Transformeer de cursieve teksten in het Steken's dialect.
Ik weet nog als gisteren, toen Moeder Anna mij naar 'Door Musse' (Polydoor Mutsaert) stuurde om een rieten mandje te gaan afhalen.
"Hij weet er al van," riep ze nog.
'Door' was van thuis uit mandenvlechter en afkomstig uit de streek van Klein-Brabant. (Bornem)
Met mijn overjaarse fiets teisterde ik de kinderkopjes van de kerkstraat om mij, via de'n heikant over de'n teirlinck naar 'Door's' woning te begeven.
Moeder Anna had mij perfect beschreven waar 'Door' ergens woonde.
Op een klein binnenkoertje liep een uiterlijk ietwat oudere, slordig geklede man waarvan ik dacht; dàt moet 'Door' zijn.
"Ha...jongen heer...komt gij eens naar mijn 'tsjiepkes' (kleine kuikentjes) kijken?"
Door deze rechtstreekse confrontatie doddelde ik even maar was het hek van de dam.
"Mijn Moeder heeft gevraagd of dat gij nog een rieten mandje had staan?"
"Ja, ja..., kom maar eens binnen in mijn 'atelier', dan kunt ge er zelf eentje uitkiezen," was prompt en gastvrij zijn antwoord.
"Moeder Anna heeft er mij al over gesproken."
Ik was er mij, op dat moment niet van bewust welke een ontluikende vriendschapsband er ontstaan was en gans mijn verdere leven zou blijven meedragen.
In de nogal stoffelijke, weinig aantrekkelijke 'stal', stonden enkele wasmanden die weinig etalagefierheid vertoonden.
Na een tijdje zei 'Door' me:
"Weet ge wat.., ik ga er voor u eens een heel mooie van maken met twee 'flosjes' aan weerskanten."
Ons Moeder was eigenlijk niet kwaad toen ik terug thuis kwam...zonder mandje.
Waarom is me nog altijd niet duidelijk. (alhoewel...)
'Door' is gans de week in mijn hoofd blijven rondhangen (fantom) en zoals een verliefde jongeling (?) wil je de dagen overslapen om zo vlug mogelijk bij je geliefde te zijn.
Ik was blij, toen ik de volgende zaterdag terug naar 'Door' mocht rijden
Het was de tijd (1957) dat wij de zaterdagvoormiddag nog naar school moesten (Broeders Hiëronymieten) en de directeur (Broeder Benjamin), elke laatste zaterdag van de maand, in alle klassen, alfabetisch ons rapport kwam aflezen.
Ik moet zeggen, ik keek daar niet naar uit.
Met een gericht oog bezag Hij mijn rapport (mijn punten waren dermate laag) en uit zijn, anders zo aimabel figuur, straalde telkens opnieuw zoiets van: ....
'Wat moet dààr van komen....!!!'
Toch heb ik (wij) altijd van broeder Benjamin gehouden, hij had het imago van iemand die veel wijsheid in pacht had zonder het ook maar één seconde te uiten.
Zo'n vader-figuur die je pas ontdekt wanneer je hem geen vragen meer kunt stellen.
Iemand die door de erosie van zijn levenswandel (hij was weeskind) gelatenheid vertoont en toch een bezorgdheid uitstraalt naar de jeugd van morgen zonder in een monoloog te eindigen.
Broeder Benjamin had iets uniek's, iets wat men in geen enkele Seminarie-opleiding kan terug vinden.
Naast ons woonde Martha Potters die samenwoonde met haar broer Raphaël en een klein kruidenierswinkeltje openhield.
Martha verkocht ook zeer speciale mosterd uit een Keulse pot en als mijn Moeder mij dan om 2fr.mosterd stuurde en Martha, altijd vriendelijk, tevoorschijn kwam, en hoorde van mijn 'bestelling' viel haar gezicht enigzins op de grond.
Op een velletje boterpapier werd mijn 'commisie' verhandeld.Raphaël daarentegen was een verwoed visser en samen met 'Zeuntsjen Vogelaere' uit de kerkstraat mocht Raphaël, één keer per maand, gaan vissen in St-Gillis. De 'viskodde' van beide heren stak zowel vooraan als achteraan van hun fiets, één meter vooruit.
En telkens opnieuw maar ..... telkens opnieuw kwamen zij 'zat' naar huis wat Martha in de verste verte niet kon appreciëren en nu "het laatste keer zou geweest zijn"!!!
Zij stond telkens op uitkijk vanachter haar 'etalage' naar café 'den belle-vue' te staren, want dat was telkens hun laatste 'kapelleken'.
