Ik herinner me nog dat in de maand juni van de vijftiger jaren,( en wellicht jaren daarvoor) de processie uitging met het heilig sacrament en ik daar sterk tegenop zag omdat dan de ellenlange 'weire' (haag) van onze'n hof moest geknipt worden met en eenvoudige haagschaar.
De 'weirscheirelingen' moesten dan dienen voor strooisel op de straat en als ik dan een kinderlijke negatieve gelaatstrek gaf aan mijn Vader, gegarandeerd er een houten klomp naar mijn hoofd vloog en meestal was deze goed gericht en stond ik te 'kajuten',(wenen) niet van lichte pijn, maar omdat ik mijn eigen zinnetje niet kreeg. (Voor dit, en talrijke andere 'optreden's' ben ik Hem nog steeds dankbaar)
'Tut-a-vec' (Van Laere) rond reed in een créme-glas-car waarvan een huidig 5-sterrenrestaurant qua kwaliteit, nog niet kan aan ruiken.
Zuster Leopoldien, (kleuterklas) ons dagenlang kleurpapier liet knippen zover dat onze vingertjes er blauw van uitsloegen. Het zou nog kleurrijker worden met gespaard zilverpapier voor de kindjes uit Congo.
Tevens was er een straffe concurentie in het verzamelen van prentjes van de Jacques-chocolade met afbeeldingen van filmsterren met name: Kim Novak, Romy Schneider, Jeanne mansfield...., en een enkeling had ook Marlyn Monroe op zak maar vertikte het om haar ook maar te 'mangelen' (ruilen) met b.v.J. Weismüller, Fred Astair, Charlie Chaplin én Clark Gable samen.
Onze 'laveurs' (knikkers) hadden alle kleuren van de regenboog en ook de zelfgebakken 'bolletjes' waarvan wij de potaarde uit het Stekens gelaag gingen halen.
Roger wist mij te vertellen dat, bij kermissen en jaarmarkt de herbergen bomvol zaten en in ons café..., accordeonvirtuoos, Simon Borrijn en 't Jef 'Scheunweer' (slagwerk) op een leeg biervatenverhoog stevige volkse ambiance brachten....er enkel, tijdens de jaarmarktdag een échte neger, nougat kwam verkopen. Voor mezelf was dit eerder vreemd en dierf bij deze 'zwarte' man nooit dicht in de buurt komen.
Ik herinner mij, dat tijdens de koude wintermaanden een 'buze' leemen op onze Leuvense stoof, warmte afgaf en 'ammats' (soms) 'ne poef' gaf dat mijn Moeder potten en pannen ter plaatse liet vallen van 't verschieten. 's Zondags werd er met antraciet of 'eikes' gestookt, want voor dagelijks gebruik was dit te duur in aankoop en dat kon 'de'n bruinen niet trekken'.
Het sportevenement in Stekene was de vermaarde motorcross in de gelaagputten.
En elk jaar op Pinksteren, en ongelooflijk maar waar, het was altijd prachtig weer.
Men zou gaan denken dat Christus iets te maken zou gehad hebben met motoren...?
De 'stasiestraete' slokte dan zoveel (Hollanders) fietsers dat de bewoners , vanaf 's morgens reeds op de straat gingen zitten om het fietsspektakel af te zien.
Stekene was fier op dit sportevenement wat trouwens een prachtige organisatie inhield en de bestuursleden wéééééééken lang nagenoten over het beoogde succes.
Voor zover ik me kan herhinneren was er een dodelijk ongeval in al die jaren van aktiviteiten, m.n. ene Baetens.
Het heeft mij altijd geboeid naar het lichtje te staren dat speels, op het plafond, 'tekeningskes' maakte. Dit kwam door het kleine 'koterhaakgaatje' in één van de stoofringen wanneer de Leuvense stoof brande en uiteraard, wanneer de '5watt-lamp nog niet was aangeknipt.
De Sinterklaasperiode vond ik minder aangenaam, alhoewel ik zijn paard heb opgevreeën met wortels, bieten ... en voor de heilige man zelf, onze mooist gesculpteerde houten schoen had klaar gezet.
Op die zaterdagavond zat ik maar te wachten onder de Leuvense stoof (In onze café was er een seriekaarting aan de gang) tot ik iets zou horen in de schouw om dan alsof een peleton tshéé-thséévliegen achter me zaten, naar onze bovenkamer te vluchten en om mijn gezicht te verduiken onder het beddenlaken, met het allerheiligste gezicht der gezegende sacramenten wanneer ik maar een illusie van een vreemd geluid in onze ellenlange schoorsteen kon horen.
Foto: Gewezen motocrosser André Syvertsen.
Zijn uitgebreidde blog (-gen) vindt je in bijlage.
Deze bescheiden man heeft zich verplaatst van motorcross, via badminton, zingende wielrenner naar o.a. huidige medeverantwoordelijke van een 'uitstap' naar Labastide d'Armagnac!!! (7 juli e.k.)
Als dit zo verder gaat wordt Kl.Sinaai (Kerk O.L.Vrouw Onbevlekt Ontvangen) een internationaal bedevaartsoord voor wielertoeristen.
