Een transparant spanningsveld dat ieder Cultuurbeoefenaar met waardigheid ondergaat.
Kunst is als: een religieus boek lezen, (met zeer véél vraagtekens)
op zoek naar antwoorden die je nooit vindt.
Eigenlijk is mijn verhaal een projectie van verleden,
Geloof kan een 'uiterlijke' verkondiging zijn om uitgestoken handen van mede-lotgenoten bij te staan.
Alvast biedt het U een desolaat landschap waarin ge U stort met op de ene handpalm:
de bijbel.
De andere hand biedt bescherming voor waakzaamheid ...wankelbaarheid en laat ons achter met ontelbare vragen.
Liefde (dat is ook geloof) betekent ook een uitgestoken hand naar een éénzame.
Wat je niet hebt kun je niet doorgeven en toch ...en toch beschouw ik het als een goedaardig gezwel dat toast met mijn dagelijks agnostisch denkpatroon enerzijds en de functionaliteit van 'dienende' kunst, anderzijds.
Als ik al mijn gedachten en gevoelens zou kunnen neerschrijven in de overtuiging van volmaaktheid, zou dit een absoluut fantoom zijn, een gevaarlijk iets omwille van de (d-)rang naar volmaaktheid. (Suïcidaal)
In zijn creatief proces, heeft de 'Creator' op de zesde dag van zijn schepping, (althans volgens het Genesisverhaal) aandacht besteed aan de mens.
Maar naar mijn gevoel heeft Hij ietwat zijn verantwoordelijk ontlopen wanneer het gaat over diezelfde mens die zijn zondagse 'rustdag' zou bewieroken.
Hem verheerlijken met monumentale koorwerken.
Dit gebeurt in aanwezigheid én activisme van de totale mens, dus, ook de vrouw.
Of was het de 'schuld' van de hogere clerus die eeuwenlang de vrouw geweerd heeft voor 'een artistieke lofprijzing binnen en liturgieviering'?
Enkel mannenstemmen verzorgden b.v. de Gregoriaanse gezangen, vrouwen werden geweerd...erger nog..., niet geduld!
Gelukkig is er een positieve kentering waar te nemen waarbij de vrouw een schrale participiële inbreng toebedeeld krijgt, niet alleen naast het altaar maar ook ervoor.
Ik ben Tony De Ruysscher, en gebruik soms ook wel de schuilnaam TDR.
Ik ben een man en woon in 9190 Stekene (België) en mijn beroep is gepensioneerd..
Ik ben geboren op 30/06/1947 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Klassieke muziek, religie, moraal-filosofie, en ....mailtjes ontvangen! (Maar ook doorsturen!?).
Wij hebben drie zonen, en twee kleinkinderen.
Tony De Ruysscher is overleden op 28sept 2018 in huiselijke kring.
Vlaanderen betekent een ongeboren zoektocht naar een festival van zelfstandigheid.
Valentijn, (14 feb.)
Als je luistert, versta je de taal van de vogels.
Zich bij een koor aansluiten, betekent ook:
Bejaard.
Het woord: wijsbegeerte,
Filosofie kan je 'stelen' zonder daarom in de 'waarheid' te moeten geloven.
We worden de laatste jaren overstelpt met attenties over ongezonde eet-gewoontes.
Nadenken is het gevolg van denken.