Ik kan echt niet beschrijven hoe het gezicht van Martha er telkens uitzag maar Lucifer zal er zijn zuster meerdere keren in herkent hebben.
Op een oude postkaart van Stekene staan, buiten mezelf en mijn Vader, ook Raphaël gefotografeerd, voor zijn winkeltje en café St-Hubertus.
Aan de andere zijde van ons café woonde Albert De Smedt en had twee vrij mooie dochters.
Dus, al was ik enig kind, (jongen) ik had altijd wel speelvriendinnetjes.
Daarnaast Juleken Verbeeck met Paula en hadden een elektriciteitswinkel.
Juleken, met zijn onmisbare stenen pijp in de mond, was eveneens een verwoed pallingvisser en trok er 's nachts vaak op uit om op zijn eigen visputten, (Oost-Eindeken) die begeerde vissoort bezittelijk te maken.
Eventjes verder overlopen; naast Juleken woonde De Tollenaere in een grote textielwinkel die Bertha beheerde. (Lees bijlage)
Verder woonde, in een opvallend smal huisje als deel van het huis 'Tack',' Charel den draaier' met 'Mie Cent'. Zij ging 's zondags het stoelgeld ophalen in de kerk.
In hetzelfde huis 'Tack' woonde Jef (kolenhandelaar) en Fiel samen met echtgenote en grootmoeder.
Iets verder, de fotograaf; Van Vossel; de taxi-chauffeur, begrafenisondernemer, caféhouder enz... 'Gust Siki'.
Daarnaast weer, de aantrekkelijke gezusters Behiels met een schoenwinkel enz, enz...
Een wekelijkse al-dan-niet aangename verdeling (verzameling) met vocalisten, maakt of kan deel uit maken van een vervoegde, verzorgde en versoepeling van een 'interieur' binnen een koorgemeenschap.
'It'sa part of your live'.
Het gehoor oefent zich hoofdzakelijk met 'religieuze', diepe dimensie,
en een eigen 'stijl' inviteert soms onverdraagzame rij-genoten.
Zwijgzame gastvrijheid...maar je vertoeft binnen een cirkel van ...'kunst'.
Hoe meer stevige polyfonie zich laat verankeren in een 'consortium' van dankbare 'aanwezigen',
hoe meer de 'gedeligeerde' zich 'moet' trachten aan te passen aan het
'aangeboden' stem-materiaal.
Esthetica en kennis zijn 'begrippen' die eeuwen lang van een 'vruchtbare' 'bodem hebben genoten. (En genieten.)
Planten groeien niet beter door 'ze' naar muziek te laten luisteren....
Koeien geven daarom ook niet meer melk....(Weekend-editie uit het verleden.)
Maar ergens schuilt er een waarheid.
Zonder ruimte bestaan er geen 'trillingen'...
Daarom moet het zeker niet Muziek genoemd worden.
Gewoon ...geluid en hier opent zich een 'immens' 'probleem'.
De mens begon te ...denken.
En de analyse laten wij over aan analist (tot componist toe) die een diapasonklank (440) kan verdelen in 10.000.000.000 delen.
Wat Muziek is weet ik niet, en heb het nooit geweten.
Virtuositeit betekent een 'angel' in het genieten van mooie melodieën.
In het middelpunt van een storm, orkaan, cycloon heerst er stilte....!
Een verleden...., versneld met ostentatieve osteoporose, die je voortdurend op de (hielen zitten) hoogte houden van... 'ouderdom', ontwijkt men met argusogen.
'Oud worden is niet aan mij besteed'.
"Ik wil het wél worden maar wil het niet zijn" is het begin van egoïstische aftakeling, gezonde wedijver met een onoverwinnelijke tegenstander.
Tijd.
In de naschoolse franse les, moest ik plaats nemen voor de laatste bank.
(Op of achter heeft een foute betekenis.)
Er was geen rugleuning aan omdat...de ene bank als rugleunig 'functioneerde' voor de andere.
Het was een weinig 'elitaire' plaats en mijn kinderlijk intellectualisme raakte dermate verstoord door het weinig bemoedigend schoolrapport.
Eerlijkheidshalve moet ik hieraan toevoegen dat 'Jetuilnousvousils' een vreemde 'materie' bleef.
Ik zat, verdikke, verdorie, godommme op de laatste rij op fluisterafstand van den 'klashoek'. en....: 'Wie nooit in de'n hoek gestaan had, was geen man in wording' zalfde mijn overtuiging geen zins.