Het was de tijd (cfr; vorige blog) dat de kerkoverheid nog een centrale, niet alleen christelijke, maar evenzeer een gemeentelijke plaats innam.
Ik herinner nog levendig Z.E.Heer Pastoor Weyn, geassisteerd door drie onderpastoors,
( Oelbrandt, De Malsche en Matheeus.) m.a.w. vier 'missen' per dag....(?)
Jaarlijks werd er, o.a.door Pastoor Weyn St-Pieters-penning rondgehaald en ik weet zeker dat zijn 'zakje' aardig wat centjes bevatte.
Boven zijn 'mooie-man-zijnde', ( mocht ik een vrouw geweest zijn......... , hij ging uit mijn handen niet) zijn vaderlijk-ernstig aureool en zijn charismatische uitstraling was hij dé weldoener van ons dorp.
Aangezien ik onder de kerktoren woonde, werd ik vlug 'aangepielt' (aangesproken) om misdienaar te worden. Mijn Moeder vond dat goed want:
"Als de'n onderpastoor dat vroeg kon je niet weigeren"!
Avonden Latijn inoefenen ten huize van de'n onderpastoor....!
Op achtjarige leeftijd moest ik dan het "Confiteor Deo omnipotenti" aan de voet van het altaar opzeggen, maar ik geloof dat O.L.Heer daar niet veel van begrepen zal hebben.
'Amets' (soms) moest de priester mij bijspringen om de'n draad van al die vreemde woorden niet kwijt te raken wat mij herhaaldelijk is overkomen. Tussen het Epistel en het Evangelie moest er een 'zwaar' missaalboek, van de ene naar de andere zijde van het altaar 'gedragen' worden hetgeen telkens een hele onderneming was om niet te struikelen over onze misdienaarsrok.(Stel je voor....)
Die was altijd té lang of te kort en bij sommige 'rokken' ontbraken meestal een sliert knopen.
Tijdens de consecratie moesten wij juist achter de priester neerknielen en zijn 'sleppe' (kazuifel) optillen met de linkerhand en de rechter bediende de 'bel', schudden, driemaal omhoog en terug schudden, dit twee maal in totaal.Wij konden ons, in deze 'status' niet permiteren, tijdens het stiltste van de mis, ook maar één 'misstap' te begaan.
Daarom kan ik telkens opnieuw genieten van de bioscoopfilm 'DeWitte' naar het boek van Ernest Claes. Ja...misdienaars zijn een speciaal ras....
Mijn vader had de jaarlijks terugkerende gewoonte, op oudejaarsdag, te 'beiren'. (ontlasting uit het 'huisken', buiten-w.c wegwerken) en waar wij woonden was dat 'toilet' rijkelijk ver verwijderd van de hoving.
Het toiletpapier bestond uit een dik reclameboekje van een groot textielfabriek uit St-Niklaas en waarvan je de juiste afmeting niet beter kon knippen.(Je kreeg er nog een rijkelijke modeshow van diverse 'pluimage' in beeld bij.)
Met een open kruiwagen met daarop een zinken ton met het 'goedje', moest Hij telkens twee heuvels over en het deponeren op de plaats waar de aardbeiplanten zouden fruiten.(Ongeveer 40 meter ver.) "Daarvan zou'n ze goe groeien..." en dat was zo.
Om de schade van het overlopend 'goedje' te minimaliseren (de ton werd tot de rand gevuld) en om toch maar zo weinig 'over en 't weer' te moeten lopen, legde Hij er een 'baele' over maar het was onvermijdelijk dat af en toe er een 'geut' overboord spatte..en een zekere natuurlijke geurigheid ons te beurt viel....!!!
Aan alle organisatoren, medewerkers van dit aperitiefconcert. 20 mei 2012.
Afgelopen week heb ik de foto's en 'video-opname's' nogmaals bekeken,
maar vooral beluistert, althans wat op internet staat.
De zaal van de meisjesschool (Kerkstraat 12 Stekene) bezit een uitnodigend karakter,
maar biedt geen verleiding tot 'musiceren'.
Zeer droge akoestiek en dat verdragen weinig amateur-koren niet.
Via de computer (aangepaste geluidsopname) hoorde ik een 'Ruysscheveldekoor' dat niet meer te herkennen is qua positieve kwaliteit.
Natuurlijk is het niet 'al goud dat (kl-)blinkt'
Vanzelfsprekend zal de dirigent, pianiste, een programmakeuze, de inzet van de koorleden, solisten e.d., m.a.w. de totaliteit van dit cultureel gebeuren een plaats krijgen in de annalen van Stekene en archieven van het 'Ruysscheveldekoor'.
Het (Concert) lijkt allemaal eenvoudig, maar vraagt een inspanning van 'ieder'-één.
Een prestatie om fier over te zijn.
Met bijzondere dank aan diegene die de opname's gemaakt heeft.
Onlangs liep ik over de marktplaats van onze gemeente Stekene en zag, in een bushokje, Roger staan wachten op een autobus richting St-Niklaas.
Ikzelf herkende hem dadelijk en dit na meer dan 45 kontaktloze jaren.
Mijn nieuwsgierigheid leidde mij naar hem toe:
zijn aantrekkelijk aangeboren aura met uitermate een vriendelijk uitstraalende lach, zoals toen hij, een halve eeuw geleden, elke dag brood ronddroeg bij de dorpsbewoners.
Roger was nog met hand gemaakt, dat zag je.
In al die jaren was hij opvallend weinig veranderd,
zijn immer goed gemutstheid was gebleven.
Toen wij elkaar de hand schudden, herkende hij mij eveneens wat de re-kennismaking een duidelijk positieve richting gaf en ikzelf geen gevoel kreeg van zijn anders-geaardheid.
Bijna op hetzelfde moment nodigden wij elkaar uit op het nuttigen van een koffie ergens in een taverne aan de marktplaats.
In een mum van tijd werd de 'tijd van toen' opgerakeld waarbij hijzelf een zeker genoegen uitstraalde.
1958 Was het jaar van de wereldtentoonstelling in Brussel én...
de opkomst van het expo-brood dat je zelf niet meer hoefde te snijden.
Daarmee had ook ons Moeder afgedaan om, de eerste snede,
een kruisteken met het broodmes te maken over het brood.
Mijn Vader was taxichauffeur en wanneer er klanten naar Brussel moesten gevoerd worden mocht ik soms mee.
Geloof het niet, maar ofwel bij het doorrijden of het terugkomen moest ik 'plaats' nemen in de kofferbak van onze Chevrolet belair aangezien elke plaats binnen de auto bezet was.
Ik gaf daar niet om.
Het was steeds een belevenis..naar Brussel te mogen meerijden.
Het was de tijd waarin wij ons haar in een 'kiekengat' kamden..., de winkel reclame maakte met 'pataten' te koop...de scoubidou's, hoela-hoepen,
zeesletsen (schoeisel) en 'nonnen' (tollen) beeldig gebruikt werden.
Kamiel, (....Tepels, waarom weet ik bij God niet) die elke dag vanuit het 'hospice' (rustoord 'Zoetenaard') naar den hoek van café 't Anker waggelde, kromgaande gelijk een' pikke' (handzeis) zich rechthoudend op en 'soort' wandelstok, terwijl de pruim-nicotine uit zijn mond zabberde.
De brave man is 'maar' eind van de tachtig geworden. (?)
De helft van de biechtstoelen (H.Kruiskerk Stekene) bevonden zich onder een galerij van,
en boog zich onder het stof van eeuwigdurende zaligheid.
Zelfs zover dat tijdens de vastenperiode twee biechtstoelen werden bijgeplaatst voor de 'Witte Paters' (parochie-logementariërs) die toen kwamen prediken, maar vooral...
'biecht' hoorden voor hen die hun 'overdadige zondigheid' niet durfden te vertellen aan hun parochieherder.(-s)
Aan de lege bidstoelen (naast de biechtstoel) zag je reeds vooraf van wie je een 'serieuze' penitentie ging krijgen en bleven 'angst vallend' leeg.
Tijdens de 'zeven weken' (voorbereiding op de plechtige communie en vormsel) hadden wij geen eigen keuze en werden gedirigeerd door de onderwijzer van dienst.
(Elke morgen om 07u naar de mis? Wakker of niet)
Ik wil hier toch wel een heel persoonlijk onderscheid maken:
E.H. F. Matheeüws (+2010) was gekend voor zijn bezorgde strengheid.
Je kon dat merken omdat je onmiddellijk na de biecht, op een kerkstoel, je penitentie, geluidloos maar met beweegbare lippen moest opzeggen.
Bij E.H.C.De Malsche verliep het anders, eigenlijk was deze rustige,
gemoedelijk man een model in dit kwartet van 'Priesters'.
Bij E.H. P.Oelbrandt was je vlug buiten, maar wat mij opviel:
bij het betreden van de biechtstoel stond 'Petrus', een prachtig gesculpteerde figuur uit een legendarisch verleden.
"Hij had toch ook gelogen", en dat verstevigde elke biechteling.
Z.E.Heer Weyn.
Je wist wél wanneer je in de biechtstoel binnentrad, maar niet wanneer je er buitenkwam.
Menig vrouwtje van de derde jeugd, kwam 'buiten' met een aangenaam gevoel.
Dat zag je op haar generfd gelaat.
Aan Hem (Pastoor Weyn) heb ik o.a. mijn muzikale 'loopbaan' te danken.
Bijlage foto: genomen vanuit de galmgaten van de H.Kruiskerk.
Huizen van links naar rechts:
Albrecht de Smedt, Oscar De Ruysscher, Martha Potters, Martha Steel.
Stasiestraote, Gemeentenhuis, de'n Direct, Julien Steel, Ernest De Paepe, (?),
De Maerschalck, Jozef De Sutter, Café Terminus. (Van Nielandt)
Klik op foto: 'interieur' van de H.Kruiskerk, anno (?)
Alles beweegt zich binnen een vreemde 'cult' waarin U en ik zich bevinden met fictieve, 'intellectuele' kennis of rijke nederigheid.
De gedachte ondertekend een 'testament' van verleden, ouderlijke bijstand en bezorgdheid voor de toekomst.
"Ij deent ammats tutten inne....!" (Eén van de vèle uitspraken in ons volkscafe St Hubert wat mijn 'ziele zaligheid' deed wankelen wanneer ik als 10 jarige dit zou durven 'ontleden'.)