"Meister, meister... ik heur en zien nie zo goe...." vond geen (Claes) gehoor..!
Voor onze schoolbank zaten wij met gestrekte armen achter onze rug,
deden of wij geboeid luisterden naar het 'passieverhaal' wat 'onze meester' vertelde...
over Jezus van Nazareth, Bethlehem...de gekruisigde, gestenigde... martelaar...!
Een 'hommage' (?) aan hen die erbij waren en/of er nu niet meer zijn.
'De Melkbrigade'.
Of de 'spaarboekjes van de algemene spaar- en lijfrentekas'.
(De eerste maandag van de maand werd er geïnt door de 'klastitularis' en 20 fr. was een héél bedrag. Ik kon mee aanschuiven met een meer dan 'verfrommeld' briefje uit ons café, en onze meester had daar geen moeite mee.
De (Financiële) banken (?) gingen toen nog niet failliet.
Met een 'supplement' van 50fr kon je, een gans trimester, 'Franse' na schoolse lessen volgen bij Meester Troch.
Het legde beslag (tijd) op mijn vrije speelsheid, maar...het moest volgens ons Moeder, want;
"Zoveel talen je kunt spreken, zoveel 'man' ben je", al zei ze dat met Steken's accent en afkomstig uit Nederland. (De'n Hollandsen Heikant.)
Wij werden geboren (op een enkele uitzondering na) in de tweede warmste zomer (1947) sinds het (KMI in Ukkel, enfin, toen was het nog Uccle) metingen werden gedaan.
Overzicht van de foto.
Meester Frans Van Overloop.
Paul Baes, Jimmy Cappert, Raymond Weigeleire, Guy Geeraert,(?) Praet, Rony De Smedt, Honoré Merckx, Antoine Vogels, Robert Merckx, Alain Van der Steichel, Franky De Roos, Eddy Janssens, Guido Van Poppel, Lucien Meerschaert, Franky Van Wabeke, Freddy Janssens, Astére Janssens, Luc De Puysselaer,.....en anderen van wie ik mij, beschamend de naam niet meer herinner...
Tot je het me zegt en volgt er een luide, naar mijn gevoel, voor mezelf, weinig eerbare:
" Maar natuurlijk"!
Ook de eigennaam kan fout geschreven zijn, waarvoor mijn excuses.
(Goed bedoeld)
Het denkvermogen grijpt, bij het ouder worden, naar een nostalgisch verleden met versterkte, versnelde ongevraagde attentie.
"Vroeger is vroeger...da's nu niet....!"
Een liefdesverklaring moet een hart hebben met een echo.
En toch verzilveren,... wordt het verstuift t.o. 'kinderen' (kleinkinderen) op een grasperk, als waardevol geheel van 'gisteren'.
Maar om 'accordeonvirtuoos' te worden moest ik wel muzieklessen nemen en Abdon Van Gasse (Molenbergstraat) was bereid gevonden om mij wegwijs te maken in die, wat ik later zou ervaren als aparte wereld van musici.
Mijn Vader (smid) laste (oxydeerde) een 'trottinet' (fietspet) in elkaar (met volle banden) waarmee ik mij naar de privéwoning van Abdon zou kunnen verplaatsen om de wekelijkse lessen bij te wonen.
Eén keer verloor ik mijn evenwicht aan de hoek van de molenberg- en de dorpstraat.
Een lidteken van 5cm. op mijn kuitbeen is na 53 jaar nog altijd de herinnering aan mijn zorgeloze jeugdjaren.
Ons Moeder vond dat ik zèèr goede vorderingen maakte en liet mij inschrijven aan de N.I.R.-uitzending: 'Ontdek de ster'.
Een auto was in die tijd een luxe, maar aangezien mijn Vader naast smid, cafébaas, klokkenluider, horlogedraaier, bovendien ook nog taxichauffeur was, bezaten wij zo'n mooie, derde handse auto: Chevrolet Belair.
Wij werden uitgenodigd om naar het Casino (zie foto) van Gent te rijden om daar mee te dingen voor de préselecties.
Zowel voor m'n ouders als mezelf was dit, in die jaren, een hele onderneming.
Ik had mijn vingers blauw geoefend op het lied van 'Tante Leen': "Veel bittere tranen...".
Tijdens de auditie had ik een muziekstaander meegenomen, alhoewel dit absoluut niet nodig was, maar "....dat gaf meer présense" zei mijn Moeder.
Enfin.....Maar mijn accordeon was dermate groot dat ik er niet over kon kijken én de muziekstaander een weinig functionele waarde had.