Deze verfijnde volksliteratuur verzilverd intussen menig haartooi.
(Of wat ervan overblijft.)
De biechtvaders waren geen Stekenaar's en ...zouden dit toch niet begrijpen
en bovendien werden zij, in korte jaren 'verplaatst'.
Maar....ik had een 'argument' om 'zonden' te biechten.
'In woord en gedachte'.
(De verbeelding dus!)
'In doen en laten' lapte ik er maar bij...
Ik verliet de biechtstoel (houten opstap) met een schijnheilige nederigheid
waar zelfs ons Moeder een 'vapeurken' van zou krijgen.
Bij het buiten komen (biechtstoel) had je één 'Onze Vader' en 'Drie Weesgegroeten' op zak.
Maar dat wist ik al van vorige 'kandidaat-biechtelingen'!
Wie een volledig 'akte van berouw' als penitentie kreeg, had zeker een rijpe appel 'geplukt' in de uitgestrekte hoving van de Broeders van Liefde, (Nieuwstraat) en in een mum van tijd wisten alle klasgenoten (nog voor het biechten) over zijn gedurfde onderneming.
Vermits ik 'misdienaar' was, kon ik de biechtvader niet vertellen dat ik aan de miswijn 'gezeten' had.
(En 'aan zitten' is nog niet proeven en verre van drinken want; wijn proef je telkens opnieuw.)
Had ik 'hem' toen kunnen vertellen over 'internet', het zou een hele Mathäuspassie geworden zijn en voor de rest van mijn leven kunnen 'rentenieren' met alle akte's van 'geloof, hoop en liefde!? (En...berouw!)
Klik op foto en U krijgt een prachtige collectie van Stekense aanzicht kaarten.
Hoe meer de jaren verstrijken, hoe meer je droomt (letterlijk) van een ver verleden, ingecalculeerd met huidige personages.
In neem er maar enkele passages uit waarvan ikzelf kan getuigen.
In de wintermaanden opstaan met twee 'bevroren' snottebellen onder mijn neus want er was geen 'chauffage'...uit mijn hoog ijzeren bed glijden, mij wassen met zuiver, zeer koud 'pompwater' waarvan de hendel naast ons 'gazevuur' hing.
Je droomt van kameraden die je in een halve eeuw niet meer gezien hebt...je eerste kalverliefde (want in die tijd was ons gezegd geworden; als je hand in hand loopt met een meisje, kwamen er kindjes van (?)) en wij geloofden dat natuurlijk.
En ...ho wee als ons ouders dat zouden teweten komen, dan was ons 'kot' te klein...)
Ik droom nog steeds van die vriedelijke Ward, die met kar en paard, elke maandag rond 22u., van het station richting drie schouwen over de kasseiën dobberde.
Een schoolvak waarvoor ik met een geveinsde ziekte geen examen heb afgelegd en nog steeds schuldgevoelens aan over gehouden heb.
De zomerse avonden dat geburen samentroepten, keuvelden over plaatselijke aktualiteit meestal met een grote portie overdrevenheid, maar het hoorde erbij.
Kamiel van Looy, vaste bewoner van ons logementhuis, (zijn broek dobberde, met weinig feministische aantrekkelijkheid tussen zijn bekken én knieën en het topeinde van zijn rechter wijsvinger was steeds opvallend ommanteld door een bruine,genicoteerde kleur...)
Maar Kamiel, die kon vertellen...,vertellen ...en sterk overdreven, maar ..dat mocht .. in die tijd.
Zoals reeds eerder gezegd, ons café paalde aan de marktplaats en daar stopten ook de lijn-bussen.
Soms gebeurde het dat een seizoenarbeider, die terug kwam van 'den bieet' er uitstapte met op z'n rug de bekende groene 'zak' ....
en recht in ons café binnenstapte, misschien omdat aan het café-venster het bord 'taxi' hing.
Voor ons 'café-schuif ' was het voor de rest van de dag, 'werkendag en bovendien, de 'klant' zou veilig naar huis (kunnen) gevoerd worden in geval van ongecontroleerd, overdadig alcoholgebruik... en meestal was dat zo.
En Stiene uit onze straat, een ietwat gebocheld mens met een opvallend mannelijke gelaatsuitdrukking, die nooit een goed gebenedijd woord over haar lippen kon krijgen wanneer er over mannen werd gepraat.
Dat waren,volgens haar, 'stuk voor stuk' profiteurs en cafélopers. "d'Er deugt niets aon...aon al die mann'n"!
Maar aangezien zij ongehuwd..., zonder kinderen én...er warmpjes inzat, kreeg zij toch nog veel 'vrouwvolk' over de vloer.(?)
Eigenlijk ga ik de laatste tijd vrij vroeg naar 'boven', mij nestelen in mijn bedstee met een versleten, onbetaalbare zachte, occasionele matras die mijn knokige dijën omsluiten terwijl mijn hoofd zich laat 'kussen' op de klanken van 'Radio Maria'. (675 middengolf)
Onbewust passeert er dan weer een 'droom- revue' over 'de'n goeiën oude'n tijd'....die je levenslang, aangenaam blijft 'achtervolgen.
omdat het een punt zet achter iets wat zinvol was.
Iets dat een deel van je leven was geworden.
Iets dat van 'ons' was...,
mensen waarmee je samen een kunst-vreemde weg bewandelde.
Afscheid nemen tracht je te verdragen,
omdat je in je hart vele herinneringen meedraagt
in diepe dankbaarheid.
Daarom deze revisie (2012) van een 'blog' (-gen) met als inhoud: 'nostalgie' uit de vijftiger jaren rond de kerk en de marktplaats van Stekene met zijn talrijke cafés, herbergen....
Een mens zou tweemaal 'moeten' leven om al datgene wat je in je eerste leven verdragen hebt, te verbeteren.
In het café: St-Hubert (wat tevens logementhuis was voor voornamelijk douaniers) ben ik opgegroeid van af mijn geboorte tot mijn drieëntwintigste jaar én ..... als enig kind.
Ons café was bovendien 7 dagen op 7 open . Dit was verplicht van de'n cafe-eigenaar-'brouwer'. (Mijnheer en Madam Leon uit de dorpstraat.)
Dorpsfiguren, zonder ook maar één diploma op zak maar met een benijdenswaardige mensenkennis onder hun 'klak', kwamen er hun dagelijkse 'export' drinken.
En 'leugens' dat daar vertelt werden.....'leugens'...!!
Deze verhalen heb ik gebundeld als: 'grensverhalen'.
Ik had het voorrecht, gedurende dertig jaar, verschillende koren te hebben mogen dirigeren waaronder het 'Ruysscheveldekoor' uit Stekene (19 jaar lang) en wil graag mijn visie of meer; inventie over:
voorzitter, bestuur,dirigent,koorleden enz. ...aan U, geachte lezer en toch met een persoonlijk licht gevoel van ongeinviteerde tafelgenoot, kenbaar maken.
Het palmares van het Ruysscheveldekoor is niet niks:
O.L.Vrouwkathedraal Antwerpen, St-Goedelekathedraal Brussel, Parijs, (Saint-Madeleine) Londen, Wenen, (Sankt-Stephansdom) tot driemaal toe in de Dom van Keulen (met het Te Deum van G.Bizet), Praag, (Bisschoppelijk paleis) Rome, (Kerk van de Friezen) en vergeten wij de talrijke Wieneravonden niet. ..
Het is geschreven tussen 4 januari en 14 april 2006 en omvat ongeveer een 60-tal A4 pagina's en geniet tot op vandaag van een feilbare verbetering.
De volgende tekst is reeds enkele jaren geleden geschreven.
'Zwarte doos'!
Dit spreekt tot de, meestal onaangename verbeelding.
Men zoekt naar de 'zwarte doos', wanneer er zich (toch in de meeste gevallen) een dramatisch (vliegtuig-) ongeval heeft voorgedaan.
Als nabestaanden dit, (vaak via de media) te horen 'krijgen', ontstaat toch een 'zacht' gevoel van 'bereddering' en voorbereiding in hun oneindig verlies.
De interpretatie van deze titel: 'Zwarte doos' (start van een reeks gerichte cultuur aanbiedingen) geniet het voordeel van de twijfel.
Het kan zich sensibiliseren voor 'moderne', maar vooral 'sympathieke' luisteraars waarvan ik 'overtuigd' ben dat het 'cenakel', 'orakel', auditorium of enig andere luisterplaats, geen bijbelse mirakels zal bieden.
Hoe kleiner het 'auditorium', hoe voller de zaal.
(Zwarte doos, met misschien wél wit konijn.)
Het'vocabularium' van een échte Stekenaar houdt hiervan.
Beter dan een witte doos met een zwart konijn. (Hocus p((-f))ocus.?)
Vanuit een gecrakeleerde (misschien wel georakelde) zetel is het niet makkelijk om een, toch wel ingehouden reactionaire versie, qua inhoud, (?) en verspreiding, (flayer?) voor mezelf te houden.
'Wie schrijft, blijft...?'
Muzische Cultuur, (Omvat 5 vormen en laten wij ons niet verleiden door het woord) 'ligt' mij gevoelig, binnen, op zijn minst, onze eigen gemeente.
Sommigen kunnen dit begrijpen.
Wie cultuur in zijn (Pieter de) 'Conincklijk' vaandel draagt, weet dat dit een uitdaging is en..blijft.
Organisatoren kunnen zichzelf profileren met een aanbieding van steeds vernieuwde (als het dit al is.... en gebruik maar een 'loep' om dit op te sporen) en wellicht vreemd 'contrapunt' binnen een reeds voldane bevolking. (Media)
Voldoende om een ode te brengen aan de initiatiefnemer.(-s)
Er gebeurt 'iets'.
Op zichzelf lovenswaardig, maar ontoereikend. (Popularistische aanbieding)
'Anders krijgen we geen volk'... is een uitspraak die onze (verantwoordelijken) generatie meer 'bezig' houdt dan de inhoud van de programmatie.
Alle respect voor sportievelingen, beeldhouwers, schilders, literaturisten, enz...ook hier weer lof voor de initiatiefnemers, maar er is meer op de 'wereld'.
Wat blijft er over?