Met een ongedwongen kinderlijke overgave begon ik aan: "Veel bittere tranen".
Ik ben nu nog steeds overtuigd dat ik dat foutloos vertolkt heb.
Maar nog geen minuut later ging het 'belletje' van één van de juryleden 'dat het voldoende was'!!! Ik dacht bij mezelf,'amaai, da's zijn straffe gasten die zo vlug konden weten hoe virtuoos ik wel kon spelen'!
Ze hebben mij niet meer opgeroepen voor een volgende auditie.....!
De eerste les van de dag (1957) was altijd godsdienstles en meester Frans ging het vandaag hebben over .....'de opstanding van de doden'!!!
Klasfoto 1957 met meester Frans.
Wij zagen het al bij het binnenkomen van de klas, toen een grote pancarte het bord 'versierde'.
Een allesomzeggende illustratie, wat uiterlijk de tand des tijds getart had en waarbij men een beeldvorming kreeg om nachtmerries van te krijgen.
Grafzerken zouden openbreken en daaruit zouden skeletten tevoorschijn komen die terug levendige mensen zouden worden.
De Meester vertelde dat zo boeiend, die wij de rest van ons leven nooit meer zouden vergeten wat: "De opstanding van de doden, de verrijzenis van het lichaam en het eeuwig leven" werkelijk betekende.
Wij (het quintet) voelden ons, na deze les, helemaal niet op ons gemak en het meest van al nog; 'de puuste' die anders zo ruig over kwam en nu een kleur kreeg die wij van hem niet gewoon waren.
Ikzelf dacht: wanneer er nu stante-pede een opstanding zou komen...hoe zou deze dode zijn been terugvinden?
Nee, wij voelden ons allemaal een beetje schuldig.
Tijdens de middagpauze glipte 'de puuste' door de schoolpoort met onder zijn 'trui' het fameuze 'been en ...alsof een peleton chéé-chéévliegen achter hem zaten, spurtte hij terug naar het 'oude kerkhof' om het menselijk 'been' voorzichtig op het hoopje beenderen te leggen.
"Voilà" mompelde hij," die'n dooien moet zelf maar uitzoeken welk been van hem was" en in een mum van tijd stond hij terug op de speelplaats.
Tijdens de eerste dag van het schooljaar werd er een 'lei' én één griffel uitgedeeld, maar als je het ongeluk had een 'lei' te krijgen (deze moesten schooljaren meegaan) die vol onuitwisbare krassen vertoonde, moest je er het hele schooljaar verder mee stellen.
1956 Was het jaar dat ik mijn eerste stappen zette in de muziekwereld, althans voor wat het in onze café doorging, mét een juke-box.
'Tante Leen en Johnny Jordaan grijs werden gespeeld. Ik kreeg van mijn ouders een 'accordeon' in de hoop dat ik later een groot accordeonvirtuoos zou worden zoals b.v.Oscar De Nayer 'van de radio', Simon Borijn of Abdon Van Gasse.
In gunstige omstandigheden zal dementie 'beslag' leggen op mijn aggregaat verleden.
Het klinkt raar, maar dan passeer ik toch maar aan een oncologisch chirurg.
Symptomen (een mens kan al eens 'iets' vergeten) kondigen zich aan, maar de resistentie van een lichaam bezit cellen die vreemde 'indringers' kunnen vernietigen.
De presentatie (cat-walk) kondigt zich aan.
(Moderne schrijvers zouden kunnen spreken over een 'lingerie' effect.)
Misschien daarom toch maar terug naar en over...'Cultuur'!
Het lijkt wel een 'eindeloos' verhaal en dat is de kracht van 'kunst'.
Cultuur bezat (?) in Stekene een verwende aanwezigheid van bevolking's deelname.
(Uitvoerders en sympathisanten... en o.a. Gust'jen De Bruyne zou dit beamen.)
De tijden zijn verandert en veranderen dagelijks.
Dus, een vergelijking zou een zware zonde zijn t.o. de hedendaagse perceptie.
Cultuur richt zich vaak naar het verleden. (Exposities)
Moderne kunst, in een theater van zwakke aanwezigheid, (presentie) heeft, ook in deze internetwereld, tijd voor ademen nodig.
De verbeelding van 'optimale' partners (wat ik zie en/of hoor) reikt altijd onvoldoende in een netwerk van 10.000.000.000.000.000 cellen.
Een kunstwerk is een 'huwelijk' tussen de creator en zijn creatie.
Het certificaat wordt aan de keerzijde gekleefd wat je, als eigenaar, in zijn totaliteit zorgzaam behandeld.