"Moeten wij dan elke maand een muzische activiteit aanbieden aan de bevolking?"
AANBIEDEN!
JA ZEKER!
Cfr. omliggende steden en gemeenten wat een 'model' kan zijn.
Naar Steken'se normen, bestaan er al jaren lang knelpunten.
(Accomodatie, maar niet alleen dàt...)
Dit initiatief (zwarte doos) verdient applaus.
Laat ons niet blindstaren op de titel, maar uitkijken naar een...vervolg!
Het is altijd aangenaam om een mailtje (e-mail, pps...) te ontvangen.
Soms gepeperde, (God zij dank, of is het: God zei: "Dank"?) maar veel liever dàt dan 'finacieële afrekeningen'.
(Deze laatste((-n)) 'liggen' wél in de brievenbus en verdwalen in een meervoud van gestapelde copijën.)
Als je een tentoonstelling bezoekt, heeft de schilder, beeldhouwer, m.a.w. exposant (-e) toch graag dat je zijn duplicaat van (naakte) 'creativiteit' (Goddelijke schepping) toch niet onopgemerkt, voorbij loopt?
Dit zou een zoveelste 'blamage' zijn (kunstenaar) voor een fictief idee (?) van eigenzinnige, 'gevoelige volmaaktheid' met als gevolg: "Onbespreekbaar"!
Ieder van ons is 'gevoelig' voor 'schoonheid', maar de 'interpretatie' hiervan (bv.visualisatie, wat toch een 'kanaal' ((bloedvaten)) opent naar ....) ligt gevoelig bij een (de) medebewoner.
Een man is een zwakke creatieveling.
Het verzwakt wanneer je over een 'bewust' 'gepensioneerd certificaat' beschikt, maar dit laatste verstevigd zichzelf (Alzheimer) met overtuigende eigen-zelf-en andere (on-)vatbare begeleiders, onder steuners... (Maar om dit te vertalen moet je in Wallonië zijn.)
De huidige tijd wordt niet meer gedrapeerd door blinde vlamingen
Vervolg.....
D.w.z. beeldvorming, maar hieraan vooraf gaat de 'gevoeligheid. (Psyche)
Merk het aantal 'keren' dat het 'woord': 'gevoeligheid' hier 'valt'.
En deze beeldvorming opent weer een galerij van, zoals Freud het zou 'schrijven', voortplanting. (Sexualiteit)( Aantrekkelijk,... een moment van genieten, op een aard rijke planeet ...waarvan de stip nog geen miljardste deel van het universum bedraagt...en nog zo veel meer.)
Als beeldvorming van 'mannen' (bv.apollo) worden wij al eeuwenlang gediscrimineerd.
Enfin,.... toch ontredderd.
Ons (mannen) vruchtbaarheid's gevoel raakt een tweezijdige onregelmatige wand, m.a.w. de schaduwzijde concureert met levenslange gevoelens van wederzijdse 'liefde'. (In de kunst hé!)
Daarom,... 'viva' internet!
En nu durf ik 'bijkans' niet meer te 'schrijven' over een e-mail.
En één van die mailtjes betrof: de uitvoering van dé Matthäus passie van Bach. (Antwerpen)
Dan wordt je even stil.
Aan de Matthäus-passion van J.S.Bach ga je zo maar niet voorbij.
Een indrukwekkend compositorisch werk waar de 'Creator'; Bach, elf jaar aan 'gewerkt' heeft.
Nee, niet aan één 'stuk' door.
Er zullen menig kansel-homeliën aan zijn gezonde protestantse aandacht 'ontsnapt' zijn, (als organist aan bv. de Thomas-kirche in Leipzig) en de surveillante verantwoordelijkheid op een beperkte groep College-studenten, (Thomas-schüle) tijdens een uren durende 'hommage' aan 'God de almachtige vader' zullen zijn karakteriële ingesteldheid wel 'getreiterd' hebben.
Ik kan mij voorstellen dat de volgorde van de volgeschreven (?) pagina's (Matthäus-Passion) voor hem meer problemen opleverden dan de compositorische creativiteit van deze 'grootste' onder de groten.
Apollo is de god van de zon, de muziek, de kunsten en St Cecilia de patrones van de muzikanten.
Ik heb absoluut niets tegen Sint Cecilia. Dit zou een rechtstreekse invasie betekenen van mijn toch al beperkte gelovigheid en een Sint...., daar had je als kind, 'eerbare' gevoelens voor want...je zou maar eens, met weinig 'festival waarde' in zijn 'blog' moeten vermeld staan.
Goed. Houden wij het maar bij St-Cecilia en niet Apollo of een andere legende.
Matthäus-Passion.
Bach was niet alleen meester in zijn muzikale, compositorische kunst.
Hij was een gevoelsmens en beiden hadden, op zijn minst, een LAT-relatie.
De mooiste, eeuwenoude schilderijen vertonen (Expositie) zich in een triptiek.
M.a.w. het 'middenpaneel' kan beschermd worden door twee zij-luiken.
En toch kan ik niet weerstaan aan de verleiding om een kort 'verslag' neer te 'pennen' over het twee-daags 'bezoekje aan het 'Hart en diabetes-centrum' in Bad Oeyenhausen (Noord-Rijn Westfalen met 37000 patiënten per jaar.)