'Wat God heeft verbonden zal een mens niet scheiden'.
De lege banken 'op en in' een seminarie-opleiding vertonen bezorgdheid vanwege leke-volgelingen.
De lege stoelen voor (tijdens) een eucharistie viering,
zijn de voorbode van een toekomstige 'invasie'.
Een overtijds millennium van gelovigheid, nederigheid, hielden onze handen gevouwen.
Machtsvertoon...,tot geseling toe voor 'ongelovigen'.
'Mannen die met mannen omgaan zijn demonen' stond in de bijbel.
Een zwakke perceptie die niet meer ontvangkelijk is in de 21ste eeuw... en wat er nog komen gaat.
Zoals Pastoor Bloquaux zegt: " De kardinaal behoort tot een ander geloof".
(Pastoor Bloquaux is reeds meer dan veertig jaar Pastoor van de O.L.Vrouw Boodschap kerk op Luchtbal Antwerpen en in deze omgeving bewaar ik mooie herinneringen.)
Er hebben twee generaties gewoond in en met een stille opstandigheid,
pontificale 'zuiverheid' met een 'kaakslag' (vormsel) waar de vormheer het toch goed bedoelde.
Het was de tijd dat wij als 'quintet' (vijf schoolkameraden, m.n. de Janssens, de flapore, de puuste en ikzelf) elke dinsdagavond verzamelden bij den Toine.
Zijn ouders waren aangesloten bij een toneelgezelschap en hielden de dinsdagavond toneelrepetitie, dus hadden wij 'het gat' vrij om stiekem een sigaretje of twee te roken.
Het meest van al, maar dat zei niemand van ons, hadden wij oog voor de vijf jaar oudere zus van Toine.
Een beeldschoon meisje dat enkel in 't week-end van het pensionaat thuis was.
Niet alleen voor haar waren school vakanties welkom, maar ook voor: ons 'kwintet'. Ik weet zeker dat wij daar allemaal een beetje verliefd op waren ...maar niemand zei daar iets over... of deed alsof.
Het was de tijd dat de eerste centrale verwarming in de kerk werd geïnstalleerd, maar daarvoor moest er een vrij grote put gegraven worden aan de buitenkant van de sacristie.
Heel vroeger werden de overledenen begraven rond het kerkgebouw en het gevolg van dit graven was, dat er een paar beenderen van het skelet mee naar boven kwamen en door de werklui op een hoopje werden gelegd.
Het 'oude kerkhof' zoals wij dat momenteel noemen was een ideale plaats om door kinderen, rovertje of indiaantje te spelen omwille van het drukke struikgewas.
Voor wij 's morgens als (quintet) naar de lagere school trokken, verzamelden wij soms op deze plaats.
Tot onze verbazing hadden wij deze skeletten waargenomen.
(En zoals altijd is er een dux en een comes.)
Meestal kwamen wij, zonder onderlinge afspraak tezamen aan de'n elektriekpaal op den hoek van de Polenlaan en de 'Stasiestraete' omdat daar, elke morgen, rond acht uur, 'Stansken', een ongebruikte jonge weduwe en wonende naast 'de kromme stiffe', haar 'blaffeturen' (vensterluiken) opende ........in haar peignoir...wat soms speelse openingen liet zodanig dat wij onze ogen de kost gaven om een tipje van haar slaapkleed te zien.
Van ons vijftal had één jongen geen oog voor deze dagelijks gratis-zondige jeugdkriebels. Hij is gaan studeren en op latere leeftijd monnik geworden.
Maar die keer, op het 'oude kerkhof' waren wij geenzins op ons gemak met die doodshoofden.
Wij tekenden ze graag maar nu werden wij geconfronteerd met de realiteit.
Eén 'durver' nam toch een 'been' mee en stak dat in zijn 'cannasiére' (boekentas) om daarmee op de speelplaats van onze school te pronken.
Bijlage: Meester Frans Van Overloop in 1957 met 'zijn' rakkers.
De programmatuur van volgelopen gildenhuizen, feestzalen, verlaten cinémazalen e.d.
genieten van een stevige, ouderwetse, volkse gezelligheid. (Culturele aantrekkelijkheid.)
Ik zou het mezelf niet vergeven mocht CC van Kl.Sinaai, het Oud-Stationsgebouw van Stekene, (Foto) de onvolprezen Parochie-zaal van Kemzeke e.d. hier geen toegang krijgen.
"De vergrijzing baart ons financiële zorgen", proclameert een minister.
Een huisarts slaat met de deuren.
Enerzijds met stevige, intellectuele medische kennis begeleidt hij/zij U langer te laten leven,
en anderzijds het platform van financiële problematiek (pensioenuitkeringen) binnen een 'welvarende' staat.
De interesse van jong-bejaarden verliest zijn beeldvorming niet,
ook al buigt zich dit over meerdere decennia.
Het verleden 'landschap' biedt restante,
echte vriendschap waarvan enkelingen getuigen mogen zijn.
Het ontnemen van dierbaren én duurzamen brengt ons in verlegenheid te durven concureren met een 'gedachte' over geloofsovertuiging.
Tussen de 'oerknal' en de 'oneindigheid' vertoeven wij met overtuigde, gedurfde kennis van zaken....ook opstandigheid van medebewoners, in een labyrint van 'het zijn'.
Ons amper enkel eeuwen oude kunstverleden blijft een uitdaging voor 'morgen'.
Zo is het al millennia jaren lang...
Er kondigt zich een 'toekomst' aan waarvan de 'mens' zal moeten afstappen van de tijd.
Achter het Café St-Hubert bevonden er zich houten stallingen van elk ongeveer 6 m2.
Zie bijlage.
Eén daarvan was het rookkot voor de 'hespen', een restant van Albert De Smedt en Stiene De Clootere. (?)
Veehandel.
Echte gerookte hespen met echte houtsplinters, en dat bleef maar roken.
Als je de dag van vandaag durft te roken in de aanwezigheid van gesprekspartners wordt je soms op een niet al te beleefde manier, de deur gewezen.
Een getuigenis van weinig gastvrijheid.
Echte gerookte 'hespen', je vindt ze nog weinig.
Verhingen zich aan het 'plafond' met een 'boale' als bruidsjurk, in aanwezigheid van 'beulingen' en gedroogde worsten.
Gerookt vlees blijft langer goed...!
Als je, in de wacht gang (Gemeentenhuis) van de Burgemeester of Schepen zat, werd je ongevraagd geconfronteerd met een beeld (oude foto) van de Polenlaan, waarvan het gemeentehuis een focus beeld vormde.
Een foto, in zijn hedendaagse 'prospectus' 'moet' meer bieden dan een horizontaal, diametraal, verticalisme.
Visualisatie brengt ons niet dichter bij de 'realiteit' en dat is de kracht van beeld.
De tijd van 'Da Vinci' verdedigt een onnoemelijk 'glorieus' verleden, maar de zoektocht naar het 'ware' verhaal stuit op 'verstuift' intellectualisme met eigenzinnige 'correspondentie',
Je moet in een drie sterren restaurant zitten om dit op je bord geserveerd te krijgen.
De menukaart bestaat uit Gotische letters om de betaalbaarheid te verdragen.
Maar...
In een ver verleden 'moesten' wij 'patatten' koken in een 'marmiet', hangende boven een 'stookvuur'. (Water en vuur was altijd als kind een aangename uitdaging.)
De aardappelen waren bestemd voor onze varkens die zo vlug mogelijk boven hun gewicht moesten raken.
Achter Café St-Hubert hielden mijn ouders, geloof het of niet, franse varkens.
Het verschil was: franse varkens waren kleiner...hadden grote zwarte plekken op hun 'huid', maar het vlees was 'vaster'.
In onze nationale politieke 'kakofonie' kan hoger vermelde schriftuur zich laten (ver-) leiden tot projectering (verwijzing) naar actualiteit. Dat is geen zins mijn bedoeling.
Als kind zorgden wij dat het stookvuur niet 'uit ging' en legden voortdurend gedroogde takken onder de ketel, wat onze primaire (en enige) opdracht was.
Soms, (enfin, elke keer) spitsten wij een gekookte 'patat' op een stokje.
Het smaakte heerlijk....omdat het eigenlijk niet mocht.
En wat je niet mag, wil je eigenlijk wel graag doen.
Het drie sterren restaurant verplaatste zich naar andere 'oorden'.
Met een koppig, kinderlijk gevoel van onrechtvaardigheid,...
'verblijf ik met gevoelens van hoogachting....'!
En in Stekene zongen ze:
"En op boschdorp is't plezant,
daer rijën ze in 't zand...van je .... !!!"
Ze 'zeeên' ook: "A's mijn kieke's maeor eir'n legg'n"
Van een koorgemeenschap die naar Lille (Frankrijk) 'afzakt', (Daguitstap) kunnen we alleen maar aplaudiseren.
Maar niet zonder een bescheiden bedenking.