Een passage, een ingrediënt uit een transparant, (het was niet al goud dat blonk) naar mijn gevoel, dierbaar verleden.
Een verblijfplaats met 'allerte' dag- en nachtvergunning.
Het schenk je toch maar een mooie 'oude dag' op basis van verzorging...en gesponsert door het 'rijk' als je zich ontlast van eigendom en.... geen 'buitenlander' bent. (?)
'Mijn' e-mail-box wordt druk 'bevolkt' (tekst, beelden) door bezorgde computer-genoten over de toekomst i.v.m. infiltratie, immigratie e.d. )
Dus, er kwam 'volk' (patiënten) al dan niet gemobiliseerd door een tweewielige 'stootkar' waarvan de 'motor' een klankbord was (en is) van geduldige begeleiding.
Ik heb nog steeds het 'gevoel' dat de contactpersoon, Heinz, (Böcke) op zoek was naar een 'zusterstad' (gemeente) voor een verbroedering's festival, (op vocale basis) om zijn (Willy Brandt-partijkaart) met volwaardige overtuiging, door te sturen naar ook Belgische 'Stads'-genoten.
Stekene is een sociale gemeente maar daarom (nog) niet socialistisch.
Misschien had hij Brugge (hij heeft mij foto's getoond) in zijn hoofdgedachte met esthetische rijën van (bede-) boottochtvaarten.
Met ooguit... 'de Steken'se vaart' had ik geen schijn van kans.
Maar ook mannen zijn soms boeiende gesprekspartners...!
Daarmee kon ik 'hem' (Dirigent van het mannenkoor 'Vennebeck') moeilijk verleiden.(Ver weg van de rijën in Brugge en bovendien had ik twee 'puntjes' te kort. ((?))
Hij was een op en top socialist en toen 'zijn' gastkoor (R.V.-koor) zong, in een eucharistieviering, (opluisterde) (Vennebeck) bleef hij buiten het 'kerkportaal', als zorgzame gastheer, staan luisteren tot het 'laatste' woord van de 'priester' uitgesproken was.
De memoires van Willy Brandt (zijn huis-bibliotheek) vertoonde wel een opvallende uitstraling van 'socialistische' 'eenvoud', ...overtuigde partijkaart en...vergaste, die avond, mij op een aantrekkelijke gastvrijheid, maar onvoldoende om een distributie van 'rode kleur' te verspreiden, hoe hoog zijn overtuiging ook was.
'Ieder zijn waarheid...'!
In het Kurhhaus zelf genoot het R.V.-koor van de talrijke aanwezigheid, (animatie vanwege de verantwoordelijken) tot zelfs van onze eigen (toenmalige) Steken'se Burgemeester toe.
Het zal U, beste lezer, niet verwonderen, toen ik dit mededeelde aan de voorzitter (Böcke) dat de burgemeester van Stekene,(Herman Rollier) in hoogst eigen persoon, met onopvallende bescheidenheid, aanwezig was in de zaal, hij (Bôcke) een lichte vorm van een acuut 'vapeurken' te verwerken kreeg.
Ik wil deze korte 'partituur-blog-periodiek' besluiten met twee religieuze liedebewerkingen, + één (4-stemmige) canon en het profaan lied 'Soete Waeslandt'
En over deze twee laatste, een woordje uitleg.
'Mijn zuster (Broeder) is gestorven Heer...'(1982) is bedoeld als afscheidsbede (acclamatie) aan het einde van een uitvaartliturgie.
'Kyrie eleison' vermengt zich met controversialiteit. (= Ik heb U lief en toch verlaat ge mij.)
Eenvoudig van melodie maar bij een vier stemmigheid, toch een hele opgave voor het koor.
Zoals U merkt kan het woord 'Zuster' vervangen worden door 'Broeder', naargelang de 'omstandigheden'.
'Soete Waeslandt' op tekst van Alice Van Meirvenne, en waarover we het reeds vroeger hadden, (vorige bloggen) is, textueel uit het hart 'gestolen' vanuit deze 'Haasdonkse' Dame.
Zij 'overgoot' gans Haasdonk, als geliefde 'Tante Alice', en elke deur was reeds geopend voor aleer zij binnen trad.
En met, als enige 'partner', haar 2-PK-tje, verkondigde zij haar 'dichterlijke' wijsheid, (o.a. een liedboek voor kleuters. Kinderen (-teksten) lagen haar nauw aan het hart, misschien omdat zij zelf kinderloos bleef..) ) met onverdroten inzet, overtuiging maar vooral als aangename en boeiende gesprekspartner.
Haar bescheiden schilderkunst talenten lagen ergens verborgen in een genetische restant van 'God weet waar', (zij zal het wel weten) maar ruim voldoende om tentoonstellingen te houden in het Waasland en ruime omgeving.
Het lied zelf (Soete Waeslandt) vond een zekere 'popularitiet' ( 3 strofen) binnen de toenmalige koorgemeenschap. (R.V.-koor) maar, zoals reeds eerder geschreven, het behoort niet meer tot het 'actuele' programma, waarvoor ik begrip toon.
vindt er een aperitief-concert plaats in de zaal 'Toermalijn' kerkstraat 12 te Stekene.