Als je, als koorgemeenschap, wandelt onder de Gotische zuilen van een kerk,
moet het pijnlijk zijn geen collectieve, vocale deelname te hebben.
Een artistieke presentatie, (Opluistering of optreden) zou, naar mijn gevoel, welkom zijn.
Mijn gedachten verdwalen in een
verzwakte communicatie, zonder voogdij.
Rijsel (Lille) heeft vijf kerkgebouwen...en waarschijnlijk enkele koor-verenigingen.
(Toeval of niet maar het koor uit Lille (Noorderkempen) is reeds te gast geweest in de H.Kruiskerk van Stekene.)
Het is alsof een wielertoeristenclub Geraardsbergen bezoekt zonder de 'muur' gezien (gevoeld) te hebben.
Rijsel is een bezienswaardige grootstad,
en mits enige verantwoordelijkheid, contactuele inzet, zou een reisbureau zich ontlast voelen van een voormiddag programma.
Goede afspraken maken goede vrienden....
"Wij worden ouder..." maar dat is naar mijn gevoel geen excuses om medeverantwoordelijkheid te ontwijken voor wekelijkse samenkomsten van 'gegadigden'.
Kerkklokken bezitten een aparte 'luidruchtigheid'.
Zowel voor een huwelijks condoleance,(?) ... net voor én net na een een uitvaartdienst of andere, nog minder aangename 'vertolkingen'.
'De lesten stuyver'
'Wies' van De Ruiser's van Mance van De Witte's.
Haar echte naam was: Marie-Louise D'Hooghe.
Haar echtgenoot noemde 'Fransken van Mance van de Witte's.(Franciskus De Ruysscher.)
Aloysius (De Ruysscher) had jaren lang een electriciteitswinkel in de Kammenstraat in Antwerpen.
Zijn twee broers noemden Gerard en Oscar,( klokkenluider) en zijn zussen: Gerarda en Leonie, allen afkomstig van 'de'n lesten stuyver', en kenden, (hadden) ieder op zich een eigen levensverhaal.
Terug naar 'klokken'.
Hun functie (geluid) bestaat hierin de boze geesten te verjagen maar....tot zelfs kathedralen lukken er niet altijd in..
Ik heb altijd een 'zwak' gehad voor dit bronzen klokgelui....
Van in mijn jeugd reeds.(?)
Tot het 'Angelus' toe.
Stekene bezit ook een beperkte beiaard.
Jawel!
Dit typisch Vlaams instrument,(vaak met Vlaamse volksliederen op de 'rol') irriteerde 'soms' een deel van de gemeenteambtenaren wanneer dit instrument, om het half uur, begon te 'rammelen'.
Volkse humor durf ik hierover niet 'luidop' te schrijven.
Dat zou mijn reeds verzwakte 'reputatie' koppelen aan bv.osteoporose.
Op een zaterdagavond (20u) hoorde ik onze'n beiaard spelen vanuit het gemeentehuis.
(Echt in een toevallig 'passeren')
Het 'Piepellied' van Stekene... en ik wist dat ikzelf dit 'meerstemmig' had 'gemaakt'.
(Voor de beperkte Steken'se beiaard)
Nu, een beiaardier heeft maar twee 'vuisten' maar dat maakt er een beiaard-'compositie' niet makkelijker om.
Nochtans, kerkklokken nodigen uit tot een historische woord inhoud (en nog zoveel meer ((?))) binnen de liturgie.
Exact vijf minuten voor tijd ...luidt de klok.
Tijdens de consecratie 'klepte' de klok.
Na de h.mis luidde de klok.
In de kerktoren zijn er galmgaten om heftige 'bronstige' geluiden, 'ellenlang' en maximaal te verspreiden over onze H.Kruis parochie.
En...wat met de 'klokjes' in het gemeentehuis?
Dat is een folklore....(functionaliteit) geworden, die naar mijn gevoel, met stevige zorgzaamheid bewaart moet blijven.
Zoals alle andere gemeenten een pleidooi houden voor hun uniciteit, kunnen wij, Stekenaars ons buigen over een eerlijk, respectabel verleden.
De 'bijnaam' 'Messenvechters' nodigt niet direct uit tot een gastvrij en gemoedelijk samenzijn en is inmiddels ondergesneeuwd in een grijze massa. (Wit-zwart politiek)
Een 'ferset' (zonder mes dus) was voldoende om een'berg' gekookte 'patatten met adzuun- en pillekessause' op de 'taileure' te eten als avondmaal. (20u) en geen enkelen 'doktoor' die hier, toen-der-tijd, bezwaar tegen had.
Als je dat tegenwoordig tegen de huisarts zegt, 'stijgert' hij/zij en "Ga je regelrecht een vroegtijdige verbintenis aan met een hartinfarct". (Of iets dergelijks)
Stekene kende zijn 'culturele' zonen.
Wie herinnert zich nog de unieke Muziekmaatschappij (Fanfare)
De toneelvereniging. (-en)
De onvolprezen Freddy Vercruyssen (veldlopen) en ik vergeet er meerdere.
Een verwijzing naar d'Euzie schenkt pagina's vol (een kleine encyclopedie) betrouwbare informatie over ons rijk Steken's verleden.
Met een 'loep' (vergrootglas) ga je op zoek naar muzikale (maar dan cultuurvormende) activiteiten.
Ze zijn er schaars, en een bv. koffiepauze beheerst nog steeds een welkom imago van aantrekkelijkheid.
Hoe belangrijk is het niet dat eigen mensen betrokken of uitvoerders zijn van een 'materie'
(Muzische kunst ((nogmaals, vijf aspecten)) waarvan zijzelf de uitvoerders zijn.)
Deelgenoten, (comes) met bescheiden overtuiging, in het kielzog van een 'regisseur'
Nostalgie en modernisme (2de helft vorige eeuw) verdroegen elkaar niet.
Twee tegenpolen die tot op vandaag elk op zichzelf een erfgoed na-lieten. (laten)
Cultuur strekt zich uit over een landschap van 'sympathisanten', maar de 'ziel' blijft desolaat achter.
Dat moet zo...!
Dat hoort zo....!
Kunst veredeld zich in een ontoegangkelijkheid.
Daarom is het ook KUNST.
Cultuur biedt een geestesverijking en nodigt zichzelf uit tot een 'stoornis'.
Naar kijken...luisteren...(be-)oefenen,... maar aanraken niet!
Ik ben Tony De Ruysscher, en gebruik soms ook wel de schuilnaam TDR.
Ik ben een man en woon in 9190 Stekene (België) en mijn beroep is gepensioneerd..
Ik ben geboren op 30/06/1947 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Klassieke muziek, religie, moraal-filosofie, en ....mailtjes ontvangen! (Maar ook doorsturen!?).
Wij hebben drie zonen, en twee kleinkinderen.
Tony De Ruysscher is overleden op 28sept 2018 in huiselijke kring.
Transformeer de cursieve teksten in het Steken's dialect.
Het was de tijd (1957) dat wij de zaterdagvoormiddag nog naar school moesten (Broeders Hiëronymieten) en de directeur (Broeder Benjamin), elke laatste zaterdag van de maand, in alle klassen, alfabetisch ons rapport kwam aflezen.
Elke mens 'kant' zich naast een levensweg.
Een wekelijkse al-dan-niet aangename verdeling (verzameling) met vocalisten, maakt of kan deel uit maken van een vervoegde, verzorgde en versoepeling van een 'interieur' binnen een koorgemeenschap.
Een verleden...., versneld met ostentatieve osteoporose, die je voortdurend op de (hielen zitten) hoogte houden van... 'ouderdom', ontwijkt men met argusogen.
Maar om 'accordeonvirtuoos' te worden moest ik wel muzieklessen nemen en Abdon Van Gasse (Molenbergstraat) was bereid gevonden om mij wegwijs te maken in die, wat ik later zou ervaren als aparte wereld van musici.
In gunstige omstandigheden zal dementie 'beslag' leggen op mijn aggregaat verleden.
Het was de tijd dat wij als 'quintet' (vijf schoolkameraden, m.n. de Janssens, de flapore, de puuste en ikzelf) elke dinsdagavond verzamelden bij den Toine.
Een zaal, (concertruimte- auditorium- aula- cultureel centrum) biedt een toegang tot gevoelige kijkers en...luisteraars.
De programmatuur van volgelopen gildenhuizen, feestzalen, verlaten cinémazalen e.d.
Het leven is een 'passage' met talrijke aangename en minder aangename onderbrekingen.
Achter het Café St-Hubert bevonden er zich houten stallingen van elk ongeveer 6 m2.
'Aardappel, gekookt in de schil'!
Van een koorgemeenschap die naar Lille (Frankrijk) 'afzakt', (Daguitstap) kunnen we alleen maar aplaudiseren.
Kerkklokken bezitten een aparte 'luidruchtigheid'.
Zoals alle andere gemeenten een pleidooi houden voor hun uniciteit, kunnen wij, Stekenaars ons buigen over een eerlijk, respectabel verleden.