De titel nodigt uit tot degustatie,
De voorbode, 'koormuziek', beschikt over een maandenlange voorbereiding vanuit het R.V.-koor.
Maar ook het Toermalijnkoor, Annemie Maes en Griet Caluwaert verlenen hun medewerking.
Op zichzelf een verdiende 'pluim' als introductie voor stevige programmatie.
De wekelijkse inzet van koorleden mag geen ontgoochelde reflextie inhouden.
De programmakeuze van het R.V.-koor is niet niks.
Franz Schubert (1797-1828) zal bijzonder, vanuit de'n hemel, meeluisteren.
'Schubertiaden' en 'Abendmusiken'.
Zijn Forellenkwintet (1822) heeft een wereldfaam. (Instrumentaal)
De allereerste maal dat het R.K.-koor dit gehoord heeft, (vocale versie)
was in....Salzkotten. (D)
'Variaties' op een melodie als 'Die Forelle' gezongen door het plaatselijk koor op een doodgewone zondagnamiddag o.l.v. Thomas Keikhut waar het R.V.-koor als gast mocht optreden.
Ik hou mijn hart vast!
Waarom?
De 'Toermalijnzaal' biedt geen akoustische medewerking voor een instrumentale/vocale activiteit.
Totaal iets anders dan bv. de Christus Koningskerk in Temse.
Wat nog altijd blijft 'nazinderen' qua kwaliteit van het kerstconcert anno 2011
m.m.v. het R.K.-koor.
De enige 'zaal' voor verantwoordde muzische uitvoeringen, in gans Stekene,
was de kapel van het kloosterhuis. (OCMW)
Beperkt van inhoud, maar met een uitnodigend, maagdelijk karakter.
Anderzijds is het uur van optreden, 1130u.,
naar mijn gevoel, geen gelukkige keuze.
Stedelingen hebben hier geen probleem mee, maar vergeten wij niet,
wij leven hier sinds jaren, in een armzalig Stekene wat algemene, interessante muzische Cultuur betreft.
Het Ruysscheveldekoor kreeg de Cultuurprijs 2009.
Aan belangstelling zal het niet ontbreken.
Belangloze inzet van koorleden, t.o. een volle 'zaal',
is genieten van ...!
Voor de archieven van het R.V.-koor zou het goed zijn, al was het maar een bescheiden video-opname, te verdelen onder de leden en.....anderen.(?)
Een lied met tekst van Barnard,(1920-2010, ook bekent onder het psodoniem Guillaume van der Graft, zie foto, ((en niet de Afrikaanse hartchirurg die overleden is aan hartaanval))) en melodie van zijn vriend E.H.Ignace De Sutter, copieëren wij onszelf in een realisme van tranende ogen wegens een overlijden van een ...bv. naastbestaande.
Tekst inhoudelijk 'moet' het 'zuurstof' geven (aanbieden), waar wij niet aan voorbij kunnen gaan.
Tijd heeft ons altijd in zijn 'greep'.
Gezondheid (levensduur) kunnen we (tijdelijk) verlengen, maar 'tijd' is een onrechtmatige eigenaar van U en ik.
Over tijd heeft geen mens macht.
Elkeen denkt hierover na,... ontwijkt hèt, omdat het nog niet voor nu is.
Een bescheiden tekstanalyse (lied) confronteert ons met 'leven' en de overgang.
Daarover ligt dat wazig gevoel van zinnigheid..., (het beperkt menselijk denken) het mystiek aanvaarden van een heropstanding....en ontelbare andere 'vragen' die ons lichtzinnig maken.
In bijlage vindt U de meerstemmige 'zetting' van het lied.( tdr)
Ik ben Tony De Ruysscher, en gebruik soms ook wel de schuilnaam TDR.
Ik ben een man en woon in 9190 Stekene (België) en mijn beroep is gepensioneerd..
Ik ben geboren op 30/06/1947 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Klassieke muziek, religie, moraal-filosofie, en ....mailtjes ontvangen! (Maar ook doorsturen!?).
Wij hebben drie zonen, en twee kleinkinderen.
Tony De Ruysscher is overleden op 28sept 2018 in huiselijke kring.
Ik herinner me nog dat in de maand juni van de vijftiger jaren,( en wellicht jaren daarvoor) de processie uitging met het heilig sacrament en ik daar sterk tegenop zag omdat dan de ellenlange 'weire' (haag) van onze'n hof moest geknipt worden met en eenvoudige haagschaar.
Het was de tijd (cfr; vorige blog) dat de kerkoverheid nog een centrale, niet alleen christelijke, maar evenzeer een gemeentelijke plaats innam.
Verhaaltje uit 1995.
Hoe meer de jaren verstrijken, hoe meer je droomt (letterlijk) van een ver verleden, ingecalculeerd met huidige personages.
Twijfel is het begin van wijsheid.
Het is altijd aangenaam om een mailtje (e-mail, pps...) te ontvangen.
19 -20 mei 1984. (Gastkoor: Asser Mannenkoor.)
Ik wil deze korte 'partituur-blog-periodiek' besluiten met twee religieuze liedebewerkingen, + één (4-stemmige) canon en het profaan lied 'Soete Waeslandt'
